คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : กีฬาสีเริ่มแล้ว!! (เกิดขึ้นเพราะเธอ)
เท็นเท็น Say:
หลังจากที่เป็นฝ่ายให้คนอื่นรอ ฉันก็ต้องกลายมาเป็นฝ่ายรอคนอื่นบ้า แฮ่ๆ ปกติเวลามาเรียน
ตอนเช้าฉันจะมาถึงเป็นคนที่สี่ก่อนยัยซากูระเสมอ เนื่องจากด้วยความเคยชินและคิดว่าตัวเองขับ
รถมาเองเสมอเลยไม่เดือดร้อนจนต้องไปยืนรอรถเมล์เหมือนคนอื่น แต่ติดตรงที่ฉันมักลืมคิด
เสมอว่ารถมันติด และก็นั้นแหละกว่าจะขยับมาถึงโรงเรียนได้ก็เกือบคนสุดท้ายทุกที และวันนี้ที่
ฉันมาเช้าได้เพราะ... เนจิมารับ (.///.) แฮ่ๆ พอเป็นแฟนกันมาได้สักสองสามอาทิตย์เขาก็เริ่มห่วง
สวัสดิภาพของฉัน เนื่องฉันเป็นพวกเหม่อเล็กน้อยถึงปานกลางจึงมักเกิดอุบัติเหตุกับรถเล็กน้อย
บ่อย เนจิเลยตัดสินใจไปรับไปส่งฉันแทน แฮ่ๆ ฉันเลยได้มาเช้าพร้อมฮินาตะที่มักมาเป็นคนแรก
“อ้าว เฮ้ เท็นเท็น เธอมาเช้ากับเขาเป็นด้วยเหรอ” เทมาริที่เพิ่งโบกมือลาน้องชายสุดหล่อแล้วเดิน
ตรงมาหาฉัน ทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะก่อนที่เธอจะมา
“ก็แบบ อยากตื่นเช้าบ้างไรบ้างไม่ได้หรอ”
“-_-” ทำไมเธอทำหน้างั้น
“เปล่าหรอกค่ะ พี่เนจิไปรับ ^^”
“ฉันว่าละ” เทมาริพูดเสร็จก็หัวเราะลั่นออกมาแล้วนั่งลงกับโต๊ะ
“ฮินาตะอ่า” ฉันหันไปโวยวายใส่ฮินาตะเล็กน้อยที่เปิดเผยความลับฉัน แล้วยัยนี้ก็หัวเราะออกมา
โอ้ย สนุกใช่มั้ย สองพี่น้องคู่นี้มันชอบแกล้งฉัน
“หาว เอ๊ะ! เอ๊ะนั้น เท็นเท็นนิ” และที่ตามมาติดๆก็อิโนะ จะสงสัยไรกันนักหนา
“ก็แบบ..”
“เนจิไปรับมา” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เทมาริก็แทรกขึ้น ดีจ้าดี - -
“ฮ่าๆ สมควร กว่าจะมาได้ ให้สามีไปปลุกถึงเตียงอะดีแล้ว”
“บ้า!” แล้วฉันก็หยิกยัยอิโนะไปทีนึง โทษฐานพูดจาตรงเกินไป
“โอ้ยๆ อะไรละ หรือไม่จริง?” จริง
“(.///.)”
“โด่ว ทำมาเขินๆ”แล้วฉันก็โดนทำร้าย หนอย อย่าถึงตาเธอบ้างนะ
“แล้วเมื่อไรซากูระจะมา” เทมาริถามขึ้นหลังจากเริ่มแกะขนมกิน
“คงห้านาทีก่อนเข้าห้องเรียนนะ” อิโนะแล้วหยักไหล่ทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ
“ก็ว่างั้น” ฉันนั่งเท้าก่อนก่อนจะหันหน้าไปเจอกับ
“นินทาไรฉัน -_-” ซากูระ!
“เฮ่ย!” พวกฉันทั้งหมดร้องออกมาอย่างตกใจ
“ไมมาเช้าได้” อิโนะถามออกไปอย่างสงสัย ซากูระทำหน้าเซ็งๆแล้วชูโทรศัพท์ขึ้นมาที่หน้าจอ
โชว์ชื่อคนโทรเข้าอยู่ “ซาสึเกะ” อ่ออออ เก็ทละ
“ฮ่าๆ สามีโทรตามเหรอจ๊ะ”
“ไม่ตาม จิก -_- โทรไรนักหนาตั้งแต่เช้า” ซากูระบ่นแล้วหาวออกมาเป็นระลอก จ๊ะ บางทีซากูระ
กับชิกามารุอาจเป็นแฝดกันก็ได้นะ
“ฮัลโหล อืม ถึงแล้ว อืม เจอกัน” ซากูระรับโทรศัพท์คุยอยู่สามสี่คำแล้ววางสาย ยัยนี้ไม่น่ามี
โทรศัพท์เนอะ
“แล้ววันนี้พวกรุ่นพี่นัดกี่โมง”
“คาบโฮมรูมเลยค่ะ เพราะพวกพี่เขาอยากประชุมกับเราก่อนที่จะไปคุยกับนร.คนอื่นๆ ซึ่งวันนี้
เราก็จะไม่ได้เรียนอะไรกันเลย” ฮินาตะร่ายเป็นชุด รู้สึกดีจัง เพราะอารมณ์ตั้งใจเรียนฉันยังไม่มี
เท่าไร
“อีกตั้งครึ่งชม.” อิโนะยกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วเครื่องสำอางขึ้นมา “เมื่อเช้าโบ๊ะไม่ทั่วเลย”
“ฉันนอนละ” ประโยคนี้มีเจ้าของแค่คนเดียว ซากูระ พูดจบก็ฟุบลงไปเลย เฮ้อ ฉันก็ง่วงแหะ
นอนด้วยดีกว่า
ห้องประชุม
“เอาละเด็กๆหลังจากที่เฮฮาปาร์ตี้กันเมื่อวานมาแล้ว เราควรมาเริ่มคุยกันแบบจริงจังได้แล้วละ”
พี่โคนันพูดแล้วกระดกเอ็มร้อยห้าสิบ เอ่อ ไหวมั้ยค่ะ
“เรื่องที่จะคุยวันนี้ก็อย่างที่บอกเมื่อวาน เรื่องกีฬาสีจะมีขึ้นเดือนหน้า โรงเรียนอยากให้จัดเร็วขึ้น
เพราะไม่อยากให้มันไปชนกับสอบปลายภาคของพวกเธอ และเราใช้เวลาไปกับการเข้าค่ายมาก
เกินไปเราเลยจะรีบจัดการเรื่องทุกอย่างให้เสร็จภายในสองสามวันนี้ และอย่างที่รู้กัน กีฬาสีของ
ที่นี้ไม่ได้จัดเป็นสีๆเหมือนโรงเรียนอื่น เราจะมีแค่สองสีคือสีฟ้าและสีชมพู สีฟ้าเป็นฝั่งของ
ผู้ชายและสีชมพูคือฝั่งของผู้หญิง ในปีนี้ ชิกามารุและเทมาริที่เป็นคิงจะได้เป็นประธานของแต่
ละสีมีหน้าที่ควบคุมทุกอย่าง รวมทั้งพวกเธอสี่คนที่จะต้องรับหน้าที่เป็นหัวหน้าควบคุมส่วน
ต่างๆ ส่วนพวกพี่เป็นกรรมการนักเรียนมีหน้าที่ตัดสินคะแนนเพื่อความเป็นธรรมเท่านั้น” พี่เพน
ร่ายยาวแทบจะไม่หายใจ งานนี้สนุกแน่ ฉันหันไปมองซากูระที่อยู่ข้างๆและยัยนั้นก็หันมาทาง
ฉันเหมือนกัน เราทั้งสองส่งยิ้มมุมปากให้กัน
“เอาละจากนี้งานที่พวกเธอต้องทำก็คือ ออกแบบเสื้อกีฬาของฝั่งตัวเอง สโลแกน ป้ายเสตน กอง
เชียร์ เชียร์ลีดเดอร์ ขบวนพาเหรด และทีมของแต่ละสี ส่งพวกพี่ภายในอาทิตย์หน้า บ่ายนี้พวกพี่
จะเรียกร่วมนร.ทุกคนและชี้แจงเรื่องพวกนี้อีกที พวกเธอก็แยกย้ายกันไปตัดสินใจว่าใครจะเป็น
หัวหน้าฝ่ายไหน จะได้ไม่วุ่นวายตอนแยกเข้าสี โอเค ก็ไม่มีอะไรแล้ว มีใครจะถามอะไรอีกมั้ย”
“ไม่มีค่ะ/ไม่มีครับ”
“งั้นก็แยกย้ายกันไปคุยได้แล้ว ห้องประชุมของสีชมพูอยู่ที่ห้องประชุมกลาง ส่วนผู้ชายอยู่ที่
สนามบาสส่วนใน เดี๋ยวพี่จะให้พนักงานเปิดแอร์ไว้ให้ โอเค ไปกันได้ละ”
“ค่ะ/ครับ”
“พี่เพนค่ะ” พวกเราที่กำลังลุกออกจากห้องก็ต้องหยุดชะงักเพราะซากูระที่เรียนพี่เพนเอาไว้
“ว่าไง มีอะไรเหรอ”
“หัวหน้าคุมงานมีสิทธิลงแข่งกีฬามั้ยค่ะ”
“อืม ก็มีนะถือเป็นการช่วยสี ถ้าไหวนะ มีคนจะลงเหรอ”
“ลง” ฉันกับซากูระพูดออกมาพร้อมกัน ทั้งห้องมองพวกฉันสองคนอย่างอึ้งๆ อะไรก็กีฬาสีมัน
ก็ต้องแข่งกีฬานะสิ
“นรกแล้ว”
อิโนะ Say:
ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ห้องประชุมประจำสีตัวเอง ฉันกำลังจ้องยัยสองคนนี้ที่อยู่ดีๆก็อยากแข่ง
ขึ้นมา เท็นเท็นนะฉันเข้าใจยัยนี้บ้าพลังแถมเป็นนักกีฬาอยู่แล้ว แต่ซากูระเนี่ยสิ ยัยนี้เก่งก็จริง
ชนะทุกกีฬา แต่ไหงปีนี้อยากลงเล่นทั้งๆที่ปกติขอร้องแทบตายไม่ลง
“อะไร -_-” ซากูระหันมาถามฉันที่จ้องหน้าอยู่นาน
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย อยู่ดีๆก็ลงแข่ง” ฉันถามออกไปพร้อมกับรับห่อขนมที่ยัยนี้ยื้นมาให้แกะ ฟัง
คำถามฉันมั้ยเนี่ย
“คลายเครียด” ชัดเจน
“เดี๋ยวฉันไปรับเด็กนร.สีเรามาก่อน ป่านนี้คงคุยเสร็จแล้วละ” เทมาริพูดหลังจากดูนาฬิกา ตอนนี้
ประมาณสองโมงกว่าแล้ว
“เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนค่ะ” แล้วฮินาตะก็ออกไปเป็นเพื่อนเทมาริ เฮ้อ อยากปิดเทอมแล้วอ่า กว่า
จะปิดก็อีกตั้งเดือนกว่า พอกีฬาสีเสร็จ ก็สอบต่อ มันจะนรกแล้วเยี่ยงนี้
“เฮ้ๆ ฉันเอารายการที่เราต้องรับผิดชอบมาแล้วนะ” เท็นเท็นที่หายตัวไปนาน เดินเข้ามาหาพวก
เราพร้อมแฟ้มเอกสารสี่ห้าชุดได้ ฉันไม่ชอบอ่านนะยะ -_-“
“พี่เพนบอกว่าแฟ้มสีขาวอันนี้เป็นของเทมาริ ส่วนพวกนี้ก็เป็นเอกสารเกี่ยวกับส่วนต่างๆในงาน
กีฬาสี ก็มีพวก กองเชียร์ กีฬา พาเหรด แล้วก็สวัสดิการต่างๆรวมถึงพวกปฐมพยาบาลด้วย” เท็น
เท็นอธิบายไปพร้อมกับยื้นเอกสารส่วนต่างๆให้ นี้แนะ! อันนี้ต้องเป็นของฉันแน่นอน ฮี่ๆ กอง
เชียร์จ๋า หลีดพร้อม!
“ฉันจอง!”ฉันพูดพร้อมกับดึงแฟ้มเกี่ยวกับกองเชียร์มากอดไว้
“ฉันว่าไม่มีใครแย่งเธอหรอก - -“ ” ยัยเท็นเท็นพูดพร้อมกับทำหน้าเอือมใส่ฉัน ชิ ไรยะ
“ซากูระ เธอละจะเอาอะไร” ฉันหันไปถามคนที่นั่งข้างๆฉันที่เงียบไปอยู่นานโข ก่อนจะพบว่า
ยัยนี้กำลังทำตาปรือเหมือนเข้าใกล้การบรรทมเต็มที่
“หือ?” เหมือนยัยนี้จะไม่ได้ฟังอะไรเลย - -
“ก็งานพวกนี้ไง”
“ฉัน... ต้องทำด้วยเหรอ -_-?” นั้น มันยังมีหน้ามาถาม
“ทำ!!” ฉันกับเท็นเท็นพูดออกมาพร้อมกัน ถ้าไม่ให้งานยัยนี้ทำ เชื่อสิ ยัยนี้จะไม่มาทางมา
โรงเรียนเด็ดขาด เพราะ การนอนนั้นคือชีวิต - -
“อ่ะ เอานี้ไป ฉันเลือกให้ กีฬา ฉันรู้เธอคุมได้” ยัยเท็นเท็นเลือกให้เสร็จพร้อมกับจับมือแล้วทำ
หน้าเป็นกำลังใจ ทำนองว่า “สู้ๆเธอทำได้”
“-_-”
“แล้วเธอละเท็นเท็น ปกติคุมกีฬานิ เธอจะเลือกอันไหน” ฉันหันไปถามยัยนี้บ้าง เพราะปกติเท็น
เท็นผู้มีดีเรื่องกำลังมักจะดูแลเรื่องนี้เสมอ มองดูจากหน้าตาแล้ว.... มันต้องมีความคิดอะไรแน่ๆ
ไอหน้ายิ้มๆชวนสยองเนี่ย
“หึหึ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะดูแลเรื่อง สวัสดิการและปฐมพยายาม วะฮะฮ่า ความสบายหาได้
จากที่นี้” ฉันกะไว้แล้วเชียว -_-
แอ็ด!
“ไม่ได้หรอกเท็นเท็น ฉันเพิ่งเจอพี่เพนมาเขาบอกว่า พวกสวัสดิการและปฐมพยาบาลเราจะให้
พวกรุ่นน้องทำ มันง่ายเกินความสามารถเราไม่ต้องใช้กับมัน พี่เพนเขาบอกมาอย่างนี้นะ” เทมาริ
ที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ดับฝันยัยเท็นเท็นทันที ฮ่าๆ หน้าตายัยนี้บ่งบอกถึงความเสียดายอย่างสุดล้น
“งั้นคุณเท็นเท็น มาดูแลเรื่องพาเหรดกับฉันสิค่ะ เรื่องนี้ฉันดูแลคนเดียวไม่ไหวหรอก” ฮินาตะ
เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและขนม... อืม ให้ซากูระสินะ
“ขอบใจ ฮินาตะ” เสียงขอบคุรของซากูระทำให้ฉันรู้ว่ายัยนี้ได้ฟื้นคืนชีพจากการหลับใหลแล้ว
“เฮ้อ เอางั้นก็ได้ ลองอะไรใหม่ๆบ้างน่าจะดี” เท็นเท็นพูดพร้อมกับกอดแฟ้มพาเหรดเอาไว้ แหม
นั้นมันท่าฉันนะ! (มีงี้ด้วย)
“เอาละ กรุณานั่งกันให้เป็นแถวตอนลึก และเรียงแถวตามห้องให้เป็นระเบียบจะได้รู้ว่าใครอยู่
ห้องไหน วันนี้ที่พวกเราเรียกมาคุยก็คือเกี่ยวกับ....... ” เทมาริกำลังสาธยายอยู่ พวกฉันเลยมีเวลา
ระดมหัวกันคิดเรื่องทีมงานของสี
“อืม... อันนี้คือที่ฉันคิดไว้คราวๆนะ อยากให้มันออกมาเป็นเกี่ยวกับฤดูกาลและประเพณีต่างๆ
ของญี่ปุ่น เพราะแต่ละฤดูก็จะมีอะไรไม่เหมือนกัน ทั้งการแต่งตัว อาหาร อากาศ และมันสื่อ
ความเอกลักษณ์ของประเทศออกมาได้มากที่สุดด้วย” ฉันเริ่มออกความคิดเห็นคนแรก แล้วหยิบ
กระดาษที่ทำมาเกี่ยวกับฤดูกาลของญี่ปุ่นออกมาให้ดู
“ฉันชอบนะค่ะ พาเหรดก็คิดง่ายด้วย ฉันอยากใส่ชุดกิโมโนจังเลย”
“เฮ่ยๆ ฉันก็ชอบ พาเหรดก็แบ่งเป็นสี่โซน ตามฤดู เฮ่ยๆ เจ๋ง”
“ใช่มั้ยล้า ที่ฉันคิดไว้ ก็จะมีพวกเราห้าคนเนี่ยแหละอยู่ในขบวนด้วย แต่งตัวตามฤดูต่างๆ เอาตาม
แบบสมัยก่อน ยัยเทมาริที่เป็นประธานก็แต่งให้เริ่ดไปเลย” ฉันบอกอย่างสนุกสนานพร้อมกับใน
หัวก็คิดชุดๆไว้มากมาย
“-_-”
“หื้ม?” ฉันรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากด้านหลัง ฉันเลยหันไปมอง โถ่ ยัยซากูระนี้เอง อย่าบอกนะ
ว่าไม่เห็นด้วย
“ฉันไม่แต่งชุดเด็ดขาด”
“ไม่ เธอต้องแต่ง”
“ไม่แต่ง”
“ต้องแต่ง”
“ไม่...”
“หยุดๆ เอาเป็นเรื่องแต่งไม่แต่งเนี่ยไว้ค่อยคิด ฉันเอาทีมที่เธอพูดนั้นแหละอิโนะ แล้วออกไป
บอกเด็กๆหน่อย ตอนนี้ฉันคอแห้งจะตายละ” เทมาริเข้ามาหยุดการวิวาทของฉันกับซากูระไว้
ก่อน แล้วเดินไปหาน้ำดื่ม ฉันลุกขึ้นเตรียมเดินออกไปพูด ทำให้ฉันประสานสายตากับซากูระ
แวบหนึ่ง
“เชอะ”
“ชิ”
เท็นเท็น Say:
ตอนนี้พวกเราลงมาพักกลางวันแล้ว เฮ้อ เหนื่อยชะมัด ฉันแทบจะสลบคาโต๊ะ กว่าจะเจรจาหาน้องมารวมขบวนด้วยได้ โอ้ย ขาแทบลาก โรงเรียนนี้ก็ดันรับเด็กแบบไม่จำกัดจำนวน แล้ว
คิดดูว่ามันจะมีกี่คน อ็อก อยากตาย
“เฮ้ เท็นเท็น ไปซื้อข้าวกัน เธอจะมานอนเลื้อยบนโต๊ะหาข้าวกินไม่ได้นะ” อิโนะเดินมาลากฉัน
พร้อมกับคำพูดที่แสนจะเจ็บปวด นี้เธอเห็นฉันเป็นอะไรห๊า
“แล้วซากูระไปไหนเนี่ย” ฉันพูดขึ้นเพราะหลังจากออกจากห้องมาฉันก็ไม่เห็นยัยตัวเล็กของฉัน
เลยนะ
“คุณซากูระกำลังหานักกีฬามาลงแข่งอยู่ค่ะ” อ่า นั้นสินะ เพราะหลังจากโดนอิโนะปลุกให้ตื่นมา
ทำงานยัยนั้นก็หายจ๋อมไปเลย - -“
“เฮ้ เป็นไงบ้าง” มือใหญ่อบอุ่นถูกวางลงบนหัวฉันก่อนที่จะเจ้าของมือจะชะโงกหน้ามาหาฉัน
พร้อมกับดวงตาสีขาวนั้น
“เหนื่อยจะตายแล้ววว” ฉันพูดเสียงยานคางแล้วลุกเดินจับมือไปซื้อข้าวกับเนจิ
“เหมือนกันเลย ไม่คิดว่าการที่ต้องมาดูแลเองมันจะเหนื่อยอย่างนี้” เนจิทำหน้าเนื่อยๆ นั้นเลย
เรียกเสียงหัวเราะจากฉันได้
“เย็นนี้ไปกินไอติมกัน จะได้มีแรงทำงานในวันต่อไป” ฉันกำมือฮึดสู้ขึ้นมา
“ฮ่าๆ เอาสิ”
ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับเนจิที่ถือข้าวให้ ก็พบกับเพื่อนสนิทของเนจิที่ตอนนี้ทำหน้าบูด
เป็นตูดหมึก ซาสึเกะนั้นเอง เป็นอะไรหว่า
“เป็นอะไรของนาย ทำหน้าเป็นขี้ไม่ออก” เนจิทักทายเพื่อนรักแล้วเดินเข้าไปหา
“รูระบายฉันขับถ่ายดี -_- ซากูระไปไหนเนี่ย” นั้นฉันว่าละ เอ๋ ซากูระยังไม่กลับมาอีกเหรอ
ปึง!!
เสียงดังของแฟ้มที่ลอยมากระแทกกับโต๊ะทำให้ฉันสะดุ้ง ฉันมองไปยังคนที่โยนมันมาก่อน
จะเจอบุคคลที่หายสาบสูญ
“หิว เหนื่อย” ซากูระเดินเข้าไปหาซาสึเกะก่อนจะนั่งลงแล้วซุกหน้ากับไหล่ของซาสึเกะ
“ไหวมั้ยหื้ม” ซาสึเกะยกมือขึ้นมาจับหน้าซากูระขึ้นมาดูก่อนจะถามเสียงอ่อนโยน แล้วทำไมฉัน
ต้องมาสาธยายอิริยาบทของคู่นี้ด้วย -_-
“หวายยย” โอเค หวายยย ของยัยนี้คือการหลับตาและเลื้อยลงไปนอนกับโต๊ะ แต่ซาสึเกะดันจับ
หัวขึ้นให้นอนทับแขนตัวเองแทน ยัยตัวเล็กของฉันช่างน่าสงสาร
“ฉันซื้อข้าวให้มั้ยซากูระ” ฉันเดินไปหาแล้วยกทือลูบหัวเบาๆ ซากูระพยักหน้าให้พร้อมกับ
หลับใหลไปไหนทันใด
“เดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้ นายนั่งไปเถอะ” เนจิพูดเมื่อซาสึเกะทำท่าจะยกหัวซากูระขึ้น
“ขอบใจนะ”
หลังจากครบองค์ประชุม ไม่ใช่ละ หลังจากพร้อมหน้ากันทั้งสิบคนแล้ว เราจึงเริ่มลงมือกิน
ข้าวกันอย่างเงียบเชียบ เพราะความเหนื่อย หิว หรืออะไรต่างๆทำให้เราคิดว่า อาหารตรงหน้าชั่ง
มีความสำคัญมากกว่าคนนั่งข้างๆยิ่งนัก
“เอ้อ เย็นนี้ฉันจะไปกินไอติม ไปกินด้วยกันมะ” ฉันเงยหน้าไปถามพวกเทมาริและทุกคนบน
โต๊ะที่ตอนนี้ใกล้อิ่มกัน
“ห๊ะ” เสียงร้องคนข้างๆทำให้ฉันหันไปมอง ก็เจอเนจิที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แฮ่ๆ
“กินหลายคนสนุกดี แฮ่ๆ” ฉันบอกเนจิก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆไปให้ เนจิถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
แล้วยกมือขึ้นมายีมผมฉันเบาๆ
“เอาสิ”
“ฉันไป ฮือออ ฉันไม่ได้ขนมหวานมานานขนาดไหนแล้วนะ” เทมาริร้องออกพร้อมทำหน้า
เหมือนกำลังนึกเมนูของหวานในอากาศ
“ตะกละ” ชิกามารุคู่กัดตลอดการของเทมาริ พอหมอนี้พูดเสร็จก็กินข้าวต่ออย่างไม่สะทก
สะท้านทั้งๆที่เพื่อนฉันแบจะวางระเบิดหมอนี้อยู่แล้ว
“นี้นาย!!”
“ใจเย็นๆ เอาเป็นว่าพวกฉันไปกินด้วยนะ” อิโนะที่เป็นคนกลางนั่งขั้นระหว่างชิกามารุกับเทมาริ
ก็ทำการสงบศึกลงได้
“เดี๋ยว!”
“ว่าไงซากูระ” ฉันหันไปหาซากูระที่หยุดกินข้าวแล้วขมวดคิ้วมองมาทางพวกฉัน
“ฉันไม่.....”
“หยุด สต็อบ! ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร เธอคงกำลังจะบอก “ฉันไม่ไป มันคือเวลานอนของฉัน”
เธอช่วยหยุดนอนสักชั่วโมงสองชั่วโมงได้มะ ไปเฮฮา เดี๋ยวฉันเลี้ยงเธอเองเลยอะ” ยัยอิโนะร่าย
ยาวกับซากูระอันที่จริงสองคนนี้สนิทกันมากนะ แต่ไม่รู้ทำไมมองหน้าแล้วกัดกันตลอด -_-
“แน่ใจว่าเลี้ยง” ซากูระถามกลับพร้อมกับยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างชั่วร้าย
“ก็จริงนะสิ แต่..เอ่อ.. อย่ากินเยอะนะยะ ฉันเพิ่งลงเงินไปกับเครื่องสำอาง”
“โถ๊ะ แล้วทำมาเป็นเลี้ยง”
“ฮ่าๆ” พวกฉันหัวเราะออกมาพร้อมกัน สองคนนี้กัดกันแล้วทำฉันขำตลอด
“เอ่อ.......” หื้ม ใครมา เอออ่อ แถวนี้ พวกฉันทั้งโต๊ะหยุดหัวเราะแล้วหันมองมาด้านหลังฉัน ฉัน
เลยมองตามบ้าง.......คาริน
“เธอมีอะไรรึเปล่า” เทมาริที่เห็นว่าทั้งโต๊ะเงียบอยู่นานเลยเอ่ยถามคนแรก
“ฉัน...”
“หื้ม?”
“ฉันจะมาลงเป็นเชียร์หลีดเดอร์.....ได้รึเปล่า” แล้วคารินกับพวกเพื่อนก็ทำเป็นมองไปทางอื่น
ฉันรู้ว่ายัยพวกนี้เขิน ฮ่าๆ
“ได้สิ มาลงๆ”อิโนะยิ้มต้อนรับอย่างดี ก่อนจะยื้นกระดาษพร้อมปากกาไปให้ ฉันยิ้มมองภาพนั้น
อย่างอดรู้สึกดีไม่ได้ เรื่องแบบนี้คงเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มี...ซากูระ ฉันหันไปมองซากูระ ที่ตอนนี้
หันเท้าค้างไปมองทางอื่น แต่ฉันแอบยิ้มยัยนั้นยิ้มมุมปากด้วยนะ J
ความคิดเห็น