คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Sweet Child Of Twilight : Part 8
เมื่อถึงคฤหาสน์สีดำ เหล่าคนรับใช้ต่างก็พากันรู้สึกใจดอไม่ดีที่ได้เห็นนายท่านของพวกเขา
มีแววตาแห่งความโกรธเคือง ขณะที่พาภรรยาและบุตรชายตัวน้อยกลับมาถึง
แม้แต่โดรอนกับน้องสาวของเขาก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง พลางยืนอยู่ข้างๆ บิดามารดา
“ นายน้อยดูเครียดเชียวเนอะ พี่ชาย ”
โดรอนก็ส่ายหน้าของตนไปมา “ นั้นซิ พี่เป็นห่วงนายน้อยจังเลย ”
“ ลูกพ่อเอ๊ย ! ” ซาร์นได้แต่ไหล่บางของลูกชายคนโต
เด็กชายในชุดสีเขียวก็ขานรับ “ อดา ? ”
“ พ่อและแม่มีเรื่องจะคุยกับเจ้าหน่อยนะลูก ”
~*~*~*~*~*~*~*~
พอถึงยามที่แสงดาวสุกสว่างไปทั่วท้องฟ้าอันมืดมิดของป่านันเอลม็อธแล้ว
อาเรเดลก็ทรงพาหนูน้อยโลมีออนของนางกลับมายังห้องนอนของตน
“ นานาจ๊ะ ท่านพ่อเค้าจะโกรธท่านไหม? ” เด็กน้อยยังถาม ก่อนที่จะซุกหน้ามนกับหมอนสีขาว
“ ไม่หรอกจ๊ะ ไม่หรอก พ่อเจ้าเป็นโรคขี้โมโหไปอย่างนั้นเอง ประเดี๋ยวก็หาย ”
นางวางจูบบนกระหม่อมบางให้แก่โลมีออน และห่มผ้านวมให้เขา
มือเรียวบางของมารดากุมมือเล็ก “ ให้เทพเอียร์โม ลอริเอน ทรงพาเจ้าไปสู่แดนวาลินอร์ในยามหลับนะ ”
แม้ว่าจะมีใจที่กังวลอยู่บ้าง โลมีออนก็ยังยิ้มได้เมื่อนางกล่าวถึงเทพวาลาร์ที่นับถือ
“จ๊ะ ท่านเทพคงชอบหนู ท่านแม่บอกท่านพ่อด้วยว่า หนูฝากราตรีสวัสดิ์นะครับ ”
อาเรเดลทรงลูบเรือนผมสีดำหนาของลูกชายที่รักของนางอีกครั้ง “ แม่ทราบแล้วจ๊ะ ”
แล้วอาเรเดลก็ทรงดับเทียนเล่มน้อยให้ และก็ก้าวเดินออกจากห้องไปพร้อมกับส่งยิ้มให้บุตรชาย
โลมีออนน้อยก็ยิ้มตอบให้นาง...แต่ว่าเขายังไม่ง่วงเลยนี่นา...เรายังไม่ง่วงเลย...
ท่านหญิงขาวจึงได้เอ่ยในใจขึ้น หลังจากก้าวออกมาจากห้องเด็กของเขา
ประตูปิดลงแล้ว...นอนให้สบายนะลูกรักของแม่...
“ อาเรเดล ส่งลูกเราเข้านอนแล้วซินะ ” เสียงทักของดาร์กเอลฟ์ทำให้นางสะดุ้งเล็กน้อย
“ก็..มันจะดึกไปแล้วนี่นา ท่านพี่ ข้าก็ส่งลูกเราให้นอนตามปกติเหมือนทุกคืน ”
เอโอลก็ได้ฉายรอยยิ้มอย่างหนึ่งออกมาจากริมฝีปากสีเข้ม “ แล้วเจ้าล่ะ ลืมหน้าที่ของภรรยาหรือไม่ ? ”
“ อะไร ? อ๊า ! ”
ลอร์ดดาร์กเอลฟ์ก็ตรงเข้ามาโอบกอดร่างระหง พร้อมกับจุมพิตที่เรือนผมสีดำสนิทของนาง
“ พี่นะแปลกใจจริงๆ ทำไมเจ้าถึงอยากให้ลูกไปเห็นแสงตะวัน อยู่แค่ถิ่นราตรีเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว ”
พรายสาวก็ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่งของผู้เป็นสามี แต่เขากลับกอดร่างระหงของนางไว้แน่นขึ้น
“ เอโอล ท่านก็อย่าลืมซิ ว่าข้าเป็นคาลาเควนดิ เอลฟ์แห่งแสงสว่าง และข้าคือเจ้าหญิงชาวโนลดอร์ ! ”
ลอร์ดเอลฟ์มืดก็มอบจูบที่เรียวแก้มซีดจาง “ แต่ลูกชายข้า จะต้องอยู่ที่นี้ ข้าต้องการให้เขาอยู่กับข้า !”
“ ข้าไม่สนใจ ปล่อยข้านะ! ” แล้วร่างบางก็ถูกช้อนขึ้นจากพิ้นหิน พร้อมกับริมฝีปากคล้ำที่มาทาบกับนาง
อาเรเดลก็ไม่สามารถจะฝ่าฝืนอะไรได้ นอกจากยอมตอบสนองการจุมพิตอันร้อนรุ่มของสามี
“ อย่าดื้อกับพี่นักเลย เจ้าหญิงผู้เลอโฉมของชาวโนลดอร์ ไม่อย่างนั้น.. ”
แล้วเสียงกระซิบข้างหูแหลมเรียวของนาง “ ..พี่จะไม่ให้เจ้าได้นอนพักเลยคืนนี้..หึๆ ”
“ โอ้ ...ท่านพี่...” ดวงตาสีเทาอมครามเริ่มพร่ามัวลง เมื่อริมฝีปากคู่นั้นเริ่มไล่ลงมาจากซอกคอระหงของนาง
แต่แล้วประตูบ้านน้อยก็เปิดออก พร้อมกับเสียงเรียกของ...
“ อดา...นานา...”
โลมีออนน้อย รู้สึกว่าตัวเองนั้นหน้าแดงจัดมาก เมื่อได้เห็นพวกเขากอดจูบกันเช่นนี้
ท่านหญิงขาวจึงผละกายออกจาการเกาะกุมของเขา และรีบมาอยู่ข้างพรายน้อย
“ ลูกจ๋า ยังไม่นอนเหรออีกเหรอ ? ”
บุตรแห่งอาเรเดลก็เลยตอบ พร้อมกับเกาศีรษะของตัวเอง “ วันนี้หนูนอนไม่หลับ เพราะว่า...”
ตอนแรกลอร์ดเอโอลรู้สึกว่าเด็กชายมาขัดใจของตนเอง แต่ว่า...เขาก็เป็นพ่อ...
“ เจ้ากังวลว่า พ่อโกรธแม่ใช่ไหม ลูกพ่อ ? ”
พรายน้อยในชุดนอนสีขาวก็พยักหน้ารับ แต่ยังไม่กล้าสบตาสีดำขลับคู่นั้น
“ พ่อไม่โกรธนางหรอก แค่อยากสั่งสอนนางนิดหน่อย...”
เด็กชายก็ยังคงนิ่งเงียบ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองได้ถูกยกขึ้นจากพิ้นด้วยเรียวแขนแกร่งของท่านพ่อ
“ คืนนี้ เจ้าไปนอนที่ห้องของพ่อและแม่ก็ได้ ดีไหม ? ”
ดวงตาสีนิลกลมโตก็เลยมีแววตาแห่งความสดใส “ ดีจัง อดา ”
ฝ่ายอาเรเดลก็ได้แต่นึกในใจ....อย่างน้อย เขาก็ยังใจอ่อนกับโลมิน้อยของข้าบ้าง...ข้าก็คงได้แต่รับอารมณ์ของเขา...
~!~!~!~!~!~
พรายหนุ่มเรือนผมสีเงินก็ได้พาภรรยาและบุตรชายตัวน้อยมานอนห้องใหญ่ของตนเอง
อาเรเดลก็ได้เป็นฝ่ายนอนลงก่อน แล้วโลมีออนก็ได้เขยิบมาข้างเคียงกับนาง
“ นานา หนูสบายใจจังเลย ”
อาเรเดลก็มอบรอยยิ้ม พลางดึงผ้านวมของนางให้ร่างเล็กได้นอนหลับให้สบายมากขึ้น
ฝ่ายผู้เป็นบิดาก็ไม่รอช้า ได้เอนร่างสูงหนาของตนลงบนเตียง พลางดึงบุตรชายมากอดไว้
“ ทีนี้ เจ้าเชื่อพ่อหรือยังว่า พ่อไม่ได้โกรธเจ้า ”
“ เชื่อแล้ว...อดาจ๋า..” โลมีออนน้อยก็จูบแก้มของเขา
แล้วผู้เป็นพ่อก็ได้หอมแก้มนวลทั้งสองข้าง และขบใบหูแหลมเล็กๆ ของหนูน้อยจนเขาก็ต้องหัวเราะ
ท่านหญิงขาวก็มองภาพของสองพ่อลูกหยอกเล่นไปอย่างสบายใจ แล้วนางก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปเสียก่อน
ดวงตาสีนิลก็หันมามองท่านแม่ พลางยิ้มเล็กน้อย “ นานาหลับไปแล้ว...อา...หนูก็อยากนอน...”
พรายหนุ่มก็ได้กระซิบข้างๆ เด็กชายอีกครั้ง “ เพราะเจ้าสบายใจมากกว่า เอโอลิออน ”
“ หนูทราบอดา..หนูทราบว่า ท่านรักเรา ไม่อาจให้เราเดือดร้อน แต่ว่า..ว่า...หนูก็อยากไปข้างนอกบ้าง ”
เอโอลได้ลูบเรือนผมสีดำขลับละมุน พลางสบตาของลูกน้อยอีกครั้ง
...ดวงตาของเขา ก็เป็นสีเดียวกับข้า..หากแต่สดใสกว่า..เปล่งประกายกว่าราวกับดวงดารา...สายตาพวกโนลดอร์...
“ พ่อมีอะไรอยากบอกเจ้า อิออนของพ่อ ”
“ อ่ะ..ท่านพ่อ มีเรื่องดีๆ อะไรอีกเหรอครับ ? ”
พรายหนุ่มจึงกระซิบว่า “ พ่อจะพาเจ้าไปเที่ยวโนกร็อด นครของชาวเนากริม พวกเขาเป็นสหายพ่อ
และเจ้าต้องสนุกแน่ๆ ลูกรัก ”
บุตรชายก็พยักหน้ารับ “ อือม...จะตามอดา...ไป...ราตรีสวัสดิ์ พ่อจ๋า...”
เมื่อเอลฟ์ตัวน้อยได้เข้าสู่ภวังค์ไปแล้ว เอโอลจึงประคองบุตรชายของตนให้นอนข้างกายของอาเรเดล
...เรือนผมสีดำสนิทดุจโลหะของข้า...ผิวกายขาวผ่องใส...จมูกโด่งได้รูปสวย...ดวงหน้างามวิจิตรราวสลักจากหินอ่อน...
...ดูไปดูมา...พวกเขานี่ช่างเหมือนกันเหลือเกิน...ช่างเถิด....อย่างน้อยลูกชายก็มีอย่างหนึ่งที่เหมือนข้า...สีตานั้นเอง...
เอโอลก็ได้ดับเทียนจนหมดแล้ว สายตาที่มองเห็นได้ดีในความมืดก็ได้มาโอบกอดร่างบางของทั้งสองไว้แนบแน่น
...ข้าจะไม่ยอมสูญเสียใครไปอีก...ข้าไม่ยอมให้พวกเขาจากไปเด็ดขาด....ไม่ให้เหมือนกับ...พ่อแม่...
...และก็...เขา...ผู้ซึ่งข้ารักหมดหัวใจมากในเวลานั้น...
~*~*~*~*~*~
ความคิดเห็น