คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18 :: My Little Ghost (100%)
Chapter 18
My Little Ghost
ปาร์คชานยอลเชื่อแล้วว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
โดยเฉพาะตอนอยู่กับคนที่เรารักก็ยิ่งผ่านไปเร็ว อ้อ...ที่พล่ามไปทั้งหมดนั่นน่ะไม่ได้หมายถึงไอ้บ้านนอกคนเดียวหรอกนะ ปาร์คชานยอลไม่ได้ติดแฟนขนาดนั้น
เด็กหนุ่มมองไปยังเจ้าของรอยยิ้มตาหยีที่อ้าปากหัวเราะเอิ้กอ้ากกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์เตี้ยอยู่โต๊ะแถวยาวกับสาว ๆ แก๊งนางฟ้าเหมือนอย่างเคย เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก รู้ตัวอีกทีก็ถึงเทอมสุดท้ายของการเป็นเด็กมัธยมปลายแล้ว
หน้าฝนเพิ่งผ่านไปและอีกไม่นานหน้าหนาวก็คงมาแทนที่ ตอนนี้อากาศกำลังดีเหมาะแก่การนั่งมองแฟนตัวเองหัวเราะเหมือนคนบ้าอยู่ข้าง ๆ ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูหัวใจ
ให้ตายสิ ฮันซอนฮวาเป็นพวกจะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะได้ครอบครองสิ่งนั้นหรือไงถึงได้ตามจีบไอ้บ้านนอกอย่างไม่รู้จักท้อจักเหนื่อย นี่มันกี่เดือนเข้าไปแล้ว ปาร์คชานยอลหึงแล้วหึงอีก หึงจนขี้เกียจหึง หกสูงตีลังกาถลึงตาใส่ก็แล้ว ยังไงก็เปล่าประโยชน์ ฮันซอนฮวาไม่เคยเอะใจเลยว่าไอ้บ้าห้าร้อยอย่างเขานี่แหละคือสาวสุดเซ็กซี่ที่โม้ไปเมื่อคราวนั้น
แต่ไหน ๆ ก็ทนมาตั้งแต่เทอมแรกแล้วจะชินกับภาพมนุษย์ฮอบบิทโดนผู้หญิงแทะโลมให้ก็ได้เพราะมันไม่ออกนอกลู่นอกทางหรอกนะ นี่ถ้ามันหันไปชอบซอนฮวาเมื่อไหร่วันนั้นปาร์คชานยอลจะตุ๊ดแตกให้ดู
คาบบ่ายอาจารย์ไม่เข้าสอนแล้วปล่อยให้เด็ก ๆ ตกลงกันเองว่าจะหารายได้เข้าห้องด้วยวิธีไหนในงานโรงเรียนที่ใกล้จะมาถึง ซึ่งปีที่แล้วห้องนี้ทำ Coffee Prince ไป รายได้ก็ดูดีเลยทีเดียวแต่ถังขยะตรงตามทางเดินนี่นองไปด้วยน้ำกาแฟที่ซึมออกมาจากถังขยะ
ทีแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนกระทั่งเห็นผู้หญิงคนนึงเดินฟินออกไปพร้อมแก้วกาแฟ พอเธอยกดื่มไปอึกนึงเท่านั้นแหละ ราวกับว่าคาเฟอีนในแก้วนั้นดูดกลืนรอยยิ้มออกจากเบ้าหน้าเธอไปยังไงอย่างนั้น หญิงสาวเบ้ปากแลบลิ้นออกมาเหมือนหมาลิ้นห้อยก่อนจะโยนแก้วกาแฟทิ้งลงถังขยะชนิดว่านักบาสเอ็นบีเอเห็นแล้วเป็นต้องทาบทามเข้าทีม
ตอนนั้นปาร์คชานยอลถึงได้สำเหนียกว่าห้องนี้ไม่ควรลงมือทำอาหารหรือเครื่องดื่มอีก ที่ขายได้นั่นหน้าตาช่วยไว้ล้วน ๆ และแน่นอนว่าปีนี้มันจะต้องพิเศษและใช้ต้นทุนน้อยที่สุด เพื่อจะเอาเงินก้อนนี้ไปจัดเต็มในช่วงปีใหม่เหมือนกับทุกปี
“มีใครอยากเสนออะไรไหม”
เป็นจุนมยอนที่ยืนตัวเตี้ยอยู่หน้ากระดานท่ามกลางความเบื่อหน่ายในคาบบ่ายของวัน บางคนก็หลับ บางคนนั่งคุยกัน สนใจบ้างไม่สนใจบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าเอะอะเสียงดังลั่นห้องจนต้องถูกครูโผล่หน้าเข้ามาด่าเอา
“ทำโฮสต์คลับสิ ห้องเรามีโกมีนัมตั้งเยอะ!” เด็กสาวหน้าตาเนิร์ด ๆ ตะโกนแสดงความเห็นพร้อมยกมือขึ้นสุดแขนท่ามกลางความเงียบภายในห้อง ซึ่งเป็นการบอกทางอ้อมว่าไม่มีใครเห็นด้วยกับเธอเลยสักคนเดียว
“ถามความสมัครใจโกมีนัมอย่างฉันบ้างหรือยังยัยขี้เหร่ ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากจะยืนหล่อให้พวกผู้หญิงกรี๊ดนักหรอกนะ มันเป็นวิถีของพวกขี้เก๊กที่ชอบเช็กเรต” นัมจุนถลึงตามองเด็กสาวที่นั่งอยู่กลางห้องก่อนจะเหล่มองไปยังพวกสามทหารเสือ เธอเงียบปากแล้วหันไปทางหนุ่มหล่อที่อยู่หลังห้อง
“แต่สามคนนั้นขายได้นะ พวกเด็กปีหนึ่งนี่กรี๊ดกันใหญ่เลย ฉันเชื่อว่าห้องเราต้องขายดีแน่ โฮสต์เนี่ยไม่ต้องทำอะไรมากเลย แค่ยืนหล่อ ม่อสักสิบนาทีก็ได้เงินแล้ว...”
“อะไรกัน ห้องนี้มีแค่พวกสามทหารเสือหรือไง แล้วคนที่เหลือล่ะ” จงแดเลิกคิ้วมองอย่างไม่พอใจ พูดก็พูดเถอะ ถึงเขาจะไม่หล่อเท่าพวกสามคนนั้นแต่ป้าแถวบ้านก็ชมว่าเขาหน้าตาคล้ายเฉินวงเอ็กโซเลยนะ ทำไมมองข้ามกันได้ลงคอ!
“พูดอะไรไม่ปรึกษาหน้าตาคนที่เหลือเลย” <- คยองซู
“งั้นจะทำอะไรกันดีล่ะ เปิดร้านอาหารไหม” <- เด็กสาวหมายเลขสอง
“หัวเหม็น ไม่เอาหรอก” <- เด็กสาวหมายเลขสาม
“ขี้เกียจเก็บของทีหลังด้วย ไหนจะคราบสกปรกอีก วุ่นวายตายเลย” <- เด็กสาวหมายเลขสี่
“แล้วจะทำอะไรกันดีล่ะ”
ในห้องเรียนกำลังวุ่นวายกับความเห็นต่างที่ไม่ว่าจะเสนออะไรก็ต้องมีคนค้านไปซะหมด วูบหนึ่งหวงจื่อเทาอยากจะตะโกนออกไปแล้วบอกว่า ‘แล้วแต่พวกมึงจะทำอะไรเถอะ’ แล้วก็เดินออกไปนั่งสงบสติอารมณ์หลังจากปล่อยให้ความเครียดสุมเข้ามาเป็นอาทิตย์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกีฬาที่ลงแข่งหรือเรื่องส่วนตัว
พอหันไปทางจงอินก็เห็นมันหลับอยู่ แน่นอนว่าไอ้เวรนี่มักจะเป็นอย่างนี้เสมอเวลาพวกเราตกลงกันไม่ได้ และมันจะตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ทุกอย่างลงตัวแล้ว จงอินไม่ใช่พวกชอบเสนอหน้าออกความเห็น แต่ถ้าเรื่องนั้นไม่เข้าท่า ทุกคนจะได้ฟังมุมมองความเห็นต่างของมันเอง
หันไปข้างหลังก็เห็นคู่รักเสาไฟฟ้าแอนด์เดอะหลักกิโลกำลังสุมหัวหัวเราะคิกคักกันอยู่ ด้วยความขี้เสือกเลยเสนอหน้าเข้าไปดูหน่อยว่ามันกำลังทำอะไรกัน ซึ่งผลลัพธ์ก็ออกมาว่าแบคฮยอนกำลังวาดรูปเล่น ส่วนไอ้ชานยอลก็คอยเติมเขา เพิ่มยกทรง แต่งเติมซ้ำให้รูปดูเหี้ยเข้าไปอีก
เออนะ...ก็สมเป็นมันดี
“งั้นสรุปเอาบ้านผีสิงนะ”
“ห๊ะ?”
“ก็ทุกคนตัดสินใจกันไม่ได้ ฉันเลยคิดว่าบ้านผีสิงน่าจะดีอย่างที่คยองซูเสนอ”
ทุกสายตามองไปยังจุนมยอนหลังจากเสียเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ยังตัดสินใจกันไม่ได้ว่าจะเอายังไงกับงานโรงเรียนดี ข้อเสนอสารพัดถูกเททิ้งหมดเพราะเห็นว่าไม่เข้าท่าโดยคิมนัมจุนคนที่มีปัญหาเยอะมากที่สุด ไอ้นั่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่โอเค
“แล้วคราวนี้ทำไมไม่แย้งล่ะ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งหันไปถามคนเจ้าปัญหา ซึ่งนัมจุนเพียงแค่แค่นยิ้มออกมาก่อนจะหันไปทางสามทหารเสือที่อยู่หลังห้อง
“ที่ไม่แย้งเพราะว่าถ้าแต่งเป็นผีแล้วจะได้หน้าตาเท่าเทียมกันไงล่ะ”
“โอ้โห ใครจะคิดได้หล่อเท่ามึงไม่มีอีกแล้ว” ชานยอลทำตาโตเบ้ปากคว่ำก่อนจะปรบมือแปะ ๆ ประชด
“บ้านผีสิงไม่ต้องลงทุนอะไรมาก งบน้อย” เสียงของคยองซูมาพร้อมกับความเงียบเสมอ และคราวนี้ก็เช่นกัน
“งั้นเราต้องหาผ้าสีดำยาว ๆ มากั้นฉาก อันนี้น่าจะไปขอยืมจากห้องกิจกรรมได้ ส่วนที่ต้องออกค่าใช้จ่ายก็คงเป็นเครื่องสำอางที่ต้องแต่งหน้ายังไงให้หลอน” จงแดเสริม
“พวกผู้หญิงเอาเครื่องสำอางมาจากบ้านได้ไหม เพราะถ้าเอาเงินไปซื้อส่วนนี้มันก็คงเปลืองพอสมควรเลย ต่อให้เป็นเครื่องสำอางตลาดนัดก็ต้องใช้เยอะอยู่ดี พวกเราตั้งกี่คน” จุนมยอนว่า
“ไม่เป็นไรหรอก บางคนแค่หน้าสดก็เหมือนผีแล้ว”
กริบ...
อีกครั้งกับท่าไม้ตายของโดคยองซูที่สยบทุกความเคลื่อนไหว มีเพียงแค่เสียงปากกาตกพื้นเท่านั้นที่ทุกคนได้ยินเหมือนกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สภาพปกติ
“อะแฮ่ม! เอาล่ะ...ในเมื่อไม่มีใครแย้งก็เป็นอันตกลงว่าห้องเราจะทำบ้านผีสิงกัน ฉันจะได้ยื่นเรื่องนี้กับอาจารย์ก่อนที่ห้องอื่นจะแย่งไปก่อน” จุนมยอนกลอกตามองเพื่อนร่วมห้องที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ซึ่งเป็นเอกฉันท์แล้วว่าทุกคนเห็นด้วย “จงแด นายมาช่วยลิสต์รายชื่อบนกระดานหน่อยว่าใครจะแต่งเป็นผีอะไร จะได้ไม่ซ้ำกัน เลือกให้แก๊งทหารเสือหล่อ ๆ เลยนะอย่าให้ทุเรศ เดี๋ยวห้องเราไม่มีลูกค้าเข้าแล้วจะแย่ เดี๋ยวฉันมา”
จุนมยอนออกไปแล้ว ตอนนี้ในห้องเริ่มส่งเสียงฮือฮากันกับคอนเซปการแต่งตัวที่ใครหลายคนถูกใจและไม่ถูกใจ จื่อเทาเขย่าไหล่เพื่อนสนิทที่หลับอยู่ให้ตื่นก่อนจะหันหน้าเข้าหาคู่รักที่นั่งทำตาปริบ ๆ อยู่ข้างหลังเพื่อปรึกษากันว่าจะแต่งเป็นผีอะไร
“ฉันขอเป็นผีในหนังเรืองเดอะริงนะ ดูไม่ต้องใช้อะไรดี แค่เอาผมปกหน้าแบบนี้” เด็กสาวคนหนึ่งลุกขึ้นยืนก่อนจะโกยผมมาปรกใบหน้าตัวเอง ซึ่งมันได้ผล ทุกคนรู้สึกกลัวทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไร
“โอเค โชรงเป็นผีปอปนะ”
“ไม่ใช่ปอปย่ะ!!!” เด็กสาวตะโกนใส่จงแดที่กำลังเขียนชื่อเธอลงบนกระดาน
“ฉันขอเป็นผีมวยไทยแล้วกัน นี่เพิ่งได้กางเกงมวยมา เปลือยท่อนบน ใส่คอนแทกเลนส์ตาเล็ก แยกเขี้ยวหน่อยก็คงเท่บาดใจสาวน่าดู” นัมจุนยกขาขึ้นพาดบนโต๊ะพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ โดยมีลิ่วล้อคอยนวดไหล่ให้อย่างรู้งาน
“พอจินตนาการแล้วนัมจุนเหมือนกระหังเลยอ่ะ” คนถูกขัดหันขวับไปมองเจ้าของคำพูดที่มาจากหลังห้องและคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน แบคฮยอนทำตาปริบ ๆ พลางเกาหัว แต่สามทหารเสือกลับกลั้นขำราวกับเห็นว่าเป็นเรื่องตลก
“กระหังบ้าไรของมึงไอ้เตี้ยหมาตืด เดี๋ยวกูฟาดด้วยถังขยะเปียก” นัมจุนมองคนตัวเล็กอย่างหาเรื่อง ยิ่งอีกฝ่ายทำหน้ามึนงงเท่าไหร่เขาก็ยิ่งหงิดมากเท่านั้น!!!
“นี่ก็ใกล้จะหน้าหนาวแล้วทำไมนัมจุนถึงไม่ใส่เสื้อล่ะ เป็นนักมวยแบบใส่เสื้อกล้ามก็ได้นะ ถ้าไม่ใส่เราเย็นหัวนมแทนอ่ะ”
“มึง!!!”
“แล้วมึงไปยุ่งอะไรกับหัวนมมันวะฮอบบิท” ชานยอลผลักหัวอีกคนเบา ๆ เขาต้องพยายามบอกตัวเองไม่ให้ระเบิดหัวเราะออกมาเพราะมันจะเป็นการทำร้ายคิมนัมจุนมากเกินไป
“ไม่ธรรมดาแล้ว พูดเรื่องหัวนมได้อย่างหน้าตาเฉยแบบนี้กูว่าไม่ธรรมดา” จงอินหรี่ตามองแบคฮยอนยิ้ม ๆ ก่อนที่จื่อเทาจะหลุดขำออกมา
“Agree with you. ว่ะ”
เช้าตรู่ของวันงานโรงเรียน บรรยากาศครึกครื้นไม่ต่างจากวันวาเลนไทน์เหมือนทุกปี นักเรียนส่วนหนึ่งช่วยกันจัดห้องให้เป็นบ้านผีสิงโดยเอาผ้าคลุมสีดำปิดหน้าต่างและประตูเอาไว้ก่อนจะจัดโต๊ะให้เป็นทางเดินแคบพร้อมขึงผ้าดำรอบห้อง นักเรียนชายสี่คนช่วยกันติดตั้งไฟสีแดงหม่นเป็นจุด ๆ เพื่อเพิ่มความน่ากลัว ส่วนคนที่รับบทเป็นผีก็แยกกันไปนั่งแต่งหน้าตามมุมห้องที่ว่างอยู่
แบคฮยอนแต่งเสร็จเป็นคนแรก ๆ ถ้าให้เทียบกับบุคคลหน้าตาดีในห้องที่พวกผู้หญิงบอกว่าคนพวกนี้แหละจะดึงลูกค้าเข้ามาได้ ผู้หญิงบางคนน่ากลัวมากเลยอ่ะ แบคฮยอนไม่คิดเลยว่าการล้างหน้าจะทำให้พวกเธอกลายเป็นผีได้ แล้วไหนจะคยองซูอีก แค่ใส่ชุดดำทาหน้าขาวก็เหมือนผีได้โดยที่ไม่ต้องลงทุนอะไรมากมายเลย คยองซูมีความคิดบรรเจิดมากที่จัดการตัวเองได้ด้วยแป้งกระป๋องเดียว
“เกะกะ”
“ขอโทษ” แบคฮยอนขยับไปทางซ้ายแล้วหันไปตามต้นเสียงก่อนจะเงยหน้าทำตาปริบ ๆ ใส่คนตัวโตกว่า
“มองไรไอ้เตี้ย”
แบคฮยอนไม่ตอบคำถาม เขาเพียงแค่มองคนตรงหน้าที่สวมเพียงแค่กางเกงนักมวยตัวเดียวเท่านั้น ทำไมนัมจุนถึงไม่เชื่อกันเลยอ่ะ อากาศเย็น ๆ มาเดินโชว์หัวนมเดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี
“กูเท่มากเลยล่ะสิ เห็นผิวสีช็อกโกแลตของกูแล้วอยากเข้ามาลูบไล้ดูบ้างใช่ไหม?” คนตัวสูงพราวด์พร้อมลูบหน้าท้องฟีบ ๆ ที่ไม่มีแม้แต่ซิกแพ็คอย่างพอใจ ระหว่างที่รอให้เพื่อนลงสีแดงบนเรือนร่างเขาตอนนี้ก็ได้แต่เดินอวดหุ่นไปพลาง ๆ ก่อน
“วันนี้นัมจุนดีอ่ะ ขนาดยืนอยู่เฉย ๆ ยังดูเหมือนคนตายได้ ถ้าแต่งหน้าเข้าไปอีกนี่เราว่าคงเหมือนศพมากกว่านี้แน่เลยอ่ะ” แบคฮยอนมองหัวนมอีกคนที่ชูชันเพราะถูกพัดลมพัดในขณะที่คนถูกกล่าวหาว่าเหมือนคนตายเพียงแค่แยกเขี้ยวขยับปากบ่นแบบไม่มีเสียง สาบานเลยว่าถ้าไม่มีพวกไอ้ชานยอลคุ้มกะลาหัวมันล่ะก็คิมนัมจุนคนนี้จะยำให้เป็นหมาเลย!
“วันนี้มึงรอดตัวไปนะ...”
พูดลอดไรฟันแล้วผลักหัวคนตรงหน้าเบา ๆ จนเสียหลักตัวเงนไปข้างหลัง แบคฮยอนขมวดคิ้วมุ่นแล้วมองตามเพื่อนร่วมห้องที่ขึ้นชื่อว่า ‘ถึงจะถ่อยทุกคำแต่การกระทำพริตตี้เคียว’ ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องเรียนที่ถูกแต่งเติมจนเกือบเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ชานยอลนั่งแหงกท่านี้มาตั้งแต่ตีห้า ด้วยเหตุผลว่าเขารับบทเล่นเป็นผีช่วงเช้าเลยทำให้ต้องแหกขี้ตาตื่นเร็วกว่าคนอื่น ส่วนพวกช่วงบ่ายก็ทำหน้าที่ออกไปแจกใบปลิวดึงลูกค้าให้มาเล่นบ้านผีสิง แน่นอนว่าพวกมันต้องแต่งตัวเป็นผีดึงความสนใจและที่สำคัญต้องเป็นผีที่หล่อด้วย ซึ่งสองในหกนั้นก็มีไอ้จงอินกับไอ้เทาที่แต่งเป็นซอมบี้กับแวมไพร์
เด็กตัวสูงเงยหน้าขึ้นให้เพื่อนผู้หญิงแต่งหน้าได้ถนัดหน่อย ตอนนี้เหลือแค่ทาปากปาร์คชานยอลก็จะได้เป็นโจ๊กเกอร์หล่อ ๆ สมใจอยากแล้ว ระหว่างนั้นก็นึกไปถึงคนตัวเล็กที่ลงช่วงเช้าเหมือนกัน เห็นว่ารับบทเป็นผีจีนนี่ก็จินตนาการว่าเป็นผีกองกอยกระโดดเหยง ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันคงเป็นเรื่องยากที่จะกลั้นหัวเราะ
“แฮ่!!!”
“...”
ชานยอลกลอกตามองใครอีกคนที่แหวกผ้าม่านสีดำเข้ามาแค่หัวแถมยังแลบลิ้นอีก เดี๋ยวนะ...ไอ้บ้านนอกมันแต่งเป็นผีจีนหรือตัวอะไรนี่ชักจะแยกไม่ออก แล้วการเอายันต์สีเหลืองแปะหน้าผากนั่นคือ? ไหนจะจุดวงกลมแดง ๆ ที่แปะตรงโหนกแก้มนั่นอีก
“อะไร”
“ผีหลอกไง”
“กลัวตายเลยมั้งเนี่ย” ชานยอลเลิกคิ้วมองคนรักทั้งที่ยังเผยอปากให้เพื่อนผู้หญิงทาลิปสติกสีแดงลากยาวไปถึงแก้ม
“เราซ้อมไว้ก่อนลงสนามจริง” แบคฮยอนนั่งลงยอง ๆ ข้างตัวอีกคนพลางเอาคางเกยหัวเข่าก่อนจะหันไปยิ้มให้ช่างแต่งหน้าจำเป็น
“ผีอย่างมึงใครจะไปกลัววะกูถามหน่อย”
“ผีอย่างชานยอลก็ไม่น่ากลัวเหมือนกันนั่นแหละ โอ๊ะ!” พูดจบก็นิ่วหน้าเจ็บเพราะถูกคนตัวสูงดึงจมูก แบคฮยอนเซไปข้างหน้าจนเกือบล้มแต่ก็ได้มือใหญ่อีกข้างช่วยประคองไว้
“ไว้ค่อยเล่นกันได้ไหม อดทนหน่อยดิวะอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” เด็กสาวบ่นอุบอิบก่อนจะถอนหายใจเพราะชานยอลยังคงแกล้งอีกคนอยู่อย่างนั้น แบคฮยอนพยายามปัดป่ายมือใหญ่ออกแต่ก็ไม่เป็นผล ผู้ชายคนนี้ยังคงพยายามหาทางมาดึงจมูกเขาได้อยู่ดี
“ผีที่ไหนใส่แว่น”
“ผีสายตาสั้นไง”
“มีที่ไหนกัน งี้ถ้ากูถูกผีหลอกแค่เดินไปดึงแว่นมันออกก็จบแล้วดิ ผีมองไม่เห็น” ชานยอลยิ้มล้อก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเพราะถูกช่างแต่งหน้าฟาดแขนเข้าให้
“นั่งนิ่ง ๆ ได้ไหม!” เด็กตัวสูงหันเข้าหาช่างแต่งหน้าอีกครั้งแล้วกลอกตามองคนตัวเล็กกว่า
“ชานยอลกล้าว่าคนอื่นทั้งที่ตัวเองทำผิดกติกาได้ไงอ่ะ ชานยอลเป็นโจ๊กเกอร์ ชานยอลไม่ใช่ผีเลยเนี่ย” แบคฮยอนแย้ง เด็กสาวกลอกตามองบนแล้วยกมือขึ้นระดับหัวไหล่เป็นเชิงบอกว่ากูแต่งหน้าให้เสร็จแล้ว งานนี้ลาขาด เธอลุกขึ้นบ่นอุบอิบแหวกผ้าม่านออกไปพร้อมกระเป๋าเครื่องสำอาง
“แล้วกูหล่อไหมล่ะ?” ชานยอลจ้องหน้าแฟนจ๋าในลุคส์ผีจีนพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แบคฮยอนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าหงึก
“อันที่จริงวันนี้ชานยอลหล่อมากเลยอ่ะ ใจเราเต้นแรงไปหมดแล้ว” ร่างเล็กพูดเบา ๆ ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากโจ๊กเกอร์ในร่างไททัน แบคฮยอนเชื่อว่าเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็คงคิดเหมือนเขาว่าชานยอลดูดีมาก ๆ ในลุคส์ที่ไม่ใช่คน
“จูบหน่อยดิ”
“ไม่ได้หรอก ชานยอลทาลิปสติกแล้ว”
ทั้งคู่ไม่ยอมละสายตาออกจากกัน เด็กตัวสูงเท้ามือไว้กับพื้นแล้วไล้นิ้วหัวแม่มือไปตามริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่า ชานยอลหลุดขำออกมาเมื่อมนุษย์ฮอบบิทงับนิ้วมือเขาเอาไว้เบา ๆ
“แปะโป้งไว้ก่อนนะ”
คำพูดคำจาน่ารักของคนตัวเล็กทำให้เด็กหนุ่มยิ้มพอใจ ท่ามกลางเสียงความวุ่นวายก่อนเวลาเปิดบ้านผีสิง ชานยอลพยักหน้าตอบรับก่อนจะหลุบตาลงมองปลายนิ้วชี้ที่แตะลงบนริมฝีปากของเขา
บรรยากาศครึกครื้น เสียงกรี๊ดของเด็กผู้หญิงดังเป็นระยะเรียกรอยยิ้มจากคนทำหน้าที่ผีได้เป็นอย่างดี แบคฮยอนแอบอยู่หลังโต๊ะรอจังหวะ พอเห็นขาใครเดินเข้ามาก็เตรียมลุกพรวดขึ้นไปหลอกซะให้เข็ด แต่ก็นั่นแหละ สิ่งที่เขาได้รับกลับมามีเพียงแค่ใบหน้าผิดหวังของลูกค้าตอนมองมาทางนี้
แบคฮยอนหลอกคนอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง เขารู้สึกหงอยเหลือเกินกับผลตอบรับแบบนั้นที่มีต่อเขาคนเดียว ทำไมล่ะ ทำไมทุกคนถึงกรี๊ดตอนเห็นหน้านัมจุนกับคยองซู แต่ทำไมไม่กรี๊ดเวลาเจอหน้าเขาเลย กรี๊ดตามมารยาทบ้างก็ได้อ่ะ เสียใจจัง T_T
โอ๊ะ! นั่นเหยื่อมาอีกคนแล้ว! คราวนี้แหละผีจีนจากมกโพจะหลอกให้ขนหัวลุกวิ่งหนีหางจุกตูดออกไปเลย แบคฮยอนก้มลงต่ำ สายตาจับจ้องไปยังรองเท้าสีดำกับถุงน่องสีขาวคู่นั้นที่กำลังเดินมาทางนี้แล้วนับถอยหลัง
“แฮ่!!!”
“เอ๋? นั่นนายเหรอแบคฮยอน?”
“อ้าว ซอนฮวา”
“ฮ่า ๆ เดี๋ยวนะ...นี่นายแต่งเป็น...?” หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะพลางมองสารร่างผู้ชายที่เธอชอบมาตลอดหลายเดือนก่อนจะยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะในลำคอ
แบคฮยอนไม่ได้รู้สึกเสียความมั่นใจไปมากกว่านี้แล้ว เขาเพียงแค่ยืนทำหน้าหงอยเกาท้ายทอยก่อนที่ซอนฮวาจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะที่กั้นระหว่างเธอกับเด็กหนุ่ม
“เราไม่น่ากลัวเหมือนที่ชานยอลว่าจริง ๆ ด้วยอ่ะ”
“เรื่องน่ากลัวไว้ให้เป็นหน้าที่ของผู้ชายถ่อย ๆ เถอะ แบบนี้น่ารักดีออก” เธอดึงแก้มอีกคนเบา ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะแบคฮยอนโงนเงนศีรษะไปตามแรงมือของเธอ
“ซอนฮวาใส่ชุดสาวใช้ด้วยอ่ะ” พอหายหงอยแล้วเลยพิกัดสายตาไปที่ชุดของอีกฝ่าย หญิงสาวอมยิ้มพอใจก่อนจะลงไปยืนบนทางเดินแล้วหมุนตัวให้ดู
“ชอบไหม?”
“ชอบสิ ซอนฮวาใส่แล้วสวยมาก ๆ เลยอ่ะ เหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่นเลย” แววตาและน้ำเสียงของแบคฮยอนนั้นเพิ่มความพอใจให้หญิงสาวเหลือเกิน ซอนฮวาหยุดกึกก่อนจะหันไปปัดมือไล่คนที่เข้ามาเล่นบ้านผีสิงให้ข้ามฉากนี้ไปที่อื่นก่อน เธอจะอยู่กับแบคฮยอนสองคนและไม่ต้องการให้ใครมาขัดจังหวะทั้งนั้น
“ถ้าจะเรียกให้ถูกต้องเรียกว่าชุดเมดนะ”
“อ๋อ ใส่ชุดเมดแล้วต้องทำอะไรบ้างอ่ะ”
“อยากรู้เหรอ” หญิงสาวอมยิ้ม แบคฮยอนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าหงึก “ไปห้องฉันสิ จะได้รู้ว่าทำอะไรกันบ้าง”
“ไปไม่ได้หรอก เรายังต้องหลอกคนอื่นต่ออีก....สิบห้านาที” แบคฮยอนถลกแขนเสื้อชุดสีดำตัวโคร่งขึ้นเอานาฬิกาข้อมือให้อีกคนดู
“ไปเลยก็ได้แบคฮยอน เดี๋ยวฉันจะบอกให้จุนมยอนมารับช่วงต่อเอง” จงแดที่แอบฟังมาสักพักแหวกผ้าม่านออกเล็กน้อยแล้วมองเพื่อนสนิทสลับกับนางฟ้าที่ตามเกี้ยวแบคฮยอนมานานหลายเดือน
“จริงเหรอ? ขอบใจมากนะจงแด วันนี้นายหล่อจัง” ซอนฮวาจูบปลายนิ้วชี้แล้วแตะลงบนแก้มเจ้าของชื่อก่อนจะหันไปพยักหน้าบอกแบคฮยอนให้ลอดออกมาจากใต้โต๊ะ จังหวะนั้นจงแดรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง อุณภูมิร่างกายของเขาพุ่งปรี๊ดขึ้นจนแทบติดเพดาน อากาศที่ว่ากำลังเย็นกลับร้อนรุ่มจนเหงื่อซึมออกมาตามขมับ
เด็กหนุ่มทาบมือลงกับแก้มตัวเองแล้วมองนางฟ้าที่กำลังจูงมือผีจีนออกไปจากตรงนี้ราวกับคนไร้สติ ให้ตายเถอะ คิมจงแดจะไม่ล้างหน้า!!!
ชานยอลเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วยืนสงบสติอารมณ์หลังจากได้ยินจากปากคิมจงแดว่ามนุษย์ฮอบบิทหายหัวไปไหนและกับใคร ในมือทั้งสองข้างมีแก้วน้ำที่ซื้อมาเผื่อคนที่พยายามเล่นบทผีมาตลอดหลายชั่วโมง แต่พอกลับมาถึงผีจีนที่เคยอยู่ตรงนั้นกลับกลายเป็นผีหัวหน้าห้องที่ยืนทำหน้าหลอนตอนเห็นเขาเสียอย่างนั้น
วันนี้เหนื่อยมากนะบอกเลย เหนื่อยกับการเล่นบทผีแล้วยังต้องโดนพวกสาว ๆ รุมกรี๊ดอีก พอถึงเวลาพักแฟนเสือกหาย แถมยังไปกับศัตรูหัวใจที่สวยเป็นอันดับต้น ๆ ของโรงเรียนด้วย
เด็กตัวสูงวางแก้วน้ำไว้แล้วเดินออกมาเท้าเอวเงยหน้าขึ้นหายใจเข้าลึก ๆ เขาควรจะได้กินข้าวเที่ยงแล้วนะตอนนี้ และไอ้บ้านนอกก็ออกปากเองว่าจะไปเดินกินทุกอย่างตามซุ้มในสนามด้วยกัน แล้วนี่อะไร
“ชานยอล”
เจ้าของชื่อหันไปมองตามต้นเสียงแล้วก็เลิกคิ้วมองหาเรื่อง ถ้าไอ้บ้านนอกพูดคำว่าแค่ไปเที่ยวเล่นห้องนั้นกับซอนฮวาตามประสาเพื่อนเขาจะพ่นไฟออกมาเดี๋ยวนี้ ปาร์คชานยอลเบื่อคำว่าเพื่อนแล้วนะเว้ย นี่ไม่ได้ใจกว้างขนาดปล่อยให้แฟนไปไหนมาไหนกับคนอื่นได้โดยที่ไม่หึง เมื่อก่อนก็ถือว่าหยวนมามากแล้ว หงุดหงิดนะเข้าใจไหม อะไรก็ลบล้างความรู้สึกนี้ไม่ได้ด้วย ไอ้บ้านนอกควรได้รับไม้แข็งจากปาร์คชานยอลบ้างแล้ว
“เราซื้อน้ำมะนาวมาให้ แก้เจ็บคอนะ”
“...”
คำพูดที่เรียบเรียงมาเป็นพารากราฟเตรียมดราม่านั้นถูกกลืนลงคอไปจนหมดสิ้นเพราะรอยยิ้มโง่ ๆ ของผีจีนแก้มแดงกับแก้วน้ำมะนาวที่ยื่นมาให้ เขาเห็นว่ามือของคนตรงหน้าขึ้นริ้วแดง คงเป็นเพราะความเย็นของแก้วและระยะทางจากโรงอาหารมาถึงตรงนี้
ชานยอลยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง พอเห็นตาใส ๆ ตอนมองมาพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้รีบดื่มนั่นน่ะ เขาแทบลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้เคยหงุดหงิดเพราะแรงหึงมากแค่ไหน
“หายไปไหนมา รู้ไหมว่ากูตามหาตั้งนาน”
“อ้าวเหรอ เรานึกว่าชานยอลยังหลอกคนอื่นอยู่อ่ะ เมื่อกี้ซอนฮวาพาเราไปดูคอนเซปห้องนั้นด้วยนะ เท่มากเลยอ่ะมีแต่ผู้หญิงใส่ชุดสาวใช้เต็มไปหมดเลย ไม่สิ...ซอนฮวาบอกว่ามันคือชุดเมด ส่วนผู้ชายก็ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวข้างใน ผูกหูกระต่ายอย่างนี้แล้วก็มีสูทสีดำเข้ารูปด้วย คนที่ชื่อเซฮุนใส่แล้วดูดีมากเลย ผู้หญิงกรี๊ดเยอะมาก ๆ”
มนุษย์ฮอบบิททำท่าทางประกอบ ซึ่งเด็กตัวสูงเพียงแค่อ้าปากงับหลอดแล้วดูดน้ำมะนาวที่แฟนจ๋าซื้อมาให้ ปาร์คชานยอลเพิ่งรู้วันนี้เองว่าน้ำมะนาวประเทศนี้แม่งหว๊านหวาน
“เมดคาเฟ่จะเอาอะไรมาสู้ศูนย์บรรเทาทุกข์ผีห้องเราได้วะ” ชานยอลพยายามเก็บสีหน้าอย่างที่สุดแล้ว แต่ไอ้บ้านนอกก็เอาแต่ยิ้มอยู่นั่นไม่รู้มีความสุขอะไรนักหนา นี่กะจะเหวี่ยงใส่เป็นบทเรียนสักหน่อยแต่เห็นตาใส ๆ แบบนี้ใครจะไปทำลง
“อร่อยไหม”
“งั้น ๆ แหละ”
“เรากินด้วยนะ” ความพยายามเป็นผีจีนของคนตรงหน้าเพิ่งสำฤทธิ์ผลก็ตอนที่มันยื่นแขนออกมาทั้งสองข้างนี่แหละ ชานยอลหัวเราะในลำคอก่อนจะดึงยันต์สีเหลืองออกจากหน้าผากมนแล้วม้วนเก็บใส่กระเป๋าเสื้อโค้ทสีดำของตัวเอง
‘ไอ้คนเห่อแฟน’
ได้ยินคำนี้จากปากไอ้จงอินกับไอ้เทามาประมาณร้อยกว่าครั้งได้ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ซึ่งเขาก็คงไม่ปฏิเสธ พวกมันไม่มีแฟนจะไปเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง เวลาไอ้บ้านนอกทำตัวโง่ ๆ หรือแม้แต่การกระพริบตาเฉย ๆ เวลามองมายังเขาน่ะ รู้ไหมว่ามันน่ารักมาก อ้อ...ไม่รู้เหรอ? งั้นก็ดีแล้วล่ะ เพราะปาร์คชานยอลอยากรู้สึกแบบนี้แค่คนเดียวเท่านั้น
เด็กตัวสูงแกะสติ๊กเกอร์วงกลมสีแดงที่ติดอยู่กับแก้มทั้งสองข้างของแบคฮยอนออกก่อนจะวางมือลงบนศีรษะทุยให้เดินไปด้วยกันตามทางเดินยาวที่เต็มไปด้วยผู้คนซึ่งยืนอยู่เป็นจุด ๆ
ไม่มีใครสงสัยในตัวพวกเขา อาจเป็นเพราะชานยอลเป็นที่นิยมสำหรับสาว ๆ ส่วนแบคฮยอนก็มีข่าวอยู่กับฮันซอนฮวามานาน ทั้งคู่เหมือนเพื่อนสนิทกันมากกว่าที่คนอื่นจะมองเป็นอย่างอื่น เพราะฉะนั้นการเดินกอดคอแฟนไปไหนมาไหนเลยไม่ใช่เรื่องน่าลำบากใจสำหรับเขานัก
ที่สนามกว้างมีซุ้มเยอะแยะเต็มไปหมด ทั้งซุ้มขายดอกไม้ ซุ้มของกินเกาหลีและญี่ปุ่น ซุ้มของที่ระลึกไปจนถึงซุ้มยิงปืนเอาของรางวัล แก้มของแบคฮยอนนูนป่องเพราะทาโกยากิ ชานยอลเห็นว่าดวงตาคู่นั้นกำลังมองไปยังปืนลูกซองที่วางอยู่บนโต๊ะยาว
“อยากเล่นเหรอ”
“เปล่า เราแค่ดูว่าคนนั้นจะยิงเข้าเป้าไหม โห...ถ้ายิงโดนสี่นัดได้ตุ๊กตาตัวเบ้อเร่อเลยอ่ะ”
“เอาไหมเดี๋ยวยิงให้” ชานยอลถามคนตัวเล็กที่ยังคงไม่ละสายตาออกจากตรงนั้นก่อนที่เจ้าตัวจะหันมา
“ชานยอลยิงเป็นเหรอ”
“โด่ นี่เซียนเคาน์เตอร์สไตรค์นะครับบอกก่อน” เด็กหนุ่มก้มลงดูดน้ำจากแก้วในมือคนตัวเล็กก่อนจะตรงไปหยุดอยู่หน้าซุ้มยิงปืน แบคฮยอนวิ่งไปหยุดยืนข้าง ๆ พลางกลอกตามองตามมือใหญ่ที่ควักเงินออกมาจ่ายแล้วจับลูกยางยัดใส่ปลายปืนลูกซอง
“สู้นะชานยอล”
“อยากได้ตัวไหน ชี้นิ้วมา” ชานยอลยกปืนขึ้นตั้งท่าเล็งไปยังเป้าหมาย แบคฮยอนมองของรางวัลซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นตุ๊กตาคละแบบคละไซส์
“เอาตัวไหนก็ได้ ชานยอลเลือกเลย”
“ได้” เด็กหนุ่มเลียริมฝีปากก่อนจะปล่อยกระสุนนัดแรกออกไป หากแต่ลูกยางนั้นไม่ได้เฉียดใกล้ท่อนไม้โง่ ๆ ที่ตั้งอยู่เลยสักนิดเดียว
กริบ...
ไม่มีเสียงคุยอวดโม้หรือเสียงให้กำลังใจอะไรอีก ชานยอลค้างอยู่ในท่าตั้งปืนโดยไม่กระพริบตาและแบคฮยอนก็เช่นกัน เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงใบไม้ที่ปลิวหวิวไปตามกระแสลมราวกับจะสมน้ำหน้าไอ้คนขี้คุยที่ยิงพลาดไปเมื่อครู่นี้
“ชานยอลไม่เห็นจะเก่งเลย”
“เมื่อกี้เขาเรียกซ้อมมือหรอก” ชานยอลปั้นหน้านิ่งมองคนตัวเล็กที่ยัดทาโกยากิเข้าปากแล้วมองมาทางนี้ด้วยสายตากึ่งสมเพช
“อีกสามนัด ถ้าชานยอลพลาดก็เสียเงินเจ็ดร้อยวอนไปฟรี ๆ ไม่ได้แม้กระทั่งพวงกุญแจหมีอันเล็ก”
“พูดเป็นเล่นไป เคยได้ยินไหมว่าแพ้เป็นพระ ชนะ...”
“เป็นไหม?” ยังพูดไม่ทันจบไอ้ผีจีนตัวดีก็พูดแทรกขึ้นมาแล้ว ชานยอลเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเหล่มองคนตัวเล็กที่กำลังกลั้นหัวเราะราวกับรู้ว่าเขาเป็นไอ้ขี้โม้ที่ยิงปืนไม่เก่งอย่างที่ปากว่าไว้
“รอดูให้ดี”
“ทราบ” แบคฮยอนขานตอบแล้วก้มลงดูดน้ำในแก้ว พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าชานยอลยิงพลาดอีกแล้ว
ได้ยินเสียงถอนหายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ ไหนจะคิ้วทั้งสองข้างที่ขมวดเป็นปมขณะมองไปยังเป้าหมาย ได้ยินเสียงบ่นอุบอิบว่ามันยากกว่าตอนเล่นเกมยิงปืนในคอมพ์อีก คนตัวสูงทำอยู่อย่างนั้นจนกระสุนหมดและต่อด้วยการควักเงินขึ้นมาจ่ายเอากระสุนชุดใหม่ แบคฮยอนคิดว่าเขาทั้งคู่ควรไปซุ้มอื่นได้แล้วแต่ดูเหมือนว่าชานยอลจะไม่ยอมถอดใจง่าย ๆ
“แบคฮยอน! มาช่วยแจกใบปลิวแทนแป๊บนึงได้ไหม ฉันจะไปเข้าห้องน้ำหน่อยน่ะ!” เสียงของไอ้จงอินทำให้เขายิงพลาดอีกแล้ว เวรเอ๊ย เมื่อกี้เล็งซะดิบดีว่าต้องโดนแน่ ๆ แต่ก็พลาดเพราะเสียงมัน
“ได้เลย!” คนตัวเล็กตะโกนกลับไปก่อนจะวางแก้วและกล่องทาโกยากิไว้บนโต๊ะ “เราไปช่วยจงอินแป๊บนึงนะ ชานยอลจะเล่นอยู่ตรงนี้ก่อนใช่ไหม”
“เออ เดี๋ยวตามไป”
แบคฮยอนพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปช่วยเพื่อน จงอินกับจื่อเทาขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักห้านาทีหรือถ้าช้าหน่อยก็อาจจะสิบนาที ซึ่งคนตัวเล็กเพียงแค่พยักหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบก็ได้ แบคฮยอนอยากให้สองคนนั้นพักยืดเส้นยืดสายบ้าง ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานคงปวดขาแย่เลย
ผีจีนยื่นใบปลิวให้กับทุกคนที่เดินผ่านและไม่ลืมที่จะโฆษณาว่าช่วงบ่ายจงอินกับจื่อเทาจะรับบทเป็นผีในบ้านผีสิง แน่นอนว่ามันเรียกความสนใจจากสาว ๆ ที่ปลื้มทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี
แบคฮยอนชะโงกหน้ามองหาท่ามกลางผู้คนมากมายแต่ก็ไม่เห็น ก็รู้หรอกนะว่าชานยอลเป็นคนไม่ยอมถอดใจง่าย ๆ ยิ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เสียหน้าล่ะก็นะ อันที่จริงไม่เห็นต้องพยายามขนาดนั้นเลย เขาไม่หัวเราะแล้วก็ได้อ่ะ
ยืนแจกใบปลิวอยู่อย่างนั้นเกือบสิบนาทีก็เห็นรองเท้าของใครคนหนึ่งหยุดยืนอยู่ห่างจากตรงนี้ไม่มากนัก แบคฮยอนเงยหน้าขึ้น แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านชายหนุ่มร่างสูงก่อนที่เขาจะหรี่ตาลงเพื่อปรับระดับสายตา
ยังไม่ทันเห็นว่าเป็นใครก็ต้องหลับตาลงเมื่อมีบางอย่างแปะลงกลางหน้าผาก สำหรับผีจีนอย่างเขามันควรจะเป็นผ้ายันต์สีเหลืองแต่ก็ไม่ใช่ เปลือกตาลืมขึ้นก่อนจะเห็นรอยยิ้มของคนตัวสูงที่ขยับมายืนบังแสงแดดที่เคยส่องตาเขา
แบคฮยอนจับบางอย่างที่นุ่มมือออกมาจากหน้าผาก มันไม่ใช่ผ้ายันต์ที่ชานยอลเก็บใส่กระเป๋าไปเมื่อก่อนหน้านี้แต่มันคือพวงกุญแจตุ๊กตาหมีสีขาวขนาดเล็กกว่าฝ่ามือ
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคนที่กำบางอย่างไว้ระดับสายตาของเขาก่อนจะคลายมือออก ห่วงสีเงินเกี่ยวอยู่กับเรียวนิ้วยาวของชานยอลโดยมีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลห้อยอยู่กับพวงกุญแจ แบคฮยอนมองตุ๊กตาหมีในมือตัวเองสลับกับของอีกคนก่อนจะอมยิ้ม
“ยอมรับก็ได้ว่ายิงปืนกาก แต่จะยิงเอารางวัลใหญ่ก็ยังไงอยู่ กลัวมึงอายตอนอุ้มมันกลับหรอกนะ” คนปากแข็งพยายามเก็บสีหน้าอย่างถึงที่สุดแล้ว แต่ปาร์คชานยอลก็ไม่สามารถกลั้นยิ้มที่มาจากความเขินอายได้เลย
เด็กหนุ่มหลุดยิ้มออกมาจนได้ เขาจะโทษว่ามันเป็นความผิดของมนุษย์ฮอบบิทล้วน ๆ ที่ทำให้เขามีความสุขกับการเป็นผู้ชายโรแมนติกกาก ๆ แบบนี้ ทั้งคู่เอาแต่หัวเราะเหมือนคนเพิ่งสารภาพรักกันยังไงอย่างนั้น เราเอาแต่ก้มหน้ายิ้มแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน
ชานยอลแปะพวงกุญแจตุ๊กตาลงบนหน้าผากมนอีกครั้ง แบคฮยอนยิ้มตาหยีแล้วแปะตุ๊กตาในมือลงบนหน้าผากคนตัวโตกว่าบ้าง จะไม่ถามว่าชานยอลหมดเงินไปกับรางวัลต่ำสุดของร้านยิงปืนไปเท่าไหร่ แบคฮยอนเชื่อว่ามันคือสิ่งของที่เป็นคุณค่าทางใจที่ไม่ว่าเงินแค่ไหนก็ซื้อมาทดแทนไม่ได้
“เราจะเอาไปห้อยกระเป๋าเป้นะ”
“อืม เอาสิ”
“แล้ว...ชานยอลจะใช้ด้วยกันไหม...” แบคฮยอนถามอย่างขลาดอาย นับวันเขายิ่งรู้สึกว่าการทำอะไรร่วมกันมันเป็นเรื่องที่ดี แต่การห้อยพวงกุญแจเหมือนกันมันก็อาจจะทำให้คนอื่นสงสัย ซึ่งเขาไม่อยากให้ชานยอลถูกมองไม่ดี
คนตัวสูงยังไม่ตอบคำถาม และมันทำให้แบคฮยอนคิดว่าไม่ควรพูดแบบนั้นออกไป จริงอยู่ที่ชานยอลแสดงออกอย่างชัดเจนว่าชอบแบคฮยอนมาก ๆ แต่การอยู่เฉย ๆ แล้วคล้อยตามไปเรื่อย ๆ มันคงดีกว่าเป็นฝ่ายออกปากพูดว่าอยากทำอะไร
ชานยอลกลอกตาไปทางอื่นราวกับใช้ความคิด...และมันคงไม่ดีแน่ถ้าชานยอลยอมทำตามทั้งที่ลำบากใจแบบนี้
“งั้นเราไม่...”
“ห้อยซิปกระเป๋าหน้านะ”
“...”
“เวลามันแกว่งไปมาตอนสะพายกระเป่าคงน่ารักดี” ชานยอลยิ้มแล้ววางมือลงบนศีรษะทุยของคนตัวเล็กที่เอาแต่กระพริบตาราวกับว่าอึ้งกับคำตอบของเขา
ชานยอลไม่ใช่คนชอบอะไรน่ารัก ๆ แบคฮยอนรู้ แต่...
“วันนี้แปะโป้งจูบไว้สองทีแล้วนะ ตอนกลับไปถึงบ้านก็ช่วยเคลียร์ให้ด้วย”
70%
อากาศกำลังดี อันที่จริงชานยอลชอบฤดูหนาวมากกว่าฤดูร้อน เหตุผลง่าย ๆ คือมันไม่ทำให้เขาหงุดหงิดง่ายเท่าตอนเหงื่อออก เด็กหนุ่มยิ้มพลางมองกุญแจหมีที่แกว่งอยู่ระดับแผงอกเขาเมื่อคนสะพายกระเป๋าใบนี้กำลังปั่นจักรยานอย่างตั้งใจ
หลังจากผ่านความเฉอะแฉะของฝนในฤดูร้อนไปแล้วคงไม่มีอะไรสุขไปกว่าการมองใบไม้หลากสีของฤดูใบไม้ร่วงในปลายเดือนพฤศจิกายน เมื่อไม่มีฝนตกลงมาเป็นอุปสรรค มันคงไม่ใช่ปัญหาถ้าหากปาร์คชานยอลจะยอมตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนกับมนุษย์ฮอบบิทที่ชื่นชอบการปั่นจักรยาน
“เหนื่อยไหม”
“เหนื่อย ชานยอลตัวหนักมากเลยอ่ะ”
“ปั่นให้แฟนนั่งแค่นี้บ่นเหรอ”
“งั้นชานยอลก็ช่วยเราปั่นบ้างซี่”
ชานยอลเพียงแค่ยิ้มขำก่อนจะสะกิดหน้าขาคนตัวเล็กเบา ๆ แบคฮยอนหันไปมองอีกคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังก่อนจะยกขาขึ้นเหยียบกับท่อแล้วปล่อยให้ไททันตัวโตได้ปั่นจักรยานบ้างหลังจากอู้มานาน
“ไอ้เตี้ยจุนมยอนบอกว่าบ้านผีสิงห้องเราได้เงินเยอะกว่าคอฟฟี่ปริ๊นซ์เมื่อปีที่แล้วอีก”
“เราว่าเป็นเพราะนัมจุนกับโชรงแน่ ๆ เลย สองคนนั้นเหมือนผีมากอ่ะ”
“แต่ก็ดีเหมือนกัน มีงบเยอะจะได้เที่ยวสนุก”
แบคฮยอนกำเบรกแล้วจอดจักรยานไว้เมื่อปั่นมาจนถึงโรงเรียน เด็กหนุ่มวางมือลงบนศีรษะคนตัวเล็กแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนไปด้วยกันอย่างไม่เร่งรีบ มันก็นานมากแล้วที่ปาร์คชานยอลหัดนอนไวแล้วตื่นแต่เช้าพร้อม ๆ กับมนุษย์ฮอบบิท ในทีแรกมันก็เป็นเรื่องยากสำหรับพวกชอบนอนดึกอย่างเขา แต่การทำตัวเป็นเด็กอนามัยแล้วแฟนดีใจมันก็โอเคอยู่
“จงแดบอกเราว่าห้องเราไปเที่ยวปีใหม่กันทุกปีเลย ปีที่แล้วก็ไปตั้งแคมป์กันด้วยใช่ไหม”
“ใช่ หนาวชิบหาย ไข่นี่แทบขึ้นแม่คะนิ้ง”
“หูย น่าสนุกจังเลยอ่ะ แล้วปีนี้เราจะไปไหนกันเหรอ” แบคฮยอนดูตื่นเต้นกับการได้ไปเที่ยวในครั้งนี้ สังเกตได้จากน้ำเสียงและสีหน้าตอนมองมายังเขา
“เห็นไอ้จงอินมันบอกว่าจะจัดการเรื่องจองโรงแรมติดริมทะเลให้ พ่อมันพอจะมีเส้นสายเรื่องนี้อยู่ ค่าใช้จ่ายอาจจะแพงกว่าปีที่แล้วหน่อย แต่ไหน ๆ ก็เป็นปีสุดท้ายแล้วเลยไม่มีใครค้าน” เพราะแบคฮยอนถูกอาจารย์เรียกใช้ตอนที่ทุกคนกำลังลงความเห็นกันว่าวันหยุดในสิ้นปีนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันเขาเลยไม่รู้ว่าเพื่อนตกลงอะไรกันไปบ้าง จนชานยอลพูดถึงอีกทีเลยนึกออก
“ทะเลหน้าหนาว ตื่นเต้นจัง” แบคฮยอนยิ้มกว้าง แค่คิดว่าจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ เป็นครั้งแรกเขาก็แทบรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวแล้ว
เมื่อมาถึงห้องเรียนเด็กหนุ่มทั้งสองก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อพบว่ามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะของแบคฮยอนแถมยังล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างไขว้ขวาแกว่งเท้าไปมา แน่นอนว่าไอ้หัวส้มนั่นไม่ใช่เด็กโรงเรียนเขา สังเกตได้ง่าย ๆ จากเครื่องแบบที่ใส่อยู่
ชานยอลใช้เวลาไปกับการมองสารร่างนั้นเพียงแค่ครู่เดียวอีกฝ่ายก็หันหน้ามา แน่นอนว่าดวงตาคู่นั้นไม่ได้หยุดอยู่ที่เขา และริมฝีปากที่กำลังคลี่ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจนั่นก็เช่นกัน
“มาแล้วเหรอ?”
“อ้าวแทฮยอง?”
เด็กตัวสูงขมวดคิ้วเมื่อไอ้คนแปลกหน้ามันลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วตรงเข้ามากอดแฟนของเขาท่ามกลางเพื่อนร่วมห้องอีกสิบกว่าคนที่มาถึงห้องแล้ว โอเค...ไอ้พวกนั้นแค่หันมามองเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวแล้วก็หันกลับไป ในขณะที่ปาร์คชานยอลได้แต่ยืนอยู่เฉย ๆ มีเพียงแค่ตาของเขาเท่านั้นที่ขยับกลอกมองไปตามการเคลื่อนไหวของไอ้บ้านนอกเมื่อถูกกอดอย่างแนบแน่น
เดี๋ยวนะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอพอจะมีใครอธิบายให้ปาร์คชานยอลฟังได้บ้าง? เสียงของทั้งคู่เอาแต่พร่ำกระซิบว่าคิดถึงอย่างนั้นอย่างนี้ ซึ่งมันคงเป็นภาพปกติสำหรับคนทั่วไปถ้าหากมองเด็กผู้ชายสองคนกอดกัน แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่ปาร์คชานยอลคนนี้
“มาได้ไงเนี่ย แล้วทำไมทำผมสีนี้ล่ะครูไม่ว่าเหรอ” ต้องพูดถึงสีหน้าไอ้บ้านนอกตอนนี้ไหมว่ามันยิ้มกว้างมากแค่ไหนตอนมองหน้าไอ้แว๊นหัวส้ม
“โรงเรียนมีทัศนศึกษาน่ะ ฉันแอบโดดออกมาตอนทุกคนกำลังต่อแถวกันเข้าพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์”ไอ้หัวส้มยิ้มพลางไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ขอโทษนะ ตอนนี้ปาร์คชานยอลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน “ส่วนสีผมนี่อาจารย์ไม่เห็น รู้จักสเปรย์ผมดำใช่ไหม?”
“ทำผิดกฎระเบียบโรงเรียนตลอดอ่ะ นี่มาคนเดียวเหรอ”
“ใช่ เจ๋งใช่ไหมล่ะ”
“เจ๋งบ้าไร นี่ยามปล่อยให้เข้ามาได้ไง?” ได้จังหวะชานยอลก็รีบพูดแทรกขึ้นมา ที่จริงก็ไม่ได้เคร่งกฎระเบียบโรงเรียนอะไรหรอกนะ แต่ที่ทำหน้าโหดใส่ไอ้เตี้ยหัวส้มเนี่ยก็เพราะหมั่นไส้ล้วน ๆ
“ก็เพราะยามไม่ให้เข้าก็เลยปีนรั้วเข้ามาแหละ ก็พอจะเข้าใจนะว่าโรงเรียนเคร่งเรื่องนี้ ภาพลักษณ์ภายนอกของฉันอาจจะเหมือนพวกจิ๊กโก๋ที่ชอบมีเรื่องชกต่อย แต่นายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น?” ห่าจิก มึงเล่าอย่างเดียวก็ได้มั้งจะหันไปขอคำยืนยันจากคนอื่นทำไม “โรงเรียนนี้ปีนง่ายดีนะ รั้วไม่มีหนาม แถมไม่สูงเท่าไหร่ด้วย” เด็กหนุ่มหัวเราะ
“โชคดีแล้วที่ไม่ตกลงมาคอหัก ขายิ่งสั้น ๆ อยู่”
“นั่นสิ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงฉันคงอดมาเจอนาย” สัด แทนที่จะโกรธจะเคืองที่ถูกกวนตีนแต่มึงยังมีหน้าไปออเซาะไอ้บ้านนอกอีก ชานยอลหายใจฮึดฮัดและคิดว่าคนข้าง ๆ ก็น่าจะลำดับจับสถาการณ์ได้แล้วว่าเขากำลังเป็นอะไร เจ้าตัวถึงได้ยิ้มเจื่อนแล้วจับแขนเขาเอาไว้
“นี่ชานยอลนะ ส่วนนี่แทฮยอง เพื่อนเราที่มกโพเอง” อยากจะแค่นหัวเราะแต่ก็ไม่อยากงี่เง่า นี่เพิ่งนึกได้เหรอว่าควรแนะนำให้รู้จัก ไม่ยืนคุยกันต่อไปอีกสักสิบยี่สิบนาทีไปเลยล่ะคู๊ณ
“นี่เหรอปาร์คชานยอลที่เคยพูดถึง?” เด็กตัวสูงปัดนิ้วที่ชี้มายังเขาออกอย่างหัวเสีย ไม่ชอบให้ใครมาชี้หน้านะเว้ยโดยเฉพาะคนมีกลิ่นคาวความสนิทผิดระดับความสมควรกับไอ้บ้านนอกแบบนี้ ไอ้หัวส้มมองเขายิ้ม ๆ ก่อนจะเอื้อมมาตบบ่าสองสามทีแล้วถอยกลับไปยืนที่เดิม “ขอบใจมากนะที่ช่วยดูแลแบคฮยอน”
โอ้โห...รูปประโยคที่พูดออกมานี่มึงต้องมีความมั่นใจถึงขนาดไหนกันวะปาร์คชานยอลอยากจะรู้นัก มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครไอ้บ้านนอกหัวแว๊น นี่ไม่ได้ช่วยดูแลแทนใครทั้งนั้น ไอ้บ้านนอกมันเป็นแฟนกูโว้ย!!!
“หมายความว่าไงที่เคยพูดถึง?” เด็กตัวสูงหรี่ตามองคนตรงหน้าก่อนจะเบนสายตาไปทางคนตัวดีที่เอาแต่ยืนทำตาปริบ ๆ นี่กูจะงอนเบิ้ลดอกที่สองแล้วนะถ้าไม่ยอมอธิบายว่าเอาเวลาไหนไปคุยกัน
“เราคุยไลน์กันน่ะชานยอล” เป็นไอ้บ้านนอกที่อธิบายออกมาก่อน บอกตรง ๆ เลยนะว่าเขาไม่ค่อยถูกชะตากับไอ้หัวส้มที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เลยสักนิด โทรตามไอ้เทาแหกขี้ตาตื่นมาลากมันไปกระทืบในโรงยิมเลยดีไหม
“ความจริงฉันมาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ แต่ไม่ได้บอกเพราะอยากมาเซอร์ไพรส์” ถุย! เป็นแค่เพื่อนริอาจคิดเซอร์พงเซอร์ไพรส์ นั่นมันเป็นหน้าที่แฟนอย่างกูโว้ย! “เปลี่ยนแว่นใหม่เหรอ ดูไม่คุ้นเลย” ไอ้หัวส้มขมวดคิ้วก่อนจะขยับแว่นมนุษย์ฮอบบิทเล่น
บอกไปเลยดิว่าใครซื้อให้ มันจะได้รู้ไว้ว่าการเซอร์ไพรส์ของจริงเป็นยังไง!
“อ๋อ อันนี้ชานยอลซื้อให้เราแหละ”
“หืม? หมอนี่น่ะนะ?”
เจ้าของชื่อยืนยืดอกอย่างมีชัยก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแบบป๋า ๆ ไอ้บ้านนอกพยักหน้าหงึกเป็นคำตอบ จังหวะนั้นเลยดันไหล่มันให้ยืนเอียงเล็กน้อยเพื่อที่จะอวดพวงกุญแจตุ๊กตาหมีดาก ๆ ที่เขาพยายามยิงจนหมดไปหลายพันวอนกว่าจะได้มันมา
“หัดรับของจากคนอื่นแล้วเหรอ ทีตอนฉันบอกจะซื้อเสื้อให้แล้วเอาแต่ปฏิเสธตลอดเลย” ว๊ายสม! ปาร์คชานยอลอยากจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ไอ้หัวส้มแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อย่างสะใจ โธ่น้องแว๊นครับ มันก็ต้องเช็กกันบ้างว่าสถานะกูกับมึงนี่มันคนละชั้นกันเลย แฟนกับเพื่อนบ้านนอกมันเอามาเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว
“ชานยอลไม่ใช่คนอื่นนะ แล้วแว่นอันนี้ก็ไม่ใช่ว่าอยู่ดี ๆ ก็ซื้อ มันมีเหตุผล” โถ...ไม่กล้าบอกเพื่อนสินะฮอบบิทว่าเราเป็นแฟนกัน แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยมึงก็ยังทำให้กูยืนผงาดอยู่ตรงนี้ต่อไปได้อย่างราชสีห์
“ย่าห์ จะบอกว่าฉันเป็นพวกอยากซื้ออะไรก็ซื้องั้นสิ” นั่น มันไม่พูดอย่างเดียวว่ะคุณ มันเอามือไม้ปลาหมึกแว๊น ๆ นั่นมาดึงแก้มไอ้บ้านนอกด้วย มึงเป็นโรคชักกระตุกเหรอวะไอ้หัวส้ม มือไม้นี่วางอยู่ข้างตัวเฉย ๆ ไม่ได้เลยดิ เดี๋ยวกูจับหัวโขกธรณีประตู
“ใช่ แทฮยองเป็นคนชอบซื้อของไร้สาระอ่ะ”
“ก็ยังชอบพูดตรง ๆ เหมือนเดิม” ไอ้หัวส้มหัวเราะในลำคออย่างพอใจ “เอาเถอะ ถือว่าการวางแผนของฉันสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี”
“แล้วมาถูกได้ยังไงเนี่ย เรามาโซลวันแรกยังหลงเลย”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าเพื่อนของนายเป็นใคร?” ไอ้หัวส้มว่าพลางเอานิ้วชี้จิ้มขมับตัวเองพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเอามือถือขึ้นมาเปิดแอปแผนที่ให้ดู “นายเคยบอกให้ส่งกรอบรูปมาที่นี่ ฉันก็เลยมาถูกไง”
“จริงด้วย! สุดยอดเลยอ่ะ เรายังไม่เคยใช้แอปนี้เลย” แบคฮยอนรับมือถืออีกคนมากดดู ตอนนั้นปาร์คชานยอลถึงได้ระลึกชาติได้ว่ามันเองน่ะเหรอที่ส่งกรอบรูปครอบครัวไอ้บ้านนอกมาให้
“ให้หมอนี่สอนใช้สิ คนกรุงโซลฉลาดทุกคน...หรือเปล่านะ?” นั่นไงครับนั่นไง...นี่ปาร์คชานยอลอุตส่าห์ยืนทำหน้าที่เป็นแฟนผู้ใจกว้างดุจท้องฟ้ามหาสมุทรแล้วไอ้หอกหักนี่ยังแกว่งปากมาหาตีนอยู่ได้ กูอัดมึงตรงนี้เลยดีไหมเนี่ยเพื่อนกำลังทยอยเข้ามาในห้องเรื่อย ๆ แล้ว ซั้ซ
“แล้วแทฮยองต้องกลับที่พักเมื่อไหร่อ่ะ เดี๋ยวเราก็ต้องเข้าเรียนแล้วนะ” ใช่ ไล่มันกลับไปเลยฮอบบิท ไล่มัน!
“เดี๋ยวก็คงไปแล้วล่ะ แต่ขอคุยเรื่องส่วนตัวด้วยสักแป๊บนึงได้ไหม?” ไอ้หัวส้มไม่ว่าอย่างเดียว มันเหล่มองมาทางเขาก่อนจะเข้ามากอดคอไอ้บ้านนอกเอาไว้ นี่มึงจะอุกอาจเกินไปแล้วนะสหาย อยู่ดี ๆ เคยปากแดงด้วยธรรมชาติป่ะอยากถาม
“โอเค งั้นรอเดี๋ยวนะ”
มนุษย์ฮอบบิทห้อยกระเป๋าไว้กับเก้าอี้แล้วพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ไอ้หัวส้มเดินออกไปจากห้องด้วยกัน จุดนี้ปาร์คชานยอลได้แต่ยืนเคว้ง เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าเขาต้องการให้ไอ้บ้านนอกหันมารายงานตัวว่าจะไปไหนมาไหนเมื่อไหร่จะกลับหรือเปล่า
เพราะก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้เผด็จการอะไรถึงขนาดนั้น หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาหลายเดือนเขาก็พยายามเป็นแฟนที่ใจกว้าง ไม่ทำตัวเยอะแล้วป่ะวะ แต่ยอมรับก็ได้ว่าเมื่อกี้เขาอยากให้มันพูดอะไรบ้างสักคำ อย่างเช่นหันมาบอกว่า ‘เดี๋ยวมานะ’ อะไรอย่างนี้
เงยหน้าขึ้นแล้วบิดคอไปมาแล้วพยายามบอกตัวเองว่านั่นก็แค่เพื่อนที่มาจากบ้านนอก ดูจากภายนอกแล้วอย่างไอ้หัวส้มคงไม่น่าจะชอบผู้ชายด้วยกัน และปาร์คชานยอลคงไม่ใช่ผู้โชคดีจากซองมาม่าถึงขนาดจะมีศัตรูหัวใจเพิ่มอีกคนหรอกมั้ง
ไอ้จงอินก็ยังไม่มา ส่วนไอ้ห่าเทาป่านนี้คงยังไม่ตื่น แล้วนี่กูจะระบายกับใครได้
ถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ แล้วก้าวไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะตัวเองก่อนจะดึงเก้าอี้ออก แต่ยังไม่ทันหยัดตัวลงนั่งก็ต้องเซถอยหลังเล็กน้อยเพราะถูกใครคนหนึ่งคว้าแขนเอาไว้
ชานยอลหันหลังกลับไปพลางเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อพบว่าเจ้าของมือเล็กนั้นคือแฟนจ๋าที่เพิ่งโยนฟืนเข้ากองไฟโทสะของเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ แถมหน้าซน ๆ ที่โผล่เข้ามาเพียงแค่ครึ่งตัวนั่นก็ยังส่งยิ้มมาอีก
“เดี๋ยวเรารีบกลับมา ชานยอลอย่างอนนะ”
“...”
คนถูกจี้จุดเพียงแค่นิ่งค้างอยู่ท่านั้นหลังจากได้ยินคำพูดสมอย่างใจต้องการก่อนที่ร่างเล็กจะเขย่าแขนเขาเบา ๆ เป็นเชิงเร่งให้ตอบตกลง อันตรายเข้าไปทุกทีแล้ว...ทั้งแววตาที่มองมาราวกับว่ากำลังอ้อนอยู่และมือที่เขย่าแขนเบา ๆ นั่นก็ด้วย
บยอนแบคฮยอนไปเรียนรู้วิธีแบบนี้มาจากไหนกัน นั่นคือคำถามที่ปาร์คชานยอลอยากรู้ แต่ยอมรับว่ามันมีผลต่อเขาจนยอมโอนอ่อนให้เหมือนกับทุกครั้ง
“อะไร”
“ชานยอลไม่ชอบแทฮยองอ่ะ เรารู้”
“แล้วไงต่อ”
“เราจะรีบกลับมา เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังหมดเลยว่าคุยอะไรบ้าง”
“แล้วรู้ไหมว่าทำไมกูถึงไม่ชอบมัน?”
“รู้ แทฮยองกวนประสาทชานยอล” ไอ้บ้านนอกพูดเบา ๆ พลางหันกลับไปมองข้างหลังเมื่อมีคนเดินผ่านหน้าห้องไป
“ไปเถอะ” ชานยอลยกแขนขึ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของอีกคน แต่แบคฮยอนกลับไม่ยอมปล่อยมือเสียอย่างนั้น คนตัวสูงเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถามก่อนที่อีกฝ่ายจะส่ายหน้า “ก็ไปดิ เดี๋ยวก็โมโหจริง ๆ เลยดีไหม?”
“ยิ้มให้เราดูก่อน”
“ทำไมกูต้องยิ้มตอนรู้สึกหงุดหงิดด้วยวะ” ชานยอลวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะแล้วเท้าแขนลงกับทางออกประตูห้องก่อนจะก้มหน้าลงมองมนุษย์ฮอบบิทที่อยู่ในท่าแปลก ๆ คือก้มตัวลงมาทางซ้ายเหมือนพวกถ้ำมองโดยที่มือก็ยังจับแขนเขาอยู่อย่างนั้น
“ยิ้มนะ” ดูมัน ยังจะมาตีมึนพูดหน้าตาเฉยอีก มึงจะไปคุยก็ไปคุยให้มันจบ ๆ ดิจะมาขอให้ยิ้มทำไม คนกำลังหงุดหงิดเดี๋ยวก็ฆ่าให้ตายทั้งคู่ซะหรอก “ชานยอลคับ ยิ้มให้เราดูหน่อยนะ”
เออดี พอรู้ว่ากูแพ้อะไรมึงก็งัดออกมาใช้ทุกอย่างเลย
ชานยอลถอนหายใจหนัก ๆ แล้วหลุบตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้โมโหอะไรขนาดนั้น ก็แค่รู้สึกไม่ดีซึ่งถ้านั่งอยู่เฉย ๆ สักพักก็คงหายไปเอง ไอ้อาการหึงแฟน น้อยใจแฟนใคร ๆ ก็เป็นได้ทั้งนั้นป่ะวะ
“พูดเองนะว่าจะเล่าให้ฟังทั้งหมดว่าคุยอะไรกันบ้าง”
“ฮอบบิทไม่คืนคำ”
ไอ้บ้านนอกยิ้มตาหยี สุดท้ายปาร์คชานยอลก็เป็นคนแพ้และมันมักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ เด็กหนุ่มยิ้มฝืนก่อนจะยีหัวร่างเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว เขารู้ดีว่าคนตรงหน้ามีผลกระทบต่อจิตใจเขามากแค่ไหน ไม่ว่าแบคฮยอนมันจะทำอะไรหรือคิดอะไรแน่นอนว่าเขารู้สึกไปด้วยเสมอ
แล้วไอ้บ้านนอกจะรู้ตัวบ้างไหมว่าที่ปาร์คชานยอลเป็นแบบนี้ก็เพราะมันคนเดียว
TBC
คิมแทฮยอง หรือวี วงบีทีเอส เพื่อนบ้านนอกของมนุษย์ฮอบบิทเองงับ
[FANART] ฮอบบิทใส่แว่น น่ารัก ๆ ฝีมือคุณ @blueharo21 เองจ้า น่ารักมุมิที่สุดดดด
[FANART] ไททันงอนฮอบบิทเลยมาง้อ งานอาร์ตน่ารัก ๆ ของคูณ @IKOOP อีกเช่นเคยค่า
ความคิดเห็น