เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #28 : Chapter 20 อาณาเขต................!!!

Chapter 20 อาณาเขต................!!!

-กลับมาพบกับพวกผมอีกแล้วนะครับกับรายการเรื่องเล่าสายนี้ ประจำวันที่ 20 พฤศจิกายน เวทศักราชที่ 212-

เสียงของรายการทีวียามเช้าดังขึ้น

"งั่ม...."

หากจะอยู่ในบ้านต่อไปก็น่าเบื่อแย่

"งั่ม...งั่ม"

เพื่อไม่ให้คนอื่นจับได้

"อึก...."

พวกเรา ... จึงได้ปลอมตัวออกมานั่งทานอาหารร้านข้าวแกงข้างบ้านกัน

โดยการสวมแว่นกระจกใสธรรมดาอันละ 20 บาท ของสโรชา ที่เธอซื้อมาเล่นๆ

 ....ปัญหาคือ แว่นแค่อันเดียวมันจะปลอมตัวได้ยังไงฟระ!!....

"อร่อยจัง"

"อร่อยสินะจ้ะ เอ้านี่ ป้าให้ ป้าให้"

ป้าเจ้าของร้านข้าวแกงผู้มีผมหงอกแซมๆ ไว้ผมดัดลอนนิดๆ อายุน่าจะราวๆ 50 ตักไส้กรอกสีแดงอมชมพูก้อนใหญ่มาวางให้

"ขอบคุณค่ะ คุณพี่สาว"

"แหมปากหวานจริงๆ ว่าแต่เราเถอะ อยู่บ้านข้างๆนี่เหรอ? เป็นอะไรกับพ่อพยายามหละเนี่ย"

"เป็นแฟนเบอร์สอง ค่ะ!"

พรูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

สโรชา หยุดเดี๋ยวนี้นะ หล่อนกำลังทำอะไร

โถ่เอ้ยย .... ยัยสโรชาคุมร่างเราหมด ทำอะไรไม่ได้เลย

พูดก็ไม่ยอมให้พูด

"ตายจริง พยายามนี่แรงนะเนี่ย เห็นเมื่อเดือนก่อนก็พา หนูสโรชามาทีแล้ว เดือนนี้ยังมีหนู..."

"ชื่อมะม่วงค่ะ"

สโรชาใช้ร่างของมะม่วงเอ่ยแทรกคำพูดของ

"อ่อจ้ะ มะม่วง ยังพาหนูมะม่วงมาอีก .... ดูซิ้ๆ"

คุณป้าร้านข้าวแกงหันไปเมาส์กับคุณป้าหน้าตาใจดีอีก 2 คนที่อยู่ภายในร้าน

"เจ้าพยายามมันก็โตแล้วนี่นะ"

ป้าที่ปล่อยผมยาวตรงสลวยย้อมผมดำน้ำตาลเอ่ยยิ้ม

"มันอยู่คนเดียว มันเหงา ก็ให้มันมีไปเห้อะ ถ้าเด็กมันรับกันได้ เน้อะหนูมะม่วง"

ป้าที่มัดผมหางม้าเอ่ย แม้หน้าตาจะยังดูไม่แก่มาก แต่จริงๆก็พอๆกับป้าอีก 2 คนนั่นแหละ

ป้าๆครับ ขอร้องหละครับ

ผมอยู่ตรงนี้แหละครับป้า จะนินทาผม ก็เอาให้มันไม่โจ๋งครึ่มก็ได้

"ค่า!!! รับได้ค่ะ หนูยินดีเป็นเบอร์ 2 ของพยายามเลยค่ะ แล้วก็ยกให้พี่สโรชาผู้แสนจะสุดสวยมีเสน่ห์มีสไตล์น่ารักอ่อนหวานเป็นเบอร์ 1 ของพี่พยายามเลยค่ะ!"

มะม่วงเอ่ย ด้วยใบหน้าภาคภูมิใจยิ้มหวานปล่อยช้อนแล้วชู 2 นิ้ว

ไม่ใช่แล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

นังคุณสโรชาคร้าบบบบบบบบบ!!!

นี่หล่อนยินดีกับการมีภรรยา 2 คน แต่ไปกำหนดบทบาทให้คนอื่นเสร็จสรรพ เลยนะครับ

แถมคนอะไร หน้าไม่อาย ชมตัวเองก็เป็นอีกเว้ยยยยยยย

ชมต่อหน้า ตรูด้วย ก็รู้ว่าตรูอยู่ข้างในนะเฟ้ย

แล้วก็เลิกทำให้คุณป้าเขาเข้าใจผิดซักทีเว้ยยยยยย!!!

ชั้นยังไม่ได้คิดแบบนั้นกับพวกเธอทั้งสองคนนั่นแหละเห้ย

เพราะ .... มะม่วง กับ มายด์

ยังไงก็ต้องอัญเชิญออกมา.. ถ้าอัญเชิญออกมาไม่ได้.. หรือพวกเธอไม่ยอม .... หยุดเลยตรู

เห้อ ... เกือบกลับมาอารมณ์เศร้าอีกแล้วมั้ยหละ

พอๆ หยุดๆ สนใจกับสิ่งน่ากลุ้มเบื้องหน้าดีกว่า

พวกคุณป้านิ่งไป 3 วินาที

"ตายๆๆ ดูสิ ไปหลอกเด็กอีท่าไหนเนี่ยตาพยายาม"

คุณป้ามัดผมเอ่ยโวยขึ้นมาก่อน

"ใช่เธอ .... พ่อพยายามนี่ ไม่ไหว เจอเมื่อไหร่จะเอ็ดให้"

คุณป้าผมดันลอนบ่นใหญ่

"ยังงี้เขาเรียกอะไรนะ พวกอะไรนะ ที่อีตาหลานบ้าๆการ์ตูนของเธอชอบพูดหน่ะ โคล่อน? หรือ เมล่อนเนี่ย"

คุณป้ามัดผมหางม้าหันไปเอ่ยนึกกับคุณป้าผมยาวตรง

"เอ้อๆ โคล่อน โคล่อนมั้ง ที่ไอ้ผู้ชายชอบลักหลับเด็กๆใช่มั้ย? ไม่ก็พวกวัวแก่กินหญ้าอ่อน?"

คุณป้าผมยาวตรงเอ่ยอธิบาย

"ใช่ๆ นั่นแหละพ่อพยายาม เดี๋ยวนี้เป็นโคล่อนไปแล้วเรอะ แย่ๆ"

ไม่ใช่ครับไม่ใช่ เขาเรียกโลลิค่อนครับ คุณป้าทั้ง 3 ที่เคารพรัก

แล้วก็อยากจะบอกว่า

ขอโทษครับ .... ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ

แต่ก็ต้องขอโทษด้วยครับ

ผมอยากจะเอาหัวมุดดินอยู่แล้วครับ

ผมไม่ใช่โลลิค่อนครับ!!!

"เอ้อ พูดถึงจะดุเจ้าพยายามมัน แล้ว เจ้าตัวไปไหนหละจ้ะเนี่ย ทำไมปล่อยให้หนูมากินข้าวคนเดียวแบบนี้จ้ะ"

คุณป้าผมยาวตรงเอ่ยถาม

".....พี่สโรชากับพี่พยายามไปฮันนีมูนกันค่ะ! เลยให้หนูเฝ้าบ้าน"

มะม่วงเอ่ยตอบยิ้มหวานอีก.....

ไม่ๆๆ หล่อนมันยัยหื่นสโรชาชัดๆ ไม่ใช่มะม่วง

แล้ว ไปยัดอยู่ในเกราะเหล็กดำๆนั่น ร่างกายเละๆแบบนั้น

ชั้นไม่เรียกว่าฮันนีมูนหรอกนะเว้ย!!!

"แย่จริงๆให้เด็กเฝ้าบ้านให้ ท่าทางจะเรียนเก่งนะเนี่ย ใส่แว่นด้วย"

ป้าผมดัดเป็นลอนเอ่ยชม

....

พวกคุณป้าต่างก็คุยอย่างเอ็นดูกับมะม่วง

ก่อนจะไปนั่งดูทีวีกัน

พวกเราก็กลับมาทานข้าวอีกครั้ง

พวกเราสั่งของทานง่ายๆ อย่างข้าวราดด้วย แกงจืดหมูสับวุ้นเส้นมาทาน

ข้าวร้านป้าหุงด้วยกรรมวิธีพิเศษ เห็นว่าใช้ต้นข้าวแห้ง ใส่ลงไปในการหุงด้วย ทำให้หอมคล้ายข้าวจริงๆ

แต่บอกตรงๆ

เพราะอยู่ในร่างมะม่วง ...ทั้งตัวเล็กแถมกระเพาะเล็กแบบนี้

ไอ้อาหารจานด้านหน้าเนี่ย กินเท่าไหร่ก็ไม่หมดจริงๆ

-ใช่ครับ ใช่ คุณนักการเมืองคนนั้นแหละครับ คุณนา...-

-อันตรายจังเลยนะคะ ยังไง ถ้าคนที่คุณรักเป็นโรคหัวใจก็ควรจะอยู่ใกล้ชิดกันนะคะคุณยุทธ์-

หืม.... นักการเมืองคนนั้นตายแล้วเหรอ

แต่อย่างว่า โรคหัวใจนี่ จะเป็น ก็เป็นเอาดื้อๆเลยนะ

ไม่ว่าการเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

แต่มนุษย์ก็ยังหนีจากโรคหัวใจไม่พ้น

ถึงจะลดความเสียที่จะเป็นโรคนี้จากประจุเวทย์ได้ก็เหอะ

"งั่ม .....งุ่ม.... งั่ม..... งั่ม อึก"

ยัยสโรชาก็ท่าทางจะมีอาการกินช้าสุดๆแล้ว

คงจะอิ่มนั่นแหละ ยังไงก็แชร์ความรู้สึกของร่างกายร่วมกันนี่นะ

-ติ๊ง ติ่ง.... ติ๊ง ติ่ง-

หืม? พัสดุมาส่ง

เครื่องสำอางของสโรชาหรือป่าวนะ

ช่างเถอะ ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

ไม่มีของที่เราสั่งแน่ๆด้วย

"คุณป้าคะ หนูขอไปเอาของก่อนนะคะ น่าจะมีคนมาส่งของ นี่เงินค่ะจะได้รับประกันว่าไม่โกง"

มะม่วงลุกขึ้นเอ่ยกับป้าๆ ระหว่างควักเงิน 25 บาทออกมาวาง

ชัดเลย ของๆเธอที่สั่งไว้สินะ รีบแบบนี้

"จ้า หนูมะม่วง"

ป้าๆหันมายิ้ม

จากมุมมองนี้ พวกคุณป้าคงจะมองว่ามะม่วงน่ารักสินะ

บอกตรงๆเลย ข้างในนะป้า มันมียัยหื่นโรคจิตตัวแม่อาศัยอยู่ครับ

สโรชาพาร่างของมะม่วงที่บรรทุกผมร่วมไปด้วย มาจนหน้าบ้านตนเอง

ที่ห่างจากที่กินข้าวไม่ถึง 10 เมตร

คนที่ยืนหน้าบ้านนั้นเป็น บุรุษไปรษณีย์จริงๆด้วยแฮะ

แต่ไหงต้องปิดหน้าปิดตามิดชิดยังงั้น

-ติ๊ง ติ่ง .... ติ๊ง ติ่ง-

"มาส่งของเหรอคะ"

มะม่วงเอ่ยถามบุรุษไปรษณีย์ไป

"ช่ายจ้า ... มาส่งของหน่ะ ... เจ้าของบ้านคือหนูเหรอจ้ะ?"

บุรุษไปรษณีย์หันมาตอบ

หืม ผู้หญิงหรอกเหรอ ต้องเรียก สตรีไปรษณีย์มั้ยเนี่ย

"ไม่ใช่ค่ะ แต่อยู่ด้วยกันกับเจ้าของบ้าน"

"เหรอจ้ะ ..... แล้วเจ้าของบ้านไม่อยู่เหรอ คุณพยายามหน่ะ"

เธอเอ่ยถามต่อ

"ไม่อยู่ค่ะ น่าจะไปเที่ยวกับพี่สโรชาสุดสวย"

มะม่วงเอ่ยยิ้ม

หล่อนเลิกชมตัวเองสักทีได้มั้ย สโรชา

ว่าแต่ ของถึงชั้นเรอะ นึกว่าจะมาถึงสโรชาซะอีก

"แล้วจากลับมาเมื่อไหร่จ้ะ"

"น่าจะเปิดเทอมเลยมั้งคะ"

มะม่วงตอบยิ้มๆ

ไปโกหกเขาอีกนะ.....แต่สโรชาก็ระวังเรื่องความปลอดภัยให้เราหน่ะนะ

"แย่จังน้า .... ง้านเอางี้ละกาน.... หนูเซ็นแทนให้หน่อย ..."

สตรีไปรษณีย์นั้นหยิบเอาแฟ้มเอกสารสีน้ำตาลออกมา

ยื่นให้เราพร้อมกระดาษรับของ และปากกา

สโรชาในคราบมะม่วง พยักหน้ารับ

"รับทราบค่ะ"

เธอกำปากกาทั้งมือ แบบเด็กๆ แล้วเขียนๆใส่กระดาษ ด้วยความไร้เดียงสา

ว่า Mango ที่แสนจะอ่านได้ยาก เพราะลายมือห่วยแตกสุดๆ

เนียนเกินไปแล้วนะ

แล้วอีกอย่าง มะม่วงตัวจริง คงไม่พยายามทำตัวเองให้เป็นเด็กหรอกนะเห้ย

"นี่ค่ะ!"

"ขอบคุณนะจ้ะ ....."

สตรีไปรษณีย์ยิ้มรับของจากพวกเรา แล้วขับรถจากไปทันที

"แปลกจัง...."

สโรชาเอ่ยขึ้นมา

"ทำไมเหรอ"

อะ พูดได้แล้วแฮะ

"รู้สึกเหมือนว่า .... คนส่งจดหมายคนนั้น จะจ้องมองที่ชั้นตลอดเลยหน่ะสิ"

"ไม่ใช่ว่า เขาก็มองตามปกติเหรอ"

"มันเหมือนสายตา ที่จ้องอย่างระมัดระวัง.... ไม่แน่นะ"

"ไม่แน่นะ ?"

ผมกลืนน้ำลาย

.......

"คนส่งจดหมายหญิงคนนั้นอาจเป็นโลลิค่อนก็ได้"

.........

หุบปากบ๊องๆของหล่อนไปเลยโว้ย

"พอเหอะ"

พวกเราเดินกลับมาที่ร้านอาหาร

แล้วนั่งทานข้าวต่อไม่ได้ใส่ใจอะไร.....

...............

พวกเรากลับมาที่บ้าน ตอนนี้เวลา 8.00 น.

นั่งลงหน้าทีวี เปิดช่อง ก๊วนการ์ตูน นั่งดู อนิเมะ

ท่าทางสโรชาจะชอบดูเจ้าเรื่อง แม่มดน้อย 5 สี มากๆเลยนะเนี่ย

ดูตั้งแต่เมื่อวานละ

ก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะแต่ ...

"นี่ เจ้าเอกสารนั่นหน่ะ ... ขอชั้นเปิดเลยได้มั้ย"

"เดี๋ยวสิ.... ขอดูเรื่อง พรีเคียว ให้จบก่อน"

มันเรียกพรีเคียวสินะ ไอ้แม่มดน้อยแปลงร่าง 5 สีเนี่ย

...............

8.30 น.

"โอเค เปิดได้ยัง"

ผมเอ่ยถามเธอ

"อ่าฮะ"

สโรชาพยักหน้าตอบรับ

แล้วค่อยๆแกะกระดาษเปิดซองออกมาดู

มันเป็นจดหมายแจ้งจากทางประกันสุขภาพของผมเอง

เนื้อหาใจความ เขียนโดยสรุปได้ว่า

ผมกำลังมีภาวะเสี่ยงเป็นภูมิแพ้อันเนื่องมาจาก บริเวณบ้านอาจจะมีสารเวทย์เป็นพิษ

ทางประกันสุขภาพมุ่งมั่นระวังร่วมกับโรงพยาบาลมุ่งมั่นรักษาจึง จะส่งคนมาตรวจสอบบริเวณบ้านให้

ในเวลา 13.00 น. วันที่ 20 พฤศจิกายน เวทศักราช 212

จะว่าไป ... ก็เคยมีแบบนี้ตอนช่วงเราเด็กๆนี่นะ ....

ตอนนั้น ที่เรา... โดนพ่อพาไปโรงพยาบาล

เราโดน ... อะไรไปฟระ

เห้อ จำไม่ได้แล้วแฮะ .... ว่าตอนนั้นมันกี่ขวบ

"เขาจะมาวันนี้แหนะ?"

สโรชาเอ่ยแทรกความคิดผม

"หะ หา หา .... ทำไมมาไวจริง จะบ้าหรือไง เพิ่งได้รับจดหมาย"

ผมโวยวาย

สโรชานั้นพลิกอ่านวันส่งจดหมาย

"ก็เพราะพยายามไม่ยอมอยู่บ้านรับเองนี่ นี่ไง จดหมายมันมาส่งรอบแรกวันที่ 14 หน่ะ"

........

ความผิดหล่อนไม่ใช่เหรอเห้ย ที่หล่อนชวนตรูไปที่โน่น

พาไปเจออันตราย มันก็หล่อนหมดนั่นแหละ

"ความผิดเธอนั่นแหละ ยัยบ้า!!!"

"ความผิดชั้นเหรอ....."

"ความผิดเธอเลยครับคุณสโรชา"

อยู่ๆ สโรชาก็พาร่างของมะม่วงไปยืนหน้ากระจกห้องน้ำ

"เค้าลืมไปเลยหงะ พยายาม เค้าขอโทษนะ"

พูดขอโทษก่อนจะเอามือเคาะหัวตัวเองเบาๆพร้อมกับร้องว่า

"เอะ เฮ้ะ"

แล้วแลบลิ้นไปด้านข้างทำตาแป๋วออกมา

ไม่ต้องมาทำโมเอะแบบในการ์ตูน ขบวนการสาวน้อยเวทมนตร์ 5 สีเลยเว้ยยยยยยย!!!!

แล้วก็ไม่ต้องมาดันตัวลุกขึ้นเดินมาจนถึงนี่

เพื่อจะทำท่าแอ๊บแบ๊วให้ชั้นดูด้วย!!!!

"พอเลย..... พอๆ งานเข้าแล้วไม่ใช่หรือไง"

"นั่นสิ คนมาตรวจ แล้วไปเจอของในห้องจะแย่เอาจริงๆนั่นแหละ"

สโรชาเอ่ยแล้วนึกๆ

"ยังไงก็เถอะ ชั้นขอไปทำอาณาเขตรอบตู้ก่อนแล้วกัน"

"อาณาเขต?"

พวกเราเดินขึ้นมาบนห้องด้วยร่างของมะม่วง

เปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของผม ที่มีเจ้าเกราะเหล็กยืนซุกเบียดเสียดเสื้อผ้าอยู่

อุ้มเอากระเป๋าอุปกรณ์เวทย์ของเธอเองเข้ามาในตู้เบียดขาของเกราะเหล็กนั้น จนแน่น

ท่าทางจะซ่อนเฉพาะอุปกรณ์เวทย์ของตนหละนะ

"เอาหละ"

สโรชาเอ่ยแล้วใช้ร่างของมะม่วง หยิบเอาเสื้อผ้าของผมออกมาเยอะแยะ จากที่แขวนและจากลิ้นชัก

อันได้แก่

เสื้อนักเรียน 2 ชุด

เสื้อนอน 2 ชุด

เสื้อเล่น 2 ชุด

กางเกงในสีขาว

บ๊อกเซอร์ในสีดำ

กางเกงในสีฟ้า

บ๊อกเซอร์ในสีน้ำเงิน

กางเกงในสีแดง

บ๊อกเซอร์ในสีเขียว

กางเกงในสีเทา

บ๊อกเซอร์ในสีกรมท่า

กางเกงในสีกรมท่า

บ๊อกเซอร์สีครีม

กางเกงในสีดำ และ บ๊อกเซอร์สีเหลือง

"หล่อนทำบ้าอะไรของหล่อนฟระ ยัยหื่น!!!"

ผมตะโกนออกมาทันทีด้วยริมฝีปากของมะม่วง

"กางอาณาเขต"

"อาณาเขตบ้านพ่อเธอดิ!!!"

"บ้านพ่อชั้นไม่น่ามีอาณาเขตนะ .... ก็ชั้นไม่มีพ่อ เลยไม่มีบ้านของพ่อด้วย"

"ชั้นด่าโว้ย!!!"

"อ๋อ......."

สโรชาเอ่ยแล้วเอามือเคาะหัวตัวเองเบาๆ

"เค้าไม่รู้ เค้าขอโต๊ดดดด เอะ เฮ้ะ"

"เธอรู้อยู่แล้วใช่มั้ยฟระ ไม่ต้องทำมาเป็นเนียนแอ๊บแบ๊วเลยนะเห้ย!!"

ฟึบ...

"ช่างเถอะ!! ตอนนี้เรามาเริ่มกางอาณาเขตเลยละกัน"

สโรชาใช้ร่างของมะม่วงหยิบกางเกงในสีดำของผมมาสวม แล้วกล่าวเสียงเข้มขึ้น

"ไม่ต้องมาทำเสียงเข้ม หลังจากที่เอากางเกงในของตรูมาสวมหัวเลยนะโว้ยยยยย!!! ยัยหื่น!!!"

เธอไม่สนใจคำพูดผม แล้วเริ่มเอามือเขียนอะไรบางอย่าง

ช้าๆ ช้าๆ จนในที่สุด ก็เขียนเสร็จ

แล้วมันก็แสดงผล

สิ่งของภายในตู้หายไป กลายเป็นตู้เปล่าๆ

"ตรงตามที่คิดเป๊ะเลย"

สโรชาในคราบมะม่วงสวมกางเกงในสีดำไว้บนหัวของผมเอ่ยขึ้นเสียงขรึม

"ตรงตามที่คิดเป๊ะอะไรหน่ะ ... แต่ยังไงก็เอาหมวกออกก่อนเหอะ"

ผมเอ่ยอย่างเหนื่อยล้า ถามไปด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้อยากรู้มากนัก

เพราะตอนนี้หมดแรงและเอือมระอา กับนิสัยของเธอ

"เราสามารถใช้พลังของมะม่วงได้จริงๆด้วย ถ้ายังอยู่ในร่างนี้"

เธอเอ่ยต่อด้วยเสียงขรึม

"อ่อ ... เยี่ยมไปเลยครับ ... ยังไงก็รบกวนถอดกางเกงในที่สวมหัวออกด้วยครับ"

"เอาหละ หลังจากที่ใช้พลังผู้ฝ่าฝืนการมีตัวตน ระดับ 2 แล้ว ต่อไปก็...."

เธอลุกขึ้น เอาเสื้อผ้าแขวนไว้ แล้วหอบกางเกงในของผมทั้งหมดโยนเข้าไปในตู้ตรงช่องที่ว่างๆ ซึ่งปกติจะเป็นจุดที่

นี่สินะ ที่เรียกว่าเนียน ก็คือ ทำเป็นเนียน ว่าในตู้ยังมีข้าวของอยู่นั่นเอง

ไม่ให้ผิดสังเกตุ .... ว่าแต่ ทำไมไม่เอากางเกงในกับบ๊อกเซอร์ใส่ลิ้นชักครับ ไปโยนตรงนั้นทำไม

ทันทีที่ผมไม่ทันจะได้คิดต่อ

ร่างกายของมะม่วงก็โดดโผเข้าไปหมกตัวในตู้

ดอมดม กองกกน.และบ๊อกเซอร์อย่างหื่นกระหาย

"แฮ่กๆๆๆ ... หอม หอม ... อ้า หอมมมมม แฮ่ก แฮ่ก"

หยุดนะโว้ยยยย

อ้าก ยัยสโรชา ควบคุมไม่ให้ตรูพูดอีกแล้ว จะอ้วกกกกกกกกกกก

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!

.....................

......................................................

ภายในหอพักเก่าๆที่ดูสกปรกนิดๆแห่งหนึ่ง

ห้องพักเก่าๆ ที่ประตูทำจากไม้อัด

แต่ภายใน ดูดีขึ้นมาบ้าง เพราะมีการตกแต่ง...

ให้เป็นสีแดงทั้งห้อง แม้ข้าวของจะเป็นระเบียบ แต่มันกลับดูแล้วไม่น่าสงบสุขเลย เพราะสีที่ไม่เหมาะกับการอยู่อาศัย แต่ก็ดันมีตุ้กตาหุ่นยนต์อ้วนกลมสีฟ้า วางเต็มห้องไปหมด ตัดกับสีแดงซะอีก

คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก ที่ตั้งอยู่บนเตียงนั้นเปิดรูปของใครบางคนไว้ ... มันคือหน้าของพยายาม

แถมยัง เปิดเพลงในตำนานที่มีมากว่า 200 เกือบ 300 ปีอย่าง เพลง เพลงของเจ้าแมวสีฟ้า

-อั้ง อัง อัง ตดเตะโมะ ดาอิซุกิ โดะ.....-

ภายในห้องมีคนบางคนกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะสีแดงตัวสวยกลางห้อง

"ติ๋ง ... ติ๋ง...."

หญิงสาวชุดนางพยาบาลสาวสีขาวแสนสวยสวมถุงน่องสีขาว สวมสนับมือเหล็กเวทย์สีขาวสลักเลข 7468

หุ่นของเธอดีอย่างมาก แม้จะไม่ได้หน้าอกใหญ่อะไร แต่บั้นท้ายที่เข้ารูปและทรงผมย้อมทองปาดเป็นลอนยาวถึงไหล่ และเอวที่คอดเว้าเซ็กซี่ เอ่ยเสียงหวาน

หลังจากพรมน้ำบางอย่างลงไปบนก้อนหิน ก้อนหนึ่ง จากหลายๆก้อนที่วางเรียงเอาไว้บนโต๊ะ

"อาวหละ .... แค่นี้ เหลืออีก 3 ก้อน... ก็จาครบอาณาเขตแล้ว ... รอก่อนน้าจ้า~ แม่หนูน้อยผมแดง พี่จาข้าวปายเล่นด้วย น้า..... เสียดายที่ป้าวหมาย ม่ายอยู่ แต่หนูก็น่าจาเป็นของเล่นที่แสนดีของพี่ด้ายยยย"

เธอเอ่ยระหว่างหยดน้ำลงบนหินจนครบทุกก้อน

ก่อนจะสวมถุงมือผ้าขาวมีลูกแก้วครึ่งวงแปะติดที่ฝ่ามือทับสนับมือของเธอไป

"พี่ จาสอนเพลงซาหนุกซาหนูก~~ ให้หนูฟังเอง"

เสียงของเธอไพเราะเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ติดที่ภาษาและสำเนียงแปลกๆ

"เผา เผา เผา และก็เผา เผา เผา เผา เผา เผา แล้วก็ เผาเผาเผา"

เธอร้องฮัมเพลงอย่างมีความสุข

โดยมีเพลงประกอบฉาก การกระทำของเธอภายในห้องสีแดงเดือดแสนเข้ากัน

- คอนนะโคะโตะอิอินะ~ เดะคิตะระอิอินะ~

อันนะยุเมะคอนนะยุเมะ-อิพพะอิอะรุเคะโด~~~~

มินนะมินนะมิน~นะ คะนะเอะเตะคุเระรุ~

ฟูชิกินะพ้กเกะเดะ คะนะเอะเตะคุ~เระ~รู~~~~

โซรา~จิยุอุนิ โทบิตะอินะ

(ฮาอิ ทาเคะโคะปุต้า!!!)

อั้ง~ อัง~ อัง~ ตดเตะโมะดาอิซุคิ โดะ..........
อั้ง~~ อัง~~ อัง~~ ตด~เตะโมะดาอิ~ซุคิ โดะ.......... -

End Chapter 20 อาณาเขตบ้านพ่อเธอดิ!!!