คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SF" - KRISHUN - SMBoy ep.1
“พ่อครับผมไปก่อนนะครับ”
“รีบไปรีบกลับนะคริส”
“ครับพ่อ”
ร่างสูงผมทองพาตัวเองขึ้นรถประจำทางที่จะผ่านหมู่บ้านเค้าทุกๆหกโมงเช้าเพื่อเข้าเมือง เช้านี้คริสมีนัดต้องเข้าไปส่งเอกสารที่มหาลัย เรียกแบบทั่วไปก็ไปรายงานตัวนั่นแหละ...
อาจจะงงว่าทำไมต้องไปเช้าๆทั้งๆที่เอาเข้าจริงนั้นเค้านัดรายงานตัวตอนสิบโมงกว่า เหตุผลจริงๆก็คือรถมันมีแค่รอบเดียว ใช่แล้วไปกลับรอบเดียว พลาดแล้วพลาดเลย... วันนี้ตื่นตั้งแต่ตีสี่ กินข้าว อาบน้ำแต่งตัวออกมารอรถตอนตีห้าครึ่ง.. รถมาหกโมงเป๊ะทุกวัน...
ผมเป็นลูกชาวบ้านธรรมดา ทำไร่ทำสวนผลไม้ พ่อของผมเป็นเหมือนหัวหน้าหมู่บ้าน.. ส่วนผมก็เป็นผู้ช่วยพ่ออีกที.. แต่ผมก็สนุกที่ได้ทำนะ ผมพอใจในสิ่งที่มีอยู่แหละ ตามหลักเศรษฐกิจพอเพียงเลยนะ
วันนี้ผมจะไปรายงายตัวเพื่อเป็นนักศึกษามหาลัย ผมเลือกเรียนคณะเกษตรเพราะว่ามันน่าจะช่วยพ่อผมได้ ผมจะเอาเรื่องที่เรียนไปช่วยให้ผลไม้ในไร่ของพ่อแข็งแรงขึ้น พ่อจะได้ไม่เหนื่อยมาก...
ผมนั่งมองฟ้า มองถนน มองเมืองไปเรื่อยๆ บรรยากาศตอนเช้านี่มันดีจริงๆเลยนะ อีกต้องสองชั่วโมงกว่าจะถึงมหาลัยขอนอนซักงีบก็แล้วกันนะ..
“พี่ครับๆ พอถึงมหาลัยโอแล้วปลุกผมหน่อยนะครับ” บอกพี่ที่มีหน้าที่ขายตั๋วก่อนจะจ่ายเงิน รับตั๋วมา... 180 บาทงั้นเหรอ... เหลืออีก 220..บาท ค่ารถแพงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ครั้งล่าสุดที่นั่งมัน 150 บาทเองนะ ต้องประหยัดนะรู้มั้ย เก็บเงินเข้ากระเป๋าก่อนจะกอดกระเป๋าแน่น ข้างในมีเอกสารเรื่องเรียนแล้วก็แอปเปิ้ลเขียวสองลูก เด็ดสดๆจากต้นตอนออกมาจากบ้าน...
...
“น้องๆถึงแล้ว”
“อ่าครับๆ” หลังจากที่ตรวจดูว่าไม่ลืมอะไรแล้วร่างสูงก็พาตัวเองลงจากรถ ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ตึกเรียนซี สำหรับคณะเค้าเพื่อส่งเอกสารรายงานตัว... วันนี้เป็นวันที่มหาลัยเปิดให้เด็กๆปีหนึ่งมารายงายตัวจึงมีเด็กยืนอยู่ตลอดทาง บางคนมากับผู้ปกครอง บางคนก็มากับเพื่อนๆเพราะใส่ชุดเหมือนกัน..
มหาลัยโอของเค้ามีหลายเขต แต่เขตของนี้มีสามคณะคือ เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร ICT คณะเกษตรและประมง คณะบริหาร...
“เรียบร้อยแล้วนะ เจอกันวันเปิดเทอมนะนักศึกษา”
“อ่าครับ ขอบคุณครับอาจารย์”
ระหว่างทางเดินกลับ ร่างสูงเดินไปเก็บของใส่กระเป๋าไปด้วยทำให้ไม่เห็นคนที่กำลังเดินสวนมาและชนจะอีกคนกระเด็ดไปไกล โทรศัพท์ของคนตัวเล็กกระเด็นมาอยู่ที่ปลายเท้าของเค้า
“ขอโทษนะ เราเดินไม่ดูเอง” ส่งมือไปให้อีกคนก่อนจะส่งมือถือให้
“อือไม่เป็นไร นายไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไร” ทันทีที่ได้เห็นหน้าคนที่เดินชนก็ใจเต้นแปลกๆ ทำไมน่ารักจัง ผิวขาวและตัวเล็กกว่าเค้ามากนะ.. ชอบจัง
“เราชื่อคริสนะ” ถือของให้อีกคนปัดกางเกงได้ถนัดขึ้น แต่งตัวชุดนักเรียนแบบนี้ลูกคุณหนูแน่เลย
“อือ ชื่อเซฮุน ขอบใจที่ถือของให้นะคริส เรามัวแต่ตอบไลน์อ่าเลยไม่ได้มองทาง โทษที” รับเอาของมาถือเองก่อนจะยิ้มให้อีกคนอย่างน่ารัก
“วันนี้มามอบตัวเหรอ”
“อืม เสร็จแล้วกำลังจะไปกินข้าวน่ะ ไปมั้ย”
“อ่อ ไปสิ” ตัวเล็กชวนตัวโตจะไม่ไปได้ไง..
ทั้งคู่เดินคุยเล่นกันไปตลอดทาง ท่ามกลางสายตาของใครหลายๆคน.. ทำไมจะมองไม่ได้ในเมื่อคนหนึ่งก็สูงหล่อแต่แต่งตัวได้รัฐบาลมากและอีกคนก็น่ารักซะขนาดนั้น ก็นั่นอ่ะมันโอเซฮุนลูกชายเจ้าของมหาลัยนี้นี่หน่า จะไม่ให้มองได้ไงแบบนี้็นไนาาากำบพนพนท
...
เซฮุนเดินนำคริสมาในคาเฟทีเรีย ก่อนที่จะไปหยุดตรงที่ๆมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วสี่คน เซฮุนทักทายเพื่อนอย่างเป็นกันเองก่อนจะหันไปมองคริสที่มองทุกอย่างอย่างตื่นเต้น.. แต่เซฮุนอ่ะเห็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว..
“นี่คริส คริสๆๆๆๆ” กระโดดไปมาตรงหน้าคนตัวสูง
“หืมมีไร”
“นี่เพื่อนเราเอง ลูฮาน จงอิน ชานยอล คยองซู ทุกคนนี่คริส”
“หวัดดี” ทักทายก่อนจะกระเถิบให้เพื่อนที่มาใหม่อีกสองคนนั่งข้างกัน เซฮุนดึงคริสให้นั่งข้างตนก่อนจะพูดคุยกับเพื่อนแล้วขอตัวไปสั่งอาหาร
“กินไรดีคริส”
“เซฮุนกินเถอะ เราไม่หิว”
“หือได้ไง... ไหนบอกว่ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าไง” ก็ระหว่างทางที่มาพูดแบบนี้นี่หน่า เซฮุนจำได้
“มันแพงนะ เรากินไม่ได้หรอกเราไม่มีเงินขนาดนั้น” คริสพูดก่อนจะก้มหน้าแล้วหันหลังเดินออกมา อาหารจานหนึ่งเกือบ80บาท แล้วจะเอาเงินที่ไหนกลับบ้าน... เค้าไม่เหมาะกับที่นี่หรอก
“ไม่เอาไม่ให้ไป กินก่อนสิ” เซฮุนไม่เข้าใจที่คริสพูดก็เดินไปขวางหน้าคริสไว้แต่คริสก็ส่ายหัวไม่เอาเช่นกัน
“เซฮุนมันแพง”
“งั้นก็กินจานเดียวกัน ป้าครับเอาชุดคอมโบ้หนึ่งชุดครับ” เซฮุนคว้ามือคริสไว้แน่นกันอีกคนหนีก่อนจะพาอีกคนไปซื้อข้าวด้วยกัน
“นี่จ้า 240 บาทลูก”
“อ่าครับ” ละมือไปจ่ายตังค์ก่อนจะยกถาดอาหารชุดคอมโบ้ขึ้นมาแล้วเดินนำคริสที่ที่นั่งของตน
“โห่ฮุน กินขนาดนี้ หิวมากเลยดิ” จงอินแซวเพื่อนตัวเองก่อนจะหันไปเล่นกับลูฮานต่อ...
“เปล่าๆกินกับคริส คริสมานั่งเร็ว”
“เซฮุนเราไม่กินหรอก มันแพง” คริสยังคงนั่งนิ่งๆ เซฮุนจึงดันอาหารไปตรงกลางระหว่างตัวเองกับคริสก่อนจะแกะทุกอย่างแล้วก็เริ่มต้นบังคับให้คริสกินก่อน แล้วตนจะกินบ้าง ท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งสี่คน...
ถึงแม้ว่าจะเป็นชุดคอมโบ้ ใหญ่แค่ไหนแต่ก็มีช้อนซ้อมแค่คู่เดียว พอเซฮุนและคริสเลยใช้ช้อนซ้อมคันเดียวกัน คริสที่พยายามกินให้น้อยที่สุดเพราะเกรงใจแต่พอคริสไม่กินเซฮุนก็ไม่กิน เลยต้องเปลี่ยนเป็นกินคำโตๆจนเรียกรอยยิ้มจากอีกคนแทน
...
“คริสกลับบ้านยังไง” เซฮุนถามส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้ว ตอนนี้คริสกำลังเดินตามเซฮุนไปที่โรงรถ ไม่เข้าใจว่าพาตัวเองมาทำไม ยังไงก็ไม่ได้ขับรถมาอยู่แล้ว
“อ่อ รถประจำทางน่ะ”
“อือ ถึงแล้ว” เซฮุนเปิดประตูรถก่อนจะโยนของไปที่เบาะข้างๆก่อนจะหันมาหาอีกคน
“งั้นเราไปแล้วนะ”
“ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่ดีกว่า ไปละเซฮุน เจอกันตอนรับน้องนะ”
“เจอกันนะคริส” เซฮุนพูดก่อนจะขับรถออกไป ทำไมนะ.. ทำไมถึงอยากคุยกับคริสจังไม่อยากกลับเลย...
“ตายแล้ว” คริสรีบวิ่งไปที่หน้ามหาลัยเพราะนี่เป็นเวลาบ่ายสองครึ่งแล้ว รถจะผ่านมหาลัยประมาณบ่ายสองสี่ห้า อีกสิบห้านาที... จะทันมั้ยคริสเอ้ย ไม่ทันไม่ได้กลับบ้านนะ เพราะรถมีแค่รอบเดียว..
แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเพราะทันทีที่วิ่งไปถึง รถประจำทางก็ได้ขับออกไปพอดี.. ร่างสูงได้แต่ยืนเซ็ง ขยี้หัวตัวเองหงุดหงิด แบบนี้จะกลับบ้านยังไง.. จะโทรไปหาพ่อก็ไม่ได้เพราะไม่มีโทรศัพท์ เอาวะเดินก็เดิน...
...
“ขอบคุณมากครับคุณลุง” คริสยกมือไหว้คนใจดีที่ยอมให้ตนติดรถมาลงตรงทางเข้าหมู่บ้าน
“ไม่เป็นไรไอ้หนุ่ม”
“ขอบคุณครับ” ยืนโบกมือลาจนลับสายตาก่อนจะมองไปตรงทางขึ้นเข้าที่คุ้นเคย บ้านคริสไม่ได้อยู่หลังเขา แต่ก็มีเขาให้เดินขึ้น แม้ว่าจะดูลำบากแต่ว่าคริสก็พอใจ ในละแหวกหมู่บ้านของคริสก็มีโรงเรียนตั้งแต่อนุบาลยันม.ปลาย แม้ว่าจะเป็นรัฐบาลธรรมดาแต่ก็มีเด็กเก่งๆมากมาย จะมีก็แต่มหาลัยนี่แหละที่ต้องเข้าไปเรียนในตัวเมือง...
การเดินทางเท้ามาเรื่อยๆจากมหาลัย และกว่าจะเจอลุงใจดีที่ยอมให้ติดรถมาด้วยทำให้คริสกลับถึงบ้านตอนทุ่มกว่าๆเกือบสองทุ่มเข้าไปแล้ว
“พ่อ ทำไมยังไม่เข้าบ้านเดี๋ยวยุงกัดนะครับ อากาศยิ่งหนาวๆอยู่เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาทำไง” ดุอย่างไม่จริงๆก่อนจะช่วยพยุ่งพ่อตัวเองเดินเข้าบ้าน ทิ้งกองไฟไว้เบื้องหลัง...
“ก็รอลูกชาย ไปๆเข้าบ้านพ่อทำกับข้าวไว้รอเต็มเลย”
“ผมจะกินให้หมดเลย”
...
“เร็วๆได้มั้ย.. ทำไมพวกคุณช้า เรานัดพวกคุณตั้งแต่กี่โมง...” เสียงของพี่ว๊ากดังขึ้นเมื่อน้องๆไม่มาตามนัด วันนี้เป็นกิจกรรมรับน้องแบบรวมคือจะเอาน้องปีหนึ่งทั้งสามคณะมารวมกัน แยกกิจกรรมเป็นฐานๆโดยพี่ๆกิจกรรมทั้งสามคณะ..
“รีบแยกด้วยว่าพวกคุณอยู่กลุ่มไหน” อาจจะเป็นเพราะน้องมีเยอะ ความวุ่นวายก็เลยมีมากกว่าปกติ... อีกทั้งพวกพี่ยังให้น้องแยกกลุ่มกันเองอีกความวุ่นวายเลยมีเพิ่มเป็นสองเท่า...
“คริส” เสียงเรียกทำให้คริสหันไปมองตามก็เจอกับเซฮุนที่กำลังโบกไม้โบกมือให้ตนอย่างน่ารัก บอกลาเพื่อนเพราะยังไงก็ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันอยู่แล้ว ก่อนจะแยกไปหาคนที่เรียกตนเมื่อครู่
“เซฮุนอยู่กลุ่มไหนเหรอ”
“10B คริสล่ะ”
“10B เหมือนกัน ไปเข้ากลุ่มกัน”
“ไปสิ” เซฮุนหันไปบอกลาเพื่อน ตอนนี้กำลังแยกย้ายกันมองหากลุ่มของตัวเองที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของหอประชุม ผลักคริสให้เดินไปข้างหน้าแล้วก็ถามตลอดทางว่า10Bอยู่ตรงไหน.. แล้วก็พากันเดินไปสองคน
คริสให้เซฮุนนั่งข้างหน้าตนก่อนที่ตนจะนั่งซ้อนข้างหลังไว้ ทักทายเพื่อนร่วมทีมน้อยๆและก็มองคนตัวเล็กที่ทักทายคนอื่นบ้างอย่างมีมารยาท..
“พวกคุณช้ามาก ยิ่งช้าเวลาก็จะยิ่งร่นออกไป.. เวลาเป็นสิ่งสำคัญ ทำไมคุณมาตั้งนานแล้วถึงไม่แบ่งกลุ่มรอเรา เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมเด็กปีหนึ่งแบบคุณถึงคิดกันไม่ได้..” เสียงของพี่ว๊ากดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปนาน แต่คนตัวเล็กที่นั่งข้างหน้าเค้าไม่ได้มีท่าทีที่จะกลัวเหมือนเด็กคนอื่นๆเลย เซฮุนเขยิบถอยหลังมานั่งติดเค้าก่อนจะเริ่มบ่นๆเรื่องรุ่นพี่แล้วก็ดินฟ้าอากาศ
“คริสดูพี่คนนั้นดิ่ เรื่องมากจังหน้าแก่เนอะ ไม่น่าเชื่อว่าอยู่ปีสอง..”
“หืม เซฮุนไปว่าพี่เค้าทำไม แต่มันก็จริง” คริสพูดก็จะมองตามนิ้วที่เซฮุนแอบชี้ไปที่รุ่นพี่ พอมองตามก็จำได้ทันทีเพราะเป็นรุ่นพี่ที่คณะของเค้าเองและเท่าที่ได้เจอพี่แกบ้างพี่แกโหดมากนะ.. คณะเกษตรมหาลัยโอรับน้องโหดชื่อดังเป็นอันดับสามเลยนะ
“เซฮุน 379 นั่งดีดี” เสียงของรุ่นพี่ที่ยืนข้างๆทำเอาเซฮุนตัวเกร็ง เปลี่ยนเป็นนั่งหลังตรงตามปกติ.. “คริสเกษตรและเซฮุนบริหาร สนิทกันไวดีนะ”
...
“เธอเอาน้ำมั้ย” เสียงของเพื่อนที่มีหน้าที่ดูแลคนอื่นๆในกลุ่มถามขึ้น
“ไม่ล่ะ คริสๆเราต้องเดินอีกนานมั้ยเมื่อยจัง”
“ไม่หรอกมั้ง นั่นไงถึงแล้ว” เซฮุนมองตามก็พบกับพี่ๆที่กำลังเตรียมตัวทำกิจกรรม เสียงกลองเสียงเครื่องดนตรีทำให้รู้สึกตื่นเต้น..
ฐานนี้เป็นฐานวงกลม... รุ่นพี่ให้รุ่นน้องนั่งเป็นวงกลมสองวงซ้อนกัน เซฮุนอยู่วงในส่วนคริสอยู่วงนอกและเพื่อนๆคนอื่นๆ เกมส์นี้เป็นเกมส์ง่ายๆคือให้รุ่นน้องส่งกระดาษวงกลมสองวงไปเรื่อยๆจนกว่าเพลงจะจบ ซึ่งพอมันหยุดอยู่ที่ใครคนนั้นก็มีหน้าที่อ่านให้เพื่อนคนอื่นฟังคำสั่งที่รุ่นพี่เขียนไว้...
เกมส์นี้ดำเนินไปเรื่อยๆ เรียกเสียงและรอยยิ้มจากรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่เป็นอย่างดี มีรุ่นพี่ลงมาเล่นกับน้องด้วยและแน่นอนว่าไม่มีใครอยากได้กระดาษก้อนกลมๆนั้นเลย และตอนนี้รุ่นพี่คนหนึ่งก็ถือกระดาษก้อนหนึ่งไว้ พอเพลงจบก็โยนมันข้ามหัวเพื่อนจนมามาอยู่ที่ตักคริสในตอนนี้...
“อ้าวๆๆๆ น้องคริส อ่านเลยลูกว่าหนูได้อะไร”
“ให้ขอคนข้างหน้าแต่งงาน” พอสิ้นเสียง เสียงกรี๊ดสนุกสนานของรุ่นพี่และรุ่นน้องดังไปทั่ว... เซฮุนนิ่งและยิ้มเขินๆเพราะรู้ว่าคนที่คริสต้องขอแต่งงานคืนตนแน่นนอน
“แต่งงานใช่มั้ย... มาๆน้องคริสเจ้าบ่าวต้องหล่อ”รุ่นพี่เอาแป้งมาทาหน้าคริสจนขาวไปหมดก่อนจะเอาลูกโป่งสามใบที่มีคำว่าไอเลิฟยูมาให้คริสถือ...
“ อ้าวๆน้องเซฮุน ยืนลูกยืน น้องคริสหล่อมากแต่งกับพี่มั้ย” คริสยิ้มเขินๆเพราะรู้ว่าเกมส์แบบนี้ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก คุกเข้าลงตามคำสั่งของรุ่นพี่มองหน้าเซฮุนที่ยิ้มเขินพร้อมกับมองมาที่ตน
“แต่งงานกันมั้ยเซฮุน” ยืนลูกโป่งไปข้างหน้า
“ฮิ้วๆ” เสียงผิวปาก เสียงปรบมือดังไปทั่ว...พร้อมกับเสียงเชียร์ให้เซฮุนรับลูกโป่งไวไว
“รับเลยน้อง..เร็วๆจะได้ไปฐานอื่น”
“อ่าแต่งครับ” เอื้อมมือไปรับมาทั้งที่หัวใจพองโต แก้มต้องแดงมากแน่ๆเลย...อายจัง.. (.///.)
...
กิจกรรมผ่านไปเริ่มเข้าสู่บทเรียนอย่างจริงจัง.. ทั้งๆที่เรียนอยู่ในวิทยาเขตเดียวกันก็จริงแต่เวลาเรียนนอกจากคณะตัวเองแล้วแทบจะไม่เจอคณะอื่นเลย... เด็กปีหนึ่งของคณะเกษตรมีทฤษฎีพื้นฐานให้จดจำมากมาย อีกทั้งยังมีตึกแยกเป็นของตัวเองทำให้เด็กๆจะอยู่รวมกันแค่ภายในคณะเท่านั้น... ซึ่งในตึกนั้นถ้าไม่ใช่เด็กในคณะหรือว่ามีกิจกรรมจำเป็นจริงๆแทบไม่มีเด็กนอกคณะเข้าไปเดินเลย...
แล้ววันนี้เซฮุนมายืนทำไมที่หน้าตึกนี้?
อ่าใช่ๆ เพื่อนสั่งมา...เมื่อตอนกลางวันที่นั่งกินข้าวเล่นกับเพื่อนอยู่...
“เซฮุนบ่ายนี้นายไม่มีเรียนไทยใช่มั้ย”
“ใช่ เราเรียนพรุ่งนี้บ่าย ทำไม”
“เอางานไปส่งหน่อยสิ มันต้องส่งวันนี้แต่เราพึ่งรวมเสร็จ.. แต่ว่าต้องไปเรียนไทยอ่า”
“เลขใช่มั้ย... เอามาสิ”
“งั้นฝากด้วย.. ชีวิตของเพื่อนทั้งสาขาอยู่ที่นายคนเดียวเลยนะ”
“อือๆ ส่งแล้วจิบอก” บอกปัดก่อนจะรับงานมาแล้วก็กินข้าวต่อ.. ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร ก็แค่เพื่อนวานไปส่งงานให้แล้วตัวเองก็ว่าง..แต่ลืมคิดไปว่าอ.ประพลสอนประจำอยู่ที่คณะเกษตร... ก็ต้องมาส่งที่ตึกเกษตรสินะ..
เซฮุนจะร้อง ทำไมต้องประหม่าด้วยอ่า.. แล้วพวกพี่จะมองอะไรครับ เรียนหนักไม่ใช่เหรอ... ตั้งใจเรียนสิครับ จะได้ได้คะแนนดีดี.. หันหน้าไปสิครับ...
ตอนแรกไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ค่อยมีเด็กคณะอื่นมาวนเวียนที่ตึกเกษตร.. เพราะมันเป็นแบบนี้นี่เอง... รุ่นพี่คณะนี้เค้าจะใส่ช้อปสีแดง กางเกงยีนส์ขายาวรองเท้าผ้าใบหล่อเลย...... แต่พวกพี่ผู้ชายจะล่ำๆคล้ำๆ ไม่ได้ขาวใสเหมือน ICTและบริหาร ส่วนผู้หญิงก็ไม่ได้รักสวยรักงามเท่าสองคณะนั้นอีกเช่นกัน.. แล้วตอนนี้ผมก็สัมผัสได้ถึงความแต่งต่าง ทันทีที่เดินเข้ามาผมก็อยากจะหลับตาเดินไปไวไว.. แล้วห้องพักอ.ประพลอยู่ไหน...
“เอ่อพี่ครับ ห้องพักอ.ประพลอยู่ไหนครับ” สะกิดพี่ที่ดูใจดีใจดีคนหนึ่ง...
“ชั้นสี่เลยน้อง”
“อ่า ขอบคุณครับ” พยักหน้ายกมือไหว้ก่อนจะเดินไปรอหน้าลิฟต์ ชั้นสี่เลยนะไม่เดินหรอก.. เด็กบริหารติดสบาย
ติ้ง!!!!!!! คริส!!!!
“เซฮุนมาทำอะไร” คริสถามหลังจากที่ออกมาจากลิฟต์แล้ว ในมือถือหนังสือเยอะไปหมด.. เค้าเรียนหนักนะ
“มาส่งงาน” ชูกระดาษแล้วเอื้อมมือไปกดเปิดลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นสี่
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“คริสต้องไปเรียนนี่” ผมมองตามเพื่อนของคริสที่ทยอยเข้าห้องไปบ้างแล้ว...
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน” คริสก้าวตามผมเข้ามาก่อนที่ลิฟต์จะปิดลง...
“ทำไมไม่เข้าเรียน” ผมดุไปงั้นหล่ะ ความจริงก็ดีใจนะที่คริสมาเป็นเพื่อน
“คลาสใหญ่ อาจารย์ไม่เช็คชื่อ” คริสตอบก่อนจะเอาของที่ถือใส่กระเป๋าโดยมีผมคอยช่วยถือกระเป๋าให้
“ถึงแล้ว ชั้นสี่” ผมเดินนำอีกคนออกมาตัวปลิวเพราะหลังจากที่คริสเอาของใส่กระเป๋าหมดเค้าก็ชีทงานที่ผมมาไปถือแทน
“แล้วมันโต๊ะไหน” ผมยืนมองอยู่หน้าห้อง ห้องนี้แหละแต่ว่าโต๊ะอ.ประพลอยู่ไหน
“อ.ประพลเหรอ นี่ไงๆ” คริสเดินเอางานไปวางแทนแล้วก็จูงมือผมออกมา... แอบใจสั่นๆแหะ
ตอนเข้าลิฟต์เพื่อลงมาชั้นล่างตามเดิมมีรุ่นพี่เข้ามาด้วย... เซฮุนกระเถิบไปยืนเบียดอีกคนแน่นเพราะกลัวจะเบียดรุ่นพี่ตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ หน้าพี่เค้าโหดมากหาได้แบบนี้ที่คณะเดียวคือเกษตร...บริหารไม่มี น้องฮุนไม่เคยเจอ
...
เซฮุนเดินตามอีกคนมาเรื่อยๆ รู้อีกทีก็มานั่งเรียนข้างๆคนตัวสูงแล้ว คลาสเรียนใหญ่ๆแบบนี้ถ้าไม่ตั้งใจเรียนจริงๆจะน่าเบื่อมาก อาจารย์ยืนพูดหน้าห้อง จอโปรเจ็คเตอร์ฉายภาพเซลล์สองและศัพท์เรียกเฉพาะ เพื่อนๆที่นั่งข้างหลังนี่คงจะต้านทานแอร์เย็นๆไม่ไหวฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ข้างหน้าก็เด็กผู้หญิงใส่แว่นจดเล็คเชอร์อย่างตั้งใจ... เซฮุนที่ไม่รู้ว่ามานั่งทำไมก็หันหน้าไปมองคนที่นั่งตั้งใจเรียนอยู่ข้างๆ ส่งขนมให้เค้ากินบ้าง ยิ้มให้เค้าบ้างแล้วก็หันไปเขียนงานบ้าง...
คริสหล่อจัง ./////. คิดอะไรน่ะเซฮุน?
เซฮุนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เอื้อมมือไปจับมือคริสข้างที่ว่างเอามาวางทับกับมือตัวเองเหมือนเป็นหมอน อีกคนที่ดูจะตกใจแต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับ... แล้วเซฮุนก็หลับไป... zzzz
“เซฮุน หมดคาบแล้ว... เซฮุน” คนตัวสูงก้มลงไปกระซิบบอกคนที่กำลังนอนอยู่
“อือ” ครางรับแต่ยังไม่ลืมตาและไม่ขยับแต่ยังไม่ลืมตาและไม่ขยับตัว
“กลับบ้านกันจะสี่โมงแล้ว”
“หืม คนอื่นอ่าคริส” ถามมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นใครในห้อง...
“กลับไปหมดแล้ว รีบกลับเถอะเราต้องไปทำงาน”
“การบ้านเหรอ” ถามอย่างซื่อๆ เด็กปีหนึ่งต้องคู่กับการบ้านสิ
“เปล่าๆ ไปกัน” สะบัดมือไล่ความเมื่อยก่อนจะจูงมืออีกคนออกจากตึกเพื่อไปทำงาน
...
คริสพาเซฮุนมาที่หอพักของตนเอง หอของคริสเป็นหอเก่าๆไม่ได้โด่ดเด่นด้านดีไซน์อะไรมากทำให้เซฮุนแอบเหวอน้อยๆ เซฮุนเดินตามคริสมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ห้องด้านในสุด.. ตลอดทางที่เดินผ่านแอบเอามือบีบจมูกเพราะความเหม็นอับ... ทำไมหอนี้เค้าถอดรองเท้าไว้หน้าห้องได้นะ
“คริสอยู่ได้ยังไง.. มีแค่พัดลมกับฟูกเก่าๆ” เซฮุนมองตาม โทรทัศน์ก็ไม่มี ตู้เย็น แอร์ก็ไม่มี...
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่หน่า เรียน ทำงานแล้วก็นอน”
“ตอนกลางคืนร้อนมั้ย” เซฮุนถามพลางแหงนหน้ามองพัดลมเพดาน
“ถ้าร้อนก็เปิดหน้าต่างกว้างๆ ลมก็จะพัดมา...มันก็เย็นแล้วนะ อากาศแบบไม่ฟอก บริสุทธิ์ออก” คริสวางของก่อนจะเก็บเอาเสื้อผ้าที่ตากมาวางไว้บนที่นอน หยิบเอาชุดพนักงานออกมาสวมใส่เพราะว่าใกล้จะถึงเวลาทำงานแล้ว
“คริส ทำไมไม่ไปแต่งตัวในห้องน้ำ” เซฮุนหันหน้าหนี..หลังจากที่แอบมองมานาน .///.
“อ่าลืมๆ โทษที” คริสเดินเข้าห้องน้ำทั้งๆที่กางเกงยังคาขาอยู่ ก่อนจะอมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเซฮุน แม้ว่าตัวองจะเหลือแค่ชั้นในแล้วก็ตาม
“ไป เข้าห้องน้ำไปเลย” หันหน้าหนีอย่างเขินอาย... มาแก้ผ้าต่อหน้า น้องฮุนไม่เคยเจอ...
“โอ้ยเจ็บนะ ทำไมต้องปามาด้วยเล่าเซฮุนนา”
“ถ้ายังไม่แต่งตัวดีดี จะเอาหมดข้างฟาดหน้านะ.. ยังจะมายิ้มอีก” คริสกระโดดหลบเซฮุนแล้วก็หัวเราะมีความสุขที่ได้แกล้งอีกคน
คริสทำงานเป็นเด็กเสริฟ์ร้านหมูกระทะที่อยู่ข้างหลังหอพักของคริสเอง ทำตั้งแต่จดออเดอร์ ยกเตาไฟ เสริฟ์อาหาร คิดตังต์บ้างในบางครั้งและบางครั้งที่ลูกค้าเยอะๆก็ไปล้างจานแบบวันนี้... เซฮุนที่เข้ามาตอนแรกจะช่วยคริสแต่พี่เจ้าของร้านไม่อนุญาตเพราะไม่อยากมาคอยแก้ปัญหาภายหลังถ้าเกิดว่ามันผิดผลาดไป..กลายเป็นว่าตอนนี้นั่งกินหมูกระทะเฉยๆ รอคริสทำงาน... อร่อยดี..
พี่เจ้าของร้านซึ่งเป็นพี่ที่คณะเข้าใจและเอ็นดูคริสเป็นพิเศษ ทำให้คริสเป็นพนักงานคนเดียวที่รับเงินวันต่อวัน.. คงจะมีก็แต่เซฮุนนั่นแหละที่ไม่เข้าใจว่าทำไมคริสถึงรับเงินจากพี่เค้าแค่คนเดียว ทั้งๆที่ลูกจ้างบางคนก็เก็บของเสร็จก็ออกจากร้านไปเลย จะผิดมั้ยถ้าเซฮุนอยากรู้และก็อยากถาม...
“ทำไมต้องทำงาน” เซฮุนบีบมือคริสแน่น.. เค้ามีความรู่สึกว่าคริสต้องรับภาระหลายอย่างไว้ที่ตัวเองแน่นอน
“ถ้าไม่ทำงานก็จะไม่มีเงิน”
“หือ..” เซฮุนหยุดเดินทำให้คริสต้องหยุดเดินด้วย..
“เราต้องทำงานเซฮุน ถ้าเราไม่ทำเราจะไม่มีเงินไปจ่ายค่าหอ ค่าข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ...”
“...” เซฮุนมองหน้าอีกคน รู้สึกว่าแรงบีบเพิ่มมากขึ้น..
“...” จะเป็นอะไรมั้ยถ้าจะบอกว่าอาย... อายที่จะพูดความจริงออกไป กลัวเซฮุนจะสะบัดมืออออกแล้วไม่คบกับจนๆอย่างตนจนเผลอบีบมืออีกคนแน่น ถึงจะไม่ได้อิจฉาที่คนอื่นมีมากกว่าตนแต่เอาเข้าจริงก็อดน้อยใจไม่ได้...
“ไม่เป็นไรนะ” เซฮุนบีบมืออีกคนกลับไป ก่อนจะจูงมืออีกคนไปที่รถของตัวเอง บังคับให้คริสเข้าไปนั่งในรถแล้วออกรถไปที่หอพักของตัวเอง
“วันนี้คริสไปเล่นที่หอเรานะ ไปอยู่เป็นเพื่อนเรา...นะ”
...
“คริสมาอยู่กับเรานะ เราอยากมีรูมเมท” เซฮุนถามคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาก่อนจะเอาขนมแล้วก็น้ำมาให้ เพราะตั้งแต่เข้าร้านคริสยังไม่ได้กินข้าวเลย...
“ไม่ดีหรอก เราไม่มีเงินมาแชร์ห้องกับเซฮุน” ห้องของเซฮุนต่างกับคริสทุกอย่างเลย...
“เราอยากได้รูมเมทนี่หน่า พ่อเราไม่ยอมให้อยู่หอคนเดียว”
“เรา...”
“นะๆ คริสจะทิ้งให้เราอยู่หอคนเดียวเหรอ.. ดูดิ ห้องตั้งกว้างนะ ไม่เก็บค่าห้องก็ได้แต่มาอยู่เป็นเพื่อนเรานะ”
“เรา..” คริสหันมามองหน้าคนที่เกาะแขนตัวเองอยู่ก่อนจะลืมหายใจ เพราะหน้าอีกคนอยู่ใกล้แค่คืบ
“...”
“...”
เซฮุนหลับตาลงยอมรับความหอมหวานที่อีกคนมอบให้ คริสดึงเซฮุนให้มานั่งบนตักตัวเองก่อนจะมอบความหวานให้อีกครั้ง ลิ้นอุ่นที่สัมผัสกันเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะถอนริมฝีปากออก แลบลิ้นเลียริมฝีปากบางของคนที่นั่งหอบอยู่ตรงหน้า หน้าผากแนบกันไม่ห่างถูไถไปมาจนปลายจมูกชนกัน ฝ่ามือเล็กจับชายเลื้อของอีกคนไว้แน่นจนมันจะขาดขามือ
“เราชอบเซฮุนนะ” คริสพูดก่อนจะสบตาอีกคนเพื่อแสดงความจริงใจ ก่อนจะไล้จมูกไปที่แก้มแดงๆ ฟันคมขบเม้มเบาๆสร้างความเสียวซ่านและความต้องการ...
“อืม..” ตอบแบบไม่เต็มเสียงก่อนจะสบตาอีกคน เซฮุนเอามือดันไหล่อีกคนไว้เพราะตอนนี้คนตัวสูงเริ่มกัดเค้าแล้ว
“ไม่เอาคริส ไม่แกล้งแบบนี้..”
“หืม ไม่ได้แล้ว” คริสจูบปิดปากคนตัวเล็กอีกครั้ง จัดท่าให้เซฮุนนั่งคร่อมตัวเองไว้ จับแขนเรียวทั้งสองข้างให้พาดไปที่ไหล่ของตัวเองส่วนมือของตัวเองก็จับท้ายทอยคนตัวเล็กไว้แน่นส่วนอีกข้างก็ปัดป่ายไปทั่วเอวบาง...
“อือ .. ค คริส.. ปิดไฟได้มั้ย”
“หืม..” คริสยังคงก้มดมความหอมจากซอกคอของอีกคน สร้างรอยแดงไว้เป็นจุดๆที่ริมฝีปากตัวเองลากผ่าน.. ซึ่งเซฮุนก็เอียงคอหนีแต่มันกลับกลายเป็นการเปิดทางให้คริสแทน...
“อือ.. คริส ปิดไฟก่อนนะ” เซฮุนพูดเสียงสั่น.. คริสกัดคอเค้าอีกแล้วอ่า
“อ่าห้ะๆ” ละจากความหอมหวานตรงหน้าไปปิดไฟแต่พอหันกลับมาก็ไม่เจอเซฮุนนั่งอยู่ตรงโซฟาแล้ว
“เซฮุนอยู่ไหนอ่า” ถามออกไปเสียงอ่อย... เซฮุนกลัวเค้าแล้วใช่มั้ย... ไม่น่าเลยกู..คริสจะร้องไห้ TT “เซฮุนไม่แกล้งแล้ว อยู่ไหนอ่า ไม่ออกมาจะร้องไห้แล้วนะ”
“หมับ แฮ่ อยู่นี่แล้วคริสไม่ร้องไห้นะ โอ๋ๆ”
“เมื่อกี้อยู่ไหน” คริสถามหลังจากที่กอดคนตัวเล็กไปพักใหญ่แล้ว
“ไม่บอกหรอก ง่วงนอนแล้ว..นอนกันนะ”
“อือ นอนกันนอนกัน” เซฮุนเปลี่ยนเป็นจับมือคริสแล้วพาเข้าไปในห้องนอนแทน..
หอพักของเซฮุนมีห้องน้ำและห้องนอนอย่างละสองห้อง มีห้องนั่งเล่นและห้องครัวที่มีเคาเตอร์กั้นตรงกลาง... เซฮุนกับคริสจึงแยกกันอาบน้ำเพื่อความว่องไวในการนอน.. เซฮุนที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ออกมานั่งรอคริสที่ห้องนอน แต่ความเหนื่อยจากที่เรียนทั้งวันแถมยังไปนั่งดมควันตอนคริสทำงานอีกทำให้คนตัวเล็กเผลอหลับไป..
หลังจากที่เสร็จภารกิจ คริสก็เดินเขามาที่ห้องนอนแล้วก็เจอกับคนตัวเล็กที่นั่งคอตกนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ อมยิ้มกับภาพนั้นก่อนจะอุ้มขึ้นแนบออกแล้วพาไปนอนที่เตียงดีดี...
คริสนอนมองคนที่หลับไม่รู้เรื่อง เอามือจิ้มๆที่จมูกโด่รั้นก่อนจะกดจูบลงไป แล้วก็ทำอยู่แบบนั้นหลายครั้งจนเซฮุนที่หลับๆอยู่รู้สึกรำคาญเอามือปัดออกแต่ก็ถูกหอมใหม่อยู่ดี..
“อือ”ครางพร้อมกับหันหน้าหนี.. ซักพักก็ถูกคนตัวโตจับหันมาทางตอนอีกครั้งอยู่ดี
“วันนี้รอดไปได้ วันหลังอย่าหวังเลยเซฮุน หึหึ”
...
...
=*=
ชอบมั้ยอ่า..พี่คริสเป็นหนุ่มบ้านนอกนะ
ส่วนน้องฮุนเป็นลูกคุณหนู..เจ้าของมหาลัย
หลังจากที่อ่านหลายเรื่องแล้วพี่คริสจะมองมาเป็นแนวมาเฟีย
อยากลองแต่งให้พี่แกดูรันทดดู..
แต่ไม่อยากทำร้ายพี่คริสนานเลยไม่แต่งเรื่องยาว..
เอาแบบสั้นๆสี่ตอนจบก็พอ..จะแต่งให้จบสี่ตอนค่ะ!!!!!
ตัวหนังสือเล็กอ่านยากมั้ย? ตอนเอาลงไม่ได้ปรับแล้วก็ขี้เกียจด้วย TT
#รักคนอ่านทุกคนเน้อ จุบเหม่งรัวๆ
ความคิดเห็น