Fiction[เต๋าคชา]มันคงเป็นความรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 : ฝูงแว๊น

ตอนที่2  : ฝูงแว๊น

                น้ำใสๆกำลังไหลออกมาจากตาคู่สวยของคนหน้าหวานที่กำลังดิ้นสุดแรงและร้องขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้างที่กำลังมีความสุขในวันสงกรานต์โดยไม่รู้ว่ามีคนกำลังขอความช่วยเหลือ.. ตอนนี้ไอ่เด็กแว๊นกำลังกอดและลวนลามคนหน้าหวานอย่างไร้สติเพราะฤทธิ์น้ำเมา โดยที่ไม่รู้ว่าคนที่มันลวนลามอยู่นั่นเป็นทอมไม่ใช่ผู้ชาย เอ้ย ผู้ชายไม่ใช่ทอม (= =; เพลียละเกิน ..)


"ปล่อยกู๊!! กูบอกให้ปล่อยกูไอ่ปลาสลิด"


"เป็นผู้หญิงดีๆไม่ชอบหรอจ้ะ เดี๋ยวพี่จะช่วยทำให้กลับมาเป็นผู้หญิงนะ ฮิ้ววววววววว"


"ผู้หญิงพ่องมีเกียร์" ด่าไปดิ้นไป โคตรโหดเลยผมทนไม่ไหวละ วิ่งมาช่วยเพื่อนร่วมโลกดีกว่า


"เห้ยพวกมึงทำไรอะ!" พูดจบก็ต่อยแม่งไป1หมัด มันกำลัง งง ... ตอนนี้แหล่ะ! ผมมองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังมองหน้าผมด้วยสีหน้าตกใจ แล้วพูดกับคนตัวเล็ก
 

"อย่าพึ่งตะลึงในความหล่อ! ตามมาเร็ว"


มือใหญ่กระชากมือคนตัวเล็กให้วิ่งตามด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใครจะอยู่ให้โง่ล่ะครับ พวกแม่งมีตั้ง7คน ผมมีแค่คนเดียว ถึงผมจะสูงกว่ามันทุกคนแต่นี่ไม่ใช่หนังนะครับ จะได้ต่อยทีสองทีคว่ำแล้วลุกมาวิ่งตามฆ่าผม

 

                  ตอนนี้ผมวิ่งตามหลอดไฟมาครับ คนอะไรไม่รู้โคตรขาวเลย ...แต่แม่งหลงตัวเองชะมัดคิดได้ไงผมตะลึงในความหล่อมันผมหล่อกว่ายังไม่พูดเลย ตอนนั้นผมแค่กำลังบีบน้ำตาให้ไอ่แว๊นมันตกใจแล้วจะกระทืบเท้ามันพอมันเจ็บก็วิ่งหนีแบบในหนัง แต่ยังไม่ทันได้ทำตามที่คิดก็มีไอ่บ้าที่ไหนไม่รู้ฝ่าวงแว๊นมาต่อยไอ่คนที่กอดผมแล้วพาผมวิ่งมาที่ซอยเล็กๆมืดๆ.. เออที่นี่ที่ไหน เห้ยยย บ้าแล้ว!ผมหันไปมองหน้ามันที่กำลังลดความเร็วของการวิ่งหนีแว๊นลงเพราะหมดแรง.. สมควรอยู่หรอก ขนาดผมยังจะล้มลงกับพื้นแล้วเนี่ย


"เห้ย!พอแล้ว แฮ่กๆ มะ..มันวิ่งตามมาไม่ทันแล้ว" หลอดไฟหยุดวิ่งแล้วครับ กว่ามันจะหยุดเออดี ผมจะเป็นลมแล้ว


"แฮ่กๆ เป็นไงบ้างครับ?เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?" ถามมาได้! เห๊อะ!!


"เหนื่อยดิวะ แล้วนายเป็นบ้าไรเนี่ยมาช่วยฉันทำไม?"


"เอ้าคุณ ไหงพูดงี้อะ ผมมาช่วยคุณนะ"


"เออขอบใจมาก แต่จะดีมากถ้านายช่วยเอามือออกจากเอวของฉันด้วย" ตอนแรกก็จับมือผมวิ่งกันมาดีๆแหล่ะครับ ไปๆมาๆมันเอามือมาโอบเอวผมแล้ววิ่ง มาได้ไงไม่รู้  เพลียละเกิน ตอนนี้ผมกับมันนั่งหอบอยู่บนฟุตบาทในซอยเล็กๆที่แทบไม่มีคนผ่าน


"เอ่อ.. แหะๆ ขอโทษครับ"


"แล้วนี่นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย นายรู้ทางแถวนี่ดีใช่ปะ?"ผมถามมัน แต่มันกลับมองไปรอบๆด้วยสีหน้าที่ไม่ต่างกับผมเท่าไหร่


"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ...เดินๆไปเดียวก็เจอทางเองแหล่ะมั้ง" แหม!ชิวเหลือเกินพ่อคุณ แล้วผมจะกลับบ้านยังไงเนี่ย อ๊ากกกกก คนหล่อปวดหัว


"งั้นขอบคุณมากนะที่มาช่วย ฉันกลับล่ะ" อยู่กับมันผมรู้สึกเพลีย กลับบ้านดีกว่า


"เดี๋ยวคุณ.. " มันเดินตามผมมาครับ ผมหันไปมองหน้าคนเรียกที่ตอนนี้เราออกมาอยู่ตรงที่มีแสงไฟส่องหน้า.. จะว่าไปมันก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย


"อะไร?" ถามตามมารยาท


"คุณชื่ออะไรครับ?"จะเอาไปให้หมอดูดูเนื้อคู่อะดิ มุกนี้ไม่ต้องเล่นนะ เจอบ่อยละ


"ทำไมต้องบอกอะ"


"ก็.. ผมอุตส่าห์ช่วยคุณจากฝูงแว๊นนะ" นั่นไง!มันทวงบุญคุณจนได้  แล้วทำไมต้องมองหน้าผมแบบนี้ล่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย


"คชา... มีไรอีกมั้ย?รีบกลับบ้าน เหนื่อย!"


"พรุ่งนี้คุณเล่นสงกรานต์ที่นี่ป่ะ?" ถามทำไมวะ- -คนยิ่งมึนๆอยู่วิ่งหนีแว๊นจนลืมไปเลยว่ากำลังเมาสปายอยู่


"ไม่เล่นอะเหนื่อย"


"พรุ่งนี้ผมเล่นที่นี่ 6โมงเย็นเจอกันนะครับ" ห๊ะ !! มันพูดอะไรของมัน แล้วนั่นมันหันหลังเดินไปแล้ว เห้ยยย หายกึ่มเลย


"ฉันไม่เล่น ไม่เจอหรอก"ผมตะโกนตามหลังมันไปก่อนจะเดินมาอีกทาง หิวข้าวชะมัด หาอะไรกินก่อนกลับบ้านดีกว่า ผมพูดพลางควานหากระเป๋าตังค์


"เห้ย กระเป๋าตังค์หาย" ผมล้วงหากระเป๋าตังค์เบ็นเท็นทั่วทุกกระเป๋ากางเกง มันหายไปไหน ทำไมเหลือแต่ไอโฟน ทำไมไม่ขโมยไปให้หมด เห้ยยยย!บ๊ะแล่วๆ


"เห้ยเฟรมมึงอยู่ไหน...มึงกูถูกขโมยกระเป๋าตังค์อะ"ผมจิ้มไอโฟนโทรหาไอ่เฟรมทันทีที่หายเอ๋อ


"โหล!ไงวะ กูอยู่ผับปาท่องโก๋ตรงร้านรองเท้าแตะอะ ..ห๊ะ ทำไมมึงควายจังวะชา"
"

ไอ่สัสอย่าพึ่งด่า เดี๋ยวกูไปหา" หวังว่าผมจะไม่เจอฝูงแว๊นอีกนะ

 

                   


                    ผมนั่งแอบฟังคนเสื้อเทาที่ชื่อคชายืนคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่หลังพุ่มไม้  จะไม่ให้แอบได้ไงครับทางที่ผมเดินไปมันเป็นทางตัน ต้องรอให้คนเสื้อเทาเดินไปก่อนค่อยเดินกลับไปทางนั้นไม่งั้นเสียฟอร์มแย่ ...พอคนเสื้อเทาเดินไปไกลแล้วผมเลยเดินตามทางที่ผมวิ่งมาเดินออกนอกซอยไปโบกรถแท๊กซี่กลับบ้าน ใช้เวลาไม่ถึงชม.ก็ถึงคอนโดสุดหรูของผม

                  วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยมากครับนี่ก็เที่ยงคืนแล้ว ผมอาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้วก็ว่าจะนอนพักผ่อนแต่นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้... เลยหยิบกระเป๋าตังค์ลายเบ็นเท็นขึ้นมามองแล้วค้นดูของข้างในกระเป๋าตังค์(เลวมาก) อื้อหือ.. พกการ์ดยูกิไว้ในกระเป๋าตังค์ด้วย เป็นคนน่ารักจริงๆเชียว เอาไว้ไปเล่นกับใครเนี่ย นึกถึงหน้าหวานๆแล้วบอกได้เลยว่า คืนนี้นอนหลับฝันดีแน่ๆเต๋าสัมผัสได้(? เต๋าญาณทิพย์)
ในกระเป๋าตังค์ก็ไม่มีอะไรมากครับ เงินห้าร้อยบาท บัตรเครดิตบัตรต่างๆแล้วก็สิ่งที่ผมต้องการ...นามบัตร ...ผมไม่ได้อยากรู้อะไรหรอกครับ สิ่งที่ผมต้องการคือ...เบอร์โทร หึหึ ว่าแล้วก็หยิบไอโฟนมาจิ้มเบอร์ผู้ชายหน้าทอมโทรทันที


"... ตู๊ด... ตู๊ด" เมื่อไหร่จะรับครับ- - ทำอะไรอยู่ หลายตู๊ดแล้วเนี่ย


".........ฮัลโหลนี่ใครครับ" อ่าวรับแล้วเงียบกว่าจะพูด สงสัยดูเชิง


"ฮัลโหลนี่ใช่คชาป่าวครับ?"


"ไม่ใช่ครับ คุณโทรผิดแล้วแค่นี่นะครับ"เอ่อ- - ถ้าจะใช้ไม้นี้ สงสัยโรคจิตโทรหาบ่อย


"เอ่อ..คชาครับนี่ผมคนที่ช่วยคุณจากฝูงแว๊นเองนะ" ตอนแรกว่าจะแกล้งสักหน่อยแต่คชาเล่นพูดแบบนี้ผมไปไม่ถูกเลย


"ห๊ะ!นี่นายเบอร์ฉันมาจากไหนเนี่ย"


"คุณทำกระเป๋าตังค์ตกไว้อะตอนลุกผมเลยเก็บมา เห็นในกระเป๋าตังค์มีนามบัตรและเบอร์คุณเลยโทรมาบอก ผมชื่อเต๋านะ! สรุปพรุ่งนี้6โมงเย็นนะครับ ผมง่วงล่ะ ฝันดีครับคชา "


ผมรู้ว่าเค้าตั้งใจฟังผมมาก ผมเลยรัวทีเดียวแล้วกดตัดสาย 5555 ผมว่าคชาต้องโทรกลับมาด่าผมแน่เลยกดปิดเครื่องเสร็จสรรพ ก่อนแบตร่างกายผมจะหมด..

 

"ไอ่บ้าเอ้ย"

             ผมบ่นกับตัวเองเบาๆตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาว่านี่5โมงเย็นแล้วผมไม่เข้าใจผมจะนั่งรถมาตามนัดทำไม เงิน5ร้อยไม่สำคัญอะไรมากหรอก แต่ของในนั้น เฮ้อออ... ไพ่ยูกิลิมิเต็ดโคตรแพงเลยไม่ได้ๆ หายไม่ได้ . นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมนั่งหน้ามึนอยู่บนรถแท๊กซี่ที่กำลังมุ่งไปถนนข้าวสาร รถไม่ติดอย่างที่คิดไว้ครับ คนคงกำลังเล่นน้ำกันหมด วันนี้เป็นวันสงกรานต์วันที่สอง สำหรับคนเบื่อโลกอย่างผมก็ไม่คิดจะไปไหนหรอกครับต้องการแค่เวลานอนพักผ่อนดูการ์ตูนอยู่บ้าน แต่ต้องออกมาเพราะมาเอากระเป๋าตังค์เบ็นเท็นสุดโปรดของผมที่อยู่ๆก็มีคนที่โทรมาบอกว่ากระเป๋าตังค์อยู่กะเค้าพรุ่งนี้6โมงเย็นเจอกัน... เจอกันตรงไหนผมยังไม่รู้เลย ข้าวสารไม่ได้มีคนเดินแค่2-3คนนะ มันบ้าหรือมันเอ๋อวะเนี่ย


"โอ้ยยย...หัวใจผมเดาะ" เสียงสะครวญสะครางที่กำลังดังอยู่นี้เป็นเสียงเรียกเข้าไอโฟนผมเองแหล่ะครับ คนขับหันมามองหน้าผมยิ้มๆ ผมยิ้มให้1ทีแล้วกดรับสายคนชื่อเต๋า ผมเมมไว้เมื่อคืนเองแหละ อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าเป็นคนเก็บกระเป๋าตังค์ผมได้ (เค้าขโมยมึงยังไม่รู้ตัวอีก--------เฟรม)


"ฮัลโหล!นายถึงแล้วหรอ"



"ฮัลโหลครับ ยังไม่ถึงครับ แต่ใกล้แล้ว ผมจะโทรมาบอกว่าเราไปเจอกันที่ร้านแอทเลิฟนะครับ รู้จักใช่มั้ยร้านดังๆอะครับ " เสียงมันหล่อกว่าเมื่อวานอีกแฮะ- -... เคลิ้ม.. เห้ย บ้าแล้วววว


"อ่อ อืมๆ แล้วเจอกัน" ผมกรอกเสียงใส่เครื่องมือสื่อสารลงไป


"ครับ รีบมานะผมจะรอ"พูดจบก็ตัดสายใส่ผมอีกแล้ว ได้ข่าวว่ายังไม่ถึง รอเรอไรล่ะ ถ้าผมถึงก่อนอะ หึหึ! ผมเก็บไอโฟนลงซองพลาสติกสีเขียวกันน้ำ เห็นเค้าฮิตกันเหลือเกิน เลยห้อยบ้าง ใครไม่ห้อยนี่เช๊ยยยยเชย เสียดายไม่มีลายเบ็นเท็น อยู่ดีๆลุงคนขับก็ชวนผมคุย จนถึงปลายทาง...ถนนข้าวสาร ผมลงรถแล้วมุ่งหน้าเดินไปร้านอาหารชื่อดังย่านนี้ ร้านแอทเลิฟ..


               เสียงเพลงดังกระหึ่มไม่ต่างจากเมื่อวาน ผู้คนคับคั่งอุดมไปด้วยสก๊อยแว๊นต่างเชื้อสายและชาวต่างชาติก็มาที่นี่เยอะไม่แพ้ที่อื่นๆ กว่าผมจะเดินมาถึงร้านหน้าหล่อๆของผมก็อุดมไปด้วยแป้งกับน้ำที่ผู้คนเล่นน้ำสงกรานต์กันอย่างสนุกสนาน และผมก็ยังคงคอนเซปต์เดิม ใครเกรียนใส่ผมด่ากลับ จะไม่ให้ผมโมโหได้ไง กระเทยมันจับ...ผมอะ เฮ้อออเพลียละเกิน คนหล่อเพลียครับ พอผมถึงร้านผมก็รีบมองหาหน้าคนขาวปานหลอดไฟ เพราะตอนนี้คนทั้งร้านมองมาที่ผมไม่รู้มองทำไม สงสัยผมหล่อมั้ง(?)ด้วยความอายผมเลยรีบหาคนชื่อเต๋า ... อ่อเจอละ กำลังมองมาที่ผมแบบยิ้มๆ บ้าปะวะ ยิ้มทำไมอะ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันผมก็เขินเป็นนะเว้ย! ผมเดินไปที่โต๊ะที่นั่งได้2คนโดยมีคนตัวสูงขาวนั่งอยู่ฝั่งหนึ่ง และให้ผมนั่งอีกฝั่งแบบไม่ต้องเชิญนั่ง ทั้งโต๊ะมีแค่น้ำเปล่าแก้วเดียว


"สวัสดีครับคชา" ทักซะสุภาพเลย


"อืม กระเป๋าตังค์ผมล่ะ?"


"โหยย มาถึงก็ถามถึงกระเป๋าเลย หาอะไรทานกันก่อนดีมั้ยครับค่อยว่ากัน"จะว่าไปผมตื่นมาตอน3โมง ยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวเหมือนกันนะเนี่ย


"อืมก็ได้ " แล้วคนตรงข้ามผมก็เรียกคนรับออเดอร์มาให้ผมสั่งอาหาร สักพักอาหารหลายจานก็มาวางตรงหน้า.. ของคนตรงข้ามผมมีจานเดียว นอกนั้นของผมหมดเลย ฮ่าๆๆๆ ผมสวาปามของตรงหน้าโดยไม่พูดอะไรเลย คนมันหิวนี่ครับ ไอ่บ้านี่ก็จ้องผมกิน อยากกินก็บอก ขอกันดีๆก็ได้- -โห่ววววววว


"กินอีกปะ?"เสียงทุ้มถามผม


"ไม่อ่ะอิ่มแล้ว กระเป๋าตังค์ฉันล่ะ"  โคตรอิ่มเลยครับ ยังดีนะผมยืมตังค์ไอ่เฟรมมา2พัน เดี๋ยวค่อยคืน รอเคลียไอ่คนตรงหน้าก่อน


"ไปเล่นน้ำกัน" พูดจบมันก็วางแบงค์พันลงบนโต๊ะ2ใบแล้วจูงมือผมออกมาจากร้าน หมายความว่ามันเลี้ยงผมหรอ? เออก็ดี5555


"เห้ย เล่นบ้าไรไม่เล่น เดี๋ยวมีเรื่องกับแว๊นอีก ปล่อยสิ! "นี่ผมหนีแว๊นมาเจอโรคจิตปะเนี่ย? นอกจากจะไม่ฟังผมแล้วยังลากผมเข้าไปในซอยซอยนึงที่เสียงเพลงดังกระหึ่ม ตอนนี้คนตัวสูงกว่าผมมันลากผมออกมาให้คนสาดน้ำเล่น ผมพึ่งสังเกต พี่แกพกปืนฉีดน้ำมาด้วย โหยยย อินเทรนด์แท้! ผมก็เดินตามออกมาอย่างว่าง่าย (แล้วตอนแรกปฏิเสธเพื่อ?)


"นี่แหน่ะๆ" เสียงปัญญาอ่อนของหลอดไฟหันมาพูดกับผม. ตอนนี้มันเอาปืนฉีดน้ำมายิงผมครับ ...เอร๊ยยผมโดนลอบทำร้าย (?)


"นี่จะเล่นอีกนานปะ "ผมมองคนข้างๆด้วยสายตาปลงๆ


"ทำไมอ่ะ คชาไม่สนุกหรอ"ถามไปยิงปืนฉีดน้ำใส่ผมไปแล้วก็หัวเราะคนเดียว


"อืม กระเป๋าตังค์ฉันล่ะ?" หน้าหล่อๆที่ตอนแรกดูมีความสุขเจื่อนลงทันทีที่ผมถามถึงกระเป๋าตังค์ ใครจะอยากอยู่ต่อวะครับผมไม่ได้พิสวาศเทศกาลพวกนี้เลย


"อ่ะ คืนก็ได้" หลอดไฟยื่นกระเป๋ามาให้ผม ผมยังไม่ทันรับกระเป๋าตังค์เบ็นเท็นสุดหวงมาไว้ในมือก็มีเสียงคุ้นๆดังขึ้น


"เห้ย พวกมึงจับไอ่ทอมกับไอ่เอ๋อนี่ไว้เมื่อวานมันต่อยกู" ชิบหายแล้วครับ= = ไอ่แว๊นมันมาอีกแล้ว ทำไงดี อ๊ากกกกกกกก คนหล่อเพลีย

 

                ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกแย่กับคำพูดของคนหน้าหวานตรงหน้า ผมหยิบกระเป๋าตังค์เบ็นเท็นที่ผมเก็บไว้อย่างดีออกมาให้คนหน้าหวานที่วันนี้ใส่เสื้อขาวบางออกมา ... จงใจยั่วป่าววะ มือเล็กๆยังไม่ทันรับไปก็มีเสียงของผู้ชายคนนึงดังขึ้นมากับการปรากฏตัวของผองเพื่อนทั้งสิบ


"เห้ย พวกมึงจับไอ่ทอมกับไอ่เอ๋อนี่ไว้เมื่อวานมันต่อยกู" เวรละ =[]= ผมหันไปมองหน้าคนตัวเล็กแล้วพยักหน้า1ทีกันแบบไม่ได้นัดหมาย


"วิ่งงงงงงงงง" คนตัวเล็กพูดพร้อมวิ่งและจับมือผมตามไปด้วยกันด้วยความเร็วกว่าเมื่อวาน เมื่อวานคชาเมาผมเลยไม่วิ่งเร็วมากกลัวล้ม


"คชาทางนี้เร็ว!"ผมพูดพร้อมลากคชาไปที่ซอยซอยๆนึงมีรถของผมจอดอยู่ ยังดีนะวันนี้เอารถมา ผมกดรีโมตปลดล็อครถแล้วขึ้นรถ ส่วนคชาก็ขึ้นรถข้างคนขับแบบที่ไม่ต้องให้ผมบอก ผมสตาร์ทรถก่อนจะขับออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด



"แฮ่กๆๆ ไปไหนอะ" คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆถามผมทำลายความเงียบ


"ไม่รู้ดิ " ผมตอบแล้วขับรถไปคอนโดผม ไปที่นี่ก่อนแล้วกันค่อยว่ากันใหม่ ตลอดทางเราสองคนต่างเงียบด้วยความเหนื่อยจากการเล่นบทหนีแว๊น


"นี่คอนโดเต๋า ลงมาไปอาบน้ำเช็ดหัวให้แห้งก่อนค่อยว่ากันเดี๋ยวเป็นหวัด"ผมเปิดประตูให้คนหน้าหวานที่ตอนนี้ปากซีด นั่งตัวสั่นอยู่ในรถ


"ฉันจะกลับบ้าน"


"อ่า.. ผมว่าคชาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่านะไม่งั้นไม่ต้องกลับ"เอาไงดีวะ ทำไมดื้อจัง


"งั้นฉันกลับเอง" พูดจบก็ลงจากรถแล้วเดินออกไปแต่ยังไม่ทันเดินไปไหนผมก็คว้าข้อมือเล็กมาจับไว้ก่อน คนหน้าหวานมองหน้าผมแบบเหวี่ยงๆ


"ไม่ให้กลับ" ผมหันไปพูดเสียงดุๆใส่คนตัวเล็ก เอาวะ! ลากเข้าห้องแม่มเลย ผมจูงข้อมือเล็กให้เดินตามมา ขึ้นลิฟต์แล้วก็เดินมาเรื่อยๆจนถึงห้อง คนตัวเล็กนี่ก็ไม่ได้ตามมาแบบเต็มใจหรอกครับผมรู้สึกได้ ถึงการขืนตัวนิดๆ และที่สำคัญบ่นผมตลอดทาง ทำให้ผมรู้ว่าคนคนนี้ขี้บ่นจริงๆ ผมเลยเงียบปล่อยให้ปากซีดบ่นไป


"เดี๋ยวเต๋าหาเสื้อผ้าให้แปบ" พอถึงห้องถอดรองเท้ากันเสร็จผมก็ดันหลังคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัว สงสัยไม่มีแรงบ่นผมแล้วถึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย ไม่รู้จะเอาชุดไหนให้ใส่ มีแต่เสื้อที่คิดว่าคนหน้าหวานใส่แล้วต้องหลวมแน่ๆ  ผมเดินไปเคาะประตูบอกว่าเอาเสื้อผ้าวางไว้หน้าห้องน้ำ แล้วเดินเข้าครัวไปชงนมอุ่นๆเตรียมให้คนที่กำลังอาบน้ำอยู่และไม่ลืมหยิบยากับน้ำมาเผื่อด้วย นั่งตากแอร์บนรถมาตั้งนาน กินเผื่อไว้บ้างก็ยังดี ... แกร๊ก แกร๊ก

 

                เฮ้ออออ สบายตัวชะมัด แต่เสื้อผ้าของไอ่หลอดไฟนี่หลวมได้ใจมากครับ ฮื่อออออ! เอาเถอะเขาเอามาให้ผมใส่ก็บุญแล้ว
แกร๊ก  แกร๊ก ผมบิดลูกบิดประตูเดินออกไปนั่งที่โซฟา
เห้ยยยยย O////O ไอ่หลอดไฟมันใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเล็กๆ ยืนมองหน้าผม


"เป็นไรอ่ะคชาทำไมหน้าแดง ไม่สบายใช่ปะ"  มันเดินเอามือมาทาบลงที่หน้าผากผม ใกล้ไปแล้วนะ ผมเลยเอามือดันหน้าอกขาวออกไปอย่างเกร็งๆ ผู้ชายเหมือนกันอายไรวะ!


"ป่าวไม่ได้เป็นไร ไปอาบน้ำดิ" มันอมยิ้มครับ  มีเลศนัยมากๆ


"ค้าบๆ กินนมด้วยนะทำมาให้อะอยู่บนโต๊ะ ยาด้วยนะ" พูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมเสียงน้ำที่ดังกระทบพื้นให้ผมได้ยินเป็นสัญญานว่ากำลังอาบน้ำอยู่
 
             อร่อยดีแฮะ นมอุ่น.. จะว่าไปผมไม่ค่อยมีเวลามาทำของแบบนี้กินหรอกครับ งานไม่หนักหรอกแต่ขี้เกียจทำ นานๆทีได้กินรู้สึกดีเหมือนกันแฮะ :)


กินนมหมดแก้วแล้วก็มองยาซาร่าที่วางอยู่บนโต๊ะคู่กับน้ำแก้วนึง เหอะๆ ผมไม่ได้ร่างกายบอบบางอ่อนแอนะครับต้องกินยาเนี่ย หึ! วันนี้เหนื่อยชะมัด
 
......

 
 
"ทำไมไม่กินยา"


               ร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าโซฟาดำสุดหรู ทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผูกเอวเขาไว้แค่ผืนเดียว บนอกแกร่งยังมีหยดน้ำเกาะอยู่เต็มไปทั่ว เพราะรีบออกมาดูคนตัวเล็กกว่าเลยไม่ทันได้เช็ดตัวให้ครบทุกที่ของร่างกาย ดวงตามีเสน่ห์มองไปที่ใบหน้าหวานของคนตรงหน้าที่ตอนนี้ได้นอนอยู่บนโซฟาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พลางมองไปที่เม็ดยากับแก้วน้ำที่เขาจัดเตรียมให้ ตอนนี้มันยังอยู่เหมือนเดิม สงสัยคงจะเหนื่อยมาก เผลอหลับไปแล้ว... ยาก็ไม่ยอมกิน
 
              ปากซีดเริ่มมีสีแดงของเลือดขึ้นมาแล้วหลังจากกินนมอุ่นๆเข้าไป ตาคู่สวยยังคงปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอแสดงว่าได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ...   ทุกๆอย่างอยู่ในสายตาของคนตัวสูงขาวที่ตอนนี้ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว และกำลังนั่งมองใบหน้าหวานแบบเพ่งพิจรณาว่าจะเอายังไงดี แล้วไหนบอกจะกลับบ้าน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ว่าจะพาไปทานข้าวแล้วไปส่งบ้านซะหน่อย ...

               มองๆไปก็น่ารักดีนะ ไม่สิน่ารักมากด้วย คนตัวสูงจ้องไปคิดไปก่อนจะนั่งยองๆลงข้างโซฟาแล้วเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แก้มคนที่หลับไม่รู้เรื่องก่อนจะสูดกลิ่นหอมหวานของแก้มนิ่มอย่างแผ่วเบา.. นี่เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย นี่ผู้ชายนะ


"อืม.." เสียงคนที่ถูกขโมยหอมแก้มครางขึ้นมาอย่างขัดใจและบิดตัวหนีน้อยๆเพราะมือขาวใหญ่กำลังลูบหัวคนน่ารักแบบลืมตัว ก่อนจะเอามือมาจับร่างบางแล้วเขย่าตัวเบาๆ


"คชาๆ" ร่างเล็กหรี่ตาเล็กมองมาที่หน้าเขาด้วยสายตาโมโหที่ถูกคนร่างสูงกวนการนอนของเขา


"ฮื่อออ... จะนอน"


"หิวข้าวมั้ย? ให้ไปส่งป่าว ?หรือจะนอนต่อ" ตอบดีๆนะ นี่เขาถามแบบแมนๆแล้วนะ ถ้าไม่ตอบไม่ได้กลับแน่คืนนี้  หึหึ...



"..." ดูเหมือนปลายสายจะไม่ว่าง... คงจะเลือกอย่างหลังสินะ คชาเป็นคนแบบนี้หรอเนี่ย ปกติไปนอนบ้านคนอื่นง่ายๆขนาดนี้เลยหรอ
 
                  คนร่างสูงคิดพลางเอามือไปปัดหน้าม้าที่เข้ากับรูปหน้าหวานก่อนจะเอามือทาบที่หน้าผากสวย..เห้ยย! ตัวร้อนขนาดนี้แล้วไม่ยอมกินยา ทำไมดื้อแบบนี่ล่ะ ไอ่ดื้อเอ้ย นินทาคนตัวเล็กในใจแล้วก็เดินไปเอาผ้าสะอาดกับกะละมังใบเล็กแล้วเอาไปวางไว้หัวเตียงก่อนจะค่อยๆอุ้มคนตัวเล็กไปวางที่เตียงนุ่มของเขาอย่างเบามือที่สุดและห่มผ้าให้ถึงอก กลัวจะตื่นน่ะสิครับ อยากให้นอนที่นี่ไม่อยากให้กลับ หึหึ แล้วจัดการเอาผ้าชุบน้ำที่บิดหมาดแล้วมาเช็ดหน้าหวานเบาๆทั่วหน้าและคอก่อนจะวางบนหน้าผาก โดยที่คนหน้าหวานไม่รู้สึกตัวเลย ..เจ้าตัวเล็กนี่เป็นคนที่หลับลึกจริงๆ ปกติผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้หรอกครับ จำมาจากละครหลังข่าวที่นางเอกทำให้พระเอก (?) ตอนนี้สลับไปก่อนไงครับ แบตผมเริ่มหมดแล้ว ผมนอนบ้างดีกว่า นอนห่มผ้าผืนเดียวกันหวังว่าจะไม่ตื่นมาบ่นผมนะ



"ฝันดีครับคชา"




......

ฝันดีนะรีดเดอร์ ... (มีด้วยหรอ55555)