คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฝันร้ายที่น่าขัน
ในความฝันนั้นเขายืนอยู่ที่เดิม ในช่องแคบๆระหว่างตู้ใบใหญ่กับแจกันใบโต เขาที่ตัวเล็กนิดเดียวในเสื้อนอนผ้าไหมเนื้อลื่นสีครีม
ดาบนั้นตวัดซ้ายขวา
กวัดแกว่งแล้วปะทะจนเกิดไฟแลบขาว
ก่อนที่ธนูดอกหนึ่งจะจบทุกสิ่ง
ที่จริงมันเริ่มที่ดอกหนึ่งก่อนตามมาอีกนับไม่ถ้วน
เขาตาพร่าพราย จากหยาดฝนที่เลือดเกลื่อนฟ้า
เลือดที่เขาจะระลึกได้ช้าๆ ว่าเป็นเลือดของพ่อเขาเอง
เฮือก!!!
เรียช่าสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายด้วยเสียงเคาะประตูดังอย่างไม่เกรงใจ
“ตื่นเสียทีสิโว้ย คนอื่นเขาก็มีงานของตัวเองเหมือนกันนะไม่ใช่มีหน้าทีมาคอยปลุกตัวขี้เกียจอย่างเจ้า” เสียงตะโกนนั้นดังสนั่น
เรียช่านิ่วหน้า
“หุบปากเสียที ข้าลุกแล้ว” เขาตอบเสียงทุ้มนุ่มหากมีกังวางสูงใสปะปน ไพเราะราวเสียงระฆังแก้วตีลายโปร่ง
เรียช่าลุกจากเตียง ติดจะงัวเงียอยู่บ้างแต่ก็เห็นภาพสะท้อนในกระจกชัด
ร่างเพรียวบางอย่างเด็กหนุ่มวัยกำลังโตคนหนึ่งปรากฏอยู่บนนั้น
เรียช่ายิ้มหยัน สบดวยตาสวยสีอำพันในกระจกเงา
แน่นอน ถ้ามีคนบอกว่าเรียช่าแห่งร้านโรซาลีงามเป็นที่สองแล้วล่ะก็จะไม่มีใครกล้าบอกว่าตนนั้นเป็นที่หนึ่งเด็ดขาด
เรื่องนี้เขารู้มาตั้งนานแล้ว ใบหน้าหวานใสกับผิวขาวเนียนละเอียดอมสีชมพูระเรื่อ ดวงตาหวานซึ้งสีอำพัน เส้นผมยาวระบ่าสี
ทองสว่าง
นี่เป็นใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ติอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ที่เขาคิดแล้วอดไม่ยิ้มไม่ได้ทุกครั้งก็คือ...มันไม่ได้งามขนาดล่มเมืองได้เสียหน่อย
...
ความคิดเห็น