Top Magic School โรงเรียนเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #2 : ฝาแฝดต่างขั้ว

"ฮือๆ"หญิงสาวทั้งสองกอดกันแน่นแสดงถึงความรู้สึกว่าเป็นห่วงกันมากแค่ไหน
"อ้าว พอๆวันนี้พอแค่นี้แหละและพวกเธอทั้งหลายอย่าลืมไปฝึกพิเศษกันเองด้วยล่ะเพราะสัปดาห์หน้าเราจะสอบกันโดย
การยกโต๊ะแปดตัวและเก้าอี้หกตัววนรอบห้องเรียนสามรอบโดยที่ตัวของพวกเธอจะต้องอยู่บนนั้นด้วยที่ใดที่หนึ่ง คะแนน
เต็มห้าใครไม่ได้ศูนย์...เข้าใจ?งั้นครูไปก่อนล่ะ"ดร.คาเรอธิบายเกี่ยวกับการสอบที่สุดแสนจะยากเย็นเสร็จแล้วก็ออกจาก
ห้องเรียนไป
"หา!?!"นักเรียนในห้องเกือบทุกคนตะโกนพร้อมกันเนื่องจากเงื่อนไขที่ดร.ได้เสนอมานั้นมันยากมากๆ วัยเท่านี้ยกโต๊ะได้หก
ตัวพร้อมเก้าอี้ห้าตัวได้มันก็เก่งแล้วและนี่มันอะไรกัน!!
"ดร.บ้าหรือเปล่าจะให้ยกทั้งหมดนั่นพร้อมกันก็ตายพอดีนะสิแถมยังต้องลากสังขารขึ้นไปบนนั้นอีก โอ๊ย!ฉันอยากจะบ้าตาย
ให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย ดร.เธอได้คิดถึงจิตใจเด็กบ้างหรือเปล่า มาสอนได้ไงเนี่ยฮะ!!"อาเซียเมล่าตวาดลั่น ทุกคนหันไป
มองเธอทันทีจะนินทาเบาๆก็ได้นะทุกคนเอ่ยบอกเธอทางสายตาส่วนเอเทียเซียได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
"ใช่!เห็นมอลเป็นอย่างนี้แล้วยังจะกำหนดสอบอีกเดี๋ยวเถอะ!"หญิงสาวฝาแฝดของหญิงสาวที่เคยลอยอยู่ตะโกนเสริมกับอาเซียเมล่า เธอไม่เห็นด้วยที่จะสอบยากและเร็วแบบนี้มันเกินไปกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
"มะ..โมล ฮือๆ..."หญิงสาวที่ฝาแฝดอีกคนเรียกฝาแฝดของเธอจากนั้นก็กระซิบอะไรบ้างอย่าง
"อ๋อ ขอบคุณเธอมากๆเลยนะถ้าไม่ได้เธอน้องสาวฉันคงแย่แน่ๆเลย ฉันชื่อ'โมลซาลิน'ส่วนน้องสาวฝาแฝดฉันชื่อ'มอลซา
ลิน'แล้วเธอล่ะ?"หญิงสาวนามว่าโมลซาลินแนะนำตัวพร้อมกับแนะนำหญิงสาวที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่ข้างหลังของเธอด้วย
"ฉันชื่ออาเซียเมล่าแล้วนี่เพื่อนสนิทฉัน เอเทียเซียจ๊ะ"อาเซียเมล่าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เอเทียเซียก็ยิ้มน้อยๆ
ให้อีกฝ่าย
"ทุกๆคน ฉันมาแล้วนะ"เสียงอาจารย์แก่ๆดังขึ้นที่หน้าห้อง ทั้งคู่จึงหยุดคุยกันแล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเองแต่โมลซาลินยัง
ไม่วายบอกทิ้งท้ายไว้ว่า
"เราคงเป็นเพื่อนกันได้ เดี๋ยวตอนเที่ยงไปกินข้าวกันนะ"พูดจบเธอก็ไปทันที อาเซียเมล่ากับเอเทียเซียได้แต่มองหน้ากัน
อย่างงงๆกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว


"ดีจ้า"โมลซาลินเดินเข้ามาหาพวกอาเซียเมล่ากับเอเทียเซียและยังไม่ลืมพามอลซาลินฝาแฝดของเธอมาด้วย
"เช่นกันจ๊ะ"อาเซียเมล่าตอบกลับไป เธอกำลังคิดว่าเพื่อนใหม่ของเธอนั้นสวยไม่แพ้ใครเลย ทั้งคู่มีผมสีครีมนวลและ
ดวงตาสีม่วงเหมือนกันไม่มีผิดถ้าไม่ดูที่นิสัยก็คงไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นใคร
"ขอนั่งด้วยคนได้ใช่ไหม"โมลซาลินถามทำหน้ายิ้มเหมือนรู้ว่าพวกเธอจะไม่ปฎิเสธแน่ๆ
"ได้อยู่แล้วทำไหมจะไม่ได้ล่ะ"เอเทียเซียบอก เธอดูดีใจที่มีเพื่อนใหม่เข้ามาหา
"ฉะ..ฉัน..ขะ..ขอบคุณ..มะ..มากๆเลย..นะ..ทะ..ที่ช่วยน่ะ"มอลซาลินที่หลบอยู่ข้างหลังโมลซาลินมากนานค่อยๆขยับริม
ฝีปากเปล่งคำพูดออกมาทีละนิดอย่างยากเย็น
"ไม่เป็นไร"อาเซียเมล่ากล่าวตอบและยิ้มให้เล็กน้อย
"งั้นเราไปซื้อของกินก่อนนะ"โมลซาลินว่าก่อนจะเดินไปกับมอลซาลินผ่าฝูงชนมากมายเพื่อไปซื้ออาหาร
"ฉันว่าสองคนนั้นเป็นมิตรดีนะ"เอเทียเซียเอ่ยขึ้นหลังจากสองคนนั้นลับสายตาไปแล้ว
"อืม ฉันก็ว่างั้นแหละว่าแต่....สองคนนั้นเป็นฝาแฝดกันจริงๆเหรอเนี่ย"อาเซียเมล่าพูด
"เมล่า!"เอเทียเซียอุทานว่าเพื่อนสาวเบาๆเป็นเชิงดุ
"จ้าๆ"อาเซียเมล่าจึงยอมแต่โดยดี
โครม!
"เฮ้ย!"เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมๆกับมีโต๊ะตกลงมาจากข้างบนลงสู่บนห้องอาหาร
"ใครมาเล่นอะไรเนี่ย!?!"เจ้าของเสียงทุ้มตะโกนอย่างอารมณ์เนื่องจากกำลังรับประทานอยู่เพลินๆก็มีโต๊ะตกลงมาข้างตัว
"ขอโทษนะ"หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาข้างนอกและก้มหัวงุดๆเพื่อขอโทษชายหนุ่ม
"อารมณ์เสียเลย"ชายหนุ่มเสียงทุ้มพูดก่อนจะออกไปจากบริเวณนั้น
"คนอะไรไม่มีมารยาทเอาซะเลย คนเขาอุตส่าห์ขอโทษ"อาเซียเมล่ารู้สึกฉุนแทนหญิงสาวคนนั้นทันที
"เมล่า!อย่าพูดเสียๆกับ'เลียสไลส์'สิ ฉันไม่อยากให้เธอมีเรื่องอีกนะ!"เอเทียเซียบอกอย่างหวังดีเนื่องจากเธอรู้ดีเกี่ยวกับ
ชายหนุ่มคนนั้นดี..
"อะไรเล่า!"อาเซียเมล่าตอบอย่างไม่สนใจ ชายคนนั้นจะเป็นใครก็ช่างแต่คนไม่มีมารยาทก็คือคนนิสัยเสียที่ต้องดัดนิสัย
อยู่วันยังค่ำนั่นแหละ
"หึ นายนั่นทำตัวขวางโลกอีกแล้วสิ เหอะ ก็เป็นแค่คนน่ารำคาญเท่านั้นมีอำนาจอะไรไม่เห็นจะช่วยยกระดับให้ตัวเองได้
ตรงไหนเลย"โมลซาลินที่ซื้ออาหารเสร็จแล้วเดินมาหาพวกอาเซียเมล่าบ่นเกี่ยวกับเลียสไลส์
"พี่โมล กินข้าวกันเถอะ"มอลซาลินที่มาด้วยกันช่วยเปลีี่ยนเรื่องแทนเอเทียเซียเพื่อไม่ให้พี่สาวฝาแฝดของตนบ่นไป
มากกว่านี้
"ก็ได้"โมลซาลินตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร"ฉันละเซ็ง"
โครม!
"ฉันจะไปหาหมอนั่น!"อาเซียเมล่าทุบโต๊ะเล่นเอาคนตกใจทั้งโรงอาหารโดยเฉพาะเอเทียเซียและมอลซาลินที่ถึงกับสะดุ้ง
"เมล่า..."
"ฉันพาไปเอง!"โมลซาลินโพล่งขึ้นและลากอาเซียเมล่าออกนอกโรงอาหารไปทันทีด้วยสีหน้าหงุดหงิดพอๆกัน
"เอ่อ...ขอโทษนะ เมล่าก็นิสัยอย่างงี้แหละ"เอเทียเซียบอกกับมอลซาลินที่ดูยังตกใจไม่หายกับแรงตบของอาเซียเมล่า
"คะ...ค่ะ"มอลซาลินตอบแบบพอตั้งสติได้
"เรารีบตามไปดีกว่าไหม?เพราะฉันว่าถ้าไม่รีบไปต้องแย่แน่ๆ"เอเทียเซียว่าและรีบวิ่งตามทางที่เพื่อนสาวทั้งสองหายไป
ทันทีในโรงอาหารจึงเหลือเพียงมอลซาลินเนื่องจากคนอื่นๆได้ทยอยออกไปกันหมดแล้ว
"อ๊ะ...ว้าย~"ยังไม่ทันได้ก้าวห่างจากโต๊ะเกินสองเมตรเธอก็ล้มลงเสียก่อน
"จะ..เจ็บจัง"เธอประคองตัวขึ้นแล้วพยายามตามสามสาวที่หายตัวไปเป็นเรียบร้อย


"เลียสไลส์!"เสียงของโมลซาลินที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหยุดเดินและหันหลังกลับมาหาพวกเธอ
"อ้าว!นึกว่าใครที่แท้ก็..ยัยสาวแรงถึกนี่เอง"เลียสไลส์ทักตอบเมื่อเห็นสภาพที่โมลซาลินกำลังลากอาเซียเมล่าอยู่
"เสียมารยาท!ว่าใครเป็นสาวแรงถึกมิทราบ!นี่คือเพื่อนใหม่ฉันต่างหาก!เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาวันนี้ยังไงล่ะ!!"โมลซาลินตวัด
หางเสียงอย่างอารมณ์เสียที่อีกฝ่ายเรียกเธอว่า'สาวแรงถึก'
"ก็ว่าเธอไง แล้วคนนี้น่ะเหรอ..เด็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่"เลียสไลส์มองแบบพิจารณาใส่อาเซียเมล่าจนเธอทนไม่่ไหว
"หยุดมองได้แล้ว!มีปัญหากับฉันนักหรือไง!?!"อาเซียเมล่าบอกกับเลียสไลส์อย่างหงุดหงิด เธอไม่ชอบเลยที่ถูกมองด้วย
สายตาแบบนั้นมัยเหมือนมาหยามกันชัดๆคิดเหรอว่า เมล่าคนนี้จะยอม!
"โห มิน่าล่ะถึงเป็นเพื่อนกันได้ นิสัยเดียวกันเลย"เลียสไลส์บอกกลับมาไม่สนใจ
"นายน่ะ!คิดว่าตัวเองเก่งมากนักหรือไงถึงทำตัวขวางโลกอยู่แบบนี้!"อาเซียเมล่าถาม
"ลองดูไหมล่ะ?"ขาดคำเลียสไลส์ก็โผล่มาตรงหน้าอาเซียเมล่าพร้อมกระบองเดี่ยวขนาดยาวและตวัดใส่อาเซียเมล่าอย่างรวดเร็ว
ควับ!
อาเซียเมล่าถอยกลังแทบไม่ทันดีที่มีโมลซาลินมาช่วยดึงตัวไปข้างหลังทำให้กระบองผ่านหน้าอาเซีนเมล่าไปเพียงไม่กี่เซนต์
"แล้วทำไหม..เธอไม่ลองไปถามพวกนั้นดูล่ะ?ว่ากลัวฉันเพราะอะไร?"เลียสไลส์พูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณ
"เมล่า!"เอเทียเซียที่ตามมาที่หลังเห็นอาเซียเมล่ากับโมลซาลินนั่งล้มทับกันจึงรีบเข้าไปดู

"ไม่เป็นไรๆ"อาเซียเมล่าลุกขึ้นยืนปัดกระโปรงนักเรียนของเธอเบาๆ

"เอเทียเซีย...แล้วมอลล่ะ!?"โมลซาลินยืนขึ้นด้วยความเร็วเมื่อไม่เห็นน้องสาวสุดที่รัก

"ก็เดินตามไม่ใช่ระ..อ้าว หายไปไหน?"เอเทียเซียหันไปข้างหลังแต่กลับไม่พบบุคคลที่กล่าวหา

"มอล!"โมลซาลินรีบวิ่งไปทางเดิมอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว!ฉันไปด้วย"อาเซียเมล่าตะโกนจากนั้นจึงวิ่งตามโมลซาลินไปทำให้เอเทียเซียต้องตามไปอีกคน

 

"พี่โมล เอเทียเซีย อาเซียเมล่า ไปอยู่ไหนกันหมด?"มอลซาลินที่กำลังเดินตามเอเทียเซียอยู่นั้นจู่ๆเธอก็ถูกเบียดโดยนักเรียนคนอื่นจนไปโผล่อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ของโรงเรียน

"มอล!"

"หือ...พี่โมล พี่โมล!"เสียงของพี่สาวทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น มอลซาลินพยายามเดินตามเสียงโมลซาลิน

"มอลซาลิน"คราวนี้มีเสียงของอาเซียเมล่าดังขึ้นมาด้วย
"พี่ค่ะ!อาเซียเมล่า!เอเทียเซีย!ฉันอยู่นี่!ช่วยด้วย!"มอลซาลินตะโกนกลับไปด้วยความหวังว่าคนที่เธอคิดถึงอยู่จะได้ยิน
 สวบ
"กริ๊ดดดดดดดดดด~~~~~~...อู้อื้อ~~"เสียงโพรงหญ้าดังขึ้นกระตุ้นให้มอลซาลินส่งเสียงกริ๊ดแต่ผู้มาทีหลังก็รีบเอามือปิดปากของเธอ
"อื้อ~"
"ถ้าผมปล่อย..คุณต้องสัญญาว่าจะไม่ร้องเสียงดัง"เสียงนุ่มๆของคนที่ปิดปากพูด
"..."มอลซาลินพยักหน้ารัวๆ เจ้าของเสียงปริศนาจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

   "คะ..คุณ..คะ..คือ..ใคร..ค่ะ?"มอลซาลินถามโดยไม่หันไปมองเจ้าของเสียงนุ่มปริศนา

   "ขอโทษนะครับที่ทำแบบนั้นกับคุณ ผมแค่เดินมาตรวจตราตามหน้าที่ครับบังเอิญเจอคุณพอดี จะถามคุณก็กริ๊ดซะก่อน...มีปัญหาอะไรเหรอครับ?"เจ้าของเสียงปริศนาบอก

   "ฉะ....ฉัน...หลง...กับ..พะ...เพื่อน..ค่ะ"

   "อ่อ..งั้นผมว่าผมคงไม่ต้องช่วยแล้วละครับ งั้นผมไปนะครับ...หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก"มอลซาลินงงงวยกับประโยคคำตอบแต่เมื่อหันหลังไปกลับไม่เจอใคร

   "เอ๊..!ไม่อยู่แล.."

   "มอล!"ไม่ทันไรโมลซาลินก็วิ่งเข้ามาหาเธอ

   "พี่มอล!"มอลซาลินลุกขึ้น

   "แย่ล่ะ!คาบต่อไปคือวิชาประวัติศาสตร์ของมาสเตอร์กาเร็ต"เอเทียเซียพูดขึ้น

   "งานนี้เดี๋ยวฉันช่วย"อาเซียเมล่าเอ่ย คว้ามือทุกคนและ...วิ่ง!

 

 

   "วันนี้เราจะเรียนเรื่อง'มิติ'กันน่ะ มิติ คือที่ๆอยู่ของโลกแต่ละโลกสามารถเชื่อมต่อหากันได้โดยหลายวิธี 'มิติเมจิกเคิน(magician)'เป็นมิติที่เราอาศัยอยู่ มิตินี้จะใหญ่มากแต่ไม่ที่สุด มีใครรู้บ้างว่ามิติอะไรที่ใหญ่กว่ามิติเมจิกเคิน"ในที่สุดสี่สาวก็มาทันเวลา พอนั่งที่ปุ๊ป มาสเตอร์หนุ่มก็โผล่มาปั๊ป

   "'มิติสวรรค์'ซึ่งเป็นที่อยู่ของเทวดา นางฟ้าค่ะ"เอเทียเซียยกมือขึ้นและตอบเสียงฟังชัด

   "ถูกต้อง แต่ยังมีอีกมิติหนึ่งที่ใหญ่พอๆกับมิติสวรรค์ นั่นคือมิติอะไร"มาสเตอร์กาเร็ตถามอีกครั้ง

   "..."แต่คราวนี้กลับไม่มีใครตอบ

   ชั่ววูบเหมือนมีอะไรพัดผ่านอาเซียเมล่าไป....เธอค่อยๆยกมือขึ้นทีละน้อย

   ไม่!ไม่มีมิตินั้น!เอามือลงมา เมล่า!

   เธอคิดในใจทว่ามือของเธอกลับยกขึ้นให้คนทั้งห้องและมาสเตอร์เห็นเสมือนควบคุมไม่ได้

   "อ่อ คุณอาเซียเมล่านี่เอง คำตอบของคุณคือ..."มาสเตอร์หนุ่มเว้นไว้รอคำตอบ

   "มะ..มิติ....นรกค่ะ"สิ้นคำตอบของอาเซียเมล่าทั้งห้องเรียนเงียบกริบส่วนมาสเตอร์กาเร็ตกำลังอมยิ้ม