คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : ลักพาตัว
รินนั่งสูดลมหายใจเข้าออกอย่างโล่งอก ใบหน้าเกาะคราบน้ำตาบางๆ สองมือประคองแก้วโกโกร้อนที่ชงมาทานรองท้องรอยาตะทำอาหารเสร็จ แค่ได้ยินว่าเขาถูกยิง รินก็ตกใจและเป็นห่วงกระวนกระวายมาก แต่ชั่วโมงถัดมาก็ได้รับข่าวดีว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว
“อยากไปศาลเจ้าจัง ไม่สิ โบสถ์ จะได้ขอพรให้เคียวซังหายดีไวๆ” รินกำมือแน่นแบบที่ชาวคริสต์ทำกัน อธิษฐานถึงพระผู้เป็นเจ้าให้เคียวปลอดภัยและหายดีร่างกายแข็งแรงไวๆ
“อีกเดี๋ยวก็จะเสร็จแล้วนะครับ” ยาตะส่งเสียงบอกมาจากในครัว รินรีบลุกขึ้นไป เวลาที่ยาตะบอกแบบนี้รินมักจะช่วยจัดโต๊ะทุกที กลิ่นที่ลอยมาคงจะเป็นอาหารแบบฝรั่ง ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
ก๊อก
รินหันหลังกลับ ได้ยินเสียงเคาะกระจกใกล้กับซาในมุมรับแขก พอเอาหน้าแนบกับกระจกแล้วมองดูด้านนอกก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากสวนหินและต้นไม้ใหญ่รอบๆบ้าน เขาคิดว่าอาจจะหูฝาด แต่แล้วพุ่มไม้ที่ฝั่งตรงข้ามกับกระจกก็ไหวนิดๆ แสงสีเงินสะท้อนเข้าตาเล็กน้อยๆ ไม่รู้ว่ามาจากไหนจนต้องขยี้ตา
ปัง!
เพล้ง!
ยาตะได้ยินเสียงปืน เขาตกใจจนเผลอทำจานแตกที่จะใส่อาหารแตก วินาทีนั้นเขาโยนทุกอย่างแล้ววิ่งไปทางที่มาของเสียงนั้น
ห้องรับแขกกระจกแตก เศษกระจกเกลื่อนกลาดไปหมด เขาต้องตาเบิกฌพลงด้วยความตกใจอย่างมากเมื่อเห็นบางสิ่งที่ไม่ควรจะอยู่ตรงนั้น
ร่างเล็กๆของคุณหนูนอนอยู่กลางห้องรับแขก กระจกบาดลำตัวไปทั่ว ใบหน้ามีเลือดไหลจนนองพื้น
“คุณหนู!” เขาแทบจะกรีดร้อง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกัน! ที่นี่มีคนของสมิธเฝ้าอยู่เต็มไปหมด ใครกันที่กล้าเหยียบเข้ามาในเขตของเขากัน! สองมือประคองร่างคุณหนู ออกจากห้องนั้นโดยด่วนที่สุดจากนั้นจึงโทรเรียกรถพยาบาลและตามด้วยสมิธ ดูเหมือนว่าเขาได้รับรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วจึงรีบรุดหน้ามาที่นี่อย่างด่วนที่สุด น้ำเสียงยามพูดตอบกลับยาตะเดือดพล่านแทบฆ่าคน
“ฉันจะรีบไปนะฮารุกะ” สมิธที่ตอนนี้กำลังขับรถอยู่เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาแซงรถคนคันอื่นอย่างน่าหวาดเสียว ใบหน้าเขามีแต่ความเป็นห่วงฝั่งยาตะและคับแค้นใจที่ถิ่นของเขาถูกใครไม่รู้ลอบเข้ามาแถมยังยิงคนสำคัญอีก แค่นี้ก็พอให้เขาสั่งฆ่าคนแบบไม่เลือกหน้าได้แล้ว
“คุณจะมาทำซากอะไร! ไปหาตัวไอ้คนที่ยิงคุณหนูเซ่!” ยาตะตวาดกลับเสียงดังลั่นขณะมองรินถูกประคองตัวขึ้นรถพยาบาลไป เขาได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว กระสุนยิงเฉี่ยวลูกตาไปทำให้ตอนนี้ต้องใช้ผ้าซับเลือด รอบกระจกแตกกรีดตามแขนและใบหน้าเล็กน้อยจนเป็นแผล
“ฉันสั่งให้คนจัดการแล้ว ฮารุกะ ฉันเองก็ห่วงรินมากเหมือนกันนะ แล้วก็ห่วงเธอมากด้วย” น้ำเสียงเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงที่ยาตะตวาดกลับมาเมื่อครู่เจือไปด้วยความเสียใจ เขาประมาทไป คิดว่าไม่มีอะไรแท้ๆ คนที่เฝ้าหมู่บ้านอยู่ก็ถูกฆ่าตายทำให้เจ้าคนยิงนั่นลอบเข้ามาได้ หนำซ้ำรินถูกยิง มาซายะรู้เข้าคงดีดผึงจากเตียงแล้วมาที่นี่แน่ๆ เขาสุขภาพไม่ดีอยู่ เขาควรจะรอบคอบกว่านี้
บ้าเอ๊ย!
“เฮนรี่!จัดการฆ่าพวกมันให้หมด หาตัวไอ้คนที่ลอบเข้ามาและผู้เกี่ยวข้อง เอาให้มันตายไปซะ! ไม่สิ หาตัวพวกมันให้เจอแล้วเค้นให้ได้ว่ามันมาจากไหน ใครจ้างมันมา เก็บมันไว้ฉันจะไปจัดการเอง!” เขาสลับสายโทรหาคนสนิท ถ่ายทอดคำสั่งออกไปอย่างโหดเหี้ยม เขาจะสั่งสอนให้รู้สำนึกว่าใครที่มันบังอาจมาเหยียบถิ่นเขาแล้วทำอุกอาจเขาจะให้มันลิ้มรสความทรมานและเจ็บปวดเจียนตาย!
“ว่าไงนะ! รินถูกยิง!” เคียวลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง เขาเพิ่งฟื้นได้ไม่นานแล้วได้รับแจ้งข่าวจากเขาที่มาเยี่ยม
“ครับ แต่ไม่ถึงชีวิต กระสุนเฉี่ยวลูกตาด้านซ้าย มีรอยกระจกบาดที่หน้ากับแขน คาดว่ามือปืนนั่นอาจจะยิงเข้ามาทางกระจกตอนที่เขาอยู่ใกล้กระจก” โชวตอบเจ้านายด้วยน้ำเสียงเครียด ในใจก็นึกห่วงรินอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนรักของเจ้านายของเขา และเขาก็เห็นหน้าบ่อยๆ ย่อมเกิดความรู้สึกผูกพันธิ์เป็นธรรมดา
“ฉันจะไปลอนดอน เดี๋ยวนี้!” เคียวพรวดพราดดึงสายน้ำเกลือออกจากตามแขนและลำตัว หน้าอกและร่างกายปวดแปลบจากที่บาดเจ็บจากการถูกยิงและนอนนิ่งเป็นเวลานาน แต่แค่นี้มันนับว่าเล็กน้อยสำหรับอารมณ์ของเขาในตอนนี้
“บอสครับ! ได้โปรดเถอะ นอนลงเถอะครับ เดี๋ยวแผลจะปริ ตอนนี้คุณเพิ่งจะฟื้นนะครับต้องพักผ่อน ทางนั้นคุณสมิธกับคุณยาตะจะต้องจัดการได้แน่นอนครับ” เลขาหนุ่มรีบกล่อมให้เจ้านายนอนลงไปอย่างใจหาย รีบกดกริ่งเรียกพยาบาลมาต่อสายน้ำเกลือใหม่อย่างเกรงใจ ถึงจะเป็นเพื่อนกับหมอที่นี่ แต่เขาก็ไม่อยากจะรบกวนเหล่าพยาบาลที่งานยุ่งทั้งวันมากนัก
“เขาถูกยิง! ถูกยิง ฉันจะล่าไปคนที่ยิงมาซะ ฉันจะฆ่ามันให้ตาย!”
“นอนลงไปสิวะ!” อัตสึชิที่สภาพขอบตาดำคล้ำ หัวยุ่งกระเซิงจนแทบหมดหล่อปาถาดใส่อาหารใส่หน้าเคียวอย่าแรง แม้จะไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออก แต่นั่นก็ทำให้เขามึนเบลอไปนานทีเดียวเสียงดังปั้กก้องในหูจนเคียวมองเห็นดาวลอยบนหัวลางๆ
พยาบาลที่เข้ามาพร้อมกันรีบอาศัยจังหวะนั้นต่อสายน้ำเกลืออย่างรวดเร็ว ไม่ลืมที่จะใช้สายรัดกับเขาด้วยตามคำสั่งของคุณหมอข้างๆ
“ป..ปล่อยฉันนะ...ฉันไปหาริน...” เหมือละเมอ เคียวที่มึนตึ้บเพราะถูกถาดกระแทกหน้าอย่างแรง เรี่ยวแรงหดหายอ่อนไปหมด
“นอนสักพักนะเพื่อน” อัตสึชิยิ้มเหี้ยม ใช้เข็มฉีดยาปักจึ้กที่ลำคออย่างถูกจุด ยานอนหลับชนิดแรงถูกฉีดเข้าไปให้เขาได้นอนพักฟื้นและไม่ให้ก่อปัญหาขึ้นมาอีก
“ดูแลเขาด้วยนะคุณเลขา” ชายหนุ่มทิ้งท้ายก่อนจะพาร่างที่แทบจะไร้วิญญาณออกไปพร้อมเหล่าพยาบาล
.
.
.
.
ข่าวคราวที่ว่ารินถูกยิงกระจายไปถึงผู้เกี่ยวข้องกับเขาทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ครอบครัวโคอิซึมิที่ตอนนี้เอริเป็นลม ส่วนชิเงรุก็ใกล้ๆจะตามไปติดๆ ทำให้ลูกชายและว่าที่ลูกเขยต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
“คุณแม่ครับ ทำใจดีๆสิครับ รินไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ” โควส่ายยาดมไปมาตรงจมูกมารดาอย่างกระวนกระวาย เพิ่งจะได้ยินข่าวร้ายจากน้องชาย ตอนนี้แม่เขาก็จะเป็นไปด้วยอีกคนเรอะ!
“ใช่ครับ คุณพ่อ ทำใจดีๆไว้นะครับ รินน่ะไม่เป็นอะไรมากหรอก เขาปลอดภัยแล้วนะครับ” ไทกะก็ทำแบบที่โควทำ นั่งอยู่ข้างโซฟาทั้งปลอบและคอยส่ายยาดมไปมาให้ทั้งสองได้สบายใจและอาหารดีขึ้น
ทางด้านมาซายะก็วุ่นว่ายไม่แพ้ทางไหนๆ ร่างกายแข็งแรงขึ้นมาฉับพลัน มือถือปืนแล้วสั่งให้คนเตรียมเครื่องบินไปลอนดอนทันที ปฏิกิริยาไม่แพ้เคียวเลยสักนิด
“ขอร้องล่ะครับนายท่าน ได้โปรดนอนเถอะ” บอร์ดี้การ์ดหลายคนได้แต่พยายามกันเขาไม่ให้เดินออกมาจากห้อง ทั้งกลัวและเป็นห่วง กลัวว่าเขาจะชักปืนออกมายิงเพราะถูกขวางและห่วงว่าเขาจะล้มลงไปอีก
“หนวกหู! อย่ามาขวาง ฉันจะไปหาหลานของฉัน!” เขายกขาถีบคนพวกนั้เหมือนตอนยังเป็นหนุ่มๆ จะไปหาหลานชายสุดที่รักให้ได้ สุดท้ายก็โดนบอร์ดี้ดาร์ดคนอื่นลากเข้าห้องไปอย่างเป็นห่วงตามคำสั่งที่ได้มาจากยาตะ
ห้องพักของมาซายะมีแต่เสียงโวยวายเอาแต่ใจดังลั่นจนก้องไปหมด
เมื่อตื่นขึ้นมารินก็เจอกับสภาพแวดล้อมใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆในชีวิตนี้ ห้องสี่เหลี่ยมดูคับแคบ ปลายเตียงมีตู้เสื้อผ้า และสภาพห้องก็มืดและทึบแสง มีเพียงแสงไฟสลัวๆจากบนเพดานเท่านั้น พอก้มมองดูตัวเองก็พบว่าใส่ชุดธรรมดาอย่างเชิ้ตขาวและกางเกงขายาว ตาซ้ายเจ็บแปลบ พอสัมผัสดูถึงรู้ว่ามันเป็นแผลที่ถูกรักษาเรียบร้อยแล้ว แถมตามเนื้อตัวยังมีรอยถูกบาด
จริงสิ..เราโดนยิงนี่นา....
รินหวนนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เขาที่กำลังมองด้านนอกเอาใบหน้าแนบกระจกไปสะดุดตากับแสงแว้บๆในพุ่มไม้ จากนั้นก็ได้ยินเสียงปืนดังลั่นขึ้นมา เขาถึงกับเห็นกระสุนนั่นด้วยซ้ำ และพบว่ามันตรงที่มาเขา แต่คงเพราะว่าพื้นมันลื่นรินจึงลื่นลงไป กระสุนนั่นจึงไม่โนที่หน้าอกกลับไปโดนตาซ้ายแทน กระจกที่แตกตอนนั้นคงจะบาดเอา
“นี่เรา...อยู่ที่ไหนกัน?” รินมองไปรอบห้องๆอย่างไม่ไว้ใจ เกิดความกลัวขึ้นมาจึงผุดลุกขึ้น
เคร้ง...
เสียงคล้ายๆโซ่ดังขึ้นมาตอนเขาขยับตัว รินคิดว่าหูฝาดจึงเดินต่อไปที่ประตูตรงหน้า แต่กลับหยุดอยู่กับที่ อีกเพียงเอื้อมก็จะพ้นประตูนี้แล้ว เขาถึงได้เข้าใจว่าเสียงโซ่ดังขึ้นจากข้อเท้าของเขา สายโซ่หนักๆเชื่อมต่อกับลูกเหล็กเหมือนที่นักโทษถูกใส่ในคุก
หรือว่าเขาจะโดนลักพาตัว....
รินคิดแล้วใจหาย ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พวกยาตะจะเป็นอะไรรึเปล่า?
“เด็กนี่ตื่นแล้วล่ะ ดูหน้ามันสิ เหมือนกับพี่ซายากะไม่มีผิด!” เสียงแหลมๆของผู้หญิงดังขึ้นที่หน้าห้อง ตรงนั้นสีแสงไฟสาดส่องทำให้มองเห็นร่างของเธอได้ชัดเจน เธอตัวสูงเพรียวบาง ใบหน้ารูปไข่ ดูสวยมาก และมันดูคล้ายๆกับฮานะผู้เป็นน้าและคล้ายคลึงกับแม่ของเขา
“คุณคือ...” รินถามเสียงแหบ เธอนิ่วหน้ามองเขาอย่างรังเกียจ
“จริงๆด้วย เหมือนกันจริงๆ” ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา เขามีใบหน้าคล้ายกับมาซายะส่วนหนึ่ง โดยรวมแล้วนับว่าหล่อเหลาเอาการ แต่ดวงตาของเขาดุน่ากลัวมากจนรินรู้สึกกลัว
“พ่อหลานชาย คงจะไม่รู้สินะว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ป่านนี้เจ้าพวกมาเฟียนั่นคงตามหากันแทบวุ่น” เขาพูดขึ้นมา น้ำเสียงเยาะๆ ดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด เรียกเขาว่าหลานชาย หรือว่า...
“พวกคุณคือ...คุณน้าเรย์โกะกับคุณอาจิโร่เหรอครับ...” รินไม่อยากเชื่อขึ้นมา ทำไมคนสองคนที่เหมือนกับคุณตาและคุณแม่ของเขาดูน่ากลัวและไม่น่าไว้ใจเสียยขนาดนี้ พอได้ยินคำถามพวกเขาก็หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา
“ใช่แล้วล่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอเป็นหลานชายหรอกนะ เธอน่ะก็แค่ตัวที่จะนำเงินทองมาให้ฉันต่างหาก ถ้ามีเธออยู่ ข่มขู่พ่อยังไงเขาก็ต้องยอมยกทุกอย่างให้อยู่แล้ว” เธอเสยผมสีทอง วาดฝันถึงอนาคตที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ สมบัติของพ่อมีมากมายมหาศาล นอกจากเงินทองแล้วยังมีกิจการอีกหลายที่ บริษัทอีกหลายแห่งมีสาขาไปทั่วโลก หากได้มาสักอย่างก็นำเงินมาให้อย่างมหาศาลแล้ว
“เอ๋..ท..ทำไมพวกคุณ” รินร้องเสียงแหบ ฝ่ามือหนาของอาหนุมจับคางเขาแน่น มองดูเขาด้วยสายตากระหลิ้มกะเหลี่ยชวนขนลุก
“หน้าตาน่ารักดีจังนะ หลานชายของฉันเนี่ย เหมือนพี่ซายากะไม่มีผิดเลย ได้ยินว่าเป็นคนรักของคุโรซากิ เคียวสินะ คงจะนอนกับหมอนั่นมาแล้ว จะบริการฉันแบบนั้นได้ไหม?” เขาไม่คิดสักนิดว่ารินคือหลานชาย สายตาที่มองไม่ใช่สายตาของคนเป็นอาจะมองหลานแบบนั้นแน่
“น่าขยะแยงน่า คิดจะทำอะไรดับเด็กนั่นกัน อย่าลืมสัญญาเด็ดขาดล่ะว่าเด็กนี่ก็แค่ตัวล่อ พวกเราได้เงิน พวกนั้นได้ส่วนแบ่งกับเด็กนี่ไป” เรย์โกะร้องเตือน เธอทำสัญญาไว้กับมาเฟียใหญ่กลุ่มหนึ่ง ให้มันจัดการลอบยิงเคียวกับริน ตอนแรกคิดจะฆ่ารนให้ตาย เพื่อที่มาซายะจะได้เสียใจและอ่อนแอพวกเธอจะได้ฉวยโอกาสนั้นบังคับให้พ่อเซ็นยกทุกอย่างให้ แต่มือปืนนั่นกลับพลาด ทำให้รินไม่ตาย บาดเจ็บแค่ตาซ้ายเท่านั้น เธอจึงเปลี่ยนแผน ลักพาตัวรินมาไว้ที่นี่ แล้วใช้เป็นเหยื่อล่อบังคับให้พ่อทำตามคำสั่ง พอได้ทุกอย่างมาแล้วเธอคิดจะยกให้กับพวกมาเฟียกลุ่มนั้น ได้ยินว่ามีหลายคนที่ชื่นชอบเด็กหนุ่มหน้าสวยๆ เอาไว้ทำกิจกามโดยเฉพาะ หลานชายคนนี้เป็นสินค้าชั้นดี
“น่าเสียดายจริงๆ สเปกฉันเลย แต่ช่างเถอะ เอาไว้ไปใช้บริการหลังจากพวกนั้นเอาเธอมาขายก็แล้วกัน ฮ่าๆ!” เขาผลักรินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูดังปึง รินหน้าซีดเมื่อได้ยินถึงแผนการคร่าวๆของผู้เป็นน้าและอาทั้งสอง
ทำยังไงดี....
รินร้องไห้และสะอื้นในความมืดมิด ตาซ้ายที่เผ็นแผลพอสัมผัสกับน้ำตาก็แสบ แสงสลัวในห้องสะท้อนกับน้ำตาที่ไหลออกมา เขาควรจะทำยังไงดีในสถานการณ์อย่างนี้ สภาพเหมือนนักโทษที่ไปไหนไม่ได้ ลูกเหล็กนี่ก็หนักมาก ข้อเท้าถูกรัดอย่างแน่นหนาหากเขาดิ้นยังไงก็คงไม่หลุดมีแต่จะทำให้มันเป็นแผล ดวงตากลมโตมองห้องนี้อย่างชัดๆอีกครั้งเมื่อสายตาปรับเข้ากับความมืดในห้องได้แล้ว
เตียงนอนเล็กๆติดกับผนังฝั่งขวา ปลายเตียงเป็นตู้เสื้อผ้า ไม่มีหน้าต่าง ประตูใกล้กับเตียงฝั่งซ้ายเป็นห้องน้ำ ห้องนี้ไม่มีอะไรเลย นอกจากของใช้จำเป็นอย่างเตียง ห้องน้ำและตู้เสื้อผ้า รินลองทำใจให้สดชื่นขึ้น ลองพยายามเปิดปิดไฟอยู่หลายครั้ง มันกระพริบถี่ๆเหมือนจะสว่างขึ้นแต่ก็ยังคงสลัวๆเหมือนเดิม
ตอนนี้รินรู้สึกเพลียจึงขึ้นเตียงไปอีกครั้ง เตียงไม่ได้นุ่มมาก เตียงเหล็กเก่าๆที่กลัวจะพัง แต่มันดีที่สุดแล้วในตอนนี้ หลับตาอันหนักอึ้งแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้ง
ในอีกด้านหนึ่ง สายของสมิธรายงานว่ารถโรงพยาบาลไม่ได้แล่นไปยังโรงพยาบาลแต่กลับถูกดักกลางทาง คนขับรถและนางพยาบาลที่อยู่ในรถถูกฆ่าตายแล้วทิ้งศพไว้ในพุ่มหญ้าข้างทาง แล้วถูกขับไปยังสนามบินก่อนจะจะขึ้นบินไปอย่างรวดเร็ว
“นับว่าพวกมันทำงานเป็นทีมและรวดเร็วมาก มันยิงคุณคุโรซากิที่ญี่ปุ่น และยิงคุณรินในเวลาต่อมา ตอนที่พวกเราวางใจว่าเขาปลอดภัยดีแล้วพวกมันก็ส่งต่อให้กับอีกกลุ่ม ลักพาตัวเขาไปที่อื่น จากการตรวจสอบพบว่าเครื่องบินลำนั้นลงจอดที่สนามบินที่อิตาลีครับ จากนั้นพวกมันก็ส่งต่อให้กับอีกกลุ่มหนึ่งพาตัวเขาไปที่อื่น สายของเราตามไปไม่ถึงว่ามันพาเขาไปไหนเพราะถูกลอบฆ่า แต่เขาไม่ตายนำข่าวนี้กลับมา ตอนนี้กำลังพักรักษาตัวอยู่ครับ” หนึ่งในคนสนิทของสมิธรายงานเหตุการณ์ไปสืบมาได้ ตอนนี้เจ้านายของเขากำลังเดือดจัด พร้อมจะฆ่าใครก็ได้ที่ทำให้เขาหงุดหงิด
“พวกมันกล้ามาก แล้วไอ้คนที่ยิงรินจับตัวไว้ได้แล้วใช่ไหม?” สิ่งที่เขาต้องการคือคำตอบว่า ใช่
“ครับ พวกเราเค้นคำพูดจากมันแล้ว มันปากแข็งมากไม่ยอมบอก ไม่ว่าจะทรมานยังไงก็ตาม” เขาคิดวิธีทรมานสารพัดอย่างมาทำและขู่ มันก็ยังไม่ตอบสักคำ เอาแต่นิ่งยิ้มราวกับคนโรคจิต ตอนนี้ลูกน้องเขาหัวเสียกับมันไปพอสมควร
“ฉันจะจัดการเอง พวกแกไปตามสืบเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มากที่สุด จะใช้คนหรืองบมากขนาดไหนก็ได้ แต่ต้องตามสืบให้ได้ว่าพวกมันเป็นใคร!” ความผูกพันธิ์ระหว่างเขากับมาซายะนั้นแน่นแฟ้น มันถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่รุ่นพ่อเขาแล้ว ตั้งแต่เด็กเขาก็ต้องทำธุรกิจร่วมกับเขารู้ว่าเขาเป็นอย่างไร พอเจอหลานชายที่ตามหามาทั้งชีวิตทุกอย่างที่เขาทำไว้เขาก็ถอนกำลังออก ละทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวกับโลกมืดไปอยู่กับหลานชายในญี่ปุ่นอย่างสงบ หลานของมาซายะก็เท่ากับหลานของเขา และเวลานี้เขาถูกยิงหนำซ้ำยังถูกลักพาตัว พวกมันกล้ามาทำเรื่องอุกอาจแบบนี้เขายอมไม่ได้ ความภาคภูมิใจของตระกูบลที่สืบทอดกันมาจะต้องสานต่อไป
“ล่าพวกมันมา!” เขาออกคำสั่ง ทุกคนรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงแล้วออกไปจัดการงานที่ได้รับมา ในห้องกว้างเหลือเพียงเขาคนเดียว ข้าวของทุกอย่างล้วนแต่หรูหรา เกียรติยศ อำนาจ เงินทอง ทุกอย่างนี้ล้วนแต่ได้รับสืบทอดมา ตระกูลมาเฟียของเขามีอิทธิพลมาก เครือข่ายและพันธมิตรมีมากมายไปทั่วโลก เพียงแต่เขาไม่เคยคิดจะใช้อำนาจสั่งให้เหล่าพันธมิตรทำตามความต้องการส่วนตัวอย่างเห็นแก่ตัว
ชื่อของเขาคือ สมิธ เบรนตัน นั่นคือชื่อที่ใช้ในอังกฤษ เขาเป็นมาเฟียอิตาลี ชื่อเดิมของเขาคือ อันโตนิโอ วาลกัส
เขาจะใช้ชื่อนี้สั่งการทุกอย่างเพื่อตามล่าพวกมันมาให้ได้ สั่งสอนให้รู้ว่ามันกำลังหาเรื่องกับใครอยู่!
“พวกมันส่งคนมาตามฆ่าพวกนั้นทีละคนๆแล้ว แถมการฆ่าก็ไม่ใช่เล่นๆ สภาพศพเละเทะ ดูก็รู้ว่าถูกทรมานก่อนตาย นี่พวกคุณให้ผมไปลักพาตัวใครมากันมันถึงทำแบบนี้ ไหนบอกว่าเด็กนั่นมันเป็นหลานของพ่อคุณที่เป็นแค่ตาแก่ที่ล้างมือจากวงการไง” ชายวัยกลางคน รูปร่างสูงใหญ่ใบหน้ากราดเกรี้ยว ใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะที่มีหญิงและชายหนุ่มชาวเอเชียนั่งอยู่ สีหน้าย่ำแย่ไม่แพ้กัน
“ใครจะไปรู้ล่ะ! ว่าพ่อฉันมันจะใหญ่ถึงขนาดนี้!” เรย์โกะโวยวายกลับตอนนี้เธอชักกลัว แผนเหมือนจะพังถึงแม้จะจับตัวเหยื่อล่อมาได้แล้ว แต่เหมือนถูกไล่บี้ทีละก้าวๆ
“คุณรู้อะไรมั๊ย ไอ้พวกที่ตามฆ่าลูกน้องผมเนี่ย มันคือคนของตระกูลมาเฟียวาลกัส กลุ่มมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลี!” เขาแทบจะจะอกแตกตายเมื่อรู้ว่าลูกน้องของเขาที่ถูกฆ่านั้นถูกฆ่าโดยใคร
“ว่าไงนะ ไหนคุณบอกว่าคุณใหญ่ที่สุดไง พวกฉันถึงยอมทำสัญญากับคุณ” เรย์โกะสีหน้าเครียด ย่ำแย่ถึงขีดสุด คิดไม่ออกแล้วว่าจะเอายังไงต่อดี
“งั้นก็รีบเข้าสิ รีบใช้เด็กนั่นให้เป็นประโยชน์!” จิโร่รีบหาทางแก้ไขสถานการณ์ พวกเขารีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่ห้องชั้นล่าง ลงลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว ที่นี่คืออาคารขนาดใหญ่ ที่เปิดให้บริการเป็นโรงแรมในเมืองและร้านอาหารรวมถึงบาร์เหล้า ชั้นล่างถูกจับจองเป็นร้านอาหาร ชั้นสองเป็นบาร์และชั้นสามปล่อยให้รกร้าง แต่ความจริงคือสถานที่รวมตัวของมาเฟียกลุ่มดิเซโน่
รินนอนพลิกไปมาอยู่หลายรอบบนเตียงเก่าๆที่ขึ้นสนิมแล้ว รู้สึกปวดแผลบที่ตาซ้ายนิดหน่อย อากาศห้องนี้ไม่ถ่ายเทเอาซะเลย หน้าต่างก็ไม่มี ไฟก็เสียหากจ้องนานๆสายตาจะเสียได้ แถมร้อนอบอ้าวจนเขาต้องอาบน้ำเสียหลายรอบ ทนสวมกางเกงที่ใส่ยากเพราะติดลูกเหล็กลูกโต เขาอยู่ที่มาหนึ่งวันแล้ว ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสักอย่าง เขาจะถูกขายจริงๆใช่ไหมเนี่ย แต่เขาเชื่อว่าจะต้องมีคนมาช่วยแน่นอน
รินกระเด้งขึ้นจากเตียง ควานหาอะไรก็ได้ที่พอจะเป็นอาวุธให้กับเขาจะได้ใช้ป้องกันตัว คุ้ยไปคุ้ยมาก็เจอแต่ของไม่มีประโยชน์
“เฮ้อ...” รินรู้สึกเซ็งจัดปนกังวลและหวาดหวั่น ค้นเกือบทั้งห้องแล้วก็ไม่เจออะไรเลย ตอนนี้เหลือแค่ชั้นไม้ข้างเตียง มีเศษกระดาษเต็มไปหมด แต่ในที่สุดก็เหมือนฟ้าระทาน เขาเจอยานอนหลับกล่องหนึ่งไม่รู้ว่าหมดอายุรึยัง มีดแกะสลักขึ้นสนิมและปากกาหัวแหลมเก่าๆ อย่างน้อยก็พอจะแทงใครสักคนได้หากเขาโดนทำร้ายหรือล่วงเกิน
“แก! ออกมาเดี๋ยวนี้ได้เด็กบ้า!” เรย์โกะเปิดประตูดังปึง เธอไม่รอสั่งให้ลูกน้องทำเอง เธอลงมือทำเองทั้งหมด แม้ห้องจะมืดแต่เธอกลับมองเห็นรินได้ชัดเจน ฝ่ามือขาวจิกหัวเล็กๆอย่างไม่สงสาร รินร้องโอดโอยขาเล็กๆถูกรัดรึงจากตรวนเหล็กจนเป็นรอยแดงขึ้นมา
“เรย์โกะ เบาๆกับมันหน่อยซี่ ถ้าเด็กนี่เป็นอะไรมากไปขายไม่ออกกันพอดี!” จิโร่โวยวาย เขากลัวว่าจะไม่ประทับใจหากรินถูกดึงทึ้งหนังหัวจนน่าเกลียดต่างหาก รินถูกส่งต่อให้กับลูกน้องที่เดินตามมา เขาถูกมัดจนแน่น โชคดีที่เก็บอาวุธที่หามาได้เรียบร้อยแล้ว แม้จะเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดแต่ก็ยังแกล้งปั้นหน้านิ่งไม่ตื่นเต้นและหวาดกลัวมากเกินไป
“ทำหน้าให้มันน่าสงสารหน่อยซี่! ตาแกจะได้กระอักเลือดเร็วๆหน่อย” ร่งาเล็กถูกถูลู่ถูถังไปตามทางเดิน ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนและถูกมัดกับเก้าอี้ในห้องนั้นอย่างแน่นหนา ตรวนเหล็กก็ยังถูกถือมาด้วย แม้รินจะดิ้นจนหลุดออกจากเชือกได้แต่ก็ยังหนีไปไหนไม่ได้หากที่ข้อเท้ายังถูกล่ามอยู่แบบนี้ ด้านหน้ามีกล้องตั้งอยู่ ภายในห้องมีเรย์โกะกับจิโร่และใครอีกคนหนึ่งที่รินไม่เคยเห็น สวมชุดสูทสีเทา หวีผมสีเข้มเสยไปด้านหลัง ให้ความรู้สึกเหมือนสมิธ แต่รินคิดว่าสมิธใจดีกว่ามาก คนๆนี้มีสายตาน่ากลัวมองมาที่รินด้วยสายตาแปลกๆที่ทำให้ขนลุกเหมือนที่จิโร่เคยมองริน
“เด็กนี่ชั้นยอดจริงๆด้วย พวกตาแก่ต้องชอบมากแน่ๆ เอาไปประมูลในตลาดมืดคงจะได้หลายล้าน”ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จบงานนี้ก่อนจะเอาไปขายเขาอยากจะลองเล่นสนุกกับเด็กนั่นดูสักสองสามคืนแม้การเสพสมกับผู้ชายจะไม่ใช่เรื่องที่เขาชอบ แต่ทั้งหน้าตาและรูปร่างของเด็กหนุ่มรุ่นๆก็ชวนปลุกอารมณ์ให้เขาไม่น้อย
“ใช่ไหมล่ะ จบงานนี้ฉันอยากจะลอมดูซิว่าหลานชายฉันมันมีดีตรงไหนบ้าง” ความคิดสกปรกตรงกันทันที สองคนคุยกันอย่างออกรสเต็มไปด้วยความมัวเมาและลุ่มหลง เรย์โกะฟังแล้วเบ้ปาก
“จะถ่ายเลยไหมครับท่าน?” ลูกน้องคนหนึ่งถาม เซคันด์ ผู้เป็นนายพยักหน้าแล้วจึงหันไปพูดคุยกับจิโร่ต่อ
“ตาแก่นั่นจะต้องกระอักเลือดแน่ ไอ้คนรักของเด็กนี่ก็เหมือนกัน คุโรซากิเคียว จะเป็นยังไงนะถ้าดวงใจของพวกมันจะถูกข่มขืนต่อหน้ามันถ้าไม่ยอมเซ็นยกทุกอย่างให้พวกเรา!”
คลิปวิดีโอหนึ่งถูกส่งมาจากต่างประเทศ หนึ่งในผู้ดูแลระบบคอมพิวเตอร์และติดตามข่าวคราวสืบหาถึงคนร้ายในสังกัดของมาซายะคลิกเปิดมันขึ้นมาดูท่ามกลางการจับจ้องของผู้คนมากมาในห้องกว้าง ทั้งมาซายะ เคียว ยาตะที่รีบบินกลับมาจากลอนดอนมาที่ญี่ปุ่น ภาพในวิดิโอถูกฉายขึ้นสไลด์ ทันทีที่มันเริ่มเล่นตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาทั้งสามคู่เบิกกว้างอย่างตกใจ มาซายะกรีดร้องแทบจะขาดใจ
“ริน!”
………………………………………………………………………………………………………..
ความคิดเห็น