ตำนานผู้พิทักษ์ดาบศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 23 : อัญมณีเม็ดแรก

อัญมณีเม็ดแรก

_____________________________________



“นี่…”

เฟย์เนี่ยนกระซิบถาม   ในอุโมงค์แห่งนี้   เสียงที่ได้ยินจะดังเป็นสามเท่า  เสียงกระซิบจึงไม่ต่างกับเสียงตะโกน

    

“อะไรหรอ” เกรย์เอ่ยรับ   ยังไม่หันมามอง

    

“เราใกล้ถึงทางออกรึยัง” เอล์ฟสาวถามเสียงอ่อย   นี่มันชั่วโมงกว่าแล้วนะ   ไอ้อุโมงค์นี่ทำไมมันไม่สิ้นสุดซะที  แถมเกรย์ก็ยังทนทายาท   ไปต่อเรื่อย ๆ ไม่มีหยุดไม่มีเหนื่อยเลยซักนิด

    

“คงใกล้แล้วละมั้ง…ตรงนี้อากาศไม่ค่อยอับแล้ว   เดี๋ยวก็คงถึงทางออก” เกรย์พูด  

    

“บางทีนี่อาจเป็นกับดักก็ได้นะ” เฟตพูดเป็นคำแรกนับตั้งแต่เข้ามาในอุโมงค์

    

“นายอย่าพูดอะไรอัปมงคลได้มั้ยยะ” เฟย์เนี่ยนแหว   เสียงดังก้องไปมาไม่ต่างกับเสียงกัมปนาท

    

“พูดมากเสียพลังงานน่า…เราไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นอะไรนะ” เกรย์ปรามเย็น  “เอ๋…”

    

“อะไรหรอ…เกรย์  ข้างหน้ามีอะไร” เฟย์เนี่ยนถาม   หยุดทะเลาะกับเฟตแต่โดยดี

    

“มันเป็นทางลาดลงน่ะ…ระวังนะ   ค่อนข้างชันเลย” เกรย์ร้องเตือนมาจากข้างหน้า  

    

“อือ…” เฟย์เนี่ยนขานรับ   เป็นทางชันจริงอย่างว่า

    

“เฮ้อ…เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย   เหนื่อยแล้วนา”เฟตบ่นอุบอิบเบา ๆ   แต่เสียงก้องได้ยินกันถ้วนหน้า

    

“เป็นผู้ชายซะเปล่า   หัดอดทนบ้างสิยะ   นายเป็นตุ๊ดรึเปล่าเนี่ย” เฟย์เนี่ยนว่าเข้าให้

    

“ว่าไงนะ…ยัยถึก”

    

“นี่…หยุดทะเลาะกันซะที” เกรย์พูด   ไม่มีใครสนใจจนเกรย์เริ่มโมโห

    

“เราถึงทางออกแล้วนะ!!!”



เป็นประโยคที่หยุดทุกอย่างได้ชะงัดนักแล



“จริงหรอ” เฟย์เนี่ยนถาม  เสียงดีใจสุด ๆ



“เห็นแสงลอดเข้ามาแล้ว  อีกแป๊บเดียวก็คงถึงทางออก” เกรย์พูด   เพ่งมองช่องแสงเบื้องหน้าเธอที่มีแสงลอดเข้ามาราง ๆ



“เย้!!!” เฟย์เนี่ยนตะโกน   เฟตแทบหูแตก



“ชั้นจะลงไปก่อน…ถ้าชั้นลงไปแล้วมีอะไรก็ขึ้น   ย้อนกลับไปทางเดิม…เข้าใจมั้ย” เกรย์นัดแนะ



“จ้า ๆ” เฟย์เนี่ยนรับแข็งขัน  



“ไปล่ะ…เดียวเจอกัน” เกรย์พูด   คลานออกจากอุโมงค์ก่อนร่วงตุบเสียงเบา ๆ ลงที่พื้นห้อง



เกรย์กวาดตามอง   มันเป็นทางเดินมืดที่มีเพียงแสงสลัว ๆ ของคบไฟที่จุดไว้เป็นระยะ ๆ เท่านั้น   ไม่มีหน้าต่างหรืออะไรเลย   และที่สำคัญ…



“ลงมาได้เลย….แต่ระวังหน่อยนะ….” เกรย์พูดยังไม่ทันจบประโยค   ร่างของเฟย์เนี่ยนก็หล่นลงมาเสียงดังโครม



“โอย!!!”



“…มันสูง” เกรย์พูดต่อจนจบประโยค   เข้าไปดูอาการของเฟย์เนี่ยน



“โห…” เฟตผู้ลงมาเป็นคนสุดท้ายอุทานเมื่อมองไปยังทางเดิน



“เราเดินไปตามทางเดินนี่เรื่อย ๆ จะเจอผู้เข้าแข่งทีมอื่นมั้ยเนี่ย” เฟย์เนี่ยนถาม  คลำหัวป้อย



“ไม่ลองไม่รู้น่า” เฟตตอบ  ดูเหมือนสัญญาสงบศึกจะถูกทำขึ้นเป็นการชั่วคราว



“ไปกันเหอะ” เกรย์พูด   เริ่มเดินโดยมีเฟตกับเฟย์เนี่ยนเดินตามมาติด ๆ  สีหน้าดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น



“เฮ้ย!!! อะไรกันเนี่ย” เสียงดังมาจากหัวเลี้ยวข้างหน้า



“เย้” เฟย์เนี่ยนพูดเสียงเบา   เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา



“แอบอยู่ตรงหัวมุมนี่แหละ” เกรย์กระซิบ  เสียงฝีเท้ายิ่งดังใกล้เข้ามา



แต่แล้ว….



“แกเป็นใครฟะ!?!”



เสียงตะโกนดังขึ้น  ตามมาด้วยเสียงตุบตับ ๆ   เห็นได้ชัดว่าทีมที่เธอหมายหัวนั้นถูกเก็บไปก่อนแล้วโดยใครก็ไม่รู้อีกทีม



“ออกไปดีกว่ามั้ง…” เฟย์เนี่ยนถามเบา ๆ



“ไม่ต้องออกไปหรอก…เพราะชั้นมาหาพวกเธอถึงที่” เสียงดังขึ้นจากหัวมุม   ร่างสามร่างปรากฏขึ้น



“ว่าไง…พวกเธอได้อัญมณีสีอะไรล่ะ” คนถามเป็นชายผอมสูงดูเก้งก้าง   หน้าตาเหมือนกิ้งก่าไม่มีผิด  ผมดำยาวปรกหน้าปรกตาจนเฟย์

เนี่ยนเห็นแล้วรำคาญแทน   อีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเป็นชายร่างใหญ่ดูบึกบึนเหมือนทหารเก่าอะไรประมาณนี้



“แล้วทำไมชั้นต้องบอกด้วยล่ะ” เฟย์เนี่ยนถาม   หน้าตาดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจ  จริง ๆ แล้วออกจะยิ้ม ๆ ด้วยซ้ำ



“นี่…เธอ” เฟตพูด  สะกิดไหล่ของเฟย์เนี่ยนเบา ๆ



“เสียใจย่ะ” เฟย์เนี่ยนพูด  ยิ้มร่า “นายไปอยู่เฉย ๆ เหอะ…รอไว้คราวหน้านะจ้ะ”



“หมายความว่าไง” เจ้าผมดำถาม   หน้าตาเริ่มบอกอารมณ์ไม่ดี



“ก็หมายความว่า…” เฟย์เนี่ยนพูด  ลากเสียงยาว  “ชั้นคนเดียวก็จัดการพวกแกสามคนได้แล้วไงล่ะ”



“หนอย” มันกัดฟัน   เส้นเลือดเริ่มขึ้นหน้า   เฟย์เนี่ยนยังคงกอดอก  ยิ้มอย่างอารมณ์ดี



“เอาเถอะ ๆ” เอล์ฟสาวพูด “ถ้าอย่างนั้นคงไม่สนุกสินะ…เอางี้แล้วกัน  เลือกมาสิ”



“เลือกอะไร” เจ้าคนผมดำกระชากเสียงถาม   สองคนที่ยืนข้างหลังดูเหมือนจะเป็นลูกน้องมากกว่าเพื่อนร่วมทีม



“นายจะเลือกซ้าย…” เฟย์เนี่ยนยื่นแขนซ้ายขึ้นขนานกับพื้น   กำไลสีดำที่ข้อมือกลายเป็นโซ่ที่มีปลายเป็นลูกตุ้มร่วงผล่อยลงมา



“หรือจะเลือกขวา…” เธอยื่นแขนขวาออกมาเช่นเดียวกัน   โซ่สีดำแบบเดียวกันแต่มีปลายเป็นมีดโค้งร่วงลงมา



“ว่าไง…” เฟย์เนี่ยนถามด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์  แต่ฟังดูน่ากลัวจนเฟตอดกลืนน้ำลายไม่ได้



“แก…จะดูถูกกันมากไปแล้วนะ!!!”



“อ้าว…” เฟย์เนี่ยนอุทานด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “ไม่พอเหรอ…อย่างงี้ก็ได้”



เธอตวัดโซ่ทั้งสองข้าง   โซ่กลายเป็นกำไลกลับมาพันข้อมือเธอทันที   เฟย์เนี่ยนยิ้มกอดอก



“แก…” คราวนี้ความอดทนของมันแตกเปรี๊ยะ “จัดการมัน”



สองคนข้างหลังพุ่งเข้าใส่เฟย์เนี่ยนทันที  แต่ถ้าถามความเห็นของเกรย์  มันก็ไม่ต่างจากเด็กที่วิ่งเข้าหาลูกกวาดอาบยาพิษ



“ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ” เฟย์เนี่ยนพึมพำ   ขมวดคิ้ว  ก่อนเบี่ยงตัวหลบเจ้าคนแรกที่วิ่งเข้ามา   ส้นเท้าเน้น ๆ อัดเข้าที่หลังต้นคอ   ก่อน

ปลายเท้าอีกข้างจะเสยคางเข้าให้



“เสร็จไปหนึ่ง” เธอพูด  ยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้ร่างไร้สติของเจ้าคนแรก



“เฮ้ย ๆ” เฟตพูดอย่างลืมตัว “มันเก่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย”



“เฟย์เนี่ยนน่ะ…ถึงจะนิสัยเสียไปหน่อยแต่ถ้าเอาจริงเค้าก็เก่งแหละ” เกรย์พูดเรียบ ๆ   หันมองเจ้าคนหน้าเหมือนกิ้งก่าที่เหมือนโดนไม้หน้าสามตีแสกหน้า



“นี่เค้ายังใช้กำลังไม่ถึงหนึ่งในสามด้วยซ้ำ” เกรย์เสริม   มองเฟย์เนี่ยนที่ใช้เท้าตุบตับ ๆ คนที่ตัวใหญ่กว่าเกือบสองเท่าอย่างสบาย ๆ



“ไม่ทนมือเอาซะเลยนะเนี่ย” เฟย์เนี่ยนพูดเซ็ง ๆ   หันมายังคนสุดท้าย



“เอาไงล่ะ..ลูกน้องก็แพ้หมดแล้ว  ยังมีอะไรจะพูดอีกมั้ย”



เจ้าหน้ากิ้งก่ากลืนน้ำลายเอื้อก   ก่อนดึงบางอย่างออกมา



“เดี๋ยวก็รู้กัน” มันพูด   เล็งหน้าไม้ที่มีลูกธนูบรรจุอยู่เกือบสามสิบดอกมาทางเฟย์เนี่ยนที่มีเกรย์ที่ยืนพิงกำแพงแบบสบาย ๆ  กับเฟตที่มองเฟย์

เนี่ยนอย่างนับถือเป็นครั้งแรกยืนอยู่ข้างหลัง



ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!



ห่ากระสุนถูกกราดอย่างไม่รู้เหนือใต้   เฟย์เนี่ยนส่ายหัวเบื่อ ๆ   กระโดดหลบห่ากระสุนที่พุ่งเข้ามา   ตีลังกากลางอากาศซะสองรอบ   ก่อนจะ

ลงจอดอย่างนิ่มนวลบนบ่าของคนยิง



ปึ๊ก!!!



แน่นอนว่าถ้าคนสามารถรับน้ำหนักเกือบห้าสิบกิโลพร้อมเสริมแรงดึงดูดได้   เจ้าหน้ากิ้งก่าก็คงไม่ลงไปนอนสลบไสลอย่างนี้



“ไม่ค่อยสนุกเลย” เฟย์เนี่ยนบ่น   เดินมาหาเกรย์ที่พยักหน้า   กับเฟตที่จ้องตาค้าง



“ยัยบ้านี่…วันหลังชั้นไม่ทะเลาะกะเธอแล้ว” เฟตพูด   เฟย์เนี่ยนหัวเราะกิ๊ก



“รีบ ๆ หาของแล้วรีบไปเถอะ” เกรย์พูด   เฟย์เนี่ยนพยักหน้า   ก่อนสั่งเฟต



“นาย…ไปหาซิ”



“แล้วทำไมต้องให้ชั้นไปหาด้วยเล่า”



“นายอยากเจอดีรึไง”



ป…เปล่าจ้า”



แล้วเฟตก็เดินไปค้นร่างไร้สติของทั้งสามคนแต่โดยดี



“เอ้า” เด็กหนุ่มโยนกล่องไม้ให้เฟย์เนี่ยนกับเกรย์คนละกล่อง



“ทับทิม” เกรย์พูด



“ว้า…เชอร์คอน” เฟย์เนี่ยนเกาหัว “ได้เชอร์คอนสองเม็ดแล้ว”



“เก็บไว้เถอะน่า…เผื่อไว้ดีกว่า” เกรย์พูด



“ไปต่อเหอะ”



“อือ”



“คราวหน้าชั้นขอนะ” เฟตยกมืออาสา



“อ้าว ๆ…แล้วเกรย์” เฟย์เนี่ยนอ้าปากจะค้าน



“ก็เก็บไว้ก่อน…เหมือนไพ่โจ๊กเกอร์ไง   อย่าเพิ่งเอาออกมาใช้” เฟตพูดอย่างรู้ดี



“ตามใจเหอะ” คือคำพูดที่มาจากเกรย์



_____________________________________

อีกหนึ่งตอนจ้า



ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เอามาลงเลย   เนื่องจากมีเหตุปัจจัยบางประการ (งานเยอะมากกกกก)



แต่ก็จะพยายามหลบหลีกขวากหนามมาลงให้ได้ค่ะ  T T



เจอกันตอนต่อไป  



บาย