คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : Stardusk & Shadow : Part 7
ในเช้าวันรุ่งขึ้น แสงดาวยังคงฉายให้เห็นอยู่บ้างประปราย ใบไม้กำลังปลิวไหวลงสู่พิ้นดิน
อาชาสีขาวใหญ่หนึ่ง และสีนิลอีกหนึ่งตัวกำลังแข่งขันด้วยฝีเท้าอันรวดเร็ว จนใบไม้ปลิวไหว
แม้ว่าการขี่ม้าของมายกลินไม่เชี่ยวชาญเท่ากับผู้เป็นมารดา หากว่าตอนนี้เขากับนางได้มาถึง
ริมแม่น้ำเคลอน ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของป่าแล้ว ท่านหญิงขาวก็หันมามองยังโอรสของนาง
“ เราใกล้จะถึงสุดเขตของป่าแล้ว เจ้ารู้ไหม ทำไมแม่ถึงเคยแอบหนีมาตามลำพัง ”
พรายหนุ่มในชุดสีน้ำตาลเข้มจึงเอ่อนขึ้น “ เพราะท่านเตรียมแผนไว้ซินะ ” และกล่าวต่อ
“ นานา...ท่านไม่เคยกลัวอะไรทั้งสิ้น วันนี้ลูกจะให้ท่านเห็นว่า วันนี้ ความฝันอย่างแรกของลูก
ใกล้จะเป็นจริงแล้ว ! ”
อาเรเดลนั้นมองพระโอรวด้วยความภูมิใจ...ไม่เสียแรงที่เกิดมาเป็นลูกชายของแม่....
พวกเขาได้ขับม้าจนมาถึงทางออกของป่านันเอลม็อธ มายกลินจึงได้ชะงักบังเหียนของตนลง
นิ้วเรียวก็ได้ตั้งสมาธิอย่างมุ่งมั่น ท่านหญิงขาวก็เอ่ยด้วยคำภาษาเควนยาแต่มวลพฤกษาที่อยู่รอบ
บุตรชายของนาง เข้าใจดีว่า ต้นไม้ก็คือ ธรรมชาติอันมีชีวิต ซึ่งพรายทุกตนย่อมเข้าใจได้ดีนัก
เสียงทุ้มใสและกังวานก็ได้ร่ายมนต์ของผู้เป็นบิดา “ เดรโก เน เฟนนาส เอน ดัวร์ ! ”
แสงประหลาดสีขาวก็ได้ตัดออกเป็นทางยาว และหมู่ไม้ก็แยกตัวออกห่างจากกัน
ฝ่ายมารดา และเจ้าตุ่นน้อยก็ถึงกับอุทานด้วยความดีใจ การร่ายมนต์นี้สำเร็จ
“ ออกไปกันเถอะ นานา โนลปา ” บุตรแห่งเอลฟ์กล่าว
ทว่าสายตาสีนิลประกายก็เหลียวหลังกลับ ก็พบเห็นเงาหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่...แต่เขาไม่สนใจมันหรอก
พรายหนุ่มและท่านหญิงอาเรเดลจึงได้ขับม้าของตนออกมา แสงสว่างระยิบระยับจับหมู่ไม้รกทึบ
ผู้เป็นมารดาก็หัวเราะอย่างเปรมปรีดิ์ เมื่อนางได้พาเจ้าฟรายรอสข้ามแม่น้ำเคลอนในระยะน้ำตื้น
ซึ่งเป็นชายแดนสุดของป่านันเอลม็อธ ท่านหญิงขาวได้ดึงบังเหียนขึ้น เมื่อพวกเขาได้ถึง
อาณาเขตของลอร์ดคูรูฟิน โอรสแห่งเจ้าฟ้าชายเฟอานอร์ พรายหนุ่มน้อยได้ให้ท่านแม่นำทาง
และฝังเรีนวหน้ามนของตนกับแผงขนของเจ้ามอริออน รู้สึกสายลมที่พัดผ่านในเรือนผมของเขา
...ถ้าเราไปมีโอกาสออกจากบ้าน ได้ขี่ม้ารับแสงตะวันเช่นนี้ไปตลอดกาล ก็คงจะดีไม่น้อยเลย...
พรายหนุ่มยังคงมองทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนโล่งกว้าง ซึ่งอาบแสงอรุณอ่อน ก่อนอาทิตย์ขึ้นจากขอบฟ้า
“ วุ้ย ! ข้าชอบมากๆเลย มายกลิน ” โนลปาซึ่งอยู่บนไหล่ของเจ้านายของตน
อ้าแขนรับลมอย่างสบายใจ จนทำให้มายกลินหัวเราะร่า
นายหญิงผู้เป็นมารดาก็ได้ลดความเร็วของอาชาลง และหยุดนิ่ง ก่อนที่จะก้าวกระโดดลงมา
มายกลินจึงทำตาม และเขาก็รู้สึกว่ามือเรียวบาง ที่เริ่มหนาขึ้นจากการทำงานตีเหล็ก
ได้จับมาไว้ในมือนุ่มละมุนของนาง “ นี้คือ แดนของคูรูฟิน เขาก็เป็นพรายที่เก่งมาก แม่คิดว่า
เขากับพี่เคเลกอร์มจะได้มาซะอีก เราไปหาเขากันดีไหม ? ”
มายกลินและเจ้าตุ่นผู้เป็นสหายได้แต่มองตากัน...นิ่งเงียบ....
“ นั้นซินะ แม่เกือบลืมไป ” อาเรเดลจูงมือของบุตรชาย ขณะที่พวกเขาเลาะพาต้นหญ้า
สีเหลืองอ่อน ความอบอุ่นจากสายลมแดนเหนือพัดมาสัมผัสกายและเรือนผมสีรัตติกาล
“ก็...นานแล้ว ที่แม่ไม่ได้พบพวกเขา แม่อยากให้เจ้าไปรู้จัก เขาจะได้เห็นว่าแม่เลี้นงเจ้าดีแค่ไหน ”
มายกลิน บุตรแห่งเอโอลก็ทราบได้ทันทีว่า นานา คงคิดถึงกอนโดลิน ถ้าเขามีสัมผัสในการมองเห็น
ได้ดี เหมือนท่านพ่อ เขาจะได้อ่านใจของนางได้...
“ พี่หนอนทัวร์กอนของแม่ ชอบตื่นแต่เช้าตามนิสัยของเขา และเสียงแตะจะดังก้องกังวานว่า
นี่เป็นเวลาอรุณรุ่งแล้ว เหล่าพลธนูแห่งประตูสีทองจะยิงลูกศรขึ้นสู่ฟ้าในทุกเช้า และอิดริล...”
หากแสงจอากดวงอาทิตย์ก็ได้เริ่มขึ้นมา ระบายสู่ท้องนภากว้าง หมู่หญ้าซึ่งโนลปากำลังกระโดดไปมา
ได้สั่นไหว รัศมีจรัสเรืองได้กับชั้นของบรรยากาศและหมู่เมฆสีเทาจาง
เจ้าตุ่นน้อยก็ได้ทำอ้าปากหวอ ส่วนมายกลินก็ละใบหน้าจากแสงสว่างนั้นแล้ว
ท่านหญิงขาวก็มองเขา...
“ สายตาของเจ้าดีขึ้นใช่ไหม โลมีออน แม่ต้องการให้ลูกได้เห็นมัน ถึงอาจจะไม่ได้บ่อยนัก
เพราะเจ้าเกิดในที่มืด และเห็นในเงาได้ดีกว่าแม่ ไม่ต้องห่วงนะ เพราะแม่เชื่อว่าเจ้าชินแล้ว ”
จริงหรือไม่...
พรายหนุ่มผมดำทรุดลงกับพิ้นหญ้า แสงแดดยังคงทำให้เขาแสบตา จนน้ำใสๆ ออกมาอาบโหนกแก้ม
แต่ว่าข้าไม่สนใจ...
“ นาย ” โนลปามักเรียกเขาเช่นนี้ เมื่อรูสึกเป็นห่วง มือเล็กวางบนตักของมายกลิน
“ ข้าไม่เป็นไร โนล เจ้าเองก็ด้วยนะ รู้เปล่า ”
ท่านหญิงขาวก็นั่งลงข้างพระโอรส และวางจูบแก้มข้างซ้ายให้
“ โลมีออน เราคงใกล้ถึงเวลาไปแล้วใช่ไหมจ๊ะ ? ”
ศีรษะกลมมนได้รูปซบลงบนเรียวไหล่ของมารดา “ แต่...ลูกอยากคุยกับอดาก่อน...”
“ ก็ลองดูซิ ถ้าเขารักเจ้า เขาก็ต้องฟัง...บ้าง...ล่ะ...ลองดูเถอะ...”
พรายหนุ่มร่างเพรียวจึงเม้มริมฝีปากของตนเล็กน้อย และตัดสินใจถามในสิ่งที่เขาต้องการทราบมานานแล้ว
“ นานาครับ ทำไมท่านถึงออกจากเมืองกอนโดลินที่สวยงามเช่นนั้นได้ล่ะ ? ”
...โลมีออน....ถามข้าแล้วจริงๆซินะ....
“ โนลก็อยากรู้เหมือนกัน” เจ้าตุ่นค่อยๆ ขยับตัวมาซุกบนตักของท่านหญิงอย่างออดอ้อน
อาเรเดลก็ถอนหายใจเบาๆ ริมฝีปากอิ่มสวยเอ่ยช้าๆ “ ตอนนั้น...”
เสียงแผ่วเบาจากการแอบซุ่มของพรายหนุ่มในเสื้อคลุมพรายสำหรับการพรางตัวบนพิ้นหญ้านุ่มละเอียด
กำลังดักฟังอยู่ หากว่าเขาไม่เข้าใจในภาษาพรายที่สองแม่ลูกคู่นั้นกำลังสนทนาอยู่...ภาษาต้องห้าม !...
ช่างเถอะ...แค่ดวงตาสีหมอกคู่นี้ ได้เหลือบมองใบหน้านวลกระจ่างซึ่งสะท้อนแสงตะวันยามเช้าของมายกลิน
เขาก็สุขใจมากนักแล้ว...คำสั่งของนายท่านเป็นประโยชน์ให้เขาดีจริงๆเลย...
~!~!~!~!~!~
ตอนหน้าเป็นความทรงจำของท่านแม่แล้วนะครับ จะได้ทราบกันว่า ท่านแม่มาอยู่ป่านี้ทำไม ??
ความคิดเห็น