เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #334 : Chap.0.75 ทั้งหมดที่เป็นตัวชั้นในตอนนี้.....ไม่ใช่ของชั้นเลย ......

Chap.0.75 ทั้งหมดที่เป็นตัวชั้นในตอนนี้.....ไม่ใช่ของชั้นเลย ......

....................................................................................

....................................................................................

.............................................

.........

ชั้นรู้สึกเหมือน .....

ความรู้สึก

สิ่งของ

เสื้อผ้า

ชีวิต

วิญญาณ

ทั้งหมดที่เป็นตัวชั้นในตอนนี้ .....

ไม่ใช่ของชั้นเลย ......

ตั้งแต่จำความได้ .......

ยกเว้นสิ่งๆเดียวเท่านั้น ..... ที่ชั้นรู้สึกได้ว่า ชั้นเป็นเจ้าของมัน

..............

"ที่นี่!... ทะ .. ที่ .... ที่ไหนคะ?"

ชั้นลุกขึ้นมาก็พบกับห้องที่ตกแต่งอย่างสวยงาม .... และผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งข้างๆ

 ..... จำอะไรไม่ได้สักอย่าง .... ก็เหมือนจำได้ ว่าตัวชั้น ..... พูดภาษาอะไรได้ .....

รู้วิธีใช้เวทย์ ...... รู้วิธีกินข้าว ..... รู้วิธีอาบน้ำ ..... รู้ว่าชั้นเป็นผู้หญิง ....

ไม่สิเรื่องพวกนั้นไม่จำเป็นนี่ ....

.... เรื่องที่ควรจะจำได้กลับจำไม่ได้เลย ....

*

* ต่อไปนี้เธอชื่อ ทรายขาว *

*

นอกจากคำๆนี้ ....

แล้วผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้า ก็ตอบพร้อมถามชั้นออกมา ว่า....

"..... ที่นี่คือบ้านของชั้นเอง ..... พอจะจำอะไรที่เกี่ยวกับตัวเธอเองได้ไหม......"

บ้านของเขางั้นเหรอ ....

จำเรื่องอะไรงั้นเหรอ ..... เรื่องอะไรกันนะ .... ที่เราต้องจำได้

เรื่องอะไรกัน จำไม่ได้เลย.....

"เอ่อ .... ไม่ได้เลยค่ะ ..... จำไม่ได้เลย ......"

"งั้นเหรอ ...... แล้วเธอต้องการมันกลับคืนมาไหม"

เขาถามชั้นอีกครั้ง ว่าต้องการความทรงจำกลับมาไหม...

ต้องการมั้ยอย่างงั้นเหรอ ....

ต้องการสิ!! ชั้นต้องการมัน ..... ทำไมจะไม่ต้องการหละ!!!

ชั้นจำอะไรไม่ได้เลย .... ทั้งๆที่กลับรู้สึกได้ว่า .... ตัวชั้นไม่ใช่เด็กๆแล้ว

โตแล้ว .... และแยกแยะอะไรได้แล้ว .... แต่กลับจำไม่ได้เลย....

".... ต้องการสิคะ ..... ต้องการค่ะ!!!"

"....อืม .... งั้นคงต้อง .... ให้เธอตัดสินใจเอง .... กับสิ่งนี้"

เขาเอ่ยตอบรับชั้น ก่อนจะหันไปหยิบบางอย่างมาวางให้

"ร่ายประจุเวทย์ลงไปในมัน พร้อมกับทานเข้าไปซะ โดยคิดว่า จะฟังคำพูดทุกอย่างของชั้นซะสิ ..... แล้วชั้นจะบอกเธอเอง .... เรื่องความทรงจำ"

นี่มัน ..... อะไรกันหน่ะ ...... แล้วทำไม ..... ต้องฟังคำพูดของเขา .....

ไม่เข้าใจเลย ..... ไม่เข้าใจเลย .....

แต่ .... ถ้ามันจำเป็นหละก็ ..... เพื่อความทรงจำหละก็

"ค่ะ ..... จะลองดูนะคะ ...."

ว่าแต่ ... ทำไมกัน .... เราถึงรู้วิธีร่ายประจุเวทย์ .... ทั้งๆที่จำอะไรไม่ได้เลย ....

ทำไมกัน ....

ชั้นใส่ประจุเวทย์ลงไปในยาแล้ว ...

ยาก็มีไอควันลอยออกมา .... ก่อนที่ชั้นจะพูดคำๆนั้นพร้อมกับ .... ทานมันเข้าไป

"จะฟังคำพูดของคุณ .... จะฟังคำพูดของคุณ ....."

ทำไมชั้นไม่นึกสงสัยอะไรเลยนะ .....

วิ้ง~~~~~

"อ่า~~~~~~~....."

แต่ ..... ช่างมันปะไรหละ .... ก็ตอนนี้ ชั้นรู้สึกดีจังเลย ....

"เธอชื่ออะไรเหรอ ยังจำชื่อตนเองได้มั้ย"

อ่า รู้สึกดีจัง .... จะต้องตอบเขา ... จะได้รู้สึกดีกว่านี้

"ทรายขาวค่ะ ...สิ่งที่เกี่ยวกับ.... ตัวชั้นเอง ...จำได้แต่ชื่อ อย่างอื่นจำไม่ได้เลยค่ะ"

"งั้น ... สิ่งที่เธอต้องการจะทำต่อไป คืออะไรเหรอ .... ทรายขาว"

เขาถามชั้นหละ ... ว่าชั้นต้องการทำอะไร

ตอนนี้ชั้นตอบได้เลย

"จะฟัง ..... คำพูดของคุณคะ ....."

....................

แต่หลังจากนั้น .... เป็นเวลา 1 เดือน

ชั้นก็ไม่ได้รับรู้ข้อมูลอะไรในอดีตอีกเลย ....

นอกเสียจาก ยา ... และยา ... และยา .... และ .... ยา

ที่เขาให้ชั้นทาน มากขึ้น ทุกวันๆ ..... จนในที่สุด

ชั้น ..... ก็ติดยาจนถึงขั้นไม่สามารถขาดและหนีจากตัวเขาได้

รวมทั้ง เชื่อฟังในตัวเขาอย่างหลีกหนีไม่ได้อีก

เขาใช้ร่างกายของชั้น เป็นเครื่องระบายอารมณ์ทางเพศ .....ในเวลาเขาคิดถึง .... ภรรยาเก่าของเขา

บังคับให้ชั้น ใส่วิกผมเวทย์ สีทองอ่อน และคอนแทคเลนส์ สีฟ้าตลอดเวลา

อีกทั้งยังให้ชั้น .......

ดูแล .... ลูกสาวที่แสนน่ารักของเขา ......

เดลต้า

...........................................................

เธอน่ารักมากๆ ..... น่ารักมากๆเลยหละ .....

ชั้นได้เลี้ยงเธอตั้งแต่ยังเป็นเด็กทารก .... จนกระทั่งเธอโตขึ้น ....

และโตขึ้น .... ชั้นรู้สึกเหมือนกับว่า .... ได้ชดใช้บางสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต

......................................................................

เวทศักราชที่ 376 / 04 / 23

เวลา 6.42 น.

และวันนี้ .... ก็น่าจะเป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่ง .....

นี่ก็ผ่านมา 6 ปีแล้ว ที่นายท่านจ้างชั้นให้มาดูแลคุณหนูเดลต้า

และก็เกือบ 2 ปีแล้ว ที่นายท่าน ได้เลื่อนขั้นขึ้นสูงสุด พร้อมบอกกับชั้นว่า

จะมีโครงการพิเศษบางอย่าง .....อีกไม่กี่วันก็จะถึงเวลาเริ่มการทดลองแล้ว

ชั้นไม่รู้หรอก ว่าการทดลองนั่นมันคืออะไร .... รู้แค่ว่า ทำวันนี้ ให้ดีที่สุด ก็พอแล้ว

"อ้า~~~~~"

"อ้ำ!! ..."

หลังจากที่ชั้นอ้าปาก เพื่อให้เธอทำตาม แล้ว .... เธอก็อ้าปากงับมันเข้าไปเพื่อทานทันที

"งุบ ... งับ ... งับ"

เด็กสาวผมสีทองอ่อน ดวงตาสีดำน้ำตาล ที่แสนน่ารักคนนี้ ... คือคุณหนูเดลต้า

ลูกของนายท่านของชั้น .... ที่ชั้นเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็ก .....

"อร่อยมั้ยคะ คุณหนูเดลต้า ......."

"อร่อยค่ะ!!! ....กาโอ้!!!"

เธอเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ ..... เชื่อฟังคุณพ่อของเธอ เชื่อฟังชั้น

ไม่เคยดื้อหรือเกเรกับใคร ....

แม้จะขี้เหงาบ้าง และชอบพูดเล่นด้วยคำว่ากาโอ กับใส่หน้ากากจิ้งจอกเอาไว้ก็ตาม

"เหรอจ๊ะ ..... งั้นลองกินชิ้นนี้ดูนะ ไส้กรอกชีส~ .... อ้า~~~~~"

"อ้ำ!!! งุบ งุบ ..."

"เป็นไงจ๊ะ ....."

"อื้อออออ!!!! อร่อยที่สุดเลยกาโอ้!! เดลต้าชอบ ไส้กรอกชีส!! "

"เหรอจ๊ะ ..... อร่อยมากๆเลยสินะจ๊ะ งั้นทานอีกนะ .... อ้า~~~"

"อ้ำ!!!"

ชั้นจ้องมองเธอทานอย่างอร่อยเอร็ด .... และป้อนเธอไปจนกระทั่งหมด

ก็หันไปเตรียมกระเป๋า มาวางให้เธอพร้อมทั้งช่วยเธอแต่งกาย

เพื่อจะไปส่งเธอที่โรงเรียน พร้อมกับนายท่าน ......

...........................................

ทำไมกันนะ .... ทั้งๆที่ชั้นควรจะเรียกร้องหาอดีตของชั้น

แต่ชั้นกลับไม่สนใจมันแล้วในตอนนี้ .... ขอแค่มี

นายท่าน .... ยาเสพติดเวทย์

และคุณหนูเดลต้า .... เท่านี้ ชั้นก็พอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่แล้ว

ไม่ต้องการอะไร มากกว่านี้อีกแล้ว

แค่นี้ก็ .... มีความสุขเหลือเกิน .....

..........................................

เวลา 7.42 น.

ณ หน้าโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง

"กาโอ้!!! สวัสดีค่ะ คุณพ่อ .... สวัสดีค่ะ พี่ทรายขาว เจอกันตอนเย็นค่ะ!"

"แล้วเจอกันตอนเย็นนะ .... เดลต้า"

"แล้วเจอกันตอนเย็นนะคะคุณหนูเดลต้า"

ชั้นและนายท่านกล่าวลาตอบรับเดลต้า หลังจากมาส่งเธอที่โรงเรียน

"ก้าโอ!!!"

เธอยิ้มหวานพยักหน้าตอบแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปในทันที

กึกๆๆๆ

ชั้นและนายท่านยิ้มให้กับเธอ .... มองเธอเดินจนเข้าไปในอาคารเรียน

ก็กลับขึ้นรถยนต์ โดยนายท่านจะแวะส่งชั้นระหว่างทางไปทำงาน เป็นปกติอยู่แล้ว

.....

เวลา 8.07 น.

"ไปดีมาดีนะคะนายท่าน โชคดีค่ะ"

"อืม"

บรื้นนนนนนนนนนน~~~~~

"....."

ชั้นยิ้มหวานให้นายท่าน แล้วเดินกลับเข้าบ้าน .....

............

มีความสุขเหลือเกินแม้วันนี้ จะไม่มีอะไรเป็นพิเศษก็ตาม ....

ปัด กวาด เช็ด ถู ทำความสะอาด ทุกซอกทุกมุมของบ้าน ในเวลาที่คุณหนูไม่อยู่

แกร๊ก .... แกร๊ก ...

"เอาหละ ....ทางเดินชั้นล่าง .... เรียบร้อย .... ห้องรับแขกเรียบร้อย ต่อไปห้องนอนของนายท่าน"

ชั้นเดินขึ้นชั้นบน ก่อนจะเปิดเข้าห้องของนายท่านเข้าไป .....

แล้วเริ่มปัดฝุ่นด้านบนตามซอกตู้หรืออะไรก่อน ....

ฟุบๆๆๆๆ ....

"ฮึๆ ... ไม่มีฝุ่นเลยสักนิด ... สมแล้วที่เราทำความสะอาดทุกวัน จงเรียกชั้นว่า ทรายขาวผู้อยู่เหนือฝุ่นทั้งปวงซะ เจ้าพวกฝุ่นทั้งหลาย คิก ... ว่าไปนั่น"

ชั้นเอ่ยพูดกับตัวเองคนเดียวอย่างสบายอารมณ์ แล้วย้ายลงมา ปัดฝุ่นตามบนโต๊ะต่อ .....

ฟุบๆๆๆ ...

"ผลไม้สดๆ ถูกๆ อร่อยๆ มาแล้วจ๊ะ ผลไม้สดๆถูกๆ ..."

อ้ะ!!! ผลไม้มาแล้ว .... ต้องรีบปัดก่อน เดี๋ยวไปซะก่อน

กำลังอยากกินมันแกวอยู่พอดีเลย .....

ฟุบ! ... แซก .... แซ่กๆๆๆๆ ...

"หวา!!!!"

แย่หละสิ ... ดันไปปัดทำเอกสารของนายท่าน ตกซะได้ ....

แย่หละ ..... ต้องรีบเก็บ .....

ฟุบ ....

"เอ้ะ .... นี่มัน ... อะไรหน่ะ ..... โครงการทดลอง ? สวัสดี ..... เด็ก หนึ่งร้อยคน .... สร้างยาเสพติดเวทย์ .... เริ่มขนย้ายเด็ก โดยไม่ให้เกิดข้อสงสัย .... ตั้งแต่ มกราคม เวทศักราช สามร้อยเจ็ดสิบหก .... รายชื่อ เด็ก ..... ที่ต้องพาไปในวันสุดท้ายก่อนเริ่มการทดลอง วันที่ยี่สิบห้า เมษายน........... "

.........

ไม่จริง ..... ใช่ไหม .......

"...... คุณหนูเดลต้า..... "

นายท่านตั้งใจจะ .... ใช้คุณหนูเดลต้า ..... เป็นหนึ่งในการทดลอง

 ไม่จริง .... มันต้องไม่จริง .....

"ผลไม้สดๆ ถูกๆ อร่อยๆ มาแล้วจ๊ะ ผลไม้สดๆถูกๆ ..."

.......................................

20.14 น.

ถึงเวลาแล้วหละ .... ที่จะต้องคุยกับนายท่าน ....

หลังจากที่คุณหนูเดลต้าหลับไปแล้ว ...... ชั้นก็เดินไปหานายท่านที่กำลังนั่งทำงานอยู่ทันที

"นายท่านคะ ...... "

".... ออกไปเตรียมกาแฟไว้ให้ชั้นหน่อยทรายขาว วันนี้ชั้นจะอยู่ดึกหน่อย"

นายท่านที่นั่งขะมักเขม้น กับเอกสารฉบับนั้น เอ่ยบอกชั้น โดยไม่ได้หันมามองชั้นเลย

น่ากลัวจัง ... ชั้น ... ควรจะพูดออกไปดีไหม

ไม่ดีแน่ๆ .... ถ้าทำนายท่านโกรธ จะโดนลงโทษยังไง ....

อดยาจนทรมานเหรอ .....

ไม่ได้ ... ชั้นจะมากลัวตรงนี้ไม่ได้ ....

"....ค่ะ .... แต่ก่อนหน้านั้น ... ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ..."

"อะไรหละ .... ว่ามาสิ"

"โครงการที่ท่านทำอยู่ ..... ทำไมต้องใช้คุณหนูเดลต้าไปทดลองด้วยคะ!!!"

"......."

นายท่านหยุดมือทำงานทันที ก่อนจะหันมามองชั้น

".... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอหละ .... ทรายขาว ...."

เกี่ยว ? ..... นั่นหน่ะสิ .... เกี่ยวอะไร .....

"อึก .... ไม่รู้ค่ะ .... แต่แบบนี้มันไม่ถูกต้องนะคะ!! ...."

"... ชั้นรู้ ...."

นายท่านรู้ ? ..... แล้วทำไม

"แล้วทำไมถึงยังใช้คุณหนูเดลต้าไปทดลองอีกหละคะ!! ท่านรักคุณหนูเดลต้าไม่ใช่เหรอ!!! "

ชั้นโวยเสียงดังออกมาโดยไม่รู้ตัว

แต่นายท่านกลับ ... ตอบออกมาด้วยเสียงนิ่งเรียบ

"ชั้นก็แค่เลี้ยงเด็กคนนั้นเป็นเครื่องมือเท่านั้น ...... ตอนนี้ชั้นก็ให้ความสุขกับเดลต้า มากที่จะให้ได้ก็เท่านั้น .... ออ พรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันแล้ว .... จะทำอะไรก็รีบๆทำซะละ"

เครื่องมือ!?

"เครื่องมือ? .... เครื่องมืองั้นเหรอคะ!!! .... ไม่มีทาง!! คุณหนูเดลต้าไม่ใช่เครื่องมือนะคะ .... เธอเป็น .... เด็กวัยใสๆ ธรรมดาๆ ..... เธอควรจะมีอนาคต ที่ดีกว่านี้!! ทำไมนายท่านถึงได้มองเป็นแบบนั้น"

"หุบปากไปซะ .... แล้วทำตัวเงียบๆไว้ .... งานของเธอจะจบลงแล้ว ทรายขาว .... กลับไปทำหน้าที่สาวใช้ของเธอต่อซะ!!"

ไม่!!!

ชั้นไม่อดทนแล้ว ....

ชั้นเดินเข้าไปใกล้ๆนายท่านทันที

"..... ไม่ค่ะ!! ชั้นจะไม่ฟังนายท่านแน่ๆ ... ถ้านายท่านยังคงจะใช้คุณหนูเป็นเครื่องมือแบบนี้ ... ชั้นรับไม่ได้ค่ะ!! .... ชั้น .....ไม่มีทางจะยอมให้เธอเป็นเครื่องมือของนายท่านแน่!!!"

ปึ้ง!!!

"เธออยากจะให้ชั้นบังคับเธอสินะ ทรายขาว ..... "

"......."

ชั้นชะงักทันที ..... ครั้งสุดท้าย ที่นายท่านเคยใช้ยานั่นบังคับชั้น ก็เมื่อ 5 ปีก่อน

จากนั้น .... ชั้นก็ไม่เคยโดนนายท่านบังคับอีกเลย .... เพราะชั้นเต็มใจ ....

แต่ .... ตอนนี้ ... ชั้นกลับ .... ไม่!!!

"ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!"

ชั้นตะโกนออกมา แล้ววิ่งหนีออกไปทันที

"จงนั่งลงซะทรายขาว!!!"

ไม่ทันที่ชั้นจะวิ่งไปถึงหน้าประตูเลย ..... เพียงนายท่านตะโกนออกมา ....

ชั้นก็นั่งลงกับพื้นทันที

"เฮือก!!! ....."

"..... ชั้นชักอารมณ์ไม่ดีซะแล้วสิ ..... "

ครืดดดด

"ฮึก .... ฮึก...... "

ชั้น ..... อยากจะช่วยคุณหนูเดลต้า ..... แต่ .... ชั้นกลับ นั่งลงอยู่กับที่

เพราะ ..... โดนสั่ง ....

ชั้นมัน ...... ตัวชั้นมัน .......

"ไม่ .... ได้โปรดเถอะค่ะ .... อย่าทำร้าย ... ฮึก ... อย่าเอาคุณหนูเดลต้าไปทดลองเลยนะคะ ... ฮึก ...."

นายท่านเดินมาข้างๆชั้น ก่อนจะกดชั้นลงนอนกับพื้น

".... เธอทำตัวให้ชั้นอยากระบายอารมณ์ ทรายขาว ...."

ฟุบ ....

นายท่านจ้องมองชั้นด้วยใบหน้าโกรธ และโมโห .... ก่อนจะมุดหน้าลงมาดอมดมซอกคอของชั้น

ชั้นพยายามผลักออก

"ไม่ .... ฮึก .... นายท่าน .... ชั้นไม่อยากมีอะไรกับนายท่านทั้งนั้นค่ะ ... ได้โปรด!!! ขอแค่ ... คุณหนู"

"หุบปาก ทรายขาว ..... จงฟังชั้นซะ ..... ตอนนี้ เธอมันก็แค่นังร่าน เหมือนหมาตัวเมียติดสัตว์เท่านั้น .... ไม่ต้องไปคิดเรื่องเดลต้า! นอกจากวิ่งไล่จับกับชั้น .... จำไว้ ....."

ไม่!! ... ไม่!! ชั้นจะไม่ .... รับ .... ชั้นจะไม่ฟังคุณ .....

ชั้นจะต้องชั้นคุณหนู .............

ชั้น .... คือหมาตัวเมีย ... ที่ติดสัตว์ ....

"..... แฮ่ก .... แฮ่ก ..... แฮ่ก .......แผลบ ... แผลบ อา ...."

ชั้นมัน นังร่าน .... ชั้นต้องการ วิ่งไล่จับกับนายท่าน ...

ชั้นควรจะต้องทำอะไรในตอนนี้ .... ชั้น .... แทบจะลืมไปหมดแล้ว

"แผลบ ... แผลบ .... นายท่าน .... ขา~~~~"

"ดี .... ทรายขาว ..... ..... ดี ..... จงฟังชั้นซะ .... หลังจากเราสนุกด้วยกันคืนนี้ไปแล้ว .... เมื่อเธอตื่นมาจะกลับเป็นเหมือนเดิม .... และตั้งแต่พรุ่งนี้ไป .... เธอจงทำหน้าที่สาวใช้ให้ดีที่ พรุ่งนี้เราจะจัดงานฉลองส่งท้ายให้เดลต้ากัน .... ห้ามพูดเรื่องทดลองนี้กับเดลต้า ห้ามพาเดลต้าหนีไปไหน .... ช่วยงานชั้นจนกระทั่งพาเดลต้าไปถึงที่ห้องทดลอง .... และต่อจากนั้น เธอจะเป็นอิสระ จากชั้น .... จำเอาไว้ซะ ทรายขาว "

นายท่านสั่งชั้นอีกแล้ว .....

ชั้นจำทุกคำสั่งของนายท่านได้หมด ....

คุณหนู ... เดลต้า .... ชั้น ..... ต้องทำอะไรสักอย่าง .....

"อึก .... อึก ...แฮ่ก ... อา ... แผลบ ... นายท่าน ... ค่ะ .. เข้าใจแล้วค่ะ ..."

แต่ตอนนี้ ชั้นต้องการ ... เล่นไล่จับกับนายท่านแล้วหละ

ชั้นไม่ต้องการอย่างอื่นแล้ว!...... ในตอนนี้

"อ้า ..... นายท่านค่ะ แฮ่กๆ ..... แผลบๆๆๆ ... นายท่านขา ทรายขาวทนไม่ไหวแล้วค่า!!!"

"ฮึ .... "

เพียะ!

"อ้า!!!"

"ร้องให้เหมือนหมาสิ!!! .... หมาหน่ะ มันพูดได้ซะที่ไหน!!"

"เวาฟ์!!! ... เวาฟ์!!!"

"ฮึ ..."

เพียะ!!!

"หงิงงงง!! .... แฮ่ก ... แฮ่ก ..."

"มา .... ทรายขาว .... จุ้บ .... อึก..."

"เวาฟ์ ... วุฟ..... อึก .... อืม..."

แล้วชั้น ... กับนายท่าน ก็เล่นวิ่งไล่จับกัน .... จนเกือบ 4 ทุ่มเลยทีเดียว

....................

ความรู้สึก

สิ่งของ

เสื้อผ้า

ชีวิต

วิญญาณ

ทั้งหมดที่เป็นตัวชั้นในตอนนี้ .....

ไม่ใช่ของชั้นเลย ......

ตั้งแต่จำความได้ ....... แม้แต่ในตอนนี้ก็ตาม

.........

.............................................

....................................................................................

....................................................................................

End Chap.0.75 ทั้งหมดที่เป็นตัวชั้นในตอนนี้.....ไม่ใช่ของชั้นเลย ......