คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ชีวิตที่ดำเนินต่อ
วันเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ จนกลายเป็น 1 เดือน อากาศหนาวเริ่มเบาบางลง แต่ยังคงหนาวอยู่ กำลังย่างก้าวเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิที่สดชื่นและอบอุ่น เป็นเวลาเดียวกับที่การเปิดเรียนใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้น
รินเองก็เคยผ่านจุดนี้มาหลายครั้ง ในเวลานี้เขาคงจะต้องอยู่ชั้นม.ปลายปีที่ 2 แล้ว แต่ตอนนี้ เขาไม่ได้เตรียมตัวเรียนอย่างที่ควรจะเป็น
เขาต้องซักเสื้อผ้าทั้งหมดให้สะอาด ปัดกวาดเช็ดถูห้องให้สะอาดทั่วทุกซอกมุม เตรียมอุปกรณ์ เสื้อผ้าและทุกอย่างสำหรับเจ้านายไว้ให้พร้อมใช้เสมอ เตรียมอาหารรอเจ้านาย และ....
เป็นที่รองรับอารมณ์ของเจ้านาย
วันนี้เขาอยากจะทานอาหารญี่ปุ่น รินจึงเตรียมตัวออกไปหาซื้อของมาไว้ เนื้อปลาสดใหม่ ผักสดชุ่มฉ่ำ เขาใช้เวลาทำอยู่นานก็เสร็จ
ซุปมิโสะจะขาดไม่ได้ ปลาซาบะย่างซีอิ๊ว โคร็อกเกะ หมูผัดพริกหยวกและข้าวสวยร้อนๆพูนชาม
ตอนนี้ก็หกโมงเย็นแล้ว น่าจะได้เวลาเขากลับมาแล้วนี่นา?
ก่อนหน้านี้ เคียวโทนมาสั่งว่าอยากจะทานอะไรเป็นอาหารเย็น เขาจึงรีบร้อนทำให้เสร็จ แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่กลับมา
1 ทุ่ม 2 ทุ่ม 3 ทุ่ม
รอแล้วรอเล่าเขาก็ยังไม่กลับมา รู้สึกเจ็บที่หน้าอกนิดๆ ไม่รู้เพราะอะไร แต่น้ำตากลับจะปริ่มออกมา
รินนอนอยู่บนโต๊ะ ขดตัวเข้าด้วยความหนาว เขาไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดฮีตเตอร์ หากเขายังไม่กลับ และจะเข้านอนไม่ได้หากเขายังไม่นอน
แต่ตอนนี้มันไม่มีแรงแล้ว คออ่อนๆจึงล้มพับนอนลงไป
“แกรก...” เสียงประตูห้องถูกเปิดออก กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงลอยฟุ้งกระจาย เสียงหัวเราะต่อกระซิกดังขึ้นในห้องกว้าง ปลุกรินให้สะดุ้งตื่น เห็นหญิงสาวสวยรูปร่างอวบอึ๋ม เดินควงแขนเคียวเข้ามาอย่างสนิทสนม รินมองอย่างงุนงง
“เจ้านาย...” รินร้องเรียก แต่กลับถูกจ้องด้วยสายตารำคาญตอบกลับมา พลางชี้นิ้วมาที่อาหารบนโต๊ะเป็นเชิงว่า ‘เอาไปทิ้ง’ รินมองพวกมันอย่างงุนงง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงเริ่มเอาอาหารไปเททิ้งและไปหลบมุมที่ที่เขานอนประจำ
เป็นพื้นที่อับมุม อยู่ข้างโซฟาในส่วนห้องนั่งเล่น ตรงนั้นมีหมอนเก่าๆวางเอาไว้อยู่ ร่างเล็กองแอบและนอนพิงลงไปที่นั่น ฮีตเตอร์ถูกเปิด อย่างน้อยคืนนี้เขาก็จะไม่หนาวตาย เสียงครางกระเส่าดังมาจากชั้นสอง กลบเสียงของฮีตเตอร์
.
.
.
ก่อนหน้านั้น 1 เดือน
โควกลับมาถึงบ้านทันทีในวันนั้น มาถึงก็เช้าแล้ว เขาเดินเข้าบ้าน คนใช้เอากระเป๋าเขาไปเก็บ
เขาเดินเข้าห้องนั่งเล่นคิดว่าทั้งพ่อและแม่น่าจะอยู่ที่นั่น
“พ่อครับ แม่ครับ? ผมกลับมาแล้ว” ทั้งสองนั่งอยู่ที่โซฟา สีหน้ากลัดกลุ้ม มือกุมโทรศัพท์มือถือไว้ พ่อเขาเงยหน้าขึ้นอย่างโล่งอก
“โคว..ลูกกลับมาแล้ว พ่อเป็นห่วงแทบแย่” ชิเงรุพูดขึ้น แววตาเหนื่อยล้าและท่าทีอ่อนแอแบบนี้เขาไม่เคยเห็น
“เจอ..ริน รึยังครับ?” เขาตัดสินใจถาม เห็นพ่อส่ายหัวอย่างอ่อนล้า
“ยังเลยจ้ะ แม่ขอให้คนอื่นๆช่วยกันหาเขา แต่ก็ยังไม่เจอ....แต่ว่า...” เขาตกใจและแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าแม่เขาจะพูดเรื่องนี้ออกมา แม่เกลียดรินไม่ใช่หรือ? ยิ่งท่าทางของพ่อแบบนั้น กำลังตามหารินอยู่เหรอ? เป็นห่วงงั้นเหรอ?
“นี่มัน..อะไรกันครับ....” เขาคอแห้งผาก ทุกสิ่งจะโถมใส่มาทีเดียวรึเปล่า? จะรับไหวมั๊ยนะ?
“พ่อจะเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตและสถานการณ์ในตอนนี้ให้ลูกฟังเอง”
………………….
หนึ่งเดือนผ่านไปแล้ว เขาจดจ่อกับกับเรื่องสองเรื่อง การเข้ามหาวิทยาลัยกับการตามหาน้องชาย แต่ทว่า ในคืนที่กลับมา กลับมีจดหมายส่งมา
คนส่งที่ชื่อ คุโรอากิ เคียว
‘ลูกชายคนเล็กอยู่กับผม ไม่ต้องห่วง ผมจะให้เขาได้ชดใช้แทนพวกคุณ’
เนื้อความในจดหมายเป็นเช่นนั้น ทุกคนตกใจ ทำอะไรไม่ถูก
กลัดกลุ้ม สำนึกผิด หวนนึกถึงวันเก่าที่ไม่ไตร่ตรอง
เขานั่งเขียนรายงาน ทำการบ้านอยู่ในห้อง ในหัวไม่ได้มีสูตรเคมีหรือข้อคิดอะไร แต่กลับมีเรื่องราวของน้องชายอู่เต็มไปหมด เขาไม่รู้ว่าน้องชายจะเป็นยังไงในตอนนี้ จะทานข้าวอิ่มไหม ไอ้สารเลวนั่นจะทำอะไรน้องชายเขา
“ตี๊ดด.....” โทรศัพท์มือถือแบพับของเขาดังขึ้น มันสั่นอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือที่เขานั่งอยู่ ปรากฏชื่อไทกะโทรมา เขารับสายอย่างไม่รีบร้อนเท่าใดนัก
“ฮัลโหล?” เขาทัก ได้ยินเสียงเหมือนเสียงดนตรี ปาร์ตี้ ดังขึ้นในอีกฟากฝั่ง เดาว่าไทกะคงจะไปเที่ยวเล่นอยู่แน่ๆ
“ว่าไง โคว..อยากจะคลายเครียดหน่อยมั๊ยล่ะ?” ไทกะถามกลับมา บนตักเขามีสาวสวย ม.ต้นหน้าตาน่ารักนั่งอยู่บนตัก ในห้องคาราโอเกะขนาดใหญ่ มีคนหลายคนกำลังร้องเพลงกันอย่างเมามันส์
แม้เขาจะคิดมากเรื่องรินมากเท่าไหน ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม เขาไม่อยากคิดมากไปมากกว่านี้ จึงหาทางพักผ่อนบ้าง ไม่ใช่ว่าเขาลืมริน แต่ว่า ติดมากไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สู้เขาทำตัวผ่อนคลายเพื่อเตรียมพร้อมตามหารินต่อไป
“ไม่ล่ะ...ฉันกำลังทำรายงาน แล้วก็ ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ ควรจะมีสัมมาคา...” เขาพูดสั่งสอนในฐานะรุ่นพี่ แต่นึกไม่ถึงว่า..
“ฮ่ะๆๆ!! ไม่เอาน่า ตรงจังเลยนะรุ่นพี่ ถ้านายไม่มาฉันจะไปพานายมาล่ะนะ” ยังไม่ทันตอบโต้กลับ อีกฝ่ายก็วางไป ให้เขาใจเต้นแปลกๆ
เดี๋ยวสิ..เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ยเรา...สายตาโควเหลือบไปมองตู้เสื้อผ้า แต่มือยังคงขีดเขียนต่อไป
“ตึ๊ด..ตึ๊ด!” เสียงข้อความเข้า เขากดดู
‘แต่งตัวรอไว้ล่ะ ฉันกำลังไป’ เขากำแน่น มองดูข้อความด้วยความรู้สึกแปลกๆ ก่อนจะปิดสมุด เก็บปากกาดินสอ แล้วบอกกับพ่อและแม่ว่า
“พ่อฮะ แม่ฮะ ผมจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ”
.
.
.
เขามองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง หลังจากที่พ่อและแม่อนุญาต
“ไปเถอะลูก พักผ่อนเสียบ้าง ลูกยุ่งอยู่กับการเข้ามหาวิทยาลัยและน้องมากพอแล้วล่ะ เที่ยวให้สนุกนะ” พ่อบอกเขา ใบหน้าพ่อดูสดชื่นขึ้นเล็กน้อย แต่ริ้วรอยความกังวลยังคงอยู่บนใบหน้า
“ถ้าจะกลับดึกก็โทรมาบอกก่อนนะจ๊ะ” แม่บอกเขา แม่คอยช่วยประคับประคองพ่อไปได้ เพราะตอนนี้พ่ออ่อนล้ามาก เจ็บปวดจากการกระทำที่ผ่านมากมาย แต่ว่า ไม่ช้าก็จะหายดี
ต่อให้แผลมีแผลเป็น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หาย เหลืออยู่เพียงแค่แผลเป็นให้รำลึกถึงความผิดพลาดเท่านั้น
เขาสวมเสื้อยืดสีแดงทับด้วยฮู้ดสีน้ำตาลกับยีนส์สีน้ำเงินเข้มตามแบบแฟชั่น ส่วนใหญ่แล้วเขามักแต่งตัวที่ดูเรียบร้อย ไม่ค่อยจะวัยรุ่นมากนัก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เสื้อผ้าแบบนี้เลย
เขาได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์ดังขึ้นที่ด้านล่าง ไทกะคงมาแล้ว
เขาวิ่งลงไปด้านล่าง บอกลาพ่อกับแม่ก่อนจะไปหาไทกะที่หน้าบ้าน
รถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่สุดเท่สีดำแดง ตกแต่งอย่างโฉบเฉี่ยวดูดีมีสไตล์
ไทกะสวมเสื้อคอวีสีดำ สวมสร้อยเงินจี้รูปไม้กางเขน ที่หูมีจิวสีเงินเข้ากัน ยีนส์เข้ารูปสีเข้มและทับด้วยเสื้อขนเฟอร์สีน้ำตาลอ่อนดูเข้ากัน เส้นผมดูจัดแต่งเป็นทรงต่างจากวันเรียน
โควรู้สึกใบหน้าร้อนนิดหน่อย เบือนหน้าหนีด้วยอาการแปลก มือจัดแต่งปกเสื้ออย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ตัวว่าใบหน้าใต้กรอบแว่นนั้นแดงราวสตอเบอรี่
“หืม? เป็นอะไรน่ะ? หน้าแดง ไม่สบายรึไง” ไมกะยิ้มกริ่มล้อเลียน เดินล้วงกระเป๋าเข้ามาหา ก้มตัวเล็กน้อยให้ส่วนสูงเท่ากันแล้วจ้องมอง
“อี๊!” โควตกใจ สะดุ้งเฮือก ชั่วขณะหนึ่งที่ดวงตาสองคู่จับจ้องกัน
เห...ประธานนักเรียนนี่..ดูๆแล้ว น่ารักเป็นบ้า ถ้าถอดแว่นออกสักหน่อยล่ะก็...
“อ..อะไร!” โควได้สติ ผลักเขาออก ก่อนจะเดินไปที่รถ
“อ่า..อืม...ไม่มีอะไร งั้นไปกันเถอะ ขึ้นมาสิ!” ไทกะเกาหัวแกรก เสมองไปที่อื่น หลบซ่อนความคิดเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินไปขึ้นพาหนะคู่ใจ ตบเบาะด้านหลัง
“ขึ้นมาสิ เร็วเข้า!” โควซ้อนท้าย นั่งอย่างกล้าๆกลัวๆ เขายังไม่เคยขึ้นรถแบบนี้มาก่อนเลยนะ! อ..เอา..เอามือวางไว้ไหนดีเนี่ย?
หมับ!
“จับเอวฉันไว้สิ” ไทกะร้องบอก คว้ามือขาวของโควมาเกาะเอวเขาไว้แล้วบึ่งรถออกไปทันที
..................................
“ฮึ่ก...ผ..ผม..ผมขอโทษ..อ..อย่า..อย่าตีผม..ฮึ่ก!” รินขดกลัว แนบชิดกับโซฟา เนื้อตัวมีรอยแดงจากรอยเข็มขัด
เข็มขัดเส้นยาวถูกฟาดลงมาอย่างไร้ความปราณี ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองมาน่ากลัวกว่าสิ่งอื่นใด
รอยแผลแดงๆและซิบเลือดปรากฏขึ้นตามแขนและขาขาวนวล ใบหน้าสวยมีรอยตบ ร่างเล็กขดเข้ากับโซฟาด้านหลังอย่างหวาดกลัว
“ขอโทษ? คิดว่าแค่คำขอโทษจะทำให้คู่สัญญาทางธุรกิจของฉันหายโกรธได้ล่ะก็ ฉันคงไม่ตีนายแบบนี้หรอกนะ! โง่จริงๆ กะอีแค่ยกน้ำมา มันจะยากอะไรนักหนา ยกมายังไงกัน! ถึงได้หกน่ะ ห๊า!” เขานึกถึงใบหน้าของสาวสวยที่ควงมาเมื่อคืน เมื่อเช้าเธอหยิบเอกสารขึ้นมา เตรียมเซ็น แต่รินกลับเสิร์ฟทำ หกใส่เธอซะได้ ชุดที่เธอสวมนั้นเปียกปอน เลอะไปถึงเอกสารต่างๆที่มีเพียงชุดเดียว ยุ่งยากในการจัดเตรียมจนเธอโมโห ปึงปังออกไปและจะกลับมาใหม่
ดีที่เธอไม่ยกเลิกการเซ็นสัญญา เพียงแค่จะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและสงบสติอารมณ์เท่านั้น รอยตบบนใบหน้ารินมาจากเธอนี่เอง
“ผม..ขอโทษ...ฮึ่ก...แต่ผมเจ็บขา....” เขาเจ็บขาจริงๆ ข้อเท้าเขาแพลงตอนทำความสะอาดตรงที่สูง พลาดไปนิด เอาน้ำแข็งประคบ แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะปวดรุนแรงจนเดินเซ อีกอย่างเขายังไม่ได้ทานข้าวเช้า เมื่อคืนเขาก็ยังไม่ได้ทานข้าวเย็น ข้าวกลางวันก็ไม่ได้ทาน อาศัยแค่กินน้ำให้อิ่ม แรงจึงไม่มี ประคับประคองทนหิวมาได้ก็ถือว่ามากแล้ว หลังจากทำความสะอาดห้องที่กว้างห้องนี้ไม่หยุด
“เจ็บขา? แล้วยังไง กะอีแค่เจ็บมามันนักหนามากนักหรือไง!” เขาตีลงอีก ร่างบางนอนคว่ำกับพื้น ใบหน้ามอมแมมนั้นอาบน้ำตา
เคียวเขี้ยงเข็มขัดทิ้ง กระชากแขนบางขึ้นมาด่าอีกหลายครั้งอย่างหัวเสีย
นังผู้หญิงนั่น ช่างน่ารำคาญ! กะอีแค่เซ็นสัญญาที่มีราคาถูกๆยังจะเรื่องมาก!
ให้ตายเถอะ....เขาหงุดหงิด จับขาบางแยกออก ก่อนจะระบายอารมณ์กับร่างบางนั้นจนหนำใจ
..................................
ชะชะช่า!!! ลงอีกตอนเเล้วฮับ เห็นดราม่าเยอะล่ะ เอาธรรมดาของคู่รองไปหน่อยล่ะกันฮับ ก่อนจบด้วยดราม่าเเละชีวิตน่าสงสารของหนูริน
บ่องตงนะ เวลานอนผมจะชอบจินตนาการตามพล็อตที่คิดไว้ ทั้งนอร์มองเเละยาโอยเลยล่ะ
เเล้วส่วนใหญ่จะดราม่าฮะ นอนไป จิ้นไป ร้องไห้ไป (บ้าเเบ๊ว!)
วันหยุดดีอย่างนี้นี่เอง สบายจังเลย! ;^;
ไว้ว่างเยอะๆเเบบสามวันหรือเสาร์อาทิตย์ ผมจะอัพให้อีกนะฮับ วันธรรมดาเรียนๆฮับ เเต่เเต่งนิดเเต่งหน่อยตามกำลัง ก่อนจะมาเเต่งเพิ่มเต็มที่วันหยุดอ่านให้สนุกนะฮะ
ติ+ชม เเนะนำอะไรได้ มาเลยฮะ!
ความคิดเห็น