เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #68 : Chapter 45 ความทรงจำนี่ ... มันช่างเปราะบางจริงๆ

Chapter 45 ความทรงจำนี่ ... มันช่างเปราะบางจริงๆ

.....................................................

..........................

"พ่อคะ!!! หนูชอบตุ๊กตาตัวนั้นมากๆเลยค่ะ!"

ชั้นเอ่ยแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตารูปแมวแสนน่ารัก

"..... หืม? ไหนลูก...... โฮ่ ... น่ารักจริงๆด้วย อยากได้เหรอ...."

คุณพ่อหันมาเอ่ยกับชั้น

"ค่ะ!! อยากได้ .... ปิงปิงอยากได้ตุ๊กตาตัวนั้น ...."

ชั้นตอบรับคุณพ่อไป

คุณพ่อนั่งลงแล้วลูบหัวชั้นเบาๆ

".... งั้นลูกก็ต้อง ..... เป็นเด็กดีนะ .... แล้วต้นเดือนพ่อจะซื้อให้"

"ค่า!! ปิงปิงจะเป็นเด็กดีค่ะ!! สัญญาเลย!"

..........

ชั้นชื่อว่า ปิงปิง ... เกิดวันที่ 6 มกราคม เวทศักราช 190

ชั้นเป็นพวกชอบตุ๊กตาแมว เป็นอย่างมากเลยในตอนเด็กๆ

พวกมันน่ารักอย่าบอกใครเชียว ....

ชั้นอยู่กับคุณพ่อเพียง 2 คน

คุณแม่หน่ะ .... หย่าร้างกับคุณพ่อไปมีแฟนใหม่

แต่มันไม่ได้ทำให้ชั้นรู้สึกแย่อะไรหรอก ... จริงๆนะ

และ ชั้นก็เป็นเด็กดีกับคุณพ่อมาตลอด

คุณพ่อท่านเป็นนักแปล หนังสือ

และเมื่อท่านแปลเสร็จ ก็จะให้ชั้นอ่านพวกมัน

ชั้นจำได้เลยว่า เขาเรียกกันว่า ไลท์โนเวล

ชั้นสนุกกับพวกมันมาก ติดงอมแงมเลยหละ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของนักรบผู้มีสาวๆเข้ามาเป็นฮาเร็ม

หรือเรื่องราวของชายเล่นเกมเก่งแล้วเข้าไปติดภายในเกมออนไลน์

หรือเรื่องราวของผู้เป็นพระเจ้าจำแลงตนมาเกิดเป็นเด็กผู้หญิงแต่จำไม่ได้ว่าตนเองเป็นพระเจ้า

หรือเรื่องราวการต่อสู้ระหว่างจอมมาร กับผู้กล้าที่บังเกิดเป็นความรัก

แล้วสิ่งเหล่านั้น ...

ก็พัฒนาให้ชั้น กลายเป็นเด็กที่ชื่นชอบในเรื่องของการ์ตูนไป

โดยต้องการสวมบทบาท เป็นพวกเขา

เป็นตัวละครฝ่ายดี

เพราะจะได้มีคนรักมากๆ

ชั้น ... มีความสุขมาก ที่คุณพ่อ ซื้อชุดเลียนแบบตัวละครในนิยายมาให้ชั้นใส่

และถ่ายรูป

ชั้นมีความสุขจริงๆ

แต่มันเป็นเพียงความสุขช่วงสั้นๆ ของชีวิตในวัยเด็ก

จนกระทั่ง .... ชั้นเสียคุณพ่อไป .... แล้วชั้นก็ ..... โดนพาตัวไปที่ไหนสักแห่ง

.............

ที่ไหนกันหละ?

......................................................

..........................

"เดโคจังครับ!! หันมาให้ถ่ายรูปหน่อยสิ!!"

"เดโคจัง ขออนุญาต ถ่ายรูปหน่อยครับ"

"เดโคจัง ขอถ่ายหน่อย รูปนึง!!!"

เสียงของเหล่าชายหนุ่ม ที่ต้องการถ่ายรูปชั้นดังขึ้น

คิก .... เพราะชั้นสวยใช่มั้ยหละ ถ่ายเลยสิ จงบูชา ชาบูชั้นซะ!!

เจ้าพวกโอตาคุทั้งหลาย!

"ยินดีค่ะ .... ถ่ายได้เลย ....."

ชั้นหันไปเอ่ยตอบรับยิ้มหวานให้กับพวกเขา

ด้วยชุด คอสเพลย์สุดอลังการของชั้น

ที่ซื้อมาจากเงินที่หามาได้จากการทำงาน

..... งาน?

เดี๋ยวนะ .... งานที่ชั้นทำคือ .....

....................................................

..........................

แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่น่าเบื่อ

ชั้นลุกพรวดขึ้นมาจากภวังค์ทันที ที่เสียงวิทยุจากร้านขายข้าวแกงข้างบ้านชั้นดังขึ้น

ให้ตายเหอะ ... นี่มันปาไปครึ่งเทอมแล้วนะเรา .... ทำไมเรายังตื่นสายแบบนี้เนี่ย เมื่อไหร่จะโตเป็นผู้ใหญ่สักทีนะ!

ชั้นปลดชุดนอนที่แสนน่ารักของชั้นแล้ววิ่งแก้ผ้าโทงๆเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัว อาบน้ำพอผ่านๆ สบู่ถูแค่จุดซ่อนเร้นที่มีสิทธิ์ส่งกลิ่นเหม็น แล้วเร่งเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ ใส่เสื้อผ้าชุดนักศึกษาหญิงของเวทยาลัยที่ชั้นเรียนในตู้เสื้อผ้า รีบวิ่งลงบันไดจากห้องอาบน้ำลงมาผ่านทางเดินออกจากบ้าน พลางก่อนจะต้องหยุดนิ่ง ..... มอง .....

ใช่แล้วหละ

ดวงตาของชั้นได้แต่มองทอดยาวไปยังมุมโต๊ะกินข้าวอันสว่างไสวของบ้าน ที่มีพ่อ แม่ น้องสาว และคนรับใช้หญิงอีกคนกำลังพูดคุยกันสนุกสนาน แล้วหันมาส่งยิ้มให้ชั้น ก่อนที่ภาพเหล่านั้น ... จะค่อยๆจางหายไป กลายเป็นโต๊ะกินข้าวที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเหลือเลย แม้แต่แสงสว่างจากหลอดไฟ

ไม่มีแม้แต่เสียงอะไรทั้งนั้น แม้แต่ ...

.......

ใช่ เพราะ พ่อแม่น้อง และคนรับใช้ ที่อยู่กับเรามาตลอด

ตายไปเพราะเครื่องบินตกนี่......

เอ้ะ ... เดี๋ยวสิ ... ไม่ใช่นะ .... แปลกๆ

ก็พ่อของเราตายไปตั้งแต่เรายังเด็ก

ไม่ใช่ตอนเราเข้าเรียนเวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยาสักหน่อย

แล้วแม่ของเราก็หย่ากับพ่อของเราไปตั้งนานแล้ว

จะเป็นไปได้ยังไงกัน?

ที่เราจะมีน้อง ชาย ....

มีคนใช้

และพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้า ก่อนจะเครื่องบินตก ....

ไม่ใช่สิ ... ไม่ใช่

........................................................

..........................

"นี่ปิงปิง คิดว่าชีวิตคนเราเนี่ย สำคัญมั้ย?"

ในหัวชั้นกลวงไปเลยหละ ถามอะไรของเธอเนี่ย

"อ่า สำคัญสิ จะถามทำไมเนี่ย"

"ก็อยากรู้นี่นา.... ยังไงซะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปิงปิงจะต้องมองเห็นชีวิตของปิงปิงสำคัญเข้าไว้นะ"

คิกๆๆ ฮิๆๆๆ อะไรของเธอเนี่ย พูดซะอยากจะขำให้ท้องแข็ง

พูดซะยังกะจะไปออกรบแล้วตายยังงั้นแหละ

.....

เดี๋ยวสิ ... เหมือนเรา จะเห็นภาพนี้ซ้ำซ้อนมาเกิน 2 ครั้งแล้ว

ตัวเราต้องพูดอะไรสักอย่าง ไม่ใช่แค่เออออตามน้ำไป

"อ่า อืม..."

ชั้นตอบรับสั้นๆ เพราะไม่อยากเอ่ยเยอะ เดี๋ยวจะขำ

ไม่ใช่แค่ต้องตอบรับสิ!!! ต้องทำอะไร ... ทำอะไรสักอย่าง

......

"ปิงปิง.... อย่าลืมให้ความสำคัญกับชีวิตตนเองนะ"

เพียงเสี้ยววินาทีนั้น เสียงของมายด์ก็ดังขึ้นมาข้างๆใบหูชั้น

และเมื่อชั้นหันไป

....

ชั้นก็เห็น กะโหลกและใบหน้าอันสวยงามค่อยๆยุบบดบี้เละลงไปรวมกับหน้าอก ท้อง แบนลงไปถึงขา

ดวงตาค่อยๆ ปลิ้นและพุ่งออกมาจากเบ้า แขนข้างที่ไม่ได้โดนทับนั้น ขาดออกปลิวกระเด็นออกมา เลือดค่อยๆพุ่งกระเซ็นเป็นสาย

"ฮ้ะ ... มะ มายด์!"

......................................................

..........................

นี่ชั้น ... อยู่ที่ไหน ... มะ มะม่วง!

ทะ ทำไมชั้นพูดไม่ได้ ... ไม่สิ ... ชั้นอยู่ในตัว ... ตัวของ

เกราะเหล็กสีดำทมิฬ..... เสียเอง

ไม่นะ ชั้นค่อยๆ เดินย่างกรายเข้าหามะม่วง ช้าๆ ช้าๆ พร้อมกับเปิดเกราะทีใบหน้าของชั้นไม่มีอะไรนอกจาก

ฟันอันแหลมคม และปากที่กว้าง กำลัง ขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น

มะม่วงจ้องมองชั้น ...

เอ่ยทั้งน้ำตา เธอเอ่ยหายใจกระเส่าสั่น คำพูดสุดท้าย

ระหว่างที่ดวงตากำลังจ้องมองเข้ามาที่ภายในช่องปากของชั้นอันดำมืดสนิท

"....แฮ่ก ...... ฮึก .... ปิงปิง ... แฮ่ก ... ปิงปิง ชะ ชั้น .... ขอโทษนะ ....แฮ่ก .... แฮ่ก ....  ปิงปิง ..."

มะม่วงมองปากยักษ์ของชั้นที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคม

ตัวสั่นเทา เธอเอามือเอื้อมขึ้นมาจับยางรัดผมสีเขียวของเธอไว้

แล้วกลืนน้ำลายหายใจเข้าปากลึกๆ

ก่อนจะเอ่ยออกมาทั้งรอยยิ้มและน้ำตาปาดลงสู่แก้มทั้งสองข้าง

"วะ วันนี้ .... วันเกิดของชั้น .... ปิงปิง .... "

ร่างกายส่วนบนของเธอถูกคลุมไปด้วยปากของชั้นไว้แล้วและปากของตัวชั้นเอง ก็ค่อยๆลดขนาดเข้าหากันอย่างช้าๆ

ก่อนที่มะม่วงจะเอ่ยเป็นคำพูดสุดท้าย

"ขอบคุณนะ สำหรับชีวิต ที่เธอให้กับชั้น..."

ไม่นะ!!! ชั้น ทำไมหยุดตัวเองไม่ได้ .... ทำไมกันหละ ... หยุดนะ

ปีศาจตัวนี้มันตัวบ้าอะไรกัน

แล้วทำไม ชั้นถึงรู้สึกว่าอยู่ภายในตัวมัน

ราวกับเป็นมันเองหละ!!!

......................................................

..........................

"น้า นะนะนะนะนะนะ ปิงปิง ... ไปงานการ์ตูนกันนะนะนะนะนะนะน้า!!"

"ไปเดี๋ยวก็ไปตายหรอกสโรชา ....... มีแต่เอาชีวิตไปเสี่ยง....."

ชั้นเอ่ยด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายสุดๆ

แต่อยู่ๆภายทุกอย่างก็หายวับไป ปรากฏ มาอีกทีก็ภายในสนามกีฬาแล้ว

"? "

ชั้นไม่เข้าใจอะไรเลย มีแต่คน .... รอบข้างเต็มไปหมด ห้อมล้อมพวกเราไว้

"ปิงปิง ...... อย่าลืมว่าชีวิตของปิงปิงหน่ะ สำคัญที่สุดเข้าใจมั้ย"

สโรชาเอ่ยขึ้นมากับชั้น

ไม่นะ เธอพูดแบบนั้นกับชั้นหมายความว่าไง!

"ยิง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

!!!

เสียงอะไร?

.........

แล้วชั้นก็ได้เห็น

ร่างกายของสโรชา

ที่บัดนี้ .... โดนปืนยิง จนเละ และธนูปักจนพรุน

ไม่ต่างอะไรไปจาก ตัวเม่นที่มีขนเป็นดอกธนูแทรกออกมาทั่วร่างกาย

"ไม่นะ สโรชา ไม่!!!!!!! ทำไมกัน ... ทำไม .... ทำไมต้องช่วยชีวิตชั้น!!! แล้วทำไมพวกเธอที่ล้อมอยู่ถึงไม่ฆ่าชั้น จะไปฆ่าสโรชาทำไม!! "

ชั้นตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง

....

แล้วมองไปทางคนที่สั่งการ ...

"เอ้ะ? .... ตะ ตัวชั้นเอง ... ? มะ หมายความว่ายังไงกัน ... ตัวชั้น ... สั่งให้ .... เพื่อนร่วมงาน ฆ่าตัวชั้นและสโรชาเอง??????? ไม่ .... ไม่ใช่แน่ๆ .... ไม่ใช่แล้ว? อะไรกันหน่ะ!"

......................................................

..........................

"เพราะเธอนั่นแหละ ปิงปิง ที่ทำให้ชั้นต้องกลายเป็นปีศาจ!!!"

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ชั้นคุ้นเคยเอ่ยขึ้น

"ไม่นะ !!! ชั้นเปล่า!!! ชั้นไม่ได้ทำนะ"

ชั้นตะโกนออกไปด้วยท่าทางหวาดกลัว

"......สิ่งที่เธอทำลงไปหน่ะ ..... ทำให้ชั้นกลายเป็นปีศาจ!! ปิงปิง!!!"

หญิงสาวผมสั้นตัวเตี้ยเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วเอ่ยต่อ

ก่อนที่ร่างของเธอจะระเบิดโผละ! ออก กลายเป็นเกราะเหล็กดำทมิฬที่มีไอควันสีขาวโพยพุ่งออกมา

"ไม่นะ ชั้นเปล่านะมะม่วง!! ไม่!! ไม่!!"

ชั้นปฏิเสธเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว

ภาพของปีศาจที่เห็นมันน่ากลัวเกินไปแล้ว

ไม่นะ นี่ชั้นทำอะไรลงไป

".....เธอทำให้พวกเรากลายเป็นปีศาจด้วย .... ปิงปิง..."

เสียงอีก 2 เสียงเอ่ยประสานกันจากด้านหลัง

มะ ไม่นะ ... ไม่นะ!!

แล้วชั้นก็ตัดสินใจหันไปดู

ชั้นได้เห็น .....

"ปะ เปล่านะ... มายด์ สะ ... สโรชาชั้น ... ขะ ขอโทษ"

ชั้นได้เห็น สโรชากับมายด์ ยืนอยู่เบื้องหน้า

"เธอทำ!"

พวกเธอทั้งคู่เอ่ยพร้อมกัน ก่อนที่ร่างกายของเธอจะระเบิด โผละ ออก

กลายเป็นเกราะเหล็กสีดำทมิฬ ที่มีไอควันสีเทา และสีดำ ลอยอบอวนไปทั่วร่างกาย

"ไม่ ไม่ !! ขอโทษ มะม่วง ... มายด์!! สโรชา ... ชะ ชั้น ชั้น ... ชั้นขอโทษ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว

ชั้นไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้

ชั้นขอโทษ.... ชั้น ชั้น ..... ชั้นขอโทษ

- นายท่าน -

- นายท่านตื่นเถอะค่ะ -

- นายท่าน ... -

ใคร? ใครเรียกเราหน่ะ .....

ชั้นไม่ได้เป็นนายท่านของใครนะ ?

........................

...............................................

"นายท่านคะ!"

"เฮือก!"

แล้วชั้นก็ตื่นขึ้นมานั่ง ...... หัวใจของชั้นยังเต้นแรงไม่หยุดอยู่เลย

ตาของชั้นยังลืมไม่ขึ้น มันยังพร่ามัวอยู่

"แฮ่ก .... แฮ่ก ..... แฮ่ก....."

"ไม่เป็นไรนะคะ ..... นายท่าน"

เสียงของหญิงสาวคนนึงที่ชั้นรู้จักดี ....

"สโรชา?! สโรชาเหรอ .... ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น .... ยังกับ ... ไม่ใช่ตัวเธอเอง...."

ชั้นเอ่ยถามไปทันทีระหว่างยังนั่งหอบ หลับตาอยู่

"...... ค่ะ ..... ตอนนี้ไม่ใช่ชั้น ที่ปกติอยู่ด้วยกัน แต่เป็นชั้นอีกคนค่ะ .... อยู่ข้างๆกับ .... มายด์และมะม่วงด้วยค่ะ"

สโรชาตอบคำถามกลับมาที่ชั้น

"มายด์ ... มะม่วง? อึก!!"

เมื่อชั้นได้ยิน ก็ต้องรีบลืมตา

แต่ก็ต้องแสบตาเพราะแสง ที่สว่างเข้ามากเกินไป

ก่อนที่ชั้นจะสะบัดหน้า แล้วหรี่ตาลืมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

และภาพที่เห็น ....

ก็คือสโรชา ..... มายด์ ...... มะม่วง ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าของชั้นพร้อมหน้าพร้อมตา

.......

นี่มัน ... เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

"....นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่หน่ะ ? ทำไม ? อะไร .... ยังไงกัน? ไม่เข้าใจเลย"

ใช่ ไม่เห็นเข้าใจอะไรเลย

เกิดอะไรขึ้น

"ชั้นจำได้ว่า ..... มายด์ตายไปแล้ว ... เพราะช่วยชั้น ..... มะม่วง โดนปีศาจเกราะเหล็กกิน ..... ส่วนสโรชาโดนยิงตาย .... แล้วทำไม .... สะ ส่วนตัวชั้นก็โดนปีศาจเกราะเหล็กกิน? แต่จริงๆมันจะช่วยชั้น .... เอ้ะ คะ ความจำแปลกๆอีกแล้ว .... จำไม่ได้เลย ..... เกิดอะไรขึ้น ..... เหมือนเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาก่อน ความทรงจำแปลกๆ ... และบิดเบือน"

ชั้นเอ่ยถามทั้งสามไป ดวงตาของชั้นจ้องมองไปที่พวกเธอ .... ก่อนจะหรี่ตา ปรับแสงเริ่มเข้าที่

ตาของชั้นเริ่มจ้องมองพวกเธอชัดขึ้นแล้ว .....

พวกเธอใช่ สโรชา มายด์ มะม่วงจริงๆ .... แต่ ..... บริเวณ ทั่วร่างกายของพวกเธอ

มี.....

"คะ ควันพวกนั้นมัน ...."

"..ค่ะ .... นี่เป็นควัน จากร่างจริง ... ของพวกเราที่กำเนิดมาจากนายท่านเองค่ะ"

มายด์เอ่ยตอบเสียงใส แต่นิ่งเย็นยะเยือกตามแบบฉบับของเธอ

ไอควันสีเทาจางๆ ยังคงลอยออกมาจากร่างกายของมายด์ไม่หยุด

"ควัน ... จากร่างจริง ......? นี่มันเรื่องอะไรกันหน่ะ... ความทรงจำผิดเพี้ยนแบบนี้? นี่ ร่างกายชั้น ... ไม่ใช่ร่างของชั้นเองอีกแล้วเหรอ?!"

ใช่ ชั้นคิดแบบนั้น

ชั้นจำได้ ว่ามันเคยเกิดขึ้น ตอนที่อยู่ในร่างของมะม่วงร่วมกับสโรชา

"ค่ะ.... เป็นร่างของผู้หญิง .... ที่เราส่งกระแสวิญญาณเพียงส่วนหนึ่งจากตัวท่านจริงๆไปควบคุมค่ะ ..... ส่วนร่างกายจริงของท่าน ยังคงพักฟื้นอยู่ภายในร่างกายที่แท้จริงของมายด์ค่ะ"

หญิงสาวตัวเตี้ยโกรกผมสีแดง ที่ชื่อมะม่วงเอ่ยตอบชั้นกลับมา

ร่างกายของเธอมีควันสีขาวลอยอยู่รอบๆกายของเธอ

"งะ งั้นก็แปลว่า .... เดี๋ยวนะ .... ชั้น .... ชั้นไม่เข้าใจ .... แต่กำลังพยายามเข้าใจอยู่"

ชั้นกำลังพยายามทำความเข้าใจกับมัน

แต่ไม่อาจเข้าใจได้

ชั้นเคยอยู่ที่นี่ แต่ไม่เคยอยู่ที่นี่

ตัวชั้น อายุ 19 หรือ 22 ปีกันแน่

"ชะ ช่วย ..... เล่าให้ฟังทั้งหมดเลยจะได้มั้ย? ทั้งสามคน"

อ่า.... มีแต่ต้องยอมรับฟังพวกเธอเท่านั้นสินะ ถึงจะทำให้จำเรื่องราวทั้งหมดได้

ความทรงจำนี่ ... มันช่างเปราะบางจริงๆ

End Chapter 45 ความทรงจำนี่ ... มันช่างเปราะบางจริงๆ