The Cold Love รักอันเเสนหนาวเหน็บ (YAOI)

ลำดับตอนที่ #36 : สิ่งเล็กๆที่มีชีวิต...ที่เรียกว่า 'น้องชาย'

G  Minor!

ห้างสรรพสินค้า

ห้างมิโดริคาวะ ตั้งอยู่ในเมืองมิโดริคาวะ ชื่อห้างเป็นก็เป็นชื่อที่ตั้งตามชื่อเมือง มีสัญลักษณ์เป็นโคลเวอร์สี่กลีบ มีต้นไม้ใหญ่สีเขียวอยู่รอบๆห้างและลานจอดรถ

ชั้นล่างของห้าง เป็นลานกว้างสำหรับงานกิจกรรม งานอีเว้นต่างๆ ห้องน้ำ และร้านอาหารบางร้าน ชั้นสองเป็นส่วนของร้านอาหารที่ขึ้นชื่อทั้งหลาย หลากหลายสัญชาติ มากรสชาติที่สามารถเลือกซื้อหรือนั่งทานได้ทุกระดับและราคา รวมถึงศูนย์อาหารของทางห้างเองที่เลื่องชื่อ มีคนเข้าชิมไม่ขาดสาย ชั้นสามเป็นชั้นที่ตั้งร้านเสื้อผ้า เครื่องสำอาง เครื่องประทินผิวทั้งหลาย และชั้น  5 เป็นชั้นสำหรับเทคโนโลยี เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ ห้างแห่งนี้ใหญ่และโดดเด่น บริษัทโคอิซึมิกรุ๊ปเองก็เป็นหุ้นส่วนหนึ่งของห้างนี้

ร่างสองร่างเดินผ่านประตูเลื่อนอัติโนมัติเข้ามา แอร์เย็นฉ่ำสัมผัสผิวอย่างรวดเร็ว ผู้คนนับสิบเดินผ่านกันไปมา พูดคุยและเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนานและผ่อนคลาย

“อยากทานอะไรไหม ริน?” โควหันมาถามริน ที่ตอนนี้โตขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานเป็นเวลานานเป็นเดือนๆ ตอนแรกที่เคยสูงเพียงครึ่งแขน ตอนนี้สูงเท่าไหล่ของโควแล้ว วันนี้รินสวมชุดสีสดใส เสื้อยืดสีเขียวสดใส กับกางเกงสามส่วนสีขาว ทำให้เขาดูสดใสและใสซื่อ เป็นเด็กหนุ่มที่ร่าเริงน่าเอ็นดู

“อะไรก็ได้ฮะ พี่ชาย” รินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง ตื่นเต้นที่จะมาเดินเที่ยวในห้างอีกครั้งหนึ่ง ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วๆอย่างตื่นเต้น โควยิ้มรับ ก่อนจะพาขึ้นชั้นสอง ซึ่งเป็นศูนย์อาหารและร้านอาหารมากมาย

กลิ่นหอมของอาหารลอยออกมาจากครัวแบบเปิด ที่ใครต่อใครสามารถชมได้อย่างเพลิดเพลิน ร้านน้ำชา เบเกอรี่ ขนมหวาน ไอศกรีม พิซซ่า

สุดท้าย พวกเขาก็ลงเอยที่ร้านพิซซ่าที่เป็นสาขาย่อยของสาขาหลักที่อิตาลี ราคาไม่แพงและย่อมเยา ถูกกว่าร้านอื่น

 “อยากทานหน้าอะไรก็สั่งเลยนะ เรามากินกันให้เต็มที่เลย!” โควยิ้มแล้วยื่นเมนุให้ พิซซ่าหลากหลายถาด รวมถึงเครื่องดื่ม ของทานเล่นและของหวาน

“เย้! ผมจะทานอะไรดีนะ!” รินร่าเริง มองดูหน้าพิซซ่ามากมายอย่างตื่นเต้น เลือกไม่ถูกว่าหน้าไหนจะอร่อยกว่ากัน โควมองน้องชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างมีความสุข รินดูมีความสุข สดใสมากกว่าตอนที่จากไปครั้งนั้นมาก เรื่องนี้คงจะต้องเล่าให้ไทกะฟังบ่อยๆเสียแล้วสิ ว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้องชายนั้น น่ารักมากขนาดไหน!

พิซซ่าขนาดเล็ก 2 ถาด หน้าไก่สไปซี่กับหน้าซีฟู้ด ขอบชีสหนา กลิ่นหอมยั่วน้ำลายดูน่ากินเป็นที่สุด มันบด มันฝรั่งทอด หัวหอมใหญ่ชุบแป้งทอด  และน้ำอัดลมแก้วใหญ่สองแก้ว

“น่าทานจังเลยฮะ!” รินมองตาวาว เขาไม่เคยทานพิซซ่ามาก่อน ตอนอยู่กับเคียว เขาชอบบอกว่าอาหารพวกนี้ไม่มีประโยชน์อะไร ดังนั้นจึงไม่ให้ทาน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอยากทานอยู่ดี วันนี้เขาได้ทานแล้ว

รินงับพิซซ่าไปคำใหญ่ ชีสสีเหลืองยืดยาวออกเหมือนในโฆษณา รสชาติของความสุขแผ่ซ่านไปทั่วปาก ทำเอาแก้มสีขาวแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นและอร่อย ผู้คนที่มองมายังทั้งคู่ที่โดดเด่น ถึงกับอมยิ้มกับความสดใสน่าเอ็นดูของริน โควดูดนำอัมลมไปอึกใหญ่ ทานพิซซ่าบ้างด้วยความสุข มองดูท่าทีของน้องชายอย่างดีใจ

ทั้งสองพูดคุยกันด้วยความสนุกสนาน บอกเล่าถึงเรื่องราวที่ผ่านมามากมาย

“จริงๆแล้ว..พี่ไม่ได้เกลียดรินหรอกนะ จริงๆแล้ว พี่อยากให้ตุ๊กตาริน ให้ขนมหรือแม้แต่จะกอดรินๆทุกๆวันเลยล่ะ แต่ต่อมา พี่ก็ได้รู้ทุกอย่างแล้ว เพราะงั้น ตอนนี้พี่เลยทำอย่างที่ต้องการได้ไงล่ะ อย่างที่พี่พารินทานพิซซ่าไง” เขาเอื้อมมือไปลูบหัวรินๆ ขยี้เส้นผมนุ่มๆอย่างหมั่นเขี้ยว น้องชายกินพิซซ่าขนแก้มตุ่ย เศษแป้งเลอะปาก ไม่รู้ว่าเคียวเลี้ยงรินดีขนาดไหน แต่ดูจากสภาพน้องชายแล้ว เขาคงดูแลเอาใจใส่ดีถึงขนาดเลี้ยงรินจนกินจุมากๆได้แบบนี้!

“อื้ม..ผมไม่ได้เกลียดพี่ชายนะ ผมรักพี่ชายมากๆเลย!” รินทานพิซซ่าหมดไปสองถาดเล็ก ขนาดๆพอๆกับถาดขนาดกลาง 1 ถาด แถมยังทานหัวหอมใหญ่ชุบแป้งหมดไป 1 จาน ไก่ทอดบาร์บีคิว มันบดและมันฝรั่งทอดอย่างนิดหน่อย

โควอมยิ้ม มองดูน้องชายกินเอาๆอย่างมีความสุข รินกินจุมากๆจริงเลย ก่อนกลับบ้านต้องซื้อขนมตุนไว้เยอะๆเสียแล้วสิ

โปรแกรมต่อไป หลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว คือการซื้อเสื้อผ้า แน่นอนว่าโควจะเลือกชุดสำหรับให้เอง รวมถึงข้าวของต่างๆที่จำเป็นต้องใช้ อุปกรณ์การเรียนและมือถือ ริจะกลับไปเรียนม.ปลายใหม่อีกครั้งในเทอม 2 นี้ รินอาจจะตามเพื่อนๆไม่ทัน แต่มันถูกยกเว้นเอาไว้สำหรับนักเรียนที่มีเหตุจำเป็นต้องหยุดเรียนไปเป็นเดือนๆ สำหรับริน หลังที่หนีออกจากบ้านไป ก็เป็นเวลา 4 เดือนหน่อยๆแล้ว ช่วงเวลาเพียงแค่นี้ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจนหมด รินที่เคยเงียบเหงา ตอนนี้สดใสร่าเริง เขาที่เกลียดรินเหลือเกินกลับรินมากขนาดนี้

กาลเวลาเท่านั้น ที่จะเป็นสิ่งที่ทำให้เปลี่ยนแปลง

หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว โควก็พารินขึ้นไปที่ชั้น 3 เพื่อหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ ชั้น 3 ของที่นี่ดูแตกต่างจากห้างทีเคียวเคยพารินมามาก ถูกจัดวางแต่ล่ะร้านเป็นโซนๆ สีฟ้าสำหรับเด็กชาย สีชมพูสำหรับเด็กหญิง สีแดงสำหรับเด็กหนุ่ม สีบานเย็นสำหรับเด็กสาว และสีดำสำหรับชายหนุ่มและสีขาวสำหรับหญิงสาว เสื้อผ้าและของใช้ทุกอย่างที่มีร้าน จะถูกจัดไว้ตามแต่ล่ะโซน  สำหรับชั้น 3 แล้ว นอกจากเสื้อผ้ายังมีของใช้ เครื่องสำอาง และเครื่องนอนต่างๆด้วย ทำให้มีผู้คนหนาแน่นพอๆกับชั้น 2 ที่เป็นร้านอาหาร

ทั้งสองคนเดินเข้าร้าน ‘Star Day’ ร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่งที่ค่อนข้างเป็นที่นิยมในวัยรุ่นชาย เน้นด้วยสีน้ำเงิน ขาวและทองเป็นหลัก ทำให้ดูเหมือนกับว่าเสื้อผ้าเมื่อสวมใส่แล้วอยู่บนอวกาศ ตามที่โฆษณาเอาไว้

“สวัสดีครับ ทางร้านเรามีคอลเล็กชั่นใหม่สำหรับฤดูร้อนนี้ด้วยนะครับ” พนักงานชายยิ้มต้อนรับ แต่งกายด้วยเครื่องแบบสีน้ำเงินและทอง ที่หน้าอกติดเข็มกลัดรูปดาวสีทองดูโดดเด่น โควยิ้มอย่างมีมารยาท ก่อนจะพารินเดินดูเสื้อผ้าตัวอื่นๆ  

“เสื้อตัวนี้เป็นไงบ้าง? ออกใหม่เลยนี่นา” เขาหยิบเอาเสื้อยืดแขนสั้นสีน้ำเงิน สกรีนลายกราฟิคเป็นเอกลักษณ์ของคอนเซ็ปต์แบรนด์มาทาบกับตัวรินดู เสื้อยืดสีน้ำเงิน ไล่สีอ่อนเมื่อถึงชายเสื้อและแขนเสื้อ กลางเสื้อเป็นลายดาวสีทองดวงใหญ่และดวงเล็กๆ หากใส่มันจะตัดกับสีผิวของรินทำให้ดูโดดเด่นมาก

“อื้มๆ” รินทำตัวเป็นตุ๊กตา ให้พี่ชายเลือกเสื้อผ้าให้ มองทางนู้นทีทางนี้ทีอย่างชอบใจและตื่นเต้น

โควเลือกเสื้อยืดมาได้สามสี่ตัว ก็เดินหาชุดอื่นดูบ้าง ส่วนรินก็เดินสำรวจไปเรื่อย โดยมีพนักงานในร้านคอยมองดูอยู่ตลออดเวลา

“อ๊ะ!” รินคว้าเสื้อแขนยาว เป็นแจ็กเก็ตตัวหนาสีขาวขึ้นมา วิ่งปุเลงๆไปหาพี่ชาย

“พี่ชายๆ พี่ชายฮะ!” แจ็กเก็ตสีขาวค่อนข้างหนา ด้านหลังปักรูปดาวพลูโตสุดเท่ห์เอาไว้ มันไม่เหมาะกับการใส่ในหน้าร้อนเอาซะเลย

“หืม? จะเอาเหรอ?” โควถาม สีหน้าเหมือนคุณพ่อที่จะแย้งลูกว่านี่มันไม่ควรใส่ในหน้าร้อนนะ! เอาตัวบางๆดีกว่า...

“ตอนนี้อยู่ในหน้าร้อนนะ ถ้าใส่มันจะร้อนมากๆเลยนะ เอาตัวอื่นดีกว่านะ..ตัวนี้เป็นไง?” โควหันไปหยิบฮู้ดแขนยาวสีชมพูอ่อน ปักลายหัวใจสีแดง มีวงแหวนล้อมรอบ คล้ายดาวเสาร์ขึ้นมาให้รินดู

รินชอบสีอ่อนๆอย่างสีพาสเทลอยู่แล้ว จึงมองด้วยความชอบใจก่อนจะเอาแจ็กเก็ตตัวเก่าไปไว้ที่เดิม ถึงตอนนี้ ก็เลือกซื้อผ้าได้เยอะแล้ว จึงคิดว่าจะเปลี่ยนร้านบ้าง โควจึงนำเสื้อผ้าที่เลือกมาได้ไปจ่ายเงิน

เสื้อยืดสี่ตัว กางเกงอีกสาม จำนวนเงินไม่ใช่น้อยๆ สำหรับเสื้อผ้าแบรนด์นี้

แต่ว่า...พ่อได้ให้บัตรเดรดิตไม่จำหัดวงเงินมาให้เขาใช้จ่ายสำหรับรินโดยเฉพาะแล้ว..บ่งบอกถึงความเห่อลูกมากมาย จริงๆแล้ววันนี้ ทั้งคู่คิดจะมาช็อปปิ้งด้วย แต่ว่าติดงานด่วน จึงเหลือเขาเพียงคนเดียว

ร้านต่อไปที่ไปคือร้านที่ตกแต่งด้วยอิฐสีพาสเทลสดใส โมบายหน้าร้านเป็นลูกอมหอมๆ มีดอกไม้สีสวยวางประดับอยู่ด้วย โควเงยหน้ามองชื่อร้าน อยากรู้ว่าร้านที่น้องชายรบเร้าอยากเข้าชื่อร้านอะไร

‘Colourful Candy’ คันยิบๆแฮะ

แม้จะไม่ชอบยังไง น้องชายก็นำหน้าไปก่อนแล้ว เสื้อผ้าทุกอย่างมีสีสันสดใสเหมือนลูกกวาด มีรองเท้าและหมวกอยู่ด้วย

รินไปหยิบเอาเอี๊ยมสีขาวมาให้เขาดู มันดูน่ารักมาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเหมาะกับริน

เขาปล่อยให้รินเลือกเสื้อผ้าเอง ซึ่งรินจะดูชอบใจมาก หยิบตัวนั้นตัวนี้มาให้เขาด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า

สุดท้าย เสื้อผ้าที่ได้ก็เยอะพอดู เสื้อยืดสามตัว เอี๊ยมขาวและดำอย่างล่ะตัว กางเกงขาสั้นและยาวสีน้ำเงินและส้มอย่างล่ะตัว เขาหยิบหมวกฟางกับหมวกแก๊ปสีสดใสมาให้ด้วยอย่างล่ะใบ

น่าจะพอแล้วนะ เหลือแค่รองเท้ากับอุปกรณ์การเรียนเอง ซื้อเสร็จแล้วพารินไปทานไอศครีมและซื้อขนมกลับบ้านดีกว่า

โควมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายสองโมงแล้ว

สุดท้ายเขาเลือกรองเท้าให้รินสามคู่ จากนั้นถึงได้พาไปซื้ออุปกรณ์การเรียน ที่ห้างนี้มีสินค้าของทางโรงเรียนขายอยู่ เพราะเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ทำให้มีสินค้าแพร่หลาย และนิยมใช้กันมาก แม้จะไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้ก็ตาม  มีเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นที่มีตราโรงเรียน ทำให้ไม่สามารถใช้ต่างโรงเรียนได้

“พี่ชายๆ ใบไหนดีกว่าเหรอ?” รินหยิบเอาเป้สีน้ำตาลขึ้นมา เป็นแบบสะพายหลัง รูปทรงสี่เหลี่ยมขนาดกะทัดรัด อีกใบเป้นกระเป๋าสะพายข้างสีน้ำเงินขาว ทั้งสองอย่างปักตราโรงเรียนไว้อย่างโดดเด่น รินเหมือนเด็กเล็กๆที่หยิบของที่ถูกใจให้คุณพ่อช่วยเลือก

“เอาไปทั้งสองนั่นแหละ จะได้สลับกันใช้ไง เนอะ” เขายิ้มตาหยีเหมือนแมว เอาไปทั้งสองใบน่ะแหละ สลับกันใช้ได้ตามสะดวก  จากนั้นจึงช่วยกันเลือกกระเป๋าใส่เครื่องเขียน รินคว้าเอากระเป๋าที่เป็นทรงกระบอก มีหูแมวกับหางยื่นออกมา

วันนี้รินได้ทำอะไรที่ตามใจตัวเอง เขาอยากมาตลอดที่จะได้เดินเที่ยวกับพี่ชาย ซื้อของด้วยกัน ซื้อเสื้อผ้าที่อยากได้ ซื้อของที่ถูกใจ ได้ทานของอร่อยๆอย่างมีความสุข

“ไหนๆ ขาดอะไรไหมนะ? อื้ม เสื้อผ้า รองเท้า หมวก กระเป๋า เครื่องเขียน อื้ม ครบแล้วเนอะ” โควลูบหัวริน ขณะมือจับพวงมาลัย เตรียมจะออกรถ รินเอาชูครีมที่ซื้อมาเมื่อครู่งับเข้าปากแก้มป่อง ครีมสีขาวเลอะรอบปากราวเด็กเล็กๆอย่างน่าเอ็นดู ข้าวของทั้งหมดถูกวางไว้หลังรถ รวมถึงถุงขนมของรินอีกสองถุง และอีก 1 ที่มือริน

“พี่ชายฮะๆๆ” รินป้อนชูครีมให้เขา เขาอ้าปากงับไปเต็มคำ จนริมฝีปากเลอะเหมือนกัน จึงได้แต่อมยิ้ม เมื่อน้องชายเช็ดปาก

รถยนต์สีบลอนด์แล่นออกจากลานจอดรถ เข้าสู่ถนนใหญ่ มุ่งหน้ากลับสู่บ้านแสนอบอุ่น ตลอดทางมีร้านค่ามากมายที่รินยังไม่เคยเห็น เพราะเมื่อก่อนมีเพียงเส้นทางกับบ้านกับสวนสาธารณะร้างเท่านั้น ที่เคยไป มองเห็นทางม้าลาย ม้านั่ง ร้านกาแฟ ร้านซีดี ร้านหนังสือและสารพัดที่ดูน่าสนใจ แปลกใหม่สำหรับริน

“เอาไว้เลิกเรียนแล้ว มาดินเที่ยวกับเพื่อนๆได้นะ” โควร้องบอก มองน้องชายที่เอาหน้าแปะกับกระจกรถอย่างชอบใจ ใบหน้าสดใสหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

เขาไม่มีเพื่อนนี่นา...

“แต่เอ...ถ้าไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับรินล่ะก็ ยังมีไทกะอยู่นี่นา แค่รินชวนเขาคำเดียวเขาก้ยอมไปอยู่แล้วล่ะเนอะ?” โควโทษตัวเอง เขาเองก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้รินไม่มีเพื่อนด้วย แต่เขาหวังว่าการกลับไปเรียนครั้งนี้ บุคลิกใหม่ของรินจะทำให้เพื่อนๆยอมรับและเริ่มสนใจเขามากขึ้น

บนสิงฟากฝั่งที่มีผู้คนคลาคล่ำ ดวงตากลมโตกลับสะดุดตากับใครคนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้เขาที่ฝั่งตรงข้าม

ชายคนนั้นสวมชุดแบบคนงาน แบกของที่ดูท่าจะหนักมากถึงสามชั้นอยู่หน้าบริษัทแหนางหนึ่ง เมื่อรถแล่นไปไกลขับผ่านไปก็เห็นได้ว่าชุดนั้นช่างมอมแมม มีแต่คราบฝุ่นเละน้ำในมากมาย แถมยังคนยืนด่าและตบหวัเขาอยู่อีกด้วย

แผ่นหลังนั้น..ช่างคุ้นเหลือเกิน

เคียวซัง

แต่ว่า เคียวซังคนนั้น จะต้องสวมชุดที่สะอาด เรียบร้อยและเป็นเนื้อผ้าอย่างดีอยู่ตลอด เส้นผมก็จัดเป็นทรงเรียบร้อยเป็นนักธุรกิจไฟแรง ไม่ใช่คนงานที่มอมแมมดูอ่อนล้าเช่นนี้...

เขาคงจะคิดมากไปนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ถึงจะได้เจอกับเขากัน

.

.

.

“ฮื้ม~ ฮืออ..ฮืมมม~” เด็กหนุ่มสวมผ้ากันเปื้อนสีขาวที่วางในครัว หยิบกระทะและตะหลิวขึ้นมาทำอาหารเย็นอย่างสนุกสนาน หั่นผักสองสามอย่างไว้ที่เขียงข้างตัว ก่อนจะหยิบเอาน้ำมันเทใส่กระทะ น้ำมันรำข้าวหอมฉุยๆ

“หือ..น้องชายพี่ทำอะไรเนี่ย กลิ่นหอมไปถึงข้างนอกแน่ะ” โควเดินเข้ามาในครัว มองเห็นรินทำอาหารอยู่หน้าเตา แย่งหน้าที่แม่ครัวไปซะแล้ว

“คุณหนูแกอยากจะทำอาหารน่ะค่ะ ดิฉันห้ามแล้วก็ไม่ฟังเลย...” คุณยายแม่ครัวรีบเดินมาฟ้อง ข้อหาไม่ให้เธอทำหน้าที่ โดนโยนงานให้ไปนั่งเฉยๆ จิบน้ำชาแทนซะอย่างนั้น

“ฮ่าๆ ยายไปนั่งพักเถอะครับ ทำงานครัวมาเยอะแล้วนะ” โควร้องบอก เพราะคุณยายแม่ครัว ตื่นแต่เช้ามาทำอาหารเช้า เป็นแม่มือให้คนงานอื่นๆทำตาม แถมยังตระเตรียมของว่าง ขนมกินเล่นเก็บไว้ได้นานไว้มากมายนับแต่รินกลับมา

“อื้มๆ ผมจะทำอาหารเย็นไงฮะ รอคุณพ่อคุณแม่กลับมา” รินตอบเสียงใส ดูซิๆๆ น้องชายเขาน่ารักขนาดไหน เป็นเด็กดีที่สุดในโลก

วันนี้รินตั้งใจจะอาหารเย็นสุดฝีมือ เป็นอาหารแบบญี่ปุ่นและของฝรั่งรวมกัน แน่นอนว่าซุปมิโสะจึงขาดไม่ได้เด็ดขาด

นาฬิกาบอกเวลาเป็นเวลา ห้าโมงเย็น สี่สิบห้า ใกล้เวลาที่ทั้งสองจะกลับมาแล้ว ทั้งสองบอกว่าจะกลับมาตอน 6 โมงเย็นพอดี ไม่มีทางจะสายเด็ดขาด เพราะลูกชายคนเล็กที่น่ารักอุตส่าห์ทำอาหารเย็นนี่นา พลาดก็เสียดายแย่

เสียงรถยนต์สองคันแล่นมาจอดพอดิบพอดี พร้อมกันกับที่รินและโควช่วยกันยกอาหารเข้ามาในห้องทานอาหาร อาหารหลายอย่างส่งกลิ่นหอมฉุย ยังร้อนๆอยู่น่าทานที่สุด โควสบานได้ว่าได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกับรองเท้าหนังวิ่งตึกๆเข้าบ้านมา แถมยังมีสะดุดอยู่นิดนึงด้วย สงสัยจะแย่งกันเข้าบ้าน....

อาการเห่อน้องชาย เห่อลูกชายที่ลามไปทั้งบ้าน

  บนโต๊ะอาหารมีหม้อซุปมิโสะ ปลาย่างหอมกลิ่นควัน แซลมอน หมูชุบแป้งทอด เทมปุระ  ไข่ยัดไส้ของโปรดริน  ซาชิมิ ผักดอง หมึกย่างแกล้มเหล้า สลัดแซลมอนและสาหร่ายทะเล  หมูสามชั้นตุ๋น เนื้อย่างซอสโชยุ อาหารมื้อนี้รินตั้งใจทำมากที่สุด เพราะเป็นมื้อที่จะได้ทานกับครอบครัวที่รัก

ทั้งสองคนที่เพิ่งมาถึง หอบแฮ่กๆอย่างเหน็ดเหนื่อย มองหน้ากันก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะ มองหน้าลูกชายอย่างแช่มชื้น อาการเหนื่อยสารพัดที่เจอทั้งวันหายเป็นปลิดทิ้ง

“พ่อขอหอมหน่อยซิ” ชิเงรุเห่อกว่าใคร เดินมายังไม่ทันนั่ง  กลับเดินไปหารินแล้วหอมแก้มขาวๆ ฟัดจนหนำใจอย่างคิดถึง

“คุณคะ! ลูกเราอายุ 16 แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ หอมแก้มแบบนี้ได้ยังไง” เอริโวยวายเสียงดัง ทำเอาคนใช้ลอบยิ้มอมขำกันไปเป็นแถบๆ

“คุณเองก็หยุดกเอามือลูบหน้าลูกได้ไหม ลูกไม่ใช่ตุ๊กตานะ”

“เอ๊ะ! คุณนี่!” ทั้งคู่ทะเลาะกันเล็กๆ แต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุขและสดใส ทุกคนอมยิ้ม หัวเราะและสนุกสนานไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 “อร่อยจริงๆนะ เทมปุระนี่นา ใครทำกันจ๊ะ?” เอริกัดกุ้งเทมปุระเข้าไปร้องชมอย่างจริงใจ พลางลูบหัวลูกชายคนเล็กข้างๆด้วยความรัก

“ซุปมิโสะก็อร่อยมากเลยนะ เก่งจริงๆเลย” ชิเงรุไม่ยอมแพ้ เงื้อมือจากอีกฝั่งมาลูบหัวด้วย สองสามีภรรยาทะเลาะกันไม่เลิก เพื่อจะแย่งกันชมลูกชายอย่างไม่ยอมแพ้ คนเป็นลูกได้แต่ยิ้มละเหี่ยใจ รินยังคงทำหน้าไร้เดียงสา หัวเราะแหะให้ลูบหัวอยู่เลย โควมองแล้วทอดถอนใจ

“พี่ชายฮะๆ” รินคีบเนื้อปลาป้อนใส่ปากโควที่ถอนหายใจ ยิ้มนั้นช่างไร้เดียงสาเกินบรรยาย มีหรือที่เขาจะไม่อ้าปากทานของที่น้องชายป้อนให้

อ้ามม~

เพี๊ยะ!

เสียงนี้เหมือนเสียงฝ่ามือกระทบแก้ม...แต่ที่เขาได้สัมผัสคือฝ่ามือกระทบหน้าผาก....

“ตายแล้ว! โคว เป็นอะไรไหมจ๊ะ? พอดีแม่เห็นยุงเกาะที่หน้าผากลูกแน่ะ โฮะๆ” เธอป้องปากหัวเราะ แสดงสีหน้าตกใจ แต่แววตาสะใจและเยาะเย้ยของเธอนั้นปิดไม่มิด

วันนี้ได้ไปช็อปปิ้งกันแล้วนี่!

โควละเหี่ยใจเหลือกินสุดกำลัง มองดูแม่ตัวเองเห่อน้องชายอย่างบ้าคลั่ง ถึงขนาดมอบรอยฝ่ามืออันงดงามให้กับหน้าผากเขาเชียวหรือ?!

“ริน คุณแม่อยากทานแซลมอนบ้างจังเลยจ้ะ” เอริเท้าคาง มองดุรินคีบปลามาป้อนให้ ถ้าลูกชายป้อนให้ตลอดก็ดีน่ะสิ เธอไม่กลัวอ้วนหรอก!

“คุณ! ยุงตัวใหญ่มากเลยนะ!” ชิเงรุไม่ยอมแพ้ จงใจเตะขาโต๊ะ ทำให้ปลาที่คีบมาป้อนนั้นพลาด ไม่ได้เข้าปากเธอ แต่กลายเป็นขยะอยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร โควรู้สึกเหมือนว่าสายตาทั้งคู่จะส่งเสียงแปลบปลาบ กับได้ยินเสียงร้องไห้ของปลาที่ดังแว่วๆมาว่า ‘ฉันผิดอะไร?’

“คุณ! จะหาเรื่องกันรึไง!”

“คุณน่ะแหละ!”

“@#$#%#^#^#%^$”

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!

“พี่ชายฮะๆ นี่ๆ” อ๊ะ! คราวนี้เขารีบงับปลาชิ้นใหญ่ที่ถูกป้อนมาให้อย่างอิ่มเอม ท่ามกลางสายตาอิจฉาของพ่อกับแม่ คราวนี้รินคีบปลาป้อนให้กับทั้งสองด้วย ก่อนจะจับมือทั้งสองกุมกันแล้วโยกไปมา

“คืนดีกันนะฮะ” รินยิ้มตาหยี สาบานได้เลยว่าเขาเห็นแสงสีทองกำลังเจิดจ้า เทวดาตัวน้อยลงมาโปรดสินะ!

ไทกะ! บ้านฉันมีเทวดาแหละ! เทวดา สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้องชายน่ะ สุดยอดไปเลยนะ!

ไทกะนั่งอ่านข้อความที่ถูกส่งมา หลังจากที่เขาซ้อมจนเย็น กลับบ้านก็อาบน้ำและสระผม ได้ยินเสียงข้อความจึงเปิดดู ก่อนจะงุนงงกับข้อความที่ถูกส่งมาโดยโคว

“เกิดอะไรขึ้นกับทางนั้นกันละเนี่ย…” ไม่ได้การแล้วสิ พรุ่งนี้เขาคงต้องไปหาเสียหน่อย เขาคิดถึงรินจะแย่แล้ว!

แล้วก็ คิดบัญชีกับโควเสียหน่อย ไม่ยอมโทรมาสักที ส่งแต่ข้อความมาแค่ข้อความเดียวตลอดสามวันมานี้

จะเอาให้ลุกไปมหาลัยไม่ได้เลยล่ะ หึหึ

..............................................