เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #63 : Chapter 42 .... มาเร็วๆ ตรงนี้มีดอกที่แตะแล้วหุบได้ด้วยนะ!! เยอะแยะเลย!!

Warning : ตอนนี้ มีฉากที่ค่อนข้าง จะโหดร้าย สำหรับ ผู้ที่มีจิตใจอ่อนไหว
กรุณาทำใจให้นิ่งก่อนรับชม

Chapter 42 .... มาเร็วๆ ตรงนี้มีดอกที่แตะแล้วหุบได้ด้วยนะ!! เยอะแยะเลย!!

--------------------

-------

วันที่ 5 ธันวาคม เวทศักราช 198

เป็นเวลากว่า 1 เดือน เข้าไปแล้ว

หลังจากเหตุการณ์ ที่พวกเขาโดนสารอะไรสักอย่างเข้าไป

เหล่าอาจารย์ก็อธิบายว่า พวกเด็กๆแอบไปเล่นกันหลังโรงเรียน

โดยไม่มีใครรู้ ทำให้พวกเขาต้องพบเรื่องร้ายแรง

พ่อกับแม่เด็กไม่ได้ตำหนิอาจารย์ทุกท่าน

ทำให้เรื่องราวไม่บานปลายนัก

ถึงแม้ว่า การรักษาเบื้องต้นจะช่วยระงับความเจ็บปวดให้เด็กทั้งสองก็ตาม

แต่น่าเสียดายที่โรงพยาบาลมีอุปกรณ์ในการรักษาไม่เพียงพอและทีมแพทย์ไม่พร้อม

หรือแม้กระทั่ง

แพทย์ในตัวเมืองใหญ่ของพวกเขาเองก็ไม่มีใครรู้จักว่าอาการนี้คืออะไร

ทำให้พวกเขา ต้องย้ายเด็กๆ มาที่โรงพยาบาลแห่งใหม่ซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดที่เกือบจะติดกับชายแดน

มันมีชื่อว่า โรงพยาบาลค่ายผู้รักษาประเทศ ที่ 7

เป็นโรงพยาบาล ที่โดนตั้งขึ้นมาแบบพิเศษ ครั้งแรกเมื่อ 5 ปีก่อน

ใช้สำหรับรักษาเหล่าผู้ปกป้องประเทศที่รักษาชายแดนในเขตใกล้เคียงทั้งหมด

เพราะเป็นจังหวัดที่อยู่ตรงกึ่งกลางพอดี กับจังหวัดชายแดน ทำให้สามารถส่งตัวจากทุกจังหวัดได้ไวที่สุด

โรงพยาบาลนี้สร้างทับสวนสาธารณะและกินพื้นที่ป่าเพิ่มไปอีกเล็กน้อย

ทำให้มีขนาดใหญ่พอจะจุผู้ป่วยได้พร้อมกันกว่า 5 หมื่นคน

อีกทั้งยังมีชื่อเสียงในด้านสร้างเสร็จอย่างรวดเร็วจนน่าอัศจรรย์ อีกด้วย

โดยพวกเขายังคงสวนและหนองน้ำในสวนสาธารณะเอาไว้เพื่อใช้พักผ่อนจิตใจผู้ป่วย

และหลังจากที่เปิดให้เหล่าผู้ปกป้องประเทศใช้ได้ราวๆ 3 ปี

โรงพยาบาลแห่งนี้ก็ได้เปลี่ยนเป็นสถานที่สำหรับประชาชนด้วย

โดยลดจำนวนทีมแพทย์เวทย์และแพทย์วิทย์พิเศษลง และหาเงินเข้ารัฐบาลมากขึ้น

จัดทีมแพทย์ฝึกฝนเข้ามาทำหน้าที่จำนวนมากแทน

แต่ก็ยังมีแพทย์เวทย์ ที่เก่งได้วิทย์ เหลืออยู่ .... ซึ่งพวกเด็กๆ

ก็โดนฝากความหวังในการรักษาตัวกับพวกเขา

โดยพวกเขา กำลังเริ่มรักษาทีละนิด

เนื่องจาก ประจุเวทย์ภายในร่างกายเด็กๆ ทั้ง 3 คน โดนสารอะไรกัดกินไม่อาจทราบได้

และมันจะเล่นงานสร้างความเจ็บปวดให้พวกเขาเป็นระยะๆ

แต่บางช่วงก็จะไม่เจ็บปวดหรือแสดงอาการใดๆ

ภายในตึกพิเศษเฉพาะทาง

ห้องพิเศษห้องชั้น 1 อยู่ติดกับทางเดินออกนอกโรงพยาบาล

เป็นห้องขนาดไม่กว้างมาก แต่ก็ใหญ่พอจะตั้งเตียงเพื่อนอนพร้อมกันได้ 5 ถึง 6 คน

ทุกอย่างถูกจัดเตรียมด้วยสีขาว ทั้งผ้าปูทีนอน ผ้าม่าน และข้าวของเครื่องใช้

มีประตูกระจกเปิดเชื่อมออกไประเบียง โดยขอบระเบียงติดกับสวนดอกไม้เก่าของสวนสาธารณะ

แล้วยังมีทีวี ตู้เย็น เครื่องทำน้ำอุ่นและแอร์ให้พร้อม

มีเด็กหน้าตาน่ารัก 3 คนอยู่ภายในห้อง

โดยมีพยาบาลสาวฝึกหัดหน้าตาน่ารัก อายุเพียง 15 ปี คอยดูแล

พยาบาลสาวนั้นยืนมองนาฬิกา.... จนกระทั่ง 11.00 น.

เธอก็หันมาหาเด็กทั้งสามคน

".... เด็กๆจ๊ะ ... เดี๋ยวพี่จะออกไปเตรียมอาหารมาให้นะ ..... อยากทานอะไรกันเอ่ย"

"เอาผักเยอะๆ จะได้แข็งแรงค่า"

สโรชาหันไปเอ่ยตอบด้วยหน้าตามุ่งมั่น

ถึงจริงๆ เธอจะทานได้แต่พวกผักชุบแป้งทอดก็เหอะ

"มายด์เอาผักด้วยค่ะพี่เพลง"

มายด์ยกมือตอบตามสโรชาเหมือนเคย

"ขอไก่ทอดฮะ"

พยายามตอบ

"จ้า... เดี๋ยวจะไปดูให้นะ .... เป็นเด็กดีหล่ะ"

พยาบาลสาวที่โดนเรียกว่าพี่เพลงยิ้มเอ่ย ก่อนจะเดินออกไป

"ค่า!!"

เด็กสาวสองคนตอบรับ

"ครับ!"

เด็กชายตอบตาม

แกรก.... ....ตึ้ง

พยาบาลสาวเดินออกมาด้านนอกตึก

เข้าสู่ทางเดินสวนหย่อมที่กว้างทอดยาวไปเรื่อยๆ

ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมากดโทร

"ค่ะ ... นี่หนึ่งเก้าแปดแปดหก พูดค่ะ"

หญิงสาวที่เรียกตนเองว่า 19886 เอ่ยก่อนจะฟังเสียงผู้เอ่ยภายในโทรศัพท์เอ่ยกลับมา

"โฮ่ ... โทรมาเร็วนะเนี่ย ว่าไงๆ หนึ่งเก้าแปดแปดหก ....เรื่องที่ชั้นให้ไปเช็คหน่ะ"

เสียงแหลมเล็กคล้ายกับเด็กผู้หญิงเอ่ยตอบกลับมา

"ค่ะ ........ ตอนนี้กำลังเดินทางไปเอาผลตรวจของทีมแพทย์ ในรอบสุดท้าย แล้วจะรีบรายงานไปบอกค่ะ...."

เธอตอบรับคำพูดในโทรศัพท์นั้น

"ที่โทรมานี่ ว่าจะสอบถามว่า ..... จำเป็นจะต้องเอาของเด็กผู้หญิงอีกสองคนด้วยไหมคะ"

"ไม่ต้องหรอก ต่อให้เด็กผู้หญิงสองคนนั่น โดนสารของเราเข้าไป ก็ไม่ได้น่าแปลกอะไร .... แปลกที่เด็กผู้ชายคนนั้นถ้าโดนสารของพวกเราเข้าไปจริงๆ ก็ควรจะตายไปแล้วมากกว่า...... อยากจะรู้ผลตรวจของเจ้าเด็กชายคนนั้น ว่ามีสารเคมีตัวไหนบ้างแค่นั้นแหละ"

เสียงของเด็กสาวในโทรศัพท์ตอบกลับมา

"ไม่จำเป็นสินะคะ .....รับทราบค่ะ"

พยาบาลสาวฝึกหัด ที่เป็นคนในองค์กรผู้ฝ่าฝืน หมายเลข 19886 เอ่ยตอบรับ

แล้ววางหูไป

ก่อนจะเริ่มเดินตรงไปตามทางเดิน เพื่อเข้าสู่อาคารตรวจวัดผลต่อไป.....

.....................................................

......................................

................

อีกด้านหนึ่งช่วงเวลาเดียวกัน

หลังจากพยาบาลสาวเดินออกจากห้องไปได้สักพัก

"วันนี้พ่อกับแม่ ต้องออกไปทำงานอีกแล้ว ....ไม่รู้พรุ่งนี้จะกลับมาได้มั้ย"

เด็กชายที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นมา

"เหงาหรอ พยายามเหงาหรอ"

มายด์ที่นอนวาดภาพดอกไม้อยู่ข้างๆเขาเอ่ยถามขึ้น

สโรชาที่จ้องมองการ์ตูนในทีวีอยู่ก็หันมา

"พยายามอย่าเหงาสิ!"

"ไม่ได้เหงาซักหน่อยนะ!"

พยายามเอ่ยออกมาหน้าแดงๆ

ท่าทางเขาจะอายเขิน ที่โดนเด็กสาวทั้งสองหาว่าเหงา

ก่อนที่สโรชาจะลุกมาจากทีวี แล้ววิ่งมาหาทั้งสองคน

"เน่ๆ เหงาเหรอ ไปเล่นกันมั้ย!"

"อื้อ เหงาใช่มั้ยหละ ไปเล่นกันๆ!"

มายด์พยักหน้าหงึกๆ

พยายามนั้นเลิกกอดเข่า แล้วหันมาจ้องมองทั้งสองคนด้วยใบหน้าสงสัย

"จะไปเล่นไหนหน่ะ เล่นในห้องก็ไม่มีของเล่นด้วย มีแต่วาดภาพ"

"พอดีตอนทุกคนนอนนะ!และพี่เพลงไม่อยู่เมื่อวานนี้ เค้าแอบออกไปวิ่งที่สวนดอกไม้ แล้วเจอบ่อน้ำ กับดอกไม้สวยๆเยอะมาก!"

สโรชาเอ่ยด้วยใบหน้าตื่นเต้นสุดๆ

"ว้าววววว สวนดอกไม้"

มายด์นั้นเอ่ยเสียงดังตาเป็นประกายแวววับ

"เอ๋! เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอกสโรชา รอบที่แล้วพวกเราก็เจอแมลงกัดจนป่วยนะ!"

พยายามเอ่ยเถียงทันทีด้วยใบหน้าเหยเก

"ก็ครั้งที่แล้วเราดื้อ ออกไปนอกโรงเรียนอ่ะ แต่รอบนี้เราอยู่ในโรงพยาบาลนะ! สวนก็อยู่ในโรงพยาบาล ไม่เป็นไรหรอก เชื่อเค้าสิ พยายาม!!"

"อะ เอางั้นเหรอ...."

พยายามทำหน้าเหมือนกล้าๆกลัวๆที่จะโดนพาไป

"แต่พี่เพลงจะไม่ดุเอาแน่หรอ"

"ก็รีบกลับมาก่อนสิ! นะนะ น้าน้าน้าน้าน้า นะนะนะนะนะน้า พยายาม น้า"

สโรชานั้นปีนขึ้นเตียงแล้วเอาแก้มแนบเบียดกับพยายาม หนึบๆๆๆๆๆ

"สวนดอกไม้ ไปกัน ไปกัน นะนะนะน้าน้านะนะนะนะ"

มายด์ก็เลียนแบบสโรชาเอาหน้าแนบพยายาม หนึบหนับๆ

"อืม.... ก็ได้ ไปก็ไป"

เด็กชายเอ่ยตอบรับ

"เย้!"

เด็กสาวทั้งสองดีใจ

ก่อนที่ทั้งสามจะวิ่งไปหยิบรองเท้ามา

แล้วเลื่อนประตูกระจกออก

ก่อนจะใส่รองเท้า แล้ววิ่งลงสวนดอกไม้ไปด้วยกัน

"จะ จะไปแน่ๆนะ ....! รู้ทาง จำทางกลับได้แน่นะ! สโรชา"

พยายามเอ่ยด้วยหน้าไม่แน่ใจนัก

ระหว่างที่เด็กสาววัย 4 ขวบตัวน้อยทั้ง 2 คนวิ่งนำหน้า

"ตามมาเถอะน่า!! ฮิๆๆ สวนดอกไม้ที่สวยกว่านี้รออยู่นะ"

สโรชาเอ่ยหัวเราะวิ่งๆไป

"คิก ตามมาเร็ว ตามมาเร็ว สวนดอกไม้เต็มเลย"

มายด์วิ่งตามสโรชาไปหัวเราะไป

"ไวกันไปแล้วนะ!!"

เด็กชายเร่งฝีเท้าขึ้น

"พยายามวิ่งช้า วิ่งไวๆสิ เย้ๆ"

สโรชาเอ่ยขำๆหัวเราะใส่

"วิ่งไวๆเลยพยายาม!!"

มายด์หันกลับมาเอ่ยเรียก

เหล่าเด็กๆนั้นวิ่งกันสนุกสนาน ภายในสวนดอกไม้ที่ขึ้นสูงจนเลยหัวเข่าพวกเขา กลิ่นของดอกไม้หอมตลบอบอวลไปทั่ว แสงแดดยามกลางวันที่สาดส่อง แม้จะร้อนแค่ไหน แต่กับร่างกายของเด็กๆที่กำลังจะโตแล้ว มันไม่ได้ทำให้พวกเขาเหนื่อยหรือกลัวผิวเสียกันเลย

พวกเขาเริ่มวิ่งลึกไปจนถึง ดงดอกไม้ ที่ขึ้นเยอะเป็นพิเศษ

จนบดบัง ภาพด้านหลังดงดอกไม้ แม้ว่ามันจะสูงเท่าเอวของพวกผู้ใหญ่

แต่สำหรับเด็ก 4 ขวบนั้น มองข้ามไปไม่เห็นแน่นอน

พยายามที่วิ่งตามทั้งสองไป ด้วยความเร็วที่ช้ากว่าเพื่อนนั้นเริ่มเอ่ยขึ้นมา

"เฮ้ รอด้วยสิ!!"

"ไปตรงนั้นกันเถอะ!! ฮิๆ... "

สโรชาหันมาเอ่ยแล้วชี้ดงดอกไม้ก่อนจะวิ่งนำไป

พยายามเอ่ยถามกลับไป

"ตรงนั้นมันทำไมเหรอ"

สโรชาไม่ตอบ เธอเอาแต่ชี้

"ตรงนั้นๆ!"

มายด์ช่วยเอ่ยเสริมตามภาษาของเธอ

"ใช่เลย ... ตรงนั้นไงหละ!"

"นี่ แล้วมันมีอะไรหละ"

พยายามโวยออกมาระหว่างวิ่งตามไป แรงของเขาเริ่มหมดก่อนจะใช้วิธีเดินเอา

สโรชาหันมาเอ่ยยกมือ กระโดดดึ๋งๆ แล้วชี้ไปตรงดงดอกไม้

"มาเร็วๆสิ .... ตรงนั้น .... ตรงนั้น"

"ตรงนั้นต้องมีสวนดอกไม้ที่สวยกว่านี้แน่ๆเลย"

มายด์นั้นหันมากระโดดๆตามสโรชา

เด็กชายนั้นวิ่งมาจนถึงแล้วถามกับทั้งสองคน แต่ไม่ทันจะถามจบ เด็กทั้งสองคนก็มุดตัวกันเข้าไปภายในดงดอกไม้นั้น

"ตรงไหนกันหน่ะ .....เหะ ... เห้!!"

เด็กชายนั้นตกใจที่ทั้งสองคนมุดเข้าไป

แต่ก็เพราะเขาตามมาจนถึงนี่แล้ว จะไม่ตามเข้าไปก็ยังไงๆอยู่

เขาจึงได้ตัดสินใจมุดเข้าไป

แซ่ก ... แซ่กๆๆ

เสียงการผ่านดงดอกไม้ดังขึ้น

ก่อนจะ ...... โผล่พ้นออกไป .............

ฟุบ....

ภาพเบื้องหน้า คือ สวนดอกไม้เตี้ยแทบติดพื้นสีขาวชมพูเหลืองสลับกันบานสะพรั่งขึ้นอยู่ทั่วรอบบริเวณสระน้ำที่มีขนาดกว้างใหญ่ สายลมอ่อนๆที่พัดโชยทำให้เหล่าต้นไม้และดอกไม้ส่ายไปมา

มันเป็นภาพที่งดงามมากๆ สำหรับเด็กชายคนนั้นจนเขาจ้องมองอ้าปากค้างเลยทีเดียว

"สุ ... สุดยอดเลย"

พยายามเอ่ยออกมาใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น

"ใช่มั้ยหละ พยายาม! วิ่งนำไปใครที่ถึงบ่อน้ำก่อนชนะ เย้!!"

สโรชาเอ่ยเสียงยิ้มหวานแล้ววิ่งนำต่อไป

เธอเรียกสระน้ำแห่งนี้ว่า บ่อน้ำหละนะ....

"สุดยอดเลยๆ พยายาม เร็วเข้าๆ เดี๋ยวสโรชาถึงบ่อน้ำก่อน"

มายด์เอ่ยต่อด้วยความตื่นเต้น กระโดดดึ๋งๆ ข้างๆพยายาม

พยายามนั้นค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมา

"ไปกันเถอะมายด์ ตามสโรชาให้ทันเลย!"

"อื้อๆ ตามสโลมาไปเลย!"

มายด์เอ่ยแล้ววิ่งไปพร้อมๆกับพยายาม เพื่อตามสโรชาให้ทัน

"ตามมาสิ ตามมาเลย แน่จริงจับให้ได้"

สโรชายืนส่ายก้นไปมาแล้วตีก้นตนเองแปะๆ แล้วรีบวิ่งต่อ

ทั้งสองเร่งความเร็วขึ้นตามสโรชา

จนในที่สุด มายด์ก็วิ่งทันสโรชา แล้วจับสโรชาทัน ตอนถึงสระน้ำที่พวกเธอเรียกว่าบ่อน้ำพอดี

โดยมี เด็กชายรั้งท้าย

"โอยยย... ทั้งสองวิ่งเร็วกันจัง...."

เด็กชายเอ่ยเหนื่อยหอบก่อนจะไปถึง

แล้วนั่งแหมะลงห่างจากระยะที่เด็กสาวทั้งสองยืนอยู่เกือบ 15 เมตร

"ฮี่ๆ ผลของการฝึกซ้อม!"

สโรชาหันมาหาพยายาม กอดอกเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"ฝึกซ้อมๆ!"

มายด์หันมาเอ่ยย้ำๆยิ้มหวานตาม

"พยายาม รีบมาเร็วๆสิ!! ทำอารายอยู่!!"

สโรชาตะโกนเอ่ยยกมือขึ้นโบกไปมา

"พยายาม มาเร็วๆ ตรงนี้มีดอกที่แตะแล้วหุบได้ด้วยนะ!! เยอะแยะเลย!!"

มายด์เอ่ยเรียกพยายาม

ดูเหมือนเธอจะเจอต้นไมยราบเข้าให้

ท่าทางเธอจะชอบมันเป็นพิเศษ

"... อืออ ... อืม ..."

เด็กชายตอบรับแล้วค่อยๆดันกายลุกขึ้นช้าๆ

มองไปทางเบื้องหน้า .....

ก่อนที่เขาจะได้เห็น

ซ่า!......

สิ่งมีชีวิตที่มีหน้าตาคล้ายกับงู แต่กลับมีแขนเป็นตะขอยาวคล้ายกับตั๊กแตนตำข้าว

และขนาดตัวของมันที่ใหญ่ กว่ามนุษย์เกือบ 5 เท่า

ค่อยๆโผล่พ้นขึ้นมาจากน้ำ เบื้องหลังของเด็กสาวทั้งสอง ช้าๆ ช้า....ช้า

"วะ ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!"

เด็กชายเอ่ยร้องตะโกนร้องออกมา

"พยายามเป็นอะไร ....!"

เด็กทั้งสองตะโกนถามอย่างสงสัย โดยไม่ได้สนใจเสียงน้ำด้านหลัง

เปรี้ยะ!!...

แต่จู่ๆเขาก็กลับตั้งสติได้ขึ้นมาเฉยๆ ... ก่อนจะรีบเอ่ย

"สะ สะ สัตว์ประหลาด!! ข้างหลัง!!!! ข้างหลัง!!! ทะ... ทั้งสองคน หนีเร็ว!!!"

"??"

เด็กสาวทั้งสองหันหลังไปมองสระน้ำแห่งนั้น ก่อนจะได้พบกับ สิ่งมีชีวิตที่มีขนาดยักษ์

และมีรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัว

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!"

เด็กสาวทั้งสองนั้นตกใจร้องเสียงหลง วิ่งหนีมาทางพยายาม

พยายามนั้นยืนรอทั้งสองคนวิ่งมา

"ทะ ทะ ทั้งสองคน วะ วะ วิ่งเร็วๆเข้า วะ วิ่ง!"

เขาเอ่ยเสียงสั่นๆ

ปึก!! ... ตุบ!

"อ้ะ!! โอ้ย!!"

มายด์นั้นสะดุดล้ม

"มะ มายด์"

สโรชานั้นหันไปหามายด์ ท่าทางเธอจะสั่นกลัวไม่กล้าทั้งวิ่งหนีไปทางพยายาม

ไม่กล้าทั้งวิ่งกลับไปช่วยมายด์

"พยายาม ... พยายาม!! แง!!"

มายด์ร้องไห้ ใหญ่สั่นกลัวไปหมด ยังลุกไม่ขึ้น

"พยายาม .....ฮืออ"

สโรชานั้นก็กลัวจนก้าวขาไม่ออก

พวกเธอร้องไห้สั่นกลัว ... กลัว ..... และกลัว

นั่นคือสิ่งที่พวกเธอทำได้ ....

พวกเธอยังเป็นเด็ก

เมื่อขาดสติ ก็ทำอะไรไม่ถูก พวกเธอทำได้แค่นั้น

"ทะ ทั้งสองคน! ข้าง ..... "

พยายามรีบเอ่ย แต่ไม่ทันจะได้พูดจบ

เขาก็ต้องหน้าซีดเผือด เมื่อเจ้าสิ่งมีชีวิตนั้น พุ่งขึ้นมาจากน้ำอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่มันจะยกแขนอันแหลมคมของมันขึ้น .....

คว้าง ......

ฉับ......

เสียงของการขยับแขนของสิ่งมีชีวิตยักษ์นั้นดังขึ้น

แขนของมัน ทั้งสองข้าง

ผ่ากึ่งกลางร่างของเด็กสาวทั้งสองคนเบื้องหน้าของเด็กชาย

เด็กสาวทั้งสองนิ่ง ก่อนที่

.....

ร่างกายของพวกเธอจะ แยกออกจากกันเป็นสองส่วน

ไม่มีเสียงกรีดร้อง หรือความเจ็บปวด ...

นอกจาก...

ฉูดดด!!!!!!!!!!

เสียงของเลือดพุ่งกระจุยกระจายออกมา พร้อมกับ เครื่องในของเด็กสาวทั้งสองที่หลุดทะลักจากภายใน

ร่างกายของพวกเธอกองเละ นอนแน่นิ่งไปกับทุ่งดอกไม้หลากสี ที่บัดนี้

ถูกชโลมไปด้วยเลือดสีแดง จากภายในร่างกายของเด็กสาวทั้งสอง

ดวงตาของเด็กชายโบกโพลง ... ค้างสั่นสะท้านไม่หยุด

"วะ .. ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เขากรีดร้องออกมาอย่างตกใจ

กับเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น

"มายด์!! สโรชา!! ฮื้ออออ อึก ... งึก ฮื้อออ"

เหตุการณ์ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับเด็กเพียงวัยเท่านี้

แต่ก็เกิดขึ้นไปแล้ว

แล้วสิ่งมีชีวิตตัวนั้น

ก็ค่อยๆ จ้องมองมาทางเด็กชายก่อนที่มันจะเคลื่อนกายเข้ามาหาเขา

เปรี้ยะ!!...

........................................................

End Chapter 42 พยายาม มาเร็วๆ ตรงนี้มีดอกที่แตะแล้วหุบได้ด้วยนะ!! เยอะแยะเลย!!