เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #319 : Chap.0.4 ชั้นมีข่าวร้าย .... และข่าวร้ายกว่า จะแจ้งให้คุณทราบ

Chap.0.4 ชั้นมีข่าวร้าย .... และข่าวร้ายกว่า จะแจ้งให้คุณทราบ

................................................................................

................................................................................

....................

-------------

"คุณคะ ..... จะไปแล้วเหรอคะ ...."

"อ่า ..... จะไปแล้วหละ...."

"งั้นเดี๋ยวชั้นไปเอากระเป๋ามาให้นะคะ ....."

ตึกๆๆๆ...

"ไม่ต้องบริการขนาดนั้นก็ได้น่า"

ตึกๆๆ

"แหม ... ไม่ได้หรอกค่ะ ... คุณกำลังใส่รองเท้าอยู่แบบนี้ เดี๋ยวใส่เสร็จก็ย่ำบ้านเข้าไปเอาอีก"

"ฮ่าๆ ... รองเท้าใหม่อยู่นา"

"ไม่ได้ค่ะ!"

"เห้อ.... คุณนี่นะ ..."

".... อะ นี่ค่ะกระเป๋า .... อ้อ ... กระเป๋าหน่ะ .... ชั้นจัดให้เรียบร้อยแล้วนะคะ .... ข้าวของเวลาใช้เสร็จก็เก็บให้เรียบร้อยด้วยนะคะ ชั้นเขียนวิธีการจัดเก็บไว้ให้ครบแล้วนะคะ ... ระบายสีสวยๆด้วย!"

"จ้าๆ"

ฟุบ...

"อ้ะ .... ทำไมมัดแบบนั้นหละคะ .... มัดเชือกรองเท้าดีๆสิคะ .... มา เดี๋ยวชั้นมัดให้"

ฟุบ...

"คุณนี่ .... อย่ามาแย่งผมมัดเชือกรองเท้าแบบนี้สิ ..."

"มัดแบบนั้น มันจะแน่นได้ยังไงหละ! ... เกิดเชือกรองเท้าหลุดในสนามรบจะแย่เอานะคะ ...."

"เห้อ ... คุณนี่น้า ....."

ฟุบ...

"เรียบร้อยแล้ว .... เอาหละ ... เตรียมตัวพร้อมแล้วสินะคะ ... พันเอก"

"ไม่ต้องเรียกยศผมก็ได้น่า ... เขินแย่"

"คิก ....."

"งั้นผมไปแล้วนะ .... รักษาตัวนะ เอลิซ่า ...."

"ค่ะ ..... เช่นกันนะคะ ......"

แกรก....

"คุณคะ!! ...ลืมบางอย่างค่ะ "

"อะไรเหรอ .... อึก!!!"

"จุ้บ ..... อึก..."

"อืมมมม ..... "

"อือออ ..........อืมมม ... "

"อา .... "

"อ่า .....แฮ่ก ... คุณลืม .... จูบแห่งความรักหน่ะค่ะ ....คิก"

"..... ร้อยเท่า"

"เอ๋?"

"คอยดูเถอะ ..... ถ้าผมกลับมา ผมจะจัดให้หนักกว่านี้ ร้อยเท่า"

"...คิกๆ .... ค่ะ .... แล้วชั้นจะรอนะคะ .... ร้อยเท่าหน่ะ ...."

------------

..................

..............................................

............

เวทศักราชที่ 370 / 04 / 24

บรึ้ม!!!!!!!!!

"คว้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!"

ตึ้ง .....

"ตะ ... ตัวสุดท้ายแล้วเหรอ? ...."

"เครื่องตรวจสอบสัญญาณไม่พบพวกมันแล้ว!!!

"ตรวจไม่พบสัญญาณของพวกมันแล้วครับ!!!"

"สำเร็จแล้วงั้นเหรอ!!!"

"สำเร็จแล้ว!! เราจัดการมันได้หมดแล้ว!!!!!!!"

"สำเร็จแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"สำเร็จแล้ว!!! ในที่สุดเราก็หยุดยั้งพวกมันไว้ได้สำเร็จ!!!"

"เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"จะได้กลับไปหาเมียกับลูกแล้ว!!!"

"จะได้กลับบ้านแล้ว!!!"

"ผมอยากกลับไปหาแม่!!"

"รอดแล้ว!! พวกเรารอดแล้ว"

"ได้กลับไปหาครอบครัวแล้ว!!!"

"เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงกู่ร้องดีใจดังขึ้นไปทั่วพื้นที่สนามรบนอกเขตชายแดน .....

ชัยชนะ .... พวกเราได้ชัยชนะแล้ว .....

"สำเร็จแล้วนะครับ พันเอก .... หน่วยของเราสูญเสียคนไม่ถึงสามร้อย ทั้งๆที่อยู่กองกลางแบบนี้ "

"แผนของพันเอกยอดเยี่ยมมากเลยครับ!!!"

"พันเอก กลับไปรอบนี้ มีสิทธิ์ได้เลื่อนขั้นอีกแน่เลยครับ!"

"โห .... แบบนี้ ขึ้นระดับ พลจัตวาขึ้นมานี่สุดยอดเลยนะครับ เพิ่งจะอายุ สามสิบต้นๆเอง"

"อ่า ... ผมอยากจะกลับ .... ไปที่บ้านเต็มแก่แล้ว .... เลื่อนยศอะไรนั่นผมไม่สนหรอก"

สำเร็จ!!

และนี่ก็เป็น ... สนามรบที่ สี่สิบสี่ของผม ..... สนามรบที่ยาวนานที่สุดตั้งแต่รบมา

แม้ว่าการรบครั้งนี้จะสูญเสียกองกำลังไปมากที่สุด ..... แต่เรา .... ก็สามารถปกป้องประเทศไว้ได้อีกครั้ง

จากพวก สัตว์ประหลาด

ที่หวังจะเข้ามาทำลายเมืองอย่างไร้เหตุผล

รอก่อนเถอะนะ เอลิซ่า ..... ผมกำลังจะกลับไปหาคุณแล้ว ....

เพราะการรบที่กินเวลายาวนาน .... ทำให้ผมไม่ค่อยได้โทรไปหาคุณเลย .....

ครั้งสุดท้ายที่เราโทรคุยกัน ก็เหมือนกลางเดือนกุมภา ....

คุณพูดเสียงแข็งอย่างกับหุ่นยนต์กับผม ..... คงจะงอลผมสินะ

หวังว่าคุณจะไม่โกรธผมมากเกินง้อนะ ..... เอลิซ่า

อีกไม่กี่วัน เราก็จะเจอกันแล้ว .....

ผมจะกลับไปเซอร์ไพรส์คุณ เอลิซ่า ....

 ........................................

เวทศักราชที่ 370 / 04 / 26

บรื้น .......

หลังจากการต่อสู้ อันแสนยาวนานเกือบครึ่งปี ได้จบลง

ผมที่กลับไปรายงานตัวกับศูนย์ทหารจบในวันที่ 25 ก็รีบขึ้นรถทหารให้เขาขับมาส่งที่บ้านทันที

เอี้ยด .......

และในที่สุด .... รถก็ขับมาส่ง .... ถึงหน้าบ้านของผม

"แล้วเจอกันนะครับ ... พลจัตวา .... "

ทหารลูกน้องที่ขับรถมาส่งเอ่ยบอก พร้อมก้มหัวให้

"อ่า ... กลับบ้านดีๆหละ"

ผมตอบรับเขากลับไป ... ก่อนจะเดินออกจากรถ ....

บรื้นนนนนนน .....

รถทหารออกตัวไปแล้ว ....

ผมแทบจะเก็บอาการทุกอย่างเอาไว้ไม่อยู่ .....

ดีใจจริงๆ .... ดีใจอย่างมาก .....ดีใจสุดๆ ..... ดีใจที่จะได้กลับมาหาเอลิซ่าอีก

ผมไม่รอช้า เดินแบกกระเป๋าตัวเก่ง ตรงดิ่งไปยังหน้าประตูบ้าน ....

แล้วค่อยๆล้วงกระเป๋า .... หยิบกุญแจออกมา

- "ฮึ่ม~~~ฮึ่ม~~~~ ฮึม~~ ฮึม~~ ฮึม~~ฮึมฮึม~~~~ ฮึ้มฮึ้ม~~~ฮึม ฮึม~~~ ฮึมฮึมฮึม~~~"

ทันใดนั้น .... ผมก็แว่วได้ยิน .... เสียงอะไรบางอย่างดังออกมาจากในบ้าน ...

"..... ฮัมเพลงอะไรของเขาอยู่นะ ....."

เอลิซ่ากำลังฮัมเพลงมีความสุขแบบนี้ ? ...

หรือจะรู้แล้วว่าผมกลับมา ....

โอเค .... งั้นจะเข้าไปแกล้งให้ตกใจเล่นแล้วกัน ....

แล้ว .... ผมก็จะจัดหนักกับคุณร้อยเท่า ตั้งแต่ในห้องน้ำ .... ยันห้องครัว .... ยันห้องนอนเลย

คิดได้แบบนั้นแล้ว ... ผมก็ไขประตูบ้าน แล้วเปิดอย่างเบามือที่สุด

แกรก .... แอ๊ด~~~~~~ กรึก...

- "ทวิงเคิล ทวิงเคิล ลิทเทิล สตาร์ .....ฮาวไอ วันเดอร์ วอท ยู อาร์" -

เห .... กำลังร้องเพลงกล่อมเด็กซะด้วย ...

อารมณ์ไหนกันเนี่ย ... มาร้องเพลงกล่อมเด็กเอาเวลาแบบนี้

เดี๋ยวเหอะๆ .... จะแกล้งให้อึ้งไปเลย

ผมถอดรองเท้าเบาๆมือ พร้อมวางกระเป๋าไว้คู่กับรองเท้า ....

แล้วค่อยๆย่อง .... เดินเข้าไปช้าๆ ... ช้าๆ

- "อัพ อโบว์ฟ เดอะ เวิล โซไฮ ....ไลค์ อะไดมัน อิน เดอะ สกาย ....." -

...

ผมค่อยๆย่อง ... จนมาถึงหน้าประตูห้องนอนแล้ว ...

คอยดูเถอะ ..... เตรียมพบกับร้อยเท่า ที่รอคอยมากว่าครึ่งปีได้เลย

เอลิซ่าที่รักของผม .....

- "เวน เดอะ เบรซิง ซัน อิส กอน.... เวน ฮี นอททิ่ง ... ไชน์ซัพพอน... " -

ยัง ... ยังร้องสบายอารมณ์ได้อีกนะ เอลิ ....

- "แอะ ... แฮะๆ ... ~~~" -

หือ?????????????????????????????????

เสียงเด็ก ? ....

เด็ก ? .... ที่ไหน .....

- "เด็น ยู โชว์ ยัวร์ ลิทเทิลไลท์ ....." -

- "แอะ ... แฮะๆ .. แฮะ" -

เห้ยๆ .... เห้ย ... เห้ย .... เห้ย!!!

อย่า .... อย่าบอกนะว่า!! ....

ไม่ๆๆ ... อดใจเซอร์ไพรซ์ไม่ไหวแล้ว!!!

แกร้ก!!!! ตึ้ง

ผมรีบเปิดประตูเข้าไปทันที เพื่อเจอกับสิ่งที่ผมไม่อยากจะเชื่อ

"เอลิซ่า ผมกลับมา ...."

พร้อมทั้งรีบเอ่ยออกไปทันที .... แต่

..........

"แฮะๆ .... "

"..............ทวิงเคิล ... ทวิง เคิล ... ออล เดอะ ไนท์"

ภาพที่ผมเห็นเบื้องหน้า ทำให้ผมชะงักค้าง .....

เมื่อได้เห็น ..... เด็กตัวน้อย ..... กำลังนอนอมยิ้ม .....

ในอ้อมอกของหญิงสาวคนหนึ่ง ...... ที่สวมฮู้ดดำปกปิดใบหน้ามิดชิด

ที่ผมคุ้นตาดี .... ชุดนั้น ไม่ต่างจากผู้ที่มาช่วยเหลือเหล่าผู้ปกป้องในสงคราม

แต่ในห้อง .... ไม่มีเอลิซ่าเลย .....

เธอเป็นใคร .... มาทำอะไรที่นี่ ..... รูปร่างแบบนั้น ไม่ใช่เอลิซ่าแน่ๆ .... ผมมั่นใจ

น่าจะเป็นเพื่อนของเอลิซ่า .... เท่าที่ผมรู้จัก กลุ่มฮู้ดดำนี่มา ... ผมก็พอเดาได้

ว่าพวกเธอซื่อสัตย์ ต่อกลุ่มของพวกเธอแค่ไหน ...

".. คุณเป็น... เพื่อนของเอลิซ่าเหรอ มาเยี่ยมเอลิซ่างั้นเหรอ .... ละ ... ละ แล้ว .... แล้วเอลิซ่าไปไหน!! เอลิซ่าไปไหนงั้นเหรอ?"

ผมรีบถามออกไปทันที .... เพราะถ้าเธอเป็นพวกฮู้ดดำ น่าจะเป็นเพื่อนของเอลิซ่า ที่ออกมาจากองค์กรนั่น

แล้ว ... เด็กคนนั้น ?

"แล้วเด็กคนนั้น ...?"

อย่าบอกนะว่า .... เป็นลูกของเรา กับเอลิซ่า ????

แต่เธอกลับไม่ตอบคำถามของผม .... แล้วยังพูดกลับมา ... ด้วยเสียงมีเลศนัย ... ว่า

"......ชั้นมีข่าวร้าย .... และข่าวร้ายกว่า จะแจ้งให้คุณทราบ .....จะเอาข่าวไหนก่อนหละ ......"

ก่อนที่จะเอามือ ไปลูบหัวเด็กทารก .... ที่มีเส้นผมสีทองอ่อน ....

"แฮะๆ ... แอ้!!"

?????? ....

 มันทำให้ผมงงมาก .....  ทำไม จู่ๆ ... มาพูดอะไรแบบนี้ .... ไม่ตลกนะเห้ย

เธอจะสื่ออะไร ข่าวร้าย .... กับข่าวร้ายกว่า ....

".... ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด ...."

และเธอก็ไม่ตอบคำถามผมอีกครั้ง ....

".... งั้นชั้นจะเล่าข่าวทั้งสองให้คุณฟังพร้อมๆกันแล้วกันนะคะ"

พร้อมยังพูดอะไรแปลกๆ ระหว่างลูบหัวเด็กคนนั้นไปด้วย

"แอ้!!! .... "

"เดี๋ยว ....ผมไม่เข้า ...."

ผมพยายามจะพูดออกไป แต่เธอก็พูดโพล่งขึ้นมา ไม่รอให้ผมพูดจบ

"ข่าวร้ายคือ ...... เด็กคนนี้ .... เป็นเด็กที่ชั้นจะเอามาให้คุณเลี้ยง เพราะเธอหน้าตาเหมือนเอลิซ่า กับคุณมากๆเลยค่ะ ....."

หมายความว่าไง .... เด็กที่หน้าตาเหมือนพวกเรา ...

"อย่าบอกนะว่านั่นคือ ลูกของพวกเราสองคน .... ลูกของผม ... กับเอลิซ่า!!"

"ไม่ใช่ค่ะ...."

แล้วเธอก็ตอบออกมาอีกครั้ง....

บ้าเอ้ย ... ไม่เข้าใจเลย!!!! เธอจะสื่ออะไรกันแน่ .....

แทบจะทนไม่ไหวแล้ว .... ทำไมจิตใจเรามันสับสนแบบนี้ ...

อย่าบอกนะว่า.....

"นี่คุณจะสื่ออะไรกันแน่ครับ .... ผมชัก จะหมดความอดทนแล้ว .... เอลิซ่าหละ .... เอลิซ่าอยู่ที่ไหน..."

เธอนั้นค่อยๆโอบกอดเด็กในอ้อมแขนไว้แน่น

"นั่นหละค่ะ ... ข่าวร้ายกว่า ..... "

"?....?"

ไม่จริงน่า ..... ไม่ตลกนะ ... อย่าพูดคำนั้นออกมา

"..... เอลิซ่า .... ตายแล้วค่ะ ....."

"เอะ ..."

และนั่น ก็คือคำพูด ที่ฟังดูมีสติที่สุด ของผม ...

ก่อนที่ผม ... จะขาดสติทำอะไรบ้าๆ ลงไป

...................

........................................................

................................................................................

................................................................................

End Chap.0.4 ชั้นมีข่าวร้าย .... และข่าวร้ายกว่า จะแจ้งให้คุณทราบ