คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Fic]Secret case (KidLaw + DofLaw) ตอนที่ 2
- Secret Case 2–
Pair : KidxLaw / DoflamingoxLaw
*ตอนนี้นึกไม่ออกค่ะว่าจะวาดรูปอะไร =p ขอไม่วาดละกัน
แม้ว่าจะผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว เรือดำน้ำสีเหลืองเด่นลำเดิมยังคงจอดเทียบท่า
เหตุการณ์แปลกๆในตอนนั้นผ่านไป...ดูเหมือนว่าชั้นจะไม่เดือดร้อนอะไร ก็แหงหละ!ดอฟฟี่ไม่อยู่แล้ว ชีวิตของชั้นก็กลับสู่ปกติ
ยังอยู่ที่เกาะนี้...จนกว่า ‘คนไข้’ ของชั้นจะหายดี
“จะออกไปข้างนอกหรอ? กัปตัน?” หมีขาวเอ่ยถาม
“อืม...คนไข้หนะ”
“ฝากดูแลเรือด้วยหละ เบโป้!”
“อย่าไปนานนะ...ผมกลัวอะ”
“หืม...?”
ลอว์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง อ่อใช่! เป็นใครก็ต้องกลัวทั้งนั้นแหละนะ ตาบ้านั่นตอนโกรธ...น่ากลัวจริงๆ
“จะรีบกลับแล้วกัน”
“งื๊อ---”
เบโป้จ้องมองแผ่นหลังของกัปตันจนลับสายตาไป เจ้าหมีขาวคอตก เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีกำลังคืบคลานเข้ามา หรือว่านี่จะเป็น’สัญชาตญาณ’กันอย่างหนึ่ง...?
“ขอให้คิดไปเองเถ๊อะ งื้อ---”
เจ้าหมีขาวพาร่างปุกปุย เดินกระปอดกระแปดกลับไปที่เรือแล้วนั่งอย่างสงบเสงี่ยม
คอยมองไปที่หน้าต่างด้วยความหวาดระแวง
“ป๊อกๆ ครืด----”
สัญชาตญาณของเขาคงไม่ได้โกหก...
ด้านนอก
ขนนกสีชมพูปริวว่อนไปตลอดแนว มีบางอย่างกำลังเครื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
“นกหละมั้ง...” พูดปลอบใจตัวเอง
“แกอยู่รึเปล่า? ลอว์” เจ้าคนน่ากลัวนั่นมาอีกแล้ว!
“มะ...ไม่อยู่---“ เจ้าหมีขาวเปิดประตูแง้มออกไป ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านตรงหน้า บนใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างเช่นเคย
“แอร๊ย!!”
โดฟลามิงโก้ผลักประตูเข้ามา
“คะ...คือว่า...”
ร่างสูงไม่ได้สนใจเจ้าหม๊แม้แต่น้อย ได้แต่ยิ้มพรางเดินสำรวจห้องๆนึง ห้องของลอว์นั่นเอง...
“หึหึหึ”
สิ้นเสียงหัวเราะ ร่างสูงใหญ่ก็เดินจากไป ทิ้งความน่าขนลุก และความสงสัยให้กับเจ้าหมีขาว
.
.
.
.
“ไง ทราฟาลก้า!” ร่างสูงทักทายพร้อมกับยกแขนขวาขึ้น
“โอ้ย” เขาลืมไปสนิทว่าแผลยังไม่หายดี
“เฮ้ย! ทำแบบนี้เดี๋ยวแผลก็ฉีกพอดี!”
“โทษที”
ณ จุดนักพบ ห่างใกลจากผู้คน
“แผลนั่น ใกล้จะหายดีแล้วสินะ”
ถึงแม้ว่า นั่นจะเป็นเรื่องดีสำหรับอีกคน แต่สำหรับเขาแล้ว...มันใกล้ถึงเวลาที่เขาจะต้องจากไป ในช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมาเขาคิดไม่ตกกับเรื่องนี้มาตลอด
“สีหน้าดูไม่ดีเลย...” คิดสังเกตได้
“........” ลอว์หันมามองหน้าคิด
“ไป.....”
“ไป....?”
“ไปเดทกันเถอะ!”
“เอ๋!!”
“อะ....เอ้อ ไปสิ” ถึงจะยังงงๆแต่ถ้าเป็นลอว์ให้ทำอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น
ร่างบางถือดาบคู่ใจ ยกขึ้นพาดบ่า แล้วเดินนำหน้าไป
ท่าทีนั่นไม่เห็นเหมือนการเดทเลยชักนิดนึง...
“เฮ้ย...รอด้วย!”
ลอว์ยังเดินนำไปเรื่อยๆ
ทั้งสองเดินลัดเลาะไปในตัวเมืองที่ผู้คนคับคั่ง จอแจ
“นี่...จะไปไหนหนะ?”
“เดินตามมาก็พอ”
“........”
นี่เขาจะเดินไปถึงเมื่อไหร่กัน?
คิดคว้าแขนคนตัวเล็กกว่า
“ทราฟลาก้า!”
“นายมีอะไรปิดบังใช่มั้ย?”
“ไม่มี...”
“ไม่อยากเดทกับชั้นรึไง?” ยิ้มเจือนๆ
“........”
เมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบ มือหนาฉุดกระชากข้อมือบาง
เอาหละ! คราวนี้ชั้นจะไปในที่ที่ชั้นต้องการบ้าง!
คิดเดินแทรกออกมาจากผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่ ลากคนตัวเล็กกว่ามาด้วย
.
.
.
.
.
ในเวลาแบบนี้ กัปตัน มัวไปทำอะไรอยู่เนี่ย?
ที่เจ้าคนน่ากลัวนั่นกลับมาอีก เขาต้องการอะไรกันแน่นะ?
“โอ้ย...คิดแล้วปวดหัว”
“กัปตัน รับสายผมหน่อย ฮือๆ”
ไม่มีเสียงตอบจากปลายทาง...
“อ๊ะ จริงสิ!”
เจ้าหมีขาวนึกขึ้นได้ว่า โดฟลามิงโก้ เข้าไปที่ห้องของกัปตันเมื่อเช้านี้ มันต้องมีอะไรบางอย่างแน่
“ขออนุญาตนะค๊าบบ กัปตัน”
เบโป้ ใช้อุ้มมือทั้งสองข้างควานหาอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วห้อง
จากห้องที่ดูเรียบร้อยเมื่อครู่ ตอนนี่สภาพเละเทะไม่เหลือเค้าเดิม...
“นะ...นี่มัน”
“กุญแจมือไคโรเซกิ!”
.
.
.
.
.
ทั้งสองมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง...
ต้นไม้สูงรายรอบ ลำต้นสะท้อนแสงแดดยามบ่าย เกิดเป็นประกายราวกับว่าเป็นประกายจากหยดน้ำ ที่เกาะบนลำต้นหลังฝนตก
มือหนายังกำที่ข้อมือบางแน่น
“เลิกเก็บความคิดนั้นไว้คนเดียวที ทราฟาลก้า!”
“บอกชั้นมาเถอะ!”
“ทุกทีที่ชั้นมองนาย ชั้นรู้สึกได้ถึงความทุกข์บางอย่าง”
“ใช่มันคือความทุกข์”
“ชั้นต้องบอกนายซักที...”
“พอชั้นรักษานายจนหายดีแล้ว ชั้นจะไปจากนาย...”
“พูดบ้าอะไร!”
“ถ้าชั้นยังอยู่กับนาย นายก็จะ-”
ยังพูดไม่จบประโยค ริมฝีปากหนาสัมผัสเรียวปากบาง ฉับพลัน แต่แบ่วเบา สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
ราวกับอีกฝ่ายต้องการบอกว่า ... ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว
แม้จะเป็นเพียงช่วงสั้นๆ แต่’จูบ’นั้นเป็นจูบแรกจากคิด ...
ในใจรู้สึกหวั่นไหวเหลือเกิน
“ชั้นไม่ยอมให้นายไป”
“เข้าใจมั้ย ทราฟาลก้า”
“.........”
“อืม...” ตอบด้วยเสียงในลำคอ พรางก้มหน้างุด
.
.
.
.
.
“ไว้คราวหน้าเรามาเดทกันจริงๆ ได้รึเปล่า?” คิดยิ้ม
“.........” คนตัวเล็กกว่าที่เดินข้างๆไม่พูดอะไร บนใบหน้าเผยรอยยิ้มเล็กๆ
ตอบตกลงสินะ
.
.
.
.
.
คิดมาส่งลอว์ที่ท่าเรือ...
“ทราฟาลก้า!”
“นายไม่จำเป็นต้องหนี เพราะชั้นจะจัดการเจ้าดดฟลามิงโก้ซะ!”
“ถึงตอนนั้นนายก็เป็นอิสระ”
“บ้าบิ่นซะจริง!”
“โอ้ย!” ลอว์แกล้งจับที่แผลของคิด
“ยังไม่หายดียังจะมาอวดเก่งอีก!”
“ชะ...ชั้นจัดการมันได้แน่!” ท่าทางมั่นใจสุดขีด =_,=
“ยังจะมาพูดอีก”
อาจจะเป็นคนสุดโต่งไปหน่อย แต่ก็นะ...เขาก็ตรงไปตรงมาดี
...ไม่เหมือนคนบางคน...
.
.
.
.
.
“แฮ่กๆ”
“เฮ้อ...กัปตันกลับมาแล้วหรอ?”
เจ้าหมีนอนหอบเหนื่อยอยู่ในห้องของกัปตัน...ที่ตอนนี้สะอาดเอี่ยม แถมยังดูจะสะอาดกว่าเดิมวะอีกแหนะ
“ที่ชั้นบอกให้ดูแลหนะใช่”
“แต่นายไม่ต้องฝืนทำความสะอาดขนาดนี้ก็ได้ -.-“
“ไม่เป็นไรกัปตัน สะ...สบายมาก...คร่อก” เจ้าหมีสลบไป
.
.
.
.
.
ค่ำคืนย่างกลายเข้ามา
ปีศาจสวรรค์แฝงตัวในเงามืด มองดูเด็กหนุ่มที่กำลังหลับใหล...
“อย่ามัวนอนอยู่เลย ลอว์...”
“เรามาหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่า”
“หึหึหึหึ”
มือใหญ่ควานหาสิ่งนั้น ‘กุญแจมือไคโรเซกิ‘ มันควรอยู่ในที่ที่เขาซ่อนไว้อย่างดี
“เจ้าหมีขาวนั่นแน่ๆเลย” เจ้าปีศาจไม่พอใจ และรู้สึกหมดอารมณ์...
การพันธนาการร่างเล็กตรงหน้าเขาเป็นเรื่องง่ายเพียงปลายนิว
แต่ พลังของเขาอาจสร้างรอยขีดข่วนมากมายให้... แม้จะเป็นปีศาจที่โหดร้าย แต่เขาก็อยากจะนุ่มนวลกับลอว์ที่น่ารักของเขา...
สุดท้าย เจ้าปีศาจจำต้องจากไปอย่างช่วยไม่ได้...
...วันต่อมา...
จดหมายฉบับหนึ่ง ถูดส่งมาที่เรือของคิด ที่เทียบท่าที่หาดแห่งหนึ่ง
“หืม?” จดหมายนั่น จ่าหน้าถึงเขา
ถึง ยูทัส คิด
ชั้นรู้ว่าแกสนใจลอว์ที่น่ารักของชั้น ...ชั้นจะพามันไปกับชั้น 17.00 น.ของวันนี้
ถ้าคิดว่าแย่งลอว์ไปจากชั้นได้ก็ลองดู
ถ้าแพ้แกตาย ถ้าชนะชั้นก็เอามันไปได้เลย แต่ถ้าไม่มาลอว์เป็นของชั้น....
เท็นยาฉะ
to be continued
กะเอาถึงตายเลยเรอะ! ดอฟฟี่ เด็กเขารักกันตัวเองแก่แล้วนา...
ฟิคตอนหน้าอาจจะออกช้าหน่อยน๊า เพราะไรท์วาดการ์ตูนด้วย(..เอ้า!)
แล้วก็ช่วงปีใหม่ไม่ได้แตะคอมฯหลายวัน ไปตจว. (O_O”)
ความคิดเห็น