คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] แค่ของเลียนแบบ : CHANBAEK : 1/2
แค่ของเลียนแบบ 1AUTHER : KYUTY
COUPLE : CHANYEOL x BAEKHYUN feat. KYUNGSOO
RATE : NC-18
NOTE : กะว่าจะไม่มีเอ็นซีแล้ว แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ - - ไม่เข้าใจว่าทำไมชอบแต่งให้เคะดูแรงๆตลอด กร๊ากกกกกกกก =________= เรื่องนี้แต่งแบบอารมณ์มึนๆ เปลี่ยวๆ 55555 ><
“ชานยอล วันนี้จะกลับมามั้ย”
“ไม่หรอก วันนี้คยองซูให้พาไปกินข้าวน่ะ”
“นอนที่นั่นหรอ..”
“อืม แต่ก็ไม่แน่นะ แบคฮยอนไม่ต้องรอหรอก” พูดจบก็ประทับริมฝีปากลงกลีบปากบางแผ่วเบาก่อนจะผละออกมามองหน้าที่ออกแดงหน่อยๆที่โดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว
“ขับรถดีๆนะชานยอล” รอยยิ้มสวยถูกยกขึ้นมาตกแต่งบนใบหน้าเรียวสวย แบคฮยอนเดินไปส่งถึงรถยนต์คันหรูที่เจ้าตัวรักแสนรักเพราะพ่อซื้อให้ตอนขึ้นมหาลัยใหม่ๆ
“สวัสดี! แบคฮยอน! คิดถึงนายจัง!” ร่างเล็กถูกโผเข้กอดจนเซไปด้านหลัง ดีที่พยุงตัวเอาไว้ทัน ไม่งั้นคงได้ลงไปนอนเอ้งเม้งที่พื้นแน่นอน
“เบาๆหน่อยสิคยองซู หนักนะเนี่ย”
“โหย หนักที่ไหน ชานยอลยังบอกว่าเบาเลย จริงมั้ย” หันไปเอื้อมมือสะกิดแฟนตัวเองที่ก้มหน้าก้มตาเล่นไอแพดอยู่
“จริงสิ ตัวงี้เบาหวิวอย่างกับขนนกเลย”
“เว่อร์...”
ร่างสูงยิ้มแป้นตามแบบฉบับของตัวเอง สองสายตาสบกันครู่หนึ่งแล้วเป็นฝ่ายแบคฮยอนที่หลุบตาหนี
ใช่...ชานยอลเป็นแฟนกับคยองซู และคยองซูก็เป็นเพื่อนสนิทของเค้า ไม่มีใครรู้สถานะที่แท้จริงของเค้ากับชานยอลหรอกว่าเป็นอะไรที่มากกว่าแฟนเพื่อน เรียกว่าคู่นอนคงจะถูกกว่า คงเพราะเกิดจากความนึกสนุกของวัยรุ่น ที่สังสรรค์กินเหล้ากันจนเมามายไม่ได้สติ รู้ตัวอีกทีทั้งแบคฮยอนและชานยอลก็นอนไร้เสื้อผ้าปกปิดอยู่บนเตียง คราบเลือดและร่องรอยต่างๆตามร่างกายบอกทุกอย่างได้จนชัดเจนไม่ต้องถามอะไรให้มันมากความ แต่ที่แย่ที่สุดคงเป็นตอนที่พยายามจะลุกจากเตียงแต่ไปสะดุดกับคยองซูที่นอนหลับใหลอยู่ตรงโซฟาข้างเตียง!! คยองซูเป็นคนคออ่อน กินนิดหน่อยก็หลับเป็นตายแล้ว คงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในคืนนั้น...
ความลับทุกอย่างจึงเป็นความลับมาได้จนถึงทุกวันนี้...
“กลิ่นตัวแบคฮยอนเหมือนชานยอลอีกแล้ว แอบไปกุ๊กกิ๊กกันมารึเปล่าเนี่ย”
“พูดไปเรื่อยนะคยองซู” แบคฮยอนว่าพลางหัวเราะในลำคอ ก็แค่กลบเกลื่อนความเป็นจริง...คยองซูพูดถูกแล้วล่ะ...
ตั้งแต่วันนั้นชานยอลก็มาหาเค้าบ่อยขึ้น จากไม่ตั้งใจกลายเป็นจงใจ จากผิดพลาดกลายเป็นความต้องการที่เพิ่มสูงขึ้น ถึงจะรู้ว่าผิดแต่ก็ห้ามใจไม่ได้ซักครั้ง ชานยอลแค่ต้องการระบายความต้องการ แต่แบคฮยอนกลับรู้สึก...รัก...
“เดี๋ยวนี้ชานยอลก็ชอบหายไป ตอนกลางคืนก็ไม่โทรมา ส่วนแบคฮยอนก็ใช้น้ำหอมแบบเดียวกับชานยอลอีก เปลี่ยนแฟนเป็นแบคฮยอนดีมั้ยเนี่ย” คยองซูพูดประชดประชันคนที่มัวแต่สนใจเทคโนโลยีข้างกายอยู่
“ไม่ได้นะ ไม่เอา คยองซูต้องเป็นแฟนชานยอลคนเดียว” มือที่เคยกดจิ้มหน้าจอกว้างเปลี่ยนมาโอบรอบเอวบาง ส่งเสียงนุ่มทุ้มออดอ้อนคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนตัวเอง คนอยู่นอกบทสนทนาเบนสายตาหนี...เห็นอยู่ทุกวันทำไมถึงไม่ชินซักที...
“ชานยอล ขอโทษนะ” เอ่ยปากบอกอีกคนหลังจากที่คยองซูโดนอาจารย์เรียกตัวไปทำงานที่คณะ
“เรื่องอะไร”
“เรื่องกลิ่นน้ำหอม...”
“คยองซูก็ไม่เห็นสงสัยตรงไหนเลย คิดมากน่ะ” มือใหญ่ยีผมคนคิดมากจนหัวยุ่งไม่เป็นทรง
เสียงข้อความดังขึ้นครั้งหนึ่ง โทรศัพท์ยี่ห้อใหม่ถูกยกออกมาก่อนที่คนตัวสูงจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“คยองซูอกว่าคลาสวันนี้ยกเลิก อาจารย์ไม่ว่างสอน เรากลับกันเถอะ”
“แล้วคยองซูล่ะ ไม่รอหรอ นายมีเรียนสิบโมงนะ” เอ่ยท้วงในขณะที่โดนอีกฝ่ายลากออกมาเสียแล้ว
“รายนั้นโดนอาจารย์ใช้ถึงเย็น ส่วนฉันก็ไม่อยากเรียนแล้ว อยากทำอย่างอื่นมากกว่า...” คำพูดที่ส่อเจตนาแปลกๆกับสายตาเฉียบคมที่มองมายังเค้าทำให้แบคฮยอนหน้าขั้นสีชัดเจน
“งั้น...แวะร้านนี้ก่อนนะ”
“เอาสิ”
“โกโก้แก้วนึงครับ” แบคฮยอนเดินเข้าร้านมาคนเดียว เนื่องจากชานยอลขอตัวไปร้านหนังสือข้างๆ
“ไอ้เตี้ย” แรงหนักๆที่หัวไหล่จนสะดุ้ง แบคฮยอนหันหน้าไปขาเจ้าของแขนที่พาดอยู่บนไหล่เค้า
“จงอิน!”
“ไม่ได้เจอกันนานเลย คิดถึงว่ะ” ร่างเล็กถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแน่น
“เออ คิดถึงเหมือนกัน แล้วมานี่ได้ไง”
“มาเฝ้าแฟนที่นี่ เดี๋ยวนี้มีหนุ่มมาจีบเยอะ ไม่น่าไว้ใจ” จงอินทำหน้าจริงจังจนแบคฮยอนหลุดหัวเราะ
“แฟนทำงานที่นี่หรอ”
“เนี่ย คนเนี้ย” ชี้ไปยังคนที่ยืนยิ้มให้เค้าอยู่หลังเคาท์เตอร์ อ่า เจ้าของร้านนี่เอง..
“กอดกันแน่นเลยเนาะ” ยิ้ม..เริ่มน่ากลัวแล้วสิ - -
“เพื่อนกันน่า คนนี้ไงที่เคยบอกว่าแกล้งแล้วสนุกชะมัด” แบคฮยอนตีเข้าไปที่ไหล่กว้างอย่างแรง จงอินก็แกล้งเค้ากลับด้วยการทำเป็นเจ็บแล้วเอาหัวมาซบที่ไหล่เค้าแทน แฟนจงอินเอื้อมมือมาดีดหัวเสียงดังเป๊าะเลย
“หึงนะเนี่ย”
“หยอกเล่นน่าเซฮุน”
“แบคฮยอน!!” เสียงเรียกจากหน้าร้านทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งหน่อยๆ
“อ้าวชานยอล เสร็จแล้วหรอ”
“ใครหรอแบคฮยอน” จงอินก้มลงมากระซิบถามข้างใบหู กระชับมือที่เอวบางแน่นขึ้น เห็นหน้าแล้วอยากแกล้ง สีหน้าที่ติดจะไม่พอใจเอามากๆมองมาที่มือเค้า แหม หวงกันน่าดูเลยนะ
“จงอิน อย่าแกล้งเค้า..” แบคฮยอนได้ยินเสียงเซฮุนพูดเบาๆแล้วกระตุกชายเสื้อจงอิน แต่จงอินก็ยังจับเอวเค้าไว้อยู่
“ชานยอลเป็น...” ตอบว่าอะไรดีล่ะ...แฟนก็ไม่ใช่...เพื่อนก็เกินเลยมาแล้ว...
“ผัว” ร่างสูงตอบแทนอีกคนที่ดูอึกอัก คว้าแขนเรียวเข้ามาใกล้ จงใจพูดเสียงดังฟังชัดให้ได้ยินกันทั่ว แรงบีบที่แขนมากขึ้นจนแบคฮยอนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จงอินยิ้มหยันๆแล้วยักไหล่ให้ทีหนึ่งราวกับไม่ใส่ใจ
“แล้วเจอกันนะแบคฮยอน จะกอดให้ชื่นใจเลย”
ร่างบางส่งสายตาอาฆาตไปให้เพื่อนที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง แกล้งกันแรงไปแล้วนะ แล้วเซฮุนก็จัดการทำโทษแทนเค้าด้วยการดึงหูจงอินลากไปหลังร้าน แบคฮยอนมองตามไปจนสุด
“โอ้ย ชานยอล” เอ่ยเบาๆเพราะชานยอลกระชากแขนเค้าออกมานอกร้านอย่างแรง
“หึ...” แค่นหัวเราะออกมาแล้วลากร่างบางให้ขึ้นรถ แบคฮยอนทำตามอย่างว่าง่าย ตอนชานยอลโกรธน่ากลัวมาก มากจนยอมอยู่เงียบๆดีกว่า
“หาใหม่เร็วดีนี่”
“พูดอะไรน่ะชานยอล”
“เจอกันแป๊บเดียวถึงกับให้หมอนั่นกอด หึ อยากมากรึไง”
“ชานยอล!” ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ไม่คิดว่าคำพูดร้ายกาจจะออกมาจากปากชานยอลแบบนี้ ดวงตาใสเริ่มมีน้ำปริ่ม แบคฮยอนเบนหน้าหนีอีกฝ่าย กลัวว่าจะเห็นความอ่อนแอของเค้า
“ทำไม แทงใจดำรึไง”
“จอดรถ”
“ไม่”
“ฉันบอกให้จอดรถ”
“อ๋อ นัดกันไว้สินะ ถึงได้หาเรื่องลงจากรถ” ร่างสูงชะลอรถข้างทาง แต่กลับดึงสายเข็มขัดที่แบคฮยอนกำลังจะปลดออกเอาไว้
“ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้ ถึงจะพูดอะไรไปนายก็คงไม่ฟังฉันหรอก” น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งออกมาจากดวงตาหม่น ทำให้ชานยอลอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นพูดมาสิ ฉันจะฟัง”
“จงอินเป็นเพื่อนสมัยมัธยม”
“แล้วทำไมต้องให้หมอนั่นกอดด้วย”
“กอดเฉยๆตามประสาเพื่อน...” แบคฮยอนพูดเสียงเบาลง เพราะตอนนี้จากมือที่จับแค่เข็มขัดเลื่อนมาจับเบาะแล้วกดปรับให้เบาะเอนราบ ร่างสูงเคลื่อนตัวขึ้นมาคร่อมแบคฮยอนทั้งตัวจนหนีไปไหนไม่ได้
“แน่นะ...” จมูกโด่งเริ่มซุกไซ้ซอกคอขาว
“น..แน่สิ..ชานยอลปล่อยก่อน นี่มันบนรถนะ..อ๊ะ” แบคฮยอนย่นคอหนีเมื่อชานยอลกัดเข้าที่ซอกคอจนเป็นรอยฟันเรื่อๆ
------------------CUT------------------
“ฝนหยุดพอดี กลับบ้านเลยมั้ย หรือจะต่อ..” เอ่ยพูดทีเล่นทีจริงจนร่างบางเบิกตากว้าง
“พ..พอแล้ว..เหนื่อยแล้วนะ”
“อะไรกัน เมื่อกี้ยังเอาของเค้าเข้าไปเองเลยนะ” ชานยอลหัวเราะแต่แบคฮยอนหน้าแดงก่ำชนิดที่ว่าอายจนแทบจะมุดดินอยู่แล้ว ก็ตอนนั้นมันทนไม่ไหวจริงๆนี่ อึดอัดจะแย่
“ก..กลับบ้าน..เดี๋ยวนี้เลย” แบคฮยอนบอกก่อนที่จะเผลอหลับไป...
แบคฮยอนตื่นขึ้นมาในห้องนอนของตัวเอง มองดูนาฬิกานี่ปาไปทุ่มกว่าแล้ว อีกแล้วสินะ..ขึ้นรถชานยอลทีไรเป็นต้องหลับทุกที ต้องให้อุ้มเข้ามานอนในบ้านแทบทุกครั้ง ส่วนชานยอลคงจะกลับไปหาคยองซูแล้ว...
รอยยิ้มผุดขึ้นมาราวกับสมเพศตัวเอง...ยังไงตัวจริงก็ต้องมาก่อนอยู่ดี...
ร่างบางกุมขยับก่อนจะพาตัวเองมาอยู่หน้าห้องครัว เปิดตู้ยาประจำบ้านคว้าเอายาแก้ปวดหัวมาสองเม็ด อากาศเย็นๆแบบนี้ทำให้แบคฮยอนเกิดอาการแพ้ แถมกิจกรรมเมื่อครูนั่นอีก แอร์ในรถก็เย็น อากาศข้างนอกก็เย็น รู้สึกเหมือนตัวรุมๆคล้ายจะเป็นไข้
ครืด
มือที่ยกแก้วน้ำอุ่นชะงัก แล้วเจ้าของโทรศัพท์ก็ก้าวไปหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“มีอะไรหรอคยองซู”
/ชานยอลมีคนอื่น/
“......!!!!!”
/แบคฮยอน!/ คยองซูตะโกนกลับมาเสียงดัง เม็ดยาที่อยู่ในมือร่วงหล่นสู่พื้นทันที แบคฮยอนมือสั่น..สั่นมากด้วย
“อะไร..”
/นายว่ามันเป็นใคร/ ร่างบางหลับตาแน่นพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ นึกว่าคยองซูจะรู้เสียแล้ว...
“ไม่รู้หรอก ขอไม่ออกความเห็นได้มั้ย..”
/ไม่ได้นะแบคฮยอน นายลองคิดมาซักคนสิ คนที่น่าจะใกล้ชิดชานยอล ฉันไม่สบายใจจริงๆนะ/ เสียงคยองซูดูจะไม่สบายใจจริงจนแบคฮยอนรู้สึกผิดมากๆ
“นายไปรู้มาจากไหนว่าชานยอลมี..คนอื่น..”
/มีคนมาบอกว่าเจอชานยอลเดินกับใครไม่รู้ ดูท่าทางกระหนุงกระหนิงด้วย/
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ชานยอลดูรักนายจะตายไป” แบคฮยอนจับเสื้อตัวเองแน่น ไม่รู้ทำอย่างไรตัวเองถึงจะหยุดสั่นเสียที
/มี มีแน่ๆ คนใกล้ตัวด้วย.../ ไม่รู้เค้าคิดไปเองรึเปล่า แต่น้ำเสียงของคยองซูดูแปลกไป...
“เอ่อ..เหรอ..ฉันไม่รู้จริงๆ”
/แน่หรอว่าไม่รู้.../
“อื้อ” เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดออกมา ไม่รู้เพราะพิษไข้หรือกลัวความผิดกันแน่
/อย่างให้รู้แล้วกัน บ๊ายบายแบคฮยอน/
ความคิดเห็น