คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตัวแทนความแค้น
*เปิดเพลงก่อน ฟังไปพลางๆ ระหว่างอ่านนะคะ ^^~
ตอนที่ 2 ตัวแทนความแค้น
กว่ามาดามพอมฟรีย์จะยอมปล่อยให้เขาออกมาจากห้องพยาบาล
ก็เกือบสี่ทุ่ม อยากอาบน้ำจะแย่ เหนียวตัวชะมัด
อารมณ์นี้คิดถึงห้องอาบน้ำฟรีเฟคจริงๆ แขนที่ถูกดามไว้ทั้งวัน
หลังจากถอดเฝือกก่อนออกจากห้องพยาบาล ตอนรู้สึกเหมือนปกติ ราวกับว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คิดๆ ไปก็น่าเจ็บใจเหมือนกันนะเนี่ย เมื่อวานน่าจะซัดกลับไปสักที (เริ่มมีแรง)
คำถามที่ยังคงคาใจ วนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา คือ ทำไมสเนปถึงทำแบบนั้น
จะให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองนะเหรอ ไม่มีทาง
แต่ยอมรับว่าแฮร์รี่กลัวมาก กับสิ่งที่สเนปทำกับเขา ถึงที่ผ่านมาสิ่งที่เกิดขึ้นจะมีเพียงแค่คำพูดจิกกัด
หรือการหักคะแนน แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ผู้ชายคนนั้นจะใช้กำลังกับเขาเหมือนเหตุการณ์เมื่อคืน
เสียงท้องร้องอย่างห้ามไม่ได้ทำให้แฮร์รี่หลุดจากภวังค์ความคิดนั้น
ดาร์คไซด์เข้ามาแทนที่ แอบย่องไปที่ครัวสักนิดดีไม๊นะ
“ด๊อบบี้” แฮร์รี่กระซิบเบาๆ
หยุดเดินอยู่ตรงหน้ารูปภาพเคลื่อนไหว ซึ่งเป็นผู้ชายใส่ชุดทางการย้อนยุค กำลังมองมาที่เขาอย่างงงๆ
ว่าเขากำลังพูดอะไรกับใคร “ด๊อบบี้” แฮร์รี่กระซิบอีกครั้ง
เสียง ‘ป๊อบ’ ดังขึ้นเบาๆ
ด้านหลังแฮร์รี่ ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองเอลฟ์ตัวเล็ก
“แฮร์รี่ พอตเตอร์ เรียกด๊อบบี้ทำไมครับ”
เสียงแหลมสูงถามขึ้น ดวงตาใสแป๋วคู่นั้นมองมาที่แฮร์รี่ด้วยความสงสัย
“ชู่ว์ เบาๆ หน่อย ด๊อบบี้” เขายกมือขึ้นจุ๊ปาก
กระซิบกระซาบกับด๊อบบี้ พลางก้มตัวลงไปหา
ทำให้ด๊อบบี้ต้องก้มตามเหมือนกำลังมีลับลมคมใน “คือ ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อย”
“ว่ามาได้เลยครับ สำหรับ แฮร์รี่ พอตเตอร์”
ด๊อบบี้พูดพลางยิ้มอย่างนอบน้อม
“ฉันหิว นายช่วยเอาอาหารอะไรไปให้ฉันที่ห้องหน่อยได้ไหมด๊อบบี้
วางไว้ข้างๆ เตียง ไม่ต้องรอฉันนะ แล้วนายก็ไปพักผ่อนได้ ฉันกำลังเดินกลับหอคอย”
“ได้ครับ ภายในสามสิบวินาที”
แฮร์รี่ยิ้ม “ขอบใจมาก ด๊อบบี้”
เสียง ‘ป๊อบ’ ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อด๊อบบี้หายตัวไป
“พอตเตอร์!”
แสงไฟสว่างพรึ่บขึ้นด้านหลัง
พร้อมเสียงเรียกกราดเกรี้ยวคุ้นหู
แฮร์รี่สะดุ้งเฮือก ลื่นเกือบหงายลงไปกับพื้น
แต่กระแทกเข้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังจึงไม่ล้มลงไป
สเนปกระชากแขนแฮร์รี่ คว้าตัวเขาหมุนไปเผชิญหน้า
“เธอมาทำอะไรกลางดึกคนเดียวแบบนี้”
เสียงเย็นชาของสเนปทำให้แฮร์รี่ตัวสั่น
เขาพยายามแกะมือของร่างสูงออก แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
ดวงตาสีดำมืดมองลงมาด้วยความเย็นชา “ผมเพิ่งออกมาจากห้องพยาบาล
กำลังเดินกลับหอคอยฮะ” นี่เป็นคำพูดสัตย์จริง
“แล้วเมื่อกี้เธอคุยกับใคร”
“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้า
ร่างสูงบีบแขนเขาแรงกว่าเดิมจนแฮร์รี่นิ่วหน้าเล็กน้อย
“เธอคิดว่าฉันโง่หรือ พอตเตอร์”
ร่างบางส่ายหน้าด้วยความหวาดหวั่น “ผมไม่ได้คุยกับใคร”
“อย่า โก หก” สเนปพูดช้าๆ ชัดๆ เสียงต่ำ
ใบหน้าห่างจากเขาเพียงคืบ
แฮร์รี่เม้มปาก ส่ายหน้า “ผมเปล่าฮะ”
“โอเค” ดวงตาสเนปดำมืด “ถ้าเธอจะโกหก ฉันก็จะทำให้เธอพูด”
จบคำพูดนั้น แรงผลักของสเนปทำให้แฮร์รี่ถอยหลังไปติดกำแพง
ร่างสูงใหญ่เบียดชิด มือหนาจับแขนทั้งสองข้างแน่น
ริมฝีปากอุ่นประทับลงมาโดยที่เขาไม่มีโอกาสต่อต้าน อย่างรุนแรง และแม่นยำ
เป็นวินาทีที่ทุกอย่างดูมึนเบลอไปหมด ในสมองว่างเปล่า
ไม่เข้าใจ สับสน วาบหวาม หวาดกลัว ทุกอย่างตีสลับกันไปมาจนแฮร์รี่เหมือนสติหลุดลอยไปชั่วขณะ
เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ความนึกคิดกลับมา
ถึงจะยังไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์ แฮร์รี่พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม
ดิ้นรนต่อต้าน พยายามจะร้องออกมา แต่กลายเป็นการเปิดทางให้ลิ้นอุ่นนั่นแทรกเข้ามาสำรวจความหวานภายใน
สเนปปล่อยมือจากการจับกุมแขนทั้งสองข้างนั่น โอบรอบตัวแฮร์รี่เข้ามาแทน ต่อให้แขนสองข้างนั่นจะทุบเขาเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม
แต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้
แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น
ยิ่งถูกร่างสูงสัมผัส เบียดแนบชิด ริมฝีปากที่บางทีก็ดุดันรุนแรง บางทีก็หยอกล้อราวกับจะหาทางให้เขายอมแพ้ ต่อให้เขาต้องการอย่างยิ่งที่จะต่อต้าน
แฮร์รี่กลับรู้สึกได้ว่า
เขาต้องต่อต้านความรู้สึกของตัวเองที่กำลังพุ่งขึ้นเช่นกัน
ความมืดรอบตัว มีเพียงแสงจันทร์ส่องเข้ามา
หอคอยฝั่งตะวันตกซึ่งไร้ผู้คน มีเพียงเสียงหอบหายใจ และการสัมผัสของคนสองคน
“ไม่ม่ม่…ปล่อยผม” แฮร์รี่พยายามต่อต้าน อย่างเสียเปรียบ เพราะสัดส่วนที่เล็กกว่าอย่างไร้ทางสู้
“อื้อออ… ปล่อยผมนะ … อย่า…”
มือใหญ่นั่นลูบและสัมผัสไปทั่งเรือนร่างเขา และยิ่งดึงเข้าไปให้แนบชินจนแฮร์รี่รู้สึกได้ถึงความต้องการของร่างสูงที่กลับยิ่งทำให้เขารู้สึกหมดแรงและเริ่มตอบสนองอย่างไม่อาจห้ามตัวเองและช่วยไม่ได้
“พอต…เตอร์…” สเนปหายใจหอบ กัดริมฝีปากล่างของร่างบาง และเม้มอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ยิ่งคนตัวเล็กกว่าตอบสนอง ถึงจะเป็นเพียงความลืมตัวที่ยังคงต่อต้าน
ความหอมหวาน และกลิ่นฟีโรโมนที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบๆ
ทำให้เขาเลือกที่จะปล่อยทุกอย่างไปตามอารมณ์ของตัวเอง
แม้จะดูเหมือนมั่นคงในเวลาปกติ แต่ร่างบางกลับทำให้เขาสั่นเทากับความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาโดยที่เขาต้องหยุดมัน
“ศาส …ตรา…จารย์…” แฮร์รี่หายใจหอบ ทั้งต้องการ ทั้งต่อต้าน พยายามผลักเขาออก
น้ำตาคลอด้วยความสับสนและเจ็บปวด “…อย่า…”
สเนปถอนริมฝีปากช้าๆ มือเลื่อนขึ้นมาบีบแขนแฮร์รี่แน่น
ดันเขาชิดติดกำแพงด้วยเรือนร่างตัวเอง
เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของแฮร์รี่ “แค่เธอพูด พอตเตอร์”
สเนปจัดระเบียบความคิดของตัวเอง พยายามหายใจให้ช้าลงจนเกือบจะเป็นปกติ
“ผมแค่คุยกับด๊อบบี้” เสียงเด็กหนุ่มสะอื้นเบาๆ
แทบจะไม่รู้ถ้าไม่สังเกตุ “แค่ขอให้เอาอาหารหรืออะไรก็ได้มาให้
เพราะผมไม่ได้กินอาหารเย็น”
“เลิกโกหกสักทีพอตเตอร์
ถ้าพรุ่งนี้ฉันบังเอิญทำสัจจะเซรุ่มหกลงไปในน้ำฟักทองของเธอเพียงแค่สักสองสามหยด…” สเนปหยุดค้างคำพูดไว้แค่นั้น
มองเด็กหนุ่มด้วยสายตาคาดคั้น
“ผมไม่ได้โกหก” แฮร์รี่ตัวสั่นเทา ไม่ได้หวาดกลัวกับคำคู่ของเขา
แต่หวาดกลัวกับน้ำเสียงคุกคามนั้น “ปล่อยผมนะ!” แฮร์รี่ทุบเขาและดิ้นรน
ตัวสั่นเทา แต่สเนปไม่ได้มีท่าทีสงสารเขาเลย
ร่างสูงบีบแขนเขาแน่น “เธอก็เหมือนพ่อของเธอ พอตเตอร์
เย่อหยิ่ง จองหอง โกหกปลิ้นปล้อน!”
“คุณไม่มีสิทธิ์ว่าพ่อผม!”
“ทุกอย่างที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น! เธอก็เหมือนพ่อเธอนั่นแหละพอตเตอร์
เลวร้ายไม่ต่างกัน!”
สิ้นสุดคำพูด เขาผลักแฮร์รี่ราวกับขยะแขยงเต็มทน
จนร่างบางกระเด็นล้มลงไปกระแทกกับพื้น
แฮร์รี่ตะเกียกตะกายลุกขึ้น ทันทีที่ยืนเต็มความสูง
มือข้างขวาของเขายกขึ้น ตบลงไปบนหน้าของร่างสูงโดยแรง แม้จะลังเลเพราะความหวาดกลัว
แต่ก็ไม่อาจทนกับคำสบประมาทนั้นได้ “คุณมันบ้าที่สุด!”
ด้วยอารมณ์ทุกอย่างที่ดูเหมือนจะไม่สามารถหยุดความรุนแรงได้
วินาทีนั้นแฮร์รี่วิ่งหนีเขาไป
ถ้าหากสเนปไม่ได้คิดไปเอง เด็กหนุ่มนั่นร้องไห้หรือเปล่า?
แต่ความเจ็บปวดที่เขาเคยเผชิญ
แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับเด็กนั่นด้วยซ้ำ
เขาเคยเจ็บเท่าไหร่ ร่างบางนั่นต้องเจ็บมากกว่า เหมือนที่คนเป็นพ่อของเด็กนั่นเคยทำกับเขา!
สมควรแล้ว!
สเนปเดินตรงดิ่งกลับไปยังคุกใต้ดิน เดินเข้าไปยังห้องนอนตัวเอง
ทันทีที่ประตูปิดลง เขาผลักขวดแก้ว เขวี้ยงทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
ระบายอารณ์ของตัวเองทั้งน้ำตา
ต่อยกระจกให้แตกออกเป็นเสี่ยงเมื่อเห็นคนที่สะท้อนอยู่ในนั้นด้วยความเกลียดชัง
เลือดใหลอาบมือร่างสูง พายุในใจค่อยๆ ถูกพัดไปทีละนิด น้ำตาที่ใหลไม่หยุด ความอ่อนแอที่เขาสาบานว่าจะไม่มีทางให้ใครเห็นมัน
ชายหนุ่มที่ใจแข็งและเย็นชาต่อหน้าคนอื่นๆ ตอนนี้ลงไปนั่งอยู่กับพื้น ปล่อยให้ตัวเองน้ำตาใหลสะอึกสะอื้นด้วยความเกลียดตัวเอง โกรธแค้น
ชิงชัง
ความคิดเห็น