คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Scene 8 :: พี่เขาป่วย (100%)
Scene 8
พี่เขาป่วย
“ชาติที่แล้วมึงทำบุญมาด้วยอะไร ชาตินี้ทำไมถึงได้มีโอกาสมีทแอนด์กรี๊ดดาราดังตั้งสองคน”
ปากไอ้เพื่อนชั่วยังคงเคี้ยวข้าว และสายตาของมันยังคงมองมาอย่างไม่อยากเชื่อเรื่องที่เขาเพิ่งเล่าให้ฟัง แบคฮยอนเอื้อมไปตบหัวโดคยองซูเบา ๆ ทีหนึ่งเพื่อขอฟีดแบค ก่อนจะหันไปมองรอบข้าง ในโรงอาหารตอนนี้เต็มไปด้วยพวกขี้เสือกจำนวนมาก ที่ยังคงค้างคาใจเรื่องที่เขาสนิทกับพี่พระเอก
“มึงไปร้องขอกราบตีนให้พี่เขาเซลฟี่กับมึงลงไอจีใช่ไหม บอกกูมาเดี๋ยวนี้”
“กูไม่ได้ทำอะไรเลยเว้ย กูนั่งอยู่เฉย ๆ แบบนี้แล้วพี่เขาก็เดินมานั่งด้วย มาเต๊าะ มาหยอดกู ให้นามบัตรพร้อมเลขห้องเบอร์โทรเสร็จสรรพ แถมปิดท้ายด้วยการขอเซลฟี่ด้วย แถมบอกอีกว่า ‘ขออนุญาตอัพลงไอจีนะครับ ดีใจจังได้เจอนักเขียนชื่อดังด้วย’ คยองซู... มึงต้องยอมรับแล้วว่าเพื่อนมึงมีเสน่ห์ดึดดูดเพศเดียวกัน”
“ตีนเถอะ หนังหน้าอย่างมึงนี่เดินผ่านบ้านกูหมายังเห่า มึงคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกนิยายแฉ่มไฝเหรอถึงจะมีผู้ชายหล่อ ๆ มารุมรัก เป็นบ้าบ่” คยองซูแค่นหัวเราะ
“แต่พี่จงอินชวนกูไปที่ห้องนะเว้ย บางทีพี่เขาอาจจะทำตัวเป็นเพล์บอยควงผู้หญิงไม่เลือกเพื่อซ่อนร่างมารไว้ กูเชื่ออย่างนั้น” ที่เห็นว่าแมน ๆ อาจจะมีอะไรซ่อนอยู่ก็เป็นได้
“แบคฮยอน”
“เออ”
คยองซูวางช้อนลงก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่ยังคงพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจว่ามัน born to be มาเพื่อสิ่งนี้
“มึงไปนั่งเล่นตรงโน้นนะ”
แบคฮยอนปัดมือเพื่อนไซส์มินิออกอย่างหัวเสีย โดคยองซูควรรู้ได้แล้วว่าเพื่อนของมันใช้ชีวิตมาเกือบสิบแปดปีเพื่อรอพบเจอสิ่งนี้ เขาอยากขอโทษพระเจ้าที่เคยพาลใส่ไปนับครั้งไม่ถ้วน ว่าเพราะเหตุใดถึงไม่ส่งแฟนมาให้เขาสักคน ทั้งผู้หญิง ทั้งผู้ชาย เงียบกริบ แต่ท่านได้นำพาความฟินมาให้เขาแล้ว
“แล้วสรุปมึงจะไปไหม”
“มึงว่ากูควรไปป่ะ เอาแบบจิตใต้สำนึกของคนมีคุณธรรมในจิตใจ” เรื่องนี้แบคฮยอนเก็บไปคิดทั้งคืน โชคดีถมถื่นแค่ไหนที่พี่พระเอกไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ซึ่งบางทีพี่เขาอาจจะมัวแต่คุยกับพี่อี้ฝาน เลยไม่ทันหันมาเห็นว่าบยอนแบคฮยอนผู้นี้กำลังเสวนาพาทีกับพี่ตัวโกง
“กูว่ามึงควรไป”
“เพราะ”
“กูอยากเสือก”
“นั่นคือเหตุผลของคนมีคุณธรรมในจิตใจเหรอ”
“คุณธรรมจะตามมาหลังจากกูหักลบแล้วว่าความลับของพี่จงอินคืออะไร มึงต้องไปนะแบคฮยอน ความลับมีไว้รู้ ไม่ได้มีไว้เก็บ” คยองซูเอาช้อนชี้หน้าเพื่อนสนิทอย่างคาดหวัง
“...”
“แบคฮยอน You’re the one who can เสือก”
งวดก่อนกูก็พลาดรูปแอบถ่ายพี่ชานยอลไปทีนึงแล้ว เพราะบักห่านี่เสือกอัพทวิตตอนโดคยองซูผู้นี้ไม่อยู่ พอมาอีกทีก็ได้รู้จากปากมันว่าโดนพี่ชานยอลลบรูปทิ้งไปแล้ว บยอนแบคฮยอนนี่มันโง่จริง ๆ ไลน์ก็มีทำไมไม่ส่ง มีเพื่อนเป็นควายยิ้มนี่มันเหนื่อยใจจริง ๆ
แบคฮยอนรู้สึกว่าได้ชีวิตแบบเดิม ๆ คืนมาแล้ว เมื่อสามวันที่ผ่านมาเขาไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่พระเอกหรือผู้จัดการส่วนตัวของนาง ไลน์ไม่มี โทรศัพท์ไม่ดัง บางทีมันอาจจะเป็นสัญญาณที่ดีว่าทางนั้นอาจจะนึกได้แล้วว่าได้สร้างปัญหาให้กับเด็กอย่างเขา
โธ่คุณ... พูดก็พูดเถอะนะ ต่อให้พี่พระเอกแกจะทำให้ใจสั่นเพราะเรื่องเหมาหนังสือก็เถอะ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องแปลกป่ะวะ พี่เขารวยเรี่ยราดขนาดนั้น จะเหมานิยายทั้งโรงพิมพ์มาสร้างเป็นตึกหกสิบสามก็คงไม่สะเทือนวงเงินในบัตรเครดิต คนรวยทำเรื่องไม่คาดคิดได้เสมอ แม่บอกอย่างนี้
“แบคฮยอน”
เจ้าของชื่อหลุดออกจากความคิดแล้วหันไปทางต้นเสียง แน่นอนว่าภาพที่เห็นมันทำให้เด็กน้อยอย่างเขาแทบสติหลุดเมื่อพบว่าเจ้าของรอยยิ้มที่มองมาพร้อมมือซึ่งกำลังโบกทักทายนั่นเป็น...
“พี่เทา...”
“ไง กำลังจะกลับบ้านเหรอ”
“ครับ... บ้านแหละ...”
กำลังค้นหาสติ...
ผลลัพธ์ : ERROR
ดวงตาเฉียบคมกับรอยยิ้มที่พิฆาตสาวเป็นร้อย มันช่างเข้ากันได้ดีกับใบหน้าหล่อได้รูปของพี่เขาเหลือเกิน ร่างเล็กยืนนิ่งเป็นเทพีเสรีภาพ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเป็นนายเอกการ์ตูนวายหน้าตาพื้น ๆ ที่ได้รับการสนใจจากคนดังในโรงเรียน
“พี่กำลังจะกลับเหมือนกัน เราไปทางไหนล่ะ”
แบคฮยอนชี้ไปทางด้านซ้ายทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากคนตัวสูง ก็บอกแล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องบ่อยที่จะได้คุยกับพี่เทา คือพี่เขาหล่อ พี่เขาฮิต พี่เขาเท่ระเบิด ป๊อปในหมู่สาว ๆ ในโรงเรียน การเข้าถึงตัวพี่เขานี่ไม่ใช่เรื่องยาก แค่ถ่อหน้าแท่ด ๆ เข้าไปขอถ่ายรูปด้วยก็ได้แล้ว แต่ประเด็นคือการได้ยืนคุยกับตัวต่อตัวแบบนี้ (นี่พูดเหมือนจะไปต่อยกับใคร)
“งั้นกลับพร้อมกันไหม?” จื่อเทายิ้ม พอเห็นว่ารุ่นน้องเอาแต่ยืนอึ้งเลยวางมือลงบนศีรษะทุยแล้วยีเบา ๆ
“พี่จะกลับกับผมจริงอะ...”
“ใช่ ไม่สะดวกเหรอ?” คนเป็นรุ่นพี่แทบคิ้วตก แบคฮยอนเลยรีบส่ายหน้าพรืดเป็นคำตอบว่า ‘เปล่าเลย ไม่เคยคิดอย่างนั้น’ จังหวะนี้ใครจะไม่สะดวกล่ะครับ ต่อให้ต้องบินไปดาวอังคารภายในห้านาทีนี้ก็ต้องเลื่อนไฟล์ท
“ดีจัง” เขาเห็นว่าพี่เทากำลังอมยิ้ม นี่ไม่ได้มโนไปเองด้วย
ทั้งสองคนเดินไปหน้าโรงเรียนด้วยกัน เขาเห็นว่ามีพวกผู้หญิงยืนกรี๊ดกร๊าดอยู่ข้างทาง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเบ้ปากคว่ำซุบซิบนินทาตอนมองมายังเขา แต่ถามว่าแคร์ไหม วินาทีนี้ใครจะแคร์วะคุณ ได้กลับบ้านพร้อมผู้ชายที่ชอบในขณะผู้หญิงนับสิบได้แต่ยืนหน้าแห้งมองเฉย ๆ 555555555555555
“แบคฮยอน พี่ถามอะไรได้ไหม”
“ได้สิพี่ ได้หมดเลย พี่อยากรู้อะไรผมจะตอบให้หมดอะ” เด็กน้อยหัวโปกรัวกลับไปเหมือนจะไม่มีบทสนทนาใหม่กับพี่เทาในวันข้างหน้าอีกแล้ว คนตัวสูงกำมือป้องปากขำกับท่าทีเป๋อ ๆ ของคนรุ่นน้อง ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเหมือนในทีแรก
“คือ... พี่เห็นเราเป็นข่าวน่ะ”
กูยังถูกทักเพราะเรื่องนี้อี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“เอ่อ”
“พี่เป็นห่วง แต่ไม่รู้ว่าจะเข้ามาคุยกับเรายังไง จะพูดไงดีล่ะ... กับคนที่ทำให้เราเสียใจ พี่ไม่รู้เลยว่าจะมีวิธีไหนที่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง”
เหยด... นี่สิพระเอกตัวจริงกระทิงแดง
ผมนี่อยากเรียกคยองซูเพื่อนรักมาแหกตาดูเลย
“โหยพี่อย่าคิดมาก มันไม่เลวร้ายขนาดนั้น ข่าวมันผ่านไปแล้วเดี๋ยวคนก็ลืม” ปากก็พูดแบบนั้นแต่ใจนี่อยากให้พี่เขาโอ๋ต่อ งานดี เรื่องนี้เก็บไปฟินได้ยันชาติหน้า
“เรานี่... เข้มแข็งจริง ๆ” สายตาเฉียบคมที่มองมานั้นหรี่ลง ราวกับว่าอึ้งทึ่งเสียวกับพลังแห่งเทพบยอน เด็กน้อยกัดริมฝีปากล่างกลั้นยิ้ม นี่ถ้าเป็นแฟนกันกูจะเทฟันยางทิ้งให้หมด แล้วสำออยให้พี่เขาโอ๋ “ว่าแต่...”
แบคฮยอนมองคนข้าง ๆ ที่ดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ไหนจะแววตาคู่นั้นที่มองมาอย่างจริงจัง ซึ่งบอกเลยว่าไม่บ่อยหรอกนะที่พี่เทาจะมองกูแบบนี้
“เรา... ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาจริง ๆ ใช่ไหม?”
ตรวจพบพลังงานหวงก้าง : 80% (Pure Damage)
แบคฮยอนทำตาปริบ ๆ นี่พยายามที่จะไม่เข้าข้างตัวเองอย่างสุดความสามารถแล้วจริง ๆ ต่อให้พี่เทาจะเคยปฏิเสธความรู้สึกเขาไปแล้วก็ตาม แต่น้ำหยดใส่หินหินมันยังกร่อนล่ะจากสภาพ ที่ถามแบบนี้แสดงว่าคงมีสะกิดใจแน่ ๆ
จากสถานการณ์ปัจจุบันที่เป็นอยู่ บางทีพี่เทาอาจจะรู้ใจตัวเองแล้วว่าไม่อยากยกบยอนแบคฮยอนคนนี้ให้กับใคร คนเราแม่งก็แบบนี้แหละ ชอบมาเห็นค่าตอนที่เสียไปแล้ว นี่โชคดีนะที่เรื่องของเขากับพี่พระเอกเป็นแค่ข่าวกะโปก ไม่งั้นพี่เทาต้องเสียใจแน่
“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เขาเลย...”
แอบเกร็งตามองไปอีกเพิ่มความน่าเชื่อถือ แน่นอนว่าพลังนักเขียนของเขาทำให้คำตอบนี้เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าหล่อได้เป็นอย่างดี จื่อเทาถูจมูกอย่างขลาดอายแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนจะหันกลับมาพึมพำกับตัวเองว่า ‘ดีจัง’
แม่ครับ... พี่เขากลับมาทำให้ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว
“ไป ๆ เก็บรูนกลางน้ำแล้วไปสอย Roshan เอา Aegis”
“เออ เดี๋ยวกูดูทางให้ กูมีเงินซื้อเกิด”
“แทฮยอง ๆ ไอ้ฉิบหายเอ๊ยกูบอกให้เก็บรูนก่อน เออ ๆ เอาเลย บวก ๆๆๆ”
สายตาจับจ้องอยู่กับหน้าจอโดยที่เรียวนิ้วข้างซ้ายยังคงกดปุ่ม Hotkey บนคีย์บอร์ดอย่างชำนาญ จนกระทั่งทีมเขาจัดการฆ่าทีมฝั่งตรงข้ามหมกแม่น้ำได้ครบทุกตัว
คืนนี้ก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างสุขีเพราะไม่มีมารมากวนใจ ถึงจะรู้สึกแหม่ง ๆ หรือแอบมองโทรศัพท์อยู่หลายหนว่าพี่พระเอกเขาจะโทรมากวนตีนไหม ...แต่ก็ไม่
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่(สมอง)ท่านเรียก...
พี่เขาหายไปไหนวะ นี่เริ่มอยากรู้แล้วนะ คนที่เผด็จการเปลี่ยนตารางชีวิตเขามาหลายอาทิตย์นั่นคือใคร แล้วอยู่ดี ๆ พี่เขาก็หายไปโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้มันชักจะแปลกเกินไปแล้วนะเว้ย
เพราะกองหนังสือนิยายในห้องนั้นแท้ ๆ เพราะมันนั่นแหละ ไม่งั้นบยอนแบคฮยอนก็คงไม่เจียดเวลาไปนั่งนึกถึงเรื่องของฮิตเลอร์ในร่างพระเอกหน้าหล่อแถมหุ่นดีแบบนั้นหรอก
เดี๋ยว... คือกูต้องด่าพี่เขามากกว่าป่ะวะ
เวรเอ๊ย! รีบลบเรื่องของพี่เขาออกไปจากหัวเดี๋ยวนี้เลยนะ ความจริงบยอนแบคฮยอนควรฟินอยู่กับเรื่องที่ได้กลับบ้านกับพี่เทาเมื่อวานก่อนดิถึงจะถูก ก็แค่ผู้ชายเข้าใจยากบ้าอำนาจแถมยังดูมีความลับ ไม่เห็นต้องไปสนใจเลยห่าจิก
RRRrrrr!!!
ร่างเล็กมองไปยังสมาร์ทโฟนซึ่งวางอยู่หน้าจอคอมพ์ แรงสั่นของมันนั้นส่งมาถึงมือที่วางอยู่บนคีย์บอร์ดอย่างต่อเนื่อง เด็กน้อยมองหน้าจอที่ขึ้นเบอร์โทรของใครคนหนึ่งอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ ๆ แล้วกดรับ
“ฮัลโหล”
“เมื่อไหร่จะมา ผมจะตายอยู่แล้วนะ แค่ก ๆ”
( โทษทีชานยอล ตอนนี้พี่ยังคุยงานกับท่านประธานไม่เสร็จ )
“คุยอะไรนักหนา มันสามชั่วโมงแล้วนะที่พี่ปล่อยให้ผมรอ ท่านประธานอยากให้ผมตายจริง ๆ ใช่ไหม” ดาราหนุ่มกรอกเสียงเข้าไปในสายทั้งแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหัว ทำไมอากาศในห้องมันหนาวขนาดนี้
( อดทนหน่อย ใช้อารมณ์มากเดี๋ยวจะปวดหัว ท่านประธานฝากบอกมา )
ใช่ว่าร่างกายของเขาจะบอบบางอะไรหรอกนะ แต่หลายวันที่ผ่านมานั้นปาร์คชานยอลดันหักโหมทำงานมากกว่าที่เคย อีกทั้งพักผ่อนน้อยนอนดึกตื่นเร็ว ร่างกายเลยปรับสภาพไม่ทัน ไหนจะเข้าฉากเกลือกกลั้วอยู่กับโคลนท่ามกลางสายฝนเทียมครึ่งวัน เลยทำให้สภาพออกมาเป็นแบบนี้
“ผมหิว พี่เข้าใจไหม”
( รู้แล้ว แต่พี่คุยเรื่องแฟนมีตเอเชียร์ทัวร์ของนายยังไม่เสร็จ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ก่อนหน้านี้พี่โทรตามคนซื้อข้าวซื้อยาไปให้แล้ว อีกไม่เกินสิบนาทีก็คงถึง )
“คนซื้อข้าวซื้อยา?”
( อ่าฮะ )
พระเอกหนุ่มขมวดคิ้วกับคำตอบของผู้จัดการส่วนตัว ถ้าพี่อี้ฝานไม่สะดวกมาที่นี่... แล้วใครกันล่ะที่จะมาหาเขาถึงห้องได้ เพราะมีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้รหัสผ่านเปิดประตูห้องเขา ซึ่งถ้าจะบอกว่าเป็นคนขับรถก็คงไม่ใช่
งั้น...
ติ๊ด....
‘ประตูเปิด...’
50%
ชายหนุ่มชะโงกออกไปนอกประตูเพื่อสังเกตการณ์พร้อมไม้เบสบอลในมือ เขารู้ว่าระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่แน่นหนาจนติดท็อปไฟฟ์คอนโดน่าอยู่ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้กับดาราดังอย่างเขา ถ้าเกิดมีพวกมิจฉาชีพระดับสูงที่มีทักษะความรู้เกี่ยวกับการแฮ็คระบบบุกเข้ามาลักพาตัวเขาไปเรียกค่าไถ่แล้วจะยุ่ง
“เฮ้ยพี่ เดี๋ยว ๆ”
“เดี๋ยวฉันเซ็นต์ให้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะจ๊ะ”
“ไม่เว้ยพี่ ผมไม่ได้จะเอาลาย...”
“แป๊บนึง โอเคไหม รอก่อนนะคะ”
เสียงที่ได้ยินนั้นมีชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง ชานยอลขมวดคิ้วแล้วแง้มประตูออกก่อนจะเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ทันทีที่เห็นว่าคนที่เข้ามาข้างในคือคิมดาซม และเด็กตัวแสบซึ่งวิ่งตามเข้ามาทีหลังติด ๆ
“อ๊ะ ชานยอล”
“...?”
ร่างสูงยืนนิ่งพร้อมอ้าแขนค้างไว้ท่านั้นเมื่อถูกหญิงสาวตรงหน้าสวมกอดเข้าเต็มรัก คิ้วหนาเลิกขึ้นแล้วปล่อยให้สมองได้ประมวลผลว่าเพราะเหตุผลใดโลกใบนี้ถึงเหวี่ยงเธอมาที่นี่ได้ เขาถลึงตามองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมขยับปากถามแบบไม่มีเสียงว่า ‘ผู้หญิงคนนี้เข้ามาได้ยังไง’ แต่เจ้าตัวก็แค่ทำตาโตยืนห่อไหล่แล้วแบมือทั้งสองข้างออกมาเป็นเชิงบอกว่า ‘ไม่รู้เว้ย!’
แน่นอนว่าร้อยทั้งร้อย เด็กส่งข้าวที่พี่อี้ฝานส่งมาต้องไม่ใช่คิมดาซมแน่ ๆ เพราะผู้จัดการส่วนตัวของเขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นบุคคลต้องห้ามหมายเลขหนึ่งที่ปาร์คชานยอลกำกับไว้เลยว่าอย่าริอาจบอกตารางเวลาชีวิตของเขาให้เธอรู้เด็ดขาด
ร่างสูงจ้องอีกฝ่ายอย่างคาดเอาคำตอบ แต่บยอนแบคฮยอนก็เอาแต่ส่ายหน้าพรืดอยู่อย่างนั้น แล้วชี้มายังหญิงสาวที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงเขาเหมือนคนคิดถึงคนึงหากันอย่างสุดชีวิตพร้อมขยับปากพูดว่า ‘เธอเข้ามาเอง’
“พอรู้ว่านายไม่สบาย ฉันก็รีบเคลียร์งานแล้วบินกลับเกาหลีทันทีเลยนะ”
น้ำเสียงหวานหูติดออดอ้อนนั้นทำเอาคนนอกอ้อมกอดอ้าปากพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง แหม่... ได้ยินแล้วช่างอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน นี่มันละครหลังข่าวชัด ๆ แต่ดูเหมือนว่าพี่พระเอกเขาจะไม่รู้สึกอย่างนั้นเท่าไหร่ เมื่อเจ้าตัวพยายามแกะหญิงสาวหุ่นนางแบบออก
“ปล่อยเถอะ”
“ไหน ตัวร้อนไหม”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ใบหน้าหล่อเบี่ยงหลบมือของคนตรงหน้าแล้วมองไปยังเด็กน้อยที่เดินงงไปหยุดอยู่ตรงเคาน์เตอร์พร้อมถุงพลาสติกจำนวนหนึ่ง ก่อนจะทำท่าจะออกไปจากห้องนี้ “คุณจะไปไหน?”
“หา?” แบคฮยอนหันกลับไปพลางเกาหัว จนถึงตอนนี้พี่พระเอกก็ยังพยายามแกะมือปลาหมึกของดาราสาวตรงหน้าออก
“ผมถามว่าจะไปไหน?”
“ก็” เด็กน้อยกลอกตาไปมา แต่พี่พระเอกก็ยังถลึงตาข่มขู่อยู่นั่น ไม่รู้ว่าตั้งใจจะไล่ให้เขาออกไป หรืออยากให้อยู่ต่อกันแน่ การเป็นเด็กน้อยที่ไร้ประสบการณ์เรื่องการแสดงนี่มันทำให้เข้าใจโลกได้ยากจริง ๆ
“ไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวฉันดูแลชานยอลต่อเอง”
“ไม่ คุณห้ามไปไหนทั้งนั้น”
“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนะ”
“แต่ฉันไม่มี” ร่างสูงมองหน้าหญิงสาวเพียงแค่ครู่เดียวแล้วหันไปทางเด็กน้อยอีกครั้ง “คุณนักเขียน”
“เอ๋? นักเขียนเหรอ? อ๋อ... ถึงว่าคุ้น ๆ หน้าว่าเคยเห็นที่ไหน ที่แท้ก็คือน้องเด็กม.ปลายที่มีข่าวลือเรื่องผิดผีกับนายนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะจ๊ะ พี่ชื่ออะไรหนูคงจะรู้อยู่แล้วเนอะ” เวรละมึง กูรู้สึกน่ารักขึ้นมาเลยพอถูกเรียกว่าหนู
“สรุปจะให้ผมอยู่หรือจะให้ผมไปอะ”
ไหนเอาให้เคลียร์ดิ๊ จะสวีทกันก็บอกมาคำเดียว นี่มิชชั่นคอมพลีทแล้วด้วย โจ๊กนี่แม่ก็ลุกขึ้นมาทำให้อย่างดีทันทีที่บอกว่าพระเอกยอดรักของนางเป็นไข้ ถ้าไม่กินก็บอกจะได้เอากลับไปด้วย กัดตูดถุงกินตอนเดินกลับบ้านก็ฮิปสเตอร์ดีไม่หยอก
“ไปสิจ๊ะ”
“ไม่ต้องไป”
เด็กน้อยยืนทื่ออยู่กับที่แล้วมองทั้งคู่สลับกันไปมา สรุปพี่เขาจะเอายังไงไหนบอกน้องที รู้ไหมว่านี่งงตั้งแต่เดินออกมาจากลิฟต์ละนะ แบคฮยอนเห็นว่าพี่ดาราสาวชื่อดังยืนรออยู่หน้าประตูอย่างผู้หญิงความอดทนน้อยแต่พยายามที่จะใจเย็น พอเธอเห้นว่าเขายืนอยู่หน้าประตูห้อง คิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นเหมือนสงสัยว่าไอ้เด็กบ้านี่เข้าห้องผิดหรือเปล่า
คุย ๆ กันอยู่สองสามประโยคก็ได้รู้ว่าเขาเอาข้าวเอาน้ำมาส่ง พี่แกก็เลยเนียนแทรกตัวเข้ามาข้างในตอนที่เขากดรหัสผ่านเรียบร้อยแล้ว
“ถ้าฉันแจกลายเซ็นให้ ก็จบใช่ไหมจ๊ะ?” หญิงสาวยิ้มแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กน้อย ผู้หญิงคนนี้สวยแล้วก็หุ่นดีชะมัด แถมกลิ่นก็หอมมาก ๆ ด้วย
แบคฮยอนเลิกคิ้วขึ้นเมื่ออยู่ ๆ เธอก็หยิบมือถือของเขาไป ก่อนจะค้นกระเป๋าแล้วเอาปากกาเพอร์มาเนนท์สีดำออกมาเซ็นลงบนหลังมือถือของเขาโดยไม่ถงไม่ถามความอยากได้ของกูสักคำ!!!
เดี๋ยว ๆๆๆ
คือผมไม่ได้เป็นติ่งพี่!!!!!
“เอาล่ะ คราวนี้ออกไปซื้อเจลลดไข้ให้พี่ทีนะคะ ส่วนที่เหลือเป็นค่าขนมเนาะ”
หญิงสาววางเงินสดจำนวนหนึ่งทับลงมาบนสมาร์ทโฟนบนมือเขา แบคฮยอนทำตาปริบ ๆ แล้วเงยหน้าขึ้น ก่อนจะหันไปทางพี่พระเอกที่กำลังเดินมาทางนี้ แต่ก็ถูกพี่ดาราสาวรั้งไว้ก่อน
“เธอจะบ้าเหรอคิมดาซม ไปใช้เขาได้ยังไง?”
“ก็น้องสนิทกับนายไม่ใช่เหรอ ซื้อของมาฝากกันได้ ก็ต้องออกไปซื้ออย่างอื่นให้ได้เหมือนกันสิ”
“ผมไม่ได้สนิทกับพี่เขาเลยเด้อ” คำสุดท้ายนี่แอบเน้นแรง ๆ
นี่เป็นโอกาสที่บยอนแบคฮยอนจะได้แก้ตัว จะสวีทกันก็เชิญเลยค่าไม่เห็นต้องพาลมาถึงชาวบ้านชาวช่องเขา แล้วพี่พระเอกนั่นเป็นไรมากเปล่า เป็นไข้แล้วปากกืกพูดไม่ได้เหรอ ทำเป็นยืนเข้มอยู่นั่น ที่จริงก็อยากอยู่กับพี่แกสองคนใช่ไหมล่ะ โด่... พอสาวมาแล้วทำเปลี้ยเลยดิ
หึ...เดี๋ยวจะเอาเงินนี่ไปใช้ให้หมดเลย
“เหรอจ๊ะ น่ารักจัง” ดาราสาวป้องปากยิ้มแล้วทำมือปัด ๆ เป็นเชิงไล่ทำนองว่า ‘รีบไปได้แล้วจ้ะ พี่จะพลอดรักกับพี่พระเอกของนายแล้ว แอร๊ย’ ยังไงอย่างนั้น
“แบคฮยอน”
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ส่งมานั้นก็พอจะสัมผัสได้หรอกนะว่าพี่พระเอกกำลังขู่ไม่ให้เขาไป แต่จะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่สนใจแล้วเว้ย พี่เขาน่าจะอธิบายอะไรบ้าง หรือทำอะไรได้มากกว่าการยืนเฉย ๆ ให้พี่คนสวยกอดอยู่ตรงนั้นแล้วเรียกชื่อเขา น่าหงุดหงิดฉิบหาย
เสียงประตูปิดลงแล้ว แบคฮยอนหยุดยืนอยู่กับที่แล้วถอนหายใจอย่างหัวเสีย ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้กะอีแค่พี่พระเอกกลายเป็นคนพูดน้อยขึ้นเพราะเห็นพี่ดาราสาวคนสวย ทีกับเขาล่ะหลอกด่าเอา ๆ พี่เขาแม่งสองมาตรฐาน เหยียดเพศจริง ๆ ด้วย
คงเป็นคนสำคัญมากเลยดิ พอประตูปิดลงพี่เขาคงกลายเป็นผู้ชายอ่อนโยนเหมือนในบททหารที่ซ้อมกันขึ้นมาเลยสินะ โธ่เอ๊ย ต่อหน้าเด็กทำเป็นเขินเหรอ ไม่ได้อยากสนใจหรอก จะยืนทื่อ จะโรแมนติกกับเธอแค่ไหนก็ตามลำบากเลย
“...”
ก้มลงมองสมาร์ทโฟนในมือที่ถูกเซ็นโดยไม่ได้ร้องขอแล้วก็เพลียหัวใจ แต่เชื่อว่าถ้าเอาไปขายคงได้หลายตังค์ เพราะคิมดาซมนี่ก็นางเอกแนวหน้าที่แม่ชอบโคตร ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีกับการถูกยัดเยียดแบบนี้
แบคฮยอนกดโทรหาเพื่อนสนิททันทีแทนที่จะไลน์ถาม การรอเพื่อนตอบแชทนั้นไม่ใช่ทางเลือกที่ดีตอนรู้สึกปั่นป่วนแบบนี้ มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู๊ดแล้วเดินไปตามทางเดินยาว นี่มันใช่เรื่องที่ต้องเดินไปซื้อเจลลดไข้ให้พี่พระเอกเหรอวะ จากสภาพก็ไม่เห็นจะดูอาการหนักหนาสาหัสอะไรเลย ก็เห็นยังยืนปักหลักให้พี่คนสวยกอดได้โดยไม่ทรุดตัวลงไปชักแด่ว ๆ สักหน่อย คงไม่ตายง่าย ๆ หรอก (เหอะ)
แล้วทำไมกูต้องเดือดดาลขนาดนี้ด้วยวะ
( ไง )
“คิมดาซมเป็นอะไรกับพี่ชานยอลของมึง”
ไม่ต้องถามให้มากความก็ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน แบคฮยอนเชื่อว่าคยองซูมันมีไหวพริบดีขนาดที่สามารถตอบได้โดยไม่ต้องโง่ยิงคำถามกลับมาว่า ‘ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงถามเรื่องนี้?’
( ผู้หญิงที่เคยเป็นข่าวเดทกับพี่ชานยอล ทำไม มึงไปรู้อะไรมาเหรอ )
จากที่ดูเหมือนไม่สนใจเรื่องนี้โดคยองซูก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที สองขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์แล้วถอนหายใจอย่างหัวเสีย เขาไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายยังไงกับเรื่องที่เพิ่งพบเจอเมื่อครู่นี้เลยจริง ๆ
“เธออยู่กับพี่ชานยอลตอนนี้”
( เออแล้ว? )
“พี่เขาไม่สบาย พี่อี้ฝานบอกให้กูซื้ออาหารอ่อนมาประเคนนางถึงคอนโดหน่อย แม่กูเลยหวังดีลากสังขารลุกไปทำโจ๊กให้ แล้วงี้พอกูมาถึงก็เห็นพี่คนสวยรออยู่แล้ว ดูเหมือนว่าคงอยากอยู่กันสองต่อสองอะ” แบคฮยอนไม่รู้ตัวว่ากำลังขมวดคิ้วจนกระทั่งหันไปเห็นเงาตัวเองในกระจก เด็กน้อยหันหลังให้มันแล้วรีบนวดหัวคิ้ว บยอนแบคฮยอนจะไม่ยอมรับเด็ดขาดว่ากำลังหงุดหงิดเพราะเรื่องนี้
( อะไรวะ ไหนบอกว่าเลิกกันแล้วไง? )
“กูจะรู้ไหม? แต่เดี๋ยวนะ... พี่เขาเคยคบกันด้วยเหรอ?”
( เออดิ เมื่อครึ่งปีก่อนพี่ชานยอลเคยมีข่าวเดทกับผู้หญิงคนนี้ แต่พอออกงานแถลงก็บอกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แต่กูเห็นคิมดาซมอัพไอจีโยงใส่พี่ชานยอลตลอด ห่ามึง กูดราม่าในทวิตแป๊บ )
เด็กน้อยกลอกตาไปมา ให้สมองของการเป็นนักเขียนเยาวชนได้เรียบเรียงเรื่องราวในหัว จากภาพที่เห็นนี่ไม่น่าจะแค่เพื่อนแล้วนะ คือพี่แกกอดพี่พระเอกแบบแนบชิดมากจนเกินเลยพื้นที่คำว่าเพื่อน
“สรุปเลิกกันแล้ว หรือว่าเป็นแค่เพื่อนกันวะ”
( มึงคิดว่าไงล่ะ จากที่เห็น? )
กูเห็นเขากอดกันไงซั้ซ
“เออ ช่างเหอะ กูแค่ถามเฉย ๆ เพราะเห็นเค้าอิ๊อ๊ะกัน โอเค งั้นแค่นี้นะ กูต้องไปทำธุระแล้ว”
แบคฮยอนชิงตัดสายแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋า จะว่าไปแล้วเขาไม่เห็นต้องอยากรู้อยากเห็นเรื่องของสองคนนั้นเลยสักนิด จะเคยเป็นอะไรกัน ตอนนี้จะอยู่ในสถานะอะไรใครจะสน ก็มีแต่พวกสื่อหิวข่าวกับแฟนคลับเท่านั้นแหละ แต่ไม่ใช่เขาคนนี้
แล้วที่กูโทรไปหาไอ้คยองซูนี่คืออะไร?
“แม่งเอ๊ย... ฮึ่ย!” เด็กน้อยทึ้งผมตัวเองแล้วโยกหัวลงเหมือนชาวร็อค ก่อนจะหันไปทางประตูลิฟต์ที่เพิ่งเปิดออก แล้วก็ได้เห็นว่าคนคุ้นหน้าคุ้นตายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ในนั้น
“ว๊าว เจอกันอีกแล้ว”
“เวรละมึง พี่ตัวโกง...” เด็กน้อยขยับปากพูดเบา ๆ ก่อนจะฉีกยิ้มตอบโต้รอยยิ้มพี่เขา
“Whoa… I like this name.” พูดจบก็เอื้อมมือขึ้นมาช่วยจัดเผ้าผมให้คนอายุน้อยกว่า แบคฮยอนยืนนิ่งแล้วแอบมีกระตุกนิด ๆ ตอนพี่เขาแอบเอานิ้วเขี่ยแก้มตอนจัดผมให้ นี่ร้ายนะเนี่ย ร้ายกาจ... “Where’re you going, Kid?”
“โดนใช้ให้ไปซื้อเจลลดไข้ให้พี่พระเอกอะ”
“หืม? อ้อ... นั่นสินะ ได้ข่าวว่าไม่สบาย แฟน ๆ นี่เป็นห่วงกันทั้งประเทศ” พี่ตัวโกงแค่นยิ้มแล้วมองไปยังห้องตรงสุดทางเดิน “น่าสงสารจัง หมอนั่นคงใช้เราเหมือนทาสเลยใช่ไหมหืม?”
“ไม่ใช่พี่พระเอก” แบคฮยอนส่ายนิ้วชี้เป็นคำตอบ เขาเห็นว่าพี่ตัวโกงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “ห้ามถามนะว่าใคร ผมไม่บอกพี่หรอก”
ประโยคนี้เรียกรอยยิ้มจากดาราหนุ่มผิวแทนหน้าหล่อที่ดูเหมือนว่าจะใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยการอยากเสือกเรื่องพี่พระเอก ถามว่าพี่เขาหล่อ พี่เขาคูลไหม คงตอบได้ไม่ยากเลยว่าใช่ พี่เขางานดีมาก แต่ทุกอย่างมันจบเพราะพี่เขาเป็นคนขี้เสือกนี่แหละ
“ตอนแรกพี่ก็คิดว่าน่าจะเป็นผู้จัดการหน้าหล่อคนนั้น แต่พอได้ยินเราพูดแบบนี้พี่ก็ชักจะอยากรู้แล้วสิ?” ใบหน้าหล่อโน้มลงมาใกล้จนเด็กน้อยต้องเอียงตัวหลบ “แบคฮยอน...”
“ไม่บอก!!”
“หน่อยน่า...”
“ผมจะไปซื้อเจลลดไข้แล้ว บ๊ายบาย”
ไม่อยู่ละจ้า ขืนยืนนานมีหวังโดนคาดคั้นจนต้องพูดออกมาแน่ ๆ ซึ่งแบคฮยอนไม่โง่นะจ๊ะ เขาพอจะรู้ว่าการเป็นดารานี่มันอันตรายแค่ไหน จะพูดอะไรนี่ต้องระวัง บางทีพี่ตัวโกงอาจจะจ้องเล่นของใส่พี่พระเอกอยู่ก็ได้ ด้วยความเป็นลูกจ้างที่ดี บยอนแบคฮยอนจะไม่ขายเรื่องพี่พระเอกให้ใครฟังเด็ดขาด
หมั่บ!
“เฮื้อ!”
เด็กน้อยเซถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพราะถูกท่อนแขนแกร่งรั้งคอเอาไว้ ก่อนที่ใบหน้าคมจะเลื่อนมาใกล้ใบหู แถมยังรดลมหายใจร้อน ๆ ใส่ซอกคอด้วย นี่เป็นคนบ้าจี้เลยชักกระตุกไปสองดอก แต่ถึงอย่างนั้นพี่เขาก็ไม่ยอมปล่อย
“ไปห้องพี่นะครับ ข้างในนั้นมีทั้งเจลลดไข้ ทั้งอ่างอาบน้ำขนาดสองคน เลือกเอาเลยว่าอยากได้ร้อนหรือเย็น...”
ครึ่งชั่วโมงที่ใช้เวลาอยู่ในห้องหรูหราของพี่ตัวโกง แน่นอนว่าแบคฮยอนไม่ได้ออกมามือเปล่า ในมือของเขามีเจลลดไข้กับความลับบางอย่างของพี่พระเอกที่ทำให้สมองหยุดทำงานไปครู่หนึ่ง ในหัวเกิดคำถามเต็มไปหมด และเขาไม่รู้ว่าบนโลกใบนี้จะมีใครเฉลยคำตอบเหล่านั้นให้กับเขาได้บ้าง
สองขาเดินเอื่อยเฉื่อยมาจนสุดปลายทาง เขายืนอยู่หน้าประตูห้องเดิมที่เดินออกมาตอนแรก ก่อนจะมองปุ่มตัวเลขรหัสผ่านที่พี่อี้ฝานให้ตั้งแต่ก่อนมาถึงที่นี่
เกือบห้านาทีเลยที่บยอนแบคฮยอนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แล้วถามตัวเองว่ามันจะดีเหรอถ้าเข้าไปตอนนี้ ถ้าเกิดพี่พระเอกกับพี่คนสวยเขากำลังเล่นกีฬาในร่มกันอยู่มันคงเป็นภาพที่ไม่น่าดูสักเท่าไหร่แน่
มันก็จริงที่บยอนแบคฮยอนชอบดูหนังโป๊ แถมต้องเป็นเรื่องที่พระเอกกับนางเอกหน้าตาดีด้วย แต่หนังสดที่เล่นโดยผู้ชายคนนั้นเขากลับรู้สึกว่ามันไม่น่าดู สุดท้ายก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปจนได้ และถ้ามันเป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ก็จะเขวี้ยงแผ่นเจลลดไข้ใส่แล้วรีบปิดประตูหนีเดี๋ยวนั้นเลย
แต่บยอนแบคฮยอนก็ได้รู้ว่าเขาคิดผิดทั้งหมด เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วก็พบเพียงแค่ความเงียบ ร่างเล็กหยุดยืนอยู่ตรงนั้นแล้วกวาดสายตาไปรอบตัว ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปข้างใน แล้วก็ได้เห็นร่างใครคนหนึ่งนอนหลับอยู่บนโซฟา
“...”
แอบหันหลังไปดูอีกครั้งเผื่อว่าพี่คนสวยยืนหลอนอยู่ที่ไหนสักมุมในห้อง แถมเดินเข้าไปในครัวและห้องนอนเพื่อเพิ่มความมั่นใจด้วย แล้วก็ได้เห็นว่าที่นี่มีเพียงแค่พี่พระเอกที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา
ก้มลงมองเจลลดไข้ในมือแล้วเงยหน้ามองคนตัวสูงอีกครั้ง ใบหน้าซีดเผือดกับเปลือกตาที่ปิดสนิทนั้นทำให้ดูน่าเอ็นดูขึ้นมาหน่อย บอกเลยว่าพี่เขาจะเป็นคนน่ารักนะเว้ยถ้าเกิดไม่พูดมากหรือชอบหลอกด่าเด็กอะ
แบคฮยอนไหวไหล่แล้วปั้นหน้านิ่งเดินไปนั่งยอง ๆ ข้างโซฟาพร้อมแกะแผ่นเจลลดไข้ออกก่อนจะค้างอยู่ท่านั้น เมื่อสมองได้ประมวลผลว่า
‘ถ้าลื้อจะแปะเจลให้อีนะ ลื้อต้องเปิดผมหน้าม้าที่ประอยู่ตรงคิ้วอีขึ้นก่อน’
ความฉิบหายบังเกิดกับเด็กน้อยอีกครั้ง ถ้าเสยผมให้นี่พี่เขาจะรู้ตัวไหม แล้วถ้าเปลือกตาคู่นั้นลืมขึ้นนี่กูต้องทำหน้าแบบไหน ‘ก็ไม่รู้สินะ’ เหมือนโน้ตอุดมงี้เหรอ ได้โดนพี่พระเอกด่าอีกแน่ ๆ
แต่ถ้าไม่แปะเจลก็ต้องปลุก ซึ่งถ้าปลุกก็อาจมีสิทธิ์โดนด่าอีกเฉกเช่นเดียวกัน สรุปคือชั่วโมงนี้ทำอะไรกูก็โดนหมดเลยจ้ะ นี่อยากถามตัวเองมากว่ามันใช่เรื่องไหมที่จะถ่อสารร่างมาถึงที่นี่แล้วก็เอาแต่คิดว่าจะต้องถูกด่าแน่ ๆ
ทั้ง ๆ ที่พี่เขาก็แค่นอนขดตัวอยู่เฉย ๆ ด้วยใบหน้าซีดเผือดแบบนี้
‘ไม่มีความพร้อมในสงคราม’ บยอนแบคฮยอนบอกตัวเองอย่างนี้ แปะเจลลดไข้เสร็จก็รีบกลับเลยแล้วกัน ถุงโจ๊กก็วางไว้อยู่บนเคาน์เตอร์นั่นน่ะ พี่เขาหายใจอยู่บนโลกนี้มาตั้งยี่สิบเจ็ดปีแล้วคงไม่โง่จนอดตายทั้ง ๆ มีของกินอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้หรอกมั้ง
หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเสยผมคนที่หลับไม่ได้สติขึ้นอย่างช้า ๆ ถึงจะไม่ได้สัมผัสโดยตรงแต่ก็รู้สึกได้ว่าตัวพี่พระเอกร้อนมากจนได้คำตอบแล้วว่าพี่เขาไม่ได้สำออย เด็กน้อยกัดริมฝีปากล่างจนเลือดห้อกับการลุ้นทุกท่วงท่า ในใจก็ได้แต่ภาวนาขอให้พี่เขาหลับไปเรื่อย ๆ อย่าเพิ่งตื่นมาตอนนี้
เรื่องที่พี่ตัวโกงเล่าให้ฟังยังคงปั่นหัวไม่หยุด บยอนแบคฮยอนเพิ่งรู้วันนี้ว่าการเป็นเด็กชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นมันทำให้เป็นทุกข์ได้ ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าที่รู้สึกดิ่ง ๆ หน่วง ๆ ตอนนี้มันเป็นเพราะอะไร
เจลลดไข้ถูกแปะลงไปโดยสวัสดิภาพโดยไม่มีใครตายเพราะเหตุการณ์นี้ แบคฮยอนยกมือขึ้นทาบอกก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นขณะที่ยังไม่ละสายตาออกจากใบหน้าหล่อของคนป่วย
“ไม่สบายจริงดิ?”
เสียงของเขาไม่ได้ดังมากชนิดว่าปลุกให้คนหลับตื่นขึ้นมาได้ แต่มันก็ไม่ได้เบาหวิวจนเหมือนกระซิบ แบคฮยอนปัดมือผ่านไปมาระดับใบหน้าคม พอนั่งจ้องนาน ๆ ถึงได้รู้ว่าคนตัวสูงกำลังนอนตัวสั่น ตอนนั้นแบคฮยอนถึงสำเหนียกได้ว่าเขาควรจะเพิ่มแอร์สักหน่อย ก่อนที่พี่เขาจะหนาวตาย
แต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรเลยว่ะคุณ เพราะหันไปอีกทีพี่พระเอกก็ยังนอนสั่นอยู่เหมือนเดิม นี่ปลุกพี่เขาลุกขึ้นมาด่าได้ไหมขอทีเถอะ โตจนหงอกเป็นสีรุ้งแล้วยังไม่รู้จักคลานไปนอนบนเตียงอุ่น ๆ กับฟูกราคาแพงนั่นอีก
จนแล้วจนรอด บยอนแบคฮยอนกำลังตกกระไดพลอยโจรชัด ๆ ที่ต้องถือวิสาสะเข้าไปหอบผ้านวมในห้องพี่เขามาห่มให้กับมือ บอกเลยนะว่าไอ้แบคบอมพี่ชายแท้ ๆ ยังไม่เคยทำแบบนี้ให้ พี่พระเอกควรสำนึกบ้างว่าตัวเองเป็นใคร
แต่คงจะคิดเพลินแล้วก็ใส่อารมณ์เกินไปนิด เมื่อการทิ้งน้ำหนักผ้านวมมันทำให้คนที่หลับอยู่ปรือตาขึ้นมาจนได้ แบคฮยอนยืนนิ่งค้างอยู่ท่าสองมือยกขึ้นระดับหัวไหล่ เหมือนคนถูกจับได้ว่าทำความผิดมา
“...คุณ”
เสียงทุ้มต่ำแถมยังแหบพร่านั่นเซ็กซี่จัง แต่เดี๋ยว... นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องแบบนั้นกับผู้ชายที่เอาแต่ทำหน้าดุ แล้วก็พ่นคำสุภาพแต่หลอกด่าทางอ้อมใส่เขาตลอดป่ะวะ
แบคฮยอนค่อย ๆ ลดมือลงแล้วปั้นหน้าเหมือนปกติ พลางเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถาม แต่ถึงอย่างนั้นพี่พระเอกก็เอาแต่จ้องหน้าเขาแทนที่จะพูดอะไรต่อ
“หายไปไหนมาตั้งนาน”
“รู้ด้วยเหรอว่าผมไปนานแค่ไหน ผมกลับมาก็เห็นพี่หลับแล้ว” เด็กน้อยถูปลายจมูกเบา ๆ ทั้งที่ยังปั้นหน้ามึนใส่ เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นว่าที่ทำไปมันเป็นเรื่องปกติธรรมด๊าธรรมดา
“...”
มือแกร่งทาบลงบนเจลลดไข้บนหน้าผาก แบคฮยอนเห็นว่าพี่พระเอกยังคงมองมาทางนี้ทั้งที่ยังไม่ละมือออกจากแผ่นเจลโง่ ๆ นั่น เขากลอกตามองไปยังคนป่วย แต่ก็แค่วิเดียวเท่านั้นก็ต้องรีบเบือนหลบไปอีกทางราวกับว่าพี่เขาเป็นเมดูซ่า ถ้าสบตากันเมื่อไหร่แล้วกูจะกลายเป็นหิน
“ขอโทษแทนดาซมด้วย เธอเป็นพวกใช้คนอื่นจนติดเป็นนิสัยน่ะ”
ไม่เข้าใจ... ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องคิ้วกระตุกตอนได้ยินคำแก้ตัวแทนคนอื่นจากปากพี่พระเอก ปาร์คชานยอลไม่คิดว่าตัวเองกำลังทำตัวผิดผีหรือไง ที่มาแสนดีขัดกับคาแรกเตอร์ผู้ชายบ้าอำนาจ ทีกับเขาล่ะไม่เห็นเป็นงี้บ้างเลย (ไม่ได้น้อยใจนะเว้ย)
“ดีอะ มีขอโทษแทนคนอื่นด้วย งั้นถ้าวันหลังผมผิดนัดไม่มาช่วยพี่ซ้อม เดี๋ยวจะให้แม่มาขอโทษแทนผมบ้างแล้วกัน”
วูบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กงี่เง่าขึ้นมาเลยว่ะ ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองว่าก็แค่พูดเอาคืนให้พี่เขาสำนึกได้ว่าไม่ควรขอโทษแทนคนอื่น แต่ทำไมมันเสือกดูเหมือนคนขี้น้อยใจขึ้นมาซะอย่างนั้นวะ
“ผมไม่ได้ขอโทษเพื่อให้คุณมองดาซมดีขึ้น แต่ผมขอโทษเพราะไม่อยากให้คุณรู้สึกแย่”
“...”
ไงล่ะบยอนแบคฮยอน ทีนี้รู้แล้วหรือยังว่าประสบการณ์ใช้ชีวิตมันมีผลต่อความคิดความอ่านคนเรามากแค่ไหน เด็กน้อยเพียงแค่เงียบไปกับประโยคเมื่อครู่ บอกตรง ๆ ว่าตอนแรกไม่เคยคิดไปถึงข้อนั้นเลยว่าพี่พระเอกจะเป็นห่วงความรู้สึกของเขา
ไม่รู้ว่าตอนนี้คนตัวสูงกำลังทำหน้าแบบไหน จากหางตาที่มองเห็นก็แค่รู้ว่าพี่พระเอกเพิ่งลุกขึ้นนั่ง ถ้าจะบ่นก็รีบจัดมาเลยอย่าให้เสียเวล่ำเวลา บ่นเสร็จแล้วเขาจะได้กลับบ้านไปเล่นเกม หรือไม่ก็เขียนนิยายต่อสักสองสามหน้าก่อนนอน นี่ค้างฉากเข้าไปช่วยตัวประกันพอดี มีจังหวะเลือดสาดด้วย เขียนตอนนี้คงได้อารมณ์สุด ๆ
“แม่ทำโจ๊กมาให้ ผมวางไว้บนนั้นน่ะเห็นใช่ไหม” เด็กน้อยชี้ไปทางเคาน์เตอร์แล้วหันกลับมา “ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมกลับบ้านละ”
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ต่อ เพราะคืนนี้พี่เขาคงไม่ดึงสังขารลุกขึ้นมาซ้อมบทแน่ แต่คำถามแรกคือทำไมบยอนแบคฮยอนยังยืนเบลออยู่ตรงนี้ แทนที่จะเดินออกไปหลังไม่ได้ยินสัญญาณตอบรับ เด็กน้อยหันไปหาคนป่วยที่ยังคงนั่งทำหน้าซึมอยู่บนโซฟา โอเค บางทีพี่เขาอาจจะป่วยมากจนไม่อยากปริปากพูดอะไรแล้ว
“...”
สองขาหยุดยืนอยู่กับที่หลังจากเดินออกไปจากตรงนั้นได้เพียงแค่ก้าวเดียวเพราะถูกมือร้อน ๆ รั้งข้อมือเอาไว้ เด็กน้อยหันกลับไปข้างหลัง แล้วก็ได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของคนป่วยที่มองมา หากแต่แววตาคู่นั้นต่างออกไปจากเดิม เหมือนว่ากำลังอยากบอกอะไรสักอย่าง ที่ไม่ใช่การขบกัดเขาทางคำพูดเหมือนทุกครั้ง
“อะไร จะใช้ให้ไปเทโจ๊กให้เหรอ”
“ทำไมรีบกลับ เราเพิ่งได้คุยกันแค่ไม่กี่ประโยคเองนะครับ”
“เอ้า แล้วจะให้คุยไรอะ พี่ป่วย พี่อี้ฝานเลยบอกให้ผมเอาข้าวเอายามาส่ง นี่แถมมีเจลลดไข้ให้ด้วยนะ ถือว่าภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี” เด็กน้อยเอามือแปะหน้าผากตัวเองเป็นท่าประกอบ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากมือคนตรงหน้า
“อย่าเพิ่งกลับสิ”
“ไม่เอาอะ ถ้าผมอยู่ต่อพี่ต้องไข้ขึ้นแน่ ๆ”
ประสบการณ์ประสาทแดกตอนป่วยนี่เขายังจำได้ไม่รู้ลืม ตอนที่ต้องสู้รบปรบมือกับไอ้แบคบอมบนโต๊ะอาหารจนเผลอคิดไปว่าบางทีกูอาจจะไม่ได้เป็นไข้ แต่กำลังเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายเพราะไฝว้กับพี่ชายตัวเอง
“ผม”
ร่างสูงเลียริมฝีปากที่แห้งผากทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากเด็กอายุน้อยกว่าถึงสิบปี นี่แทบจะเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบทำงานบ้าง โดยที่ไม่มีใครพูดขบกัดอีกฝ่ายเสียก่อน
แบคฮยอนไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกแปลก ๆ เพราะแววตาคู่นั้น ที่เหมือนว่าพี่พระเอกกำลังขอไม่ให้เขาไป ทั้งที่ร้อยทั้งร้อยจ้างให้ยังไงพี่เขาก็คงไม่มีวันพูดประโยคนั้นกับเด็กกะโหลกอย่างเขา
“...อยากให้คุณอยู่”
เคยอยู่ดี ๆ แล้วรู้สึกหน้ามืดไหม แบคฮยอนคิดว่าเขากำลังรู้สึกอย่างนั้นหลังจากได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำที่ไม่กระแทกแดกดันหรือสั้นห้วนเหมือนครั้งก่อน ๆ ซึ่งมันมาพร้อมสีหน้าของคนป่วย ที่เพิ่มความน่าเห็นใจขึ้นอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์
ไม่... ก่อนอื่นบยอนแบคฮยอนควรจะเข้าใจก่อนว่าตัวเขาเนี่ยเป็นเด็กจิตใจดีแล้วก็เซนซิทีฟมากเพราะได้เลือดแม่มาเยอะ เพราะงั้นต่อให้จะหมั่นหน้าพี่พระเอกแค่ไหน แต่คนเราก็ต้องมีช่วงเวลาที่ต้องพักรบกันบ้าง อย่างเช่นตอนนี้ที่บยอนแบคฮยอนคิดว่าเขาทั้งคู่ควรจะพูดดี ๆ กันสักครั้ง
“แล้วพี่คนสวยไปไหนแล้วอะ”
“ผมบอกให้เธอกลับไปแล้ว”
“ไหงงั้น นึกว่าจะอยู่คุยกันนานกว่านี้ซะอีก” เด็กน้อยค่อย ๆ ชักมือออก ซึ่งพี่พระเอกก็ไม่ได้ยื้อดึงเอาไว้เหมือนในทีแรกหลังจากเห็นว่าเขายอมอยู่ที่นี่ต่อโดยไม่ก้าวดุ่ม ๆ ไปหยุดอยู่หน้าประตู
พี่พระเอกไม่ได้ตอบคำถามนี้จนกระทั่งบรรยากาศโดยรอบถูกกลบด้วยเสียงท้องร้องโครกคราก แบคฮยอนเม้มปากกลั้นยิ้มกับท่าทางของคนฟอร์มจัดตอนทาบมือลงกับท้องตัวเองทั้งที่ทำหน้านิ่งอยู่
“เดี๋ยวอุ่นโจ๊กให้”
“รบกวนด้วยครับ”
ประโยคแก้อายหลุดออกมาจากปากพี่พระเอก ซึ่งมันทำให้เด็กอย่างเขารู้สึกเหมือนสวนหมัดกลับไปทำแต้มได้อีกหนึ่งคะแนน แบคฮยอนเดินไปจัดแจงเอาโจ๊กเข้าไมโครเวฟโดยไม่รู้ตัวเลยว่าจนถึงตอนนี้ริมฝีปากที่เคยอวดดียังคงยิ้มไม่หุบ
“นี่พี่”
“...”
“อย่าหาว่าเสือกเลยนะ แต่ก่อนหน้านี้ที่พี่มีข่าวกับพี่คนสวยว่ากำลังเดท ๆ กันอยู่นี่เรื่องจริงป่ะ” ถามทั้งที่ไม่ได้หันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย แบคฮยอนยังคงง่วนอยู่กับไมโครเวฟ ไม่ถึงนาทีก็เดินกลับมาพร้อมถ้วยโจ๊ก น้ำเปล่า และยาที่เพิ่งซื้อมา “ถ้าพี่ไม่เล่า ผมจะได้กลับบ้าน”
อุตส่าห์ปล่อยประโยคปลายเปิดไปแล้วว่าไม่อยากเสือก แต่พี่เขาดันเงียบกริบจนต้องยิงท่าไม้ตายออกมาจนได้ ร่างสูงหลุบสายตาลงมองเด็กน้อยที่นั่งยอง ๆ บนพื้นเหมือนลูกหมาบีเกิ้ลที่กำลังทำตาใสขณะขอความรักจากเจ้านาย แต่เด็กคนนี้ต่างออกไปก็ตรงที่กำลังขอคำตอบจากเขา
“ไม่ได้เดทครับ”
“อยากได้คำตอบที่ยาวกว่านี้ แบบฟังแล้วอยากเลิกเสือกเลยอะ”
“...”
แบคฮยอนช้อนตามองคนตัวสูงที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ตอนนี้เขาถึงได้รู้ว่าความอยากรู้อยากเห็นมันอาจทำให้ความสงสัยกระจ่างได้ แต่มันต้องแลกมากับความไม่สบายใจของพี่พระเอกก่อน
ซึ่งมันคุ้มแล้วเหรอวะ...
“โทษที ไม่ถามละ” เด็กน้อยหันไปสนใจกับยาที่ซื้อมา ก่อนจะอ่านฉลากข้างซองอย่างตั้งใจแล้ววางไว้ให้ข้างแก้วน้ำ “กินได้แล้ว เดี๋ยวมันเย็นอีกคราวนี้ไม่เอาไปเวฟให้ละนะ”
พี่พระเอกยังคงนิ่ง เหมือนว่าจนถึงตอนนี้คำพูดของเขายังคงวิ่งวนอยู่ในโสตประสาทของคนป่วย คิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยกับสายตาที่ทอดไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมายนั่นน่ะ มันทำให้บยอนแบคฮยอนรู้สึกได้ว่าเขามันเป็นแค่เด็กที่ไม่รู้จักกาลเทศะจริง ๆ
พอมีเรื่องให้หัดคิดมาก เรื่องอื่น ๆ ก็ช่วยให้การเชื่อมโยงเกิดขึ้น คำพูดของพี่ตัวโกงเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้มันผุดเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่ได้ แบคฮยอนมองสายตาอีกคนที่หลุบลงมองโจ๊กที่มีเครื่ององค์ทรงเครื่องอยู่ในนั้นแล้วก็นึกถึงคำพูดของดาราหนุ่มผิวแทน
“ถ้วยเดียวมันไม่ทำให้อ้วนหรอก พี่กินเหอะ”
“...”
ร่างสูงมองใบหน้าของเด็กน้อยที่กำลังมองมาด้วยสายตาที่ต่างออกไป สายตาบ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้อะไร ซึ่งปาร์คชานยอลคิดว่าเซนส์ของเขามันบอกไม่ผิด
“คุณ?”
“ขอโทษ”
มันจริงที่แบคฮยอนเป็นเด็กกะโหลกชอบแถไปเรื่อย แต่ถ้าเป็นเรื่องที่รู้สึกผิดหรือเรื่องที่ไม่อยากโกหกแล้วเขาก็พร้อมที่จะพูดคำว่าขอโทษออกมาได้เสมอ เหมือนกับตอนนี้ที่คิดว่าบทสนทนาระหว่างเขากับพี่พระเอกมันไม่ใช่เรื่องตลกเหมือนทุกครั้ง
ภายในห้องโถงกว้างถูกความอึดอัดกลืนกินจนได้ บางทีถ้าพี่พระเอกก่นด่าที่เขาแส่ไม่เข้าเรื่องสักสามสี่ประโยค บยอนแบคฮยอนอาจจะรู้สึกดีขึ้นมากกว่านี้ กับความลับที่ไม่น่ารู้ แต่ก็ได้รู้เพราะชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น
เป็นไงล่ะ พอได้รู้แล้วความรู้สึกอคติที่เคยมีมันก็หายไป และพอมันเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่กล้าทำตัวเป็นบ้าเป็นบอใส่พี่เขาเหมือนอย่างเคย
“จากใครครับ?”
“...”
“มีคนเล่าให้ฟัง หรือว่าคุณเดาออกผ่านรูปถ่ายใบเดียว”
น้ำเสียงพี่พระเอกเรียบเฉย ร่างเล็กไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังรู้สึกยังไงอยู่ในตอนนี้ สายตาของเขามองเห็นเพียงแค่ควันบางเบาที่ลอยออกมาจากถ้วยโจ๊กเซรามิกส์ แบคฮยอนใช้เวลาทำใจอยู่หลายวินาทีก่อนจะพูดมันออกไป
“ถ้าผมเล่า พี่จะโกรธผมแค่คนเดียวได้ไหม”
“ผมยังไม่รู้ว่าจะต้องโกรธคุณเรื่องอะไร เพราะฉะนั้นผมจะตัดสินใจอีกทีหลังจากได้ฟังเหตุผลจากปากคุณ” ชานยอลยังไม่แตะโจ๊กสักคำ เขาเพียงแต่ยกน้ำขึ้นดื่มพอประมาณแล้ววางแก้วลงที่เดิม
“ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยอะ เรากลับมาทะเลาะกันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ พี่ก็เอาแต่เงียบจัง รู้เปล่าว่าคนอื่นเขาเครียด” สุดจะทนแล้ว พี่เขาเคยรู้ตัวบ้างไหมว่าพักหลัง ๆ ทำตัวผิดผีไปมากแค่ไหน นี่ยังไม่รวมเรื่องที่ทำให้บยอนแบคฮยอนต้องทะเลาะกับตัวเองอีกนะ
“ผมรอฟังอยู่”
“เออ บอกก็ได้ ผมรู้มาจากปากพี่จงอิน”
“...”
“โกรธเหรอ”
“...ให้ตายเถอะ” คนตัวสูงถอนหายใจ แน่นอนว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ตอนได้ยินชื่อของไอ้หมอนั่น “ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงขั้นเอาเรื่องผมไปเป็นหัวข้อบทสนทนาได้”
“ไม่เว้ย พี่อย่าเข้าใจผิดดิ ผมไม่ได้เล่าอะไรเลยนี่ฟังมาอย่างเดียว เรื่องที่พี่เล่นละครกากจนต้องมีผู้ช่วยซ้อมนี่ผมเหยียบไว้กับดิน” เด็กน้อยรีบแก้ตัวสุดชีวิตพร้อมทำท่าประกอบ ปิดท้ายด้วยการพยักหน้าหงึกเป็นเชิงบอกให้คนฟังเชื่อ
“แล้วไงต่อครับ เขาคงขายผมให้คุณฟังจนหมดเปลือกเลยล่ะสิ”
“ไม่มั้ง พี่ตัวโกงแค่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนพี่เป็นเด็กเนิร์ดอ้วน ๆ ที่เปลี่ยนแปลงตัวเองหลังจากถูกผู้หญิงหลอกให้รักอะ” ร่างสูงนิ่งไปกับเรื่องราวที่ได้ฟัง ซึ่งที่เด็กคนนี้พูดมันก็ไม่ผิดเลยสักนิด
ใช่... มันถูกต้องทุกอย่างเลยล่ะ
“พอได้ฟังอดีตของผมแล้ว คุณรู้สึกสมเพชหรือเปล่าล่ะครับ?” ใบหน้าหล่อหันไปทางเด็กน้อยที่ยังคงนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นโดยที่ไม่ยอมลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟาเดี่ยว แบคฮยอนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“สมเพชทำไมอะ ผมว่าเจ๋งดีออกที่คนเคยอ้วนแล้วมาหล่อเทพได้เพราะหันมาดูแลตัวเอง ว่าแต่พี่ศัลกรรมมาป่ะ...” เด็กน้อยกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ “โห แสดงว่าจริง ๆ พี่เป็นคนหล่ออยู่แล้วเว้ย”
“...”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ คนอย่างพี่ไม่ใช่คนที่จะมาแคร์เรื่องแบบนี้ป่ะวะ พี่คือที่สุดตั้งแต่ผมเคยไฝว้ด้วยแล้ว กะอีแค่เรื่องเคยอ้วน มันไม่ใช่เรื่องน่าอาย” แบคฮยอนวางมือลงบนหน้าขาอีกคนแล้วเขย่าแรง ๆ เพื่อกลบบรรยากาศน่าอึดอัดในตอนนี้
เขารู้แล้วว่าทำไมพี่พระเอกชอบกินอาหารเพื่อสุขภาพ
รู้แล้วว่าเด็กอ้วนในอัลบั้มรูปนั้นเป็นใคร
และเขารู้แล้ว... ว่าในใจของพี่พระเอกมันมีปมบางอย่างที่ถูกฝังไว้มานาน
“ในสายตาผม คุณเป็นคนเก่ง” แบคฮยอนมองตามคนตัวสูงที่หยัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องครัว ก่อนจะกลับมาพร้อมช้อนหนึ่งคันและน้ำอีกแก้ว เด็กน้อยรับช้อนเอาไว้อย่างงง ๆ แล้วก้มลงมองถ้วยโจ๊กที่อีกคนดันมาไว้ตรงกลาง “ถึงจะไม่เคยพูดแบบนี้ให้ได้ยิน แต่นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกมาตลอด”
“...”
แบคฮยอนมองอีกคนที่ตักโจ๊กเข้าปาก ก่อนจะหันมาทางนี้ด้วยแววตาที่เด็กอย่างเขาคิดว่ามันเข้าใจยาก ริมฝีปากที่เหมือนจะยกยิ้ม กับน้ำเสียงที่อยู่ในโทนปกติ มันจะทำให้คิดไปเองได้หรือเปล่านะว่าพี่พระเอกไม่ได้รู้สึกแย่หลังจากได้ยินคำปลอบใจโง่ ๆ ของเขา
“เมื่อก่อนผมเป็นแค่ไอ้อ้วนที่ถูกเพื่อนในห้องหลอกใช้ให้ทำงานทุกอย่าง เรียกว่าเบ๊ก็ได้ ผมไม่มีเพื่อนสนิทที่จริงใจ ทุกคนจะเข้ามาพูดดีกับผมเฉพาะตอนที่ต้องการความช่วยเหลือ ผมเคยถามตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่าผมมีอะไรที่คนอื่นไม่มีเหรอ ผมมีความจริงใจเต็มร้อย แต่คนพวกนั้นกลับมองเห็นผมเป็นแค่ไอ้อ้วนเรียนเก่ง ไม่มีใครอยากคุยกับผมนัก โดยเฉพาะกลุ่มคนหน้าตาดีประจำห้อง”
“...”
“จนมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตผม เธอเป็นคนสวย เธอเหมือนนางฟ้าที่ทำให้ไอ้อ้วนคิดว่าพรของพระเจ้ามีอยู่จริง”
แบคฮยอนแตะปลายช้อนไว้กับริมฝีปากขณะฟังคนตรงหน้าเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังอย่างตั้งใจ เด็กน้อยเพียงแค่กระพริบตา แล้วพยักหน้าทุกครั้งที่อีกฝ่ายพูดจบประโยค
“เธอทำทุกอย่างที่คนอื่นไม่เคยทำกับผม ทั้งพูดให้กำลังใจ ชมว่าผู้ชายอ้วนน่ากอดมากแค่ไหน จนทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าผู้หญิงทุกคนในโลกก็ไม่ได้ชอบคนหล่อเสมอไป... จนกระทั่งวันหนึ่ง” ร่างสูงเว้นจังหวะไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าคนข้าง ๆ “ผมก็ได้รู้ว่าเธอมีแฟนแล้วโดยที่เธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ คำตอบเหล่านั้นมาจากการถูกรุมทำร้ายร่างกายในห้องเปลี่ยนชุดในสระว่ายน้ำ คนพวกนั้นจุดไฟเผาชุดนักเรียนและชุดวอร์มในล็อกเกอร์ของผม แล้วก็รุมถุยน้ำลายใส่ ก่อนจะพ่นคำหยาบสารพัดที่บอกให้ผมหัดเจียมตัวบ้าง ผู้หญิงคนนั้นก็แค่นึกสนุกอยากหาอะไรแปลกใหม่เล่น ซึ่งผมดันโชคดีเป็นเหยื่อในตอนนั้น”
แต่ไหนแต่ไร ใคร ๆ ก็บอกว่าบยอนแบคฮยอนเป็นคนตลก และเขาสามารถระเบิดหัวเราะออกมาตอนไหนก็ได้แม้ว่าจะไม่รู้สึกอย่างนั้น ‘ไอ้เด็กนี่แก้สถานการณ์เก่ง สงสัยได้เลือดแม่มาเยอะ’ ประโยคนี้ได้ยินจนชินหูแล้ว แต่วินาทีนี้เขากลับทำอย่างนั้นไม่ได้
เพราะเรื่องที่ได้ฟังมันทำให้รู้สึกว่าพี่พระเอกน่าสงสารเกินไป กับอดีตบ้า ๆ พวกนั้น วูบหนึ่งเขารู้สึกว่าอยากนั่งไทม์แมชชีนกลับไปอยู่กับพี่พระเอกในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะช่วยอะไรไม่ได้เลยก็ตาม
เพราะการอยู่กับความเจ็บปวดตามลำพังนี่มันแย่สุด ๆ แล้ว
“ผมมองสภาพตัวเองที่เหลือเพียงแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวผ่านกระจกอย่างไม่ตั้งใจ ทั้งหน้าท้อง แขน ขา ไขมันเหล่านั้นทำให้ผมเกลียดการมองตัวเอง ผมไม่แน่ใจว่าที่ผมนั่งหดขาเข้าหาตัวอยู่หน้าล็อกเกอร์ แล้วร้องไห้ออกมาเหมือนคนบ้าในห้องแต่งตัวในวันนั้นมันเป็นเพราะผมเจ็บปวดกับความรักโง่ ๆ หรือเป็นเพราะสภาพโสมมตัวเองในตอนนั้นกันแน่”
“...”
“เธอก็แค่หลอกให้ผมรัก หลอกให้ผมทำการบ้าน ทำรายงานให้ แล้วก็เอาเรื่องผมไปคุยกับเพื่อนในกลุ่ม ผมกลายเป็นตัวตลก ผมได้มีโอกาสได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเธอกับหูอยู่ครั้งหนึ่ง” ชานยอลยิ้มเมื่อนึกย้อนไปถึงอดีตเมื่อนานมาแล้ว
“แม่งโคตรเหี้ยเลยอะ...”
ร่างสูงหันไปมองอีกคนที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขารู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นสีหน้าโกรธแค้นกับเรื่องได้ฟัง อีกทั้งแววตาคู่นั้นทอประกายเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ชานยอลหลุบสายตาลงแล้วกินโจ๊ก ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้คนตัวเล็กกินด้วยกัน เขาไม่ควรแบ่งประสบการณ์ชีวิตให้เด็กคนนี้ฟังมากเกินไปจนมันกลายเป็นความอึดอัดและคับแค้นใจ
“ตอนแรกมันเกิดขึ้นจากความแค้น ผมโทษทุกอย่าง และคิดว่าจะเอาคืนสักวัน”
“แล้วพี่ได้ทำหรือเปล่า” สายตาของแบคฮยอนที่มองมานั้นเหมือนว่ากำลังคาดหวังคำตอบ ชานยอลพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก กับเรื่องราวที่ทำให้เขารู้สึกแย่กับนิสัยเด็ก ๆ ในตอนนั้น
“ผมกลับไปหาเธอ ทำให้เธอชอบผม แล้วผมก็บอกเธอว่าผมคือไอ้อ้วนคนนั้น”
“แล้วเธอว่าไง”
“สีหน้าของเธอตอนนั้นเหรอ... เหมือนว่าจะสับสน โกรธ รู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ แล้วก็เสียใจที่ผมทำแบบนี้กับเธอ”
“พี่ถูกตบไหม”
“ถ้าจากเธอ ผมไม่โดนครับ” ร่างสูงเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มบาง ๆ “แต่ถูกความน่าสมเพชของตัวเองตบหน้าเข้าอย่างจังแทน”
“...”
“ผมพยายามเหยียบหัวคนพวกนั้นด้วยการปีนขึ้นไปให้สูงกว่า แต่สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้อะไรกลับมานอกจากความว่างเปล่า ผมมายืนอยู่จุดนี้ได้ทั้ง ๆ ที่ผมไม่มีความสุข ทุกครั้งที่ผมมองใบหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองในกระจก ผมจะนึกถึงไอ้อ้วนคนนั้นที่เคยมีความสุขกับการกินทุกอย่าง”
“...”
“ผมบอกตัวเองว่าอดีตคือเรื่องที่ผ่านไปแล้วและไม่มีใครสามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้ เรื่องราวที่เกิดขึ้น ทั้งดีและร้าย มันจะเป็นบทเรียนเพื่อบอกให้ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง”
“มันจะเป็นภูมิคุ้มกันที่ดี เหมือนที่พี่เคยบอกผมใช่ไหม” เขาเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาตอนถาม แต่แค่ครู่เดียวทั้งคู่ก็สบตากันอีกครั้ง
“ครับ ผมอยากให้คุณเข้มแข็งเอาไว้ ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร”
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก แม้แต่คนพูดมากอย่างบยอนแบคฮยอนที่สามารถหยิบยกทุกเรื่องบนโลกมาพูดได้ เขารู้สึกหงอยอย่างบอกไม่ถูกกับเรื่องราวในอดีตของคนที่เขาคิดว่าชาตินี้คงไม่เคยเจอเรื่องแย่ ๆ
แต่ทุกอย่างมันผิดหมดเลย
บยอนแบคฮยอนก็แค่เด็กในกะลาที่คิดว่ารู้จักโลกดีพอแล้ว
“พี่โคตรแย่เลยอะ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมอยากพูด แต่ผมก็ไม่อยากพูดเพราะไม่อยากรู้สึกแบบนี้กับพี่ ผมชอบเวลาเราทะเลาะกันมากกว่าที่จะ...”
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวสูง ชั่วอึดใจเลยทีเดียวที่ทั้งคู่ไม่ละสายตาไปไหน จนกระทั่งฝ่ามือใหญ่วางลงบนศีรษะทุยอย่างเบามือ ตอนนั้นแหละที่บยอนแบคฮยอนรู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ออกมาอย่างไร้เหตุผล
“ตักจากส่วนขอบถ้วยสิ ตรงนั้นมันร้อนน้อยที่สุด” เด็กน้อยเพียงแค่พยักหน้ารับ เขาไม่ได้หันไปเถียงว่าจะกินตรงไหนมันก็เหมือนกัน หรือแม้แต่การตักโจ๊กจนพูนช้อนขึ้นมาเป่าโชว์เป็นเชิงประชดประชัน ตอนนี้เขาเพียงแค่ก้มหน้ากินโจ๊กในถ้วยเดียวกันกับคนตัวสูง
มันคือเหตุผลที่ผู้ชายคนนี้ไม่มีเพื่อนสนิท มันคือเหตุผลที่ผู้ชายคนนี้สร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อปิดกั้นตัวเองใช่ไหม อยู่ ๆ มีความคิดบ้า ๆ ผุดเข้ามาในหัว ว่าถ้าเกิดบยอนแบคฮยอนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ได้รู้ว่าที่จริงแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ได้ขวานผ่าซากบ้าอำนาจอย่างที่คิด
เขาจะยังเป็นเด็กนิสัยไม่ดีให้พี่พระเอกเห็นอยู่หรือเปล่า?
“พี่ยังอยากให้ผมอยู่ด้วยอยู่ไหม”
“หืม...”
“ก็ถ้าไม่ ผมจะได้กลับบ้านไง” เด็กน้อยกลอกตาไปมาก่อนจะหยุดอยู่ที่ใบหน้าคนตัวสูงอีกครั้ง “แต่พี่อี้ฝานบอกว่าไม่ว่าง พี่เองก็เป็นดาราดัง ถ้าผมไม่อยู่ด้วยแล้วเกิดพี่เดี้ยงหัวฟาดพื้นขึ้นมาแล้วใครจะไปช่วยทัน งั้นเอาเป็นว่าคืนนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าถ้าหายป่วยแล้วเราต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ”
พระเอกหนุ่มเลิกคิ้วมองเด็กน้อยที่กำลังพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด กับประโยคสุดซึนที่เขานึกอยากจะหัวเราะออกมา
“คุณรู้สึกไม่ดีกับเด็กอ้วนจนทำตัวไม่ถูกเลยหรือไงครับ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย! ผมก็แค่...”
“ครับ?”
“อยากเป็นคนที่พี่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เออ... แค่นั้น”
สีหน้าของเด็กอายุสิบเจ็ดในตอนนี้ดูประหม่าและพยายามข่มความรู้สึกตัวเองเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าปาร์คชานยอลเข้าใจเป็นอย่างดี กับการที่ต้องแสดงออกอีกอย่างเพื่อซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ ซึ่งมันเป็นเรื่องน่าเอ็นดูสำหรับเด็กที่ยังต้องใช้เวลาเรียนรู้กับโลกใบนี้
บยอนแบคฮยอนไม่ใช่เด็กนิสัยเสีย เขาดูออกตั้งแต่วันแรก และคิดว่าคงมองไม่ผิดไป แต่ไม่ว่ายังไงเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกดีที่สุดในตอนนี้ก็คงไม่พ้นการที่บยอนแบคฮยอนเข้าใจความรู้สึกของเด็กอ้วนคนนั้น...
และดาราหนุ่มที่ถูกผู้คนนับหมื่นแสนรุมรักเพียงแค่เปลือกนอกคนนี้
...คนที่ชื่อปาร์คชานยอล
“ผมสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับคุณครับ แบคฮยอน”
TBC
จงอินรู้ได้ยังไง? แล้วทำไมจงอินถึงเล่าให้แบคฮยอนฟัง ดาซมนี่ยังไงกันแน่
เรามาโบกมือลาความตลกของฟิคเรื่องนี้กันเถอะค่ะ 5555555555555555555555555555 #สวมหัวม้าแล้วเต้นไอแอมเซ็กซี่แอนด์ไอโนว์อิท
[FANART] "ผม... อยากให้คุณอยู่" By @IKOOP เจ้าเก่าค่า คิคิ
ความคิดเห็น