เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #336 : Chap.80.5 ถึงจะรู้ว่าคำๆนี้ ... ไม่มีค่าพอที่จะพูดออกไป.... แต่คงจะพูดได้แค่นี้

Chap.80.5 ถึงจะรู้ว่าคำๆนี้ ... ไม่มีค่าพอที่จะพูดออกไป.... แต่คงจะพูดได้แค่นี้ .... ขอโทษ

อะไร คือสิ่งที่เรียกว่าตัวตน ของมนุษย์คนนั้น

ภายนอกว่าด้วย

รูปร่าง ? เสียง ? กลิ่น ? รส ? การแสดงออก ?

ภายในว่าด้วย

วิญญาณ เจตจำนง และความทรงจำ

หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป เราจะยังเป็นคนๆเดิมหรือไม่ ?

ทุกๆสิ่งๆ ล้วนมีความเป็นตัวตน ของสิ่งนั้นๆแต่ก็ใช่ว่าจะแทนที่กันไม่ได้ จริงหรือไม่ ?

หากตายไปแล้ว เกิดขึ้นมาใหม่

โดยไม่เหลือความทรงจำอยู่เลยจะยังนับเป็นคนๆเดิมอยู่ .... ได้ไหม ?

..............................

หากเคยเป็น... หรือ เกิดมาเป็น... หรือ โดนทำให้เกิดมาเพื่อเป็น ....

แต่กลับเติบโตและเปลี่ยนแปลงไป .... แม้ว่าจะโดนขีดเส้นทางมาให้เป็น

จะยังใช่ .... ตัวตนเดิมอยู่หรือไม่

ได้เกิดมาแล้ว บนโลกใบนี้ ถูกแบ่งให้มาแล้ว ....ชิ้นส่วนนั้น

แต่กลับโดนหล่อหลอม ด้วยบางสิ่งที่แตกต่างออกไป

ทั้งสถานที่ ทั้งช่วงวัย ทั้งบุคคล

ก็เพราะ

ความทรงจำ นั้นถูกหล่อหลอมขึ้นมาใหม่

เปลี่ยนตนเองไปเป็นบุคคลใหม่ โดยสิ้นเชิง

การได้รับรู้ความเป็นจริงในครั้งก่อน

... ได้สร้างความเจ็บปวด .... ทั้งหมดนั่น โดยไม่รู้ตัว

ทั้งกับตนเอง และกับผู้อื่น

อีกมากมาย

.........................................................................................

........................................................................................

......................................................

..................

"อือ .... "

"อืม ...."

"แค่กๆ.."

"อา .."

"เหมือนเด็กๆจะฟื้นกันแล้วนะ ... "

"เด็กๆงั้นเหรอ .... อายุ ยี่สิบไม่เรียกว่าเด็กแล้วมั้ง"

"อายุ ยี่สิบเหรอ เหอะ นั่นสินะ แต่พวกเรา ร้อยสองร้อยกันแล้วไม่ใช่เหรอ"

"แหม่ ร้อยสองร้อยนี่มันก็โหดไปหน่อยมั้ง .... ถึงจะจริงก็เถอะ"

"เลิกคุยเล่นกันได้แล้วน่า .... "

"ช่ายเลย เลิกคูยด้ายแล้ว"

"จ้าๆ ...."

"......................"

ฟุบๆ

"..... ฟื้นแล้วเหรอ .... พวกเธอหน่ะ ....."

<<<<<<<<<<<<<::::::::::::::>>>>>>>>>>>>>

"ปล่อยพวกชั้นนะ ..... "

"ปล่อย!! ... "

"พวกชั้นบอกให้ปล่อยไงหละ!!"

"ง้า!!! ปล่อยนะ ..."

".......จัดการได้เลย"

"อืม..."

ฟู่~~~~~~~~~~~~~~

"ไม่นะ ... ปล่อย!!"

"ปล่อยนะ ... อ้าก!!"

"ชั้นบอกให้ปล่อยยังไงหละ!!"

"ปล่อย!! ปล่อยนะ ปล่อยเค้านะ!"

แกร้งงงงง~~~~

* We are One *

เปรี้ยะ!!

"เฮือก!! อึก ...."

ตุบ...

"อ้ะ ... นี่มัน .."

ตุบ..

"มัน .... เป็น .. ไป..."

ตุบ.

"ชั้น .. ไม่นะ อา ..."

ตุบ

"ถ้าตื่นขึ้นมาคงจะ ... เจ็บปวดกันมากสินะ"

"เจ็บปวดเหรอ .... อืม ... นั่นสินะ...."

"เจ็บปวด เจียนตายเลยหละ ...."

แกร้งง!!! กรึ้ง!!!!!!!

>>>>>>>>>>>>>::::::::::::::<<<<<<<<<<<<<

"คุณ ... อ้ะ ...."

"นี่มัน ... อา ...ไม่นะ"

"อะ .... อะไรกัน นี่มันอะไรกัน!!"

"อึก ..... หัวของชั้น"

"สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว เห็นไหมหน่ะ"

"ก็ช่วยได้แค่นี้หละนะ .....เราไม่ควรเข้าไปยุ่งมากกว่านี้"

"ที่เหลือก็ขึ้นกับจิตใจพวกเขาเองสินะ"

"อืม ..... พวกขาวเหรอ ...."

"อืม .... พวกเขานั่นแหละ"

"ทุกๆอย่างเป็นความผิดของชั้น ....."

"ไม่หรอก ...เนโกะ ... ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก"

"อืม ... ทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ เนโกะ"

"เป็นยังไงบ้าง .... ทั้งสี่คน .... "

"อะ อาจารย์ ... อึก อะ? ... อะไรกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ!!!"

"ไม่จริง ... อะ .... มะ ไม่จริง!!! ไม่จริงใช่มั้ย ..... ตัวชั้น ....ที่ผ่านมามัน"

"อึก .... เรื่องที่ผ่านมามัน .... เป็นเรื่องโกหกทั้งหมดเลยเหรอ!"

"... ไม่นะ ... ชั้น ....ชั้น .... ทำให้ .... ก้าวเดิน ... ฮึก ...."

" ถึงจะรู้ว่าคำๆนี้ ... ไม่มีค่าพอที่จะพูดออกไป.... แต่คงจะพูดได้แค่นี้ .... ขอโทษ "

"ไม่จริง .... ชั้นคิดว่ามันเป็น ... ของจริงมาโดยตลอด!! ฮึก ... ฮื้อออ!!"

"ทั้งหมดมันต้องเป็นของจริงสิ!! ... ไม่นะ .... ฮื้ออออ"

"ฮึก .... อึก .... ฮึ้ก ........ฮื้อออออ ... ชั้น... ไม่มีสิทธิ์ จะรักก้าวเดินอีกแล้ว .... ตัวชั้นมัน ... ฮื้อ"

"อึก ... อย่าร้องสิ พวกเธอ ... อึก .... ชั้นจะร้องไปด้วยนะ อึก ... ที่ผ่านมา ... โถ่!! ฮึก ... ฮื้ออ"

"......ถึงเวลาที่พวกเราต้องไปแล้วหละ ....... ปล่อยให้พวกเขา ..... ร้องไห้ต่อไปเถอะ"

"..... ตอนนี้พวกเราต้องไปทำงานที่ใหญ่กว่านะ ......"

"อืม ...... "

"สู้ๆนะ ทั้งสี่คน .... "

"ปายทามงาน ปายทามงาน"

"......."

"ขอให้พยายามมีชีวิตอยู่บนโลกต่อไปนะ ทั้งสี่คน.... "

"ไปเถอะน่าเนโกะ .... "

กึกๆๆๆๆๆๆๆ

"รักษาตัวดีๆนะ ... ทั้งสี่คน .... ตอนนี้ชั้น .... ไม่สิ ... อาจารย์ต้องไปทำเรื่องอื่นก่อน ... "

กึกๆๆๆ ...

"ฮึก ... ฮึก .... ฮื้ออออ ฝ่าฟัน ...."

"ฮื้อออ ... ไม่จริง .. อึก ฝะ .. ฝ่าฟัน"

"อึ้ก ... ฮึก เรื่องทั้งหมด .... ฝ่าฟัน ... ความผิดของชั้น"

"ฮื้ออออ .... เพราะชั้นฝ่าฟันกับก้าวเดินถึง .... ก้าวเดิน ฮึก ชั้น ..... ผิดไปแล้ว"

แกร้ก .... ตึ้ง

"ฝ่าฟัน ..... ฮึก...."

"ฝ่าฟันฮึก ... อึก"

"ฮึก ... ฝ่าฟัน"

"ฝ่าฟัน ... ก้าวเดิน ... "

..................

.........................................

.........................................................................................

.........................................................................................

End Chap.80.5 ถึงจะรู้ว่าคำๆนี้ ... ไม่มีค่าพอที่จะพูดออกไป.... แต่คงจะพูดได้แค่นี้ .... ขอโทษ