คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Glancing In The Wood : Part 9
คนแคระผู้นำทางพาเหล่าพรายขึ้นบันไดอันแสนชันจากการสร้างในอดีตกาลของเมืองนี้เมื่อหลายร้อยปีแล้ว
ซาร์นจึงต้องจูงมือบางของโดรอนไว้แน่น เด็กชายก็ต้องก้าวขึ้นบันได เพราะตัวเองอาจจะตนไปเบื้องล่างได้ทุกเมื่อ
ขณะที่เอโอลใช้ผ้าคลุมสีดำของตนห่อร่างน้อยในอ้อมแขน มายกลินก็พยายามกวดสายตามองความยิ่งใหญ่
อลังการของโนกร็อด ซึ่งเป็นอุโมงค์อันยิ่งใหญ่ที่มีแสงไฟจากคบเพลิงส่องสว่างประดับหลายแห่ง
มือเรียวเล็กได้แต่โอบรอบคอของบิดาไว้...ยามนี้เขาคิดถึงนานามาก....อยากให้นางมาดูจังเลย...
“ อดา เราจะได้เจอกับหัวหน้าของพวกเขาใช่ไหม ?” มายกลินตัดสินใจถาม
“ เจ้าต้องทำตัวให้สุภาพ อย่าพูดเสียงดังและอย่าซักถามอะไรทั้งสิ้น ”
เด็กชายผมดำก็พยักหน้า มือเรียวเล็กปัดเรือนผมสีเงินของเอโอลเบาๆ เขาก้มลงมายังโดรอนน้อย
ซึ่งเขาก็ยักคิ้วให้เป็นสัญญาณว่า ใกล้จะถึงแล้ว...
คนแคระผู้นำทางก็ได้นำพวกเขามาถึงประตูถ้ำาซึ่งเป็นห้องรับแขก พร้อมกับโค้งลงให้แก่เอโอล
เมื่อประตูห้องเปิดออกอย่างช้าๆ
ดวงตาสีนิลของมายกลินน้อยก็ได้เห็นคนแคระจำนวนหนึ่งยืนแถวกันเป็นระเบียบ
และผู้ซึ่งยืนอยู่ด้านในสุด เป็นคนแคระร่างสันทัด แข็งแรง และดวงตาสีเข้มเป็นประกาย
“ โอ้ ! เออร์นิล เอโอล เจ้ากลับมายังทูมูนซาฮาร์ หรือโนกร็อดในภาษาของเจ้าอีกครั้ง ”
พรายหนุ่มผิวคล้ำก็ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย “ ท่านเทลคาร์ สบายดีก็เหมือนเคย”
นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กชายได้เห็นท่านพ่อของเขาก้มลงให้กับ...คนที่เล็กกว่าเขาตั้งหลายเท่า...
ซาร์นก็โค้งศีรษะลง พร้อมกับบอกให้โดรอนทำตามด้วย
“ โอ้ พ่อหนุ่ม เขาเป็นลูกเจ้าซินะ ข้าปราดด้วยก็รู้ หน้าตาเข้าทีเลย ” ลอร์ดเทลคาร์ลูบเครายาวของตนเอง
“ ขอรับ ท่านลอร์ด ” พรายหนุ่มแตะไหล่ของลูกชายเบาๆ “ โดรอน เป็นลูกคนโต ข้ามีอีกคนแต่เป็นหญิง
ข้าจึงไม่ได้ให้นางมาที่นี้ นางต้องไม่ชอบแน่ ”
“ ฮ่าๆ ข้าไม่ได้เห็นเอลฟ์สาวน้อยมานานแล้ว ครั้งล่าสุดก็ตอนไปโดริอัธเมื่อร้อยปีแล้วละมั้ง ? ”
โดรอนก็เดินไปใกล้เขา พร้อมกับเดินมา และกล่าวว่า “ ข้าขอเคารพท่านลอร์ดแห่งเนากริมครับ ”
“ เด็กดีจริง ” เทลคาร์จับมือน้อยของเด็กชายทักทายเบาๆ โดรอนก็พยักหน้ารับ
ผู้นำงานช่างคนแคระก็มองเห็นร่างน้อยที่อยู่มนผ้าคลุมสีดำของเอโอล
“ แล้วอีกคนล่ะ ? ”
ริมฝีปากบางสีเข้มของพรายหนุ่มก็ฉายรอยยิ้ม ก่อนที่จะวางเด็กชายลงบนพิ้น
“ เดินไปท่านซิ อิออน ”
มายกลินจึงได้ยืดกายตั้งตรงให้ดีที่สุด แล้วเหลียวกลับมามองท่านพ่ออีกครั้ง “ จ๊ะ อดา ”
ลอร์ดคนแคระก็ผายมือกว้าง “ มาซิ พ่อเอลฟ์น้อย ให้ข้าดูเจ้าชัดๆ หน่อยนะ”
มือแกร่งก็จับมือน้อยสีขาว หากนี้เป็นครั้งแรกที่มายกลินรู้สึกว่า ได้พบคนแปลกหน้าที่แสนใจดีกับเขานัก
ดวงตาสีเข้มจับจ้องใบหน้านวลผ่องซึ่งต้องแสงไฟเป็นสีส้มเรื่อๆอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็มอบรอยยิ้มให้เด็กชายผู้นี้
มายกลินน้อยก็ยิ้มตอบให้ด้วย “ หนู...หนู...ยินดีที่พบท่านครับ ”
“ ฮ่าๆ ” ลอร์ดเทลคาร์หัวเราะดังก้อง แล้วหันมามองเอโอลอีกครั้ง “ เจ้ามีลูกชายที่งดงามมาก เออร์นิล เอโอล
เรือนผมสีดำดังเงาในอุโมงค์ลึก ผิวขาวผ่อง อา...และก็...เขามีดวงตาของเจ้า หากข้าคิดว่ามันเฉียบคมกว่าซะอีก ”
แล้วผู้นำคนแคระก็ได้อุ้มเอลฟ์น้อยวางไว้บนบ่าแกร่งของตนเบาๆ “ หรือเจ้าว่าไง ? ”
“ ข้าเรียกเขาว่า มายกลิน สายตาคมกล้า และข้าก็คงต้องฝากให้เป็นลูกศิษย์อีกคนของท่านขอรับ ”
“ มารดาของเขาคงต้องเป็นสตรีที่สวยงามไม่ใช่เล่นทีเดียว นางคงมอบความงามนี้ให้แก่เขาซินะ
ถึงการเดินทางจะยาวไกล แต่ข้าก็อยากให้นางมาพบพวกเราบ้างก็ได้ ”
พรายน้อยก็สบตาของเอโอล...แต่เขาก็ทราบดีอยู่แล้วว่า...ท่านพ่อต้อง...
“ ภรรยาของข้าไม่ประสงค์ออกจากบ้านเท่าไรหรอก ”
ซาร์นก็ถอนหายใจ ขณะที่ตนเองกำลังจับมือของบุตรชายไว้ เขาก็เข้าใจดี เมืองคนแคระไม่เหมาะกับสตรีพราย...
“ ข้าเข้าใจ ….เอาล่ะ บุตรแห่งเอโอล เจ้ายังเด็กนัก กว่าจะมาถึงเมืองนี้ คงเหนื่อยแย่ ”
มือแกร่งของนายช่างตนแคระลูบผมสีดำขลับของมายกลินเบาๆ “ ไปพักผ่อนเถอะ หนุ่มน้อย”
“ ครับผม ” เมื่อเอลฟ์น้อยมายกลินตอบ เทลคาร์ก็มอบจุมพิตบนขมับซ้ายให้ และนัั้นทำให้คนแคระที่ยืนอยู่
ต่างประหลาดใจยิ่ง เทลคาร์ไม่เคยแสดงความเอ็นดูให้ใครขนาดนี้เลยนะเนี่ย...
เด็กชายก็ละจากอ้อมแขนของลอร์ดชาวเนากริม และกลับมายืนข้างบิดาอีกครั้ง
ระหว่างทางเดินกลับเข้าห้องพัก ซึ่งเป็นห้องโถงของเอโอลที่ใช้พักทุกครั้ง เวลาทำงานในนครนี้
เหล่าคนแคระร่างเล็กหากแกร่งดังก้อนหิน ต่างพากันเด็กน้อยผิวขาวนวลด้วยสายตาเปล่งประกาย
“ ข้าไม่เคยเห็นเอลฟ์ตัวน้อยมาก่อน นึกไม่ถึงว่าจะน่ารักมากกกขนาดนี้ ”
“ ใช่ ! โตขึ้น คงจะหล่อไม่เบา อาจจะหล่อกว่าท่านเอโอลด้วยซ้ำ ”
“ ถ้าเป็นผู้หญิง หุหุ คงสวยมากกก ~!! ข้าจะจีบซิง...”
คนแคระอีกคนก็เลยเคาะกบาลให้ “ ไอ้แคระเจ้าชู้ แกมีเมียแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ ! ”
“ เอ่อ ! ข้าไม่ลืมยายแก่นั้นหรอกน่ะ ถ้าเป็นสะใภ้ก็ด้ายยย หุหุ ~”
เสียงซุบซิบนี้ทำให้มายกลินหัวเราะเบาๆ ขณะที่โดรอนกลับเม้มริมฝีปากของตนแน่น...เจ้าพวกนี้ !
~!~!~!~!~!~
“ เสน่ห์แรงซะจริงนะ ลูกพ่อ ”
คิ้วเรียวเล็กก็ขมวดลงทั้งสองข้าง ขณะที่ตัวเองนั่งอยู่บนเตียงไม้ ซึ่งไม่ได้มีฟูกหรือผ้าปูที่นอนเหมือนบ้าน
“ หมายความว่าไงเหรอ อดา ” เรียวขาสองข้าแกว่งไปมาอย่างสบาย หลังจากที่ได้เข้ามาพัก
เอโอลซึ่งเปลี่ยนชุดเดินทางเสร็จ ก็กลับเข้ามาอยู่ในชุดลำลองสีเทาของตน
“ เจ้ารู้ไหม ท่านเทลคาร์เป็นคนแคระที่ทระนงมากแค่ไหน แต่เจ้ากลับทำให้เขาเอ็นดูเจ้าได้แค่มองครั้งเดียว ”
“ สรุปว่า...เขาชอบหนูงั้ยล่ะ ” ร่างบางในเสื้อนอนสีขาวตอบเสียงใส
พรายหนุ่มผิวคล้ำก็ได้มานั่งข้างเด็กชาย มือเรียวแกร่งสีเข้มลูบไหล่บางของบุตรชายเบาๆ
“ เจ็บไหมที่ถูกพ่อตีน่ะ อิออน ? ”
มายกลินน้อยถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ...อดาเป็นห่วงเขาเหรอ...
“ เปล่าๆ อดา หนูไม่เจ็บ และก็...ลืมไปแล้วว่าถูกตี ”
นิ้วเรียวสีคล้ำก็ได้เชยคางมนขึ้นมามอง “ ปากไม่ตรงกับใจ เหมือนแม่เจ้าจริงๆ ”
“ หนู...ขอโทษที่บอกว่า หนูไม่เชื่อว่า ท่านรักเราสองคน แต่ว่าหนูก็...รักท่านพ่อนะ...”
มือแกร่งจึงได้ยกร่างน้อยมานั่งบนตักกว้าง พลางจูบกระหม่อมน้อย เอนใบหน้าของตนพิงหลังของ
บุตรชายคนเดียวของตน “ ถ้าเจ้ารักพ่อ...อย่าหนีพ่อไปนะ...”
มายกลินน้อยก็เม้มริมฝีปากบาง...ทำไมอดาต้องเอ่ยประโยคนี้..เพราะหนูอยาก...
เอโอลก็หยิบหวีไม้ของตนมาสางผมให้เด็กชายอย่างที่เขาชอบทำให้กับอาเรเดล...ในเวลาเช้าและก่อนนอน..
การหวีผมของพ่อก็ไม่ค่อยเลวร้ายเท่าไรและก็ผ่อนคลาย...อยากรู้จัง...อดา...บางครั้งก็หุนหัน บางทีก็อ่อนโยน...
“ พรุ่งนี้ เจ้าต้องตั้งใจเรียน และห้ามซน ห้ามวิ่งเล่นกับโดรอนจนเสียการเชียวนะ อิออน ”
“ ครับ อดา ” แล้วอ้อมแขนแกร่งก็วางร่างน้อยให้มานอนข้างกาย มายกลินจึงได้หนุนแขนของบิดาต่างหมอน
เอโอลก็นำผ้าห่มสีเข้มมาให้ถึงคอของลูกชาย ซึ่งกล่าวว่า “ ฮานนอนเล อดา ”
พรายหนุ่มถอนหายใจ หอมแก้มราตรีสวัสดิ์ให้เอลฟ์น้อย...ทุกอย่างในห้องก็เงียบสนิท...
~!~!~!~!~!~
เหอะๆ มายกลินจะโมเอะไปถึงไหนล่ะเนี่ย ^^//
ความคิดเห็น