LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #23 : Devil of love >>Part 7.

Davil of love Part.7

Chocola~Say: ใครเป็นซาตานกันแน่น้า~?

 

 

 

      ท้องฟ้ามืดคลึ้ม เมฆสีดำก่อตัวขึ้นจับตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่ เมฆดำทมิฬนี้ เคลื่อนตัวปิดบังแสงสว่างของดวงอาทิตย์ภายในพริบตา ทันทีที่แสงสว่างนั้นดับลงสายลมที่เคยพัดเอือยกลับกลายเป็นเหมือนดังเช่นลมพายุที่เริ่มกรรโชกแรงขึ้น แรงขึ้น รุนแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัวแล้วทันใดนั้น ร่างของชายคนหนึ่งก็ปรากฎขึ้น เพียงแค่เค้าย่างก้าวสิ่งมีชีวิตน้อยใหญ่ต่างพากันล้มลงไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ ไม่เหลือแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะใช้หายใจ ดอกไม้ริมทางที่ชูช่ออกดอกสวยก็แห้งเหี่ยวลงในพริบตา ต้นไม้ใหญ่อายุยืนนานนับหลายสิบปีก็แห้งกรอบ ใบไม้ล่วงหล่นรวดเร็วยิ่งกว่าฤดูผลัดใบ ลำต้นอวบหนาก็แห้งผาก กิ่งก้านน้อยใหญ่ก็แห้งตายหงิกงอ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงแค่เสี้ยวนาที อย่าว่าแต่เหล่าต้นไม้ดอกไม้พวกนี้เลย แม้แต่นกน้อยฝุงหนึ่งก็ร่วงหล่นตกลงมานอนตายแน่นิ่งอยู่กับพื้นดินอย่างน่าสงสาร ไม่เพียงแค่นั้นร่างของนกน้อยนั้นกลับมีควันลอยขึ้นคล้ายกลับว่าร่างของพวกมันถูกเผาไหม้ลงไปช้าๆ ควันสีดำพวยพุ่งออกจากร่างของเหล่านกน้อยก่อนที่ เลือดเนื้อของพวกมันจะเหือดแห้งหายไปจนเหลือแค่ขนสวยปนรอยไหม้หุ้มกระดูกไว้เพียงเท่านั้น!

      ร่างสูงภายใต้ชุดสูทหรูสีดำสนิทกำลังย่างก้าวทีละก้าวอย่างใจเย็น ในสวนสาธารณะขนาดใหญ่ชานเมืองที่ถูกปล่อยให้รกร้างไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่านไปมา ไร้ซึ่งการดูแล จึงทำให้สถานที่แห่งนี้เป็นแหล่งกบดานของเหล่าโจรกระจอก วายร้าย รวมไปถึงสถานที่นัดพบของเหล่ามาเฟียในย่านนี้ เพื่อทำธุรกิจสิ่งผิดกฎหมาย ซึ่งนั่นรวมไปถึงการฆ่าอย่างเลือดเย็นไร้การปราณีกับเหยื่อผู่้เคราะห์ร้ายของพวกมันด้วยเช่นกัน สีหน้าของชายผู้นี้เรียบเฉยนิ่งสนิทไร้อารมณ์ถูกฉายชัดขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาน่าหลงใหล นัยตาสีม่วงอเมทิสต์วาวสวยดั่งพลอยที่ไร้ความรู้สึกยังคงเปล่งประกายแต่ทว่าประกายนั้นกลับซ่อนความน่ากลัวไว้มากมายช่างต่างกันกับตาสีสวยที่ว่านี้ ใบหน้าชาวซีดไร้ซึ่งสีของเม็ดเลือดนั้นซูบตอบ ทั้งยังมีรอยบากแผลเป็นจางๆ ปรากฎให้เห็นชัดอยู่บนใบหน้าของเค้า สองเส้นสีดำถูกลากยาวลงมาจากใต้ตาสีดำคล้ำ ทั้งยังมีปรากฎอยู่บนหน้าผากของเค้าคล้ายกับสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง ริมฝีปากบางสวยได้รูปนั้นกลับคล้ำดำตัดสลับกลับสีผิวบนใบหน้าอย่างชัดเจน ใบหน้าหล่อเหลาที่ว่าเมื่อถูกหลอมรวมกับสิ่งที่ว่ามานี้กลับฉายแววของความน่ากลัวขึ้นมาทันที 

       ชายหนุ่มผู้นี้กระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจเมื่อเบื้องหน้าของเค้านั้น เป็นมาเฟียกลุ่มใหญ่ที่กำลังสังหารเหยื่อทางธุรกิจผู้เคาะห์ร้ายของพวกมัน ชายสองคนถูกซ้อมยับจนไม่เหลือเค้าหน้าเดิม ใบหน้าของทั้งสองเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด สองแขนขาไร้เรี่ยวแรงของชายคนหนึ่งกำลังพยายามคลานหนีอย่างตะเกียดตะกาย เมื่อชายอีกคนนั้นถูกใบมีดคมกริบปาดที่ลำคอช้าๆอย่างเลือดเย็น ปริดชีวิตของเค้าคนนั้นไปทันที! ส่วนชายอีกคนที่กำลังคลานหนีอย่างหวาดกลัวสองมือสั่นรัวของเค้าก็คว้าเข้าที่ข้อเท้าของชายผู้มาใหม่นัยตาสีม่วงอเมทิสต์เมื่อชายผู้นี้มาหยุดยืนต่อหน้าเค้า

       "ชะ..ชะ..ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย! ขะ ขอร้อง ช่วยด้วย!" ร่างสูงของชายแปลกหน้ายังคงเหยียดยิ้ม เค้าสะบัดขาของตัวเองให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมอันไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่จะนั้งยองๆลงต่อหน้าชายเคราะห์ร้ายผู้นี้

       "เฮ้ย! แกเป็นใครว่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นพวกเดียวกันกับไอ้เวรนี่! " หนึ่งในกลุ่มมาเฟียร้องตะโกนขึ้น ชายแปลกหน้าจึงปลายตาไปมองก่อนที่จะก้มลงมองชายเคราะห์ร้ายตามเดิม

       "ชะ ช่วยฉันด้วย! ชะ ช่วยด้วย!!" 

       "เจ้าคงจะทรมานมาสินะ...งั้นข้าจะช่วยสงเคราะห์ให้ เจ้าจะได้ไม่ต้องทรมานอีก หึหึ" ว่าแล้วชายแปลกหน้านัยตาสีม่วงนี้ก็ทึ้งผมของชายเคราะห์ให้เงยหน้าขึ้นมาก่อนที่เค้าจะก้มหน้าลงต่ำแล้วจากนั้นสิ่งที่ทุกคนไม่เคยคิดฝันมาก่อนก็เกิดขึ้นเมื่อควันสีดำมากมายพวยพุ่งออกจากร่างของผู้เคราะห์ร้ายรายนี้แล้ว ควันเหล่านั้นก็ถูกดูดกลืนเข้ากัับชายแปลกหน้า ร่างของผู้เคราะห์ร้ายสั่นไหวรุ่นแรงเสียงร้องทรมานดังกึกก้องและเมื่อสิ้นเสียงที่โหยหวนนั้นร่างกายของเค้าก็แห้งเหี่ยวลงทันทีในพริบตาจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกไม่ต่างกันกับนกน้อยฝูงนั้น แต่ทว่าแค่นี้คงยังไม่เพียงพอสำหรับชายแปลกหน้าคนนี้ เค้าหัวเราะออกมาด้วยความสะใจน้ำเสียงที่เหี้ยมโหดเลือดเย็นนั้นช่างเหมือนกับตัวร้ายที่น่ากลัวในละคร แล้วทันใดนั้นร่างของเหยืื่อเคราะห์ร้ายนี้ก็เกิดประกายไฟสีม่วงปนแดงลุกโชนขึ้นทันที แต่ทว่าไฟนั้นกลับเผาไหม้แต่ร่างกายของเหยื่อเสื้อผ้าทุกชิ้นไม่ได้เป็นรอยเสียหายแต่อย่างใด จะมีก็แต่หนังที่หุ้มกระดูกเมื่อครู่นี้ค่อยๆไหม้ลอยขึ้นเป็นควันสีดำทมิฬเช่นเดิม ชายแปลกประหลาดคนนี้ลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งสูดเอาควันพิษที่ว่านี้อย่างหิวกระหาย ไม่นานร่างนั้นก็ค่อยๆถูกเผาไหม้จนหมดเหลือไว้แต่กองเสื้อผ้าที่เคยเปื้อนเลือดเท่านั้น!   

       เหล่ามาเฟียทั้งหลายได้แต่ยืนมองด้วยความช๊อคกับความสยดสยองที่น่าหวาดดลัวที่สุดในชีวิตตั้งแต่ที่เคยเห็นมา พลังอำนาจมืดของชายแปลกประหลาดผู้นี้แผ่รังศีอำมหิตมากมายส่งผลให้ แก๊งมาเฟียกลุ่มนีี้ถึงกับถอยห่างอย่างหวาดกลัว ...หลังจากที่เค้าจัดการกับเหยื่อรายแรก..เค้าเพียงหันมาพร้อมกับเหยียดยิ้มที่มุมปาก...ก่อนที่เค้าจะพุ่งเข้าใส่สมาชิกของมาเฟียแก๊งนี้และจัดการสังหารด้วยวิธีการเดียวกันอย่างวดเร็วทีล่ะคนที่ล่ะคน..อย่างรวดเร็ว

       เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นในสวนสาธารณะรกร้างแห้งนี้ เสียงของความเป็นความตาย เสียงร้องขอชีวิต เสียงปืนดังหลายสิบนัด เสียงของความทรมาน ถูกแสงไฟสีม่วงแดงที่ลุกโชนดับสนิทพร้อมกับเจ้าของเสียงแต่ล่ะคนที่ถูกสูบร่างไปอย่างเลือดเย็นและไร้ร่องรอยใดๆ ท่ามกลางท้องฟ้าที่ดำมืดแสงไฟสีประหลาดกลับลุกโชนสว่างวาบ ขึ้นเป็นระยะตามเสียงร้องโหยหวนทรมาน..ชายคนสุดท้ายวิ่งหนีความน่าสะพรึงของชายแปลกประหลาดอย่างสุดชีวิตก่อนที่สองขาจะหยุดชะงักลงเมื่อเบื้องหน้าของเค้ามีชายนัยตาสีม่วงสวยดั่งเพชรพลอยยืนยิ้มรอตอนรับเค้าอยู่อย่างใจเย็น...

       "...เลือดของเจ้าคงจะสูดฉีดดีแล้วสินะ..หึหึหึ~" เสียงหัวเราะต่ำในลำคอของชายแปลกประหลาดที่สมาชิกในแก๊งมาเฟียคนสุดท้ายได้ยินในตอนนี้ สำหรับเค้านั้นช่างน่ากลัวยิ่งกว่าคำตัดสินจากพระเจ้าเสียอีก ร่างสูงใหญ่สั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวเมื่อไร้ทางหนี วิธีสุดท้ายคือต้องสู้ เค้ายกปืนขึ้นมาจ่อไปที่ชายผู้แปลกประหลาดก่อนที่จะกราดยิงรัวกระสุนหลายสิิบนัด!...แต่ทว่ากระสุนนั้นยังไม่ทันถึงร่างเป้าหมายตรงหน้ามะนก็ย้อนกลับมาพุ่งทะลุร่างของเค้าเองไปอย่างรวดเร็ว ...เพียงแค่เค้าดีดนิ้วเบาๆ 

       เป๊าะ!

       ...เพียงนั้นลูกกระสุนนับสิบที่พุ่งตรงเข้ามาก็เปลี่ยนทิศทางกลับไปยังร่างสูงใหญ่ของมาเฟียคนนี้ทันที สองตาเหลือกกว้างขึ้น ร่างกระตุกเกร็งทั้งที่ยังคงยืนอยู่ สีแดงสดของเลือดไหลซึมออกจากบาดแผลทั่วทั้งตัว..กลางหน้าผาก..บนใบหน้า..ลำคอ..แผงอกกว้าง..ช่วงท้องที่แข็งแรง..และสองขาของเค้านั้นเต็มไปด้วยรอยกระสุนและเลือดสดๆมากมายท่วมตัวสภาพช่างน่าสยดสยองยิ่งนัก!

      "..อ่า~...กลิ่นเลือดชั่วๆของพวกเจ้านี้มันช่่างยั่วข้าจริงๆ " ชายแปลกประหลาดกล่าวขึ้นพร้อมทั้งสูดกลิ่นคาวเลือดเข้าไปจนเต็มปอด ก่อนที่เค้าจะเดินเข้ามายืนยังเหยื่อรายสุดท้ายที่ล้มลงไปนอนจมกองเลืิอดอยู่กับพืื้น

        "..เพราะความเลวทราม ความชั่วร้าย จิตใจแห่งความต่ำทรามของมนุษย์อย่างพวกเจ้า ที่ทำให้ข้าฟื้นคืนพลังได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้...ฮ่าๆๆๆ " เสียงหัวเราะที่โหดเหี้ยมดังกระฮึ่มทั่วทั้งสถานที่แห่งนี้ก่อนที่ไฟสีม่วงแดงนั้นจะลุกพรึบขึ้นอีกครั้ง และฝุงนกก็แตกฮือกระจายหนีไปอย่างไร้ทิ้งทาง!

 

                         .....................................

 

         "ที่โลกของนายท้องฟ้าเป็นสีอะไรหรอเทม? *.*?"

         "...อืม...สีส้มๆแดงๆเส้นสุดขอบฟ้าแบบนั้นก็ไล่ระดับกันลงมาจนกลายเป็นเส้นสีดำสนิท...มันไม่สวยเหมือนกับบนโลกมนุษย์นี่สักนิด.." บอมมี่กับเทมยืนอยู่ที่ริมระเบียงมุมโปรดบนคอนโด ของบอมมี่..จุดที่เธอได้้้้เจอกับเค้าครั้งแรก..จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง..

         "งั้นก็เหมือนกันกับท้องฟ้าในตอนนี้น่ะสิ" บอมมี่ชีนิ้วไปยังพระอาทิตย์เบื้องหน้าที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป ท่าทางเหมือนเด็กน้อยอย่างรู้อยากเห็นนั้นช่างเหมือนกับการเชื้อเชิญให้รอยยิ้มอบอุ่นต้องปรากฎบนใบหน้าของเค้าได้ทุกครั้งไปสิน่า

         " ไม่หรอก...ที่นี่สวยมากเลย..แต่ที่โลกของฉันน่ะยิ่งเพ่งมองยิ่งหดหู่ ยิ่งน่ากลัว..." 

         "ขนาดนั้นเลยหรอ? " ยัยตัวน้อยพยักหน้าตามที่ยมฑูตหนุ่มอธิบายอย่างล้อเลียน ก่อนที่จะถามเค้าเสียงสูงเหมือนกับไม่เชื่อในคำพูดของเค้าเท่าไหร่นัก 

         "ถ้าไม่เชื่อแล้วจะถามทำไม?" เทมเพียงแค่ปลายตามองบอมมี่กลับนิ่งๆ ...เค้าแสร้งทำเป็นไม่พอใจน้อยๆเมื่อถูกบอมมี่ล้อเลียน...ใช่แล้วล่ะ เค้างอนเธอ..เค้าแกล้งทำเป็นงอนเธอ..! เหมือนกับคนปกติทั่วๆไป

         เพราะเสียพลังไปมากตอนนี้เทมอยู่ในร่างของมนุษย์หลายวันแล้ว แน่นอนว่ามีพฤติกรรมการกระทำเหมือนกับมนุษย์ทั่วๆไป อาหารมื้อแรกในชีวิตของเค้าคือสปาเก็ตตี้ฝีมือบอมมี่ เธอสอนเค้ากินอาหาร สอนเค้านอน สอนเค้าทำโน้นนี่นั่น สอนให้เค้าใช้ชีวิตในแบบมนุษย์ โดยที่คนเรียนรู้อย่างเทมถึงกับส่ายหน้าทั้งยังบอกว่าโลกมนุษย์นี้ช่างยุ่งยากวุ่นวาย แต่เค้าก็ยอมทำตามที่ยัยตัวน้อยนี่บอกแต่โดยดี...เทมในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเด็กเล็กๆที่คอยถามบอมมี่ตลอดเวลาเมื่อเจอกับสิ่งใหม่ๆในชีวิตแบบมนุษย์ของเค้า...ซึ่งท่าทางแบบนี้ก็ทำให้เธอยิ้มร่าอย่างมีความสถขได้ทุกครั้งเช่นกัน

        "โอ๊ะ! *0* เด็กน้อยงอนซะแล้ว ^0^" ...บอมมี่เอียงคอมองเทมอย่างน่ารักเธอยังคงไม่เลิกแหย่เค้า ยิ่งเห็นเทมงอนบอมมี่ก็ยิ่งชอบใจ...น่าหมั่นไส้มากรู้มั๊ย?..คุณยมฑูต! >"<

        " -_-^" ..ไร้เสียงตอบกลับใดๆจากเทม...เค้าปลายตามองเธออีกครั้ง

        "โอ๋ๆๆ อย่างอนพี่เลยนะคะคนดี อิอิ ^0^ ว๊าย! o.o!" บอมมี่ที่กำลังหยิกแก้มเทมอย่างหมั่นเขี้ยว ก็กลับถูกเจ้าของแก้มตอบนั้นรวบเข้าให้จนเธอตกมาอยู่ในอ้อมกอดของเค้า

        " หิวแล้ว" บอมมี่ดิ้นคลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเทม ก่อนที่จะหยุดดิ้นเอาดื้อๆเมื่อจบประโยคของเค้า...เธอเงยหน้ามองเค้าทั้งยังจ้องกลับไปด้วยความสงสัย

        "หิวบ้าอะไรกัน เราเพิ่งกินข้าวกันไปเมื่อ สิบนาทีที่แล้วเองนะ -"-?" ...ใช่! เพิ่งจะผ่านมาแค่สิบนาที...ท้องเธอยังตึงเปรี๊ยะอยู่เลย ที่กินไปเมื่อกี้ยังไม่ทันย่อยได้ถึงครึ่งกระเพาะเลยด้วยซ้ำ 

        "..แล้วใครบอกว่าหิวข้าวล่ะ...หิว?..อย่างนี้ต่างหาก" 

       "อื้อ!>x<" ...ว่าแล้วยมฑูตหนุ่มก็โน้มหน้าลงมาจรดริมฝีมปากลงกับริมฝีปากสวยอวบอิ่มทันทีโดยที่ยัยตัวน้อยของเค้ายังไม่ทันได้ตั้งตัว..เธอตีไหล่เค้าไปเบาๆด้วยความตกใจ..ก่อนที่จะรู้สึกว่าร่างกายเริ่มเบาหวิวเหมือนอย่างเช่นทุกครั้ง..เค้ากำลังดูดพลังจากเธอไปอีกแล้วสินะ...พอเริ่มตั้งสติได้บอมมี่ก็ได้แต่วางสองมือที่เริ่มจะไร้เรี่ยวแรงทาบลงบนไหล่หนาของเทมแทน..ก่่อนที่เค้าจะเลื่อนมือขึ้นมาประคองใบหน้่สวยหวานไว้ดั่งเช่นทุกครั้งแล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิมเพราะกลัวเธอจะอ่อนแรงจนล้มลงไป...

       รสสัมผัสเดิมยังคงนุ่มนวลและถนุถนอมร่างบางในอ้อมกอดดังเช่นทุกครั้ง หากแต่สิ่งที่ต่างออกกไปกลับเป็นสิ่งที่เรียกว่า'หัวใจ' ที่มันกลับดังสนั่นหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้ใกล้กับมนุษย์น้อยน่ารักนี้ ..ในเมื่อตอนนี้เค้าอยู่ในร่างของคนธรรมดา เค้าก็ขอเลือกที่จะให้อิสระกับสิิ่งที่เรียกว่า'หัวใจ'นี้บ้างก็แล้วกัน...เพราะทุกๆครั้งมันก็เต้นรัวกระหน่ำจนแทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้อยู่ทุกที...เค้าเลือกที่จะไม่ทนกับมันอีกต่อไป...

        เทมหยุดการดูดเอาพลังชีวิตจากบอมมี่เพื่อเหลือแรงให้เธอยังคงยืนไหวก่อนที่ เค้าจะกดริมฝีปากลงมาอีกครั้งซึ่งหนักหน่วงกว่าเดิม..ไม่ใช่เพียงแค่สัมผัสเหมือนอย่างตอนแรก ...ถึงจะหนักหน่วงจนทำให้ร่างบางในอ้อมกอดรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนแต่ทว่าในความหนักหน่วงนั้นกลับนุ่มละมุนเกินกว่าที่ร่างบางจะปฎิเสธได้ ถึงตอนนี้ทั้งเค้าและเธอต่างเคลิบเคล้มไปกับความหอมหวานและสัมผัสที่อ่อนโยนของกันและกันยากที่จะถอนตัว..สองมือบางเปลี่ยนเป็นโอบรอบท้ายทอยของเค้าไว้แน่นราวกับว่าเค้าจะหายไปในไม่ช้า..สองมือหนาก็ยิ่งรั้งให้ร่างบางแนบชิดเข้ากับตัวยิ่งขึ้นเช่นกัน...ปลายลิ้นอุ่นๆแสนหวานที่ได้ลิ้มรสอยู่นั้นทำยัยตัวน้อยถึงกระตุกวาบกับสัมผัสที่หวาบวาม..ลมหายใจหอบถี่เริ่มรุนแรงขึ้นตามรสจูบที่เริ่มแปลเปลี่ยนจากอ่อนโยนนุ่มนวลกลายเป็นเร่าร้อนจนแทบขาดใจ...ก่อนที่ร่างบางจะหมดลมหายใจและก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปเทมจึงค่อยๆถอนจูบของเค้าออกช้าๆอย่างอ้อยอิ่ง..แต่ก็ไม่วายที่จะขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มของบอมมี่เบาๆเหมือนลงโทษที่เธอล้อเลียนเค้าเมื่อครู่ ใบหน้าสวยยังคงหลับตาพริ้มและหายใจหอบทั้งที่เทมละริมฝีปากบางของเค้าถอยห่างออกไปเรื่อยๆ...

       บอมมี่ค่อยๆปรือตาขึ้นมาอีกครั้งอย่างยากลำบากกว่าเดิม...เทมยังคงกอดเธอไว้อยู่อย่างนั้น ก่อนที่เค้าจะใช้มือหนาอบอุ่นเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้าสวยหวานขึ้นมาทัดหูไว้อย่างเบามือถนุถนอม...ดวงตากลมโตถูกแววตาคมกริบจ้องมองกลับมา สองสายตาประสานกันอีกครั้งพร้อมกับเสียงของหัวใจที่ดังสนั่นนั้นก็ดังเป็นจังหวะเดียวกัน ...ใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อของความเขิลอาย..จากที่สบตาก็กลายเป็นหลบตา..ท่าทางยียวนของยัยตัวน้อยเมื่อกี้นั้นหายลับไปอย่างสิ้นเชิงเหลือไว้แต่ความขัดเขิน ปนอมยิ้มเล็กๆน่ารักที่มุมปากของเธอเอง..เธอจะรู้มั๊ยนะว่าเค้าหลงใหลท่าทางแบบนี้ของเธอมากแค่ไหน...ยัยตัวน้อย!

        "...ปล่อยได้แล้ว...คนบ้า!..ยมฑูตเจ้าเลห์" บอทมี่ตีมือลงไปที่ไหล่ของเทมอีกครั้งทั้งยังใช้สายตาดุๆมองเค้า แต่เจ้าตัวกลับอมยิ้มจนแก้มแดงๆสองข้างป่องออกเบาๆ...ความจริงเทมก็อยากจะแกล้งเธอต่ออีกหน่อยแต่เพราะกลัวว่าเธอจะเขินอายจนไม่กล้าพูดคุยกับเค้า เทมจึงยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดแต่โดยดีทั้งที่ตัวเองก็ยังคงเสียดายสัมผัสที่นุ่มนิ่มเหมือนกัน

        ทันทีที่เป็นอิสระบอมมี่ก็หมุนตัวเดินหนีเทมเข้าห้องมาแต่ว่ายังไม่ทันที่เธอจะก้าวพ้นขอบประตู สองขาก็อ่อนแรงลงทันที บอมมี่หน้ามืดเพราะเธอสูญเสียพลังให้กับเทมไปเมื่อครู่นี้ ร่างของเธอเซจนเกือบจะล้มลง โชคดีที่สองแขนของเทมเข้ามาอ้ารับเธอไว้้ได้ทัน

       "เดินไหวมั๊ยบอมมี่...?" เทมรีบถามขึ้นทันทีด้วยความเป็นห่วง เค้ารู้สึกผิดกับเธอเหลือเกิน..เพราะเค้าแท้ๆที่เป็นต้นเหตุใก้เธอเป็นแบบนี้ ส่วนบอมมี่พอเธอได้เห็นสีหน้าปนความกังวลของเทมเธอก็ยิ้มออกมาเบาๆ..เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้รับรู้ว่าเค้าเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

       "..แค่หน้ามืดน่ะ ฉันไม่เป็นไร ^^ "

       "..เพราะฉันแท้ๆ ขอโทษนะ.." บอมมี่ถึงกับส่ายหัวเมื่อเทมพูดจบ เพราะสีหน้าของเค้าตึงเครียดขึ้นมาทันทีอย่างน่าสงสาร

       "ไม่เอาน่า~ นายอย่าเครียดสิ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่นายคอยทำเพื่อฉัน อาการแค่นี้ฉันแค่นอนพักก็หายแล้ว...ให้ฉันได้ช่วยนายบ้างจะเป็นไรไป..ฉันดีใจนะที่อย่างน้อยๆฉันก็ยังมีอะไรตอบแทนนายได้บ้างน่ะเทม...ขอบคุณนะ..สำหรับทุกอย่างเลย..^^ " ...เทมอึ้งไปเล็กน้อยกับคำขอบคุณของบอมมี่ ก่อนที่คิ้วเรียวหนาจะคลายความกังวลลงแล้วเปลี่ยนเป็

นรอยยิ้มอบอุ่นปรากฎขึ้นมาแทน

       เทมช้อนร่างบางของบอมมี่ขึ้นมาอุ้มไว้ และถึงแม้จะตกใจเล็กน้อยที่เทมทำแบบนี้แต่บอมมี่ก็โอบรอบคอเค้ากลับไปโดยอัตโนมัติเช่นกัน เค้าและเธอหันมาสบตากันพร้อมรอยยิ้มอีกครั้งอย่างมีความหมาย ก่อนที่เทมจะอุ้มร่างของบอมมี่เดินเข้าห้องนอนของเธอไป...เทมว่างร่างของบอมมี่ลงบนเตียงหนานุ่มอย่างเบามือก่อนที่เค้าจะห่มผ้าให้เธอ

       "นอนพักซะนะ...ยัยคนดี ^^"

       "นายเองก็เหมือนกัน^^ ตอนนี้เป็นคนก็ต้องพักผ่อนเยอะๆนะรู้มั๊ย?" บอมมี่เอื้อมมือมาจับที่มือของเทมไว้บ้าง เธอบีบมือของเค้าเบาๆเพื่อให้กำลังใจเค้า ก่อนที่เทมจะตัดสินใจโน้มหน้าลงไปอีกครั้งแล้วฝังจูบที่แสนอบอุ่น บนหน้าผากเนียนสวยของเธอ ...บอมมี่หลับตาพริ้มลง จูบของเค้าในตอนนี้เหมือนเป็นยานอนหลับชั้นดี เพราะหลังจากที่เทมถอนจูบออก เค้าก็นั่งลงบนเตียงหันหน้าเข้าหาบอมมี่และกุมมือเธอไว้อย่างนั้นจนกระทั่งยัยตัวน้อยที่ง่วงเต็มที่ค่อยๆหลับไป....ถึงแม้เธอจะเห็นเพียงแค่ใบหน้าอ่อนโยนของเทมก่อนจะหลับไป...แต่ทว่าเบื้องหลังของเค้านั้น...บนฝาพนังก็เป็นรูปของใครอีกคนที่ทำให้เธอต้องรู้สึกเจ็บปวด..และตอนนี้...เธอก็รู้สึกผิดกับเค้าเหลือเกิน....

        '...จี...ฉันขอโทษ...'

 

 

       ภาพของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังปรากฎเด่นชัดขึ้น ยังเบื้องหน้าของชายแปลกประหลาดนัยตาสีม่วง กลุ่มควันจางๆเบื้องหน้าของเค้านั้นค่อยๆก่อตัวจากควันสีดำจนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างชัดขึ้น ชั้นขึ้น จนตอนนี้มันเปรียบเสมือนกับกระจกเงามองเห็นได้อย่างชัดเจน ณ เวลานี้คงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าบุคคลที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในภาพนั้นอีกแล้ว...'เทม'ค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างๆ'บอมมี่'ที่หลับสนิท เค้าแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเธอ ก่อนที่จะสอดแขนแข็งแรงเข้าไปแทนหมอนใบใหญ่ที่เธอหนุนอยู่...เค้าโอบกอดเธอ...แล้วจึงผลอยหลับไปด้วยเช่นกัน...

        "..มีความสุขจริงๆนะ 'เจ้าชาย'...อ่า~ กลิ่นกายของนางช่างหอมยิ่งนัก...กลิ่นของเจ้าก็ด้วยเช่นกัน...'เจ้าชาย' หึหึ" ชายผู้นี้หัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ยังคงแฝงความน่ากลัวไว้เช่นเดิม ก่อนที่เค้าแบมือยื่นไปที่กลุ่มควันกระจกเงานั้นที่เค้าสร้างขึ้นมา แล้วทันใดนั้นเปลวไฟสีม่วงแดงก็พุุ่งออกจากมือของเค้า ตรงไปเผาไหม้กลุ่มควันกระจกเงาตรงหน้าทันที 'เพล้ง!' กระจกแตกออกเป็นเสี่ยงๆร่วงกราวลงพื้นในเวลาต่อมา...แล้วจากนั้นชายผู้นี้ก็เดินย้ำกระจกนั้นไปทันทีทั้งที่บนกระจกนั้นยังคงสะท้อนเป็นใบหน้าของ ยมฑูติหนุ่มรูปงามอย่างชัดเจน...

 

 

 

         ช่วงสายของอีกวันบอมมี่ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงี่ย และเสียงกริ่งที่ดังสนั่นห้องของเธอบอมมี่ได้แต่คิดในใจว่าใครกันที่มาปลุกเธอถึงห้อง...เธอเดินออกมาจากห้องนอนทั้งยังไม่ลืมที่จะสอดส่่ายสายตามองหายมฑูตหนุ่ม แต่ก็ไม่พบ เธอจึงเดินไปเปิดประตูรับแขกที่หน้าห้องของเธอแทน...ทันทีที่ประตูเปิดออกจนเห็นใบหน้าของแขกผู้มาเยือน..เธอถึงกับยืนนิ่งด้วยความตกใจ...

         "..จี..."

         "ไงที่รัก...ฉันคิดถึงเธอจัง" ..ว่าแล้วจีก็เดินตรงเข้ามากอดร่างบางของแฟนสาวไว้อย่างแนบแน่และโหยหาในขณะที่บอมมี่ยังคงยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อความรู้สึกที่สับสนวิ่งเข้าชนหัวใจเธอเข้าให้อีกแล้ว...

         ทั้งที่เค้ากอดเธอแน่น...แต่ใจของเธอกลับสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อเธอกำลังคิดถึงใจของใครอีีกคนในตอนนี้...เค้าอยู่ที่ไหนกัน...เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ....เค้าคงไม่ได้ยืนมองเธออยู่ใช่มั๊ย? ...สองดวงตากลมใสกลับมีน้ำตาระเรื้อนขึ้นมาแทนคำพูดใดๆ

         "บอมมี่...ขอโทษนะ..ฉันขอโทษ..อภัยให้ฉันนะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้วฉันสัญญา" ...จีเอ่ยปากขอโทษบอมมี่ออกมาอย่างแผ่วเบาแต่ทว่าตัวเค้ากลับกอดเธอแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม...เหมือนกับว่าเค้ากำลังรู้สึกผิดกับเธอมากมาย..ไม่ใช่แค่เพราะทำเธอร้องไห้ในวันนั้น...คำขอโทษและอ้อมกอดของเค้านั้นมันเหมือนกับว่าเค้ากำลังมีความลับอะไรซ่อนอยู่...บอมมี่รู้สึกได้...จีเปลี่ยนไปแล้ว...เค้าไม่ใช่จีคนเดิมของเธออีกแล้ว...เช่นเดียวกันกับที่ใจของเธอตอนนี้...มันก็ไม่ใช่หัวใจดวงเดิมที่เคยมอบให้เค้าเช่นกัน

          "อย่าทิ้งฉันไปไหนนะบอมมี่...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ..ขอร้องล่ะ..อย่าไปไหนนะ" น้ำตาใสๆหยดหนึ่งไหลลงอาบแก้มของจีช้าๆ เค้ากลัวเหลือเกินว่าจะต้องสูญเสียเธอไป...ภาพที่เห็นในวันนั้นยังคงติดตาจนถึงตอนนี้ ภาพที่ร่างบางของคนรักตรงหน้ากำลังจูบอยู่กับใครอีกคนอย่างรักใคร่ ...ไม่ต่างกันกับบอมมี่ที่ตอนนี้ มีน้ำตานองอยู่เต็มสองแก้มเนียนสวย ความรู้สึกมากมายมันอัดแน่นอยู่ในอกของเธอมันเหมือนกับแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ...ความสับสนทำให้บอมมี่ได้แต่นิ่งไป...ก่อนที่เธอจะรู้สึกบางสิ่งบางอย่างแปลกประหลาดบนร่างกายของเธอเอง

         ในขณะที่จีพยายามกอดบอมมี่ไว้แน่น อยู่ๆเค้าก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างเคลื่อนคัวไปมาอยู่บนแผ่นหลังบางของเธอแล้วทันใดนั้นปีกขนนกสีดำขนาดใหญ่ยักษ์ก็กางออก 'พรึบ!' จีถึงกับผะงักถอยออกจากตัวของคนรักอย่างรวดเร็วด้วยความช๊อคสุดขีด นี่มันอะไรกัน! มันเกิดอะไรขึ้นกับบอมมี่! ภาพที่เห็นทำให้เค้าถึงกับทรงตัวไม่อยู่ จีล้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นและถอยร่นไปจนหลังติดกำแพงของอีีกฝั่งอย่างหวาดกลัว บอมมี่เองก็เช่นกันตอนนี้เธอหันซ้ายขวามองปีกขนนกที่ติดหลังของเธออยู่ตอนนี้สลับกันไปมาด้วยความช๊อค สับสนและหวาดกลัวไม่แพ้กัน เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน!? 

        'เพล้ง!!!!'

        ยังไม่ทันที่ความสงสัยจะจางหายเสียงกระจกแตกก็ดังสนั่นขึ้นมาพร้อมกับลมวูบใหญ่ที่พัดมา จีล่ะสายตาจากบอมมี่หันไปมองประตูกระจกบานใหญ่ของบอมมี่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนจะเห็นเพียงแค่ความว่างเปล่า แต่ทว่าสิ่งที่บอมมี่เห็นกลับแทบจะทำให้หัวใจของเธอหยุดเต้น

        ชายร่างสูงสองคนกำลังสู้กันอย่างดุเดือด คนหนึ่งในตาสีม่วงอเมทิส ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวเต็มไปด้วยสัญลักษณ์เส้นสีดำฉายชัดบนใบหน้า มีปีกขนนกสีดำขนาดใหญ่เช่นเดียวกันกับเธอในตอนนี้กำลังล๊อคคอชายอีกคนที่เธอคุ้นหน้าเค้าเป็นอย่างดี

        "เทม!!!" เสียงร้องของบอมมี่ฉุดให้ชายนัยตาสีม่วงที่กำลังล๊อคคอเทมที่หลังติดกำแพงอย่างเสียเปรียบหันมามองเธอกลับอย่างอาฆาตแค้น ไม่เว้นแม้กระทัั่งยมฑูตหนุ่มในตอนนี้ที่เค้าพยายามยกมือขึ้นมาอย่างยากลำบากก่อนที่จะปล่อยลำแสงสีน้ำเงินเรืองแสงสวยพุ่งตรงมาทางบอมมี่

        "หนีไป!! พานางหนีไป! ปีกของข้า!!" สิ้นเสียงของเทมลำแสงที่ว่าก็ครอบคลุมร่างของบอมมี่ไว้ก่อนจะจางหายไปแล้วปีกบนหลังขนเธอก็เริ่มขยับจนสองเท้าลอยเหนือพื้นแล้วจากนั้นก็พุ่งตรงออกไปยังท้องฟ้าโล่งภายนอกผ่านระเบียงที่ประตูกระจกแตกละเอียดทันที! 

        "ไม่นะ! เทม!!!!!!" บอมมี่ร้องเรียกชื่อเค้าสุดเสียงก่อนที่เธอจะลอยหายลับไป ซึ่งนั่นยิางเพิ่งความเครียดแค้นให้กับชายนัยตาสีม่วงแปลกประหลาดยิ่งขึ้นไปอีก

        " ร้ายกาจนักนะเจ้าชาย! ยอมสละปีกแห่งยมฑูตเพื่อปกป้องนาง ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะทำให้เจ้าได้สลายไปสมใจเจ้า!! " ว่าแล้วเค้าก็ลงน้ำหนักมือลงมาบีบคอของเทมแน่นขึ้นอีกครั้งจนเทมถึงกับเจ็บปวดแต่แล้วสองมือของเทมก็กลับล๊อคคอของชายผู้นี้กลับบ้างเช่นกันทั้งยังมีแสงสีน้ำเงินแผ่กระจายออกโดยรอบคอของชายนัยตาสีม่วงคนนี้

        " ไม่มีทางทีี่เจ้าจะทำสำเร็จหรอก 'วิคเตอร์' ซาตานเช่นเจ้ามีแต่จะถูกลงทัณฑ์ให้ดับสูญไปเท่านั้น! "

        "อ๊าก!! " แสงสีน้ำเงินของเทมเผาไหม้รอบคอของวิคเตอร์ซาตานผู้โหดเหี้ยมจนเค้าแผดเสียงร้องออกมาและบอมปล่อยมือออกจากคอของเทมก่อนที่เค้าจะถอยมายืนตั้งหลักในระยะห่างที่ไม่มากนัก

        "ดับสูญหรอ?...ถ้าข้าต้องดับสูญไป...งั้นร่างของน้องชายเจ้าก็คงต้องดับสูญไปด้วยเช่นกัน เจ้าชาย..หึหึหึ " เสียงหัวเราะที่น่ารังเกียจของวิคเตอร์ทำให้้เทมถึงกับเคียดแค้นเค้าจ้องมองวิคเตอร์กลับมาด้วยสายตาอาฆาตไม่ต่างกัน

        " เจ้ามันชั่วช้าเกินกว่าสวรรค์จะอภัย คืนร่างของวิคเตอร์น้องชายข้ามา 'ลูซิเฟ่อร์!' " จบประโยคของเทมทั้งสองก็พุ่งเข้าหากันทันที แรงประทะพร้อมทั้งพลังมหาศาลสร้างแรงระเบิดให้กับตัวอาคารนี้จนสั่นไหวอย่างน่ากลัว...

ส่วนจีนั้นทันทีที่บอมมี่ถูกปีกแห่งยมฑูตของเทมพาบินหนีไป เค้าก็ลุกขึ้นวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิตและไม่หันทีาจะกลับไปมองอีกเลย จนกระทั่งแรงระเบิดที่เกิดขึ้นนั้นทำให้เค้าต้องหยุดชะงัก เค้าหนีลงมาในขณะที่ลิฟต์ยังใช้การได้อยู่ จีแหงนหน้ามองกลับขึ้นไปบนระเบียงห้องของบอมมี่อีกครั้งด้วยสติที่แตกกระเจิง เค้าก็แทบจะบ้าหนักกว่าเก่าเมื่ออยู่ๆห้องของบอมมี่ระเบิดออกมีควันมากมายพวยพุ่งและกระจัดกระจายออกมาจากห้องของบอมมี่!


,,,
,,,,
,,,,,
Chocola~Say : ขอบอกว่าไรเตอร์ไม่หลับไม่นอนกันเลยที่เดียวกับพาร์ทนี้ ยิ่งแต่งเองก็ยิ่งฟินเอง >"< พาร์ทนี้โดยส่วนตัวแล้วไรท์เตอร์รู้สึกสนุกแล้วก็ชอบมากๆเลยค่ะ หวังว่ารีทเดอร์คงจะชอบเหมือนกันกับไรท์เตอร์นะคะ ^^ #คอมเม้นแนะนำติชมให้ด้วยนะคะ #รู้สึกดีมากๆทุกครั้งเลยที่ได้อ่านคอมเม้นของรีทเดอร์ที่น่ารักทุกคนค่ะ ^/\^ 
       : ถึงตอนนี้เชื่อว่าหลายคนคงเดาออกแล้วว่าคาแรคเตอร์ของซาตานผู้โหดร้ายเป็นใครชิมิคะ ...? "วิคเตอร์ = V.I. ; วิคเตอร์รี่ ; ซึงรี" เองจ้า~ไอเดียของเรื่องนี้ก็ได้มาจาก MV.โปรดของไรท์เตอร์นั่นเองค่ะ ^^  
       : สุดท้ายนี้ฝากอ่าน ฝากเม้น ฝากแชร์กันให้ด้วยนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยค่า~ ^^