เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #222 : Chap.31-1 ก็........ เป็น.......ของ ..... นี่นา!!! ....

Chap.31 ก็........ เป็น.......ของ ..... นี่นา!!! ....

.........................................................................

.........................................................................

..........................................

................

ขณะนี้ ....... ผม ..... อยู่ภายในสถานการณ์

ที่แย่มากๆ .... ผม .... จะต้องต่อสู้สิ่งที่กำลังเจออยู่ในตอนนี้

"ร้องให้เหมือนลูกแมวสิ .... เวลากลัวก็จง .... ร้องให้เหมือนลูกแมวที่หวาดกลัวซะ ...."

เมื่อสิ้นเสียง ที่ออกมาจากริมฝีปาก ของหญิงสาวผมชี้ฟู ที่คร่อมร่างกายผมเอาไว้แล้ว

วิ้ง~~~~

...... ดวงตาของผม .....

ก็ค่อยๆเปร่งแสงสีแดงระเรื่อออกมา .....

ผมสามารถรู้สึกได้ เพราะ คอนแทคเลนส์นั้น พร่ามัวเต็มไปด้วยสีแดง...

แต่มันกลับ ยังมองเห็นชัดเจนอยู่ อย่างน่าประหลาด ... ผมไม่รู้จะอธิบายเหตุการณ์นี้ยังไง...

ผมจะต้อง ..... พูดออกไป .... อะไรสักอย่าง

ผมค่อยๆ อ้าปาก สั่นๆ หน้าแดงๆ

"เนี้ยะ ... .เนี้ยะ!!"

นี่ผมร้องอะไรออกไปเนี่ย .....

"..... ลูกแมวน้อยที่น่ารักของชั้น ......"

เธอยิ้มแล้วเอ่ยออกมาหลังจากคำพูดและท่าทีของผม

ลูกแมวน้อย .... ลูกแมวน้อยอะไร ... ไม่ใช่

"เนี้ยววว ... เนี้ยะ!! ...."

ผมร้องออกมาอีกครั้ง ..... ร่างกายของผมสั่นไหวไปหมด หางงองุ้ม หูตกสั่นเครือ

ทำไม! .... ทำไมกัน

"..... คิก .... ร้องเป็นเสียงน้องแมวแบบในการ์ตูนเลย.... ทั้งๆที่เวลาสั่งคนอื่นให้ร้องแบบแมว ก็จะร้องเป็น เมี้ยว แท้ๆ........ น่ารักจริงๆ ...... เหมือนลูกแมวน้อยที่หลุดมาจากจินตนาการเลยนะเนี่ยอิจิกะ"

เธอเอ่ยบอกผม ...... แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามา แทบจะแนบชิดกับใบหน้าผม

อะไรของยัยนี่ เนี่ย ..... ไม่สิ อะไรของเรากันแน่ .....

โดนยาควบคุมไปงั้นเหรอ!!!

โดนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ .....

ว่าแต่ยานี่มันควบคุมคนโดยไม่ต้องใช้ประจุของคนๆนั้นได้ด้วยเหรอ!!!

บ้าน่า .... เป็นไปได้ยังไงกัน!!! บ้าไปแล้ว ..... เราต้อง .... ทำอะไรสักอย่าง ต้อง .... ขู่

ให้ยัยนี่ออกไปจากตัวเราก่อน ....

ผมค่อยๆ จ้องเธอทำหน้าเขม็ง ห่อริมฝีปาก ....

"ฟ่อออออ!! .... ฟ่ออออออ!!"

ผมทำเสียงออกมายิงฟันแยกเขี้ยวใส่ หูตั้ง หางชี้เพื่อขู่

เดี๋ยวนะ .... มีอะไรแปลกๆไป ...

อึก ..... สมองเรา ทำไม ...... ถึง ..... ทำเสียงแบบนี้ออกมาหละเห้ย....

"อุ้บ ..... อ้า!!!! น่ารัก .... คิก ฮะๆๆ ...น่ารัก!!!! "

เมื่อเธอเห็นท่าทางของผม ก็ค่อยๆ เลื่อนหน้าออกยิ้มไปหัวเราะไปหน้าแดงไป

ก่อนจะเริ่มค่อยๆ ลูบช่วงหัวและจับใบหูของผมขยี้เบาๆ ไปมา ราวผมเป็นแมวของเธอ

"อิจิกะรู้มั้ย ......ตั้งแต่ชั้นเห็นพวกผู้ใหญ่ผลิตและทดลองยาที่คล้ายๆยาพิเศษของชั้นตัวนี้ กับเด็กๆในสตรีเวทย์สองมา.... ถ้าใช้คำสั่งสั้นๆแค่นั้นหน่ะ ด้วยสมอง และจินตนาการของมนุษย์แล้ว ไม่มีใครพฤติกรรมกลายเป็นสัตว์สมบูรณ์แบบ แบบนี้สักคนเลย รู้หรือป่าว .....อิจิกะนี่ ..... พิเศษจริงๆ .... ถ้าชั้นจะสั่งให้กลายเป็นแมวที่เชื่องกับชั้น ทั้งตัวและหัวใจหละก็ .... คงจะไม่ยากเลยสินะ"

จริงๆด้วย .... ยัยนี่ คุมเราอยู่ด้วยยา ..... ได้ยังไงกัน .....

แล้วยังจะคุมทั้งตัวและหัวใจ.....ได้อีก

ไม่นะเว้ย ..... ไม่ ไม่มีทาง!!!

"ฟุบบ ... ฟ่ออออ!!! เนี้ยว!!! ฟ่ออออออ!!"

ผมขู่เพิ่มขึ้น แยกเขี้ยว เกร็งด้วยใบหน้าโมโหโกรธหนัก ไม่พอใจที่สุด

แต่ก็ทำได้แค่เสียงแมว .....แบบในการ์ตูน

แต่เหมือนหน้าผม .... จะกลายเป็นหน้าน่ารักจนอลิชมองว่า .... น่ารักจนเธอหน้าแดงก่ำมากขึ้น

"อึก ..... นะ น่ารัก .... ฝ่าฟันน่ารักจริงๆ ..... เอาหละ ใจเย็นๆชั้น ..... ต้องทำขั้นตอนเพิ่มก่อน เพื่อสร้างความสนุกมากกว่านี้..... ต่อไป ..... ก็ อึก ... อา .... เมื่อชั้นคลายเวทย์ลมออก เธอจงมีปฏิกิริยาเหมือนลูกแมวตัวเมียที่ชื่ออิจิกะที่เชื่องกับชั้นผู้เป็นเจ้านายอย่างเคารพรัก.... การขยับร่างกายจงเหมือนลูกแมวด้วย .... และ ..... และ..... อืม .... ห้ามหนีไปไหน จงอยู่กับชั้นด้วย ..... และไม่ต้องร้องให้เหมือนลูกแมวที่หวาดกลัวแล้ว จงร้องในแบบลูกแมวที่เธอเป็นซะ ...... "

อลิช เอ่ยด้วยเสียงหิวกระหายเพิ่มขึ้น ....... เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่

ก่อนจะเริ่มใช้คำสั่งขึ้นมาอีก กับผม

ไม่ ... ไม่มีทาง

ไอ้คำสั่งบ้าๆนั่น ..... จะใช้สั่งเราเนี่ยนะ!!! เห้ย ไม่มีทาง!!!ไม่รับ!!! ไม่เอาเฟ้ย!!

"เนี้ยะ ...... เนี้ย!!!"

ผมพยายามส่ายหัวเพื่อไม่รับมัน ...... แต่ เหมือนมันจะ .... อยู่ในหัวผม ....

คำพูดพวกนั้นมันอยู่ในหัวผม ..... แย่หละ ... ไม่ ไม่!!!ลืมไปซะสิเว้ย!!!

อลิชค่อยๆลุกออกจากการนั่งคร่อมร่างกายผมแล้วมานั่งข้างๆ แทน

"ลม ..... ลม ..... สลาย"

เธอเอ่ยสั่งพลังของเธอทันใดนั้น ร่างกายผมก็เป็นอิสระ

....... แต่เมื่อสิ้นเสียงนั้น

วิ้ง~~~

ดวงตาของผม ก็เปร่งแสงสีแดงเรืองแสงมากขึ้น

ผมเป็นอิสระแล้ว ..... จะต้อง ..... ลุกขึ้นแล้วหนี

ฟุบ!!!

ร่างกายของผมพลิกตัวขึ้นมา ..... แล้วยืน 4 ขา แบบแมว .....

เห้ย .... อะไรฟระ ... หยุดนะ .... ตัวตรู ทำไม ... ถึงได้ยืนแบบนี้ ....

หน้าอกก็หนักจริง ..... บ้าเอ้ย ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น ...

ผมสีทองๆ ของผมมันปรกหน้าหมดแล้ว .... ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองมันดู อีโรติก้า ยังงี้ฟระ

"เนี้ยวววววว!!"

ผมร้องออกมาเสียงหวาน น่ารัก ...... แล้ว... ค่อยๆคลานเข้าไปหมอบที่ช่วงขาของอลิช

ไซร้ไปมา ...

"มี้ ...เนี้ยะ .... เนี้ยวววว เนี้ยว"

ผมยิ้มหวาน ..... และรู้สึกเหมือนมีความสุข มากที่ทำแบบนั้น

หูแมวของผมลู่ลง หางส่ายไปมาพร้อมบั้นท้าย แสดงอารมณ์แห่งความสุข ของผม

"น่ารักมาก ... อิจิกะ .... มามะ .... มากอดชั้นหน่อยเร็ว"

อลิชเอ่ยต่อระหว่างเห็นผมไซร้ที่ช่วงขาและตักของเธอ

.... แล้วเธอก็ค่อยๆนอนแผ่ลงบนเตียง แทน

ผมจ้องมองเรือนร่าง ชุดคอวี กางเกงยีนต์ขาสั้นถุงน่อง ที่เหมือนของผม แล้วเริ่มส่ายบั้นท้ายไปมาดุ้กดิ้ก

ราวกับ ..... ร่างกายผมอยากจะเข้าไปเล่นกับเธอ ....

"เนี้ย!!!"

ผมยิ้มหวาน .... ร้องตอบรับ แล้วขึ้นไปคร่อมบนตัวของเธอ พลางไซร้ไปมา .... และเลียเธอ

"แผลบ .... แผลบ .... เนี้ยะ.... เนี้ยว ...."

บ้า .... บ้าไปแล้ว แมวที่ไหนชอบเลียฟระ!!! แมวในสมองเราเหรอ

ไม่ใช่สิไม่ใช่เรื่องเลีย! .... แย่แล้ว ..... แย่แน่ๆ ...... หยุดนะตัวตรู ...... หยุดสิเว้ย!!

อึก ....

แต่ทำไม ... มันรู้สึกดีแบบนี้ ..... รู้สึกดีจนแทบจะหลงเลย ... การได้ไซร้และเล่นกับเจ้านายอลิชที่รัก?

เหมือนลูกแมวกำลังหลงเจ้านาย .... อลิชเป็นเจ้านายของอิจิกะ .....

อลิชเป็น .... เจ้านาย .... ของอิจิกะ ....

แล้วมันยังไงฟระ ... เราเป็น .....

ไม่!!! ยัยอลิชไม่ใช่ ... ไม่ใช่ เจ้านาย ....

ของเรา .... เราเป็นลูกแมวที่ชื่อ ..... อิจิกะ .....

เราเป็น ลูกแมวตัวเมียที่ชื่ออิจิกะ ..... ที่เชื่องกับเจ้านายที่ชื่ออลิช

อลิช เป็นเจ้านายของอิจิกะ

.......

.......................

........................................

ใช่แล้ว ก็ .... อิจิกะหน่ะ .... เป็นลูกแมวเชื่องๆ ของเจ้านายอลิชนี่นา!!!

อิจิกะรักเจ้านายอลิช!!!

"เนี้ย !!!! เนี้ยวววว เนี้ยะ!!"

อิจิกะ ร้องเพราะรักเจ้านายมากๆ เลย หางและหูของอิจิกะ ส่ายไปมา พร้อมด้วยรอยยิ้มมีความสุข

และ

อิจิกะก็ค่อยๆไซร้ไปมา กับเจ้านาย และยิ้มหวานให้เจ้านาย

"ฮึๆๆ ... ดีมากอิจิกะ .... ดีมากเลย กลายเป็นลูกแมวที่สมบูรณ์จนไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ราวกับไม่ได้แสร้งทำ แต่เป็นไปตามธรรมชาติจริงๆเลยนะเนี่ย .... ต่อไป .... ก็ต้อง.... ถอดเสื้อผ้าเล่นกันแล้วหละนะ อิจิกะ คิกๆๆ"

เจ้านายเอ่ยบอกอิจิกะออกมาด้วยรอยยิ้ม

เอ๋ ? อิจิกะแสร้งทำ แสร้งทำเป็นลูกแมว? สมบูรณ์ ไม่เห็นเข้าใจเลย

แต่คำสั่งนั้นของ เจ้านาย .... อิจิกะยินดีเลยเนี้ยะ!!

อิจิกะยิ้มหวานให้เจ้านาย .... เจ้านายอยากถอดเสื้อผ้าเล่นกันกับอิจิกะด้วยหละ

"เนี้ยะ!!!"

อิจิกะร้องอย่างมีความสุข แล้วไซร้เจ้านายอลิชไปมา

.... อย่างชอบใจ ....

ก็อิจิกะหน่ะ เป็นลูกแมวตัวเมียที่น่ารักของ เจ้านายอลิช นี่นา!!! เนี้ยะ!

...................................................

End Chap.31-1 ก็อิจิกะหน่ะ เป็นลูกแมวตัวเมียที่น่ารักของ เจ้านายอลิช นี่นา!!! เนี้ยะ!

ขอบคุณท่าน  Dulision Evoker ที่ช่วยแก้ไขฮะ