[FICTION] BUMHYUK SHORT FICTION

ลำดับตอนที่ #2 : [SFIC] :: Weekly [KIBUM & HYUKJAE Ft.KYUHYUN] -- Week 1 --

[SF] Weekly
Author :: Ripper the maya [PlMMiize&Princess]
status :: Week ที่ 1






"ว่ายังไงน้ะ!!!!" 

ดังไปถึงกัวเตมาลา 

อีฮยอคแจนั่งตัวหดตัวลีบ เหลือสองนิ้วบนเบาะเบนซ์คันหรู หลังจากบอกแฟนหนุ่มสุดหล่อโคตรๆ ว่าตนจะต้องไปงานเดินแฟชั่นออฟเดอะวีคที่ฝรั่งเศสในฐานะดีไซน์เนอร์ดาวรุ่ง เป็นเวลาสามสัปดาห์ด้วยกัน ซึ่งจะออกเดินทางสัปดาห์หน้านี้แล้ว และการมาบอกกระทันหันกับนักธุรกิจที่เป็นแฟนหนุ่มสุดหล่อ(ย้ำอีกทีว่า โคตรๆ) ก็ทำให้ได้รับรีแอคชั่นตอนกลับมาเช่นนี้.... 


"ไปลาออกมันเดี๋ยวนี้เลย!" 

อีฮยอคแจสะดุ้งหันหน้ามองทันที และยิ่งเบิกตากว้าง มือไม้ยื่นไปยึดแขนไว้เป็นพัลวัน เมื่อแฟนหนุ่มทำท่าจะบึ่งรถไปบ้านพี่เอลลี่ เจ้าของห้องเสื้อที่ฮยอคแจเป็นดีไซน์เนอร์ให้อยู่ ตาเรียวจ้องหน้าแฟนอย่างออดอ้อนสุดชีวิต รู้ว่าผิดที่มาบอกเอาสัปดาห์นี้ ยังไงเสียแฟนเขาก็ไม่มีทางจะเคลียร์งานแล้วบินตามไปทันอย่างแน่นอน ฮยอคแจขอโทษษษษษษษษ 



"คิบอมอ่า...." 


คุณแฟนหนุ่มคิ้วกระตุก ไม่มีการตอบสนอง อีฮยอคแจถอนหายใจฟู่ๆ 


ต้องฮึ้บไว้! ใจดีสู้คิบอม ไม่งั้นอดแน่เลย ปารีสจ๋าาา T^T 




"คิบอมอ่า สามสัปดาห์เอง ให้ไปเถอะนะ" 



คุณแฟนหนุ่มยังไม่มีปฏิกิริยา แต่คิ้วที่ขมวดก็เริ่มคลายบ้างแล้ว สงสัยต้องอ้อนอีกหน่อย 



"พี่คิบอมอ่า ให้ฮยอคแจไปเถอะนะ สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี ทำตัวดีๆ แต่งตัวเรียบร้อย จะคิดถึงคิบอมทุกลมหายใจเลย" 


คิมคิบอมหันหน้ามามองแฟนเด็กที่นานๆทีจะยอมเรียกเขาว่าพี่ แววตาใสแป๋วที่มองมา ทำเอาใจกระตุก ไหนจะมือที่เกี่ยวเกาะแขน นานๆทีจะอ้อนให้ได้ชื่นใจแบบนี้ ยอม!ยอม!เลยทูนหัว อยากได้อะไรคิมคิบอมถวายให้เลย อ้อนกันแบบนี้ ไม่ยอมคงใจร้ายเกินไป 



"ก็ได้ ก็ได้ ให้ไปก็ได้" 





เย่ส! แล้วเจอกันนะจ๊ะ ปารีสจ๋าาาาา 





























Week 1 

ทันทีที่เหยียบพื้นสนามบินกรุงปารีส อีฮยอคแจก็ต้องอ้าปากกว้าง ค้างงง ไปนานสามนาทีถ้วน! ก็ไอ้คนที่มายืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นคนสุดท้ายที่จะคิดถึง ถึงมันจะใส่แว่นดำบดบังไปครึ่งค่อนหน้า แต่ทว่ารูปร่างสูงโปร่ง(มากๆ) กับรอยยิ้มกวนส้นตีนนี้ เป็นใครไม่ได้ ฮยอคแจจำได้ จำได้แม่นยำมากด้วย! มันคือคนที่เอาเขาไปแลกกับกางเกงในแปดตัวที่จีน! 


"โจคยูฮยอน!!!" 



" Bienvenue ฮยอคแจ" 



ทันทีที่ถึงโรงแรมที่พัก ฮยอคแจเหวี่ยงกระเป๋าหลุยส์ใบบึ้มลงบนเตียง ตามด้วยร่างบางกระโดดจุ้มปุกขึ้นไปนั่ง คนที่เดินตามหลังเข้ามาอย่างคยูฮยอนก็ได้แต่อมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเด็กๆของฮยอคแจ น่ารัก น่ากอดยังงี้ มิน่า ไอ้คิบอมถึงโทรต่างไกลมาแหกขี้ตาเขาแต่เช้าว่าให้ไปรับแฟนมันที่สนามบิน แถมยังมีหน้ามาสั่ง ตลอดสามสัปดาห์ที่ฮยอคแจอยู่ปารีส ให้เขายกเลิกงานทุกอย่าง แล้วมาคอยดูแลฮยอคแจให้ดี ไม่เช่นนั้นมันจะโดนมิใช่น้อย 




"พักผ่อนก่อนแล้วกัน ฉันอยู่ห้องถัดไป มีอะไรก็เรียก" 


"อือ แล้วรู้ได้ไงว่าจะมา" 


"นายคิดว่าไงหล่ะ" 


"ฮึ่ม....คิมคิบอม!" 


"ฮ่าๆ ก็แค่นั้น พักซักตื่น แล้วถ้าอยากไปเที่ยวเมื่อไหรก็ไปเคาะห้อง เดี๋ยวฉันพาไป" 




คยูฮยอนออกไปแล้ว ฮยอคแจหยิบกระเป๋าที่เหวี่ยงเมื่อครู่ไปวางหน้าตู้เสื้อผ้า แล้วจัดการหยิบผ้าขนหนู แล้วชุดใส่สบายๆออกมาแล้วหายเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลาอยู่ไม่นาน ร่างบางก็ออกจากห้องน้ำตัวหอมฉุย ในชุดเสื้อตัวยาวสีขาวกับเดปสีส้มอ่อน ฮยอคแจตรงไปยังโทรศัพท์มือถือทันทีที่ริงโทนสำหรับคนพิเศษดังขึ้น 


"เจ้าเล่ห์นักนะ!" 


คำแรกที่ส่งไป รู้ว่าอาจจะทำให้อีกคนขำ แต่ก็ยังเลือกที่จะบอกออกไป ก็อีตาคนนี้มันเจ้าเล่ห์จริงๆนี่ 


"ก็เป็นห่วง" 


ฮยอคแจเบะปาก แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม ตอนนี้ที่เกาหลีคงจะดึกมากแล้ว ไม่รู้ว่าคิบอมทำงานหนักจนลืมกินข้าวหรือเปล่า ยิ่งไม่ค่อยจะกินข้าวกินปลาอยู่ด้วย 


"เลิกคิ้วขมวดได้แล้ว" 


ฮยอแจยิ่งคิ้วขมวดไปใหญ่ เมื่อปลายสายจากทางไกลรู้ว่าเขากำลังนั่งขมวดคิ้วอยู่ 


"ฉันมีญาณ...." 


แหนะ! ยังจะมารู้ใจเขาอีกนะ! สงสัยคิบอมคงจะเล่นของแน่ๆเลย ทำไมคิดอะไรทำอะไรถึงรู้ไปหมด เอ๊ะ! หรือจะมีกล้อง แต่กล้องคงไม่ส่งสัญญาณถึงเกาหลีใต้หรอกมั้ง -*- คิบอมคงไม่มีอุปกรณ์อัจฉริยะขนาดนั้นถึงจะเก่งแค่ไหนก็ตามเถอะ 


"นี่ไม่คิดจะชวนคุยเลยหรอ ผมโทรมาไกล แพงนะ" 


"ทรัพย์สมบัติตระกูลคิมมีน้อยรึไงหล่ะ" 


จิกกัดให้ซักหนึงที ค่าโทรแค่นี้ ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก เขารู้นะว่าคิบอมมีคู่สายอยู่ในฝรั่งเศส เพราะบริษัทที่นี่ต้องโคกับที่เกาหลีบ่อยๆอยู่แล้ว 


"เยอะพอเลี้ยง คุณลี ไปทั้งชีวิตเลยครับ" 


บู้มมมมมมมมม! อีฮยอคแจหน้าแดงตัวแดง เขินบิดม้วนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!! ขยันสรรหาคำพูดมาให้เขินซะจริงๆ กับคนคนนี้ ปกติมักจะเป็นคนเงียบๆ แต่บทจะพูดเอากะเขาซักทีก็หวานเสียจนฮยอคแจอยากจะบินหนีไปกัวเตมาลา 


"ให้มันจริงแล้วกัน!" 


"ดูแลตัวเองดีๆนะ" 


"อื้อ! รู้แล้ว สัญญาเลย" 


"ดีมาก! อย่านอนดึกหล่ะ อย่าอ้อนให้คยูฮยอนพาเที่ยวเพลิน อย่ายิ้มให้ใครเยอะๆ ผมหวงของผมนะ!" 



"อีตาบ้า!!" 


ด่าใส่แก้เขินไปเสียหนึ่งที อยู่ไกลกันตั้งขนาดนี้ ยังจะมาขยันทำให้เขาเขินอยู่ได้นะ!! 



"ผมต้องนอนแล้ว พรุ่งนี้มีประชุม ไว้จะโทรมาใหม่นะ" 


"อื้อ!" 


"ผมจะวางแล้วนะ" 


"คิบอม! ห้ามคิดถึงใครนอกจากฉันนะ" 



"รับทราบครับ คุณนายคิม" 



บู้มมมมมมมมมมมมมมมมมม ไปอีกหนึ่งที ฮยอคแจยิ้มแป้นแล้นเสียยจนใครเดินเข้ามาเห็นตอนนี้คงนึกว่าเป็นบ้า นั่งยิ้มอยู่คนเดียวเป็นบ้าเป็นหลัง มองนาฬิกาแล้วพึ่งจะสิบเอ็ดโมง ตัวเขาก็มีอาการเจ็ทแล็คหน่อยๆ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรค ก้มมองเสื้อผ้าตัวเองก็ถือว่าโอเค๊! เรียบร้อยดี ไม่โป๊อย่างที่สัญญากับคิบอม 


ฮ้าาาาาาาาา 



"ปารีสจ๋า!!! รอฮยอคแจก่อนนะ!!" 































ที่ชอปหลุยส์วิกตองในย่าน Saint-Germain des Pres ตอนนี้ โจคยูฮยอนกำลังนึกอยากจะจ้างคนมาทุบให้ชอปหลุยส์นี่ทิ้งเสียจริงๆ ไม่สิ อันที่จริงอยากทุบแม่งมันซะทุกชอปเลย! คยูฮยอนจำได้ว่าตอนที่รับโทรศัพท์วันนั้น คิบอมบอกว่าฮยอคแจมาทำงาน ในฐานะดีไซน์เนอร์ของห้องเสื้อพี่เอลลี่ แต่ตั้งมาถึง พักผ่อนได้หนึ่งคืน อีฮยอคแจก็ไม่หยุดไปชอปปิ้งที่ไหนเลย! จะมีบ้างก็แวะเข้าไปยังเวทีที่ใช้ซ้อม หรือเข้าไปยังห้องเสื้อสาขาใหญ่ที่นี่ แต่นับๆดูแล้วเวลาส่วนใหญ่ก็ลากเขามาชอปปิ้งนี่แหละ! 


"ป่ะ คยูฮยอน ได้ของแล้ว!" 

โอเคอย่างน้อยอีฮยอคแจก็เป็นผู้ชายที่เลือกของไม่นาน แต่เล่นกวาดทุกชอปขนาดนี้ ระวังวงเงินมันจะหมดเอานะเว๊ยย เดี๋ยวจะมาเดือดร้อนบัตรเขา ไม่เอาด้วยหรอก 


"ไม่ต้องคิดว่าวงเงินจะเกินหรอกคิบอมให้มาสามใบ แพลตตินั่มไม่จำกัดวงเงิน เผื่อชอปของไปฝาก"


ยักคิ้วอย่างเหนือชั้นให้อีกหนึ่งที แล้วก็เดินลิ่วๆออกจากชอปหลุยส์วิกตองไป คยูฮยอนเดินตามออกมาอย่างหงุดหงิด แล้วก็ต้องงุนงง เพราะฮยอคแจหยุดยืนนิ่งๆไม่ขยับไปไหน พอเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วจะทักก็เข้าใจว่าทำไม 


อ่า... มาช่วงเทศกาลฉลองวันแห่งความรักพอดี ทำให้ร้านรวงต่อจากช่วงนีก็จะประดับประดาไปด้วยของกุ๊กกิ๊กสีชมพูหวานแหววมาเป็นคู่ คงไปสะกิดต่อมคิดถึงคนอยู่ไกลเข้าหล่ะสิ ถึงได้ยืนนิ่งๆแบบนี้ 



"ฮยอคแจ..." 


"อ่ะ คยูฮยอน" 


"คิดถึงก็โทรหาสิ" 


"ใช่หน่ะสิคิดถึงก็โทรหา แต่นี่คิบอมไม่โทรมาสองวันแล้ว" 


"ฮยอคแจอ่า..." 


"มันแปลว่าไม่คิดถึงกันหรอ คยูฮยอนน" 


ยอม!ยอม!ยอมแพ้เลย! คิมคิบอมเลี้ยงอีฮยอคแจด้วยอะไร ทำไมถึงอ้อนได้น่ารักน่าหลงขนาดนี้ ไม่สงสัยแล้วทำไมมันถึงหวงของมันนักหนา ฮยอคแจหันมามองหน้าเขาเต็มๆ ทำให้รู้ว่าดวงตาเรียวรีกำลังมีน้ำตา และไม่นานมันจะหยดลงมาเปื้อนแก้มใสๆนั่นอย่างแน่นอน ฮยอคแจเอามือจับแขนเสื้อเขาไว้ข้างนึง อีกข้างนึงก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆ ปากก็บ่นพึมพำ พึมพำ ว่าไม่คิดถึงกัน ไม่คิดถึงกัน อยากจะปลอบก็อยากอยู่หรอก แต่เห็นอย่างนี้แล้วมันขำมากกว่า อีกอย่างเขาไม่ใช่คนที่เหมาะสมจะเช็ดน้ำตาฮยอคแจ ไว้เจ้าของน้ำตาเขามาเช็ดมาปลอบกันเองก็แล้วกัน 


"ฮยอคแจอ่า เลิกร้องเถอะ ตาช้ำหมดแล้ว" 


"ไม่เอา จะร้องร้องให้ตาปูดไปเลย!" 


"ฮยอคแจอ่า ไม่ใช่เด็กแล้วนะไม่อายหรอร้องไห้ในที่สาธารณะแบบนี้" 


"ไม่! จะร้อง จะร้อง จนตายไปเลย ฮึก... ฮืออ คยูฮยอน คยูฮยอนน คิดถึงคิบอม" 
















=____________________________________= 



คิมคิบอม มึงรีบมาจัดการด่วน!!! 








TBC to Week 2

Talk::: นิดนึงงง เพราะว่าคุณคนที่เจิมให้คนแรก เราถึงได้เอาเรื่องนี้มาลงต่อ
^_______________________^ ขอบคุณนะค๊าาา อ่านแล้วเม้นนิดๆหน่อยๆ คนแต่งก็มีกำลังใจแต่งต่ออีกเยอะมากมายยย

เรื่องนี้เคยลงไว้ที่ smfix แล้วน้า ใครเคยเห็นก่อนก็อย่าตกใจ แล้วจะทยอยเอามาลงเรื่อยๆนะคับ :)

ราตรีสวัสดิ์ทุกท่าน

ปล. ขอบคุณคุณ Le3 LeeBuL อีกครั้งนะฮะ :)