คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ยมทูต
รินใส่เสือยืดสีเขียวสดใสกับเอี๊ยมสีขาวและสวมรองเท้าผ้าใบคู่เก่งเดินทอดน่องไปพร้อมๆกับเคียว มือถือน้ำผลไม้ น้ำมะราวรสเปี้ยวๆหวานๆ มองดูร้านนู้นที ร้านนี้ที
“ผมอยากกินอันนั้น!” ชี้ไปทางร้านขายไอศกรีมด้วยตาเป็นประกายจนเขาใจอ่อน พวกเขาตื่นกันเสียสาย ตั้ง 11 โมงแน่ะ คงเพราะเพลียจากเมื่อคืน พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็พามาเช็คเอาท์ออกก่อนจะจอดรถแล้วพาเดินเล่น
ที่รินร้องจะทานคือไอศกรีมมันเทศ เนื้อออกสีม่วงๆ เป็นซอฟต์ครีม เขาคิดว่ามันรสชาติแปลกๆนะหลังจากลองชมไป แต่รินท่าทางจะชอบ
พวกเขาเดินเตร่ไปถึงสุดเกาะ ตรงนั้นมีตลาดของสดอยู่ แม้จะสายจนเที่ยงแล้ว แต่ของที่ขายก็ยังมีอยู่เต็มไปหมด อาหารทะเลสดๆ จำพวกปลาหมึก ปลาแซลมอน ไข่หอย ไข่หอยเม่นที่วางเรียงรายอยู่ตามแผง บางร้านปิ้งปลาหมึกจนส่งกลิ่นหอมๆยั่วยวนคนเดินผ่านไปมา
“ซื้อไว้ไหม?” รินชอบทานแซลมอน ปลาหมึก ไข่ปลาและไข่หอยเม่น เขาคิดว่าจะซื้อไปสักหน่อย ถ้าถึงเร็วก็อาจจะยังสดอยู่
“ได้เหรอฮะ?” รินถามตาโต กำลังตื่นเต้นอยู่กับของข้างหน้า
“ได้สิ” เขายิ้มตอบ โอบไหล่บางพาเดินไปซื้ออาหารทะเล พ่อค้าแม่ค้ายิ้มหน้าชื่นบาน มีอีกหลายสิบคนที่กำลังเลือกซื้อของอย่างเขา สายลมเย็นๆยามสายพัดพามาจากทะเลจนสดชื่น
แต่เขาไม่รู้ว่า การหันหลังจะเป็นมุมอับ
เงาสีดำก้าวลงลงมาจากรถสีดำสนิท สองมือสวมถุงมือสีดำ ชุดสูทสีดำทำให้เขาดูแปลกแยกกว่าใคร ใบหน้าเรียวสวมแว่นตาดำ ราวกับยมทูตที่จะมาพรากทุกสิ่ง
“ปลาพวกนี้ เอามาย่างก็อร่อยนะ” เคียวชี้ให้ดูปลาทูน่ากับปลาแซลมอน ข้างๆมีปลาอาจิกับปลาคินเมะไดที่ราคาแพง ตัวล่ะ 1500 เยน
ซื้ออย่างล่ะสองสามตัวน่าจะกำลังดี
“ผมอยากได้ไข่ปลาด้วยฮะ” รินบอก การพูดคุยแฝงการออดอ้อนเล็กๆเอาไว้ ทำเอาเขาเผลอใจลอย มองหน้าที่ออดอ้อนอย่างขำๆ
รินนี่...ถ้าปกติก็จะขี้อ้อนสินะ เหมือนกับซายากะซัง
เงาสีดำใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“อ๊ะ! หนวดปลาหมึกล่ะ!” น้ำเสียงสดใส ฟังแล้วผ่อนคลาย
เงาสีดำหยุดอยู่เบื้องหลัง คว้ามือบางไว้แน่น
“เอ๋?” รินหันหลังกลับมา เคียวตกใจ เห็นมือบางที่ถูกจับไว้แน่น คิดจะปัดออก
เงาวาววับของกระบอกปืนจ่อที่หน้าผาก นิ้วมือเตรียมยิง
ปัง!
.
.
.
.
ทุกอย่างหมุนคว้างไปหมด ภาพสุดท้ายทีได้เห็นคือหยดน้ำตาของคนรัก....
สีดำพรากมันไป สิ่งสำคัญหายไปอีกครั้งแล้ว...
เลือดสีแดงท่วมตัวเขา.. เสียงร้องไห้ของรินที่กำลังห่างจากไป พร้อมกับสีดำ
“ริน!” เสียงเรียกดังลั่นห้อง พยาบาลสาวตกใจจนทำข้าวของหล่น ครั้นเมื่อเห็นชายหนุ่มฟื้นขึ้นมา ก็มีสีหน้าดีใจรีบวิ่งแจ้นออกไปด้านนอก พร้อมส่งเสียง
“คุณหมอขา! คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ!” คนไข้? เขาหรือ....อา
เขาถูกยิง
ปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่หน้าผาก เขาตกใจและนิ่งงัน คิดคำนึงถึงความปลิดภัยของรินเท่านั้น มือบางตรงมาผลักเขาออกไปจากตรงนั้น ทั้งๆที่ยังถูกจับไว้อยู่ ทำให้วิถีกระสุนเบี่ยงไป ไม่ตรงเข้าหน้าผาก แต่ถากเข้าที่ไหล่และเฉียดลำคอไป
“เป็นไงบ้างน่ะ เคียว” อัตสึชิเดินเข้ามาพร้อมนางพยาบาล เธอถือถาดใส่เข็มฉีดยา น้ำและยาเอาไว้
“รินล่ะ รินอยู่ไหน เขาอยู่ไหน” ถามออกไปด้วยเสียงอันแหบพร่า กลัวคำตอบที่จะได้รับมา เขานั่งนิ่งมือกุมน้าเอาไว้ หัวไหล่เจ็บแปลบและลำคอก็แห้งผาก
“รินเขา...เอ่อ..” อัตสึชิจนคำพูด จะบอกยังไงดี เด็กน้อยคนนั้นไม่อยู่ที่นี่ ถ้าบอกไป เคียวก็อาละวาดแน่
“เขาอยู่ไหน! อัตสึชิ!” กลัว..กลัวว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่ ทั้งกลัวและหวาดหวั่น จะทำยังไงดี เขาจะสูญเสียไปอีกเหรอ?
ไม่!
“เขาถูกลักพาตัวไปแล้ว ชายชุดดำที่ยิงนายเอาตัวรินไป ลูกน้องของนายตามสืบแล้วแต่ยังไม่พบว่าเขาทำงานให้ใคร แม้แต่เส้นทางก็ไม่รู้ เขาลึกลับมาก” อัตสึชิบอกไปตามตรง เคียงเงยหน้าขึ้นมา สีหน้านั้นสิ้นหวังและเศร้าเสียใจ เหมือนกับตอนที่ได้ยินว่า ซายากะซังตายแล้ว
“ฉันจะออกไปตามหาเขา..ตอนนี้” เคียวเลิกผ้าห่มออก รู้สึกอ่อนเพลีย ไร้เรี่ยวแรง เขาสลบกี่วันกัน?
“ก่อนหน้านั้น มีคนที่ต้องการพบนายให้ได้อยู่นะ” เขาพูดกับเคียว พยักหน้าให้คนที่อยู่ด้านนอกเข้ามา ผู้ที่มาเยือนสร้างความประหลาดใจ
โคอิซึมิ ชิเงรุ?
“แก! เพราะแกคนเดียว! ลูกชายฮันถึงถูกลักพาตัว!” ชิเงรุปราดเข้ามาหาเคียวที่กำลังตะลึงงัน ปล่อยหมัดเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง ภายในเจ็บช้ำไปหมดเสียแล้ว เขาต้องทนเห็นลูกชายไปอยู่ในมือคนอื่น ทั้งๆที่เขารู้ตัวแล้วว่าเขารักลูกชายสุดหัวใจ!
แต่ว่า เขาได้ติดต่อกับอัตสึชิอย่างลับๆ ทำให้ทราบว่ารินอยู่กินยังไง เมื่อรู้ว่าลูกชายมีความสุขดีก็โล่งใจ แผนการคิดจะเอาตัวรินกลับมาจึงถูกระงับไว้ เพราะอัตสึชิบอกว่าเคียวมีความคิดที่จะส่งรินกลับมาหาเขา
แต่ว่า รินกลับถูกลักพาตัว ทั้งๆที่เคียวอยู่ด้วย
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ ชิเงรุซัง! เคียวเองก็บาดเจ็บอยู่ด้วย” อัตสึชิร้องเตือน แผนที่วางมานั้นเสียหายหมด
ไม่ใช่ว่าเพราะไม่ต้องการให้เคียวมีความสุข เขาจึงกล่อมให้เคียวมีความคิดส่งรินกลับไป และรินเองก็รักเคียวมาก ไม่มีทางที่ชิเงรุจะไม่ฟังคำขอของลูดกชายเด็ดขาด หากเขาไม่ยอมจริงๆ รินก็คงมีสภาพเหมือนกับตอนที่ยังไม่จากมา ไม่มีความสุข จะมีพ่อคนไหนทนเห้นลูกอยู่ในสภาพนั้นได้กัน!
ที่เขาห่วงน่ะ คือ ‘ริน’ ต่างหาก เด็กคนนั้นจากบ้านมาหลายเดือน ไม่ได้เรียนหนังสือมาร่วม 3 เดือนกว่าแล้วนะ! แผนการที่เขาคิดน่ะ เพื่อที่จะให้เคียส่งรินกลับไป โดยที่รินยังมีความสุขอยู่ดี แต่เรื่องที่ติดต่อกลับชิเงรุยังไม่ได้บอกก็เท่านั้นเอง
“จะให้ฉันใจเย็นอยู่ได้ยังไง! ในเมื่อลูกชายฉันถูกลักพาตัวไป!” น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งออกมาอีกครั้ง เจ็บปวดเจียนตายไม่แพ้เคียว เขาเฝ้ารอเวลานี้มานานมากแค่ไหน หากรินไม่ถูกลักพาตัว วันนี้จะเป็นวันที่รินได้กลับมาหาเขาและครอบครัว จะเป็นวันที่เขาบอกรักลูกชาย
ทุกอย่างพังทลายลงไปหมด!
เคียวนั่งนิ่ง ใบหน้าเหม่อลอย ไร้ความรู้สึกใดๆบนใบหน้า มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มแห้งผากอย่างเงียบงัน
เขาเองก็รู้สึกเสียใจ เขาเองที่เป็นต้นเหตุ....ไม่ใช่ใครที่ไหน ทุกอย่างมันก็เกิดมาจากความเห็นแก่ตัวและความโกรธแค้นของเขานั่นแหละ
โกรธแค้นจนทำร้ายริน
เห็นแก่ตัวครอบครองเขาไว้คนเดียว
“ขอโทษ....ฉันขอโทษ”
คำขอโทษปนเสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วห้องที่เงียบงันราวห้องปิดตาย
.
.
.
.
คฤหาสน์ใหญ่แบบญี่ปุ่นเก่าแก่ตั่งตระหง่านอยู่บนภูเขา ขอต่างจังหวัดที่รายล้อมด้วยธรรมชาติ
สวนภายในที่ตกแต่งด้วยหินอ่อนและดอกไอริสอย่างงดงามให้ความรู้สึกสงบ
ชายชราผู้มีใบหน้าสงบ นั่งหลับตาและจิบชาอยู่ใต้สายลมเย็นๆในฤดูร้อน ข้างๆมีจานกระเบื้องสวยใส่ขนมหวานอยู่
“คุณหนูมาแล้วครับท่าน” ชายชุดดำในชุดสูทภูมิฐานพูดขึ้น ใบหน้าหลังถอดแว่นสีดำออกดูหล่อเหลาคมคาย แต่ทว่ากลับนิ่งเงียบเย็นชา ทั้งดวงตา สีผมและชุดที่สวมทำให้เขาดูราวกับยมทูตสีดำก็มิปาน
ยมทูตที่พรากทุกสิ่งไป
“อา..มาแล้วรึ?” ชายชราหันใบหน้ากลับมา ดวงตาสีชาดูอ่อนโยน เส้นผมสีดอกเลาเงางามสะท้อนอยู่ใต้แสงแดดจางๆ
รินสวมชุดยูคะตะสีขาวครีม ลวดลายดอกทานตะวันดอกน้อยดูสดใสและเรียบร้อย มองดูคนเบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ สีหน้าจึงดูหม่นหมองและทุกข์ใจ
“เธอหน้าเหมือนคุณแม่เธอมากนะ” ชายชราพูดด้วยความอ่อนโยน ลูบหัวน้อยๆอย่างเบามือ ทำให้รินผ่อนคลายลงได้ แต่ก็ยังไม่เสียทีเดียว
ชายชราเบื้องหน้านี้ คือคนที่สั่งให้ผู้ชายด้านหลังลักพาตัวเขามา!
และสั่งฆ่า เคียว...
“คุณเป็นใคร..เหรอฮะ?” รินเอ่ยถาม น้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ ชายชราเพียงยิ้มและตอบคำถาม
“ฉันคือคุณตาของเธอยังไงล่ะ” เขายิ้มจนตาหยี ดูอ่อนโยน คล้ายแมวชรา แต่ชายหนุ่มชุดดำด้านหลังคิดว่าเขาคือจิ้งจอกแก่เจ้าเล่ห์เสียมากกว่า
“คุณตา?” รินถามอย่างไม่เข้าใจ แม้จะรู้ดีว่าตนเองมีญาติฝั่งแม่ แต่คุณพ่อหรือคุณแม่ก็ไม่เคยบอกถึงเรื่องนี้ เรื่องครอบครัวที่ได้เรียนครั้งยังประถม มีครอบครัวใหญ่ที่อยู่ร่วมกันเป็นหมู่คณะ พ่อ แม่ ลูก พี่ชายน้องสาว ลุง ป้า น้า อา ตายายและปู่ย่า แม้ในตอนนั้นจะพบว่าตัวเองมีเพียงคุณแม่เพียงคนเดียวก็เถอะ แต่จู่ๆคนที่เรียกว่าเป็น คุณตา โผล่มาแบบนี้จะให้เขาทำยังไง และ คุณตา เป็นคนลักพาตัวเขามาแถมยังสั่งให้ผู้ชายด้านหลังยิงเคียวซังอีก...ไม่รู้ว่าจะมีอารมณ์แบบไหนดี
“ใช่แล้ว เธอคงไม่รู้สินะ ว่าเธอเองก็มีคุณตาน่ะ คุณแม่ของเธอ ซายากะ เป็นลูกสาวของฉัน เป็นลูกสาวคนโตที่เพียบพร้อมที่สุดในตระกูล...แต่เธอกลับไปหลงรักไอ้เศษเดนนั่น!” เมื่อพูดถึงลูกสาว ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขก็มีสีหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน แต่เมื่อพูดถึงเคียวซังกลับมีท่าทีเดือดดาลและโกรธแค้น ทำเอารินกลัว
“อา..ขอโทษ ฉันทำให้เธอกลัวสินะ” ชายชราหยุดาสีหน้านั้นลง แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม เขาวางตัวให้สงบ ก่อนจะพูดแนะนำตัว
“ฉันชื่อ โคดากะ มาซายะ เป็นคุณตาของเธอ นับแต่นี้ไป ฉันจะเป็นดูแลเธอเอง” เขาแนะนำตัวด้วยเสียงเรียบราบแต่ทว่านุ่มหู รินเผลอมองไปชั่วครู่ สังเกตว่าเขามีส่วนคล้ายคุณแม่อยู่เช่นกัน
แต่ว่า จะดูแลเขาเองนี่ คงไม่ได้หมายถึง...
“ใช่แล้วล่ะ” ราวรู้ความคิดในใจ รินเงยหน้าอย่างตกใจกับคำพูดนั้น กลัวกับคำพูดตอมาเหลือเกิน กลัวในอนาคต...
“เธอจะอยู่ที่นี่ตลอดไป และหมอนั่นก็จะตัดขาดจากเธอ เจ้าเศษเดนนั่นจะไม่มีวันมายุ่งเกี่ยวกับของๆฉันอีก!” ชายชราพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ราวกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ผู้มีความคิดชั่วร้าย
ไม่!
…………………………………………….
วันนี้ปรี๊ดนิดๆ ฮะ เผอิญว่าฟิคล้อเลียนอนิเมะดังเรื่องหนึ่ง ถูกแบน ไอ้ตัวที่อ่านๆไปก้งงว่ามันแบนได้ยังไง ในเมื่อเนื้อหาไม่มีติดเรทเลย ซึ่งส่วน NC เรทนั้นเจ้าของเขาได้ลิ้งค์ไปไว้ที่อื่นให้แล้ว แต่ทำไมยังโดนเบน แล้วทางผู้ดูแลเขาไม่มีมาดูเลยเรอะว่าสมควรโดนแบนไหม?
แหม่ๆ กลัวๆเหมือนกันว่าจะโดนบ้าง ไว้ถ้าโดนผมจะย้ายที่ลิ้งค์ไปที่บล็อกไปลงที่เฟสสำรองของผมให้แล้วกันฮะ 55+
จบเรื่องบ่นของลูกแมวน้ำไว้เพียงนี้ฮับ!
ผมเขียนมาถึงตรงนี้ ตัวละครชักเยอะแหละ เลยมีคิดๆไว้ว่า คาแร็คเตอร์ของแต่ล่ะตัวนี้เป็นสัตว์อะไรบ้าง
ริน = ลูกแกะ ลูกหนูแฮมสเตอร์ดูใสๆ ซื่อๆ
เคียว = หมีตัวใหญ่ๆ อบอุ่นใจดีและดุร้ายในบางครั้ง
ชิเงรุ = คิดไม่ออก แต่อยากให้เป็นนกที่ถูกขัง โหยหาอิสระหรือไม่ก็เม่นที่ห่วงแต่ตัวเองจนทำร้ายคนรอบข้าง
เอริ = นกยูงแพนหาง~ ก็ชีเป็นนางแบบนี่นา!
โคว = แมวดื้อๆ หัวรั้น ปากไม่ตรงกับใจเท่าไหร่
ไทกะ = เสือที่เจ้าเล่ห์ จ้องจะกินแมวตลอดเวลา
อัตสึชิ = จิ้งจอกหนุ่ม แผนเยอะ
มาซายะ = จิ้งจอกชรา
หนุ่มชุดดำ = อีกาดำ ไม่ก็ หมาป่า
ไม่แน่อาจจะลงอีกตอนนะฮะ ไหนๆก็หยุดอีก 2 วันแล้ว อิอิ
ปล เลือกธีมเอง ฮาเอง กร๊ากกก!!
ความคิดเห็น