คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : [บทปรัมปรา] หนุ่มน้อยหมวกแดงกับคุณมนุษย์หมาป่า
~ บทนำ ~
กาลหนึ่งนานมาแล้ว…
อ่าใช่ หากจะต้องเริ่มเล่าเรื่องอะไรสักอย่าง ประโยคนี้ดูเหมือนจะเป็นประโยคฮิตติดชาร์ตที่เป็นตำนานไปซะแล้ว แน่นอน เรื่องนี้ก็เช่นเดียวกัน…
เอาล่ะ เงียบๆ แล้วล้อมวงเข้ามาฟังนิทานปรัมปราที่ถูกกล่าวขานกันมาทุกยุคทุกสมัยกันเถอะ แต่ก่อนหน้านั้น ข้าคงต้องบอกให้ทุกคนได้รับรู้เอาไว้ ว่านิทานเรื่องนี้มันแตกต่างจากเรื่องเดิมที่ทุกคนเคยได้ยินกันมาอย่างแน่นอน สมุดนิทานอยู่ในมือของข้าแล้วแต่ข้าจะปิดมันลง และจะเล่านิทานทั้งเรื่องด้วยปลายนิ้วของข้าเอง มาเริ่มกันเถอะ…
.
.
.
.
.
.
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ลึกเข้ามาภายในป่าที่อุดมสมบูรณ์ มีบรรดาพรรณไม้และสัตว์นานาพันธุ์ ลึกเข้าไปในป่าแห่งนี้ ได้มีบ้านไม้หลังเล็กๆที่มีคุณยายสูงวัยผู้หนึ่งอาศัยอยู่
คุณยายเป็นสตรีสูงวัยที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอ และยังคงแข็งแรงอยู่อีกด้วย ถึงแม้อายุจะไม่ใช่น้อยๆแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าในตอนปัจจุบันนี้คุณยายกลับไม่ได้แข็งแรงอย่างเคย ท่านไม่สบายอย่างหนักนอนซมอยู่บนเตียง แต่ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ เพราะว่าเดี๋ยวท่านก็มีคนมาดูแล…
ไกลออกมาที่นอกป่านั้น ก็ยังมีบ้านชั้นเดียวหลังเล็กหลังหนึ่งตั้งอยู่ เจ้าของบ้านก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นลูกสาวของคุณยายที่อยู่ในป่านั่นเอง อ่ะๆ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้หรอกนะที่จะเข้าไปดูแลคุณยายในป่าน่ะ คนดูแลน่ะ คนนี้ต่างหาก…
“ลูกเบสท์ ได้เวลาแล้วนะลูก”
“คร้าบบบบบบ~” ทันทีที่เสียงหวานๆของคนเป็นแม่ตะโกนขึ้นก็มีเสียงใสตอบกลับมาทันที พร้อมกับที่ประตูบ้านเปิดเข้ามา เผยให้เห็นผู้ชายร่างบางผมสีชมพู นัยน์ตาสีเหลืองอำพันที่ราวกับดวงจันทร์ที่เปล่งแสงในยามค่ำคืน ใบหน้าหวานสวยอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ชาย… ใช่ เด็กผู้ชายคนนี้มีสถานะเป็นลูกชายคนเดียวของคุณแม่เจ้าของบ้าน แล้วยังเป็นหลานชายของคุณยายในป่าอีกด้วยเช่นกัน เขาคนนี้นี่แหละที่จะเข้าไปดูแลคุณยายที่นอนป่วยอยู่
“เบสท์ไปได้แน่นะลูก? แม่เป็นห่วงจัง” คุณแม่พูดด้วยสีหน้ากังวลถึงลูกชายที่ต้องเดินเข้าป่าไปเพื่อดูแลคุณยายคนเดียว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เอง เบสท์เคยเดินไปหาคุณยายบ่อยๆ แค่นี้สบายมากครับ” พูดด้วยเสียงสดใสพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจส่งไปให้ผู้เป็นแม่เพื่อลดความกังวลใจให้แก่ท่าน
“ถ้าเบสท์ว่าอย่างนั้นนะจ้ะ งั้นก็รีบเตรียมตัวเถอะลูก เดี๋ยวเย็นกว่านี้แล้วจะเป็นอันตราย” คุณแม่ผู้เป็นห่วงลูกชายคนเดียวอยู่เสมอพอพูดเสร็จก็เดินไปหยิบผ้าคลุมมีฮู้ดสีแดงสดแสบตาที่คุณยายเป็นคนตัดมันเองขึ้นมาเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับหลานรักของตนเองเมื่อปีที่แล้วมาสวมใส่ให้กับผู้เป็นลูกชายพร้อมกับหยิบตะกร้าใบใหญ่ที่ภายในบรรจุไปด้วยอาหารคาว-หวาน ขนมปัง-แยม น้ำผลไม้ และยารักษาโรคที่จะนำไปให้กับคุณยายยื่นให้ลูกชายของตนถือเอาไว้ สำรวจความเรียบร้อยเสร็จแล้วก็เดินมาส่งลูกที่หน้าประตูบ้าน
“ห้ามแวะเถลไถลที่ไหนนะเบสท์ เดินตรงไปที่บ้านของคุณยายเลยนะ รู้มั้ยจ้ะ?” ผู้เป็นแม่ไม่วายย้ำเตือนลูกชายของตนอีกครั้งเพื่อความปลอดภัย เพราะนี่ก็เริ่มเย็นแล้ว
“รับทราบครับผม จะตรงไปที่บ้านของคุณยายอย่างเดียวเลยครับ” ตอบรับคำเตือนของผู้เป็นแม่ด้วยการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อันซึ่งเป็นนิสัยส่วนตัวของลูกชายคนเดียวในบ้าน เบสท์มักจะยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อแม่ และมักจะคิดอะไรในแง่ดีเสมอ ก็นะ เป็นนิสัยที่นางเอกนิทานทุกเรื่องต้องมีนั่นแหละ…
“และอย่าลืมนะจ้ะ ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด” คุณแม่พูดขึ้นมาเสียงเข้ม ขมวดคิ้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆกับลูกชาย คุณแม่มักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่เธอพูดอะไรที่จริงจังขึ้นมา
“รับทราบครับ” เช่นเดิม เบสท์ยิ้มรับคำเตือนนั้นอีกหน ถึงจะแอบตั้งคำถามขึ้นมาในใจเล็กน้อยก็ตาม ว่าภายในป่าลึกอย่างนี้จะมีใครคนอื่นอยู่อีกหรือ? แต่เบสท์ก็ไม่ได้เอ่ยมันออกไป เพราะคงไม่มีใครอยู่แล้ว
“ถ้างั้นก็รีบเดินทางได้แล้วจ้ะ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก” คุณแม่พูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะขยี้ผมสีชมพูอ่อนที่เหมือนกับสีของตนลงไปด้วยความเอ็นดูลูกชาย ก่อนจะจัดผมให้อีกฝ่ายและดึงหมวกฮู้ดขึ้นมาคลุมให้กับลูกชายที่รัก
“วางใจได้ครับผม ไปแล้วนะครับ” เบสท์เลื่อนหน้าเข้าไปหอมแก้มคุณแม่ของตนหนึ่งทีก่อนที่จะผละออกมา และหันหลังออกเดินทางเข้าไปในป่าลึกที่มีคุณยายรออยู่
.
.
.
.
.
.
“หวังว่าเจ้าหมาป่าคงจะไม่ออกมาตอนนี้หรอกนะ..”
แต่เบสท์คงจะไม่รู้ว่าบางที สิ่งที่รออยู่ในป่าลึกแห่งนี้ อาจจะไม่ได้มีเพียงแค่คุณยาย…
~ ปิดบทนำ ~
______________________5/4/15 - 2:15_______________________
อะโลฮ่าาาาาาา~~ กลับมาอีกครั้งด้วยอารมณ์คิดถึงล้วนๆค่าาาา
เนื้อเรื่องนี้เป็นเนื้อเรื่องสั้นๆค่ะ ไม่กี่ตอนก็น่าจะจบแล้ว
จะพยายามบีบคั้นตัวเองให้แต่งเร็วๆค่ะ! ฮึบๆ
ให้ถือซะว่าเป็นหนูน้อยหมวกแดงเวอร์ชั่นเอกเบสแล้วกันนะคะ
55555555 ไม่ได้แต่งนิยายมานาน อาจจะมีบางจุดที่ไม่ดีนะคะ
รู้สึกว่าการบรรยายดูแปลกๆไป ถ้ามันดูขัดๆตรงไหน มีข้อผิดพลาดยังไง
บอกกล่าวกับเค้าได้เลยยยย
คิดถึงทุกคนมากเลยยยยย จุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น