คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter22
Chapter22
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงล้อรถบดถนนดังสนั่นอยู่บริเวณหน้าคฤหาสตระกลูอู่
เหล่าบอดี้การ์ดมากมายของอู่อี๋ฟานต่างกรูกันออกไปรักษาความปลอดภัยให้นายเหนือหัว
เช่นเดียวกันกับบอดี้การ์ดของโอเซฮุนที่เดินลงจากรถมาประจันหน้ากับคนเหล่านั้น
เสียงเร่งเครื่องยนต์ของนายใหญ่โอดังกระหึม บอดี้การ์ดของนายใหญ่โอก็ยืนขนาบข้างรถ
“เราแค่จะมาพาคนของเรากลับ เราไม่ได้อยากให้มีการเสียเลือดเนื้อ”หัวหน้าบอดี้การ์ดของนายใหญ่โอพูดขึ้นกับเหล่าบอดี้การ์ดของอี๋ฟาน
“จะมาขอเข้ากันง่ายๆแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะ แล้วคนของพวกนายถ้ามาอยู่ในนี้ก็ถือว่าเป็นคนของที่นี่”คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดของที่นี่พูดขึ้น
เกิดความเงียบขึ้นหลังจากสองประโยคนั้น ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันรอคอยเวลาว่าใครจะเริ่มก่อน หากแต่เวลานั่นเองที่รถคันงามของเซฮุนพุ่งตรงเข้าไปในคฤหาสโดยไม่สนใจว่าจะชนใครไปบ้าง
กระสุนมากมายสาดใส่รถของเซฮุนแต่โทษทีรถคันนี้มันกันกระสุน
รถคันงามหยุดนิ่งที่บันไดทางเข้า ร่างสูงก้าวขาลงมาเอี่ยวตัวหลบกระสุนก่อนจะสาดมันกลับใส่บุคคลที่ยิงมา
ขายาวก้าวเข้าไปในบ้านพร้อมๆกับสาดกระสุนใส่ทุกคนที่ขวางหน้า บอดี้การ์ดของอี๋ฟานล่มตายกันไปหลายคน เจ็บหนักก็อีกหลายคน เซฮุนหมุนควงปืนในมือทั้งสองข้างเมื่อจัดการกับบอดี้การ์ดที่ไร้คุณภาพของอี๋ฟานจนหมด
แกร๊ก!!
เสียงกระบอกปืนที่จ่ออยู่ที่หลังของเซฮุน
“นายใหญ่ โอ เซ ฮุน ยินดีต้อนรับครับ”มินซอกในสภาพเมาเล็กน้อยพูดขึ้น ทักทายบุคคลที่บุกรุกสถานที่ส่วนตัว
......กำลังดื่มเหล้าย้อมใจแท้ๆ โผล่มาตอนนี้ซะได้.....
“คิม มิน ซอก หึไม่สิฉันต้องเรียกนายว่า ซิ่วหมิน ว่าที่เจ้าของรีสอร์จจีซาน ในเครือของตระกลูอู่!!”เซฮุนพูดขึ้นทั้งที่ยังคงยืนหันหลังและปืนของมินซอกก็ยังคงจ่ออยู่กลางหลังเหมือนเดิม
“เก่งนิ แต่นายก็ช้าไปก้าวหนึ่งนะ ตอนนี้ เวลานี้ ฉันสามารถฆ่านายเลยก็ได้โอเซฮุนผู้ยิ่งใหญ่ แต่ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก ฉันจะให้นายตายทั้งเป็นเพราะต้องเสียคนที่นายรักไป!”มินซอกพูดไปก็มือสั่นไป
“นายจะทำแบบนั้นทำไม?? เพื่อช่วยไอ้อี๋ฟานหรอ??แล้วมันจะได้อะไร?มันจะมีแต่ทำให้นายสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งไป”เรียกสติอีกคนด้วยมิตรภาพแต่สิ่งนั้นเองที่ทำให้สติของมินซอกขาดผึง
“เพื่อนหรอ???เพื่อนนะหรอ!!ฉันไม่เคยอยากเป็นเพื่อนกับลู่ฮาน!! ลู่ฮานเองก็รู้แต่...แต่ลู่ฮาน..กลับบอกว่ายังไม่อยากมีแฟน ... ฉัน..ฉันได้แต่รอ..รอปีแล้วปีเล่าแต่ลู่ฮานก็ไม่เคยมีท่าทีคิดถึงเรื่องพวกนี้..แต่พอมีแก!!....เพราะแก..แกทำให้ลู่ฮานสนใจ....แกแย่งความรักจากลู่ฮานไปจากฉัน..ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก..เพราะแก!!”มินซอกกำมือแน่น ตัวสั่นไปทั้งตัว น้ำสีใสไหลอาบแก้มปากสั้นระริกเมื่อคิดถึงความเป็นจริง
.....เขาเป็นได้แค่เพื่อนที่รอคอยความรักจากเพื่อนที่ไม่มีวันได้รับ.....
.................การรักอยู่ฝ่ายเดียวมันเจ็บ.................
“เพราะนายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับลู่ฮานไง ลู่ฮานเขาต้องการมีนายเป็นเพื่อน เขาไว้ใจนาย แล้วนายจะทำร้ายเขาลงคอหรอ?”เซฮุนกล่อมอีกคนที่ท่าทางเหมือนสติจะหลุดไปแล้ว มือที่ว่างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาแบคยอน(ให้จงแดหาเบอร์ไว้ให้)เพราะคิดว่าน่าจะช่วยได้จากเรื่องราวที่ฟังมามีความเป็นไปได้สูงที่แบคยอนเองน่าจะรู้เรื่อง รักๆใคร่ๆพวกนี้ ถึงเขาจะโกรธยังไงแต่บุคคลนี้ก็เป็นคนที่ลู่ฮานให้ความสำคัญคนหนึ่ง ลู่ฮานมีเพื่อนแค่นี้เซฮุนอยากให้ทั้งสามยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ถึงแม้มินซอกจะเป็นคนของศัตรูคู่อริเก่าก็เถอะ
“ไม่ ฉันไม่อยากทำร้ายลู่ฮาน ไม่เลย..ฮึก...”
“งั้นนายก็ควรจะบอกฉันว่าลู่ฮานอยู่ไหน?”
เซฮุนหมุนตัวแย่งปืนจากอีกคนล็อคแขนของอีกคนไขว้หลังไว้เอาปืนจ่อหัวจนมินซอกเองที่ไม่ได้ตั้งตัวถึงกับหน้าเสีย
“ลู่ฮานอยู่ไหน!”
“ฮัลโหลนั่นใครครับ”แบคยอนกดรับสายซึ่งเป็นเบอร์แปลกที่เขาไม่ได้เมมไว้แต่ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เขาเลือกที่จะกดรับ
(ไม่ ฉันไม่อยากทำร้ายลู่ฮาน ไม่เลย..ฮึก...)มินซอก เสียงมินซอก มันร้องไห้ทำไม
แล้วทำไมถึงพูดว่า ฉันไม่อยากทำร้ายลู่ฮาน นี่มันเรื่องอะไร
“ฮัลโหลมินซอกแกเป็นไร ฮัลโหล”
(งั้นนายก็ควรจะบอกฉันว่าลู่ฮานอยู่ไหน?)เสียงนี่มันเซฮุนนิแฟนเด็กของลู่ฮาน
เฮ้ย!!!!นี่มันเรื่องอะไร
(ลู่ฮานอยู่ไหน!)
มันเกิดอะไรขึ้น แบคยอนงง วันนี้ลู่ฮานไปงานวันเกิดพี่ชายของมินซอกหนิ แล้วทำไมเซฮุนต้องไปอะลาวาดหาลู่ฮานด้วย งานนี้แบคยอนต้องไปดูให้เห็นกับตาแบคยอนจะได้รู้เรื่องและหายงง
“ชยอล ชยอลลลลลลลลลลลล”
“บยอนมีอะไรเรียกซะเสียงดังเชียว”
“พาไป...เอ่อ..ตามจีพีเอสนี่ไปละกัน”โอ๊ยโชคดีมากที่โทรศัพท์ยุคนี้มันล้ำ ตามหากันง่ายไม่งั้นบยอนแบคยอนก็ไปมิถูก
..........มันเกิดเรื่องอะไรแบคยอนต้องรู้ให้ได้............
ปัง ปัง ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อี้ชิงสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้นเรื่อยๆไม่หยุดเหมือนมีใครมาจุดประทัดเล่นแถวนี้
ร่างบางวิ่งเข้าไปหลบภัยในห้องที่ใกล้ที่สุด
แต่บังเอิญว่าห้องนี้............................
เป็นห้องที่อี๋ฟานกำลังร่วมรักกันกับลู่ฮาน
อี้ชิงตาเบิกกว้างเพราะความตกใจ ตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เสียงปืนมากมายไม่ได้ช่วยให้สติอี้ชิงกลับมา
ไม่มีแม้แต่แรงที่จะทรงตัว อี้ชิงทรุดลงไปนั่งกับพื้น มือบางทั้งสองยกขึ้นมาปิดปากตัวเองกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาไหลอาบไปทั้งแก้ม
ปึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงประตูถูกเปิดออกอย่างแรง
อี๋ฟานหันมามองต้นเหตุของเสียง ตาเบิกกว้างเพราะความตกใจ ไม่ใช่ตกใจคนที่ทำเสียงดังแต่ตกใจคนที่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น
“ไอ้อี๋ฟาน”เซฮุนปล่อยมือจากมินซอกตรงไปกระชากคออี๋ฟานให้มารับหมัดหนักๆของตนทันที
ผลั๊ก!!!ตุ๊บ
ผล๊ก!!! ผั๊วะ!!
ทั้งสองแลกหมัดกันไปมาไม่มีใครยอมใคร
มินซอกมองร่างบางของเพื่อนรักที่นอนไม่ค่อยมีสติดีอยู่บนที่นอน เนื้อตัวมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
ไม่รอช้ามินซอกวิ่งตรงไปประคองร่างเพื่อนรักทันที เอาผ้าห่มมาคลุมตัวให้
“มินซอกหรอ?? เซฮุนหล่ะไปไหน”ลู่ฮานเอ่ยปากถามคนตรงหน้า เพราะอารมณ์ที่ยังค้างจากเมื่อสักครู่และเพราะความที่เข้าใจผิดคิดว่าคริสคือเซฮุนถึงได้ถามหาคนรักและไม่ได้โวยวายอะไรเลย
“ลู่ฮานฉันขอโทษ ......ฮึก.....ฉันขอโทษลู่ฮาน.....ยกโทษให้ฉันนะ นายอย่าโกรธฉันนะฉันขอโทษ...อึก”มินซอกสะอื้น น้ำตาไหลพราก ยิ่งเห็นสภาพของลู่ฮานยิ่งกลั้นน้ำตาไม่อยู่
เขาพลาดเอง เขาใช้อารมณ์ชั่ววูบตัดสินใจทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ ลู่ฮานที่แสนดีของเขาถึงต้องมามีสภาพแบบนี้
ผลั๊ก!!
หมัดสุดท้ายที่เซฮุนบรรจงประเคนใส่ใบหน้าหล่อเหล่าของอีกคนที่ตอนนี้สภาพมองไม่ได้เลยส่งผลให้อี๋ฟานล้มหงายหลังลงไปกับพื้นแต่ก็ยังไม่ได้หมดสติไปซะทีเดียว
“มันตั้งแต่รุ่นทวดของฉันแล้วนะ พวกแกไม่มีใครเอาชนะคนบ้านฉันได้หรอกอย่าพยายามเลย คนเล่นสกปรกอย่างแกมันไม่สมควรได้มายืนจุดนี้”เซฮุนชี้หน้าด่าคนที่นอนจมกองเลือดเอาหลังมืออีกข้างปาดเลือดที่เปรอะอยู่ที่มุมปากของตนออก
อี๋ฟานทำได้แค่มองด้วยสายตาอาฆาตแค้น ก็จริงอย่างที่เซฮุนว่า
ตระกลูเก่าแก่สองตระกลูนี้มีปัญหามาตั้งแต่รุ่นคุณทวดเพราะตระกลูอู่ที่ย้ายมาจากจีนต้องการมีอำนาจในเกาหลีแต่แถบนี้มีตระกลูโอคุมอยู่แล้วมันจึงเป็นปัญหาลุกลามใหญ่โตมีการฆ่าแกงกันแทบทุกครั้งที่เจอแต่สุดท้ายคนตระกลูอู่ก็พ่ายกลับไปทุกที
อี๋ฟานจึงอยากจะเป็นคนที่ลบล้างคำสบประหม่าให้ตระกลูโดยการทำทุกวิถีทางเพื่อล้มตระกลูโอ แต่ก็ทำได้ยากเพราะตระกลูโอเป็นตระกลูมหาอำนาจ
และคาดว่านับแต่นี้คงไม่มีโอกาสอีกแล้วเพราะเมื่อคุณพลาดในสนามรบ คู่ต่อสู้ก็จะไม่ให้โอกาสคุณรบอีกครั้งแน่ สิ่งเดียวที่คุณจะได้รับก็คือ ความตาย!
“ลู่ฮานเป็นอะไรไหม?”เซฮุนถลาไปหาร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียง มินซอกปล่อยมือออกจากลู่ฮานทันที
เซฮุนกอดร่างบางไว้แน่น มินซอกทำได้แค่มอง แค่มอง เพราะเขาคงเป็นได้แค่เพื่อนลู่ฮานเท่านั้น ลู่ฮานให้เขาได้แค่นี้ แต่มันก็ยังดีเพราะอย่างน้อยเข้าก็ได้เป็นเพื่อนที่สำคัญของลู่ฮาน
ต่อไปนี้มินซอกคนนี้คงต้องตัดใจสินะ
มินซอกลุกเดินออกมาจากห้องแต่ก็ต้องชงักเท้าเพราะบุคคลตรงหน้า
“แบคยอน”
“มินซอกนี่มันเรื่องอะไร อธิบายด่วน!”แบคยอนที่วิ่งหน้าตั้งขึ้นมาจนถึงบนบ้านกระแทกคำถามใส่หน้าเพื่อนทันที
ส่วนชานยอลก็อยู่ที่หน้าบ้านกับคุณจงแด คงจะคุยกันเรื่องรายละเอียดเกี่ยวกับคนที่ได้รับบาดเจ็บมากมายในบ้านหลังนี้
“เอ่อ...คือ..”
“จะอ้ำอึ้งทำไม ถามก็ให้ตอ....ละ..ลู่ฮานเป็นอะไร”ทุกคำพูดที่กำลังจะออกมาจากปากแบคยอนถูกกลืนลงไปเพราะสภาพของเพื่อนรักอีกคนที่โดนอุ้มออกมา
“พี่ถามเพื่อนพี่สิ”เซฮุนพูดแค่นั้นก็อุ้มลู่ฮานออกไปจากตรงนั้น
แบคยอนหันขวับมาทางมินซอก
“นี่มันอะไรกันเนี๊ยมินซอก???”
“อี้ชิง คือฉั...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากฟัง”อี้ชิงพูดตัดหน้าคนที่นอนจมกองเลือดอยู่ สรรพนามที่ใช้ก็ดูห่างเหิน น้ำตาที่ไหลก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ
“ฟังฉันอธิบายก่อนสิ”อี๋ฟานพยายามจะอธิบายให้คนรักฟัง
“งั้นก็พูดมาสิ!! แก้ตัวมา! ว่าไม่ได้ข่มขืนพี่ลู่”อี้ชิงตะคอกเสียงดังมือสั่นเทิมเพราะความโกรธปนผิดหวัง
“คือ....”
“ไม่มีอะไรจะแก้ตัวใช่ไหมละ หึ คุณมันเลว คุณทำให้ผมผิดหวังและเสียใจในตัวคุณมากคุณรู้ไหม อู่อี๋ฟาน และที่สำคัญคุณทำร้ายพี่ชายที่ผมเคารพและรักมากที่สุด!!ชาตินี้ผมคงไม่มีวันให้อภัยคุณได้ เราอย่าเจอกันอีกเลย เรา...เลิกกันเถอะ”คำพูดตัดขาดความสัมพันธ์ที่ทั้งอี้ชิงและอี๋ฟานเองก็ไม่เคยคิดจะพูดมันออกมากลับถูกคนตัวเล็กตรงหน้าพูดออกมาอยากง่ายดาย
“ไม่..ไม่ ไม่ ไม่ อี้ชิงไม่ ..ไม่ อย่าไป ไม่.............”
ปึง!!
เสียงประตูหน้าห้องถูกปิดลงด้วยความแรง
อี๋ฟานที่ร้องเรียกให้อีกคนกลับมาตะเกียกตะกายลุกตามอีกคนเพื่อจะรั้งคนรักของตนไว้ แต่ก็ปล่าวประโยชน์เพราะทุกครั้งที่พยายามจะลุกก็ล้มลงมาที่เดิมทุกที
น้ำตาลูกผู้ชายไหลมาอย่างไม่นึกอายใคร
................ทำไม ทำไม เรื่องต้องลงเอยแบบนี้.............
…………………………………………………….
ฮึก ฮื่ออ ฮืออTTTTTOTTTTT
ไรท์ขอโทษ ไรท์ไม่ถนัดจริงๆ เลยตัดไปตัดมาหลายฉากเค้าขอโทษน๊ะกระซิก กระซิกYoY
ไหนๆก็อ่านมาถึงนี้แล้วก็อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะ
#ขออภัยในความล่าช้าเนื่องจากไรท์การบ้านเยอะชิบหาไม่เจอ
มันเลยมีผลพวงทำให้คิดตอนต่อไปไม่ออกเพราะในหัวมีแต่สูตรคณิต โอ้วอยากจิคราย
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามรักทุกคนที่อ่านที่สุดในโลกเลยยยยยยยย...
อยากถามมีใครคิดถึงnc ไหม??ต้องการกันรึป่าวเม้นบอกหน่อยไรท์จะรอคำตอบของทุกคนน๊
#ตอนนี้ไม่มีอะไรจะลงแล้ว รอคำตอบแล้วค่อยแต่งต่อ
บรั๊ยแล้วเจอกันตอนหน้านะ
ความคิดเห็น