คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
ทำไมเขาถึงยอมเป็นเจ้าหญิงกำมะลอนี่น่ะเหรอ...
หลังจากฟังเหตุผลที่ทุกคนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าหน้าตาเขาเหมือนเจ้าหญิงที่หายตัวไปจากวังแล้ว เขายังโดนขู่ว่าจะลงโทษที่บุกเข้าวัง ซึ่งอาจจะถึงประหารชีวิตอีก แต่ความจริงแล้วคงเป็นเพราะหนุ่มคนจีนพระสหายขององค์รัชทายาทมากกว่า
"เพราะเจ้าหน้าเหมือนน้องสาวข้า" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน นี่เขากำลังโดนหลอกครั้งใหญ่หรือเปล่า
"ถ้าผมไม่ช่วยล่ะ"
"เจ้าก็จะได้รับโทษที่บุกเข้าวัง ซึ่งโทษก็หนักอยู่นะ แต่ถ้าช่วยเรื่องนี้ก็จะไม่มีใครรู้"
"แล้วถ้าความแตกล่ะ"
"นั่นคือเงื่อนไขข้อเดียวที่เจ้าจะต้องทำให้ได้"
ความคิดในสมองของเขากำลังตีกันวุ่นวายนี่ถ้าพวกนี้ไม่ได้กำลังถ่ายรายการกันอยู่แสดงว่าเขาย้อนอดีตมางั้นหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน เขาแค่ตกลงมาในบ่อน้ำที่ตื้นแค่เข่านะ ยูคยอมไม่น่าจะหลอกเขา ถึงมันจะลึกแต่เขาก็ว่ายน้ำเป็นอยู่ดี
หรือเขากำลังอยู่ในรายการเรียลลิตี้โชว์จริงๆ
"ขอข้าคุยกับเขาแค่สองคนได้ไหม" หนุ่มคนจีนหนึ่งเดียวเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา เจ้าชายทั้งสองมองหน้ากันแล้วเดินออกจากห้อง บางทีหวังเจียเอ๋ออาจจะมีวิธีพูดให้หนุ่มน้อยยอมช่วยเหลือพวกเขา
"จริงๆ แล้วเราชื่อ แจ็คสัน" คำพูดแนะนำตัวอีกครั้งเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ทันทีที่ประตูห้องปิดลง
"ห๊ะ... แจ็คสัน"
"หวังเจียเอ๋อเป็นชื่อจีนของเรา"
"อ๋อ นี่คือกำลังถ่ายรายการกันจริงๆ สินะ"
"ไม่ใช่หรอก พวกเรากำลังอยู่ในสมัยโซชอนจริงๆ"
"หืม... นายหมายความว่าไง"
"เราสองคนย้อนอดีตมาในสมัยโซชอน พวกเจ้าชายนั่นน่ะของจริง"
"มันจะเป็นไปได้ยังไง"
"มันเป็นไปแล้วแบมแบม"
แล้วแจ็คสันก็เล่าถึงสาเหตุที่ตัวเองย้อนอดีตกลับมา เขาเรียนสาขาประวัติศาสตร์เกาหลีและรู้สึกว่าบุคคลในประวัติศาสตร์คนหนึ่งที่เขาคิดว่าไม่ยุติธรรมเลยที่คนๆ นี้จะมาตายด้วยเหตุผลแย่ๆ แจ็คสันต้องการช่วยเหลือคนนั้น
มันดูบ้าบอสิ้นดี
และด้วยความบังเอิญหรือฟ้าเป็นใจก็ไม่รู้ วันหนึ่งเขาได้เจอกับนักประดิษฐ์เครื่องย้อนเวลาหรือไทม์แมชชีน และกำลังหาคนเป็นหนูทดลองอยู่ เขาก็เลยเสนอตัวเองและสามารถย้อนอดีตกลับมาได้สำเร็จ
แจ็คสันบอกว่าเขาแปลกใจเรื่องที่แบมแบมสามารถย้อนอดีตมาได้แบบไม่ต้องใช้เครื่องไทม์แมชชีนแบบเขา ซึ่งตัวแบมแบมเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาก็เลยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สระน้ำให้ฟัง แต่ไม่ได้เอ่ยถึงสร้อยข้อมือกับความฝันประหลาดๆ เพราะคิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวกัน แจ็คสันยอมรับว่าเป็นเรื่องประหลาดมากๆ และบอกว่าจะไปหาข้อมูลเรื่องนี้ให้
"งั้นนายก็มีหนทางกลับปัจจุบันใช่ไหม"
"คือ... จะบอกยังไงดีล่ะ ไอ้เครื่องที่ส่งมาเนี่ย เหมือนสัญญาณมันจะเสีย ต้องรอทางดอกเตอร์ที่อยู่ปัจจุบันแก้ไข ซึ่งไม่รู้นานแค่ไหน"
"อ้าว... แย่เลย"
"เพราะฉะนั้น ไหนๆ นายก็ยังกลับไม่ได้ ก็อยู่เป็นเจ้าหญิงให้เจ้าชายทั้งสองก่อน ไม่งั้นนายอาจจะโดนประหารจริงๆ"
นั่นแหละ... ซึ่งตอนนี้แบมแบมกำลังคิดว่าเขาคิดผิดมากๆ
"นี่นาย! ปล่อยเรา... อื้อ..."
เสียงร้องขอให้ปล่อยตัวเองอีกครั้งกลืนหายไปทันทีที่ถูกริมฝีปากอีกคนทาบลงมาปิดเสียง ความอบอุ่นที่สัมผัสกันนั้นเหมือนมีกระแสไฟอ่อนๆ ไหลผ่าน ไม่นานก็ถอนออกไปแล้วประกบเข้ามาใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เหมือนจะเร่าร้อนกว่าครั้งก่อน จนเจ้าหญิงเอวบางต้องอ้าปากออกเพราะขาดอากาศแต่กลับทำให้ลิ้นของชายหนุ่มเข้ามาสำรวจความหอมหวานได้ล้ำลึกกว่าเดิม ใบหน้าเริ่มเอียงปรับองศาตามความต้องการของคนเอาแต่ใจ นี่เขากำลังเคลิ้มไปกับจูบจากผู้ชายได้ไงเนี่ย
บ้าไปแล้วแบมแบม!
แต่ต้องยอมรับว่ามัน...
รู้สึกดี
กว่าคนเอาแต่ใจจะยอมให้แบมหายใจเข้าปอดได้เป็นปกติ ก็ทำเอาคนตัวเล็กในอ้อมกอดยืนหอบเพื่อกอบโกยอากาศ พอแบมแบมเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมใสสบเข้ากับตาคมที่จ้องมองมาเขาอยู่ จู่ๆ ใบหน้าก็เห่อร้อนแดงทั่วใบหน้า ลามไปยังหูถึงหางแล้วมั้งเนี่ย เหมือนคนตรงหน้าจะมองสำรวจชุดแต่งกายของเขา มือหนาปล่อยออกจากเอวบางก่อนจะปลดเสื้อคลุมตัวเองแล้วเอามาคลุมให้เขาแทน
"ขะ.. ขอบคุณ"
"ขอบคุณที่จูบน่ะรึ"
"บ้าสิ อันนั้นใครเขาจะไปขอบคุณกัน เราหมายถึงเสื้อคลุมนี่ต่างหากเล่า" ว่าแล้วก็กระชับเสื้อคลุมอีกครั้ง พร้อมยู่หน้าแบบที่ทำประจำเมื่อโดนขัดใจ "นายยิ้มอะไร"
"เธอน่ารักดี" เธอ? เอ้า! นี่เขาลืมไปเลยว่าเป็นเจ้าหญิงอยู่ แล้วเดี๋ยวนะ... นายคนนี้เป็นใครกัน กล้ามาจูบเจ้าหญิงได้ไง!
"นายเป็นใคร"
"แล้วเธอเป็นใครกัน"
"เราถามนายก่อน"
"ทำไมพูดจาไม่สมเป็นหญิงสาวในวังของโซชอนเลย"
ชิบหายแล้ว... เอาใหม่ล่ะกันนะ
"ท่านเป็นใครกัน เข้ามาในวังของข้าได้ยังไง แล้วยังมาจูบ.. เอ่อ.. มาทำแบบนั้นกับเราได้ยังไง บังอาจมากนะ ข้าจะฟ้องพระราชาให้ลงโทษเจ้า" งานเบ่ง งานอวดต้องมา งานขู่ด้วย
"ไหนๆ ข้าจะต้องรับโทษแล้ว งั้นข้าจูบเจ้าอีกล่ะกัน" ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าน่ารักอีกครั้ง
"เห้ย หยุดนะ" แล้วก็เอามือปิดปากตัวเอง ก่อนจะพูดอู้อี้ด่าอีกคนที่ตอนนี้ ยืนขำกับท่าทางของเขา
"องค์ชายต้วน!"
"เจ้าหญิงโบมี!!"
เสียงตะโกนเรียกหาทำให้ทัั้งสองคนหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะพบ ซูจี และทหารอีกจำนวนหนึ่ง แต่ชื่อเรียกพร้อมยศศักดิ์ของแต่ละคนทำให้ทั้งคู่หันมามองหน้ากันอีกครั้ง
"ตอนเด็กก็ว่าซนแล้ว โตมาเหมือนว่าจะซนกว่าเดิมอีกนะ คู่หมั้น"
"ใครจะไปหมั้นกับนาย! ซูจี กลับตำหนัก ถ้วยฟูเจ้าก็มาด้วย" ว่าแล้วก็เดินไปอุ้มลูกหมาสีขาวที่กำลังนั่งมองมาที่เขาตาแป๋วแล้วเจ้าหญิงก็หันมาแลบลิ้นให้องค์ชายก่อนจะรีบเดินไปทันที ซูจีรีบคำนับองค์ชายก่อนจะวิ่งไปดักหน้าเจ้าหญิงเพราะว่ากำลังจะเลี้ยวผิดทาง
"ถูกใจไหมเพคะ"
"มาก ไม่น่าเชื่อว่าโตมาแล้วจะทั้งสวย ทั้งน่ารัก... แล้วก็หวานด้วย"
"อะไรนะเพคะ" ข้ารับใช้คนสนิทเอ่ยถาม ได้ยินอะไรหวานๆ
"แต่ข้าว่ามันมีบางอย่างแปลกๆ วิธีการพูดจาก็ด้วย เอาเถอะ ไว้ข้าพิสูจน์ก่อน"
"แล้วเจ้าถ้วยฟู เอ้ย สุนัขของท่านล่ะเพคะ"
"ฝากนางเลี้ยงไปก่อน พวกเราไปเข้าเฝ้าพระราชากันก่อน" องค์ชายเดินยิ้มไปกับชื่อของสุนัขตัวเอง แม้จะตรงตามที่คิดไว้ว่าจะเอามาให้เจ้าหญิงคู่หมั้นช่วยตั้งชื่อ ไม่คิดว่าอยู่ๆ ก็ได้ชื่อแบบไม่ต้องบอก รอยยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าน่ารักที่เพิ่งเจอไปเมื่อกี้ พาลให้คิดถึงความหวานที่ได้ลิ้มลองที่ยังคงติดอยู่ปลายลิ้นของตัวเอง
หวานจนอยากจะชิมอีก
"เจ้าหญิงโบมีเพคะ หยุดถูปากเถอะเพคะ บวมแดงแล้วเพคะ" ซูจีพร่ำบอกกับแบมแบมตั้งแต่เดินแยกออกมาจนถึงในตำหนัก สองมือของหญิงสาวเอื้อมมาจับมือเจ้าหญิงไว้ ทันทีที่เข้ามาในห้อง
"แต่ผม... แหวะ... อี๋~~" แล้วก็สะบัดมือออกจากสาวใช้คนสนิทเอามาถูปากตัวเองอีก ทำไงถึงจะหายเนี่ย ความรู้สึกหวิวๆ ที่ริมฝีปากตัวเอง ไอร้อนบางๆ ยังคงทาบทับอยู่ ถูยังไงก็ไม่หาย ลบยังไงก็คงไม่ออก เพราะแบมแบมไม่รู้ว่ามันถูกซึบซับเข้าไปยังหัวใจแล้วโดยไม่รู้ตัว
ลบยังไงก็คงไม่มีทางหาย
"แล้วไปทำท่าไหนถึงโดนจูบ.."
"หยุดพุูดเดี๋ยวนี้นะ"
"เพคะ แต่องค์ชายต้วน..."
"หยุดพูดชื่อองค์ชายลามกนั่นด้วย" เสียงดุไม่พอใจฉายออกมาจากน้ำเสียงทำให้ซูจี ต้องเงียบลง
"เกิดอะไรขึ้น" เสียงทุ้มขององค์รัชทายาทดังเข้ามา แบมแบมหยุดถูปากแล้วหลบตา เปลี่ยนไปลูบหัวเจ้าตัวขาวบนตักแทน แจบอมเลยหันมาหาซูจีเพื่อขอคำตอบแทน
"คือเจ้าหญิงวิ่งตามสุนัขไปแล้วเจอกับองค์ชายต้วนเพคะ แล้วก็โดนจูบ"
"ซูจี!!!" แบมแบมตะโกนออกมาพร้อมถลึงตาใส่สื่อว่าไม่ต้องพูดเรื่องน่าอายของเขาก็ได้ แต่ก็ไม่ทันแล้วเมื่อคิ้วหนาของแจบอมขมวดเข้าหากัน มองมาทางเขา แบมแบมยกจะมือถูปากอีกครั้งแต่ถูกมือหนาจับห้ามเสียก่อน
"มือเจ้าจับสุนัขไม่ควรเอาไปโดนปากนะ ซูจี เจ้าไปเอาน้ำมาล้างมือให้เจ้าหญิง" คนรับคำสั่งโค้งแล้วเดินออกไป
"เอ่อ.. ขอบคุณครับ"
"น่ารักดีนะ"
"ห๊ะ..."
"หมายถึงเจ้าตัวนี้" อ๋อ แบมแบมพยักหน้า แล้วจับสองขาหน้าของเจ้าขนปุยทำท่าเหมือนคำนับไปทางองค์รัชทายาท แจบอมยิ้มให้สิ่งน่ารักตรงหน้าทั้งเจ้าขนสีขาวแล้วก็คนที่นั่งจัดท่าทาง "แต่ในวังนี้ไม่น่าจะมีสุนัขนะ หรือว่ามันหลงเข้ามาอย่างนั้นรึ"
"อ้าว ข้านึกว่าเจ้าถ้วยฟูอยู่ที่นี่ซะอีก"
"ถ้วยฟู?"
"ชื่อมันไง น่ารักไหม เห็นมันแล้วผมนึกถึงขนมถ้วยฟูทันทีเลย"
"ขนมถ้วยฟูงั้นรึ ข้าไม่เคยได้ยิน แล้วเจ้าพบองค์ชายแล้วใช่ไหม เขาสงสัยเจ้าบ้างไหม" แบมแบมนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหมือนองค์ชายนั่นจะทักเขาเรื่องการพูดจาที่เขาพูดเพราะโมโหและชินปากมากกว่าเท่านั้น องค์หญิงตัวปลอมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
"ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี เจ้าก็ต้องระวังตัวด้วยนะ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ไม่รอให้คนด้านในอนุญาตประตูก็ถูกเปิดออก เจ้าชายจินยองและสหายคนจีน ที่หน้าตาตื่นเข้ามาตะโกนถามพร้อมกัน
"เจ้าเจอองค์ชายต้วนแล้วรึ"
"เจ้าโดนองค์ชายต้วนจูบรึ"
ทำไมทุกคนต้องย้ำเรื่องจูบเนี่ย!
น่าอายชะมัด
แบมแบมถูกขอร้องแกมบังคับให้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังอีกครั้ง ทุกคนลงความเห็นว่า เรื่องหน้าตานั้นไม่น่าจะมีปัญหา แต่เรื่องการพูดจาและท่าทางอาจจะทำให้คนอื่นสงสัย เขาต้องระวังเรื่องนี้ให้มาก ถ้าไม่อยากโดนจับได้เสียก่อน เจ้าหญิงตัวปลอมพยักหน้ารับ แต่ถ้าองค์ชายลามกนั้นไม่ยั่วโมโหเค้าก็คงไม่หลุดมาดเจ้าหญิงหรอก
องค์รัชทายาทเอ่ยบอกเรื่องสำคัญ คืออีกสองวัน แบมแบมจะต้องเข้าร่วมในพิธีฉลองครองราชสมบัติของพระราชา เป็นงานพิธีที่เลี่ยงไม่ได้ ส่วนกำหนดการหมั้นจะมีขึ้นในอีกเจ็ดวันพิธีหมั้นจะถูกจัดขึ้น และอีกเรื่องที่เหมือนจะเพิ่มความหนักใจคือ พระราชาจะให้องค์ชายต้วนพักอยู่ในสวนลับพีวอนแห่งนี้ด้วย ซึ่งน่าจะเป็นตำหนักทางทิศเหนือ นั่นหมายความว่า องค์ชายต้วนจะสามารถเจอแบมแบมได้ทุกเมื่อ ให้ระวังตัวให้ดี เพราะองค์ชายคนนี้ไม่ธรรมดา นอกจากจะหน้าตาหล่อเหลาแล้วยังเก่งรอบด้านอีกด้วย
จินยองเห็นว่าวันนี้แบมแบมเจอเรื่องตื่นเต้นมาเยอะแล้วก็เลยให้พักผ่อน โดยแบมแบมขอให้หนุ่มคนจีนนั่งคุยเป็นเพื่อนตัวเองก่อน เจ้าชายรองของวังหันมาทำตาดุใส่พร้อมกับเอ่ยดักคอสหายจีนขององค์รัชทายาทว่าห้ามพาหนีเที่ยวเล่นนอกวังเป็นอันขาด และจะกลับมาเริ่มสอนพิธีการต่างๆ ในวันพรุ่งนี้เช้า แล้วเจ้าชายทั้งสองก็เสด็จกลับตำหนักไป
แจ็คสันอยู่คุยเล่นสักพักก็ได้เวลาอาหารเย็น ซูจีก็เข้ามาพร้อมอาหารน่าทาน แบมแบมก็เลยชวนทานด้วยกัน เมื่อความมืดโรยตัวเข้ามา ก็ขอตัวกลับที่พักเพราะจะดูไม่เหมาะสมแน่ๆ หากมีผู้ชายออกจากตำหนักเจ้าหญิงในยามวิกาลเช่นนี้
แบมแบมเอานมเทใส่ถ้วยเล็กให้เจ้าถ้วยฟู ก่อนจะนั่งลูบหัวเล่น เมื่อตัวเล็กขนฟูเริ่มหันมาเลียไล่กัดมือเขาเหมือนบอกว่าอิ่มแล้วและตอนนี้คือเวลาเล่น เจ้าหญิงอุ้มก้อนสีขาวมาวางไว้บนโต๊ะริมหน้าต่างที่เขาจำได้ดีว่าหยิบสร้อยนั้นมา เมื่อนึกออกก็เลยลุกไปยังตู้ที่เก็บเสื้อผ้าของเขา เพื่อหาสร้อยเส้นนั้น แต่ก็ไม่พบเลยคิดว่าพรุ่งนี้ต้องถามซูจีเสียแล้ว พลันหางตาก็หันไปเห็นว่าเจ้าถ้วยฟูที่ต้องอยู่บนโต๊ะกำลังวิ่งออกทางประตูที่ปิดไม่สนิท เลยรีบวิ่งตามออกไป
เจ้าขนปุยสีขาววิ่งไปตามทางไม่เร็วนักก่อนจะหยุดอยู่ที่เท้าใครสักคน พร้อมกระดิกหางอย่างร่าเริง แบมแบมไล่สายตาขึ้นมาเรื่อยๆ ก็พบกับใบหน้าคมมองเขาก่อนอยู่แล้ว
"ไอ้องค์ชายลามก!"
ถ้วยฟู...
#แบมแบมป่วนวัง
ความคิดเห็น