::หนุ่มโหด&สาวบ้า::มาหารัก

ลำดับตอนที่ #2 : เลขาคนใหม่ พวกถ้ำมอง (รีไรท์)

"ได้ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้" แล้วเลขาก็เดินออกไป ความจริงที่บริษัทเติบโตได้ขนาดนี้ มันก็เพราะไอ้ปังส่วนหนึ่งล่ะนะ มันช่วยได้เยอะเลยทีเดียว



เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดก็ประชุมเสร็จ บริษัทของผมและบริษัทคิวบิซ ตกลงที่จะร่วมธุรกิจกัน



"ขอโทษค่ะ" พนักงานสาวแหม่มคนหนึ่งเดินชนผมและส่งสายตาปิ๊งมาให้ จงใจชัดๆ กาแฟอะไรไม่มีความร้อนซักนิด ยืนรอตรงนี้นานแล้วสิท่า แต่ถ้ากาแฟมันร้อน พนักงานคนนี้ก็เตรียมตัวโดนลดเงินเดือนล่ะ



"ไม่เป็นไรครับ" ผมยิ้มให้และรีบเดินหนี กาแฟหกเปื้อนกางเกงซะด้วย ผมส่ายหน้าอย่าเซ็งๆกับการพยายามจับของพนักงาน ถึงผมจะเป็นเสือผู้หญิง แต่ผมไม่ได้นอนกับผู้หญิงไปทั่วนี่นา เฮ้อ... แล้วกางเกงนี่จะทำไงดีล่ะเนี่ย ผมให้พนักงานคนหนึ่งไปซื้อให้ และผมก็เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำพนักงาน ห้องน้ำส่วนตัวผมมันเสียน่ะสิ ผมให้พนักงานคนนั้นรออยู่ข้างนอกและคอยส่งกางเกงให้ผม พอผมถอดกางเกงออกมาและเปิดประตยื่นมือออกมาเพื่อรับกางเกง ไม่มีคนส่งให้...อะไรวะ ผมเลยใส่แต่กางเกงชั้นในเดินออกมาดู ก็นี่มันห้องน้ำชายนี่ ไม่เห็นต้องห่วงอะไรเลย

เสียงเปิดประตูห้องน้ำห้องข้างๆดังขึ้น ผมจึงหันไปดู ...ผู้หญิง ผมน้ำตาลยาว ผิวขาว หน้าคม ส่วนสูงก็พอสมควร คงจะเป็นลูกครึ่ง แต่ผู้หญิง มาได้ไง นี่มันห้องน้ำชายนะ พอเจ้าหล่อนเห็นผมก็ไล่สายตาตั้งแต่เท้าจรดหัว แล้วก็กรี๊ดดังลั่น



"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยค่าาาาา โรคจิตต help help" ผมตะครุบตัวและเอามืออุดปากเธอไว้ทันที นี่มันห้องน้ำชายนะเว๊ย ถึงจะมีที่กั้นโถฉี่แยกไว้ก็เหอะ แต่ก็น่าจะเห็นจากป้ายหน้าห้องน้ำนี่นา หรือยัยนี่จะมาแอบดูผม



"เธอทำบ้าอะไร จะแหกปากหาอะไร หา" แล้วยัยโรคจิตก็กัดมือผม จนผมเผลอปล่อยมือด้วยความเจ็บ



"นายน่ะแหละทำอะไร มาทำอะไรในห้องน้ำหญิง กางเกงก็ไม่ใส่ โรคจิตแน่ๆ" แล้วเธอก็จะวิ่งออกไปผมต้องรีบคว้ามือไว้ ก่อนที่จะไปขยายความจนชื่อเสียงผมเสีย



"เธอน่ะแหละ โรคจิต นี่มันห้องน้ำชาย มาแอบดูผู้ชายเข้าห้องน้ำล่ะสิท่า หน้าตาก็ดีนะ สงสัยเป็นโรคจิตถึงหาแฟนมาให้ดูไม่ได้ล่ะสิ"



"ไม่จริง ที่นี่ห้องน้ำหญิง" ยัยนั่นยังเถียงแต่ก็น้ำเสียงก็เริ่มไม่แน่ใจ



"ได้ งั้นมาดูนี่" แล้วผมก็ลากไปดูโถฉี่ที่มีแค่กระจกฝ้ากั้นจากส่วนที่เป็นห้องน้ำ



"เป็นไง ยัยโรคจิต ยอมรับรึยังล่ะว่ามาแอบดูผู้ชายเข้าห้องน้ำ" ผมพูดแบบผู้ชนะ เถียงกับใครไม่เถียง



"ไม่ นายน่ะแหละโรคจิต ยืนคุยกับผู้หญิงยังไม่ยอมใส่กางเกงอีก อยากโชว์มากรึไง" อ้าว..ไหงผมผิดอีกล่ะ



"เหอะ เธออยากดูมั้ยล่ะ" แล้วผมก็เอามือจับที่ขอบกางเกงใน ยัยเบ๊อะก็กรี๊ดอีกรอบแล้ววิ่งออกไป เหมือนคนบ้าเลย ยัยนี่เป็นใครนะ บริษัทผมมีคนแบบนี้เข้ามาทำงานด้วยหรอเนี่ย

พนักงานที่ผมฝากกางเกงไว้เดินเข้ามาด้วยสีหน้างงๆ



"อ่า..เธอเป็นอะไรหรอครับ"



"โรคจิตล่ะมั้ง อย่าสนใจเลยครับ กางเกงของผมล่ะ"



"นี่ครับ เมื่อสักครู่มีคนโทรมา ในนี้ไม่มีคลื่นผมเลยออกไปโทรข้างนอกขอโทษด้วยนะครับ"



"อืม ไม่เป็นไร" แล้วผมก็รีบใส่กางเกงและเดินออกมาจากห้องน้ำและเข้าไปที่ห้องทำงานของผม สักพักก็มีเสียงเคาะประตู



"เข้ามาครับ" เลขาของผมนี่เอง



"คือ คุณไผ่ ดิฉันมีเรื่องอยากจะแจ้งให้ทราบน่ะค่ะ"



"ครับ ว่ามา"



"ดิฉันจะลาออกค่ะ ลูกหลานอยากให้ดิฉันใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น แล้วงานแบบนี้ดิฉันก็เริ่มชักช้า ให้คนใหม่ๆมาทำงานนี้ดีกว่าค่ะ" เลขาคนนี้อยู่ตั้งแต่แม่ผมเปิดบริษัทใหม่ๆ อายุไล่เลี่ยกับแม่ผมเลยล่ะ แต่ถ้าเขาออกไปตอนนี้แล้วผมจะหาเลขาที่ไหนมาทำแทนล่ะ



"ครับ แต่คงต้องอยู่ต่อจนกว่าจะหาเลขาคนใหม่ได้นะครับ"



"เรื่องนี้คุณแม่ของคุณไผ่จัดการให้แล้วค่ะ วันนี้เลขาคนใหม่จะมาพบด้วยค่ะ"



"อ่อ ครับ งั้นเชิญเวลาคนใหม่มาพบเลยได้มั้ยครับ"



"ได้ค่ะ" เฮ้อ เลขาคนใหม่ ก็ต้องฝึกงานกันอีก ผมหันออกไปมองทางหน้าต่างอย่างเหนื่อยๆ



"สวัสดีค่ะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ผมหันจากหน้าต่างไปดูหน้าเลขาคนใหม่...ยัยโรคจิตนี่นา เมื่อยัยนั่นเห็นผมก็กรี๊ดลั่นและวิ่งออกไปเรียกเลขาผมเข้ามา ผมได้ยินแว่วๆว่า



"มีพวกชอบโชว์อยู่ในห้องประธานค่าาาา" ผมไม่รับเลขาปัญญาอ่อนแบบนี้เด็ดขาด



"คุณไผ่มีคนโรคจิตเข้ามาหรอคะ" เลขาของผมวิ่งเข้ามาพร้อมยัยบ้าและยามอีกสองคน



"นั่งอยู่นั่นไงคะ นั่งโต๊ะประธานด้วยค่ะ" ยัยบ้าชี้มาที่ผม เลขาผมทำหน้างงๆ ผมเลยต้องอธิบาย



"เขาคงคิดว่าผมเป็นพวกชอบโชว์น่ะครับ ก็เล่นไปแอบดูผมถึงในห้องน้ำชาย หาผู้ชายมาให้ดูไม่ได้แล้วหรอครับคุณ"



"นี่นาย ปากเสี-ยมากเลยนะ แล้วนั่นมันที่นั่งเจ้านายคนใหม่ของฉัน หน้าตา ท่าทางอย่างนายน่ะ พนักงานขัดส้วมล่ะสิ" ผมแสยะยิ้ม

เลขาผมหน้าเจื่อนๆไปบอกให้ยามสองคนออกไปและสะกิดยัยเบ๊อะ



"นั่นคุณไผ่ เจ้าของบริษัทจ้ะ" ยัยนั่นหน้าเหวออ้าปากค้าง...เหอะ



"นี่หรอครับเลขาคนใหม่ ท่าทางแบบนี้ เอาไปเป็นพนักงานขัดส้วมดีกว่ามั้ง"



"คุณไผ่คะ คุณแม่ของคุณไผ่ให้คุณใบหยกเซ็นสัญญาเข้าทำงานแล้วนะคะ" โห ม๊า ไม่น่าเลย รับยัยบ้านี่มาทำไมนะ



"ครับ..งั้นผมขอสัมภาษณ์ เลขาคนใหม่เพิ่มซักหน่อยนะครับ" เลขาผมพยักหน้าและเดินออกไป ผมก็ผายมือให้เจ้าหล่อนนั่ง



"อายุเท่าไหร่ ชื่ออะไร" ยัยงี่เง่ามองผมแบบกินเลือดกินเนื้อและตอบแบบเชิดๆ



"24 ชื่อใบหยก"



"ขัดส้วมเป็นมะ" ผมแกล้งถาม ผมรู้ว่าแม่ผมเข้าใจเลือกใช้คน แต่คงไม่ได้เลือกเลขาที่เหมาะกับผมเท่าไหร่ เธอทำปากขมุบขมิบคงจะแช่งและด่าผมแหงๆ แล้วค่อยตอบ



"ไม่เป็น มาที่นี่เพื่อเป็นเลขา"



"เลขาต้องพูดเพราะ หน้าตาต้องยิ้มแย้ม แต่ถ้าเธอจะขัดส้วมน่ะ ไม่ต้องยิ้มก็ได้ หรือเธออาจจะยิ้มก็ได้นะ เพราะขัดส้วมชายได้แอบดูผู้ชายด้วย" ยัยนั่นค่อยๆฝืนยิ้ม ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ ตลกดี แต่สายตาเจ้าหล่อนนี่อย่างกับจะฆ่าผมให้ได้



"ดิฉัน ไม่ได้แอบดู...ค่ะ"



"อืมๆ ฉันก็เข้าใจ มีผู้หญิงชอบมาด้อมๆมองๆฉันตั้งเยอะ ฉันชินแล้วล่ะ"



"..ค่ะ"



"แล้วเธอจินตนาการเจ้านายคนใหม่ของเธอไว้ว่ายังไงล่ะ"



"มีความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ปากสุนัขค่ะ" รีบตอบจังเลยนะ



"ฉันก็จินตนาการไว้เหมือนกันนะว่าเลขาคนใหม่ของฉันต้อง สวย เก่ง ฉลาด ไม่ป้ำๆเป๋อๆน่ะ"



"ฮัดเช่ย" เธอแกล้งจาม ผมก็แกล้งถาม



"อากาศเย็นไปรึ"



"ป่าวค่ะ ดิฉันแพ้ขนสุนัขน่ะค่ะ นี่เลี้ยงสุนัขไว้หรอคะ ในปากน่ะค่ะ" ยัยนั่นถามลอยหน้าลอยตา ตลกแฮะ



"ป่าวนี่ครับ ไปแอบดูสุนัขตัวผู้มาแล้วขนมันติดเสื้อคุณรึป่าวครับ"



"นี่ ฉันไม่ได้แอบดูใครนะ ฉันแค่เข้าห้องผิด แล้วนายเป็นเจ้าของบริษัทประสาอะไรน่ะ ทำป้ายห้องน้ำยังแยกแทบไม่ออกเลยห้องน้ำชายหรือห้องน้ำหญิง" เธอลุกขึ้นเถียงจนหน้าแดง หรือหน้าแดงเพราะความอายก็ไม่รู้ ทำไมคนทั้งบริษัทเขาแยกกันออก แล้วยัยนี่ย้ายมาจากที่ไหนเนี่ย



"แล้วห้องน้ำหญิงมีโถฉี่รึไงเล่า เธอติงต๊องรึป่าวเนี่ย อ่อ หรือเธอใช้โถฉี่เป็นอ่างล้างหน้า"





-----------

พระเอกปากร้ายแต่ไม่โหดอ่ะ



ยังพอเปลี่ยนชื่อเรื่องทันมั้ยเนี่ย



ขอคอมเม้นกับคะแนน+คนอ่านๆ



ขอบคุณคร๊าบ