ซาตานลวงรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

“อ้าว ทำไมกลับมาพร้อมกันได้หล่ะค่ะ   ไหนคุณอัครว่าออกไปเดินเล่นเห็นมาพร้อมกัน ”  ป้าน้อมที่กำลังออกมาจากในครัวก็มองเห็นอัครวินท์ที่เดินเข้ามาและตามมาติดๆคือยัยหนูอิ่ม  แถมยังเดินก้มหน้าแปลกๆ

“่พอดีผมเจอหนูอิ่มที่ชายหาดนะครับ  เห็นว่ามีแผลเลยจะพามาทำแผลก่อน ” ป้าน้อมที่จะถามว่าไปรู้จักกันได้ยังไงก็ต้องหยุดคำถามที่จะถาม แล้วเดินเข้าไปดูแผลของเด็กหญิงก่อนว่าแล้วทำไมเดินก้มหน้า

“ไหนให้ป้าดูแผลก่อนซิลูก มีทรายอยู่ด้านไหนด้วยต้องไปล้างมือก่อนนะหนูอิ่ม  แล้วเดี๋ยวป้าไปเอากล่องยามาทำแผลให้  แม่เราออกไปข้างนอกเมื้อกี้พอดี  ไปๆล้างมือก่อน”  พูดเสร็จป้าน้อมก็เดินไปเอากล่องยาอีกด้าน ส่วนเด็กหญิงก็เดินไปล้างมือในห้องครัวโดยมีอัครวินท์เดินตามไปด้วยอยู่ด้านหลัง

หนูอิ่มกำลังเอื้อมมือไปเปฺิดก๊อกน้ำเพื่อจะล้างมือ ก็มีมือที่โตกว่าเอื้อมมือไปเปิดก่อนแล้วตามมาด้วยเสียงนิ่งๆ

“ มาเดี๋ยวพี่ช่วยล้างเอง  เอามือข้างที่เป็นแผลออกมา เดี๋ยวหนูอิ่มล้างไม่สะอาด” มือข้างที่เอื้อมไปเปิดน้ำต้องหดกลับมาแล้วยื่นมือที่เป็นแผลออกไปแทน  เมื่อยื่นมือออกไปก็ถูกมือของอัครจับไว้  แล้วเปฺิดน้ำจากก๊อกเพื่อล้างแผล  เมื่อแผลโดนน้ำก็ทำให้เด็กหญิงออกอาการสะดุ้งและจะชักมือกลับ  ดีที่อัครจับมือเอาไว้

“เจ็บไหมแต่ต้องล้างเอาทรายออกก่อน  เดี๋ยวเเผลจะติดเชื้อได้ ”

“ ไม่ค่ะ ไม่เจ็บเลยยย  แสบนิดหน่อยเอง ”  น่าจะไม่เจ็บแหละเด็กน้อย  เสียงสูงขนาดนั้นแถมน้ำตาคลอด้วยอดทนดีเหมือนกันนิ  ว่าแล้วว่าไมพวกเพื่อนตัวดีที่มีน้องสาวถงชอบหยอกและอวดน้องกันบ่อยๆ  ก็น่าแกล้งแบบนี้นี่เอง

“ พี่ก็ว่าน่าจะไม่เจ็บ ถ้างั้นล้างนานหน่อยก็ดีนะแผลจะได้สะอาด ดีไหมฮึ ” มีสะดุ้งด้วยแหะ ฮึ ตลกจริงๆ

“ หนูอิ่มว่าน่าจะสะอาดแล้วนะค่ะ ไปหาป้าน้อมกันดีกว่า ”  หน้านิ่งๆด้วยน่าจะอยากล้างอีกแน่เลย  นี้ก็แสบแล้วล้างนานกว่านี้แผลเปื่อยพอดี หลานคุณท่านน่าจะรักสะอาดแน่ๆเลย

อัครวินท์ที่จะแกล้งเด็กหญิงต่อก็ได้ยินเสียงเรียกของป้าน้อมเสียก่อนเลยต้องหยุด   แล้วปล่อยมือให้เด็กหญิงไปทำแผล   ไม่เคยรู้ตัวเองมาก่อนเลยว่าเป็นคนชอบแกล้งเด็กด้วยสงสัยไม่เคยมีเด็กผู้หญิงรุ่นนี้หรือไม่เคยมีน้องสาวก็ไม่รู้  มีแต่พวกทะโมนของลูกคุณอาเท่านั้น   อืมน่าจะใช่   ระหว่างคิดก็เดินตามมาดูเด็กหญิงทำแผลด้วย

“ ตกลงมีแผลได้ไงหนูอิ่มหรือวิ่งหกล้ม ” 

“ เปล่าค่ะ  เล่นกับพจน์และเพื่อน  พวกเค้าหาว่าหนูอิ่มลืมตามองตอนเล่นซ่อนแอบ หนูอิ่มไม่ได้ลืมตานะค่ะแล้วพจน์ก็มาผลักจนล้ม  หนูอิ่มไม่เล่นกับพจน์แล้วค่ะ ”  อ้อ ฟ้องเก่งเสียด้วยแล้วดูปากจะงอนถึงจมูกแล้ว ตลกจัง

“ จ้ะ ไม่ต้องไปเล่นด้วยเลยลูก  ให้เหงาไปเลยนะ ” ได้ยินป้าน้อมพูดแบบนั่นแล้วยิ้มออกเลยนะ เด็กจริงๆสงสัยงอนบ่อยดูจากอาการป้าน้อมแล้ว

“ ค่ะ ไม่เล่นด้วยแล้ว ” หนูอิ่มดีใจมากที่มีคนเข้าใจและอยู่ฝั่งเดียวกัน  แผลก็ดูเหมือนจะไม่เจ็บแล้วด้วย

“ ผมขึ้นไปชั้นบนแล้วนะครับแล้วจะนอนเลย  ฝากบอกคุณปู่กับคุณย่าด้วยนะครับ”

“ ไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าบอกคุณๆเอง  เอ้า  หนูอิ่มขอบคุณคุณอัครซิ ”

“ขอบคุณค่ะ  " 

“ไม่เป็นไร ผมไปละครับ ”

 อัครวินท์ก็เดินหันหลังขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน แต่ก็ยังได้ยินเสียงพูดคุยที่ยังดังอยู่ด้านหลังของหนึ่งคนเล็กหนึ่งผู้ใหญ่  ว่าแล้วทำไมคุณย่ากับคุณปู่ถึงย้ายมาอยู่ที่นี้   ไม่แค่บรรยากาศที่เป็นธรรมชาติหรืออาหารทะเลสดๆ  แต่คนที่นี้ยังใช้ชีวิตแบบมีน้ำใจ  ยังมองเห็นความไร้เดียงสาของเด็กๆที่โกรธกันวันนี้พรุ่งนี้ก็ดีกัน  นึกแล้วก็แตกต่างจากสังคมที่จากมาเหลือเกิน  เมื่อนึกเรื่องนี้ขึ้นมาก็ทำให้รอยยิ้มที่มีบนใบหน้าและความสุขที่มีเมื้อกี้หายไปหมด  เหลือเพียงความเคร่งเครียดและความเกลียดชังทีเข้ามาแทนที่

*นักเขียนมือใหม่   คิดชื่อเรื่องเอาไว้เมื่อสองปีก่อนเพิ่งจะได้ลงมือเขียน   ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ  จะมาลงให้อ่านบ่อยๆๆค่ะ