คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ไม่ยอม
ห้องของรินอยู่ด้านในสุดของส่วนใน เป็นห้องเก่าของซายากะ หรือก็คือคุณแม่ของริน อดีตคุณหนูใหญ่แห่งคฤหาสน์โคดากะ เป็นห้องใหญ่ที่ดูหรูหรามาก เตียงนอนแบบเตี้ย สลักลายซากุระอย่างงดงาม ผนังห้องก็เป็นแบบญี่ปุ่นโบราณ มีลายกลีบดอกซากุระจางๆ โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า ชั้นวางและเฟอร์นิเจอร์อย่างอื่น ทุกอย่างดูดีมีราคา และออกแบบมาอย่างงดงาม
รินมองสภาพห้องอย่างรู้สึกดีใจนิดๆ เพราะนี่คือห้องคุณแม่ รู้สึกอบอุ่นเหมือนถูกปกป้อง แต่อีกใจหนึ่งกลับว้าวุ่นและกังวลจนเศร้าใจ
ไม่รู้ว่าเคียวซังจะเป็นยังไงบ้าง
ตอนนี้เขารู้สึกไม่ดีเลย
รินมองชุดที่ตัวเองใส่ ยูคะตะผ้าอย่างดีสีอ่อน ในตู้เสื้อผ้าเองก็มีอักหลายสีให้สวมใส่ ทุกอย่างที่มาซายะให้เขา ล้วนแต่เป็นของคุณภาพดีทั้งหมด เสื้อผ้า อาหาร ขอแค่เอ่ยปากก็จะได้ตามต้องการ
“คุณหนู ท่านมาซายะให้มาตามไปทานข้าวเย็นครับ” ชายชุดดำพูดอยู่หลังบานประตูเงาสีดำนั้นทำเอารินสะดุ้งโหยง ตอบรับเสียงแผ่วก่อนจะลุกตามไป ระเบียงไม้ที่รูปภาพดอกไม้สวยงามประดับอยู่ ไม่ได้ทำให้รินรู้สึกเบิกบานขึ้นแม้แต่น้อย ชายหนุ่มใบหน้าเรียบเฉย เดินตามหลังราวเงาติดตามตัว นำทางมาถึงห้องทานอาหาร สาวใช้ในชุดยูคาตะหลายคนนั่งอย่างเรียบร้อย รินหล้าและคอยเติมอาหารอยู่ข้างมาซายะ คุณตาของริน
“มาแล้วรึ? วันนี้มีปลาคินเมะไดด้วยนะ เธอน่าจะชอบ” คุณตาพูดอย่างอ่อนโยน เสียงนุ่มปนความเอ็นดู โบกมือไล่สาวใช้ที่น่าจะทำหน้าที่อย่างอื่นในตอนค่ำคืนให้ออกไปห่างๆ ไปปรารถนาให้หลายชายสุดที่รักได้เห็นอะไรที่ไม่ควร
เบื้องหน้ามีข้าวสวยร้อนๆ ซุปมิโสะที่ขาดไม่ได้ ปลาคินเมะไดย่างหอมฉุย ผักและแตงกวาดองและผัดพริกหยวก เป็นมื้ออาหารที่ทุกอย่างถูกทำและตกแต่งอย่างดีเพื่อให้อิ่มท้องสำหรับหลานชายเพียงคนเดียวที่ตามหามาแสนนาน
ผ่านไปหลายสิบปี หลังจากที่ได้เห็นลูกสาวคนโตแต่งงานกับชายที่หามาให้ ก็รู้สึกราวกับนกน้อยที่ฟูมฟักเลี้ยงดูมาออกจากรัง ลูกชายและลูกสาวอีกสองคนไม่มีค่าพอที่จะให้เขาชายตาแลมอง ลูกสาวคนโตที่สมบูรณ์แบบนั่นคือลูกสาวที่แท้จริง
แต่หัวใจแทบสลาย เมื่อรู้ว่าลูกสาวไม่ได้มีความสุขกับชีวิตแต่งงาน ซ้ำยังต้องทุกข์ทรมานกับความรักที่ถูกพรากไป เขาจึงพาลเกลียดชิเงรุที่ทำให้ลูกสาวมีความสุขไม่ได้ และเกลียดเคียวที่ทำให้ลูกสาวต้องเป็นทุกข์ และหัวใจแหลกสลายยิ่งกว่า เมื่อรู้ความจริงเรื่องนี้หลังจากลูกสาวเสียชีวิตลง แรกเริ่มเดิมที คิดจะพาตัวหลานชายกลับมา แต่เขาก็อยากให้โตขึ้นกว่านี้หน่อย เพราะที่บ้านหลังนี้ มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ความไม่สงบสุขของครอบครัว
เขาจะให้หลายชายมาเห็นไม่ได้ ในตอนนี้ กว่าจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้เงียบสงบและลงตัวดี หลายชายคนนั้นก็อายุ 16 แถมยังถูกลักพาตัวไปโดยเคียว ผู้ชายที่เขาสาปแช่งตลอดมา
ใช้เวลาอยู่หลายเดือนกว่าจะหาเจอ รูปถ่ายที่ให้คนไปสืบมา เป็นเด็กหนุ่มร่างเล็กที่มีใบหน้าเหมือนลูกสาวสุดที่รักทุกกระเบียดนิ้ว แม้ยามที่หัวเราะมีความสุขก็ยังเหมือนกัน
คนที่ข้างๆก็เหมือนกัน
เขารู้ดีว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไป ความรักไม่จำกัดเพศ เขาไม่นึกรังเกียจหลานชายที่น่าจะมีความรักกับชายด้วยกัน แต่ไม่ใช่กับเคียว!
อาหารนับว่าอร่อยราวมาจากภัตตาคารหรู แก้มขาวป่อง เคี้ยวตุ้ยๆเพราะรสชาติถูกปากทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังอึดอัดและไม่สบายใจอยู่ดี
หากทานตอนที่เคียวซังอยู่ด้วย มันคงจะอร่อยกว่านี้...
รินนึกถึงใบหน้าของเคียว ที่มักมองมาพร้อมอมยิ้มขำๆอยู่เสมอ
เคียวที่หัวเราะน้อยๆ เวลาเขาหลบตา
เคียวที่มักจะใช้นิ้วเช็ดเม็ดข้าวที่เลอะแก้มให้
เคียวที่มักจะลูบหัวเขาเสมอ เวลารู้สึกไม่ดี
เคียวที่ยื่นน้ำให้ตลอดเวลาที่เขาสำลัก
รสชาติข้าวเค็มอีกแล้ว...
“ฮึ่ก....อื..ฮึ๊ก...” มือบางกำตะเกียบแน่น หยดน้ำตาค่อยไหลลงชามข้าวอย่างช้าๆ ดวงตาคู่สวยที่สดใสร่าเริงในตอนนี้หม่นหมองไร้ความสุข พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้อย่างยากลำบาก
พอนึกถึงเรื่องของเคียวซังแล้ว...หยุดไม่ได้เลย
“เป็นอะไรไปฮึ? ริน ไม่อร่อยหรือ? หรือเจ็บตรงไหน” ชายชราถามอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมหลานชายถึงร้องไห้ออกมา อาหารมื้อนี้เขาสั่งให้แม่ครัวทำอย่างสุดฝีมือ เลาะก้างปลาออกเรียบร้อย ไม่มีทางที่จะตำคอบางนั่นได้แน่นอน
รินปาดน้ำตาออก น้ำตาเปื้อนชายเสื้อยูคาตะเสียหมด มาซายะลุกขึ้น ลูบหลังรินเบาๆเพื่อปลอบโยนอย่างที่คนเป็นตาสมควรจะทำ แต่ไม่ว่ายังไง ก็เขาไม่สามารถปลอบดยนหลานชายให้หายจากอาการนี้ได้เสียที
“ริน ไปนอนพักหน่อยไหม?” มาซายะลูบหัวเบาๆ เส้นผมนั้นนุ่มลื่นมือเหมือนเส้นผมของซายากะไม่มีผิด เขากอดหลานชายเบาๆ ราวกับกอดเด็กตัวเล็กๆอายุ 5-6 ขวบ รินสะอึกสะอื้นจนเสียงอื้ออึง
เขาเกลียดเด็ก เพราะมันวุ่นวายน่ารำคาญเหลือเกิน แต่กับลูกๆแล้ว ไม่เคยรำคาญ
หลานชายคนนี้ก็ด้วย
เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หลานชายมา ส่วนหนึ่งของลูกสาวที่รักที่สุด
พอเห็นรินที่หน้าตาเหมือนซายากะแล้ว รู้สึกว่าเขาทำให้ลูกสาวร้องไห้
“ผม..ม..ไม่..ไม่เป็นไรฮะ..ฮึ..ฮึ่ก...” แม้จะบอกว่าไม่เป็นไร แต่รินก็ยังส่งเสียงสะอื้นอยู่ หยุดมันไม่ได้ ดวงตากลมโตช้ำแดงจากการร้องไห้
“ยาตะ พารินกลับห้องไปก่อนเถอะ ให้เขานอนพัก” มาซายะสั่งชายชุดดำ ชื่อของเขาคือ ยาตะ
“ครับ ท่าน” ยาตะก้มลงประคองรินที่รู้สึกไม่ดีขึ้นมาเสียแล้วขึ้นมา พาไปส่งที่ห้องตามที่ได้รับคำสั่ง ความจริงก็อยากจะพาไปส่งเสียเอง แต่วาตอนนี้....เฮ้อ
เมื่อได้ยินเสียงทั้งคู่จากไปแล้ว สาวใช้ก็กรูกันเข้ามาทำหน้าที่เช่นเดิม ออดอ้อนออเซาะและปรนนิบัติด้วยเหล้าและการบีบนวดอย่างดี มาซายะเอนกายลงกับหมอนด้านข้าง ดบกมือให้สาวใช้นำสำรับไปเก็บเสีย
คิดแต่หาเหตุผลที่รินร้องไห้ออกมา ในฐานะตาแล้ว เขาไม่อยากให้หลานชายต้องรู้สึกเศร้า เสียใจหรือเป็นทุกข์ เหมือนที่เขาทำกับลูกสาวเอาไว้....
เดิมทีก็คิดจะทำลายธุรกิจของชิเงรุเสีย แต่เห็นว่ารินยังอยู่กับชิเงรุ เขาจึงไม่ทำ...แต่ในเมื่อหลานชายมาอยู่กับเขาแล้ว ก็ทำได้สินะ?
จะทำให้มันจมดินจนเหยียบย่ำกลายเป็นแค่ขยะเลย
.
.
.
รินล้มตัวลงนอนอย่างช้าๆ ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มจนเป็นก้อนขาวกลม มีสายตาที่นิ่งเงียบของยาตะจ้องมองมาเท่านั้น เขาครุ่นคิดเหมือนปกติในใจ ว่าทำไมคุณหนูถึงต้องร้องไห้
แม้จะมีใบหน้าแสนเย็นชา แต่ในใจนั้นกลับครุ่นคิดทุกเรื่องที่ได้พบเจอมาโดยตลอด รวมถึงเรื่องที่รินร้องไห้อย่างไม่ทราบสาเหตุด้วย
“ทานยาหน่อยไหมครับคุณหนู?” แม้จะอยู่ในหน้าร้อน แต่รินร้องไห้แบบนั้น เกรงว่าเขาจะไม่สบายเอาก็ได้ อาจจะทั้งปวดหัวหรือปวดท้อง
ก้อนกลมขยับนิดๆ ก่อนใบหน้าเล็กๆจะโผล่ออกมา ชายแขนเสื้อยูคาตะขยับไปมาบนใบหน้าเพระเช็ดน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหลเสียที เขาลอบขำเล็กน้อยอย่างที่ไม่เคยได้ทำมานาน
“ไม่..ไม่ฮะ...” รินตอบเสียงแผ่ว ก่อนไอค่อกแค่กเบาๆ
“?’ ยาตะที่คิดว่าไปเตรียมยามาไว้เสียดีกว่า ชะงักลงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ารินจ้องมองมา ทั้งดวงตาและใบหน้านั้น เหมือนกับผู้หญิงที่เขารู้จักมานานเสนนาน
คุณหนูใหญ่ที่ทรงอำนาจของบ้าน
“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณหนู?” รินจ้องอยู่นาน ในที่สุดปากเล็กๆก็ขยับ
“เคียว...เคียวซัง....เป็นอะไรไหมฮะ?” ยาตะนึกขึ้นได้ ผู้ชายที่อยู่กับคุณหนู ชายหนุ่มที่จงใจยิงกลางหน้าผาก เพื่อจัดการให้เด็ดขาด ตามที่ถูกสั่งมา
แต่จากที่รู้ เขายังไม่ตาย และบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น
บอกว่าตายไปดีไหมนะ?
ขณะที่คิดกำลังจะบอกว่าเคียวตายไปแล้วนั้น ก็สบกับเข้ากับดวงตากลมโตที่แสนไร้เดียงสา ที่กำลังรอคอยข่าวนี้อยู่อย่างใจจดใจจ่อ
ภาพบางภาพแว่นแวบเข้ามาในหัว พร้อมกับความรู้สึกเย็นวูบที่ด้านหลังที่ทำเอาเขาขนลุก
‘อย่าโกหกนะ’
คุณหนูใหญ่!
เขาหันขวั่บไปด้านหลัง
ไม่พบอะไร มีเพียงกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยโชยมาจางๆเท่านั้น
‘คุณหนูเจ้าลัคกี้มัน....’ ยังไม่ตาย แต่ผมจะบอกว่ามันตาย
‘อย่ามาโกหกฉันนะ! มันยังไม่ตายใช่ไหม นายจะพูดว่ามันตายล่ะสิ? ใช่มั๊ย!?’ จบด้วยหมอนใบใหญ่ปาอัดหน้าเขาอย่างเต็มรัก
หากพูดว่ามันตายล่ะก็ คุณหนุจะเสียใจเพียงแค่ตอนนี้ จะไม่เสียใจกับมันอีกเป็นครั้งที่สอง
‘อย่าพูดโกหกกับฉันอีกเด็ดขาดนะ!’
อา....กับเขาคนนี้ ก็คงโกหกไม่ได้สินะ
“เขายังไม่ตายครับคุณหนู” เขาบอกริน ใบหน้านั้นแช่มชื้นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาที่คลอด้วยน้ำตาเปล่งประกายความสดใสอย่างไร้เดียงสา
“นอนพักเสียหน่อยนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกผมนะครับ ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้” ห่มผ้าให้เสีย รินค่อยๆหลับตาลง อ่อนเพลียจากการร้องไห้ หลับตาลงและนอนหลับอย่างง่ายดาย ฝันถึงวันที่จะได้พบกับเคียวอีกครั้ง
ผมจะไม่โกหกคุณ เด็ดขาดครับ คุณหนู
.........................
ในห้องชุดห้องเดิม โซฟาตัวเดิม โต๊ะริมหน้าต่างตัวเดิม แต่กลับไม่มีเขาเหมือนเดิม...
โต๊ะใสมีขวดเหล้าและแก้วเหล้าเกลื่อนกลาด ซองบุหรี่ และก้นบุหรี่ส่งกลิ่นเหม็น ขวดเหล้าวิสกี้ร็อค เตกีล่า เหล้ารสแรงเท่าที่หามาได้ถูกวางเรียงอยู่เต็ม และส่วนใหญ่ก็หมดขวดไปกว่าครึ่ง
แก้วเหล้าวางลงกับกับโต๊ะอย่างแรง เคียวทำหน้าราวกับโลกทั้งใบแตกไป เขาสภาพดูไม่ได้ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ใบหน้ามีหนวดเคราขึ้นเต็มเพราะไม่ได้โกน กลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่เหม็นหึ่ง ชนิดที่สาวมาเห็นก็หนีหมด
เสียงประตูเปิดขึ้นภายในห้องที่แสนเงียบงันและคลุ้งกลิ่นเหล้า
“อึ๋ย! เกิดอะไรกับห้องนี้เนี่ย!” อัตสึอุดจมูก แม้ว่าเขาจะกินเหล้าและสูบบุหรี่ แต่ก็ไม่เคยสูบหรือกินซะจนมีกลิ่นหึ่งแบบนี้หรอกมั้ง!
ให้ตายเถอะ สภาพดูไม่ได้เลย ถ้ารินคุงกลับมาเห็นคงวิ่งหนีแน่
อัตสึชิถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พลางเดินเข้าไปหาเคียวที่กำลังเมามาย เคียวกินเหล้าไป เหม่อไปอย่างอย่างหมดกำลังใจ
รู้สึกผิดนิดๆ แฮะ....มันก็ไม่ใช่แบบที่เขาวางแผนไว้เสียด้วยสิ
“เคียว นายยังจะมาเมาหัวราน้ำอยู่อีกเหรอ?” เขานั่งลงที่โซฟาอีกด้านนึง มองหน้าเคียวที่หมดอาลัยตายอยาก แผลที่ไหล่ยังคงเลือดซิบ ขืนกินเหล้าหมดกองนี่ แผลได้อักเสบแน่
“อะไร...อึ่ก..” กระดกเหล้าเข้าปากไปอีกจนหมดแก้ว เตรียมเปิดขวดใหม่ ตอนนี้เขาเพียงแต่อยากลืม..ลืม....
“นายจะไม่คิดแผนการเอารินคุงกลับมางั้นเหรอ?” อัตสึชิย้ำ
“ริน....” เคียวพึมพำ เอาตัวรินกลับมา? ...ใช่...เอารินกลับมา
“ใช่ ริน เขารอนายอยู่นา นายไม่คิดจะหาทางเอาเขากลับมาเหรอ? เขาอาจจะร้องไห้อยู่ ก็ได้ นายยังจะมาทำอะไรไร้สาระอยู่อีกเหรอ?” ปลุกระดม...ไม่สิ เรียกให้เขากลับมายังโลกความเป็นจริงต่างหาก คนรักอยู่ในมือใครไม่รู้ยังจะมานั่งกินเหล้าย้อมใจอยู่ได้!
ไม่สิ..อย่างหมอนี่ น่าโทษตัวเองอยู่มากกว่า จมปลักอยู่กลับอดีตไม่เปลี่ยนแปลง
“ใคร...ลักพาตัวรินไป..” เคียวถามเสียงแหบพร่า ไม่สนใจเหล้าตรงหน้าอีกแล้ว
“ไม่รู้สิ..ร่วมมือกับชิเงรุซังเสียสิ เครือข่ายของเขาเองก็กว้างจะตาย ใช้ของนายด้วยก็หาเจอได้ง่ายๆ ใช่ไหมล่ะ?”
บ้าจริงๆ...เขามีเครือข่ายในธุรกิจตัวเองและเพื่อนร่วมหุ้นอยู่ตั้งมากมาย ใช้มันตามหารินได้แท้ๆ ใช้เวลาไม่ถึง 3 วันก็จะได้ข้อมูลมาแท้ๆ
แล้วเขามานั่งทำบ้าอะไรอยู่กัน
เคียวลุกขึ้นมา บันโต๊ะที่มีแต่เหล้าทิ้งอย่างไร้ความหมาย ก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นสองไป อัตสึชิได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์แว่วมา สงสัยจะโทรหาสายสืบประจำของตัวเอง
เจ้าบ้าเอ๊ย! ต้องให้ฉันถ่อมาปลุกใจหรือไง! ฉันทิ้งเคสผ่าตัดให้คนอื่นไว้เลยนะ! ถ้ารู้ว่าพูดนิดเดียวแล้วจะฮึกเหิมได้ขนาดนี้ รู้งี้เขาโทรหาซะก็ดี ฮึ่ย!
บนชั้นสองที่เงียบงัน
“สืบให้รู้ภายในสามวัน พรุ่งนี้ยิ่งดี” เขากรอกเสียงลงกับปลายสาย อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยความกระตือรือร้นเช่นเคย
“รับทราบครับ! บอส! ผมจะจัดให้ ไม่เกินมะรืนนี้แน่นอน! สุดที่รักของบอสจะกลับสู่อ้อมอกแน่!” เสียงนั้นทะเล้น ตอบรับอย่างกระตือรือร้น
“ดี” เขากดวางสาย มองตัวเองในกระจกห้องน้ำ
หนวดเคาขึ้นรกรุงรัง แถมยังคราบหล้า กลิ่นบุหรี่กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้ง
ต้องจัดการ
พรุ่งนี้เขาจะไปพบกับโคอิซึมิ ชิเงรุ
ไม่เหมือนตอนซายากะซัง เขาจะไม่ยอมสูญเสียอีกแล้ว ครั้งนี้เขาจะต้องเอารินกลับมาให้ได้
ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
จะไม่ยอมสูญเสียไปอีกแล้ว!
…………………………………………………………………..
ปี๊บๆๆๆ ชายชุดดำ ชื่อจริงคือ คุโระ ยาตะ เหมาะเหม็งเลย แฮะๆ
ฮีเป็นบอร์ดี้การ์ด+มือปืนของมาซายะ ที่ให้ดูแลซายากะตอนยังอยู่ โตมาด้วยกันแต่เด็ก
คาแร็คเตอร์ออกนิ่งๆ ดูไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่จริงๆแล้ว แอบรั่ว......
สั้นไปนิด..ขออำไฟส่องเเสงฮับ....
ความคิดเห็น