คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Fic]Secret case (KidLaw + DofLaw) ตอนที่ 1
- Secret Case –
Pair : KidxLaw / DoflamingoxLaw
ในคืนที่ฝนตกหนัก...
ขณะที่ลอว์นั่งอยู่ในห้องตรวจด้านกลังของเรือ เงาของใครบางคนปรากฏขึ้นที่กระจกอีกฟากหนึงของประตู
พรวด! เจ้าของเงาเปิดประตูเข้ามา
แสงจากฟ้าที่ผ่าลงมาสาดส่อง เผยร่างในเงามืดสลัวนั้น...
“คิด ?”
ลอว์เรียกชื่อร่างสูงตรงหน้า ที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยน้ำฝนปนกับเลือดสีแดงฉานที่ตอนนี้มันไหลออกมาจากบาดแผลลึกและกว้างที่แขนข้างซ้ายของเขา
เลือดไหลนองและหยดลงมาที่พื้นห้อง...
“ต้องรีบห้ามเลือดแล้ว!”
“...ยิ้มอะไรของนาย เจ็บขนาดนี้?”
“ฮะฮะ ชั้นแค่คิดว่า...ชั้นมีนายเป็นหมออยู่แล้วนี่” หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจกับบาดแผลของตน
“แค่มีนายอยู่ ชั้นก็ไม่กลัวอะไรแล้วหละ” จ้องตาคนตรงหน้า
“......”
ลอว์เบือนหน้าเพื่อหลบสายตาที่จับจ้อง ใกล้เกินไป... และลงมือรักษาบาดแผล
.
.
.
.
ขณะที่ลอว์กำลังบรรจงเย็บแผลอย่างปราณีต
“ไปทำอะไรมา? ปกตินายไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้น”
“ก็...แค่อุบัติเหตุนิดหน่อย อย่าใส่ใจมันเลยน่า”
“โอ้ย!”
ลอว์จงใจแทงเข็มลึกด้วยความเคือง
“โกหก!”
“เปล่าซะหน่อย”
“ไม่เชื่อใจกันรึไง?”
“......” สายตาแบบเดิมมาอีกแล้ว
“อืม...จะพยายามเชื่อแล้วกัน” ลอว์มองต่ำจากสายตาคู่เดิม เพื่อหลบอีกครั้ง
“ว่าง่ายดีนี่”
“เงี่ยบน่า!”
.
.
.
ภายใต้แสงไฟสลัวจากตะเกียงน้ำมันที่ตั้งอยู่ไม่ห่างนัก คิดได้แต่จับจ้องแววตาคู่สวยที่ตอนนี้เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจและเอาใจใส่อย่างไม่วางตา
แม้ว่าบนใบหน้านั้นจะปราศจากรอยยิ้ม แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและ...ช่างน่าหลงใหล
.
.
.
“เรียบร้อย”
“ขอบใจมาก...ทราฟาลก้า”
“แต่อย่าพึ่งนิ่งนอนใจไปหละ ต้องดูอาการต่อไปอีกหน่อย”
“คืนนี้...นายต้องอยู่ที่นี่กับชั้น”
“กับนาย?”
“ทะ...ที่ห้องคนไข้!!” ลอว์ผงะเล็กน้อย
“ฮ่าๆ เรื่องนั้นชั้นรู้อยู่แล้ว ไม่ต้องตกใจ :P”
และแล้วเสียงที่ชวนขนลุกก็ดังขึ้น แข่งกับเสียงฝนและฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างต่อเนื่อง
“ลอว์!” เสียงที่ทำให้ลอว์รู้เลยว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร และดูเหมือนว่าเขากำลังโกรธจัด
“หลบไปห้องข้างหลัง!” ลอว์ตั้งสติแล้วบอกคิดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความกลัว
“แล้วนายหละ?”
“ชั้นไม่เป็นไร... ไป!.. เร็ว!”
พรวด! เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ปรากฏกาย พร้อมสายฝนที่สายกระเซ็น
มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยคราบเลือดสดใหม่ มาถึงตอนนี้ลอว์เข้าใจแล้วว่าใครเป็นคนสร้างบาดแผลฉกรรจ์นั้นให้กับคิด...
“โดฟลามิงโก้!”
“เรียก ‘ดอฟฟี่’ เหมือนเมื่อก่อนก็ได้น่า”
“.......”
ลอว์กัดฟันแน่น โดฟลามิงโก้จะมาไม่ไหนกันนะ? เขารู้รึเปล่าว่าคิดอยู่ที่นี่ รู้หรือไม่รู้... คำถามเกิดขึ้นมากมายในตอนนี้
ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าขยับใกล้เข้ามา ตอนนี้สีหน้าเขาดูเรียบเฉย
“มาทำอะไรที่นี่?” ลอว์เอ่ยถาม ร่างตรงหน้าเขาอยู่ชงัก
“หึหึ...ก็แค่คิดถึงแก คิดถึงวันเก่าๆหนะ”
“อยู่คนเดียวรึ? ลอว์..”
“.......”
ลอว์ทำอะไรไม่ถูก เมื่อมือหนาเอื้อมมาสัมผัสที่แก้ม...
แววตาของคนสวมแว่นตรงหน้าไม่มีทางล่วงรู้ รอยยิ้มที่เกิดขึ้นนั่นเพราะความเอ็นดูหรือแสแสร้ง?
“ไม่เหงาบ้างรึไง?”
“.......”
หัวใจของลอว์เต้นแรง ใบหน้าของอีกคนเข้าใกล้...
รู้สึกอึดอัดใจ แต่รู้ดีว่าการขัดขืนอีกฝ่ายมันจะทำให้อะไรๆแย่ลงกว่าเดิม
เขาอาจจะจับได้... เขาอาจจะฆ่าคิด...
ตึง!
“ใครหนะ!” โดฟลาพูดพรางมองไปที่ประตูด้านหลังลอว์
“แกบอกว่าแกอยู่คนเดียวหนิลอว์?”
“อึก...”
สัมผัสเปลี่ยนไป มือหนาเลื่อนจากใบหน้าลงมาที่คอ เขาอยากจะบีบคอเด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์ของเขา
แต่ก็ต้องยั้งมือไว้...
“ชั้นจะตามไปจัดการไอ้หมอนั่นก่อน!”
“ส่วนแก ไว้ทีหลัง!”
“ดอฟฟี่! อย่า!”
โครม!
โดฟลาเตะประตูนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆด้วยอารมณ์โกรธจัด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...ร่างที่ปรากฏหลังประตูนั้นก็คือ
“แอร๊ย!!!”
เบโปะ หมีขาวลูกเรือของลอว์นั่นเอง ...= =
“นะ...น่ากลั๊วววว!”
เจ้าหมีขาวตกใจสุดขีด เมื่ออยู่ๆก็มีคนแปลกหน้าที่ท่าทางร้ายสุดๆโผล่พรวดเข้ามาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“......” โดฟลาทำอะไรไม่ถูก...เขาสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ไม่มีคำไหนจะนิยามความรู้สึกในตอนนี้ของเขาได้ดีไปกว่าคำว่า ...’เงิบ’ อีกแล้ว....
“บอกว่าอย่าก็ไม่ฟังกันบ้างเลย” ลอว์ถอนหายใจ
ภาพที่เห็นที่ให้ลอว์อดยิ้มไม่ได้ ตอนนี้เขาโล่งใจที่รู้ว่า ‘คิด’คนรักของเขา ปลอดภัยดี
“โถ...เบโปะ ตกใจแย่เลย” ลอว์พูดพรางยิ้มนิดๆ
.............
โดฟลา สตั้นไปแล้ว + +
“ดอฟฟี่?”
“.......”
“...ดอฟฟี่?”
“.......”
“นี่...ดอฟฟี่”
“ลอว์! ทำไมแกไม่บอกชั้นว่ามีไอ้หมีขาวนี่อยู่ด้วย!”
โดฟลาหน้าแดงไปหมด รู้สึกเสียหน้ากับสิ่งที่ทำลงไป และผลลัพธ์ที่ไม่เคยนึกถึงมาก่อน
“ก็ตอนนั้นเขาไม่อยู่นี่นา...” ลอว์ส่งยิ้มกวนๆให้
“..............”
เช้าวันต่อมา...
“เฮ้อ...”
แม้ว่าเมื่อคืนนี้นายจะรอดจากดอฟฟี่ไปได้ แต่ต่อไปชั้นจะทำยังไง? ชั้นคอยรักษาแผลให้นายตลอดไปไม่ได้ ถ้านายยังอยู่กับชั้นหละก็สักวันนายอาจจะตายก็ได้ ...
แต่ถ้าหากว่าชั้นไปจากนายเพื่อรักษาชีวิตนายไว้ ตัวชั้นเองก็คงกลายเป็นคนที่เจ็บซะเอง และแผลที่เกิดขึ้นกับตัวชั้น...มันคงไม่มีทางรักษาให้หายไปได้
“ลอว์” เสียงทุ้มต่ำเรียกคนที่ตอนนี้ยืนเหม่ออยู่ข้างนอกเรือ
“ชั้นรักแกมากนะ...”
แสงในตอนเช้าสาดส่องร่างสูงใหญ่ ที่ตอนนี่ยืนอยู่ข้างๆลอว์ แม้จะไม่เห็นแววตา แต่ก็รู้สึกได้ว่าเขาจริงจังกับคำพูดนั้น
“ดะ...ดอฟฟี่?”
คำพูดที่ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้ ผู้ที่โหดร้าย...เลือดเย็น
ตอนนี้กลับดูอ่อนโยนต่างออกไปจากทุกที
“แก...รักชั้นบ้างรึเปล่าหละ?”
“…….”
“หึหึ ไม่ตอบหรอ? ไม่เป็นไร...”
สิ้นเสียงนั้น โดฟลามิงโก้ก็เดินลับหายไป ในสายหมอก
“หึหึหึ...แล้วชั้นจะพิสูจน์ให้ดูว่าแกเลือกไม่ได้! แกเป็นของชั้นคนเดียวเท่านั้น ลอว์...”
(To Be Continued)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น