The Cold Love รักอันเเสนหนาวเหน็บ (YAOI)

ลำดับตอนที่ #27 : It's Love

Rasp berry            
               หลงใหล วนเวียนและหลงทาง อยู่แต่ในวังวนที่ทุกคนกล่าวขานว่ามันคือ ‘ความรัก’

มันคือสิ่งที่หอมหวาน และมีค่ามากกว่าสิ่งใด แต่ในเวลาเดียวกัน มันกลับคือยาพิษที่ขมจนสำลัก

แต่ไม่ว่าใครๆ ก็ล้วนแต่อยากครอบครอง....ทั้งๆที่มันเป็นดาบสองคมขนาดนั้น แต่ทำไมไม่ว่าใครก็ต้องการมันกันนะ?

ไม่เข้าใจเลยสักนิด

.

.

ร่างสองร่างนอนกอดกันอยู่บนเตียงสีขาวนวล มือหนาใหญ่โอบกอดเอวบางเอาไว้อย่างแหนหวง โอบกอดอย่างรักใคร่และทะนุถนอม

 “อือ...” ครางเบาๆ รู้สึกปวดเมื่อเล็กน้อย เมือดวงตาสีสวยกระทบกับแสงแดดยามบ่ายอ่อนๆที่ทอแสงเข้ามาผ่านมายังหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดอ้ารับลม ก้รู้สึกสดชื่นและสร่างซาจากความง่วงงัน ภาพของหนังสยองขวัญที่ดูเมื่อคืนจนเช้ายังคงติดตา รู้สึกสนุกและขนลุกไปพร้อมๆกัน สัมผัสที่อบอุ่นแบบนี้ ไม่ใช่จากที่ไหน จากเขาที่นอนข้างๆ...

รินลืมตา มองดุใบหน้าหลับสนิทของเคียวที่นอนกอดตัวเองอยู่ข้างๆ พลันหน้าแดงซ่านขึ้นมากะทันหัน ราวกับใบหน้านั้นถูกแต่งเติมด้วยสีกุหลาบจนพวงแก้มใสกระจ่างขึ้นสีเรื่อๆอย่างน่าเอ็นดู ดวงตาคู่สวยเป็นประกายและสั่นระริกเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างท่วมท้นภายในจิตใจ  มือบางค่อยๆขยับไปแตะเบาๆที่ใบหน้าของเขา ลากผ่านหน้าผากกว้างได้รูป รูปหน้าที่ดูดี และเปลือกตาที่ยังคงปิดสนิท

ใบหน้าหวานค่อยๆขยับเข้าหาเขาทีล่ะนิดๆ ทั้งๆที่ใบหน้านั้นแดงก่ำ แต่กลับยิ่งชิดเข้าใกล้เรื่อยๆ ดวงตากลมโตหวานฉ่ำไปด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น

‘ผมรัก...เคียวซัง...’

“ริน....” สะดุ้งโหยง เสียงของเขาที่ไม่น่าจะได้ยินตอนนี้กลับดังชัดแจ๋ว รินหน้าแดงไปถึงหู จะอธิบายอะไรตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ไปได้ลงกันนะ!

รินเกร็งเข็งค้างอยู่กับที่ มองหน้าของเคียวที่ตื่นขึ้นมา มันเป็นสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ไม่เย็นชา  มุมปากมีรอยยิ้มเล็กที่ดูแล้วยากจะคาดเดา ตอนนี้รินอยู่ในท่าเอียงตัวคร่อมตัวเคียวอยู่อย่างหมิ่นเหม่ ใบหน้าแทบจะชิดกัน สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน

“ริน..รินรักฉันไหม?” เขาถาม มองใบหน้าน้อยๆด้วยสีหน้าที่อบอุ่นยิ่งกว่าครั้งไหน เฝ้ารอคำตอบอย่างเรียบเฉย

“เอ๊ะ?...อ่ะ...” รินสะดุ้ง ซุกใบหน้านั้นลงกับอกของเคียวที่อยู่ด้านล่าง ใบหูแดงเถือก ในใจครุ่นคิดหาคำตอบจากคำถามเมื่อครู่อย่างเลิ่กลั่ก จนทำอะไรไม่ถูก

เขาเฝ้ารอคำตอบ ไม่เร่งรีบ เพียงแต่อยากได้คำตอบตอนนี้ สำหรับการตัดสินใจอะไรบางอย่าง...สิ่งที่เกี่ยวพันกับคำตอบ....

“ร..ร...รั...ระ....ร.....ระ.....รั......” ติดอ่างกะทันหัน น้ำเสียงสั่นๆ ตื่นๆ จนน่าขำ เขาเผยอยิ้มอย่างขบขันและโล่งใจ...และใจหาย

“ไม่เป็นไร.ไม่ต้องรีบตอบก็ได้” เชยคางมนขึ้นมา จ้องมองใบหน้าแสนน่ารักนั้นอย่างหลงใหล ใบหน้านั้นเขินอายอย่างไร้เดียงสา แดงก่ำและดวงตาคู่สวยก็รื้นไปด้วยน้ำตา

เขาจูบซับมันเบาๆ ร่างบางสะดุ้งเบาๆ

“ผม..ร.ร..ระ...” อีกแล้ว...ดื้อด้านจริงๆเลยนะ...

“ผมรักคุณ เคียวซัง” คำบอกรัก กระซิบแนบข้างหู ก่อนที่ริมฝีปากบางๆจะทาบทับลงมา สัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่ม รสชาติที่หวานหอมบริสุทธิ์ราวน้ำหวานจากดอกไม้จางๆ...

อา....ทรมานเหลือเกิน มันแน่นไปหมดเลย ฉันจะขาดใจตายสินะ...

เคียวตอบรับจูบนั้นอย่างเบาๆ และอ่อนโยน ลอบขบขันกับลิ้นน้อยๆที่ขยับไปมาอย่างเก้ๆกังเพื่อเอาใจ มือหนาโอบรอบเอว แสดงความเป็นเจ้าของ

ทำไมต้องรักเขากันนะ?....แบบนี้มันทรมานมากนะรู้ไหม? ทั้งฉัน แล้วก็เธอ.....

ยิ่งเขาสัมผัสมากเท่าใด ก็ยิ่งทรมานจนขาดใจตาย แต่ว่า

เขาตายทั้งเป็นมาตลอดอยู่แล้ว จะทรมานอีกหน่อยก็คงไม่ต่างกัน

.

.

.

            ความรักแสนหวานชื่น เขาอยู่กับรินมาโดยตลอด กอด จูบ และทะนุถนอมร่างบางอย่างดีที่สุด ให้ความรู้สึกมีความสุขนี้ซึมซับไปตลอด จนกว่าจะถึงเวลาแยกจากกัน...

“เคียวซัง” ใบหน้าขาวนวลซุกอยู่กับอกหนาบนโซฟา ร่างสองร่างนอนกอดก่ายกันแนบแน่น มือหนาโอบรัดร่างบางเอาไว้อยู่บนอก

“หืม?” เขาลูบใบหน้าเนียนเบาๆอย่างรักใคร่

“เคียวซัง...รั....ร..รั.....รัก..ผม..ไหมฮะ...” ถามเสียงแผ่ว ใบหูแดงเถือก เขาอมยิ้ม ก่อนจะหอมแก้มแล้วกระซิบคำบอกรักอย่างนับไม่ถ้วน จนร่างเล็กเขินอาย เอามือปิดหน้า

“อยากจะไปที่ไหนไหม?” เขาถาม ลูบหัวน้อยๆ มีเพียงแค่ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้เท่านั้น ที่เขาจะสามารถอยู่ได้นานๆ เขาจึงอยากพารินไปเที่ยวมาก

ส่วนวันอื่นๆ จันทร์-พฤหัสนั้น ก็ได้แต่กอด และจูบกันพอเหมาะเท่านั้น เขาเหน็ดเหนื่อยกับการทำงาน และเพลียมาก จึงไม่ได้ทำกันในวันธรรมดาอย่างนั้น และเขามักจะกลับดึก ทำให้รินอยู่คอยทุกๆวัน ต่อให้โดนดุยังไงก็ไม่ยอมนอนก่อน

“ไปเที่ยวเหรอฮะ?” ถามตาโต รินที่เคยไปเที่ยวเพียงครั้งนึงกับไทกะ ยังจำได้ดีว่ามีความสุขแค่ไหน และต่อๆมาก็ได้ไปเที่ยวที่อื่นๆ มีสวนสัตว์ สวนสนุก ห้างสรรพสินค้า

“อื้ม อยากไปไหนไหม? ที่ไม่มีในเมืองน่ะ” เขาหมายถึง ต่างจังหวัด สัมผัสกับธรรมชาติ ภูเขา แม่น้ำ สายลม

“ไปทะเล...ได้ไหมฮะ?” ถามอย่างเอียงอาย

“ทะเล...เหรอ?” เขาถามย้ำ ทะเลก็ดี...รินคงจะไม่เคยได้ไป คิดดังนั้น เขาก็เริ่มคิดแล้วว่าจะพาไปทะเลที่ไหนดี จองบ้านพักลักษณะยังไง ตารางเที่ยวจะเป็นยังไง

“ฮะ...ด..ได้ไหมฮะ?” รินถามย้ำ เขาอยากไปจริงๆนะ เป็นความใฝ่ฝันมาแต่เด็ก เขาอยากสัมผัสกับแสงแดด น้ำทะเล หาดทราย ต้นมะพร้าว อยากลงเล่นน้ำสีฟ้านั่น อยากจะเห็นท้องฟ้าสีคราม

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?...ไปกันวันนี้เลยก็ได้นะ ริน” โทรแค่กริ๊งเดียว ทุกอย่างก็ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย

.

.

            รินสวมเสื้อกล้ามสีฟ้าตัวบาง ทับด้วยเชิ้ตขาวลายครามและกางเกงขาสั้นแค่เข่าสีขาว รับกับหมวกฟางถูกริบบิ้นสีฟ้าและรองเท้าแตะสีขาวดูบอบบาง

รถยนต์คันใหญ่สีฟ้าน้ำเงินเข้ม สำหรับเดินทาง ได้ถูกนำมาใช้ ออกจากจากโรงรถด้านล่างของอาคารห้องชุด ด้านหลังขนกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของอย่างอื่นไว้มากมาย

เคียวก้าวลงมาจากรถ เขาสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมจนเห็นแผ่นอก กับยีนส์สีเข้มดูสบายๆกับรองเท้าผ้าใบ แว่นกันแดดสีชาถูกสวมเอาไว้ เพิ่มเสน่ห์ยิ่งขึ้น

วันนี้เขาพารินมาเที่ยวทะเลที่โอกินาว่า ผู้คนล้มหลาม แต่พวกเขามายังพื้นที่ที่ค่อนข้างจะส่วนตัว มีเพียงคนไม่มีคนของคนที่พาพักกับทางโรงแรมเท่านั้น

เขาจอดรถเอาไว้ พนักงานมาช่วยขนของไปไว้ที่ห้องพัก ภายในล๊อบบี้ดูสบายตา วอลเปเปอร์สีฟ้าใสลายชายหาดและน้ำทะเล มีต้นไม้ตกแต่งเป็นต้นมะพร้าวต้นเล็กๆ ชุดโซฟารับแขกสีน้ำตาลอ่อน ดอกกล้วยไม้ที่ประดับก็เข้ากัน พนักงานสาวของโรงแรมที่ทำหน้าที่ต้อนรับ สวมชุดระบำชายหาดที่ดูไม่โป๊ ต้อนรับอย่างเป็นกันเอง ดูสดใสมีชีวิตชีวา เขาเหลือบมองรินที่มองดูโน่นนั้นอย่างขบขัน รินมองดูทุกอย่างอย่างตื่นเต้น สนใจและสดใส

ดีจริงๆ ที่พามาเที่ยว...

ขึ้นลิฟต์เพียงแปบเดียว ก็มาถึงห้องพักที่จองไว้  เป็นห้องชุดที่ใหญ่พอสมควร มีหน้าต่างบานใหญ่ที่กว้างเกือบเท่าผนังห้อง เห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอกอย่างชัดเจน เห็นหาดทรายสีขาวและน้ำสีฟ้าของท้องทะเล เตียงนอนคู่ถูกตั้งไว้ไม่ห่างกัน มีม่านกั้นระหว่างพื้นที่กว้างของชุดโซฟาและเตียงนอนเอาไว้ เตียงนอนเป็นรูปแบบกลมใหญ่ ผ้าปูสีน้ำเงิน หมอนสีขาวและผ้าห่มสีเบจ รอบๆด้านถูกตกแต่งด้วยโมบายรูปปลาทะเลชนิดต่างๆ  ปลาดลมา ฉลาม ปักเป้า วาฬ ปลาหมึก พร้อมกับโคมไฟเรืองแสงเป็นรูปของชายหาด ดูโรแมนติกถูกใจเคียว

“เคียวซัง! สวยจังเลยฮะ!” รินตาโตเป็นประกาย มองดูวิวนอกหน้าต่างอย่างดีใจและตื่นเต้น จนดูเหมือนพาลูกแมวที่ไร้เดียงสามาเที่ยวนอกบ้าน ตื่นเต้นและสนใจกับทุกสิ่ง

“อื้ม..สวยจริงๆเนอะ” เคียวเดินมาด้านหลัง โอบเอวบางไว้อย่างหลวมๆ คางเกยไหล่มน ซุกใบหน้าลงกับซอกคอเบาๆ บรรยากาศดีทีเดียว...

“อ๊ะ..ค..เคียวซัง...” รินสะดุ้งนิดๆ พยายามแกะมือเขาออก แต่ก็โดนลิ้นทำให้ระทวยจนหมดแรง

ปากหนาประทับลงมาจรดริมฝีปากบางราวกลีบดอกไม้ แหวออกลิ้มรสความหวานของน้ำผึ้งภายใน มือที่โอบกอดรั้งเอวเข้ามาจนชิดใกล้ ให้ดื่มด่ำยิ่งนานขึ้นไป

“แฮ่ก....” เผยอปากออก ลิ้นบางเผยออกมา ลิ้นหนาตวัดทันทีจนร่างบางสะดุ้ง ดิ้นไปมา

“พ.พอเถอะฮะ...อื่...อ...” รินร้องบอก เขาไม่ยอมหยุดเลย เปลี่ยนจากมาที่ซอกคอขาวๆ

“ก็ได้....” เคียวผละออกอย่างเสียดาย เดี๋ยวความอดทนชักจะตำลงเรื่อยๆ แค่โดนตัวนิดหน่อยก็ยิ่งจะเตลิดไปไกลเสียแล้ว ใช้ไม่ได้เลยแฮะ

“หิวหรือยัง? ริน” เขากอดปกติ ถาม วันนี้หลังจากที่ตัดสินใจได้ ก็จัดกระเป๋าแล้วพามาเลย ตอนนี้จึงอยู่ในช่วงบ่ายหลังเที่ยงมาเล็กน้อย

“ฮะ...หิวแล้ว” รินบอกเสียงใส สายตายังคงจับจ้องภาพด้านนอกไม่หยุดจนเขาอมยิ้มบางๆ

“ถ้างั้น ทานข้าวเสร็จแล้ว เราไปเล่นน้ำทะเลกันนะ? ดีไหม?” เขาลูบหัวแล้วถาม รินพยักหน้าดีใจอย่างสุดขีด ทำเอาเขามีความสุขไปด้วย

“ฮะ!”

เขาพารินไปทานมื้อกลางวันที่ร้านอาหารใกล้ๆนี้ เป็นร้านเล็กๆริมทะเล ที่วิวดีใช้ได้ มีแดดจ้าส่องลงกับสายลมของท้องทะเลที่พัดพาเอาความสดชื่นจากที่ไกลๆมาฝาก

ร้านถูกตกแต่งด้วยต้นไม้มะพร้าวต้นใหญ่เป็นเสาหลัก มีลูกมะพร้าวเล็กๆวางไว้บนโต๊ะสำหรับตกแต่ง กระถางกล้วยไม้ โมบายเปลือกหอยและของตกแต่งจากทรายและเปลือกหอยอีกมาก ที่ดูแล้วเข้ากับบรรยากาศ

อาหารกลางวันเป็นชุดซูชิทำจากวัตถุดิบสดๆ แซลมอน ปลาหมึก ไข่ปลาคอด หอยเชลล์ หอยนางรม ไข่หอยเม่น  สาหร่ายทะเล ไข่หวาน กุ้ง รวมถึงซูชิแบบใหม่ หน้ากุ้งกิมจิ ทูน่าสลัด ยำสาหร่าย ไก่เสต็กที่ขึ้นชื่อกับแซลมอนย่างเนย เสิร์ฟพร้อมกับน้ำชาหอมกรุ่น ได้บรรยากาศของท้องทะเลเป็นอย่างดี

“อร่อยไหม? ริน” เขาถาม พลางแบ่งถ้วยโชยุออกเป็นสองถ้วย เพราะรินไม่ทานวาซาบิ ส่วนนั้นค่อนข้างจะชอบ แถมยังหนักเสียด้วย  วาซาบิพูนๆสำหรับเขาอร่อยที่สุด

“ฮะ..โดยเฉพาะแซลมอนกับไข่ปลา..แล้วก็ทูน่าสลัด กุ้งกิมจิก็อร่อย! ไก่ด้วย” ปากเล็กๆเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มป่อง เศษข้าวติดแก้ม เขาอมยิ้มแล้วเช็ดออกด้วยมือ ซูชิพวกนี้สั่งมาเยอะพอควร มีหลายสิบหน้าให้เลือกทาน ทั้งอร่อยและสด แต่เขาทานซูชิไม่อิ่มเสียเท่าไหร่จึงสั่งข้าวหน้าปลาไหลย่างมาทาน กลิ่นหอมฉุยเหมือนที่รินเคยทำที่บ้าน

“ไม่อิ่มเหรอฮะ?” รินถามอย่างแปลกใจ เพระปริมาณซูชิก็มากโขสำหรับเขา แม้จะทานกันสองคนก็ยังเหลือ ซึ่งตอนนี้ชุดของเคียวหมดไปแล้ว เหลือแต่ของเขาที่เหลืออยู่สองสามชิ้น

“ฉันทานซูชิทีไร มักจะไม่อิ่มที ต่อให้มันเยอะแค่ไหน...ลองทานไหม?” เขาครับข้าวกับปลาไหลย่างขึ้นมาพร้อมกัน เนื้อปลาไหลชิ้นโตกับข้าวร้อนๆสีขาวบวกกับกลิ่มซอสที่ราดทำให้น้ำลายสอ รินพยักหน้าๆเบา อยากจะลองทาน

“อั้ม!” เขาทำเหมือนป้อนข้าวเด็กๆ คนอื่นๆพากันหันมามองอย่างแปลกใจ ปนอิจฉา รินเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย พลางบอกว่าถ้ามีครั้งหน้าจะขอทานบ้าง

ชายหาดสงบเงียบ มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงของน้ำทะเลที่ซัดสาดเข้าฝั่ง รินเดินเท้าเปล่า เตะทรายสีขาวอย่างสนุกสนาน สดใสร่าเริงไปกับทะเลที่สวยงามแห่งนี้

“ผมลงเล่นน้ำตอนนี้ได้ไหมฮะ?” รินถามตาเป็นประกาย ตอนนี้ได้แตะทรายแล้ว อยากสัมผัสน้ำทะเลบ้างใจจะขาด!

“เดี๋ยวก่อนนะ ทานข้าวมาอิ่มๆ รออีกพักนึงก่อนนะ”  เคียวบอกพลางลูบหัวเบาๆด้วยความเอ็นดู พลางฉุกร่างเล็ดให้นั่งลงกับหาดทรายสีขาว แดดไม่แรงเท่าไหร่ มีสายลมเย็นๆสดชื่นพัดผ่านตลอดเวลา

“ชอบที่นี่ไหมริน?” เขาถามร่างบางที่นั่งกอดเข่ามองดุทะเลเบื้องหน้าอย่างหงอยๆ เห็นแต่จับต้องไม่ได้ มันทรมานนะ!

แต่หูก็ได้ยินคำถาม จึงหันหน้าไปตอบ

“ชอบสิฮะ! ครั้งแรกเลยที่ผมมาที่นี่ ผมมีความสุขมากๆเลย!” รินบอกจากใจ เขามีความสุขมากๆ มีความสุขทุกๆวัน

“งั้นเหรอ? ดีจังเลย” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน สวมกอดร่างบางหลวมๆด้วยความรักเต็มเปี่ยมอย่างท่วมท้น

ทำยังไงดีนะ...ทรมานมากขึ้นอีกแล้ว แต่ว่า..มันก็ช่างหอมหวานดึงดูดกว่าครั้งไหนๆ

“ตอนแรกที่ได้พบเคียวซัง ผมก็มีความสุขกว่าครั้งไหนๆในชีวิต เคียวซังบอกว่าชื่อของผมเพราะ  ยอมคุยกับผม....แม้ตอนหลังๆ เคียวซังจะน่ากลัว แต่ว่า ตอนนี้เคียวซังก็ใจดีกับผมมากๆด้วย เคียวซังให้ผมทุกอย่าง ทั้งที่อยู่ อาหาร ขนม พาผมไปซื้อของ ไปเที่ยว กอดผม..ล...แล้ว..ก..ก็..จ..จูบ..แล้วก็..เรื่องนั้น....” รินพูดตะกุกตะกักเมื่อถึงเรื่องจูบและเรื่องบนเตียง จนเคียวอดอมยิ้มเสียไม่ได้ มองอย่างขบขันและจ้องมองต่อไป

“เคียวซังให้ผมทุกอย่าง ทุกอย่างที่ผมไม่เคยได้รับ...ผมมีความสุขมากๆที่ได้อยู่กับเคียวซัง..ผมไม่อยากไปไหน เพราะไม่มีใคร...ผมมีแค่เคียวซังเท่านั้น..ผมรักเคียวซัง....” ร่างบางพูดออกจากใจ สารภาพจนหมดทุกอย่าง ใบหน้านั้นแดงเถือกกว่าครั้งไหน คำพูดก้องไปทั่วพื้นที่กว้าง มีเพียงเสียงคลื่นที่ดังเบาๆรบกวน

คำบอกรัก ชัดเจนกว่าครั้งไหน....

เคียวสะอึก ในใจรู้สึกแน่นจนทรมาน ความรสึกบางอย่างมันทะลักออกมาจนคุมแทบไม่อยู่

“ฉันก็รักรินนะ รักมากเลย” เขายิ้มอย่างทรมาน เป็นยิ้มที่ทรมาน แต่ก็เป็นยิ้มที่มีความสุขกว่าครั้งไหนๆ

ไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้ในชีวิต

นับตั้งแต่รู้จักกัน สิ่งที่เคยขาดก็ได้เติมเต็ม สิ่งที่ไม่เคยได้พบเจอ ก็กลับไปเจอ ยามมีรินอยู่ข้างกาย

มีความสุขเสียจริงๆ

เขารู้แล้ว ว่าทำไม ใครๆก็ต้องการความรัก

......................................................
เเฮะเเฮ่ม!!! ขอบอกสักนิดว่า ตอนพิเศษเเต่งจบเตรียมลงเเล้วฮ๊าบบบ เหลือเเค่อีก 1 เท่าน๊านนนน      อ อยากลงเเล้ว เเหง่วๆ 
บอกไว้ก่อนนะฮะว่า คันยิบๆ 'w'