คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #428 : Chap.After9-20 Rifa Finale
Chap.After9-20 Rifa Finale
..................................................................................
.................................................................................
..................................................
..............
"โคร่งงงงงงงงงงง!!"
"อ้บบบ อ้บๆๆ"
"วูฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!"
"โฮ้กกกกกกกกกก!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!"
"สะ สัตว์ประหลาด!!!!"
"รีบหนีเร็ว!!!"
"เราได้เริ่มกักกันไว้แล้ว รีบหนีออกไปให้พ้นจากบริเวณนี้เร็วเข้า!"
"ทีมกลุ่มผู้ปกป้องภายในประเทศ ประจำพื้นที่แล้ว! ทุกหน่วย ร่ายเวทย์ทั้งหมดล้อมเอาไว้!!"
ความโกลาหลยังคงไม่จบสิ้น จากการตื่นขึ้นของเหล่าสัตว์ประหลาด
พวกมันยังคงบ้าคลั่งและพยายามดิ้นรนพังทลายสิ่งก่อสร้าง เพื่อหลุดออกมาจากจุดกักกันให้จงได้
โชคยังดี ที่กลุ่ม ผู้ปกป้องภายในประเทศ สามารถเข้ามาควบคุมความสงบจากภายนอกได้ทันท่วงที
ไม่เช่นนั้นอาจจะมีผู้เสียชีวิตเกิดขึ้นก็เป็นได้
เหล่าประชาชน ต่างพากันวิ่งหนีตายออกจากบริเวณนั้นกันเป็นการใหญ่ เพราะความน่ากลัวของสัตว์ประหลาด ที่พวกตนไม่เคยเจอะเจอตัวจริงๆ มาก่อนเลยแม้แต่น้อย
และแน่นอน แม้แต่ผู้ปกป้องภายในประเทศ ยังไม่กล้าเข้าไปภายใน ได้แต่ใช้พลังเวทย์ทั้งหมดเพื่อกักกันไม่ให้กลุ่มสัตว์ประหลาดหลุดออกมาได้
เพื่อถ่วงเวลา รอกลุ่มปราบปราม ปีศาจ ที่ไม่ได้ขึ้นตรงกับรัฐบาล มาช่วยในเรื่องนี้
"โฮ้กกกกกกกกกกกกกกก!!"
"คว้ากกกกกกกกกกกก!!"
"ก้าบ ก้าบบบบบบบบบบ!!!"
เสียงของเหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหลายดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งไปพร้อมๆกับพยายามชนกระแทกทำลายวงเวทย์กักกันให้หลุดออกมา
"อึก ..... เหมือนพวกสัตว์ประหลาด มันยังไม่ยอมลดละเลย ..."
"พวกเราจะไม่ไหวแล้วนะครับ .... กลุ่มพวกนั้นกำลังทำอะไรอยู่!!"
"..... อึก ..... เป็นเพราะเรื่องผู้หมวด ไล่ที่พวกกลุ่มนั้นออกจากเขตนี้ ในเดือนก่อนหรือป่าวครับ!"
"นั่นสิคะ!! อึก ... ดิชั้นก็จะไม่ไหวแล้วนะคะ .... กางม่านแบบนี้ ใช้คนแค่ สามสิบคนมันจะไปไหวอะไร"
"...... หุบปากน่า!! ..... ใครจะคิดว่ามันจะมาเกิดเหตุแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่เคยมีประวัติว่าเกิดขึ้นเล่า!"
"ขอโทษครับ!!"
"ขอโทษค่ะ!!"
และด้วยความที่กลุ่มผู้ปกป้องภายในประเทศภายในพื้นที่นี้ ไม่ได้มีจำนวนมากมายอะไร
ทำให้พวกเขา ที่ต้องกางม่าน และควบคุมเอาไว้มากว่า 10 นาที เริ่มอ่อนล้าเต็มที
จนต้องเริ่มบ่นกันออกมา รวมทั้งอีกสาเหตุหนึ่ง ที่กลุ่มผู้จัดการสัตว์ประหลาดมาช้า
เพราะในเขตนี้ ไม่มีพวกกลุ่มจัดการสัตว์ประหลาดอยู่เลยเนื่องจากเพิ่งโดนไล่ที่ออกไปจากเขตไม่นานนี้
.......
ครึ้ง!!! ... กรึกๆๆ ....
เสียงของการถล่มภายในตัวโรงแรมติดกับพิพิธภัณฑ์ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด
ไปพร้อมๆกับ แรงสั่นสะเทือนที่ตามมาอย่างไม่ขาดสาย เพราะการดิ้นรนของกลุ่มสัตว์ประหลาดที่อยู่ภายในโซนด้านล่างของพิพิธภัณฑ์ จนไม่อาจมีผู้ใดกล้าเหยียบย่างเข้าไปใกล้เช่นเดียวกับส่วนพิพิธภัณฑ์นั้นเลย
ยกเว้นเพียง .... กลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ....
กึกๆๆ
- ปิ้ง .... ปิ้ง .... ปิ้ง -
"สัญญาณจากประจุเวทย์ปริศนาที่เป็นของพระแม่ ... มาจากทางนี้นี่แหละค่ะ"
เสียงของหญิงสาวไกด์ทัวร์ นามว่าเจน ดังขึ้น
ระหว่างเดินนำทางให้แก่กลุ่มผู้ใส่หน้ากากสลักลายอักขระเวทย์บางอย่าง 4 คน
ภายในมือของเธอ ถืออุปกรณ์ตรวจวัดสัญญาณชนิดพิเศษที่ไม่เคยเห็นที่ไหน
คาดว่าจะมาจากกลุ่มองค์กร ของพวกเธอเอง
ครึ้งงงง กรึ้กกก กรึกๆๆ...
"อืม ... "
พวกเขาตอบรับสั้นๆ ระหว่างเดินมุ่งตรงเข้าไปใกล้กับจุดสัญญาณโดยไม่เกรงกลัวว่าเพดานหรืออาคารจะถล่มลงมาใส่ตนเลยแม้แต่น้อย
กึกๆๆ ....
พวกเขาเดินเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขามาถึงห้องพักห้องหนึ่ง ที่ประตูทางเข้าและเพดานโดนพังถล่มลงไปหมดแล้ว
- ปิ้งๆๆ ... ปิ้งๆๆ .... ปิ้งๆๆๆๆๆ -
เสียงเครื่องส่งสัญญาณร้องดังอย่างต่อเนื่อง เป็นการบอกว่า...
".... พะ .... พระแม่อยู่ภายในห้องนี้นี่แหละค่ะ! ..."
ไกด์สาวรีบหันไปบอกทุกคนด้วยสีหน้าตกใจ กับสภาพห้องที่เละเพราะตึกและเพดานช่วงบนถล่มลงมาทับภายในห้องจนผู้ที่อยู่ภายในไม่น่าจะรอดแล้ว
"อึก .... ไม่จริงน่า .... แบบนี้พระแม่จะเป็นอะไรหรือป่าว"
"ถ้าพระแม่ตายขึ้นมาแบบนี้ .... ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการทำนาย ... และการคาดเดา ก็พังทลายหน่ะสิ ... แล้วโลกใบนี้ก็คง .... จะถึงคราวอวสาน...."
"ไม่ .... เป็นไปไม่ได้ .... แบบนั้น .... พระแม่ต้องมาตายเป็นครั้งที่สอง เพราะพวกเราหรือไง!"
กลุ่มผู้ที่ตามมาก็มีท่าทีตกใจไม่น้อยกับภาพที่เห็นเบื้องหน้าจนโวยกันใหญ่ทีเดียว
"ใจเย็นก่อนสิ .... ถ้าตายไปแล้ว จะยังมีพลังเวทย์เล็ดรอดได้ยังไงหละ"
แต่ยังดี ที่มีคนเตือนสติขึ้นมา ทำให้พวกเธอได้สติกันอีกครั้ง
".... ค่ะ ... ก็จริง .... งั้นจะให้ชั้น?"
เจนเอ่ยสอบถามกลุ่มผู้สวมหน้ากาก ทั้ง 4 เหมือนเป็นสัญญาณ ที่จะเริ่มใช้พลัง
พวกกลุ่มผู้ใส่หน้ากากทั้งสี่ต่างก็พยักหน้า ก่อนที่ผู้สวมหน้ากากคนหนึ่งที่เป็นธาตุดินเช่นเดียวกับเจน
จะเดินเข้าไปยืนข้างๆเจนพร้อมทั้งถอดหน้ากากออก ... ทำให้มองเห็นใบหน้าที่เป็นหญิงสาวที่แสนน่ารัก คาดว่าจากใบหน้า น่าจะยังอยู่มัธยมปลายเท่านั้น
ครึ้งงงงง กรึกๆๆๆๆๆ
พวกเธอทั้งสองต่างค่อยๆ ยื่นแขนออกไปด้านหน้าจนสุด กางฝ่ามือออก
ก่อนที่รอบร่างกายของพวกเธอจะเริ่มมีคลื่นพลังเวทย์กระจายออกมาช้าๆ
มันเป็นการยาก ที่จะทำลายบุกเข้าไป ตามวิธีการใช้เวทย์โจมตีแบบปกติ
เพราะอาจจะสร้างอันตรายให้แก่ผู้ที่อยู่ภายใน
ดังนั้นแล้ว จึงต้องใช้การจัดเรียงซากปรักหักพัง ให้แยกออก และมีทางเดินเข้าไป
กลุ่มผู้สวมหน้ากากอีก 3 คน ที่ยืนมองอยู่นั้น ก็ค่อยร่ายเวทย์เตรียมป้องกันเพดานถล่มลงมาโดนหญิงสาวทั้งสองไว้ด้วยเช่นกัน
"ดิน ... ควบคุม .... ยกออก"
"กำแพงดิน แยกทาง ..... สิ่งกีดขวาง!"
หญิงสาวอีกคนและเจนเอ่ยออกมาเป็นคำสั่งของเวทย์ในรูปแบบของตนเอง
ก่อนจะเกิดเป็นพลังเวทย์แห่งดินกระจายพุ่งเข้าไปยกสิ่งกีดขวางออก
ครึ้งงงงงงงง!!! ครึก
และพลังเวทย์แห่งดิน ที่สร้างกำแพงขึ้นทะลวงซากปรักหักพังขึ้นมาตรงกลาง
ก่อนที่มันจะค่อยๆแยกสิ่งกีดขวางออกจากกันช้าๆ
ฟุ่มมม!! ครึ้ก .... ครึ้งๆๆๆ
จากพลังนั้นแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นพลังสายประจุเวทย์ดิน ระดับสูงมากเลยทีเดียว
เพราะสามารถยกสิ่งของหนักเป็นตันๆ ออกได้ ถึงแม้ว่า อาจจะเหนื่อยเสียหน่อย
จากอาการกัดฟัน กรอดระหว่างใช้พลัง จนสีหน้าเปลี่ยนอย่างชัดเจน
และแล้ว .... หลังจากผ่านไปไม่ถึง นาที ....
ครึ้ง!!!!!!!!!!
เส้นทางภายในห้องก็โดนแยกออก และโดนสร้างเป็นทางเดินจากกำแพง 3 มุม แบบง่ายๆให้เดินทะลุผ่านเข้าไปภายในห้องได้
"แฮ่ก ... อึก .... แฮ่ก ...."
"แฮ่ก .... แฮ่ก ....พวกซาก ... ที่กั้นทาง น่าจะหมดแล้ว แฮ่ก ...เหลือแต่ เศษเพดานไม่กี่ชิ้น ที่น่าจะอยู่ภายใน ... ยังไงฝากด้วยนะคะ"
ท่าทางพวกหญิงสาวทั้งสอง จะใช้พลังไปเยอะมากจนเข่าอ่อน ฟุบลงกันเลยทีเดียว
"อืม ...."
ผู้สวมหน้ากากทั้งสามตอบรับแล้วเกร็งพลังเวทย์มากขึ้น เพื่อที่จะได้ยกเหล่าสิ่งกีดขวางออกเมื่อเข้าไป
กึกๆๆ ....
พวกเขาเดินตรงเข้าไปภายในกำแพงนั้น ... แต่ไม่ทันที่จะเดินไปถึงครึ่งทางก็ต้องชะงัก
"อึก ... นี่มัน ..."
"พะ ... พระแม่!!"
"......ทะ ทั้งสองคน .... รีบเข้ามาดูเร็ว .... "
"เอ้ะ?"
"อะไร .. งั้นเหรอคะ"
หญิงสาวทั้งสองที่เข่าทรุดอยู่เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็พยายามดันตัวลุกขึ้น
แล้วเดินตรงเข้าไปเช่นกัน ....
เจนค่อยๆ เดินช้าๆ อย่างเหนื่อยล้า เพราะพลังที่ใช้เกินขีดจำกัดของตนเอง
จนกระทั่ง .... ไปถึงจุดที่ทุกๆคนยืนนิ่งจ้องมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้ากันอยู่ ....
และมองไปที่สิ่งนั้น
" ..... นี่มัน ......"
ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น ....
"พระแม่ .... กำลัง ..... จะกำเนิดขึ้นมา แล้ว ....?"
เธอเอ่ยออกมาและจ้องมองสิ่งที่เธอเรียกว่าพระแม่ น้ำตาเอ่อล้นจนไหลรินออกมาเองอย่างหยุดไม่ได้
พลางทำให้เธอนึกย้อนกลับไปสู่อดีตที่แสนเจ็บช้ำของเธอ
กับคำพูด ที่เธอจำติดตรึงมาจนถึงทุกวันนี้ ...
*
* วันนี้เธอจะเป็นอิสระ จากยาเสพติดเวทย์และพวกคนที่คอยทำร้ายเธอทั้งร่างกายรวมถึงจิตใจของทั้งปวงแล้ว.... จะเหลือแค่ชั้นเท่านั้น ... ที่จะทำให้เธอต้องติดอยู่ในบ่วงกรรม ....ที่อาจจะมีแต่ความสุขแต่เป็นความสุขที่หลอกลวง *
*
"....... พระแม่ .... จะกลับมาหาพวกเราแล้ว"
"พระแม่ .... พระแม่!!!"
"เป็นบุญตาเหลือเกิน พระแม่ ..."
"พระแม่ ....ท่านกำลังจะกลับมา"
เหล่าหญิงสาวต่างพากันเอ่ยค้างด้วยเสียงปลื้มปิติ ดีใจเป็นล้นพ้นยิ่งเสียกว่าสิ่งใด
เมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
ท่ามกลางซากปรักหักพังนั้น มีโดมรูปไข่ขนาดเล็กสีแดงครอบคลุมปกป้องร่างของคนสองคนอยู่ภายใน
คลื่นสีแดงอ่อนๆ ที่เหมือนเป็นสัญลักษณ์บางอย่างกระจายออกมาเป็นระยะๆ
ภายในโดมรูปไข่ บุคคลสองคนนั้น คือ ชายหนุ่มสวมแว่นนามว่าเคน ..ที่นอนสลบสไลด์อยู่ตรงช่วงล่างของโดม
และเด็กสาวอีกคน ที่ลอยอยู่กึ่งกลางของโดมสีแดงนั้น ... เธอคือเด็กสาวที่ชื่อริฟ่านั่นเอง
จากการสังเกตและจ้องมองแล้ว ... คลื่นเหล่านั้นออกมาจากร่างกายของเธอนั่นเอง ...
เวลาผ่านไปสักพัก ....
โดมไข่นั้น ก็ค่อยๆ กระจายสลายหายไป
และร่างกายของริฟ่า ... ก็ลอยลงมาที่เตียงช้าๆ จนลงมายืนข้างกับร่างกายของเคน
ก่อนที่เธอจะเริ่มลืมตาขึ้นมองไปยังกลุ่มผู้สวมหน้ากากและเจน
".. อะ ... พะ ... พี่เจน ... กับ .. เอ่อ ... ใครกันคะ ... ระ หรือว่า ... จะเป็นเพื่อนของพี่เจน.."
พร้อมกับเธอ ที่เอ่ยออกมาด้วยท่าที บ๊องๆ เหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาธรรมดาๆ
ที่ไม่ได้ตกใจกับเหตุการณ์รอบข้างเท่าไหร่เลย
มันไม่เหมือนพลังของธาตุใดธาตุหนึ่งเลย ... ทำให้กลุ่ม ผู้สวมหน้ากากและเจน ต่างพากันเข้าใจไปในทิศทางเดียวกัน
"... ไม่ผิดแน่ๆ ... พลังแบบนี้ ... เหมือนกับของพระแม่เลย"
"เหมือนจริงๆ .... พลังที่ใช้ในการปกป้องผู้อื่น"
"แถมยังหลุดจากพลังของสารเสพติดเวทย์ด้วยตนเองได้อีก ..."
"ยะ ... ยังมัวยืนอะไรอยู่หล่ะ !! ... รีบหมอบให้พระแม่ซะสิ!!!!"
แล้วพวกเธอก็รีบ หมอบก้มกราบ ให้กับริฟ่าทันที ....
"เอะ!! ... อะ .. อะไรกันคะ ทุกคน .... นี่มันอะไรกันคะ!!"
ริฟ่านั้นตกใจเป็นการใหญ่ ที่เห็นทุกๆคนก้มลงหมอบกราบเธอ
เล่นเอาเธอสะดุ้งโหยงแล้วรีบลงมาจากเตียงเพื่อนั่งพับเพียบตาม
"ไม่ได้หรอกค่ะ ... ทะ ท่านเป็นพระแม่ตัวจริงแบบนี้"
เจนเอ่ยเสียงดังสั่นไหว น้ำตาไหลพรากอย่างปลื้มปิติยิ่งกว่าอะไรในชีวิต
"เอ๋ .... พะ .. พระแม่อะไรกันคะ พี่เจน ... ระ ริฟ่างงไปหมดแล้วนะคะ เงยหน้าขึ้นมาเถอะค่ะ! .. อ้ะ!!..."
ริฟ่าเอ่ยด้วยท่าทางตกใจกับอาการของคนอื่นๆ แต่ก็ต้องตกใจกว่าเก่าเมื่อ
ครึ้งงงงงงงงงงงงงงง!!
เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้นมาอีกครั้ง และเพราะคำพูดที่ให้เงยหน้าขึ้นนั้นทำให้ทุกๆคนยอมเงยหน้าขึ้นมา และมองไปรอบๆ พื้นที่ ที่สั่นไหวไปหมด
รวมทั้งเคนก็ตื่นขึ้นมาด้วย
"อึก ... อืม .... ริฟ่า ..... อ้ะ .. ริฟ่าไม่เป็นไรใช่ไหม"
เมื่อริฟ่าได้ยินเสียงเคน .... แม้ว่าจะตกใจแค่ไหน ... เธอก็หันไปมอง ด้วยใบหน้าแดงเขิน
".... พี่เคน!! ... ค่ะ ริฟ่าไม่เป็นไร"
และเอ่ยเรียกชื่อชายคนนั้นพร้อมทั้งโผกอด
หนุบ!
"อ้ะ ... ระ ริฟ่า ... เดี๋ยวก่อนสิ ... อึก .. บะ แบบนี้เขินนะ ... แล้วนี่ .. เกิดอะไรขึ้นเนี่ย"
เคนนั้นหน้าแดงเขินเป็นอย่างมากที่โดนริฟ่าโผก่อน
แต่มันก็สร้างความตะขิดตะขวงใจแปลกๆให้เจนเช่นกัน
"...."
ส่วนกลุ่มผู้สวมหน้ากากนั้นต่างก็ เริ่มมองท่าทีของตึกที่เริ่มไม่ไหวแล้ว
เพราะมันโครงเครงเหลือเกิน
"... พระแม่คะ!! ... รีบหนีออกไปกันก่อนเถอะค่ะ! ... "
"ใช่ค่ะ .... รีบหนีกันเถอะ ... ก่อนที่ตึกจะถล่ม ..."
"ค่ะ! ... พี่เคนคะ ... หนีด้วยกันนะคะ"
ริฟ่าเอ่ยพยักหน้าตอบรับทุกคนแม้จะยังงงๆ ที่โดนเรียกว่าพระแม่ก็ตาม
ก่อนจะหันไปจับมือเคนเอาไว้แน่นพลางดันตัวลุกขึ้นยืน
"อะ .. อื้ม!"
เคนที่โดนจับตอบรับแล้วลุกขึ้นยืนตาม
เจนที่มองเห็นท่าทีที่มิความสุขของริฟ่า ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา เพื่อทำใจ
"เห้อ..... งั้น ... ชั้นจะนำทางให้เองค่ะ! ..."
แล้วเธอก็เอ่ยออกมาก่อนจะหันหลังกลับไป
....
กรึก ....
"คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!"
"อ้ะ!!!"
"อึก ..."
"กรี๊ดด"
"สัตว์ประ! ..."
"อึ้ก...."
"ริฟ่า!! ..."
".... อ้ะ ....."
โคร้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!
แต่ไม่ทันเสียแล้วที่จะได้ทำอะไรต่อ
สัตว์ประหลาด ตัวใหญ่ ที่มีรูปร่างคล้ายกับหมีครึ่งหมูครึ่งเหยี่ยว ก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นด้านล่างห้อง ทำให้ความโครงเครงของตัวอาคาร ตึกนั้นเพิ่มสูงจนไม่อาจรั้งไว้ได้ และ ตึก ....
ก็พังทลาย ลงในทันที
...............
.........................................................
.........................................................
.................
ณ ร้าน คุณลูกสาวบุฟเฟต์
เหล่าเด็กสาวทั้งหลาย ที่ไม่ได้บริการหน้าร้านนั้น ต่างมะรุมมะตุ้มดูข่าวกันใหญ่ อย่างตื่นตระหนก
" .... เจ้าพวกผู้ปกป้องประเทศ ที่ใช้เครื่องมือกักสัตว์ประหลาดไว้ เริ่มไม่ไหวแล้วสิ"
"ชิ ... แย่จริงๆ .... ตะกี้ที่ติดต่อและถามไป ... พวกกลุ่มผู้ฝ่าฝืน ไม่มีใครอยู่ใกล้จุดนั้น เพราะเพิ่งโดนไล่ที่ สำนักงานออกจาก เมืองนั้น กว่าจะไปถึง น่าจะอีก สิบนาทีได้ ..."
"แย่ชะมัด .... เจ้าพวกผู้ปกป้องประเทศ .... คิดอะไรง่ายๆซะจริง ..."
"โถ่ ... ถ้ามีคนตายขึ้นมาจะทำยังไงหละทีนี้"
".. ความผิดของชั้นเอง"
และเพราะทุกๆคนกำลังเครียดกันใหญ่ ทำให้แซนด์มีใบหน้าเศร้าไม่น้อย
"ไม่ใช่ความผิดของแซนด์สักหน่อย อย่าคิดมากสิ!!"
"ใช่ ... แซนด์จะโทษตนเองไม่ได้หรอกนะ ..."
ทำให้เด็กสาวคนอื่นๆต้องหันมาปลอบแซนด์ กันใหญ่ ...
"อือ ..."
แซนด์ได้แต่พยักหน้ารับ แม้จะยังมีใบหน้าเสียใจอยู่
"ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้มาก นอกจาก มานั่งคิดหาสาเหตุกันน่าจะดีกว่านะ ..."
"... อืม ... จริง ... หาสาเหตุน่าจะดีที่สุด"
"แล้วมันอะไรกันหละ คิดไม่ออกแฮะ ... พวกสัตว์สต๊าฟ ถ้าจะโดนปลุกได้นี่ พลังเวทย์ต้องเยอะพอสมควรเลยนะ .... "
"ก็ใช่หน่ะสิ ชั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"
ทุกๆคนเริ่มคุยกันหาสาเหตุอย่างเคร่งเครียดเป็นการใหญ่
ยกเว้นเพียงเด็กสาวคนที่ยืนหลังสุดของเพื่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น .... ที่เหงื่อแตกพลั่ก พูดอะไรไม่ออก
เนียลี่นั่นเอง
"..........."
เธอขาสั่นเป็นเจ้าเข้า เหงื่อออกเกร็งไปหมด ....
แน่นอนว่า เธอเป็นต้นเหตุทั้งหมด ... และเหนื่อยที่ต้องคุมอารมณ์ทั้งด้านนี้ และคุมร่างกายรวมถึงพลังในด้านนู้น
และในระหว่างที่เธอกำลังเครียดอยู่นั่นเอง
แมงโก้ก็หันมาทักเนียลี่
"นี่ ... เนียลี่ ...."
"ว้ากกกกกกก! อ้ะ .. อะไร .. ทำไมเหรอ ... มีอะไร!!"
เนียลี่เอ่ยอย่างตกใจ กับแมงโก้ทันที หน้าตาเธอตื่นสุดๆ ดูแล้วเหมือนเห็นผีมายังไงยังงั้น
".... อะไรของเธอหน่ะ ... ชั้นจะหันมาถามว่า คิดอะไรออกบ้างมั้ย ... จะมาตกใจทำไมกัน"
แมงโก้หรี่ตาทำหน้าไม่พอใจ ทำให้ ดอเทอร์หันมามองตาม แล้วครุ่นคิด ....
- "แย่แล้วค่ะ ... ตอนนี้เพราะพลังของผู้ปกป้องภายในประเทศไม่มากพอ รวมถึงพลังงานที่ใช้ในการกักสัตว์ประหลาด เริ่มหมดในบางจุด ทำให้สัตว์ประหลาดตัวนี้ หลุดไปทางด้านของโรงแรมแล้วค่ะ!! ... ขอให้ประชาชนในรัศมี หนึ่งร้อยเมตร รีบถอยห่างจากจุดนี้โดยด่วน เพื่อป้องกัน ตึกถล่มค่ะ!!" -
"มะ มะมะ .. ไม่อะ .. คิดไรไม่ออกเลย .. ไม่มีไรคิดเลย ... อึก ....."
เนียลี่รีบเอ่ยสั่นไหว ... ก่อนจะชะงักค้าง ... เหมือนเธอเห็นอะไรผิดปกติบางอย่าง ....
และนั่น ... ก็คือเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นพร้อมๆกันกับในทีวี ที่สัตว์ประหลาดที่หลุดไปนั้น ...
- "ตะ .. ตึกทรุดตัวลงมาแล้วค่ะ!!!" -
"อ้ะ .. แย่หละสิ!!"
"... ตึกถล่มแล้ว ..."
"จะมีใครติดอยู่ในตึกไหมนะ"
"ไม่น่าจะมีนะ ... น่าจะอพยพ ออกมากันหมดแล้วไม่ใช่หรือไง"
"แต่ .. มันก็ไม่แน่นะ ... แบบว่า ..."
"เดี๋ยว .. นั่นอะไรหน่ะ ... ไอ้พลังคลื่นแบบนั้นหน่ะ"
"นั่นมัน ... "
"เฮย..."
"เห่ย .."
"เห้ย ...."
"เฮ้ย ....."
"เหย ......."
"อะ....."
"อ่ะ ....."
"อ้ะ ....."
"อ๊ะ ......"
"อ๋า ......."
พวกเด็กสาวต่างตกใจกับข่าวตึกถล่ม ...
แต่ ... พวกเธอตกใจอย่างอื่นมากกว่า ..... พร้อมทั้งจ้องมองตาค้าง กับภาพในทีวี
- "มะ ... ไม่น่าเชื่อค่ะ ท่านผู้ชม ... มะ มีเด็ก ... เด็กผู้หญิงค่ะ เด็กผู้หญิงที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า และร่างกายสักอักขระอะไรบางอย่างเอาไว้เต็มไปหมด ... ทะ เธอใช้พลังแปลกๆ ทำให้ตนเองบินอยู่บนอากาศได้ค่ะ!! ... อีกทั้งยังช่วย บุคคลอื่นๆ อีกหกคนเอาไว้ด้วยค่ะ!! .... มะ ... ไม่น่าเชื่อเลยค่ะ ...." -
"....................อึก..................."
เนียลี่ได้แต่กลืนน้ำลาย .... และนิ่งเงียบ ... ตั้งสติให้มั่นคงที่สุด .. ไม่โพล่งอะไร ออกไป มากกว่านั้น
...............
.........................................................
.........................................................
.................
ฟูบบบบ ...
ริฟ่าค่อยๆลอยตัวลง พร้อมทั้งใช้พลังโอบอุ้ม ... ร่างกายของพี่เคน พี่เจน และเพื่อนๆของพี่เจนลงมาวางที่พื้นด้านนอกได้อย่างปลอดภัย หลังจากที่เกิดตึกถล่ม ...
"ฟุ่ว ... ค่อยยังชั่วหน่อย ... ทะ ... ทุกๆคนปลอดภัยนะคะ"
ริฟ่าเอ่ยถามออกไป หลังจากที่เริ่มปลดปล่อยพลัง ที่ใช้ปกป้องทุกคนออก
"ปะ ... ปลอดภัยค่ะ .. พระแม่ ...."
"ขอบพระคุณมากๆเลยค่ะ ... พระแม่"
"พระแม่ .. ขอบพระคุณมากๆค่ะ"
"ขอบพระคุณนะคะ พระแม่ ...."
พี่ๆ 4 คนนั้น ต่างก็เรียกริฟ่าว่า พระแม่มาได้สักพักแล้ว ...
ริฟ่าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ... แต่อาจจะเกี่ยวกับพลังของริฟ่าค่ะ ...
ยังไงริฟ่าในตอนนี้ ... ก็ต้องทำใจให้เย็นไว้ก่อน ....
"ริฟ่า .... เปลือยอยู่หน่ะ ... นะ นี่ชุด..."
ทันใดนั้น พี่เคนก็รีบเดินเข้ามาพร้อมทั้งถอดเสื้อคลุมร่างกายให้ริฟ่าทันที
"อ้ะ ...คะ ขอบคุณค่ะ"
ริฟ่าเขินมากเลยค่ะ ... ไม่รู้ทำไม ...
ได้แต่ก้มหน้าตอบรับอย่างเขินอาย ... แบบนี้
"สุดยอดไปเลยนะ ... ริฟ่า!! ... ริฟ่าจัง สุดยอดเลย!"
แล้วต่อจากนั้น พี่เคนก็ชมริฟ่า ...อีกด้วย
ป๊อง ...
"อะ ... คะ ..."
ไม่รู้ทำไม ... พอพี่เคนชมริฟ่าแล้ว ... ริฟ่ากลับ ... หน้าแดงขึ้นมาได้นะ ...
อะ อายจังเลย ... เขินไปหมดแล้ว .... เขินง่า ... งือออออ เขินจัง ... รู้สึกดีใจด้วย
คงเป็นเพราะ ... ที่พี่เคนยอมตายพร้อมกับริฟ่า ... ทะ ... ทำให้ริฟ่าปลื้มพี่เคนแน่ๆเลย
"พระแม่คะ .... ขอบพระคุณจริงๆค่ะ ..."
พี่เจนก็เอ่ยพลางก้มหัวให้ริฟ่าเช่นกัน
"เอ๋ .. มะ ไม่หรอกค่ะ ..."
ริฟ่ารีบตอบพี่เจนกลับไปอย่างตกใจเช่นกัน ที่เห็นพี่เจนปฏิบัติ กับริฟ่าแปลกๆ
"ทุกๆคนครับ .... ปลอดภัยดีไหม!!!"
แล้วทันใดนั้น ... เสียงของกลุ่มพยาบาล ก็รีบเข้ามาหาพวกเรา
"... ปลอดภัยค่ะ"
"ปลอดภัย ..."
"ปลอดภัยครับ"
พวกพี่ๆที่ใส่หน้ากากรวมถึงพี่เคนต่างก็ตอบกลับไปสั้นๆ....
"...."
แต่ริฟ่านี่สิคะ ...ไม่รู้จะพูดยังไงดี ....เมื่อกี้นี้มัน ... อะไรกันแน่นะ พลังอะไรก็ไม่รู้
มหาศาลมากๆเลย ... หรือจะเกี่ยวกับที่เจ็บปวดเมื่อตอนนั้น ...
แล้วที่พี่ๆบอกว่า พระแม่ ตื่นขึ้นมาคืออะไรกัน ...
ริฟ่าก็ไม่รู้เหมือนกัน ... ว่าทำไมพลังของริฟ่าถึงได้มากมายขนาดนี้ ....
"อ้ะ .... เราต้องจัดการ ..."
แต่ความรู้สึก จากจิตใจ เหมือนมีคนกำลังควบคุมริฟ่าอยู่ ให้ริฟ่า ... ไปจัดการพวกสัตว์ประหลาด
ได้เลยค่ะ ... ไม่ว่าความรู้สึกนั้นจะเป็นอะไร ... แต่ริฟ่า จะจัดการเอง
เมื่อริฟ่าตัดสินใจได้แล้ว ก็รีบหันหลังกลับไปมอง พิพิธภัณฑ์ ที่กลุ่มสัตว์ประหลาดกำลังอาละวาดอยู่
แล้วเดินตรงเข้าไป ... จนผ่านเส้นกั้น ระวังภัย ที่พวกผู้ปกป้องภายในประเทศกั้นเอาไว้
"อ้ะ .. พระแม่ ... จะไปไหนหน่ะคะ"
"พระแม่คะ!!"
"ริฟ่า ... จะไปไหนหน่ะ"
เสียงต่างๆ ดังตามหลังริฟ่ามา ... แต่ริฟ่าก็ไม่หยุดที่จะเดินตรงต่อไป ...
"นี่ ... นังหนู!! ... ตะ ตรงนั้นเข้าไปไม่ได้นะ..."
"หยุดนะคะ ... น้องเข้ามาตรงนี้ไม่ได้นะ .. นี่ไม่ใช่ อึก ..."
ริฟ่าจ้องมองพวกกลุ่มผู้ปกป้องประเทศด้วยสายตายิ้มแย้มค่ะ .... แล้วเอ่ยตอบกลับไปสั้นๆ
".... หนูจะ ... ไปจัดการสัตว์ประหลาดคะ ..... ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของริฟ่าเองนะคะ!"
และเมื่อเอ่ยจบ ... ริฟ่าก็ลอยขึ้นจากพื้น .... เพื่อพุ่งตรงเข้าไปหาสัตว์ประหลาด ภายในเขตอาคมปิดกั้นที่กำลังใกล้หมดสภาพ ทันที
"ว่าไงนะ..."
"....จัดการสัตว์ประหลาด"
"อึก .. เดี๋ยวก่อนสิน้อง!"
"พระแม่!!!!"
"พระแม่!!!!!!!!"
"บินได้ .... เด็กคนนั้นบินได้!! ...."
"เหมือน เลย ... เหมือนพระแม่หน้ากากจิ้งจอกเลย!!"
เสียงของเหล่าผู้คน ที่เอื้อนเอ่ย ... ริฟ่าไม่อาจเข้าใจได้เลย ....
แต่สิ่งที่ริฟ่าจะต้องทำ ... คือแก้ไขในสิ่งที่ริฟ่าทำผิด
สัตว์ประหลาดพวกนี้ ตื่นขึ้นมาเพราะริฟ่า... และริฟ่า ... จะจัดการพวกมันเอง
"คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!"
"โคร่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!"
"ก้าบบบ ก้าบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!"
"ฮี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ฮี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"แคว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"
"อ้บบบบ อ้บบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!"
"คว้า!!!!!!!!!!!!! คว้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
".... ขอโทษด้วยนะ ... ทุกๆคน ... ที่จะต้องจัดการพวกเธอ ... เพื่อไม่ให้ทุกๆคนเดือดร้อน ...."
ริฟ่าเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนพลังเวทย์ภายในร่างกาย ... ให้กลายเป็นธนูสีชมพูขนาดยักษ์ ....
โผล่ออกมาที่มือซ้าย
ฟุบ!!!
พร้อมทั้งหลับตานิ่งรวบรวมพลังจากภายใน ....ใช้มือจับคันธนูให้มั่น
ยกขึ้นสูงสู่ท้องฟ้า
เกิดเป็นวงเวทย์ขนาดใหญ่ กระจายออกไปทั่วพื้นที่
ก่อนที่ริฟ่า จะเหนี่ยวคันธนูออก
กึดดดดดดดดดดด
"จงกลับ .... ไปสู่จุดที่พวกคุณมาเสียเถอะ .... ริฟ่า ... ฟินาเล่!!!!!!!!!!!!"
แล้วริฟ่า ... ก็เอ่ยพร้อมกับปล่อยคันธนู ... ยิงธนูเวทย์ดอกขนาดใหญ่มหึมา .... พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ...
ทะลุวงเวทย์ หายไป ...ก่อนที่มัน .... จะตกลงมาเป็นห่าฝนธนูขนาดเล็กนับหมื่นๆดอก
"คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!"
"โคร่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!"
"ก้าบบบ ก้าบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!"
"ฮี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ฮี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"แคว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"
"อ้บบบบ อ้บบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!"
"คว้า!!!!!!!!!!!!! คว้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
โจมตี เหล่าสัตว์ประหลาด ที่อยู่เบื้องล่าง ....
เสียจนสิ้นซาก ในทันที
ท่ามกลางสายตา ทั่วโลก ... ที่จับตา ... จ้องมองริฟ่าอยู่ .... นั่นเอง
อายจังเลยค่ะ ... แฮะๆ
............
.........................................................
..............................................................................................
..............................................................................................
End Chap.After9-20 Rifa Finale
ความคิดเห็น