เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #61 : Chapter 41 ขอร้องหละ ....ถ้า.....มีอยู่จริง.... ให้ชั้นได้......แทนพวกเขาเถอะ!!

Chapter 41 ขอร้องหละ ....ถ้า.....มีอยู่จริง.... ให้ชั้นได้......แทนพวกเขาเถอะ!!

--------------------------------------

--------------------

-------

วันที่ 7 พฤศจิกายน เวทศักราช 198

ช่วงเวลา 10.40 น.

แซ่กๆๆ ... ผลุบ!

สโรชานั้นโผล่หัวออกมาจาก พุ่มไม้แล้วคลานออกมา

ตามมาด้วยมายด์ และ พยายามเป็นคนสุดท้าย

ทั้งสามนั้นเนื้อตัวมอมแมม

แถมพยายามนั้นยังเสื้อขาดอีกต่างหาก

พวกเขานั้นมีท่าทางหวาดกลัวเล็กน้อย

ว่าจะโดนทำโทษไหม

....

เพียะ!!! เพียะ!!!เพียะ!!!

เพียะ!!! เพียะ!!!

เพียะ!!!

แล้วก็เป็นไปตามคาด

สโรชานั้นโดนฟาดก้นไป 6 ทีเต็มๆ

น้ำตาเธอซึมเลยหละ

แต่กลับไม่ร้องไห้งอแงแบบเด็กๆคนอื่น

แม้ว่า พยายามกับมายด์ จะขอให้แบ่งมาให้พวกตนด้วย

แต่อาจารย์ก็รู้ดี ว่าคนนำหน่ะ มีรายเดียว

และไม่ยอมลงโทษ ทั้งสองด้วย

ทำให้ทั้งสองรู้สึกผิด

และขอโทษสโรชาไป ที่ไม่โดนตีด้วย

ส่วนสโรชากลับไม่ได้ต่อว่าอะไรทั้งสองคนซ้ำยังยิ้มร่า

แล้วบอกว่า ความผิดของตนเองก็ต้องยอมรับผิดเอง เหมือนดั่งพรีเคียวไง!

แสดงให้เห็นว่าสโรชาเป็นเด็กที่โตเกินวัยดีทีเดียวในด้านการแยกแยะ

แต่ในเรื่องพาเพื่อนไปเจอเรื่องไม่ดีนี่ ก็นับว่าต้องปรับปรุง

จนกระทั่งเวลาทานอาหารเที่ยงมาถึง

".... อืมมม......"

พยายามนั้นเอามือกุมๆ หน้าอกไว้ ดูเขาไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่เลย....

".....พยายามไม่กินเหรอ นี่เลยเราแบ่งของมายด์ให้!"

สโรชาเอ่ยแล้วหันไปจิ้ม ไส้กรอกของมายด์มาวางให้พยายาม

"อ้ะ!"

มายด์นั้นตกใจก่อนจะอมลมแก้มป่อง

"ฮึ่ม.... พุด!"

แต่ไม่ทันไรก็โดนสโรชาจิ้มแก้มป่องนั้นจนลมออกปาก

"ฮิๆๆๆ ...."

สโรชาขำ แล้วจิ้มไส้กรอกของตัวเองคืนให้มายด์

"เค้าล้อเล่น ฮี่ๆ"

เด็กสาวหัวเราะกันคิกคัก ก่อนจะหันไปมองหน้าพยายาม

"แต่พยายามยังไม่กินเลย พยายามเป็นอะไรหรือป่าว!"

มายด์เอ่ยแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ

"อือ..... มัน ไม่ค่อยอยากหน่ะ ....."

พยายามเอ่ยยิ้มแหยๆ

"ช่วยกินให้หน่อยได้มั้ยอะ!"

"ได้สิ!!"

ทั้งสองตกลงทันที

เพราะอาหารวันนี้ มีไส้กรอกกับผักชุบแป้งทอด

ทำให้ทั้งสองไม่ปฏิเสธเลยหละ

......

และแล้วทั้งสองก็ทานจนหมด

พวกเธออิ่มอืดจนกินขนมไม่ลงเลยเก็บเอาไว้ก่อน

ก่อนที่ทั้งสาม จะไปนั่งเล่นกันที่มุมหนึ่งของห้องของเล่น ซึ่งไม่ได้มีเด็กคนไหนเข้ามาเล่นด้วย

......................................

.............

14.35 น.

แก๊กๆๆๆ แกกๆๆๆ

สโรชานั้นนั่งเรียงตัวหมากบนกระดานหมากรุกจนเต็มกระดาน

โดยนำเอาจากกล่องนั้นกล่องนี้ มาผสมมั่วไปหมด

ส่วนมายด์ก็นั่งจ้องมอง ว่าสโรชาทำอะไร

"ขณะนี้ พวกเราได้รวบรวมกำลังพลพร้อมแล้วครับท่านผู้การ!!"

สโรชาเอ่ยด้วยท่าทางเข้มแข็ง

"โฮ่ ท่านผู้การ ท่านผู้การ สโลมา เป็นท่านผู้การ"

มายด์ปรบมือแปะๆ

"ท่านผู้การครับ!"

สโรชาเอ่ยแล้วมองขึ้นบนเพดาน

"อื๋อ?"

มายด์มองขึ้นตาม

"ฟิ้ววว ตู้มมมม!"

สโรชาทำมือยกขึ้นแล้วปล่อยมือหล่นลงมากวาดเอาหมากรุกล้มหมด

"อะ จ๊ายยยยยยยยย!!"

แล้วเธอก็ร้องเสียงหลงออกมา แต่หน้ายังดูเมามันกับการเล่น

ท่าทางจะเป็นการทำบทตัวละคร

ทหารที่กำลังเตรียมทัพ โดนระเบิดระหว่างทาง

ทุกคนเลยร้องเสียงหลง และจบบริบูรณ์ ?

มายด์สะดุ้งเล็กน้อยที่เห็นสโรชาเอามือกวาดหมากรุกล้มระเนระนาด

"อะ จ๊ายยยยยย!!"

เธอร้องเลียนแบบตามแล้วยกมือทำท่าตกใจ

"อ้ะ จ๊ายยยย!!"

สโรชาร้องเสียงหลงยกมือ

ยื่นหน้าเข้าไปหามายด์

"อ้ะจ๊ายยยยยยยย!"

มายด์ร้องยกมือยื่นหน้าเข้าหาสโรชา

ทั้งสองนิ่งไปราวๆ 3 วิก่อนจะยิ้มแล้ว

"ฮิๆๆๆ ฮะๆๆ"

พวกเธอก็หัวเราะขำกันไปมา

นับว่าเป็นการเล่นของเด็กๆ ที่ดูไร้เหตุผลชอบกล

แต่หลายๆคนก็อาจจะเข้าใจได้ ว่าเรื่องแค่นี้ก็ทำให้เด็กสนุกและขำแล้ว

แม้จะดูไม่เหมือนเด็กผู้หญิงเล่นกันนัก

แต่ก็เพราะสโรชานั้นชอบอะไรคล้ายๆเด็กผู้ชายอยู่แล้ว

ส่วน มายด์นั้น ก็ชอบเลียนแบบสโรชา

ทำให้เธอทั้งสองไปด้วยกันได้ดี

เปรี้ยะ!! .... ฟู่!!.....

เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ก่อนที่ร่างกายของพยายามจะเริ่มสั่นสะท้าน

มีควันสีเทาดำออกมาจากปาก และหูของเขา

"อึก .. อื้ออ!!"

เสียงของพยายามดังขึ้นมาจากด้านหลังของเด็กสาวทั้งสอง

ทำให้พวกเธอต้องหันกลับมาดู

แล้วก็พบกับ ควัน .... อะไรสักอย่างที่มีกลิ่นเหม็นรุนแรง

"กลิ่นอะไรอะ เหม็นจัง"

มายด์เอ่ยหน้าเบ้ แล้วเอามือปิดจมูก

"พยายามตดหรอ"

สโรชาเอ่ยเอามือปิดจมูก แล้วมอง

"อึก!! อึก..."

พยายามไม่ตอบอะไร ราวกับเขาตอบไม่ได้

ก่อนที่เขาจะเริ่มทรุดตัวลง

เด็กสาวทั้งสอง เห็นควันออกมาจากปากและหูของพยายาม

พวกเธอก็คลานเข้าไปเอามือช่วยปัดๆให้

"พยายามไม่เป็นอะไรนะ ... "

ทั้งสองเอ่ยใช้มือโบกไปทางนั้นที ทางนี้ที

ก่อนที่ ทั้งสองจะเริ่มตาปรือ ...

แล้วเริ่มรู้สึกปวดร้าวไปตามตัว

"... แฮ่ก .. อีก อื้ออ..."

เด็กสาวทั้งสอง รวมทั้งเด็กชายนั้นทรุด ทรมานเจ็บปวดไปหมด

ควันจากร่างของพยายามหายไปแล้ว....

แต่ทั้งสามยังไม่หยุดเจ็บปวด

พวกเขาพูดไม่ได้ขยับไม่ได้ รู้แต่ว่าทรมาน จนสลบไป

และ กว่าคนอื่นๆจะมาพบเข้า

ก็คือตอนที่พ่อกับแม่ของพยายามมาถึงแล้ว ....

....................................

.............

"พยายาม!! เป็นอะไรมั้ยลูก ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรนะ พ่อจะพาลูกไปหาหมอนะ"

พ่อของเด็กชายเอ่ยด้วยความรู้สึกตกใจอย่างที่สุด

เขากำลังขับรถโดยให้เด็กชายนอนที่ตักของเขา

ส่วนเด็กสาวที่ป่วยอีกสองคน นอนที่ตักของหญิงผู้เป็นแม่ของเด็กชาย

".... พ่อครับ .... แม่ครับ ....."

เด็กชายลืมตาตอบผู้เป็นพ่อด้วยความรู้สึกที่สั่นกลัวและเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย

"แฮ่ก.... ... แฮ่ก...พยายาม....แฮ่ก"

เด็กสาวทั้งสองคนก็หอบสั่นไปหมด แต่ทั้งสองก็ยังเรียกชื่อของพยายามอยู่

"พยายาม ... มายด์ สโรชา ไม่เป็นอะไรนะจ้ะ .... นะจ้ะ"

ผู้เป็นแม่นั้นสั่นไหวกลัวไปหมด

หน้าของเธอไม่สู้ดีเลยทีเดียว

รถนั้นเลี้ยวเข้าที่โรงพยาบาลที่ห่างจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่ถึง 1 กิโลเมตร

วิ่งเข้าไปจนถึง หน้าตึกรับคนป่วย

แล้วรีบเร่งเปิดประตูรถกันลงมาทั้งพ่อและแม่ของเด็กชาย

"ไม่เป็นไรนะ เด็กๆ! ใกล้แล้วนะ ใกล้ถึงมือหมอแล้ว!!"

พ่อของพยายามเอ่ยขึ้น ก่อนจะ ส่งพยายามให้กับผู้เป็นแม่ แล้วอุ้มเด็กสาวอีกสองคนวิ่งไปภายในโรงพยาบาลทันที

"หมอ หมอ เด็กๆด้วย ช่วยลูกผมกับเด็กอีกสองคนนี้ด้วย!!!"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยตะโกนเสียงดังลั่น

"ช่วยด้วยค่ะ!!! พวกเขาโดนอะไรก็ไม่รู้ค่ะ!! ช่วยด้วยค่ะ!! พวกเขาทรมาน ช่วยพวกเขาด้วย!!!"

ผู้เป็นแม่เอ่ยตะโกนเสียงดังลั่น

พยาบาลนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาดูอาการ และพาไปห้องฉุกเฉินทันที

..................

"พาพวกเขาไปนอนไว้ตรงเตียงเลยค่ะ"

คุณหมอเอ่ยขึ้นระหว่างที่ พ่อแม่ของเด็กชายรวมถึงพยาบาล ที่ช่วยอุ้มเด็กอีกคน

เข้ามาถึงภายในห้อง

พวกเขาร้อนลนวางเด็กกันเอาไว้ บนเตียง

สภาพเด็กทั้งสามหลับตาหอบเหนื่อย ดูอาการแล้วน่าเป็นห่วง

คุณหมอหญิงนั้น ใช้เครื่องตรวจวัดภายนอกอย่างเร่งด่วน แต่ไม่พบอาการใดๆ

เธอจึงตัดสินใจใช้เครื่องตรวจวัดภายในเข้ามาช่วย

แล้ว .... เธอก็ได้พบ

กับสารพิษอะไรบางอย่าง ที่กำลังเกาะ กัดกิน กลุ่มประจุเวทย์ ของเด็กทั้ง 3 อยู่

"เด็กสามคนนี้ ได้รับสารพิษที่มีผลทำลายประจุเวทย์เข้าไปมากค่ะ!!"

คุณหมอเอ่ยดังขึ้น

"พยาบาล เรียกทีมพยาบาลเวทย์ฉุกเฉินมาด่วน ขอด่วน ทุกธาตุเลย!"

เธอมีอาการเกร็งเครียดอย่างเห็นได้ชัดแล้วรีบหันมาเตรียมน้ำยา

และเรียกพยาบาลทีมพิเศษอย่างเร่งด่วน

"มีทางรักษาไหมครับคุณหมอ!!!"

ผู้เป็นพ่อที่นิ่งเฉยไม่ได้ รีบเข้าไปถาม

"ใช่ค่ะ!!!ลูกๆของดิชั้นจะปลอดภัยมั้ยคะ!!!"

ผู้เป็นแม่ของเด็กชายนั้น เอ่ยเสียงสั่นกลัว

เธอนั้นเหมือนจะนับเด็กสาวอีกสองคนเป็นลูกตนเองไปแล้ว

หมอหญิงนั้นโดนสายตาและภาระอันหนักอึ้งสุมเข้ามาใส่

เธอนั้นกลืนน้ำลายอึกหนึ่งก่อนจะมองหน้าทั้งสองแล้วตอบ

"จะลองดูค่ะ!!"

เธอไม่กล้าเสี่ยงใช้คำว่า หายแน่ หรือปลอดภัยแน่ๆ เพราะนี่เป็นเคสแรกที่เคยเจอ

"อืออ ... อึก ? พ่อครับ ... แม่ครับ ...."

เด็กชายที่นอนอยู่บนเตียง ท่าทางทรมานนั้นหันมาเรียกพ่อกับแม่ของเขา

"อื้อออ .... คุณน้า ... .หนูเจ็บ"

มายด์ที่ลืมตามาเห็นแม่ของพยายามก็เรียกร้องออกมา

"เจ็บ ... อืออ คุณน้า"

สโรชาก็ไม่ต่างกัน

"ไม่เป็นไรนะพยายาม มายด์ สโรชา .... อดทนไว้นะ... อดทนไว้"

ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาเอ่ยเหงื่อของเธอผุดออกมามากมาย

ท่าทางเธอจะหวาดกลัวไม่น้อย

แต่ก็ข่มอารมณ์ของตนเองไว้

"....อดทนไว้นะเด็กๆ .... พวกหนูต้องปลอดภัย...."

ผู้เป็นพอเอ่ยกำมือแน่น

ตึกๆๆๆๆๆ

เสียงของกลุ่มพยาบาลสาวราวๆ 7 คนเดินกันเข้ามา

ในชุดพยาบาลเวทย์ ที่มีผลึกเวทย์ ติดที่ถุงมือ ทุกคน

พวกเธอเดินเข้ามาใกล้ๆ เด็กๆและพ่อกับแม่ของพยายาม

"ขอโทษค่ะ ขอให้ทีมพยาบาลเวทย์ ตรวจสอบเด็กๆด้วยนะคะ รบกวน อยู่ห่างจากเด็กๆสักพักนะคะ"

หมอสาวเอ่ยขอร้องให้พ่อกับแม่ของพยายาม

พ่อกับแม่ของพยายามไม่มีทางเลือก

นอกจากจะถอย ให้กับกลุ่มพยาบาลนั้นเริ่มตรวจสอบ

และช่วย

เท่าที่พวกเธอจะช่วยได้.......

ในดวงใจของผู้เป็นพ่อ ที่แทบจะปวดร้าวไปหมด เมื่อได้เห็นลูกชายที่ตนเองประคบประหงมมาแต่เด็ก

และเด็กสาวอีก 2 คนที่รักแทบจะเท่าลูกชายของตนต้องมาเจ็บปวด

เขารู้สึกแย่จริงๆ ที่วันนี้ไม่ได้อยู่ดูเด็กๆทั้ง 3 คน

"ทำไม ... ทำไมไม่ให้ชั้นทุกทรมานแทนพวกเขา... ทำไมกันหละคะคุณ!! พวกเขาทำอะไรผิดยังงั้นเหรอ ฮือออ!!!"

หญิงผู้เป็นแม่ร้องไห้โฮกอดผู้เป็นพ่อไม่ปล่อย

"ขอร้องหละ ....ถ้าพระเจ้ามีอยู่จริง.... ให้ชั้นได้เจ็บปวดทรมานแทนพวกเขาเถอะ!!"

ผู้เป็นพ่อนั้นไม่สามารถเอ่ยอะไรออกไปได้นอกจากกอดตอบและลูบหัวผู้เป็นแม่ไปมาอย่างเบามือปล่อยให้เธอได้ใช้ร่างกายของเขา ซับน้ำตา

"ฮื้อออ ... ฮื้ออออ..."

ในใจของผู้เป็นแม่นั้นแทบจะแหลกสลาย เธออยากจะเจ็บปวด ป่วยและทรมาน แทนเด็กทั้งสามคน แม้ว่าเด็กสาวอีก 2 คนจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอก็ตาม แต่เธอก็รัก และผูกพันกับเด็กๆมาก เธอทรมานใจเหลือเกิน จนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ และกอดชายผู้เป็นพ่อไว้แน่น .... เพื่อหาเครื่องยึดเหนี่วจิตใจที่เจ็บช้ำ

ในใจของทั้งสอง ก็หวังเพียงแค่ ให้พวกเขา

ปลอดภัย

ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ไม่ว่าคุณจะทำอะไร

ไม่ว่าคุณจะลำบากแค่ไหน ไม่ว่าคุณจะเจ็บปวดเพียงไร

ผู้ที่คอยเจ็บปวดร่วมไปกับคุณ ทุกร้อนไปกับคุณ

และห่วงใยคุณเสมอและตลอดไป

จะมีใครกันเล่านอกจาก

คุณพ่อและคุณแม่

ของคุณ

..............................................

End  Chapter 41 ขอร้องหละ ....ถ้าพระเจ้ามีอยู่จริง.... ให้ชั้นได้เจ็บปวดทรมานแทนพวกเขาเถอะ!!