คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : n e g a t i v e : 0 1
0 1
“เซฮุน ใจเย็นๆสิ ลู่หานต้องไม่เป็นไร” โดคยองซูมองหน้าแฟนของเพื่อนสนิทตัวเองที่ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมและน้ำตาไหลออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น ไม่ว่าจะชวนไปทานข้าวหรืออะไรก็ไม่ยอมลุกไปไหนทั้งนั้น จนเขาต้องมานั่งเป็นเพื่อน
“ลู่หานเป็นไงบ้าง” เสียงคนมาใหม่อีกสามคนเดินตรงเข้ามา คยองซูส่งยิ้มอ่อนๆให้พี่ชายอีกคนที่เขานับถือ
“ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดเลย พี่ชานยอล พี่ยอนฮี” คนตอบสีหน้าไม่ค่อยดี เพียงแต่ในใจก็หวัง หวังว่าเพื่อนรักจะปลอดภัย...
“ลู่หานต้องปลอดภัย เชื่อพี่นะ” หญิงสาวนั่งลงข้างคยองซูแล้วคว้ามือมาจับอย่างให้กำลังใจ เธอรู้จักคยองซูและลู่หานมาหลายปี และเธอก็รักสองคนนี้เหมือนน้องชายแท้ๆ การที่เกิดเรื่องแบบนี้มันทำให้หัวใจของใครหลายคนบอบช้ำรวมทั้งเธอด้วย
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าคุณหมอในชุดผ่าตัดสีเขียวก็เดินออกมาพร้อมพยาบาลหนึ่งคน ทุกคนที่รอคอยต่างกรูกันไปหน้าประตูเพื่อถามไถ่อาการคนเจ็บข้างใน
“หมอ หมอครับ ลู่หานเป็นยังไงบ้าง” เซฮุนรีบถามคุณหมอที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขากระวนกระวายใจจนทำอะไรไม่ได้ นั่งรอคอยความหวังจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้รักษาชีวิตคนให้รอดพ้นจากอันตราย
“อาการภายนอกถือว่าปลอดภัย แต่คนไข้มีการกระทบกระเทือนทางสมองอย่างรุนแรง อาจทำให้คนไข้มีอาการทางประสาท ยังไงหมอก็ต้องดูอาการก่อน ถึงจะสรุปอะไรๆที่แน่นอนได้” พูดจบหมอก็เดินจากไป และเป็นโอเซฮุนที่ทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง ลู่หานปลอดภัยแล้ว แต่อาการทางสมองผิดปกติ มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา เพราะไม่ว่าลู่หานจะเป็นยังไง เขาก็จะดูแลให้หายเป็นปกติให้ได้...ไม่ว่ายังไงก็ตาม...
NEGATIVE
“ชานยอล ถ้าเราเป็นแบบลู่หาน ชานยอลจะทำยังไง”
“เป็นยังไงเหรอ คงจะอยู่ไม่ได้ ผมอาจจะเป็นหนักกว่าเซฮุนก็ได้นะ ก็ผมรักยอนฮีมากนี่”
“ถ้าชานยอลเป็นแบบนั้นจริงเราคงเสียใจแย่เลย” คำพูดของยอนฮีทำอีกคนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ชานยอลกระชับมือเรียวแน่น
“ทำไมล่ะ”
“ถ้าเกิดเราเป็นอะไรขึ้นมา ชานยอลก็ต้องอยู่ให้ได้เข้าใจมั้ย ชานยอลควรรักตัวเองมากกว่าที่จะรักเรานะ บางทีพอเราไม่อยู่ ชานยอลอาจจะเจอคนที่ใช่มากกว่าเราก็ได้” เธอยิ้ม ยิ้มที่ชานยอลหลงรักตั้งแต่แรกเห็น ผู้หญิงคนนี้เป็นคนดีมาก ดีจนสามารถทำให้เขากลายเป็นคนโง่เพื่อที่จะรักแต่ยอนฮี
“ไม่มีทางหรอก ยังไงยอนฮีก็ต้องอยู่กับผมตลอดไป เราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เลย” ชายหนุ่มคว้าหญิงสาวคนรักเข้ามากอดแน่น ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้ยุนอาพูดออกมาแบบนั้น เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น แม้ภายในใจจะรู้สึกกลัวก็ตาม...
“ค่าที่รัก ไปกันเถอะ จะถึงเวลานัดแล้ว” เธอหยิกแก้มสามีเล่นก่อนจะเดินตัวปลิวไปที่รถ กวักมือเรียกชานยอลให้รีบๆเดินตามมา
ตลอดทางก็มีหยอกกันบ้างตามประสาคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ชานยอลคิดภาพไม่ออกเลยถ้าหากวันนึงไม่มียอนฮีอยู่ข้างๆ คนที่เป็นรอยยิ้มและความสุขของเขา...
“แน่ใจนะ ว่าจะไม่ให้ผมไปด้วย” ชานยอลเอ่ยถามขณะที่กำลังจะขึ้นรถในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าบนชั้น 5 เขาขอไปด้วยแต่ก็โดนสั่งห้าม วันนี้เป็นวันว่าง บางทีการไปถือของให้แฟนก็คงไม่น่าเบื่อเท่าไร
“นี่ชานยอล เราจะไปซื้อของกับเพื่อน ตามประสาผู้หญิง ชานยอลเป็นผู้ชายเดี๋ยวก็เบื่อเอาหรอก” หญิงสาวเอ่ยยิ้มๆ
“ก็ได้ๆ งั้นผมไปก่อนนะ” ยอมแพ้ ชานยอลก้มลงหอมแก้มอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็วก่อนจะขึ้นรถแล้วโบกมือให้คนรักที่ยืนจับแก้มตัวเองอยู่
“รักนะครับ” ยอนฮีพยักหน้ารับแล้วแกล้งส่งจูบให้คนรักก่อนจะทำมือไล่ให้ขับรถออกไปเสียที
“สวัสดีค่ะ พี่ยอนฮี” ให้หลังจากที่รถยนต์ของชานยอลขับออกไป เธอก็โดนดักทางไว้เสียก่อน
“อ้าว อารา มาทำอะไรที่นี่จ๊ะ” แม้จะตกใจที่อีกฝ่ายโผล่มาแบบไม่บอกกล่าว แต่เธอก็พยายามควบคุมให้อยู่ในภาวะปกติ อาราดูจะไม่ค่อยชอบเธอนัก แต่อย่างน้อยก็เป็นน้องสาวของเพื่อนเธอ
“มาห้างก็ต้องมาช๊อปปิ้งสิคะ ถามอะไรโง่ๆ” พูดนิ่งๆแต่แฝงถ้อยคำร้ายกาจไว้ ยอนฮีไม่รู้จะตอบไปอย่างไรในเมื่ออาราแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบเธอเอามากๆ
“เอ่อ งั้นพี่ขอโทษแล้วกันนะ พี่ขอตัวก่อน” พูดจบยอนฮีก็หลีกตัวหนีสถานการณ์น่าอึดอัด เพียงแต่ข้อมือเล็กถูกฉวยไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว จะว่าไป ฉันก็ไม่ได้มาชอปปิ้งซะทีเดียวหรอกค่ะ” กระเป๋าราคาแพงถูกล้วงค้น หญิงสาวในชุดเดรสสีขาว ปลายกระโปรงพลิ้วกับรองเท้าสีแดงเรียบสวย หยิบบางอย่างออกมาไว้ในมือ บางอย่างที่มีลักษณะสีดำขลับบรรจุแท่งทรงกระบอกอันเล็กๆจำนวนหนึ่ง
ปืน...!!!
“อารา...เธอ...จะทำอะไร”
ปัง !
เสียงปืนดังขึ้นเบาๆ เพราะเจ้าตัวได้ใส่ที่เก็บเสียงเรียบร้อยแล้ว
“ยิงแกให้ตายยังไงล่ะ....ว๊า เสียดายจัง ยิงพลาดไปหน่อย โดนหัวพอดีเป๊ะ กะจะให้ทรมานสักหน่อย” ไม่มีร่องรอย ไม่มีพิธุจ ไม่มีการปัดป้องหรือขัดขืน แม้แต่คำสั่งลาครั้งสุดท้ายเธอก็ไม่มีโอกาสได้พูด มีเพียงหญิงสาวที่นอนจมกองเลือดนิ่งสนิทอยู่บนพื้นปูน ดวงตาสวยเบิกโพรงกับเรียวปากที่คล้ายจะร้องขอแต่กลับไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว...
NEGATIVE
“อ้าว เซฮุน มาตอนไหนน่ะ” คยองซูวางกระเป๋าตัวเองก่อนจะเดินไปฝั่งตรงข้ามกับเซฮุนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ” คนฟังถอนหายใจเบาๆ เซฮุนเป็นคนไม่ค่อยพูดเท่าไร แล้วยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแทบจะนับคำได้เลย
“ยังไม่ฟื้นอีกหรอ นี่เสี่ยวลู่หาน นอนกินบ้านกินเมืองไปแล้วนะ ปกติแกไม่ใช่คนตื่นสายซักหน่อย ตื่นๆๆ”
“อื้อ...” เป็นคยองซูก็หยุดพูดไปในฉับพลัน เซฮุนขยับเข้าใกล้เตียงคนไข้ กระชับมือเล็กแน่นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
“ลู่หาน..ลู่หาน...”
ความหวังของเขา มันกำลังจะเกิดขึ้นใช่มั้ย...
“ท..ที่นี่..” คนป่วยเอ่ยด้วยเสียงเบาๆด้วยความอ่อนแรง
“โรงพยาบาลไงลู่หาน ได้ยินฉันพูดใช่มั้ย”
“ผม..เป็นอะไรไป”
“...อุบัตเหตุรถชนน่ะ” คราวนี้เป็นเสียงของคยองซูที่ตอบกลับ
“รถชน…ไม่นะ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ เธออย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอโทษ” ลู่หานออกแรงดิ้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง คนป่วยที่ไม่ได้รับสารอาหารที่เพียงพอเข้าไปในหลายวันที่ผ่านมากลับมีเรี่ยวแรงมากมายที่จะดิ้นทุรนทุราย คนป่วยกรีดร้องออกมาไม่หยุดหย่อนราวกับไม่มีสติ น้ำตาไหลนองหน้าพร้อมกับมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงทุกสิ่ง
“ลู่หาน นายเป็นอะไร คยองซู เรียกหมอ!” ร่างคนป่วยดิ้นแรงจนเซฮุนต้องเข้าไปกอดรั้งไว้ จับใบหน้าไปซุกลงกับไหล่ ปล่อยให้ลู่หานพรั่งพรูน้ำตาออกมา ปล่อยให้ลู่หานทุบตีตัวเองโดยไม่ยอมปล่อยไปไหน...
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้ฉันด้วย อย่าฆ่าฉัน อย่า อย่า!”
คุณหมอเข้ามาภายในห้องที่มีเสียงดังพร้อมกับพยาบาลหนึ่งคน เธอฉีดยานอนหลับให้คนป่วย หลังจากนั้นหมอก็เริ่มตรวจร่างกายของผู้ป่วยที่หลับไปโดยไร้เสียงโวยวาย
“หมอครับ ทำไมลู่หานเป็นแบบนี้” แม้ที่แขนจะมีรอยขูดข่วนจนพยายามต้องขอให้ออกไปทำแผล แต่โอเซฮุนก็ไม่คิดจะใส่ใจ แผลของเขาเล็กน้อยนักถ้าเทียบกับสิ่งที่ลู่หานต้องเจออยู่ในขณะนี้
“อย่างที่หมอเคยบอกไว้ คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองอย่างหนัก อาจทำให้เกิดอาการประสาทได้ แล้วตอนนี้คนไข้ก็มีอาการนั้นอยู่ จากที่ได้เห็น หมอคิดว่าอาการแบบนี้อาจจะใช้เวลานาน ท่าทางโมโหรุนแรงและไม่ฟังใคร คงยากที่เราจะควบคุมได้ คงต้องปรึกษาหมอที่เชี่ยวชาญทางนี้ เดี๋ยวผมจะติดต่อให้นะครับ”
“ทำไม...” ในเมื่อไม่รู้จะต้องทำอย่างไรต่อไปก็คงต้องปล่อยน้ำตาเป็นตัวช่วย เซฮุนนับครั้งได้ที่ต้องเสียน้ำตา และครั้งนี้เขาก็อดกลั้นไม่ไหว ลู่หานคือทั้งชีวิต ชีวิตที่เขาไม่คิดว่าจะมีใครแทนที่ได้ เขารักทั้งหมดของลู่หาน และถ้าลู่หานเจ็บ...เซฮุนเจ็บกว่าร้อยเท่า...
“หมอบอกว่ามีโอกาสหาย แค่ใช้เวลาเท่านั้นเอง อย่าเพิ่งวิตกสิ” คนมองทำได้เพียงพูดเพียงบอกให้เบาใจลง แต่คงจะทำอะไรไม่ได้ถ้าเซฮุนยังคงเศร้าอยู่แบบนี้ คยองซูมองหน้าจงอินที่จับมือให้กำลังใจเขาอยู่ คยองซูเสียใจ เสียใจมากที่เพื่อนรักที่สุดต้องอยู่ในสภาพนี้ เพียงแค่เขาเชื่อว่ายังไงลู่หานก็ต้องหาย มันอาจเป็นเพียงอาการแทรกซ้อนหรืออะไรสักอย่างที่กระเทือนจิตใจของลู่หาน ไม่นานมันคงจะหายไป...
NEGATIVE
“พี่จงอิน รอผมด้วยสิ” คนตัวเล็กตะโกนไล่หลังมา พลางใช้ขาเล็กๆนั่นวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ หลังจากที่เยี่ยมลู่หาน จงอินก็พาเขามาผ่อนคลายอารมณ์ที่ห้างสรรพสินค้า นับว่าช่วยให้หายเครียดในดีพอในระดับหนึ่ง
“อยากขาสั้นทำไมล่ะ เดินเร็วๆสิ” ชายหนุ่มตัวโตบอกแบบยิ้มๆ ก่อนจะหยุดรอแล้วคว้าคนตัวเล็กกว่าแล้วเดินไปพร้อมกัน
“โหย ได้ทีว่าใหญ่เลยนะ คิดถูกคิดผิดที่เอาเป็นแฟนเนี่ย” คยองซูยิ้มตาหยี ก่อนจะเอามือไปบีบจมูกโด่งๆนั่นเล่นเป็นการเอาคืนทางอ้อม
“คิดถูกสิครับ พี่ออกจะรักคยองซูจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้” จงอินอาศัยช่วงคยองซูเผลอ หอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่จนเต็มปอด แล้วก็ได้การขัดขืนแบบอายๆกลับมาเป็นของตอบแทน
“พี่จงอินพอได้แล้ว อายคนอื่นค้า รีบเลย ผมเมื่อยขาแล้วอะ อยากไปนอน” พูดจบ คนตัวเล็กก็นำหน้าเดินไป ไม่รู้ว่ารีบหรือซ่อนความเขินอายกันแน่
“คยองซู”
“ทำมะ...พี่จงอิน!” พอโดนเรียกก็หยุดเดินแล้วหันกลับไป ใครจะไปคิดว่าอีกคนจะเดินตามเร็วขนาดนี้ คยองซูก็เลยโดนขโมยจุ๊บปากไปเต็มๆน่ะสิ! ดีนะที่ตอนนี้ยังไม่มีคนเดินผ่าน ไม่งั้นคงได้อายมุดปูนหนีไปแล้ว
“พี่จงอิน ทำไมชอบทำอะไรในที่สาธารณะนักห๊ะ!” ตีแขนไปหนึ่ง แถมด้วยตบปากเบาๆที่ชอบหายเรื่องหอมนู่นจูบนี่ จงอินเป็นโรคอะไรรึเปล่า ชอบแกล้งเขาในที่โล่งแจ้งแบบนี้
“งั้น ถ้าไม่ใช่ที่สาธารณะพี่ก็ทำได้ใช่มั้ย อย่างเช่น ในห้องนอน...” ได้ที คนตัวโตกว่าก็แกล้งหนักเข้าไปใหญ่
“มาอย่าลามกแถวนี้นะ” พูดจบก็เดินหนีอีกรอบ เก่งเหลือเกินนะ เรื่องพูดแล้วทำให้เขินได้เนี่ย
เล่นพ่อแง่แม่งอนกันเสร็จคยองซูก็โดนจับมือแล้วจูงไปยังที่จอดรถ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วสงสัยให้กับความผิดแปลกไปจากเดิมเล็กน้อย
“พี่จงอิน ได้กลิ่นมั้ย” คนตัวเล็กสะกิดถาม
“ได้...”
“ดูนั่นสิ” คนตัวเล็กชี้ไปที่กอดเลือดกองหนึ่งที่ไหลตามทางมา ชักใจไม่ดีแล้วสิ คยองซูเขย่ามืออีกฝ่ายให้มองตามนิ้วเรียวไป กองเลือดไหลออกมาจากหลังรถยนต์คนหนึ่งแต่ยังไม่เห็นต้นตอของมัน จงอินเห็นท่าไม่ดีก็รีบดึงคยองซูออกมา คงไม่มีใครบ้าเอาเลือดมาสาดเล่นที่ลานจอดรถแบบนี้หรอก
“พี่ว่าเราไปเรียกยามมาดีกว่านะ”
“เดี๋ยว ผมขอเข้าไปดูหน่อยได้มั้ย”
“ไม่คยองซู มันอันตรายเกินไป” รั้งคนตัวเล็กเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเขาก็ไม่อยากเสี่ยง จิตใต้สำนึกบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่
“มันไม่มีอะไรหรอกมั้ง ผมอยากเข้าไปดูหน่อย นะพี่”
“คยองซู...”
“งั้นพี่ก็มากับผมเร็วๆสิ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเราอาจจะช่วยเค้าทันนะ” จงอินนึกอยากจะตบหัวตัวเอง ไหนคยองซูบอกว่าไม่มีอะไร แต่ที่พูดมาเหมือนจะรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีก็ยังจะดันทุรังเข้าไปดู
“พี่จงอิน นั่นคนนี่ รีบเข้าไปดูเถอะ” พอยิ่งเห็นว่าเป็นคนที่นอนนิ่งอยู่คยองซูก็ยิ่งรั้นเข้าไปดู แต่ก็นั่นแหละ จงอินเห็นแบบนั้นก็เป็นห่วงขึ้นมาเหมือนกัน คาดว่าถูกทำร้ายถ้าหากไม่ช่วยเหลือคงแล้งน้ำใจเต็มที
“คยองซู ระวังตัวหน่อย” เอ่ยบอกคนที่ไม่รู้จักระวังตัวเองเท่าที่ควร จงอินมองไปรอบๆเผื่อว่ามันจะเป็นกับดักหรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะนำพาความไม่ดีเข้าใส่ตัว อีกทั้งยังคอยมองหารปภ.ที่อาจจะเดินผ่าน จะได้เรียกขอความช่วยเหลือ
แต่การที่หันกลับมาเจอกับภาพสยดสยองของหญิงสาวที่นอนจมกองเลือด ใบหน้าขาวเนียนซีดเผือดเพราะเลือดที่ไหลออกจากรอยแผลลึกตรงหน้าผากอาบเสียจนแดงก่ำ อะไรก็ไม่ตกใจเท่าบุคคลที่เขาพบคือ...
อียอนฮี
“...พี่...ยะ...ยอนฮี...ใช่มั้ย...” ร่างเล็กนั่งลงกับคนไร้เรี่ยวแรง ตกใจกับสิ่งที่เจอ ตกใจจนแทบพูดไม่ออก มันน่ากลัวและหดหู่กับการที่ต้องประสบพบเจออะไรที่เป็นแบบนี้ในเวลาไล่เลี่ยกัน คยองซูอยากปลอบใจตัวเองว่ามันไม่จริง คนนั้นไม่ใช่พี่ที่เขารู้จัก เป็นเพียงคนหน้าเหมือน แต่มันไม่ใช่...
“ยอนฮี...”
“ไม่จริง...ใช่มั้ยพี่...” ยิ่งได้ยินคำยืนยันจากปากคนรักคยองซูยิ่งสั่นราวกับลูกนกตกรัง จงอินเข้ามากอดประโลม จับใบหน้าใสให้ซุกลงตรงไหล่ บดบังภาพเลวร้ายตรงหน้าเสียหมด พอแล้ว คยองซูเห็นมันพอแล้ว อย่าเห็นอีกเลย...
“เรื่องนี้พี่จะจัดการเอง อย่ากังวลไปเลย” เขาจะพายอนฮีส่งโรงพยาบาล จงอินกดเบอร์ฉุกเฉินแล้วบอกตำแหน่ง ก่อนที่รถพยาบาลจะมาในเวลาต่อมา จงอินจะพาคยองซูกลับบ้านไปพักผ่อน รอให้หลับสนิทเสียก่อนจึงจะกลับไปที่โรงพยาบาล แม้จะรู้แก่ใจว่ายอนฮีไม่ฟื้นแล้ว แต่อย่างน้อยก็ควรได้รับการพิสูจน์
ในหัวคิดไปอีกเรื่องหนึ่ง...ชานยอล...รายนั้นจะรู้รึยัง...
NEGATIVE
“ว่าไงพ่อรูปหล่อ ไปกับยอนฮีแล้วหรอลูก” ผู้เป็นแม่ถามหลังจากที่เห็นลูกชยตัวเองก้าวเข้ามาในบ้านในท่าทีสบายๆ
“ครับ” ชานยอลนั่งลงข้างแม่ตัวเองก่อนจะสวมกอดอบอุ่นไปให้ด้วยความคิดถึง แม้จะกลับบ้านบ่อยๆแต่ก็ยังคิดถึงผู้เป็นแม่เสมอ
“ทำงานเหนื่อยมั้ยลูก”
“แม่ถามทำไมครับ มีอะไรรึเปล่า”
“แม่ว่า ทำงานคนเดียวมันก็หนักอยู่นะ แม่เลยหาผู้ช่วยให้ลูก” ชานยอลขมวดคิ้ว ร้อยวันพันปีไม่เคยถามเรื่องการทำงาน วันนี้มาถามแถมยังหาผู้ช่วยให้อีก
“ใครเหรอครับแม่ แต่ตามจริงผมทำคนเดียวก็ได้นะ ไม่ต้องรบกวนแม่หรอก”
“ทำคนเดียวเราก็ไม่มีเวลาไปไหนน่ะสินอกจากวันหยุดแบบนี้ หาคนช่วยเฝ้าร้านให้น่าจะดีนะ แม่ไม่อยากให้ลูกเหนื่อยมาก” คงอยากให้ลูกกลับมาหาบ่อยๆ เลยจัดการให้ลูกสบายตัวกว่าเดิม เหตุผลแบบนี้ใครจะกล้าขัดใจกัน
“ก็ได้ครับ คนที่แม่เลือกก็ต้องดีอยู่แล้ว”
“งั้นวันนี้แม่ให้เค้าไปหาที่ร้านนะ”
“เค้าเป็นใครล่ะครับ”
“ลูกเพื่อนแม่เอง น้องเค้าชื่อแบคฮยอน นิสัยดี น่ารัก ไม่ทำให้ลูกลำบากใจหรอกจ๊ะ”
___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___
อ้าว ตายแล้วหรอ?
#ฟิคติดลบ
ความคิดเห็น