คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : fourty-two
บทที่ 42 ความจริงอีกข้อ
สองสัปดาห์ผ่านไป
69 PUB 10:22 PM
ผมยังคงนั่งเหม่อลอยทั้งๆที่รอบตัวตอนนี้มีแต่เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นไม่ขาดสายแต่ดูเหมือนเสียงพวกนั้นไมได้เข้าสู่หัวสมองซักนิด...
“น้องฝิ่นครับน้องฝิ่น...”
“ครับ ?”
“คุณองศาเรียกพบครับ”
“ครับ...ผมไปเดียวนี้แหละ”ผมรับคำพี่ชัยคนดูแลประสานงานหลังเวทีไปเซ็งๆก่อนจะถอยเก้าอี้ออกและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับสายตาทุกคู่ที่ยังคงมองมาที่ผม
...
“เป็นไง”
“ก็เหมือนเดิมครับ บรรยากาศ ‘เดิมๆ’ หน่ะ”
“พี่ก็บอกแล้วว่าให้ใช้ห้องแต่งตัวส่วนตัว”
“เฮียครับ...แค่ผมได้สิทธิพิเศษต่างๆที่เฮียให้ผมมาก็ทำเอาผมน่าหมั่นไส้พอแล้ว...ถ้ายังแยกห้องแต่งตัวอีกผมคงโดนดักตบกลางทางกลับบ้าน -__-”
“ฮ่าๆๆๆ ก็จริงของนาย...ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่นายเป็นที่น่าหมั่นไส้”
ผมไมได้ตอบอะไรต่อได้แต่เหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ในห้องทำงานพี่องศา...เมื่อก่อนตอนที่ผมทำงานที่นี่เฮียองศาให้สิทธิพิเศษผมเหนือคนอื่นเสมอ ผมเข้าทำงานวันไหนก็ได้ จะมาหรือจะไปจะเข้าหรือจะออกได้ทุกที่เท่าที่ผมต้องการ ถึงทุกคนที่ทำงานเดียวกับผมจะไม่ชอบผมแต่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเพราะทุกคนรู้ว่าเฮียองศาเอาจริงแค่ไหน
“เฮียเรียกผมมาทำไม...”
“...นายอยากรู้ไหมทำไมนายถึงมีสิทธิพิเศษเหนือคนอื่น”
“อยาก...”
“มันเป็นเพราะนายเป็นน้องชายของไอ้ฟราส...”
“เกี่ยวอะไรกับพี่ฟราส -*-”
“นายคงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่ชายนาย...ไอ้ฟราสมันเป็นนักแข่งรถที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านนี้ และวันหนึ่งน้องชายเฮียก็ดันไปกระตุกหนวดมันเข้า มันเลยมาท้าเฮียแข่งรถถ้าไม่มามันจะจัดการน้องเฮียซะ ตอนนั้นเฮียไปแข่งถึงจะรู้อยู่แล้วหล่ะว่าต้องแพ้...ก็ต้องแข่งเพื่อแลกกับชีวิตน้องชาย”
“…”
“แล้วก่อนวันแข่งหนึ่งวันนายก็เข้ามาที่นี่มาขอสมัครงาน...จำได้ไหม”
“ได้...”
“ตอนนั้นเฮียพูดได้เลยว่าออกจะถูกใจนายมากๆเลยรับเข้าทำงานทันที ก็กะจะฟันนายด้วยแหละ -__-;;”
“เล่าต่อสิเฮีย”
“เฮียคงจะได้ฟันนายแล้วหล่ะถ้าไอ้ฟราสไม่ทะลึ่งเห็นนายซะก่อน”
“เห็น...ที่ไหน?”
“ที่ห้างตอนที่เฮียพานายไปกินข้าว...”ผมร้องอ๋อขึ้นทันทีที่เฮียพูดจบ...ผมจำได้ว่าวันแรกที่ผมมาที่นี่สายตาเฮียองศาเป็นแบบไหน พอผมบอกว่ามาขอสมัครงานเฮียก็รับทันทีตั้งแต่ยังไม่สัมภาษณ์และยังพาผมไปกินข้าวร้านดังต่ออีก...ถึงผมจะโง่แต่ประสบการณ์ชีวิตก็ทำให้ฉลาดในการดูคน
...
“พอเฮียไปถึงสนามแข่งไอ้ฟราสก็บอกว่าไม่มีอารมณ์แข่งแล้วแต่จัดการน้องเฮียเลยเล่นเอาใจเฮียหล่นวาบ...”
“…”
“จนเฮียแทบจะพุ่งเข้าไปต่อยมัน...แต่ยังเข้าไม่ถึงตัวมันก็ถูกต่อยมาสามหมัดเล่นเอามึน จากนั้นมันก็พูดกับเฮียว่า ‘กูจะปล่อยน้องมึง...แลกกับการดูแลคนที่มึงพาไปกินข้าวเมื่อวานให้ดีที่สุด’ ก่อนจะปล่อยเฮียกับน้องไป”
“เฮีย....ผมขอโทษแทนมันละกัน”ผมตอบกลับเฮียองศาด้วยเสียงเย็นๆ “แล้วทำไมวันนี้เฮียถึมาบอกผม”
“เพราะเฮียไม่อยากให้นายขึ้นเวทีคืนนี้...”
“ทำไม....ผมไม่เข้าใจ”
“ไอ้ฟราสจะเข้าผับคืนนี้...!!”
“ไม่...น่า”
“กลับไปเถอะนาว...ถ้าไอ้ฟราสรู้เฮียเจอหนักกว่า ‘คราวก่อน’ แน่”
“เฮียศา...เฮียอย่าบอกนะ”
“เออ พี่ชายมึงนั่นแหละที่ข่มขืนกู...!!”เฮียศาขึ้นเสียงใส่ผมเล่นเอาผมช็อคไปชั่วขณะ มพอมองออกว่าพี่ชายผมหน่ะชั่ว...อต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นข่มขืนเฮียศาเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานตอนนั้นคนที่ไม่ชอบผมเพิ่มขึ้นทุกวันเพราะผมเลือกงานได้ โดนตามใจทุกอย่างผมทำงานด้วยเรียนบ้างขาดบ้าง...จนวันหนึ่งผมเข้าไปในห้องเฮียศาเห็นเสื้อผ้ากระจัดกระจายส่วนเอียศานอนร้องไห้อยู่บนเตียงตามตัวมีรอยแดงเต็มไปหมด ผมไม่ได้ถามอะไรได้แต่เก็บข้าวของแล้วก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เฮียศา
เฮียองศาไม่ได้เป็นผู้ชายบอบบางตัวเล็ก เขาสูงร้อยเจ็บสิบสองมีกล้ามเล็กน้อยแบบคนสุขภาพดี ตอนที่เห็นสภาพนั้นเล่นเอาผมไม่อยากเชื่อสายตา
“ทำไม...”
“ไอ้เวรนั่นมันรู้ว่าฉันให้นายทำงานที่นี่...นายไม่ควรอยู่นี่จริงๆแฟน ไปเถอะคืนนี้เฮียหาคนมาแสดงแทนแล้ว”
“เฮีย...”
“ไปซะ...แล้วอย่ากลับมาอีก”ผมมองเฮียเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาไม่อยากจะเชื่อ...ว่าคนที่ผมรู้จักจะทำอะไรบัดซบแบบนั้น
...
ร่างของผมเดินลอยๆออกมาทางหลังผับ...ในหัวเต็มไปด้วยความจริงที่ผมต้องแบกรับ เมื่อก่อนบ้านของผมเป็นบ้านที่มีความสุขเราอยู่ด้วยกันยิ้มหัวเราะด้วยกันแต่มันเริ่มหายไปหลังจากพ่อตาย...ไอ้ฟราสหนีออกจากบ้านกับแม่ที่ป่วย...จนสุดท้ายก็เหลือผมคนเดียว
ผมต้องออกมาทำงานหาเงินด้วยตัวเองใช้ชีวิตด้วยตัวเอง...มีความรักแบบไม่ปกติ ผมไม่รู้ว่าทำไมเรื่องร้ายๆต้องมาเกิดกับผม หัวของผมปวดขึ้นอย่างบังคับไม่อยู่ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะเลือนรางและดับวูบไป...
...
ร่างเล็กๆที่ล้มลงตรงลานจอดรถเรียกเสียงฮือฮาจากผู้คนรอบข้าง...หลายคนเริ่มมามุงดูรวมถึงร่างสูงของฮีทที่ถูกเพื่อนชักชวนมาเที่ยวผับด้วยอย่างช่วยไมได้ ฮีทจำร่างบางได้ทันทีที่เห็นเขาเข้าไปประคองร่างของแฟนต้าไว้ก่อนจะอุ้มเข้าไปไว้ในรถ
“ไอ้ฮีทมึงจะไปไหน”
“รุ่นพี่กู...กูพาเขากลับบ้านก่อน”
“แล้วมึงจะมาอีกไหม”
23-11-12
กลับมาอล้วค้าา พึ่งฟื้นไข้...งานรัดตัวมากก
งานกัฬาจึฬาภรณ์สัมพันธ์เกือบตายยยยย
กลับดึกทุกวัน ใครก็ได้ว่างๆมาให้ระบายที
T_______________T ฮาๆๆ
มาพูดถึงตอนนี้ดีกว่า ต่อไปเนี่ยชจะเป็นพาร์ฮีทแฟนหมดเลยนะค่ะ
ใครรอความหวานคู่นี้เตรียมเลยค่ะ :)
ความคิดเห็น