คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 หนึ่งวันของยูคยอม โดย ยูคยอม รีไรท์
ตอนที่ 2
หนึ่งวันของยูคยอม โดย ยูคยอม
~ Girls girls
girls they love me, Girls girls girls they love me ~
มือควานหาเปะปะก่อนจะกดปิดเสียงปลุกที่ตั้งไว้
“Bam Bam Bam he loves
me” ผมพึมพำเป็นทำนองเพลง
ยิ้มคนเดียวก่อนจะลืมตาหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาดู
5.45 am
รีบลุกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน
เปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายอย่างรวดเร็วแล้วตรงดิ่งไปห้องข้างๆ
ติ๊งต่อง
“แบมฮยอง”
ติ๊งต่อง
“แบมแบมฮยองงง”
ติ๊งต่อง
“แบมแบมแบมฮยองงง”
ติ๊งต่อง
“แบม...”
“คิมยูคยอม
นายเป็นปีศาจหรือไง” เจ้าของชื่อเปิดประตูออกมาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ
ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ได้แต่พึมพำว่าทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา
“ผมมารับฮยองไปวิ่ง” ผมตอบเสียงใส
“ขอสักวันเถอะ
นี่มันปิดเทอมนะ ฉันควรได้นอนตื่นสายๆ สิ” คนตัวเล็กตอบงึมงำก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง
ห้องเดี่ยวที่เหมือนกับห้องของผม
หอพักนี้มีห้องเดี่ยวแค่สองห้องคือของผมกับแบมฮยอง นอกนั้นเป็นแบบสองห้องนอนหมด
ผมก้มหน้ายิ้ม มีแค่ผมกับแบมฮยองที่เหมือนกัน...
“ห้ามนอนต่อนะ” ผมเดินตามไปดึงแขนคนที่กำลังทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนเตียงอีกครั้ง
“...”
“แบมฮยองงง” จับแขนเล็กเขย่า “ถ้าไม่ลุกผมจะล้มทับนะ”
ไม่มีคำตอบใดกลับมา
ผมขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งก่อนจะทิ้งตัวลงไปจริงๆ
“แอ่ก
โอ๊ยๆๆ นายทับฉันจริงๆ เหรอเนี่ย!” คนโดนทับร้องโวยวายดิ้นไปมาอยู่ข้างล่าง
“ผมบอกแล้วไง”
“หนัก
ยูคยอม โอ๊ย นายจะฆ่าฉันแล้วนะ ไอ้ตัวยักษ์!” แขนบางตีไปมาบนที่นอน
พยายามจะดันพาตัวเองออก
“ก็แบมฮยองไม่ยอมลุก” ผมตอบ นอกจากไม่ลุกออกจากร่างเล็กแล้วยังฝังจมูกลงบนไหล่ขวาของเจ้าตัวอีก
“นายไม่ลุกแล้วฉันจะลุกได้ยังไงเล่า!”
“แต่ถ้าฮยองหลับอีก”
“โดนยักษ์ล้มทับแบบนี้ฉันหลับไม่ลงแล้ว!”
“ก็ได้” ผมลุกขึ้นยืนข้างเตียง
ยิ้มกว้างให้คนตัวเล็กที่พลิกตัวกลับมานั่งพร้อมกับถอนหายใจเฮือก
“นายเกือบฆาตกรรมคนหน้าตาดีอย่างฉันไปแล้วรู้ไหม
โลกจะหม่นหมองแค่ไหนถ้าไม่มีฉันอยู่” ตากลมทำเป็นจ้องดุๆ
แต่ในสายตาผมไม่ต่างอะไรกับลูกแมวน้อยกำลังขู่ฟ่อๆ
“โลกหม่นหมองแค่ไหนผมไม่รู้หรอก
แต่ผมคงหม่นหมองสุดๆ เลย”
แบมฮยองยิ้มขำ
ส่ายหัวนิดๆ ก่อนจะลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ
“รอแป๊บหนึ่งแล้วกัน”
พอแผ่นหลังเจ้าของห้องหายลับไป
ผมก็นั่งลงบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองรอบๆ
ผมมาที่นี่บ่อยจนแทบจะเรียกได้ว่าบ่อยกว่าอยู่ห้องตัวเอง
ลุกเดินไปดูรูปถ่ายที่ถูกตั้งไว้บนตู้ที่ใช้เก็บของ บนนั้นมีรูปถ่ายรวมทุกคนในหอ
รูปถ่ายกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียน รูปถ่ายกับครอบครัว แน่นอนว่านอกจากรูปครอบครัวแล้ว
ทุกรูปมีผมอยู่ในนั้น ผมหยิบกรอบรูปอันเล็กที่เป็นรูปถ่ายคู่กันของผมกับแบมฮยองขึ้นมาดู
เป็นรูปตอนผมกำลังจับแก้มกลมๆ
นั่นยืดออก จำได้ว่าตอนนั้นแจ็คสันฮยองเรียกให้หันไปถ่ายรูป ผมนึกมันเขี้ยวเลยจับแก้มแบมฮยองดึงซะ
คนโดนดึงแก้มโวยวายใหญ่ บอกว่าถ้าหน้าฉันเบี้ยวสาวๆ ที่โรงเรียนต้องร้องไห้แน่
แต่สุดท้ายรูปนี้ก็ถูกใส่กรอบและวางอยู่ในห้องแบมฮยอง
“เสร็จแล้ว” คนเดียวกับที่ถูกดึงแก้มในรูปใส่เสื้อฮู้ดสีเทากับกางเกงผ้าสีเดียวกันออกมา “ไปยัง”
“ปะ” ผมเดินไปคว้ามือคนตัวเล็ก
“ฉันไม่ใช่ลูกหมานะ
ไม่ต้องจูง เดินเองได้” แบมฮยองดึงมือออกแล้วเดินนำหน้า
“แต่ผมเดินไม่ได้นี่” ผมหยุดยืนอยู่กับที่
“งั้นนายก็เป็นลูกหมางั้นสิ” คนด้านหน้าเอี้ยวตัวมาถาม
ผมไม่ตอบ ยื่นมือส่งให้
“ให้ตายเหอะ
คิมยูคยอม นายเป็นลูกหมาจริงๆ หรือไง” แบมฮยองหัวเราะ แต่ผมไม่ตอบ ยังคงยื่นมือให้อยู่แบบนั้น “ก็ได้ๆ” สุดท้ายก็คว้ามือผมไปจับแล้วจูงเดินออกจากห้อง “นายอายุ 16 แล้วนะ ยูคยอม”
“แล้วไง”
“นายควรจะโตได้แล้วน่ะสิ”
“ทีฮยองยังไม่ยอมโตเลย”
คนถูกหาว่ายังไม่โตชะงัก
เงยหน้ามองผม “นายหลอกด่าฉันเหรอ”
“เปล๊า
ผมเคยด่าแบมฮยองที่ไหน” ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธแล้วฉีกยิ้มกว้าง
“แจ็คสันฮยองก็ไม่ได้สูงเท่าไรเหมือนกันนั่นแหละ” แล้วแบมฮยองก็พูดสรุปให้ตัวเอง
“ถ้าฮยองเขามาได้ยิน
ระวังจะโดนโกรธนะ”
“แจ็คสันฮยองโกรธฉันไม่ลงหรอกน่า”
“ใช่ซี้
ก็ฮยองชอบไปทำตัวน่ารักใส่คนโน้นคนนี้ไปทั่ว”
“ฉันไม่ต้องทำอะไรก็น่ารักอยู่แล้วน่า
ไม่เกี่ยวสักหน่อย”
ผมหลุดขำ
ไม่รู้ทำไมเวลาแบมฮยองชมตัวเองแบบนี้ทีไร ผมถึงได้คิดว่ามันน่ารักมากๆ ทุกทีไป
“อ้าวนั่น
ยองแจฮยองไม่ใช่เหรอ” แบมฮยองชี้ไปทางประตูใหญ่ “ฮยอง!”
คนโดนเรียกหันกลับมาพร้อมๆ
กับที่คนตัวเล็กลากผมวิ่งไปหา
“จะไปไหนฮะ”
“ไปซื้อของที่ตลาด
พวกนายล่ะ” ยองแจฮยองถาม
ตาเรียวเหล่มองมือผมที่จับอยู่กับมือแบมฮยอง ก่อนจะสบตากับผมที่จ้องอยู่
ผมยังไม่รู้ว่ายองแจฮยองคนนี้เป็นคนยังไง ถึงจะใจดีแล้วก็ทำกับข้าวอร่อย
แต่ถ้าจะมาแย่งแบมฮยองของผม ผมก็ไม่คิดจะญาติดีด้วยหรอกนะ
“พวกผมจะไปวิ่งกัน
ฮยองไปด้วยกันไหมฮะ”
สายตาเป็นเปลี่ยนเป็นจ้องเขม็ง
ผมไม่ได้อยากให้ฮยองไปด้วย ไม่ได้อยากให้ไป
“พรืด” คนอายุมากสุดในที่นี้หลุดหัวเราะ “ไม่ไปๆ” ปฏิเสธพลางโบกมือไปมา “กลัวหมา ฮ่าๆๆ”
“หมาที่ไหนฮะ” แบมฮยองถาม มองซ้ายมองขวา ดูสิ ตากลมๆ นั่นอย่างกับลูกแมวแน่ะ
“ไม่มีไรๆ
ฉันไปก่อนนะ ว่าจะไปสำรวจแถวๆ นี้ดูด้วย”
“ให้พวกผมไปเป็นเพื่อนไหม
ฮยองเพิ่งมาอยู่”
“แบมฮยองอ่า
เราต้องไปวิ่งนะ” ผมเอนตัวไปหา ก้มลงเอาคางเกยไหล่
มองตาปริบๆ ระยะประชิด
“แต่ฮยองเขาเพิ่งมาอยู่นะ
ถ้าเกิดหลงทาง”
“ไม่เป็นไร
ฉันดูแผนที่ในเน็ตมาแล้ว อีกอย่างฉันอยากไปเองด้วย พวกนายไปวิ่งเถอะ ฉันไปละ” ว่าแล้วยองแจฮยองก็ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
“แปลกคน
ยองแจฮยองไม่กลัวหลงทางเหรอ” แบมฮยองพึมพำ
“ผมว่ายองแจฮยองเป็นคนดี” พูดพลางยิ้ม เขาไม่พยายามแย่งแบมฮยองของผม “ผมชอบเขา”
“นายก็ชอบไปหมดทุกคนนั่นแหละ” แบมฮยองหันมาพูดเอือมๆ ก่อนจะปล่อยมือผมแล้วเริ่มวิ่ง
“ผมเปล่าชอบทุกคนนะ” ผมรีบวิ่งตาม “จริงอยู่ผมชอบฮยองทุกคนที่หอ
แต่ผมชอบแบมฮยองที่สุด”
“แหงสิ
เพราะนายต้องพึ่งฉันมากที่สุดนี่”
“เปล่าสักหน่อย
เพราะผมชอบแบมฮยองที่สุดต่างหากล่ะ”
“เหตุผลเหรอนั่น”
“แล้วฮยองล่ะ
ชอบผมที่สุดไหม”
หน้าหวานดูชะงักไปนิด ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่รู้สิ” พูดแล้วก็เร่งฝีเท้าหนีไป
“ไม่รู้ได้ไง
ผมชอบฮยองที่สุด ฮยองก็ต้องชอบผมที่สุดสิ” ผมวิ่งตาม
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นล่ะ” แบมฮยองหันมาถาม
“ก็เพราะว่าผมชอบฮยองที่สุดไง” ผมตอบ เหตุผลมันก็ง่ายนิดเดียว
“แล้วถ้ามีอีกคนมาบอกว่าชอบนายที่สุด
นายจะชอบคนคนนั้นที่สุดด้วยไหมล่ะ”
คราวนี้เป็นผมที่ชะงัก
“ฉันชอบนาย” แบมฮยองพูดยิ้มๆ “แล้วก็ชอบมาร์คฮยอง เจบีฮยอง
แจ็คสันฮยอง จูเนียร์ฮยอง ยองแจฮยอง แทคยอนฮยอง แล้วก็...”
“พอแล้วๆ” ผมรีบขัดก่อนที่คนตัวเล็กข้างๆ จะร่ายยาวชื่อคนทั้งหมู่บ้านจนลามไปทั้งโรงเรียน
ผมน่ะขี้หวง
ไม่ชอบแบ่งอะไรกับใครหรอกนะ ถึงจะรู้ว่าแบมฮยองก็ต้องชอบคนอื่นๆ ด้วยอยู่แล้ว
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ยังอยากให้แบมฮยองชอบผมมากกว่าใคร
เหมือนอย่างที่ผมชอบแบมฮยองมากกว่าใคร เหล่มองหน้าตาน่ารักที่ดูอย่างกับเด็กสิบสองเพิ่งตื่นนอน
ซึ่งตอนนี้กำลังยิ้มไปพลางวิ่งไปพลางแล้วถอนหายใจเฮือก
“ถอนหายใจบ่อยเดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก
คิมยูคยอม”
“ดีเหมือนกัน
ผมจะได้ดูปกป้องแบมฮยองได้” ผมตอบ
“ปกป้องตัวเองไปเหอะ
ไอ้เด็กยักษ์”
ผมเหล่มองโดยไม่พูดอะไร
แบมฮยองหันหน้ามาแลบลิ้นใส่ เท่านั้นผมก็หลุดยิ้ม ถ้าเป็นแบมฮยองผมแพ้จริงๆ
แพ้ทุกอย่างเลย คิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง เอาเถอะ แพ้แบบนี้ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนเท่าไรนักหรอก
“ย่าห์! แจบอม ส่งมานี่เร็ว”
“นี่เราไม่ได้เล่นลิงชิงบอลกันอยู่นะ
เห้ย!”
“จินยอง
ส่งมาให้ฉัน”
“ย้ากกก
เอามาให้ฉันบ้างเซ่!”
ตอนพวกผมกลับมาก็เจอคนอื่นๆ
กำลังเล่นบาสกันอยู่
“ยูคยอม
รับ!” ผมรับลูกบาสจากเจบีฮยองแล้วรีบเลี้ยงหนีแจ็คสันฮยองที่ไล่กวดมาติดๆ
“ฮยองทำไรอะ” เสียงแบมฮยองถามใครบางคนทำให้ผมชะงัก
“ยูคยอมส่งมาให้ฉัน
อย่าให้โดนแย่งนะ เร็ว!” จูเนียร์ฮยองร้องเรียก แต่ผมถือลูกบาสค้างไว้ มัวหันไปมองแบมฮยองที่เดินไปนั่งข้างมาร์คฮยองที่โต๊ะไม้ตัวยาวแล้วกำลังก้มดูอะไรบางอย่างที่โทรศัพท์ของพี่ชายผมแดงก่อนจะหัวเราะ
หมับ
“เย้
ได้แล้ว” แจ็คสันฮยองคว้าลูกบาสไปจากมือ
“ให้ตายเหอะยูคยอม!” เสียงโวยวายดังมาจากจูเนียร์ฮยอง แต่ผมไม่ได้สนใจ สาวเท้าเดินไปหาคนทั้งคู่ที่โต๊ะไม้ตัวยาว
“ยูคยอม
มาพอดี ดูนี่ดิ อย่างฮา” แบมฮยองกวักมือเรียก ชี้ชวนให้ดูโทรศัพท์
แปะ
มือสองข้างของผมวางลงบนหัวคนเรียก เจ้าตัวเงยหน้ามองงงๆ
และก่อนที่จะทันได้อ้าปากถามผมก็ขยี้ผมนุ่มอย่างแรงจนฟูไม่เป็นทรง
“โอ๊ยๆๆ
อะไรเนี่ยยูคยอม!”
“นี่ๆๆ” ผมขยี้ๆๆ
“ทำไรของนาย
โอ๊ย ยูคยอม ยูคยอม!”
ทันทีที่แบมฮยองเริ่มใช้ทั้งมือทั้งเท้าเตะตีผม
ผมก็รีบวิ่งหนี
“คิมยูคยอม
ย่าห์! หยุดเดี๋ยวนี้นะ วันนี้ฉันฆ่านายแน่!”
ผมหัวเราะพร้อมกับวิ่งวนไปรอบๆ
หันมองมาร์คฮยองนิดหนึ่ง แต่ฮยองก็แค่ส่ายหัวเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนโยนอย่างเคย ความจริงผมรู้สึกผิดกับฮยองอยู่นะ
แต่มาร์คฮยองน่ะเป็นคนเดียวในหอที่อยู่ใกล้เส้นกั้นความชอบกับความไม่ชอบของผมมากที่สุด
เป็นเพราะก่อนผมย้ายมาอยู่หอนี้แบมฮยองย้ายมาก่อน
แล้วตอนนั้นก็ได้มาร์คฮยองคอยดูแลช่วยเหลือ
แบมฮยองยังเคยพูดว่าสนิทกับมาร์คฮยองที่สุด ที่สุด ทำไมต้องที่สุดล่ะ
ทีกับผมแบมฮยองยังไม่เคยให้ผมได้เป็นที่สุดสักอย่าง ผมไม่ชอบ ไม่สบอารมณ์สักนิด ถึงมาร์คฮยองจะใจดี ไปไหนก็ซื้อขนมมาฝาก
คอยดูแลช่วยเหลือคนอื่นอยู่ตลอด ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมอยากเป็นที่สุดบ้าง
อยากเป็นที่สุดของแบมฮยอง อยากเป็นคนเดียว
ปั้ก
“โอ๊ย”
“ยูคยอม!!!” เสียงหลายคนร้องขึ้นพร้อมกันเมื่อลูกบาสพุ่งเข้ากระแทกหน้าผากผมอย่างแรงจนหงายหลังลงไปนั่งกับพื้น
“ยูคยอม
เจ็บหรือเปล่า!” แบมฮยองพุ่งเข้ามาถึงตัวผมก่อน
จับมือผมออกจากหน้าผากแล้วตรวจดู
“เจ็บสิ
ใครลอบทำร้ายผมเนี่ย!” ผมโอดครวญ
“แจ็คสัน
โอย ให้ตาย” เจบีฮยองหันไปชี้คนก่อเหตุแล้วก็ต้องเอามือตบหน้าผากตัวเอง
ก่อนจะเดินไปหาเจ้าของชื่อที่ตอนนี้ลงไปนั่งหน้าซีดเหมือนคนจะเป็นลม
“นายเจ็บมากหรือเปล่ายูคยอม” แจ็คสันฮยองถามเสียงแห้ง
“ผมไม่เป็นไร” เห็นหน้าฮยองก็ไม่กล้าเจ็บแล้วล่ะ ตอบแล้วพยายามยิ้มให้
กลัวแจ็คสันฮยองเป็นลมไปก่อน ดูสิถึงขนาดนั่งนิ่งๆ ให้มาร์คฮยองกอดปลอบได้แบบนั้น
ตกใจมากแน่ๆ
“เอาน่า นายหัวแข็งจะตาย
ไม่เป็นไรหรอกจริงไหม เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้ทา” จูเนียร์ฮยองก้มมองหน้าผมก่อนจะรีบวิ่งกลับห้องไป
“อ้าว
ยองแจ ไปไหนมาล่ะนั่น” เจบีฮยองหันไปร้องทักสมาชิกใหม่ที่ถือของเต็มไม้เต็มมือยืนงงๆ
ยองแจฮยองมองพวกเราที่ระเนระนาดกันอยู่คนละทิศทางละทาง
ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก
“เอ่อ ผมมาขัดจังหวะโศกนาฏกรรมอะไรหรือเปล่า”
“แบมฮยอง
เจ็บบบบ” ผมลากเสียง กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
“คิมยูคยอม
นายไม่ได้เจ็บขนาดนั้นหรอกน่า อย่ามาเวอร์” คนตัวเล็กพูดโดยที่ตายังคงจ้องมองโน้ตบุ๊คของตัวเอง
หน้าผมงอนิดๆ “ฮยองทำไรอ่า”
“อ่านเมลจากที่บ้าน”
“จะกลับบ้านเหรอ!” รีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง
“เปล่า
ฉันว่าจะกลับตอนปิดเทอมหน้าร้อน นายล่ะ ไม่กลับบ้านหรือไง”
“บ้านผมไม่มีคนอยู่
ไปต่างประเทศกันหมด” ผมตอบพลางทิ้งตัวลงนอนใหม่
“หา
แล้วนายก็ติดแหง็กอยู่ที่หอเนี่ยนะ บ้าไปแล้วหรือไง ทำไมไม่ไปกับที่บ้าน” แบมฮยองหมุนเก้าอี้หันมาหา คิ้วสองข้างขมวดมุ่น
“ถ้าฮยองอยากไปเที่ยวกับครอบครัวผม
เดี๋ยวคราวหน้าผมพาไปก็ได้” ผมตอบยิ้มๆ
“ฉันหมายถึงนาย
ตัวนายน่ะ ไม่อยากไปหรือไง”
ผมส่ายหัว “อยากอยู่กับฮยองมากกว่า”
เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว
ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันกลับไปสนใจอีเมลต่อ
ฮยองถอนหายใจทำไม? ผมไม่กล้าถาม ได้แต่สงสัยอยู่ในใจแล้วมองแผ่นหลังเล็กอยู่อย่างนั้น
กลัวถูกบอกว่าเพราะนายมันน่ารำคาญแล้วตัวเองจะเสียใจ
“ฮยอง
ผมกลับก่อนนะ” ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง
เดินคอตกจะกลับห้องตัวเอง ไม่อยากให้เจ้าของห้องรำคาญ
“อืม” คนตัวเล็กตอบก่อนจะเหล่มอง “ว่าแต่...นายจะกลับไปทำอะไร”
ผมหันกลับไป แบมฮยองกำลังเอามือข้างหนึ่งเท้าคางกับโต๊ะมองมา
น่ารักชะมัดเลยแฮะ
“ไม่รู้เหมือนกัน” ผมตอบ “กลับไปรอให้หัวผมหายโนมั้ง”
“เจบีฮยองบอกว่าเดี๋ยวตอนเที่ยงให้ไปรวมกันที่ห้องแจ็คสันฮยอง
แล้วนี่ก็จะเที่ยงแล้ว” ตากลมเหลือบมองเวลาที่หน้าจอคอม “ไม่รอไปพร้อมฉันเหรอ”
มุมปากผมโค้งขึ้น “แบมฮยองอยากไปพร้อมผมเหรอ!”
“ฉันแค่ถามนายว่าจะไม่รอไปพร้อมกันเหรอ”
“แบมฮยอง~” ผมถลาเข้าไปกอดร่างเล็กที่กำลังนั่งอยู่ เอาจมูกถูแก้มยุ้ยไปมา
“ทำอะไรของนายเนี่ย
พอแล้วยูคยอม”
“ผมรักแบมฮยองที่สุดเลย~” ว่าแล้วก็ซบๆๆ
“นายนี่นะ
ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย” คนโดนซบพูดกึ่งขำ
แต่ก็ไม่ได้ผลักไสอะไร
“ผมพูดจริงๆ
นะ”
“รู้แล้วๆ”
“ผมพูดจริงๆ”
“อ่า
รู้แล้วไง” เฮ้อ…
---------------------------------------------
’แบมฮยอง
พรุ่งนี้ไปกินข้าวฝีมือยองแจฮยองอีกนะ’ ผมกดส่งข้อความไประหว่างนอนอยู่บนเตียง
’เชื่อเลยว่าพรุ่งนี้พวกเจบีฮยองก็ไปแน่’ ข้อความจากปลายสายส่งกลับมา
’วันนี้ตอนผมไปช่วยหั่นผัก
ยองแจฮยองบอกว่าผมเหมือนลูกหมาด้วย’ ผมส่งไปอีก
’...ลูกหมา...ลูกหมายักษ์
คิคิคิ’
’งั้นฮยองก็ต้องเป็นลูกแมว’
’ทำไมฉันต้องเป็นลูกแมวด้วย’
’เพราะฮยองน่ารักไง’
’นั่นมันก็จริงนะ’
’เพราะลูกแมวจะถูกลูกหมากิน’ ผมกดส่งไปทั้งรอยยิ้ม หน้าร้อนฉ่าจนต้องรีบเอาซุกหมอน อ๊ากกก คิมยูคยอม
พิมพ์อะไรของนายเนี่ย
’ย่าห์!
นี่นายถึงขั้นเห็นฉันเป็นของกินแล้วเหรอ เกินไปแล้วนะ คิมยูคยอม!’ ข้อความที่ได้กลับมาทำเอาหลุดหัวเราะดังลั่น แบมฮยองก็ยังเป็นแบมฮยองอยู่วันยังค่ำ
’คิคิคิ’
’ฉันจะนอนแล้ว
ไอ้เจ้าลูกหมายักษ์นี่ นอนไปเลย!’ นึกหน้าเหวี่ยงๆ ของแบมฮยองออกเลย
เม้มปากเข้ากันก่อนจะกดพิมพ์ข้อความ
’ฝันดีครับ
ลูกแมวน้อย’ กดส่งแล้วเอื้อมมือไปวางโทรศัพท์ไว้ข้างหัวเตียง
“ลูกแมวน้อย
แบมแบม” พึมพำยิ้มๆ ก่อนจะหลับตา
ใครที่เพิ่งเข้ามาอ่าน ฟิคเรื่องนี้ความยาวในหนึ่งตอนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแหล่ะค่ะ ระวังตัวเอาไว้เลย ฮา
ความคิดเห็น