รักร้าย ๆ ฉบับยัยจอมซ่าส์

ลำดับตอนที่ #2 : ช่วงเอาคืน...

" หวัดดีจ้า…เราชื่อเลม่อน อยู่ห้อง 5/8 เธอล่ะ "  ฉันกล่าวแนะนำตัวกับรูมเมท เธอมองฉันแล้วยิ้มฝืด ๆ กลับมา

" เราชื่อเฟอร์ อยู่ห้อง 5/7 ขอตัวนะ "  เฟอร์ตอบแล้วกระโดดขึ้นเตียง ชักผ้าคลุมโปงทันที

-_-^ ทำไมเด็กที่นี่มันอัธยาศัยดีกันจังเลยฟร่ะ

คืนนี้ ฉันนอนไม่ค่อยหลับแฮะ…คิดมาก  สับสน  วุ่นวาย ทำไมฉันต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วยนะ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ?...พรุ่งนี้ฉันต้องเจออะไรร้าย ๆ อีกรึปล่าว…แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันก็พร้อมสู้อยู่แล้ว อาจเป็นงี้มั้ง พ่อกับแม่ถึงกล้าปล่อยฉันไว้คนเดียว เพราะรู้ว่าลูกสาวท่านเข้มแข็ง  แกล่งเกินหญิงอยู่แล้ว…-_-" อึ๊ก..สู้เว้ย!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

" ตื่น ๆๆ ได้แล้ว…นี่…."

" หือ  แม่! หนูนอนอีกแป๊ปน่าาา วันอาทิตย์ไม่ได้ไปไหนซักหน่อย "

" ใครแม่เธอไม่ทราบ…อยากอดตายก็ตามใจ "

แม่ใจร้ายชะมัด…งืม ๆๆ เฮ้ย…เงียบเสียงไปแล้ว  ค่อยยังชั่ว

=o= ฮ้าววว…ฉันนอนไปได้ไงเนี่ยตื่นตั้งเก้าโมงกว่าแหนะ…หิวชะมัด...หือ…บรรยากาศไม่คุ้นเลยแฮะ...นี่มันไม่ใช่บ้านเรานี่หว่า…ตายแล้ว!!!ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปที่โรงอาหารทันที
  - -^)เด็กนักเรียนหายไปไหนกันหมด

จ๊อกกกก

 ท้องฉันเริ่มอาละวาด  พยาธิเริ่มโวยวาย  กระเพาะเริ่มบดขยี้น้ำย่อยที่หลังออกมาตามเวลา ฉันรู้สึกปวดท้องนิด ๆ

" หนูมาทานข้าวค่ะ " ฉันเดินไปบอกแม่ครัวคนหนึ่ง เผื่อจะใจดีหาข้าวให้กินหน่อย...^^

" โรงอาหารปิดตอนแปดโมงครึ่ง  หนูไม่รู้กฏโรงเรียนรึไง ถ้าจะกินก็ต้องรอตอนเที่ยง " แม่ครัวบอกเสียงดุ แล้วเดินไปทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ต่อ…TOT  อด!!!

จ๊อกกกก

ท้องของฉันเริ่มงอแงอีกแล้ว  ฉันเดินสำรวจรอบ ๆ กำแพงด้านหลังหอพักของแต่ละสายเผื่อจะเจอช่องว่างระหว่างมิติทะลุออกไปข้างนอกได้  แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่เจอซักรู…โธ่เว้ย!!! ไอ้ท้องบ้านี่ก็ร้องอยู่ได้  ฉันก็หิวไม่แพ้แกหรอกย่ะ >.<" ฉันเริ่มโมโห ( หิว ) แล้วเขย่าประตูเหล็กบานเล็กหลังโรงเรียน

อ๊ากกกกกก

อ่าวเฮ้ย…ประตูไม่ได้ล็อกนี่หว่า พระเจ้าชี้ทางสว่างให้ลูกแล้ว…ฉันเดินออกไปอย่างเต็มภาคภูมิ

อกผาย  ไหล่ผึ่ง หน้าตรง  นม…( คิดเอาเอง ) แล้วจ้ำอ้าวไปที่ร้านอาหารตามสั่งริมหาด
ใกล้ ๆ กับโรงเรียน

เม่ง ๆๆ สายตาคมกริบราวกับเหยี่ยวสาวของฉันมองเห็นผู้ชายสามคนนั่งอยู่บนโขดหินริมหาด

และสองในสามนั่นก็คือ บุคคลไม่พึงประสงค์ของฉันเอง สายตาของเราสามคนปะทะกันอย่างจัง รวมเวลาได้สามนาทีกับอีกห้าสิบเอ็ดวินาที ( คิดเอาเอง )  และฉันก็ต้องยอมแพ้ หลบมันออกไปเมื่อมองเห็นหนุ่มหล่ออีกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น 

อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดด...ผู้ชายอะไรหล่อเป็นบ้า…

จ๊อกกกก

ท้องของฉันเรียกร้องความสนใจ( อีกแล้ว )มันบอกว่า...มองไปก็ไม่อิ่ม เลิกเหอะ - -* และก็ได้ผล  ฉัน ( จำใจ ) ต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากหนุ่มหล่อมาเป็นร้านอาหารแทน 

" ป้าคะ กระเพราปลาหมึกราดข้าวไข่ดาวสองฟอง เผ็ด ๆ ด่วน!!ค่ะ "  ฉันตะโกนทันทีที่เข้ามาถึง ป้าเจ้าของร้านมองฉันยิ้ม ๆ แล้วตอบกลับมาอย่างมีเมตตาว่า...

" รอข้าวกล่องอีกสี่รายการแล้วก็ข้าวผัดอีกจานนะจ๊ะหนู  " ^ ^

" หา…ก็ได้ค่ะ  ป้าเร็ว ๆ หน่อยนะคะ "
ฉันสะกดกลั้นความหิวเอาไว้แล้วก้มเก็บหนังสือพิมพ์ที่หล่นบนพื้น  เอ๋…เท้าใครหว่าใหญ่เบอเริ่มเทิ่ม….เตะฉันทีสงสัยซี่โครงหักแน่เลย ฉันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงกะสัย="=  และก็ต้องตกใจสุดขีด สะดุ้งสุดตัวเพราะเจ้าของเท้าอันใหญ่โตมโหระทึกก็คือ นายโซดาตราสิง ประธานสายน้ำเงินหรือคู่มวยปล้ำของฉันเมื่อคืนไงล่ะ…

" เอาแล้วเด็กใหม่…ยังไม่ทันเปิดเทอมก็ทำผิดกฏซะแล้ว สงสัยคงต้องรายงานให้อาจารย์ประจำสายรับทราบหน่อยแล้วมั้ง "  นายโซยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วนั่งลงตรงข้ามกับฉัน…-_-^

" พี่โซดากินอะไรมั้ย เดี๋ยวเลี้ยง "
" พี่...ไม่จริงใจอย่าพูดดีกว่า อีกอย่างฉันชื่อโซ ไม่มีดา โอเคป่ะ "
เชอะ! คิดว่าฉันอยากเรียกนายว่าพี่ตายแหละ...เก็บอารมณ์ไว้เลม่อนตอนนี้มันเหนือกว่า

" ก็เมื่อเช้าตื่นไม่ทันกินข้าว แล้วตอนนี้หิวมากเลย…แบบว่า...มันปรับตัวไม่ทันอ่ะ "
ปริบ ๆ ฉันกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อให้ดูหน้าน่าสงสารที่สุด

" แล้วไง กฎก็คือกฎ…เรื่องเมื่อคืนยังไม่ได้สะสางกันเลยนะ…"  นายนั่นตอบหน้าตาเฉย…เหอ ๆ

" นายเจ็บมากป่ะ "  ฉันยื่นหน้าเข้าไปถามพร้อมกับปั้นหน้าสำนึกผิด นายโซดาจับมือฉันไปวางไว้ที่ศรีษะ ตรงที่โดนกระแทกเมื่อคืน -///- อ๊าย…เกิดมาเพิ่งเคยจับหัวผู้ชาย…แถมหล่อซะด้วย…ใจเต้นเหมือนกันแฮะ!!....ไม่ ๆๆ ฉันสลัดความคิดนั้นออกไป…หล่อ เหล่อ อะไรกัน นั่นมันหน้ากาก ชัด ๆ หยุด!ห้ามใจเต้นเด็ดขาด   ฉันสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่...ปูดเยอะเหมือนกันนะเนี่ย…=_=^

" จะรับผิดชอบยังไง "  นายโซดาถามขึ้นมา…นั่นน่ะสิ…จะรับผิดชอบยังไงดี…

"เอางี้…ไหนขอดูหน่อย "  นายนั่นยื่นหัวเข้ามาอย่างว่าง่าย ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเอื้อมไปเปิดผมนายโซดาออก หนังศรีษะแดง ๆ ปูดโปนขึ้นมาทักทายฉัน…เหอ ๆๆ  - " - เค้าไม่ได้ตั้งใจน้าตัวเอง…

งึม งัม ๆๆๆๆๆ…โอมเพี๊ยง…ฟรู๊ดดดดด

ฉันเป่าที่หัวนายโซดา นายนั่นมองฉันแบบงง ๆ …ไม่เคยอ่ะเด่…ดูมอง ๆ ฉันสวยหรอ
มองอยู่ได้ ><)

" เชื่อดิ  เดี๋ยวก็หาย ตอนเด็ก ๆ เวลาฉันเดินไปชนข้าวของแล้วกบาลปูดแบบนายนะ แม่ทำอย่างนี้ให้ประจำแหละ แป๊ปเดียว…หายเลย "

" หายไปจากโลกล่ะสิไม่ว่า "
นายโซตอบกลับมา…หูนี่แดงแปร๊ด…โกรธหรอ  คนบ้าอะไรวะ…เอาใจยากชะมัด

" พ่อหนุ่ม ข้าวสี่กล่องได้แล้วจ๊ะ  ฝากบอกอาจารย์ดุษด้วยนะ ขอบคุณมากที่มาอุดหนุนป้าประจำ… ส่วนของหนูรออีกรายการนะ "  ป้าเจ้าของร้านเดินเอาข้าวมาให้นายโซดา นายนั่นจ่ายเงินแล้วหันมาจ้องฉัน…

" ฉันจะเข้าโรงเรียนแล้วนะ ถ้าไม่เข้าพร้อมกันก็…โน่น!!..หน้าโรงเรียน ไปอธิบายกับฝ่ายกิจการนักเรียนเอาเอง โอเคป่ะ "  และแล้วนายนั่นก็เดินจากฉันไปหน้าตาเฉย…โธ่เว้ย!!! ที่ฉันทำให้นายเนี่ยมันไม่ซาบซึ้งเลยใช่มั้ย  ไอ้คนใจร้าย!!!!ไอ้คนไม่มีหัวใจ!!!

ฉันบ่นอยู่ในใจขณะที่วิ่งตามนายโซที่กำลังเดินเข้าไปสมทบกับเพื่อน

" หวัดดีครับ "  พี่พิธีกรปากยื่นที่ชื่อพี่ฟานทักฉัน..เฮ้! นายคนนี้ประธานสายเรานี่หว่า…ฉันหันไปยิ้มหวานให้นายสเตฟานสุดฤทธิ์

" พี่คะ คือว่า เมื่อเช้าเลม่อนยังไม่ได้กินข้าวเลย เราในฐานะลูกสายดำก็ต้องเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของกันและกันใช่มั้ยคะ "  ฉันหว่านล้อมเต็มที่…จู่ ๆหนุ่มน่ารักคนนั้นหันมายิ้มให้ฉัน ^^ อ๊าย อยากจะละลายอยู่ตรงนี้จังเลย แต่แล้วก็เป็นแค่การหว่านเมล็ดบนเม็ดทราย

" โทษที…พี่อยู่สายน้ำเงินต่างหาก เมื่อคืนหลอกเล่นน่ะ  นี่...คนนี้ประธานสายตัวจริง…เชื่อคนง่ายนะเรา  ระวังจะโดนหลอกไปขาย "  อีกครั้งที่นายโซกับไอ้ประธานเก๊หัวเราะเยาะฉัน…>"<

" โอ๊ย!!!"
ฉันนั่งตัวงอลงกับพื้น  สีหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด สามคนนั้นนั่งล้อมฉันแล้วมองด้วยความตกใจ

" เป็นอะไร "  พี่ฟานถามขึ้น

" ปวดท้องน่ะสิ  หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว…โอ๊ย…โรคกระเพาะกำเริบแง๋แก๋…"  ฉันบอกทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาปี๋

" ข้าว่าพายัยนี่ไปกินข้าวเหอะ "  คู่มวยของฉันเสนอ ก่อนที่พี่คนน่ารักจะพยุงฉันขึ้นแล้วพาไปที่ร้านอาหารร้านเดิม

" ป้าคะ ที่หนูสั่งไว้ค่ะ "  ฉันบอกป้าคนนั้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วฟุบลงที่โต๊ะระหว่างรอ
และแล้วนายโซดาตราสิงก็หาน้ำมาให้...เป็นคนดีเหมือนกันแฮะ^^

" ไหวมั้ย…ไปหาหมอรึปล่าว " พี่คนน่ารักถาม -///- กรี๊ดด ปลื้มม

" ไม่ไหวก็บอกน่ะ…ไม่ใช่มาเป็นผีเฝ้าโรงเรียนนะเฟ้ย " ไอ้นายโซดาเจ้าของปากปีจอเสริมขึ้น…ฉันจะหักคอนายคนแรกเลยคอยดู

สักพักคุณป้าเจ้าของร้านก็เอาข้าวมาเสิร์ฟให้ แล้วพี่คนน่ารักก็ควักกระเป๋าจ่ายทันที…สบายบรื๋อ..กินฟรีอีกแล้วเรา ฮูเร่ ฮูเร่   ข้าวในจานถูกลำเลียงเข้าปากก่อนจะย้ายไปยังกระเพาะจนเกือบหมด…อร่อยซื๊ดดด  เผ็ดแสบสแด่วทรวง...

อ๊ากกกกกก…ซรื๊ดดดด เผ็ดเป็นบ้า

" กินเผ็ดไม่แสบท้องรึไง…เป็นโรคกระเพาะไม่ใช่หรอ "  นายโซดาถามขึ้น...เป็นห่วงฉันหรอย้ะ

" เออว่ะ "  พี่ฟานเสริมแบบพวกคิดเองไม่เป็น

ข้าวคำสุดท้ายหายเข้าไปในถ้ำ ( ปากฉันเอง ) ฉันรวบช้อนกับซ่อมอย่างมีมารยาท แล้วฉีกยิ้มรอบโต๊ะ...พริกติดฟันรึปล่าวเนี่ย…เสียอิมเมจหมด - * -

" ความจริง…โฮ๊ะ ๆๆ แค่มุกน่ะ  เชื่อด้วยหรอ…เชื่อคนง่ายนะเนี่ย...ระวังจะโดนหลอกไปขายนะหล่อ ๆ อย่างงี้อาซิ่มชอบ...วะฮาฮ่า "
นายโซดากับไอ้พี่ฟานมองฉันพร้อมกับอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่มีเสียงใด ๆ หลุดออกมา มีเพียงพี่น่ารักคนเดียวเท่านั้นที่ยิ้มให้  ฉันเดินออกมาจากร้านอาหารด้วยจิตใจที่เบิกบานราวดอกเก๊กฮวยแรกแย้ม อำนาจมันไม่ได้อยู่เหนือทุกอย่างเสมอไปหรอกหน่า…สมองต่างหากล่ะที่เจ๋งสุด

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ฉันเดินเข้ามาในหอ  ระหว่างทางทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต่างกล่าวทักทายพร้อมทั้งยิ้มให้  รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนดังไปแล้ว -_-^

ก๊อก ๆๆ

ฉันเคาะประตูห้องตัวเอง…เซ็งชะมัด!!! ขนาดห้องตัวเองยังต้องรักษามารยาท ฉันเดินเข้าไปแล้วพบว่าเฟอร์พาเพื่อนคนนึงมา เธอผิวขาวและตัวเล็ก...ดูน่ารักเหมือนตุ๊กตา ส่วนเฟอร์มองดีๆหุ่นยังกับนางแบบ น่าตาคมอย่าบอกใคร เสียดายที่ผิวคล้ำไปหน่อย จะว่าไปเฟอร์ดูคับคล้ายคับคลาใครบางคน ซึ่งฉันเองก็ยังคิดไม่ออก  ฉันยิ้มให้ทั้งสองที่กำลังนั่ง  ่ ติว ่ กันอยู่…อย่างเมามัน

" สองคนจะไปสนุกอะไร  สามคนมันกว่าเยอะ "
ฉันเดินเข้าไปนั่งร่วมวงอย่างหน้าด้าน ๆ นี่แหละ วิธีสร้างมิตรภาพของฉัน

ล้าง ๆๆ สับ ๆๆ

พรืดดดด   เสียงฉันสับไพ่อย่างมืออาชีพ ( เว่อร์ใช่มั้ยล่ะ )

แจก ๆๆ สองคนมองฉันแบบทึ่ง ๆ

" เลม่อนยอดมาก "  เธอคนนั้นมองฉันด้วยแววตาชื่นชม  ตอนแรกก็งงว่าเธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไง  แต่ตอนนี้รู้แล้ว  เค้าเรียกว่า…คนมีชื่อเสียง…( คิดเข้าข้างตัวเองน่ะ )

" ไม่หรอก ก็เวลาแม่ขาดขา ก็เข้าไปแทนน่ะ "  ฉันบอกยิ้ม ๆ แอบภูมิใจนิด ๆ ( การพนันเป็นสิ่งไม่ดีนะคะ นี่คือตัวอย่างที่ไม่ดี )

" นี่ชื่อแคร์ อยู่ 5/8 แต่ว่าอยู่สายเหลืองอ่ะ "  เฟอร์ช่วยแนะนำ ดูท่าทางเธอก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอก

" ขอบใจนะ...ที่ปลุกเมื่อเช้า "

" โอ๊ย วันหลังไม่ปลุกแล้ว คิดว่าฉันเป็นแม่ซะงั้น " เฟอร์กระแทกเสียงพร้อมกับทำหน้าบึ้ง ก่อนจะหันไปหัวเราะกับแคร์

" จริงหรอ…เลม่อนคิดว่าเฟอร์เป็นแม่ นี่รู้รึปล่าว…เวลาเราเตือนโน่น เตือนนี่ยัยเฟอร์นะ เค้าก็จะชอบเรียกเราว่าแม่เหมือนกันแหละ  สมน้ำหน้า…ตัวเองก็กลายเป็นแม่เหมือนกันแล้วมั้ยล่ะ "

เราสามคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน  ฉันเริ่มได้กลิ่นไอคำว่า ่ เพื่อน ่ แล้ว เราสามคนผลัดกันเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังเพื่อจะได้รู้จักกันมากขึ้น

ฉันหัวเราะจนน้ำตาเล็ดเมื่อฟังเรื่องของเฟอร์ ที่มักจะทะเลาะกับพี่ฟาน เพราะพี่ฟานชอบมาตดในห้องของเฟอร์ ( ที่แท้เฟอร์ก็เป็นน้องของพี่ฟานนี่เอง คิดตั้งนาน ) นี่แหละ คือ เบื้องหลังคนหน้าตาดี ที่มักจะมีอะไรที่เราคาดไม่ถึงเสมอ

แคร์ ลูกสาวคนเดียวที่ใช้ชีวิตเยี่ยงไฮโซ ที่มาอยู่โรงเรียนประจำก็เพราะว่าอยากฝึกใช้ชีวิตคนเดียว ฟังแล้วก็อดยิ้มไม่ได้กับครอบครัวนี้  คุณพ่อ คุณแม่  ลูกแคร์...

ส่วนครอบครัวฉันจะมีอะไร ก็แค่โดนพ่อกับแม่ทิ้งให้อยู่ที่เมืองไทยคนเดียว ญาติก็มีแต่ห่าง ๆ บ้าน รถ ก็ขายไปแล้ว ขนาดหมายังต้องยกให้คนอื่นเลย…- - คิดแล้วเศร้า

" เฮ้ยแคร์  เป็นอะไร "  เฟอร์ร้องขึ้น ฉันมองไปเห็นแคร์ร้องไห้กระซิก ๆ

" อย่างนี้เลม่อนก็ลำบากแย่สิ " แคร์ถามฉันด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น แล้วเช็ดน้ำตา นี่ฉันทำเธอร้องไห้หรอเนี่ย - " –

" บ้า…ไม่หรอก มีตังค์ใช้ทุกเดือน มีโรงเรียนดี ๆ อยู่ จ่ายค่าเทอมแพง ๆ ได้ แค่นี้ก็โอเคแล้ว  ปิดเทอมก็ได้ไปอยู่เมืองนอก  ดีจะตาย "  ฉันพูดเหมือนไม่คิดอะไร…แต่ความจริงเพื่อปลอบใจตัวเองต่างหาก

" เอาน่า  ยังไงก็ยังมีพวกเรา มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ "

" ช่วยปลุกทุกเช้าก็พอ "
เราสามคนหัวเราะออกมา แคร์เขยิบเข้ามาใกล้แล้วกอดฉันเบา ๆ ฉันรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก…คงเป็นความรู้สึกห่วงใยที่เพื่อนส่งมอบมามั้ง  ฉันกอดแคร์ตอบแล้วยิ้มให้กับเฟอร์

ฉันเชื่อว่ามิตรภาพที่แท้จริงไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลาหรอก...ในระยะเวลาสั้น ๆ เราก็สามารถมีมิตรภาพที่ดีได้ เพียงแค่เราเปิดใจยอมรับ และมอบความจริงใจให้กับอีกฝ่ายเท่านั้นเอง...