Top Magic School โรงเรียนเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

  ตู้ม!!

"เก่งเหมือนกันนี่เด็กใหม่"สิ้นเสียงการปะทะอย่างรุนแรงก็มีเสียงทุ้มนุ่มดังต่อมา

"เก่งบ้าเก่งบออะไรเหล่า!ฉันเป็นแค่เด็กใหม่นะ!!"ต่อมาก็มีเสียงแหลมตะโกนโต้ออกมาจากอีกฝั่ง

"แต่พลังเธอมันไม่น้อยเลยสำหรับเด็กใหม่อย่างเธอ"เจ้าของเส้ยงทุ้มกวนประสาทยังพูดต่อไป

"โอ๊ย ฉันรู็ว่าฉันเป็นเด็กใหม่ไม่ต้องย่ำบ่อยก็ได้"ส่วนอีกฝั่งหนึ่งก็ตอบมาอย่างประสาทเสียสุดๆ
 
  และเมื่อควันจางหายไปจึงทำให้เห็นคนทั้งสองที่เถียงกันเมื่อกี้ คนแรกเป็นผู้ชายซึ่งมองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนที่มีนิสัย

ชอบ กวนคนอื่นเค้าเนื่องจากมีผมสีส้มดูโดดเด่นและยิ่งคู่กับดวงตาสีทองที่เปล่งประกายพร้อมกับน้ำเสียงทุ้มกวนอันมี

เอกลักษณ์ และคนที่อยู่ตรงข้ามของเค้าคือผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของเสียงแหลมนั้น เธอดูธรรมดากับผมสีดำแต่กลับดู

เด่นในดวงตาสีมรกตประดับด้วยใบหน้าอันแสนสวยแม้เจ้าของใบหน้าจะไม่ยิ้มก็ตามที

"นายเป็นผู้ชายประสาอะไรฮะ ถึงไม่ออมมือให้ผู้หญิงเค้ายะ"ผู้หญิงคนนั้นพูด ดวงตาแสดงความไม่พอใจอย่างรุนแรง

"อ้าว ถ้าฉันออมมือฉันก็แพ้สิ เรื่่องอะไร"อีกฝ่ายก็ตอบอย่างไม่ยอมท้อทอย

"นาย!!!!!"หญิงสาวตะโกน จากนั้นก็สะบัดมือไปทางตรงข้าม ลมแรงก็เกิดขึ้น อีกฝ่ายรีบสร้างเกราะสีใสคุ้มตัวไว้ ส่ง

ผลให้ลมเบนไปข้างๆประทะกับอย่างอื่นแทน พริบตาก็มีบอลสีขาวลอยอยู่รอบตัวหญิงสาว เธอจึงถีบตัวขึ้นไปและเหยียบ

ข้าวลูกบอลทีละลูกจนไปถึงหน้าชายหนุ่มได้อย่างรวดเร็ว ปืนถูกเรียกออกมาโดยหญิงสาวและลูกระสุนก็พุ่งออกไป...แต่

ชายหนุ่มก็เรียกบาเรียสีขาวใสมากั้นไว้ทัน

"ชิ"หญิงสาวส่งเสียงเบาๆก่อนจะปล่อยปืนในมือให้หายไปและเปลี่ยนเป็นดาบสีดำคล้ายท้องฟ้ายามรัตติกาลและทำท่าจะ

ฟาดลงไปที่ชายหนุ่ม
 
 แกรง!
 
  แต่ชายหนุ่มก็รับไว้ได้อีกแต่ไม่ใช่ด้วยเวทมนตร์แต่รับด้วยดาบสีขาวโปร่งใสแทน ทั้งคู่ต่างพุ่งใส่กันด้วยความเร็วเสียง

ของดาบที่กระทบกันดังอย่างต่อเนื่องแม้จะไม่เห็นบุคคลทั้งสองแต่เสียงดาบนั้นยังคงยืนยันได้ว่าทั้งสองกำลังฟันดาบกัน

อย่างสนุกมือเลยทีเดียว

 โครม!

  เสียงดังขึ้นทางด้านหลังหญิงสาวและแล้วก็กลับกลายเป็นว่าตั้งแต่เท้าของหญิงสาวจนถึงหัวเข่านั้นถูกมัดไว้ด้วยเชือกสี

ขาวเรืองแสงจนเธอต้องล้มลงไปแต่เธอยังคงไม่ยอมแพ้ถึงตัวจะยืนไปได้แต่ใช่ว่าปากของเธอนั้นจะขยับร่ายเวทมนตร์ไม่

ได้เสียหน่อย คราวนี้ชายหนุ่มก็โดนบ้างแต่ที่พันธนาการชายหนุ่มไว้มิใช่ที่ขาแต่เป็นที่ข้อมือทั้งสองข้างของเค้า!! ขณะที่

ชายหนุ่มยังคงยืนอึ้งอยู่หญิงสาวก็ได้ใช้ดาบตัดเชือกที่พันธนาการไว้ออก และด้วยความเร็วหญิงสาวก็พาร่างของตนเอง

พร้อมดาบแล้วดาบก็จ่อไปที่คอของชายหนุ่ม

"จะยอมแพ้หรือเปล่าล่ะที่นี่..."เธอพูดอย่างอารมณ์ดีมีความสุขที่เห็นชายหนุ่มต้องหน้าทำอะไรตนเองไม่ได้

"..."ไม่มีเสียงของมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มเห็นดังนั้นหญิงสาวจึงออกแรงกดดาบลงไปที่ต้นคอของชายหนุ่มส่งผลให้มี

เลือดซิบๆออกมา

" 'อาเซียเมล่า' เธอทำเกินไปหรือเปล่า"บุรุษผู้หนึ่งที่อยู่กลางสนามมานานเอ่ยพูดขึ้น

"ก็เค้าไม่ยอมบอกยอมเองสิค่ะถ้างั้นอาจารย์จะให้หนูทำยังไงล่ะค่ะ"หญิงสาวที่ถือดาบอยู่นามว่าอาเซียเมล่าตอบกลับมา

ด้วยรอยยิ้ม

"เฮ้อ.....'เคเอโก' นายก็พูดยอมแพ้ออกมาดีๆซะเถอะ นายไปท้าเค้าเองนะ นายแพ้ก็ต้องยอมรับสิ"บุรุษผู้นั้นกล่าว

"ผมยอมแพ้"ชายหนุ่มนามเคเอโกยอมพูดยอมแพ้ออกมาแต่โดยดี หญิงสาวจึงคลายเวทมนตร์ที่พันธนาการเค้าไว้ออก

"แค่นี้ก็จบ"อาเซียเมล่าบ่นและตัดบทด้ยการเดินออกไปจากสถานที่ตรงนี้

"ชิ"เคเอโกส่งเสียงเบาๆ

 และความเป็นมาของเรื่องก็คือ.....

ตอนเช้าขณะอาเซียเมล่ากับเพื่อนสนิทของเธอนามว่า'เอเทียเนีย'กำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่นั้น.......

'นี่ เด็กใหม่ที่เข้ามาเมื่อวานคือเธอใช่ไหม'

'...'

'นี่ ฉันเรียกไม่ได้ยินเหรอ?'

'แล้วมีอะไรล่ะ'

'เปล่า แต่แค่อยากเห็นหน้าเด็กใหม่เฉยๆ'

'เห็นแล้วก็ไปสิ'

'เอ.....จะว่าไปเห็นมาเข้ามาด้วยคะแนนสูงซะด้วยสิ....'

'อืม'

'เธอพูดยาวๆไม่เป็นเหรอ'

'เป็นแต่ขี้เกียจแล้วมันหนักส่วนไหนบนร่างกายของนายมิทราบ'

'มันก็ไม่หนักหรอก ก็แค่...'

'แค่...'

'แค่...เปล่า'

'เหรอ'

'เธอกล้ามาแข่งกับฉันไหม ฉันอยากรู้พลังของเธอหน่อย'

'ถ้าคิดว้่าฉันไม่กล้าล่ะก็.....นายคิดผิดแล้ว'

นั่นคือการเริ่มต้นของการต่อสู่ระหว่างสองคนนี้ซึ่งเล่นเอาคนรอบข้างปวดหัวไปตามๆกัน

"สมน้ำหน้า"อาเซียเมล่าพูดขณะเดินผ่านหน้าเคเอโกทำเอาชายหนุ่มมองตาขวาง

"นี่ พอได้แล้ว เรารีบไปเข้าเรียนกันเถอะ เมล่า"หญิงสาวคนหนึ่งโผล่มากั้นระหว่างทั้งสองไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องกันอีกรอบ

ดวงตาสีฟ้าใสของเธอมีความเซ็งจัดกับความตกใจและตื่นตัวปะปนกันไปหมด มือเรียวคว้าข้อมือของเพื่อนสาวไว้เป็นเชิง

บอกว่าออกไปจากที่นี่ได้แล้ว

"โอเคๆฉันเห็นแก่เธอนะ เทีย"อาเซียเมล่ากล่าวและเดินออกไปพร้อมๆกับเอเทียเซียทิ้งให้เคเอโกเหลืออยู่ตรงนั้นแค่คน

เดียวเพราะผู้ชมทั้งหลายก็แยกย้ายกันกลับห้องเรียนไปเป็นที่เรียบร้อย



"โอ๊ยตาย!เพราะนายนั่นคนเดียวเลยฉันเลย!ฉันถึงไม่ได้กินข้าวเช้า!!"ขณะที่ทั้งสองสาวอาเซียเมล่ากับเอเทียเซียกำลัง

เดินไปที่ห้องเรียนของพวกเธอนั้น อาเซีัยเมล่าก็บ่นว่าเคเอโกแทบจะตลอดทางทีเดียว

"น่าๆอย่าไปใส่ใจเลย เดี๋ยวไปเรียนคาบพลังจิตสายหรอก ดร.คาเรเธอยิ่งขี้หงุดหงิดอยู่แถมเป็นคาบเรียนแรกของเธอด้วย

เดี๋ยวคะแนนก็ออกมาไม่สวยหรอก"เอเทียเซียบอกอย่างอารมณ์ดีแต่สำหรับอาเซียเมล่านั้นพอได้ยินที่เพื่อนสาวพูดถึงกับเบ้

ปากทำหน้าเซ็งทันที

"งั้นรีบไปดีกว่า"อาเซียเมล่าว่าแล้วก็ลากเพื่อนสาวไปที่ห้องเรียนด้วยความเร็วจนคนรอบข้างอยากจะถามว่าจะรีบไปตาย

ที่ไหนเหรอ

 ปัง!

ประตูห้องเรียนถูกเปิดออกอย่างแรงโดยอาเซียเมล่าและมีเอเทียเซียอยู่ด้านหลัง

"พวกเธอมาทันเวลาพอดี แต่คราวหน้าพยายามมาให้เร็วกว่านี้หน่อยนะ"คนที่ยืนอยู่หน้าชั้นพูดกับทั้งคู่พร้อมดันแว่นขึ้นส่ง

สายตาไม่ค่อยพอใจนิดๆมาให้เป็นคนที่อาเซียเมล่าคาดว่าน่าจะเป็นดร.คาเร

"ค่ะ"เอเทียเซียตอบรับแทนและลากอาเซียเมล่าไปยังที่ว่างที่เหลืออยู่

"โอเค วันนี้เราจะมาลองพลังของแต่ละคนก่อนว่ามีความสามารถแค่ไหนโดยเฉพาะเธอ อาเซียเมล่า โกรฟ ออนโครเซีย

เห็นได้ยินมาว่าเข้ามาด้วยคะแนนที่ค่อนสูงสำหรับเด็กวัยเดียวกันฉะนั้นทำได้เต็มที่ เข้าใจไหม"ดร.คาเรหันมาพูดกับอา

เซียเมล่า

"ค่ะ ดร."เธอขานรับ

"งั้นวันนี้เราจะลองยกโต๊ะและเก้าอี้ของตัวเองดู ลุกขึ้นและเริ่มฝึกได้"ดร.ว่าและไปนั่งที่นั่งสบายใจเฉิบไม่คิดจะอธิบายวิธี

ทำเลยด้วยซ้ำเล่นเอาอาเซียเมล่าอ้าปากค้าง อย่างนี้มันแกล้งกันเห็นๆดีที่เธอใช้พลังจิตเป็นไม่งั้นตายแน่ๆ

"เธอทำได้ไหม เมล่า"เอเทียเซียถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาวที่ทำปากขมุบขมิบบ่นเป็นหมีกินผึ่งอยู่ข้างๆ

"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก"อาเซียเมล่าตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเธอวาดมือไปข้างหน้า ดวงตาปิดลง มือเรียว

ยาวค่อยๆยกสูงขึ้นส่วนโต๊ะกับเก้าอี้ก็ลอยตามมือของอาเซียเมล่าขึ้นไป เธอหันไปยิ้มให้เอเทียเซียประมาณว่าเห็นไหม

ดวงตาสีมรกตกวาดมองไปรอบห้อง หลายคนเริ่มได้บ้างแล้ว บางคนยกแต่โต๊ะ บางคนยกแต่เก้าอี้และบางคนก็ยกแต่ตัว

"เฮ้ย!"อาเซียเมล่าร้องอย่างตกใจก่อนจะขยับมือบังคับให้เก้าอี้ของเธอไปรับตัวหญิงสาวคนนั้นไว้ ส่วนหญิงสาวที่ลอยอยู่

กลางอากาศเมื่อคว้าเก้าอี้ได้เธอก็เกาะมันไว้แน่นราวกะจะเข้าไปสิงมันก็ไม่ปานถ้าทำได้อะนะ

"โมล!"หญิงที่เคยลอยเคว้งอยู้กลางอากาศพอลงมาถึงพื้นห้องเรียนปุ๊ปก็แทบจะกระโดดใส่เพื่อนสาวของเธอที่หน้าเหมือน

กันเด๊ะ จะเรียกว่าฝาแฝดก็ได้

"มอล!"หญิงสาวที่ถูกพุ่งเข้าใส่นั้นเรียกชื่อฝาแฝดของตนพร้อมลูบหัวอย่างปลอบๆ