คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [ ?? X SUHO ] :: AUCTION :: - Part 1 -
๑.
หลังจากชายชุดดำออกไปหมดแล้ว ผู้เป็นพ่อก็ทรุดตัวลงกับพื้นห้องนั่งเล่นอย่างหมดแรง... แก้วตากลมสีดำของจุนมยอนกวาดตาไปทั่วห้องนั่งเล่นที่เคยสวยงาม... ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรที่พอเป็นรูปเป็นร่างเลยสักนิด.... แจกันใบสวยที่เคยวางโชว์ไว้บนพื้นแตกละเอียด... ตู้โชว์ที่มีสารพัดรูปถ่ายของครอบครัวก็โดนทำล้ายอย่างไม่เหลือชิ้นดี...
...ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับครอบครัวเขากันนะ...
“พ่อฮะ...แม่ฮะ... มัน....เกิดขึ้นได้ยังไง” จุนมยอนเอ่ยถามขึ้นเสียงเบา ในขณะที่ดวงหน้าขาวนั้นก้มหน้ามองรูปครอบครัวที่กรอบหักและกระจกแตกกระจายกองอยู่ที่พื้น... รอบดวงตาเขาเหมือนจะผ่าวร้อนและเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อ.... แต่เขาจะไม่ร้องไห้...
...เขาตั้งใจไว้แบบนั้น...
“พ่อ.... พ่อขอโทษ... จุนมยอน... ลูกขึ้นไปข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวเรื่องนี้พ่อกับแม่จะจัดการเอง” พ่อเอ่ยกับเขาเหมือนทุกครั้งที่กลับมาบ้านเจอข้าวของกระจัดกระจาย...
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นบ้านอยู่ในสภาพนี้... ไม่สิ... ต้องบอกว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เขาเห็นมา.... วันแรกแค่เศษกระจก.... วันที่สองแค่โต๊ะพังไปตัว... และนี่คือวันที่สาม...
...ในทีแรกจุนมยอนก็คิดว่าพ่อกับแม่เขาทะเลาะกันรึเปล่า เพราะท่านทั้งสองนั้นไม่ยอมสบตาตรงๆเลยสักครั้งตอนเอื้อนเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น... วันนี้เขาถึงได้รู้แท้จริงแล้วมันเป็นเช่นไร...
และในเมื่อเขาเห็นขนาดนี้แล้ว... ทำไมพ่อกับแม่ของเขาถึงไม่ยอมบอกอะไรเลยละ...
“ไม่... พ่อครับ... พ่อจะไม่บอกอะไรผมเลยจริงๆเหรอ... ผมโตแล้วนะ”
“จุนมยอน... ไม่เอาลูก อย่าดื้อกับพ่อ... ขึ้นไปบนบ้านนะ”
“ไม่ครับแม่... ถ้าพ่อหาเงินไม่ทันกำหนด... ยังไงมันก็ต้องเอาตัวผมไปอยู่ดี... อย่างน้อยๆให้ผมได้รู้ได้ไหมครับ ว่าเรื่องอะไร” คนเป็นพ่อถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะเงยหน้าสบสายตาของภรรยาที่ยิ้มน้อยๆพร้อมพยักหน้าเบาๆ
“...ขึ้นไปรอพ่อที่ห้องทำงาน... พ่อจะเล่าทุกอย่างให้ลูกฟัง”
ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปตั้งแต่เมื่อไร เรือนร่างบางทีนอนแผ่อยู่บนเตียงนอนหนาในห้องของตนนั้นไม่อาจรับรู้... หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทุกอย่างพร้อมกับ บัญชีเดือนนี้ของพ่อแล้วก็ยิ่งใจหาย...
บ้านของเขาประกอบอาชีพอิสระ... คุณพ่อนั้นเป็นสถาปนิกที่พบรักกับคุณแม่ที่มัณฑนากร ที่จ๊อบงานหนึ่งโดนบังเอิญ... เขาคิดว่าบ้านของเขามีงานเข้ามาตลอด... แต่แท้จริงแล้วทั้งคุณพ่อและคุณแม่ไม่มีงานมาตั้งเมื่อสองเดือนก่อน... ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นยังอุตส่าห์พาเขาไปเที่ยวและยังให้เงินค่าขนมเท่าเดิมอีกต่างหาก...
...และสิ่งที่เขาจะสามารถตอบแทนพวกท่านได้ตอนนี้...
ก็คงมีเพียงอย่างเดียวสินะ...
ดวงตากลมไหววูบเล็กน้อย ก่อนที่เปลือกตาบางจะปิดลงพร้อมๆกับหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมา... โลกมนุษย์ที่เขารู้จักมันโหดร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ... ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวเขา...มันโหดร้ายเกินไปไหมกับครอบครัวที่ทำมาหากินสุจริตแบบนี้...
อันที่จริง... ที่บ้านเป็นแบบนี้มันก็คงเป็นเพราะเขา... เพราะต้องส่งเขาเรียน... เพราะต้องจ่ายค่าโน้นนั่นนี่ให้เขาเพื่อไปโรงเรียน...
...ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาทั้งนั้น...
แล้วแบบนี้จะให้เขาหนีไปอย่างที่พ่อบอก...
...เขาทำไม่ได้เด็ดขาด..
รุ่งสางมาถึงเร็วอย่างที่ทุกคนในบ้านไม่ต้องการ... จุนมยอนตื่นเช้าลงมาช่วยแม่ทำกับข้าวตามปกติ ห้องนั่งเล่นกลางบ้านนั้นกลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิมขาดก็แต่แจกันและตู้โชว์เท่านั้น...
ไม่สิ... มันไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด...
บรรยากาศตอนเช้าที่แสนสดใสนั้นหายไป... ใบหน้าของพ่อแม่เขานั้นเต็มไปด้วยความกังวล แถมใบหน้านั้นก็เต็มไปด้วยความอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด... พ่อแม่ของเขาไม่ได้นอนตลอดทั้งคืนแน่ๆ ปากหนาเผลอเม้มเข้าหากันเหมือนทุกครั้งที่เจอเรื่องเครียด... ก่อนจะรีบฉีกยิ้มกว้างส่งให้ผู้เป็นแม่อีกครั้ง เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาความเป็นห่วงที่ส่งมา...
“จุนมยอน... พ่อว่า... พ่อจะส่งลูกไปจีน” เสียงของพ่อดังขึ้นที่หน้าห้องครัว ทำให้เขากับแม่หันไปอย่างรวดเร็ว... ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะส่ายหน้ารัว พร้อมกับค่อยๆวางจานลงกับพื้นโต๊ะอย่างหมดแรง
“ไม่...ไม่นะครับ.. ถ้าทำแบบนั้น พ่อกับแม่ละ...พ่อกับแม่จะทำยังไง...แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้น...ผม... ผมจะอยู่ยังไงละครับ....” ผู้เป็นแม่คว้าลูกชายคนเดียวของเธอเข้ามากอดแน่น... เธอดีใจที่ลูกชายคนเดียวของเธอโตขึ้นมาเป็นเด็กมีความรับผิดชอบขนาดนี้...
“ลูกจะยอมตกนรกทั้งเป็นรึไง... พ่อกับแม่ก็แก่แล้วอยู่ได้อีกไม่นาน แต่ลูกยังอยู่ได้อีกนานนะ” จุนมยอนส่ายหน้าปฏิเสธคำของผู้เป็นพ่อก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...
“ถ้าเพื่อพ่อแม่แล้วละก็... ต่อให้เป็นนรกหรืออะไรผมก็ยอม... ให้ผมได้ตอบแทนบุญคุณสักนิดเถอะครับ...”
แปะๆ
เสียงปรบมือดังขั้นที่หน้าห้องครัว.. เรียกให้สายตาสามคู่นั้นหันไปมองทันที...
“ช่างน่ายกย่องเสียจริงๆ แต่ว่านะคุณหนู... สิ่งที่คุณจะได้เจอต่อจากนี้...มันยิ่งกว่านรกอีก” น้ำเสียงเย้ยหยันถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นเรียกดวงตาแววโรจน์จากร่างบางในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อเป็นแม่ทันที...
ร่างสูงในชุดสูทสีดำรับเข้ากับใบหน้าคมเข้มของผู้ที่เอ่ยยืดเวลาให้กับครอบครัวคิมเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มสมเพชจุดอยู่ที่มุมปาก... มือหนาภายใต้ถุงมือหนังสือดำวางลงบนโต๊ะใกล้ตัวที่วางหม้อหุงข้าวไว้ก่อนที่จะหันมามองจ้องตากับจุนมยอน จนกระทั่งคนตัวบางเสออกด้วยความหวานกลัว..
“ผะ....ผมขอเวลาอีกสองวัน... ผมจะหาเงินมาให้ครบ... อย่าเอาตัวลูกชายผมไปเลย...” คนเป็นพ่อเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่แสนน่ากดดันนั้นขึ้น...
“สองวัน ? ให้ส่งเด็กนั่นหนีน่ะเหรอ... หึ...” ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาคมจ้องมองผู้เป็นผู้นำครอบครัวด้วยสายตาที่อ่านยาก... “เงินที่ขาด... ถ้าไม่ครบ... บอกลากันได้เลย” รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่หันไปสั่งลูกน้องให้เข้าไปจับตัวคนตัวขาวที่อยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่
จุนมยอนขยับตัวออกห่างผู้เป็นแม่ก่อน เพื่อไม่ให้แม่ของเขาต้องโดนทำร้าย... ร่างบางยืนนิ่งจ้องหน้าคนที่ยืนแสยะยิ้มอยู่ด้วยดวงตาแววโรจน์ที่พร้อมจะปะทุทุกเมื่อ...
“ไม่ต้อง... ฉันเดินเองได้... แล้วถ้าจะกรุณาช่วยอย่าทำร้ายพ่อแม่ฉันด้วย” ร่างสูงเดินมายืนอยู่ตรงหน้าร่างบาง ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏขึ้นบนใบหน้า มือหนายกขึ้นใช้ข้อนิ้วไล้แก้มบางอย่างเบามือ
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือแกร่งฟาดลงบนแก้มขาวอย่างแรงก่อนที่มันจะบีบคางของจุนมยอนอย่างแรงโดยไม่สนใจใบหน้าเหยเกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขาเลยสักนิด
“อย่าคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ต่อรอง... เด็กน้อย... เอาตัวมันไป!!” ท้ายประโยคหันไปตะโกนบอกลูกน้องที่ยืนรออยู่ ร่างสูงเหวี่ยงร่างของจุนมยอนไปให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังก่อนจะตรงไปหาผู้เป็นพ่อแม่ที่นั่งกอดกันอยู่ที่โต๊ะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ลูกของตนโดนทำร้าย...
“ไม่ต้องเป็นห่วงลูกของคุณหรอกนะครับ... ตามตกลง... เราได้เงินคืนครบ ขอให้มีความสุขกับชีวิตที่ไร้หนี้สิน”
ร่างบางถูกยัดขึ้นไปบนรถคันหรู ก่อนที่ประตูรถจะถูกปิดและล็อกจากด้านนอกทันที... ตากลมกลอกตามองไปมารอบๆอย่างหาททางหนีที่ไล่ แต่ก็ไม่ได้พบอะไรเลย... มือบางทุบกระจกรถอย่างเจ็บใจ ก่อนที่จะหันไปอีกทางเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด...
ร่างสูงของคนที่ตบเขาเมื่อครู่ก้าวขึ้นมาพร้อมกับดวงตาเย็นชาคู่นั้น จุนมยอนถดกายถอยจนติดประตูทันทีเมื่อประตูอีกฝั่งหนึ่งถูกปิดลงเช่นกัน... ดวงตาเย็นชาปรายตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกของลูกน้อง
“ไปเลยไหมครับ คุณจื่อเทา” การพยักหน้าน้อยๆ คือสิ่งที่คนขับรถได้รับกลับไป... รถคันหรูเคลื่อนออกจากบริเวณทาวน์โฮมหลังสวย สู่ถนนใหญ่ มุ่งตรงสู่จุดหมายปลายทางที่จุนมยอนไม่อาจรู้ได้ว่ามันคือที่ใด...
ความเงียบปกคลุมทั่วห้องโดยสาร... ดวงตากลมโตนั้นประสบจังหวะที่รถติดไฟแดงทำท่าจะเปิดประตูลงไป แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆนั้นไวกว่า... ผู้ชายที่คนขับรถเรียกว่า “จื่อเทา” นั้นขยับกายเข้าหาพร้อมกับโน้มตัวชิดแผ่นหลังเขา ในขณะที่มือหนาข้างหนึ่งนั้นบีบข้อมือเขาอย่างแรง...
“ถ้าอยู่นิ่งๆคงไม่ต้องเจ็บตัว... แต่มันไม่เร้าใจหรือไง หื้ม..? เด็กน้อย” จุนมยอนดิ้นไปมาอย่างอยู่ใต้เรือนร่างสูง ก่อนที่จื่อเทาจะใช้มืออีกข้างที่ว่างนั้นบีบคางขาวให้หันมาสบตาตน “คิมจุนมยอน... อย่าทำให้ฉันโมโห... ถึงพี่จะบอกไม่ให้ฉันทำสินค้าเป็นรอย... แต่ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้ทำอะไร...จำไว้ว่า สินค้าไม่มีสิทธิ์หนีหรือเรียกร้องอะไร...จำเอาไว้... หึ”
ปากบางเม้มเข้าหากันอย่างอดกลั้น... เขาอยากจะดิ้นให้หลุด แล้วชกหน้าคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังสักที ตามด้วยอะไรมากมายที่ต้องการให้คนคนนี้เจ็บปวดและได้รับบาดเจ็บ...
แต่สถานการณ์ตอนนี้... ถ้าหากเขาทำอะไรลงไป... มีแต่เขาที่ต้องเจ็บตัว...
...เจ็บใจชะมัด...
ลานจอดรถกว้างด้านหลังโรงแรมหรูนั้นเป็นจุดหมายปลายทาง... จุนมยอนมองคนชุดดำหลายสิบคนด้านนอกแล้วก็เบือนหน้าเข้ามามองคนข้างๆด้วยสายตาหวาดระแวง... เขายอมรับเลยว่าเขากำลังกลัวอย่างที่สุด... มันไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าเขาจะปลอดภัยและหนีออกไปได้...
...ไม่มีสักอย่าง...
ในขณะที่กำลังใช้ความคิดอยู่นั้น คนตัวที่นั่งซ้อนทับอยู่ด้านหลังก็เอื้อมไปเปิดประตูก่อนจะดันหลังบางให้เดินลงไป... จุนมยอนขืนตัวอย่างดื้อดึง ก่อนที่ร่างของตนจะลอยหวืดลงมาอย่างไม่สามารถขัดขืนได้ ด้วยฝีมือของคนด้านหลัง....
จื่อเทาสั่งให้คนที่อยู่ตรงนั้นหาเชือกมามัดแขนของเขาไว้ ก่อนที่จะพาเดินลงไปยังชั้นใต้ดินของตัวโรงแรมที่ต้องเดินลงไปในบันไดที่มือสนิทนั้นนานพอสมควร... ดวงตากลมกวาดตามองไปในทางเดินมืดมิดนั้นอย่างหวาดกลัว ก่อนที่จะต้องหยุดเดินเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกกระชากอย่างแรงจนคนตัวบางนั้นเซถอยหลัง...
ตากลมตวัดมองเจ้าของมือที่กระชากแขนตนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ทำได้แค่นั้นเมื่อพวกเขาเดินมาถึงประตูบานใหญ่ที่มีระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาตั้งอยู่...
หลังจากเดินผ่านเข้าประตูมาก็เป็นทางเดินยาวที่มีประตูมากมายตั้งอยู่... จุนมยอนพยายามมองเข้าไปในห้องเหล่านั้นแต่ก็ไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย... สุดท้ายเดินนั้นมีประตูไม้ที่ถูกแกะสลักอย่างสวยงามตั้งอยู่
ห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีโซฟาสีแดงตั้งอยู่กลางห้องพร้อมกับร่างโปร่งของเจ้าของห้อง ทางเดินและห้องมากมายที่อยู่ด้านหลังนั้นยิ่งทำให้คนตัวบางสงสัย...
คนชุดดำที่เดินเข้ามาก่อนหน้าต่างโค้งให้คนในชุดสูทสีดำที่ตัดกับเนกไทสีแดงสวยที่นั่งอยู่บนโซฟา มือหนาของคนที่นั่งอยู่กลางห้องนั้นถือแก้วทรงสูงที่มีน้ำสีแดงสวยอยู่ครึ่งแก้ว... ทันทีที่เห็นผู้มาเยือน มือเรียวก็จัดการวางแก้วไวน์วงบนโต๊ะรับแขก ก่อนจะลุกขึ้นและยกยิ้มให้กับน้องชายที่เดินเข้ามาพร้อมสินค้าของตน
ร่างโปรงเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่เบื้องหน้าด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่มือสากจะลากผ่านผิวเนื้อเนียนสวยกระทั่งมาถึงริมฝีปากแดงสด ก่อนจะกระตุกยิ้มออกมา
“ดูแลสินค้าให้ดีหน่อยเทา... งานประมูลครั้งนี้เราต้องได้กำไรแน่ๆ เอามันไปไว้ข้างบน จัดคนไปเฝ้าด้วยเข้าใจไหม” จื่อเทาโค้งกายรับคำก่อนจะกระชากแขนเรียวบางให้เดินตาม แต่จุนมยอนไม่ยอม เขาทั้งกระชากกลับและพยายามจะดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม...แต่เขาก็ไม่อาจสู้แรงร่างสูงได้เลยสักนิด
มือหนาภายใต้ถุงมือหนังฟาดลงบนแก้มขาวอีกครั้งก่อนจะกระชากคางมนให้เข้ามาประชิดและเอ่ยรอดไรฟัน “อย่าพยศให้มากนัก... ไป!!!!”
หลังจากที่จื่อเทาลากจุนมยอนขึ้นมาบนห้องนอนที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายที่มีแค่เตียงกับเก้าอี้ตัวหนึ่ง เทาเหวี่ยงคนตัวบางลงบนเตียงอย่างแรงก่อนจะตามมาทาบทับทันที เมื่อเห็นคนที่ถูกมัดด้วยเชือกนั้นกำลังจะลุกขึ้นหนี...
มือใหญ่รวบข้อมือเล็กขึ้นเนื้อหัว ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้
“ต้องให้ล่ามโซ่ด้วยสินะ ถึงจะยอมเลิกพยศน่ะ!!” จื่อเทาตะโกนใส่หน้าจุนมยอน พร้อมกับมือหนาที่ฟาดลงบนใบแก้มขาวอีกครั้ง และผละออกจากห้องไป...
จุนมยอนยกมือกุมแก้มข้างที่โดนตบซ้ำสามก่อนที่มือบางอีกข้างหนึ่งจะกำผ้าปูที่นอนสีน้ำตาลนั้นอย่างโกรธแค้น...
ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเขาด้วย...
...ทำไมต้องเป็นเขาด้วย...
จุนมยอนขดตัวกอดตัวเองก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาอย่างสมเพชตัวเอง... เขาทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด
แค่กระชากแขนให้หลุดจากมือหนานั้นเขายังทำไม่ได้เลย....
และเขาจะหาทางออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร...
ในตอนนี้กี่โมงเขาไม่อาจรับรู้... เปลือกตาบางที่มีคราบน้ำตาเกราะกรังนั้นเปิดออก พร้อมกับดวงตากลมที่กวาดตาไปทั่วห้องอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นคนผิวขาวในชุดสูทสีดำที่เส้นผมด้านบนนั้นเป็นสีบลอนด์สว่าง... ดวงตาเรียวไร้แววคู่นั้นจ้องมองมาที่เขา ในขณะที่มือเรียวบางของคนคนนั้นถือถาดอาหารอยู่...
แกร๊ง...
เสียงสายโซ่เสียดสีกันทำให้คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันก่อนจะก้มลงมองมือทั้งสองข้างที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ตรวนสีดำสนิทที่ยึดติดอยู่ที่หัวเตียง
“ถ้าคุณไม่พยศกับคุณเทา คุณคงไม่ถูกล่าม” คนที่ยืนอยู่ที่ปลายเตียงเอ่ยขึ้น ก่อนจะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะที่เลื่อนมาเบื้องหน้าร่างบางที่ยังคงอยู่ในชุดนักเรียนโรงเรียนดัง... “กินซะ... ถ้ายังไม่อยากขาดสารอาหารตาย เดี๋ยวอีกชั่วโมงผมจะมาเก็บ”
“เดี๋ยว... นายชื่ออะไร”
“ผมไม่ได้รับคำสั่งมาให้ตอบคำถามของคุณ.. กินซะคุณจุนมยอน ผมขอตัว”
ทันทีที่ออกมาจากห้องของสินค้าชิ้นสำคัญ คนยกอาหารก็ถูกสวมกอดจากด้านหลังและถูกจมูกโด่งของคนด้านหลังซุกไซร้ซอกคอระหงส์ทันที
“ทำได้ดีมากเซฮุน... เตรียมรับรางวัลจากฉันแล้วใช่ไหม” เจ้าของชื่อเซฮุนครางรับคำในลำคอ ก่อนจะพลิกตัวมาโอบคอคนตัวสูงที่ช้อนตัวเขาขึ้น เพื่อไปรับรางวัลอย่างไม่ขัดขืน
คำสั่งที่เซฮุนได้รับ... มันก็แค่ทำตามที่คนคนนี้ต้องการทุกอย่าง
...มันก็แค่นั้น...
TBC.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วววววว กับตอนที่ ๑ เผอิญเสร็จเร็วเลยลงเลย บวกกับเพื่อนบนไม่มีฟิคอ่านด้วย คึคึ ตอนแรกนี่เป็นยังไงบ้างคะ ?? อึดอัดรึเปล่า แต่โบว์เชื่อว่าต้องมีคนอยากตบน้องเทาหลายคนเลอออ อย่าทำร้ายน้องนะคะ 5555555
ฟิคเรื่องนี้ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะกี่ตอน แต่ที่แพลนไว้มันก็คงประมาณสามตอนนะคะ แต่อาจจะมากกว่านั้น และต่อด้วยเทาฮุน... ; w ; อยากเขียนเทาฮุนมากนะ ฮือออออออออออ แต่อยากจะกระซิบว่า แอบเขียนตอนสุดท้ายไปได้สามสิบเปอร์แล้ว แต่ตอนหน้ายังไม่ได้เริ่มสักคำ TT
บ่นมาเยอะมากเลอออ งั้นขอขอบคุณหน่อยนะคะะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคของโบว์ ในทุกๆเรื่อง ดีใจมากๆที่มีคนเข้ามาอ่าน แล้วก็ ~~ ชื่อเพจเราเปลี่ยนแล้วน้าา า หมายเหตุอ่านได้ที่หน้าบทความเลยค่าา
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ > w <
ปล. อย่าลืมให้กำลังใจเค้าน้าาา ขอบคุณค่าา ><
ความคิดเห็น