เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #320 : Chap.68.25 Now.... We are one.

Chap.68.25 Now.... We are one.

......................................................................

......................................................................

....................................

..............

ก๊อกๆๆๆ

"... ขอโทษค่ะ ดิชั้นนำผ้าห่มพิเศษที่เหมาะกับช่วงนี้มาให้ รวมถึงมาแจ้งการบริการพิเศษต่างๆของโรงแรมเรา แนะนำสถานที่ท่องเที่ยว และร้านอาหารดังต่างๆค่ะ"

เสียงจากหน้าประตูห้องดังขึ้น ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่

มันทำให้ผมต้องหยุดคิดแล้วหันมาสนใจเสียงของหญิงสาวหน้าห้องแทน

หืม ผ้าห่มกับแจ้งการบริการสินะ .... แถมยังบอกร้านอาหารกับสถานที่ท่องเที่ยว ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะมาอีก

ก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ด้วยว่า .... เราควรจะไปแหล่งไหน ที่จะมีเหยื่อให้เปลี่ยนมาเป็นทาสของเราต่อ

"... อ้ะ ได้เลยค่ะ"

ผมตอบออกไป .....

อีกฝั่งในตอนนี้ ก็รอก้าวเดินหน้าห้องน้ำซะด้วยสิ .....

คงจะตั้งใจฟังข้อมูลได้เต็มที่หละนะ

ผม....

ไม่สิ .... ชั้นย้ายร่างกายหน้ากากจิ้งจอกปิงปิง อันแสนอวบอิ่มที่ยังสวมหน้ากากอยู่

เดินไปเปิดประตูรับ ทันที

แกร๊ก

ก่อนจะยิ้มหวานให้กับ หญิงสาวชุดบริกรของโรงแรมเบื้องหน้าที่ใส่ผ้าปิดปาก พร้อมแบกผ้าห่มขนสัตว์แสนสวยเอาไว้อยู่

ควรจะช่วยเธอแบกไหมนะ .... ไม่ต้องละกัน มันเป็นงานของเธอ ที่ต้องรับผิดชอบนี่นะ ....

"ขออนุญาตเข้าไปนะคะ"

แล้วเธอก็ขอผมออกมา

แน่นอนเลยจ้า ไม่งั้นจะเปิดประตูรับทำไม ...

"ค่ะ ... เข้ามาเลย"

ชั้นเอ่ยยิ้มหวาน พร้อมถัดตัวหลบไปข้างประตู

รอให้เธอเดินผ่าน ก่อนจะหันไปปิดประตู

แกร้ก ....

 .... ฟุบๆๆๆ ....

เสียงวางผ้าห่มหละมั้ง .....

ชั้นไมได้คิดอะไรมากพร้อมกับเอ่ยบอกเธอไประหว่างหันกลับมาว่า

"... ทำตัวตามสบายนะคะ ..."

ปุ

เอะ .....

"อึก"

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< 

.... เอ้ะ ....

"อึก"

.... เอ้ะ ....

"อึก"

..... ปืน .....

..... ปืน .....

อะ .... เราโดนยิง ... งั้นเหรอ .....

ตาย ... เราจะต้องตายยังงั้นเหรอ .....

ไม่นะ ... เรายัง .... ตายไม่ได้ .... ในตอนนี้

อะ .... เราโดนยิง ... งั้นเหรอ .....

ตาย ... เราจะต้องตายยังงั้นเหรอ .....

ไม่นะ ... เรายัง .... ตายไม่ได้ .... ในตอนนี้

กึกๆ

.... ยืน ... จะไม่อยู่แล้ว .....  

กึกๆ

.... ยืน ... จะไม่อยู่แล้ว .....  

แค่จะ .... จัดการพวกแก๊งค้ายา ให้หมดไปเท่านั้น .....

แค่จะ .... ถอนรากถอนโคนพวกแก๊งค้ายา และคนที่ติดยาเสพติดเวทย์ให้หมดก็เท่านั้น

คนรุ่นต่อจากเราจะได้ ... ไม่มีใคร .... หาทานยาเสพติดพวกนี้ได้อีก .... ก็แค่นั้น .....

ก็แค่นั้นเอง

แค่จะ .... จัดการพวกแก๊งค้ายา ให้หมดไปเท่านั้น .....

แค่จะ .... ถอนรากถอนโคนพวกแก๊งค้ายา และคนที่ติดยาเสพติดเวทย์ให้หมดก็เท่านั้น

คนรุ่นต่อจากเราจะได้ ... ไม่มีใคร .... หาทานยาเสพติดพวกนี้ได้อีก .... ก็แค่นั้น .....

ก็แค่นั้นเอง

"...?... เป็นไรหน่ะ! ฝ่าฟัน..."

เสียงใครกันหน่ะ ....ก้าวเดินงั้นเหรอ

เสียงใครกันหน่ะ ....ก้าวเดินงั้นเหรอ

แต่ผู้หญิงเบื้องหน้านั่นกำลังเดินเข้ามาหาเรา ....

ขยับตัวเพื่อทำอะไรไม่ได้

ขยับตัวเพื่อทำอะไรไม่ได้

ไม่นะ .... เราคุมความคิดทั้งสองร่างให้แยกกันไม่ได้แล้ว .....

ไม่นะ .... เราคุมความคิดทั้งสองร่างให้แยกกันไม่ได้แล้ว .....

มันผสมปนเป พร้อมกัน ..... ไปหมด

มันผสมปนเป พร้อมกัน ..... ไปหมด

ไม่นะ

ไม่นะ

ชั้นยังทำไม่สำเร็จเลย

ชั้นยังทำไม่สำเร็จเลย

...... ทุกคน ......

แม่ ..... ก้าวเดิน!!

"ชั้น ...ยัง...มะ แ ... ... กะ ก้าว ... "

"ชั้น ...ยัง...มะ แ ... ... กะ ก้าว ... "

"เห้ย!!!!! ฝ่าฟัน!! เป็นไรหน่ะ!... "

ยังตายไม่ได้....

ยังตายไม่ได้....

ตุบ

ตุบ

".... ลาก่อนนะคะ .... คุณหน้ากากจิ้งจอก ...."

ปุ...

"ฝ่าฟัน!! ทำใจดีๆไว้!! ฝ่าฟัน!! ... เห้ย!! ...."

ปุ...

"ฝ่าฟัน!!!!!!! ทำใจดีๆไว้!!! เห้ย!!"

ปุ...

"ฝ่าฟัน!!!!!!!!!!!!!!!"

ปุ...

"ฝ่าฟัน!!!!"

และทุกๆอย่างของผม ก็ดำมืดลง

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< 

.........................................

- ชั้นรักพวกเขาเหลือเกิน .... รักพวกเขา ... มากกว่าใครทั้งหมด -

- อยากจะ .... พาทุกๆคน มาเที่ยวที่นี่เหลือเกิน -

- เชื่อ ... ในตัวชั้นสิ -

- เพื่อทุกๆคน -

- ชั้น ... -

......................................

..............

ซ่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ดำมืดไปหมด ..... ทุกๆอย่าง .... ดำมืดไปหมด ....

รู้สึกเหมือนล่องลอย .... อยู่ในน้ำ ..... อันมีจุดจบ

.... หายใจไม่ออก ....

เรา ....ตายแล้วอย่างงั้นเหรอ

เราโดนปืนยิงนี่ .... จะไม่ตายได้ยังไงกัน ....

ว่าแต่ .... เรา .... เป็นใครกัน?

เราโดนปืนยิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ..... เรา .... ?

ซ่า~~~~~~~~~

ว่าแต่ .... เสียงนี่มัน ..... เสียงอะไรกัน .....

น้ำ ... อย่างงั้นเหรอ ....

บุ๋ม!! ซ่า!!!

"ฮ้า~~~ ... ดำน้ำได้แปบเดียวเอง"

เอ๊ะ ..... ทำไมชั้นถึงพูดด้วยตัวของชั้นเองกันหละ ....

ชั้นยังไม่ตายสินะ? .... ชั้นมองเห็นแล้ว ... นี่มันในห้องน้ำ ....

ชั้นเป็นใครกัน อยู่ในห้องน้ำนี่ .... ชั้นคือ .... พิณเหรอ ....

อึก .... อะไรกัน ..... ไม่ใช่ ..... ไม่น่าใช่ .... ชั้นเป็น ......

"หน้ากากจิ้งจอกคะ .... เตรียมตัวหรือยัง น้ำใกล้เต็มแล้วนะคะ~~~"

ตัวชั้นตะโกนออกมา .... โดยที่ชั้นไม่ได้ตะโกน .....

ไม่ใช่สิ ..... ไม่ใช่ ..... ชั้น...... หน้ากากจิ้งจอก......

อ่า .... ขอบใจมาก พิณ .....ที่พูดขึ้นมาในระหว่างที่ชั้นจำตัวเองไม่ได้แบบนี้ .....

จริงสินะ ...... ชั้น ...... คือหน้ากากจิ้งจอก .... สิ่งมีชีวิต ....

.... ที่เกิดขึ้นมาจากพลังบางอย่าง ....

ชั้นเกิดขึ้นมาจาก พลังเวทย์ .... ของใครสักคนที่ชั้นคิดไม่ออก ....

และเมื่อกี้ ชั้นก็ถูกใครสักคน ฆ่าตายไป .....

แต่ชั้น .... สามารถจะกลายเป็น .... อะไรก็ได้ดั่งใจนึก ..... สามารถควบคุมใครก็ได้

สามารถ .... ใช้ร่างมนุษย์คนไหนก็ได้ทั้งนั้น .....ถ้ามนุษย์คนนั้น

.....โดนชั้นกัดกินประจุเวทย์ในตัวไปแล้ว .....

อ่า ..... ขอบคุณเธอมากที่ฆ่าชั้น ..... ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร

มันทำให้ชั้น .... เข้าใจพลังตัวเองมากขึ้น

"อืม .... ทำไมพี่หน้ากากจิ้งจอกไม่ตอบนะ...."

พิณ .... ร่างกายที่ชั้นอาศัยอยู่ในตอนนี้ พูดขึ้นมา

ชั้นตอบเธอตอนนี้ไม่ได้หรอกพิณ ..... แต่ว่านะ ....

พิณ ..... ชั้นขอยืม ...... ร่างกายของเธอหน่อยแล้วกัน ....

ช่วยกลายเป็น............ เสื้อผ้าหนังมนุษย์ ให้กับชั้นสักพักก็แล้วกัน .....

ซ่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"เอ้ะ .....? ตะ ตัวเรา ... อ้ะ ระรู้สึกดีจัง ... อ้ะ.."

กึกๆๆๆ ....

"อ้ะ!!! อา~~~~"

ร่างกายของพิณสั่นไปหมด ..... และรู้สึกดีไปทั่วทั้งร่างกาย .....

ราวกับถึงจุดวิ่งไล่จับ .... ที่เส้นชัย ....

ก่อนที่ ... มันจะหยุดสั่น ....

"แฮ่ก .... แฮ่ก อา .... รู้สึก .... ดีไปหมดเลย .... ร่างกายเบา และเล็ก ร่างกายของเด็กผู้หญิง.. .... ชั้น .... หน้ากากจิ้ง... ... ไม่สิ .... ชั้นคือพิณอายุ สิบเอ็ดขวบกำลังจะสิบสองขวบ .... เด็กที่ถูกพ่อแม่ขายทิ้งเพื่อแลกกับบ่องจู๊สำหรับสองปี ไปเสพ.... ก่อนจะถูกบังคับให้ทานยา และติดยาซะเอง .....ก่อนจะกลายเป็นทาสของคุณหญิง .... "

ชั้นเอ่ยออกมา ....ระหว่าง มองฝ่ามืออันเรียวเล็กของตนเอง พร้อมขยับ กำมือช้าๆ

มันขยับตามที่ชั้นต้องการ ....

ก่อนที่ชั้น จะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ

แล้วแสยะยิ้มออกมา

เยี่ยมเลยชั้น ...อ่านความทรงจำของพิณได้หมด .... ราวกับเป็นความทรงจำของตัวเอง....

สามารถขยับได้ทุกส่วนของร่างกาย .... ราวกับเป็นร่างกายของตัวเอง

และชั้น .... สามารถเปลี่ยนแปลงร่างกายนี้เป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น

ตามที่ชั้นต้องการ .....

เยี่ยมจริงๆ .... เยี่ยมที่สุด ....พลังของชั้น...

ตอนนี้คงจะพูดคำไหนไม่ได้อีกนอกจากคำว่า ...

"Now.... We are one."

ก่อนที่ชั้นจะลืมตาขึ้นมาอีกรอบ

วิ้ง~~~~~~~~~~~~~~~~~

ดวงตาประกายสีแดงของชั้น .... มันทำให้ชั้นรู้เลยว่า ... พลังของชั้นยังอยู่ครบ

ชั้นต้องการพลัง .... เพื่อจะใช้ปกป้องร่างกายของพิณด้วย ....

"อา ..... อึก ...."

ชั้นกระตุกร่างกายไปหมด ... ระหว่างกำลังใช้ประจุเวทย์ของชั้น

พลังแบบนี้ .... เหมือนเคยใช้ในวัยเด็กเลย ....

มันเหมือนทำให้ชั้นอยากจะร้อง กาโอ ทุกครั้งที่ใช้พลังนี้เลย ...

แปลกดีจัง .... คงเพราะเป็น .... คำพูดของแม่หละมั้ง ....แม่ของชั้น .... กับก้าวเดิน....

บ้าจริงๆ ....ทั้งๆ ที่ .... จำตัวเองจริงๆไม่ได้แท้ๆ .... แต่กลับจำแม่กับน้องชายได้ ....

ซ่า~~~~~~~~~~~~~~~~ จ๋อมๆๆๆ ....

เสียงของน้ำ ไหลจากฝักบัวไม่หยุด จนล้นออกมานอกอ่างดังขึ้น.... ขัดความคิดเมื่อกี้ของชั้น

อ่า ช่างมันเถอะ .... เอาสถานการณ์เบื้องหน้าก่อนดีกว่า ....

"อืม .... อา... กาโอ ...."

เงาสีดำค่อยๆ โผล่ออกมาจากร่างของของพิณ .... ไม่สิ ของชั้นแล้ว ....

เงาสีดำๆ .... ที่เหมือนหญิงสาว .... แต่จะเปลี่ยนสภาพรูปร่าง เป็นอะไรก็ได้ดั่งใจของชั้น

คงได้เวลา .... เซอร์ไพรส์ ตอบแทนคนที่อยู่หน้าห้องน้ำสักหน่อยแล้วมั้ง .....

....

และหลังจากนั้น .... ชั้นจะกลืนกินเธอ .... เปลี่ยนเธอเป็นเสื้อผ้าร่างกายมนุษย์ของชั้น .....

แล้วพาตัวเธอ ... ที่บรรจุชั้นอยู่ .... ไปถามเหตุผล ของคนที่สั่งให้เธอมา .... ฆ่าชั้นหน่อยก็แล้วกัน

ถ้ามีเหตุผลดีพอหละก็ ..... ชั้นจะปล่อยไปก็ได้ ....

แต่ถ้าไม่ดีหละก็ .....

ซ่า~~~~~~

แล้วชั้นก็เอ่ยด้วยเสียงน่ารักสดใส ดังๆออกไปให้นอกห้องน้ำได้ยิน

.... ราวกับเป็น .... เด็กสาวที่ชื่อพิณ ไม่มีผิดเพี้ยน ....ว่า

"หน้ากากจิ้งจอกคะ .... เตรียมตัวหรือยัง น้ำใกล้เต็มแล้วนะคะ~~~"

.......................................

............

...............................

............................................................................................

............................................................................................

End Chap.68.25 Now.... We are one.