คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
“สวัส....”โครม!!!
เฮ้ย!
ไอ้เด็กผู้ชายข้างหน้าผมนี่มันใครกัน ท่าทางดูเหนื่อยโทรมยังกะพึ่งกรำศึกหนักมา คอคล้องพวงมาลัยดอกดาวเรืองแถมยังใส่เสื้อกันหนาวสีดำตัวใหญ่อีก จะว่าเป็นส.ส.ก็คงเด็กไป แล้วนี่อะไรมาบ้านเค้าแทนที่จะสวัสดีเจ้าของบ้านให้เสร็จ ชิงเป็นลมไปก่อนซะนี่ 555 (ไรท์ : ใช่เวลาตลกมั้ยฮั่น)
ว่าแต่เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย หัวฟาดพื้นเลย ผมก็ไม่ทันได้พยุงไว้มือไม่ว่างถือแปรงขัดส้วมอยู่
ฮึบ! ผมอุ้มไอ้เด็กนี่เข้ามาในบ้าน วางบนโซฟาในห้องรับแขก ขนสัมภาระที่กองอยู่หน้าบ้านเข้ามา แล้วถอดเสื้อกันหนาวกับพวงมาลัยนั่นออก ทนใส่เข้าไปได้ไงฟระเนี่ย ร้อนจะตาย
แล้วไอ้สัมภาระพวกนี้มันหมายความว่าไง?
…
หรือว่า...!!!
ผมหยิบกระเป๋ามาดูป้ายแท็คที่ติดชื่อไว้
“แกงส้ม”
เพื่อความแน่ใจว่าข้อสันนิษฐานของผมถูกหรือไม่ ผมหยิบจดหมายจากม๊ามาอ่านให้จบ
‘…อ้อ!น้องเค้าชื่อ ส้ม รึอะไรซักอย่างเนี่ยแหละชื่อแปลกๆ ม๊าเคยเจอมาครั้งสองครั้ง ก็น่ารักดี น้องเค้าจะมาถึงเย็นนี้ ฮั่นช่วยไปรับน้องที่ป้อมยามร้างหน้าสนามบินตอน 4 โมงเย็นทีนะลูก
ม๊ากับป๊ารักฮั่นที่สุดในโลก
หม่าม๊าของฮั่น
ป.ล. อย่านอนดึกนะลูก ม๊าเป็นห่วง
ป.ล.2 น้องส้มเค้าไม่ค่อยแข็งแรงนะลูก (เป็นพวกอ่อนแอแม่โอ๋โตช้า) น้าตู่เคยเล่าให้แม่ฟังว่าตอนไปเขาชนไก่ครั้งล่าสุด น้องเป็นลมไปหลายรอบจนเกือบไม่ผ่านร.ด.แหน่ะ ดูแลน้องดีๆนะจ๊ะ’
…
ชัดเลย
ผู้หญิงที่ไหนจะไปเขาชนไก่วะ!
ฮือ...ฮั่นโดนหลอก T-T ทำไมไม่อ่านให้จบตั้งแต่แรกวะไอ้ฮั่น
หมดกัน....ฝันสลาย ไม่มีน้องส้มขาวหมวย
มีแต่
น้องแกงส้ม...ขาวมั้ย? ก็ขาวอ่ะ ส่วนหน้าตา...ไม่หมวยก็จริง แต่ก็น่ารักดี ดูใสๆเหมือนเด็กน้อย
เฮ้อ...พี่จะเอ็นดูเจ้าในฐานะน้องชายคนนึงแล้วกันนะแกงส้ม ว่าแล้วก็ลูบหัวเบาๆไปหนึ่งที แหยะ...เปียกเหงื่ออ่ะ
ว่าแต่ว่า
ผมถูกมอบหมายให้ไปรับน้องตอน 4 โมงเย็นใช่มะ
ตอนนี้ 2 ทุ่มกว่าๆ
น้องมาอยู่หน้าบ้านด้วยตัวเอง
ดูจากสภาพเหนื่อยขาลากแบบนี้คงแบกสัมภาระขึ้นเขามาเองด้วย (แต่คิดภาพตามแล้วตลกดีนะ เหมือนเอาส.ส.มาแบกหามเป็นกรรมกรลากของขึ้นเขา คิกๆๆ) (ไรท์ : ใช่เวลาตลกมั้ยฮั่น!)
จนมาเป็นลมหน้าบ้าน
.
.
.
ดูยังงั้ย ยังไง ผมก็ผิดเต็มๆอ่ะ ผมเสียใจ TT-TT
เอาวะ ระหว่างรอน้องตื่นก็คิดคำขอโทษไปพลางๆ
‘คือพี่ต้องขอโทษที่ไม่ได้ไปรับนะน้อง พี่มัวแต่ขัดส้วมนานไปหน่อย’ ฟังดูแหม่งๆว่ะ
เอาใหม่ ‘ขอโทษจริงๆที่ไม่ได้ไปรับ แต่อย่างน้อยพี่ก็ขัดส้วมรอน้องไว้แล้วนะ...’
ประหลาดกว่าเดิมอี๊กกกก....(ไรท์ : เค้าว่าตัดออกเหอะไอ้คำว่าขัดส้วมน่ะ)
ผมนั่งเครียดจิกทึ้งดึงผมตัวเองอย่างกระวนกระวายใจ ก็กลัวน้องมันเกลียดผมอ่ะ อีกอย่างผมรู้สึกผิดด้วยแหละ ดูหน้าน้องมันดิ ซี๊ดซีด จะเป็นอะไรไปรึเปล่าก็ไม่รู้
ได้แต่หวังว่าน้องคงเข้าใจไม่โกรธไม่ถือสา คงไม่โกรธหรอก ดูหน้าน้องสิ เด็กน้อยจะตาย ไม่น่าจะคิดมากมั้ง
อ้าว น้องตื่นแล้ว สภาพแลดูยังงงๆ
“เอ่อ....น้อง...”
“สวัสดีครับผมชื่อแกงส้มเป็นลูกแม่ตู่ พี่คงเป็นพี่ฮั่นใช่มั้ยครับ” ตื่นมาได้ก็ชิงพูดก่อนเลยแฮะ
“...อืมๆ ใช่...เออ เมื่อกี้เป็นลมไปเลย โอเคแล้วใช่มั้ย นึกว่าจะมาตายหน้าบ้านพี่ซะแล้ว 555” พยายามตลกกลบเกลื่อนครับ
“...” เงียบเลยครับ น้องมันไม่ตอบ แถมยังมองผมด้วยสายตาที่ดู...เหวี่ยงๆ
“พี่ฮั่นครับ”
“ครับ”
“ทำไมไม่ไปรับผมตามเวลาที่นัดกันไว้ครับ”
“อ๋อ...คือ”
“พี่รู้มั้ยครับว่าการตรงต่อเวลาเป็นระเบียบขั้นพื้นฐานของสังคมที่คนทุกคนพึงมี มันสามารถสะท้อนถึงพื้นฐานจิตใจของมนุษย์แต่คนได้นะครับ คนเราน่ะ ถ้าคิดจะอยู่ร่วมกันแล้วก็ควรจะมีระบบระเบียบที่ใช้ร่วมกัน เราจะละเลยไม่ได้นะครับ” อะไรวะ ตรูจะตอบก็ไม่ให้ตอบ มาเป็นชุดเลย
“เอ่อ คือพี่”
“พี่อย่าพึ่งพูดขัดคู่สนทนาสิครับ รอให้ผมพูดจบก่อน” แน้ ทีเมื่อกี้มันยังขัดผมอยู่เลย อะไรว้าาา
“พี่รู้มั้ยครับการที่พี่ปล่อยให้ผมนั่งรออยู่ที่หน้าสนามบินเป็นเวลา 2 ชั่วโมง ไม่รวมเวลาในการเดินทางมาที่นี่ด้วยตนเอง มันก่อให้เกิดผลเสียอะไรบ้าง ข้อแรก...บลาๆบลาๆบลาๆ...” โอ้โห...นี่มันไอ้เด็กที่มันเพิ่งมาเป็นลมอยู่หน้าบ้านผมเมื่อกี้หรอครับเนี่ย บ่นเป็นป้าเลย การพูดการจานี่ไม่ได้น่ารักเหมือนหน้าตาเลยให้ตายเถอะ อยากจะชกปากให้มันเป็นลมไปอีกซักรอบ แต่นั่นแหละ ผมเป็นคนผิดเองในครั้งนี้ผมต้องยอมรับผิด
.
.
.
เวลาผ่านไป 5 นาที มันก็ยังบ่นไม่หยุด สภาพผมตอนนี้เหมือนนังบ่าวที่กำลังถูกคุณหญิงย่าอบรมหลังจากทำแจกันลายครามประจำตระกูลเป็นรอย ผมก็ไม่ได้ฟังหรอกว่ามันพูดอะไรบ้าง ทำเอาหูทวนลมไป แต่ก็ไม่ลืมมองตาคู่สนทนาแล้วขานรับเป็นระยะว่า “ครับ ครับ” ให้ดูเหมือนตั้งใจฟัง ไม่งั้นเดี๋ยวน้องมันดุ เท่าที่ฟังผ่านๆก็ดูเหมือนจะมีคำว่า “ใจเขาใจเรา” “วินัยทางเวลา” “ความเจริญของชาติ” “จรรยาบรรณผู้นัด” อะไรเทือกๆนั้นแหละ
“เอาหละ พี่พอจะเข้าใจความสำคัญของเวลาแล้วใช่ไหมครับ”
“ครับ” ไชโย จบแล้วเว้ยยยยย
“ตกลงเมื่อกี้พี่อยากจะพูดอะไรกับผมหรอครับ เชิญพูดได้เลย” ได้พูดแล้วเว่ยยย
“อ๋อ คืองี้ ที่พี่ไม่ได้ไปรับเราเพราะว่าแม่พี่เค้าเขียนบอกเป็นโน้ตทิ้งไว้น่ะครับ แต่พี่ไม่ได้อ่าน พึ่งเห็นเมื่อกี้”
เงียบไป 3 วิ
เด็กนั่นถอนหายใจ แล้วพยักหน้าช้าๆ “อืม...อย่างนั้นหรอครับ ถ้างั้นก็พอจะให้อภัยได้ คราวหลังก็รอบคอบหน่อยนะครับ ” มันยื่นมือมาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วทำหน้าเอือมๆ
ผมชักจะหงุดหงิดนิดหน่อย เก๊กจริงอะไรจริงๆไอ้เด็กนี่ ทำมาวางมาดเป็นผู้ใหญ่ แต่ผมโตกว่าจะมาหงุดหงิดงุ่นง่านใส่เด็กก็ยังไงอยู่ ต้องไม่โมโห...ต้องไม่โมโห...ดูแลน้อง...ดูแลน้อง....(สะกดจิตตัวเอง)
“555 เออ...พี่นี่แย่จังเลยเนอะ ว่าแต่หิวมั้ย กินอะไรมายัง”
“หิวครับ”
“เหมือนพี่เลย เดี๋ยวไปหาของกินมาให้นะ”
ผมเดินเข้ามาในครัว แล้วพบว่า
ผมกินกับข้าวหมดไปแล้วนี่หว่า
ซวยหล่ะ ผมทำอาหารไม่เป็นเลย ไม่เป็นซักอย่างจริงๆนะ มีครั้งหนึ่งเคยต้มมาม่าเป็นของขวัญวันแม่ให้ม๊ากิน ม๊าชิมไปคำนึงแล้วบอกว่าอร่อยดี แต่แอบเอาไปเททิ้งในป่าหลังบ้าน นอกจากครั้งนั้นผมก็ไม่เคยลงมือทำอาหารอะไรเลย
เปิดหม้อหุงข้าว...โอเค ยังมีข้าวที่ม๊าหุงไว้เหลืออยู่
เปิดตู้เย็น...มีผัก,เนื้อไก่,เนื้อหมู,ไข่ไก่ ฯลฯ
ไข่เจียวละกันวะ ไม่ยากหรอกมั้ง เคยได้ยินเค้าพูดกันว่าแค่ตอกไข่ใส่ชาม ตีๆๆๆ แล้วก็ใส่น้ำมัน แค่นี้ไม่น่าจะเกินความสามารถฮั่น
หยิบชามมาตอกไข่ลงไป เอาส้อมมาตีๆๆๆ เออ สนุกดีแฮะ เสร็จแล้วใส่น้ำมัน...
“เฮ่ย!!! พี่ฮั่น พี่ทำอะไรของพี่น่ะ”
เสียงแกงส้มร้องทักจากด้านหลัง เล่นเอาผมต๊กกะใจ มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แล้วร้องทักทำไม ผมทำอะไรผิด
“ก็ทำไข่เจียวไง ทำไมอ่ะ???”
“แล้วพี่เทน้ำมันพืชใส่ไข่ทำไมครับ! เสียของ! ใครเค้าทำกันแบบนี้!”
“อ้าว...หรอ” ผมพูดเสียงอ่อยๆ ก็เห็นเค้าบอกว่าตีไข่เสร็จก็ใส่น้ำมัน ผมก็ใส่น้ำมันลงไปในไข่ไง ผมผิดตรงหนายยยย T-T
“พี่ทำเป็นป่ะเนี่ย”
“เป็นสิ โถ่...อันนี้พี่แค่ลองเล่นดูเฉยๆ 555” เรื่องไรจะยอมรับ ก็ผมกลัวเสียฟอร์มง่ะ
“...” (-_-)ไอ้เด็กแกงส้มมันมองหน้าผมด้วยสายตาปลงๆ กึ่งเหยียดหยาม ให้ความรู้สึกประมาณสายตาที่ภรรยามองสามีเวลาพบคราบลิปสติกบนเสื้อ แต่ยังพยายามแถว่าเพื่อนทำอุทัยทิพย์หกใส่
“...เอ่อ....จริงๆแล้ว....ก็...ไม่เป็น แหะๆ” ยอมก็ได้วะ
“มานี่! ผมทำเองดีกว่า ส่วนในชามน่ะ เอาไปเททิ้ง”
“ครับๆ” ผมทำตามอย่างว่าง่าย ตกลงนี่ใครดูแลใครกันแน่ฟระ
แกงส้มเดินไปเปิดตู้เย็น แล้วหยิบของสองสามอย่างมาเริ่มทำอาหารอย่างคล่องมือ “ไม่อดตายแล้วไอ้ฮั่น” อันนี้คิดในใจ
ผมก็ได้แต่ยืนมองน้องมันทำแหละครับ ช่วยได้อย่างมากก็แค่หยิบอุปกรณ์ให้นิดหน่อย พออยู่เงียบไม่ขยับปากแกงส้มก็เป็นเด็กที่น่ารักดีนะครับ
ผ่านไปไม่กี่นาที ก็ได้ไข่เจียวหมูสับกับผัดคะน้ามาอย่างละจาน หน้าตาดูดีเลยหล่ะ
“ตักข้าวสิพี่ ยืนมองเฉยๆจะได้กินมั้ย” นั่น พอเริ่มพูดปุ๊บความน่ารักลดลง 80%
.
.
.
“หืม อร่อยมากเลย ทำกับข้าวเก่งนะเนี่ย”
“ที่บ้านผมเปิดร้านขายข้าวแกงครับ เคยช่วยแม่ทำบ่อยๆ” ผมแอบเห็นน้องมันอมยิ้มแฮะ สงสัยเขิน โดนคนหล่อชม
“พี่ทำงานไรหรอ” มันเริ่มชวนคุย
“นักวิจัย”
“วิจัยอะไรหรอ”
“หมี”
“เอ๋ แปลกดี แล้วตอนนี้วิจัยเรื่องอะไรเป็นพิเศษ”
“หนวดหมีกริสลีย์”
“แปลกเข้าไปใหญ่....ได้ผลเป็นไงบ้างอ่ะ”
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สรุปอะไรไม่ค่อยได้ ต้องพยายามต่อไป”
‘รักเธอคนนี้ 24 ชั่วโมง เช้าสายบ่ายเย็นก็ยัง I love u~’
เสียงโทรศัพท์ของแกงส้มที่ชาร์จไว้ข้างตู้เย็นดังขึ้น มันวิ่งไปรับ
“ฮัลโหลตัวเอง ว่าไง”สงสัยจะแฟน
“อื้อ มาถึงได้ซักพักแล้วแหละ โอเคๆ อืม...”มันหันมามองผมแวบนึง สงสัยกลัวแอบฟัง
“อื้อๆ งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันเนอะ ไม่ค่อยสะดวก....คิดถึงสิ....อื้อ ฝันดีนะครับ” นั่นไง กลัวเราแอบฟังจริงๆด้วย
“แฟนหรอ”
“ครับ”
“แล้วเค้ายังอยู่กรุงเทพหรอ”
“อืม”
“ไม่กลัวแพ้ระยะทาง?”
“โหย พี่ผมกับดาวคบกันมาตั้ง 5 ปี ไม่เลิกกันง่ายๆด้วยเรื่องแค่นี้หรอก”
ผมพยักหน้าแล้วกินข้าวต่อ
“เออ พี่ฮั่นแล้วพ่อแม่พี่หล่ะ”
“อ๋อ ไม่อยู่ ไปปั่น...” เฮ้ย เดี๋ยวถ้าน้องมันรู้ว่าต้องอยู่กันสองคนอย่างไม่มีกำหนดมันจะยอมมั้ยวะ เพราะมาวันแรกผมก็สร้างความไม่ประทับใจขนาดใหญ่ไว้แล้ว (ไรท์ : น้องมันไม่หนีหรอก แม่มันสั่งไว้แล้ว) ไม่ได้ ผมจะไม่ยอมให้น้องไปไหน เดี๋ยวไม่มีคนทำกับข้าวให้กิน
“ปั่น? ปั่นอะไรหรอพี่”
“เอ่อ....ปั่น..ปั่นๆๆปัด..ปัตตานีไง! ปัตตานี” แถเก่งมาก
“โห ไปทำอะไรปัตตานี ไปนานมั้ยอ่ะ”
“ไป...เอ่อ...วิจัย...วิจัยๆ ยางพารา! อีกซัก2-3เดือนกลับ”
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง ดีนะแค่ 2-3 เดือน ถ้าให้ทนอยู่กับพี่สองคนนานกว่านี้คงไม่ไหวอ่ะ ขี้เกียจทำกับข้าวเลี้ยงคนแก่”
เงียบ....สลดเลยตรู คิดถูกแล้วหล่ะที่หลอกเด็ก น้องมันแอบรังเกียจผมจริงๆด้วย
“อย่าเงียบดิพี่ ผมแซวเล่น ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ”หัวเราะฝืดๆ
.
.
.
หลังกินข้าวเสร็จผมก็ช่วยน้องยกกระเป๋าไปที่ห้องนอนครับ เป็นห้องนอนพี่ชายผมเอง ตอนนี้พี่ไม่อยู่ก็ให้น้องนอนไป
“ขอบคุณครับ”
แกงส้มลากสัมภาระเข้าไปในห้อง แล้วเริ่มหากุญแจมาเปิดกระเป๋า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะล็อกทำไมเยอะแยะตั้ง 3-4 อัน
ผมยังยืนมองแกงส้มอยู่ที่หน้าประตูครับ ไม่ใช่อะไรหรอกแค่อยากรู้ว่ามันขนอะไรมาบ้าง กระเป๋าใบใหญ่โคตร
เหมือนแกงส้มจะรู้ว่าผมกำลังอยากสอเอือกอ เลยโพล่งขึ้นมา “ถึงแม้การมายืนมองข้าวของส่วนตัวของผู้อื่นโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจะไม่ใช่เรื่องที่สมควรเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ เพราะผมก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง อีกอย่างพี่เป็นเจ้าของบ้านก็มีสิทธิรู้พอสมควรว่ามีอะไรอยู่ในบ้านพี่บ้าง”
คล้ายๆว่าถูกหลอกด่า แต่ไม่เป็นไร ก็อยากรู้อ่ะ
แกงส้มไขกุญแจดอกสุดท้ายเสร็จก็เปิดกระเป๋าออก แล้วทยอยหยิบข้าวของออกมา มีทั้งพวกของทั่วไปอย่างเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย และของไม่ทั่วไป อาทิ คีย์บอร์ด! แซ็กโซโฟน! อูคูเลเล่! ยังไม่รวมว่ามีกีตาร์แยกไปอีกกระเป๋า แล้วยังมีพวกไมค์ลำโพง อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ไว้ใช้อัดเสียงอีกสองสามชิ้น (ยัดลงไปได้ไงวะ)นี่มันจะมาเปิดค่ายเพลงในบ้านผมหรอ!
“ขนเครื่องดนตรีมาหมดบ้านเลยรึเปล่าเนี่ย?”
“ไม่หมดครับ ยังเหลือกลองชุด ด่านตรวจก่อนขึ้นเครื่องเค้าไม่ให้เอามา น้ำหนักมันเกิน” อืม....
เงียบไปอีกซักพัก
“พี่อยู่ห้องข้างๆนะ ขาดเหลืออะไรก็มาเคาะเรียกได้”
“ครับ”
“ห้องน้ำมีห้องเดียวนะ อยู่ข้างๆห้องพี่”
“ครับๆ”
“ไม่ไปดูหน่อยหรอ”
“ดูอะไรครับ”มันยังก้มหน้าก้มตาจัดห้อง
“ห้องน้ำไง”
“ดูทำไมครับ”
“ก็...” จะบอกไงดี ก็ผมอยากอวดว่าผมขัดส้วมสะอาดอ่ะ!
“มาเหอะน่า ไม่งั้นเดี๋ยวเวลาอยากเข้าจะหาไม่เจอ” พูดยังกะบ้านใหญ่มาก
“เฮ้อ...ก็ได้ครับ” แกงส้มวางมือจากการจัดห้อง แล้วเดินตามผมมาที่ห้องน้ำ
“เป็นไง?”
“เป็นไงอะไรหรอพี่? ก็ดีนิ ...คราวนี้ถ้าผมจะมาก็มาถูกแล้ว พี่ไม่ต้องห่วง โอเคนะครับ ไปจัดห้องต่อแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์ครับ” แล้วก็เดินดุ่ยๆเข้าห้องไป
ก็ดีนิ...แค่นี้เองหรอ
งอนแล้ว! อุตส่าห์ขัดตั้งนาน
.
.
.
ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว ทั้งๆที่พึ่งตื่นมาไม่กี่ชั่วโมง แต่กลับรู้สึกง่วงอีกแล้ว นอนดีกว่า
.
.
.
ก๊อกๆๆ
ฮึ่ย กำลังจะเคลิ้มหลับเลย น้องมันมาเคาะห้องทำไมวะ เอ๊ะ หรือพึ่งนึกได้ว่าควรชมเราว่าขัดส้วมเก่ง
แอ๊ดดดด
ไอ้เด็กแกงส้มในชุดนอนสีฟ้า มือนึงถือหมอน อีกมือถือตุ๊กตาหมี เอ่ยถามผมว่า
“พี่ว่าผีมีจริงมั้ย?”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติดตามตอนต่อไปจ้า
ตอนนี้รู้สึกจะยาวกว่าสองตอนแรก พิมพ์นานมากกกก
ไม่รู้ว่าจะสนุกหรือเปล่าฝากติชมด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์และกำลังใจค่ะ
ความคิดเห็น