เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #253 : Chap.47-2 แต่ไม่รู้จะดีกว่า .... จริงๆนะ

Chap.47-2 แต่ไม่รู้จะดีกว่า .... จริงๆนะ

..........................................................

.......................

"ทวิงเกิล ทวิงเกิล ลิทเทิล สตาร์ ... ฮาวไอวอนเดอร์ วอท ยูอาร์ ...  อัพ อา .... ฮ้าวววว ...อือ ........ ฟรี้... ฟร้"

หลังจากพวกเราอาบน้ำกันเสร็จเรียบร้อย แม่ก็ขึ้นมานอน และร้องเพลงกล่อมพวกเรา ...

แต่เหมือนจะเป็นการกล่อมตัวเองให้หลับมากกว่า

"แม่ .... ยังร้องไม่จบเลยแม่"

"แม่ ... หลับแล้วเหรอแม่"

พวกผมเรียกแม่เพื่อทดสอบว่าหลับหรือป่าว...

และแน่นอนแล้วว่า

คุณแม่ หลับไปเรียบร้อยโรงเรียนเด็กประถมแล้ว

"ฟรี้ .... ฟรี้ ...... "

"บอกจะร้องเพลงกล่อม เอาไปเอามากล่อมตัวเองหลับไปก่อนพวกเราซะอีกแม่ ....อยากให้ตุ้มติ้มเห็นจัง คงจะบอก คุณแม่น่าร้าก อะไรแบบนี้แหงมๆ"

ก้าวเดินที่นอนคนละฝั่งกับผม โดยมีแม่คั่นตรงกลาง บ่นออกมาด้วยอารมณ์ขำนิดๆ แล้วก็บ่นถึงแฟนตนเองต่อ

แน่หละ ... ก็แม่นี่นะ ...... ไม่เห็นแปลกตรงไหน ....

เออพอพูดถึงตุ้มติ้ม... .... ว่าไปแล้วเพิ่งนึกได้

"... ก้าวเดิน ... วันนี้ชั้นมีนัดกับฝ้ายหน่ะ เลยจะไม่ได้ทำงาน .... นายไม่ได้นัดอะไรกับตุ้มติ้มใช่ไหม"

ก้าวเดินมองหน้าผม ก่อนจะพยักหน้าตอบ

"อืม .... ไม่ได้นัดหรอก ..."

ผมยิ้มออกมา เล็กน้อย ก่อนจะ ขยับกายดันอกตัวเองนิดๆ เพื่อให้นอนตะแคง คุยกันได้สะดวก

พลางตอบออกไป

"ฝากดูแลแม่ด้วยนะ ....."

ก้าวเดินเหล่ตามองผม .... ก่อนจะยิ้มแสยะออกมา แล้วตอบกลับ

"ครับ คุณพี่สาวปิงปิง"

เห้ยๆ .... เอางั้นเลยเหรอ ....

ก็รู้ตัวอยู่ว่าแกล้งเอ็งบ่อยเรื่องนี้ พอโดนแกล้งคืน รู้สึกจะจัดหนักหลายรอบติดๆเลยนะ

".... เห้ยๆ หมู่นี้ รู้สึกจะเอาคืนชั้นบ่อยนะ .... เดี๋ยวชั้นเอาคืนมั่งแล้วจะหนาวนะเว้ย"

ก้าวเดินยิ้มออกมา ด้วยท่าทางชั่วร้าย เหมือนเริ่มอยากแกล้งผมมากขึ้น

"เอาดิ ... คราวนี้ขยำจริงนะเว้ย ...."

"....ขอโทษครับท่านน้องก้าวเดิน พี่ฝ่าฟันผิดไปแล้วครับ"

ผมเอ่ยก้มหัวขอโทษกลับไป

ก้าวเดินเห็นอาการแบบนั้นของผม ก็หัวเราะกลับออกมา

"ฮ่ะๆ โทษทีๆ เรื่องเล่นหน่ะ.... ส่วนอีกเรื่อง .... ก็นายเล่นทำตัวมีลับลมคมใน เยอะจน ชั้นชักจะตามไม่ทันแล้วสิ....ตอนตุ้มติ้มชวนดูนายลงแข่งนี่ แบบเนียนสุดๆมาก แยกไม่ออกหรอกว่านั่นคือ อิจิกะ หรือนาย หรือใคร"

เนียนสินะ.... เหอะๆ

"...เนียนสินะ ..... "

"อืม ... จะให้เรียกว่าไงหละ....ช่างมันเหอะไว้อารมณ์ไหนอยากเรียกอะไรค่อยว่ากันแล้วกัน ... ส่วนชื่อปิงปิงนี่ ก็เอามาจากนิทานของแม่ที่ชอบเล่าให้ฟังไม่ใช่หรือไง เรียกว่าเหมาะดีก็ว่าได้หละนะ"

ก้าวเดินเริ่มเปิดประเด็นชื่อปิงปิง ที่ผมดันเอาไปใช้กับตัวหน้ากากจิ้งจอก โดยไม่จ่ายค่าลิขสิทธิ์สักกะบาท

ว่าแต่ ไอ้นิทานนั่น ก่อนแม่จะเอามาเล่านี่ พี่พิงค์เล่าไม่ใช่เรอะ

"นิทานที่พี่พิงค์เล่าให้แม่ฟัง แล้วแม่เอามาเล่าต่อต่างหาก ..."

ผมโวยเถียงกลับไป

ก้าวเดินชะงักแล้วบ่นกลับมา

"เออ เหมือนๆกันแหละ....ว่าแต่ไอ้เรื่องพวกนี้หน่ะ ......"

ผมที่เดาได้ว่าก้าวเดินจะพูดเรื่องสิ่งแย่ๆของผม ... เพราะเป็นห่วงและต้องการจะช่วย .... ผมก็รีบหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที

"แล้วก็.... ไอ้เรื่องแย่ๆแบบนี้ อย่ามาตามชั้นก็ได้ .... แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ชั้นจะให้นายตามหละก็..... ชั้นจะบังคับนายเอง..."

".... "

ก้าวเดินได้ยินแบบนั้นก็หยุดนิ่งสักพักก่อนจะขยับตัวนอนหงายพร้อมเอ่ยบอกผม

"... เออ .... นอนเหอะ"

ผมค่อยๆขยับตัวลง นอนตาม ง่วงสุดๆเลยแฮะ ..... ได้นอนน้อยเกินไป ....

"....อืม.....ปลุกด้วย ชั้นคงลุกเองไม่ไหว"

แล้วก็ต้องขอร้องให้ก้าวเดินช่วยปลุกผม

"....อืม...."

ก้าวเดินตอบรับสั้นๆ

ก่อนที่ห้องจะเข้าสู่ความเงียบ ....

"..........."

จะว่าไปแล้ว ..... อยู่ๆ ก็อยากถามก้าวเดินเรื่องนึงขึ้นมาแฮะ ....

เรียกหน่อยดีกว่า

"ก้าวเดิน ...."

"อะไรเหรอฝ่าฟัน"

ก้าวเดินตอบกลับมา

ยังไม่หลับจริงๆด้วย .... ขอถามนายหน่อยละกัน ....

"นายรักชั้นป่าววะ....."

ผมถามคำถามในตำนานกลับไปถึงก้าวเดิน

ความรักแบบครอบครัว ของพวกเรา....

ฟุบ!!!!

"ถุย.... มาถามเชรี่ยอะไรฟระ ไหนบอกไม่ให้ตรูเล่นไงฟระ ไอ้คุณพี่สาว"

ก้าวเดินลุกพรวดขึ้นมาโวยวายใส่ผมทันที แม้จะเสียงไม่ดังมาก แต่ก็รู้สึกว่าโมโหนิดๆหละนะ

เห้อ ไม่น่าพูดสั้นๆเลย นึกว่าจะชินแล้ว

"ไม่ๆ... ถามจริงๆ ... ที่ตอนนี้ ชั้นทำตัวแย่แบบนี้ .... "

ผมกำลังจะเริ่มอธิบายได้สักพัก

ก้าวเดินก็แย่งคำพูด ขัดผมทันที

"นายไม่ได้ทำตัวแย่อะไรหรอก .... ถึงใครจะคิดยังไง แต่ชั้นเชื่อว่านายทำเพราะมีเหตุผล ..... ถึงจะไม่อยากบอกก็เหอะ ..... ถ้าถามว่ารักแบบครอบครัวไหม ..... รักสิวะ .... เท่าๆกับแม่แหละ ก็เรามีกันแค่สามคนแม่พี่น้องนี่หว่า"

นั่นคือสิ่งที่ก้าวเดินตอบผมกลับมา ....

บ้าเอ้ย ... ทำไมมันรู้สึกซึ้งจังฟระ .... นี่มันฉากรักในหนังหรือไง....

ก็แค่นอนคุยกันบนเตียง.....

ผมค่อยๆ เอามือขึ้นมากุมหน้าอกตนเองเอาไว้แล้วเอ่ยตอบน้องกลับไป

"..... ฮะๆ ..... ขอบใจนะ ......"

"..นี่..."

ก้าวเดินนั้น ขยับกายนอนลงหันแต่หน้ามามองผม แล้วถามออกมาต่อ

"ไม่ให้ช่วยแน่ๆนะ ฝ่าฟัน......"

"เรื่องบนดินหน่ะ ช่วยชั้นให้เต็มที่ก็พอแล้ว ... ส่วนเรื่องที่ชั้นทำอยู่นี่ .... นายเชื่อใจชั้นแล้วไม่ใช่หรือไง"

ผมถามก้าวเดินกลับไป พร้อมกับหันหน้าไปมองด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน ของผม ....

ก้าวเดินมองใบหน้าของผม แล้วยิ้มออกมา

"...... เออ ... เชื่อๆ"

เออ .... เชื่อแล้วนะ ....

ชั้นหละ .... ไม่อยากจะบอกเลย .... ว่าชั้นทำอะไรลงไปบ้าง ....

ถึงมันจะไม่ได้ทำให้ความเป็นครอบครัวของเราลดลงก็เถอะ ...

แต่ไม่รู้จะดีกว่า .... จริงๆนะ

................

..........................................

........................................................................

........................................................................

End Chap.47-2 แต่ไม่รู้จะดีกว่า .... จริงๆนะ