ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ห้องขังที่ลึกลับ
yo!! (มาย่งมาโย่อะไรอีกหละ มาต่อช้าเป็นบ้า) sorry that i\'m late naka!! เอาล่ะมาอ่านกันต่อเล้ย
ตอนที่ 23 ห้องขังที่ลึกลับ
*******ฉันของอินุยาฉะ*********
เล่นเสร็จซะที......นี่กี่โมงแล้วเนี่ย สี่ทุ่มครึ่งแล้วเหรอ อืมมม กลับบ้านดีกว่าแฮะ เฮ้อ..เหนื่อยๆๆๆ เล่นทีเป็นวันเลยแฮะ
เบื่อชะมัดเลย แต่ก็ไม่เบื่อเท่าเรื่องยัยคาโงเมะล่ะน้า ฉันเดินไปที่รถกับมิโรคุ และสตาร์ทรถ
“นี่ แกเป็นไรป่าววะ ทำไมเงียบๆ”มิโรคุถาม ถามมากี่รอบแล้ววะ..
“เออ...ช่างมันเหอะ” ฉันพูดและเริ่มขับรถ
“เหอๆ ฉันว่าพวกนายไม่เห็นจะต้องโกรธกันขนาดนี้เลย ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องนะ” เอออ...เรื่องนั้นน่ะฉันรู้อยู่แล้ว
เลิกถามได้แล้วอะ เบื่อ ฉันไม่ได้ตอบอะไร
_________________________________________________________________
ผ่านมาหนึ่งชั่วโมง
โถ่เอ๊ยยยยยยยรถติดเป็นบ้า อยู่ที่เดิมไม่ไปไหนหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ ไอ้พวกตำรวจงี่เง่าเอ๊ย ทำไมถึงทำให้รถติดแบบนี้ได้
โอ๊ยๆๆๆๆ จะบ้าตายอยู่แล้ว ฟังเพลงไปไม่รู้กี่แผ่นแล้วเนี่ย
“เมี้ยว เมียว เมี้ยววววว” เสียงริงโทน ของเจ้ามิโรคุนี่ รู้เลยว่าใครโทรมา เสียแมวแบบนี้
“ฮัลโหล ว่าไงซังโกะ ยังไม่นอนอีกเหรอ” มิโรคุรับและเปิด speak phone ไว้
“จะมานงมานอนอะไรตอนนี้เล่า ตอนนี้กำลังวุ่นกันอยู่เลยรู้มั้ย นี่ คาโงเมะจังหายตัวไป โทรถามทุกคนแล้วแต่ไม่มีใครเห็นเลย
นี่พวกนายอยู่กับคาโงเมะรึเปล่า!!” ซังโกะโทรมารีบพูด หา...หายตัวไปเหรอ!!! อะไรกัน วันนี้เราเพิ่งเห็นเดินๆอยู่เลย
หายไปได้ยังไง..
“อ้าว!! จริงอะ!!!!!!!!!!”มิโรคุตกใจมาก
“นายก็ช่วยหาหน่อยนะ ช่วยบอกอินุยาฉะด้วย”ซังโกะพูด จะบอกฉันเหรอ ฉันรีบคว้าโทรศัพท์มาจากมือมิโรคุ
“ฮัลโหลๆ ซังโกะ วันนี้ฉันเพิ่งเห็นคาโงเมะแถวๆสนามกอล์ฟเอง!!”
“เอ๊ะ...อินุยาฉะเหรอ อ้าว!! แสดงว่าเพิ่งจะหายไปเองน่ะสิ!! นี่ ตอนนี้เอริกับอายูมิอยู่ที่บ้านคาโงเมะ เดี๋ยวฉันก็จะไปแล้ว
ยังไงเดี๋ยวติดต่อไปอีกทีนะ แค่นี้นะ ตี๊ดด...” ซังโกะวางสายไป
“ทำไงดีวะ... นี่ หรือว่าจะไปหาแถวนั้นอีกที..”มิโรคุพูด ทำหน้าเครียดๆ ฉันก็ครียดเหมือนกัน... แต่ฉันว่าไม่น่าจะต้องหากันขนาด
นี้นะ คาโงเมะอาจจะมือถือแบตหมดเลยไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้? แต่ว่าน่าจะโทรมาบอกทางบ้านก่อนนี่นา ถ้าค้างบ้านเพื่อนซังโกะ
ก็คงจะไม่มาวุ่นแบบนี้หรอกน่า...หรือว่าอยากหนีออกจากบ้าน...ก็ไม่ใช่อีก...คาโงเมะไม่ใช่คนแบบนั้น..มันอะไรกันแน่ ถึงจะแค่
หายตัวไปแค่แป๊บเดียว แต่รู้สึกเป็นห่วงมากอ่ะ...โอย...ปวดหัวๆๆๆๆๆๆ เย็นไว้ๆๆๆๆ เย็นไว้ๆๆๆๆๆ ค่อยๆคิด..ค่อยๆตามหา..ยัยนั่นออกจะเก่งขนาดนั้น..คงไม่มีอะไรหรอกหน่า ไม่มีอะไรไม่มีอะไรๆๆ....พยายามปลอบตัวเองให้มากที่สุด แต่มันก็.....อดห่วงไม่ได้...ถึงจะแค่หายไปไม่นาน แต่ฉันก็ยัง......
_________________________________________________________________
วันจันทร์
บ้าเอ้ย...วันอาทิตย์ตามหากันทั้งวัน ถามคนแถวนั้นหมดแล้ว...ก็ไม่มีเลย... เครียดชะมัด เครียดๆๆๆ ไปไหนกันนะยัยคาโงเมะ
....ไม่ติดต่อมาเลยซักนิด ฉันแจ้งตำรวจว่ามีคนหายไปแล้ว..ตำรวจก็จะดูให้ ที่ยิ่งกว่านั้น คาโงเมะไม่ได้หายไปคนเดียว
เด็กที่ชื่อรินนั่นด้วย ให้ตายสิวะ...โอยยย เครียดดดด
_________________________________________________________________
บ้าน
“กลับมาแล้วเหรอลูก จะกินอะไรมั้ยจ้ะ” แม่ถาม ฉันส่ายหัว ตอนนี้ฉันต้องการรู้ว่าคาโงเมะหายไปไหน ฉันเข้าห้องสมุดและเปิดคอมค้นหาข้อมูล (ถึงจะใช้คอมไม่ค่อยเป็น)อย่างน้อยก็ยังดี...
“อินุยาฉะเป็นอะไรเหรอจ้ะปู่เมียวกะ?”แม่ถามปู่เห็บ ซึ่งรอบรู้ไปหมดทุกอย่าง ซึ่งไม่ใช่แค่ความรู้อย่างเดียวแน่ๆ..
“คือ...งี้นะครับท่านหญิง... คือว่า อินุยาฉะตอนนี้กำลังเครียดมากเลยนะครับ คือว่า..เพื่อนหญิงคนหนึ่งของเค้าดันหายตัวไปอย่าง
กะทันหันเลยครับ เห็นว่าเพิ่งเจอกันเมื่อวันเสาร์เอง ท่านอินุยาฉะตอนนี้ก็แจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้วล่ะครับ เอ๊ะ....อย่าบอกนะครับว่า
ท่านอินุยาฉะยังไม่บอกท่านหญิง?” แหนะ...ไอ้เห็บแก่เอ๊ย...นึกว่าฉันไม่ได้ยินรึไง แถมแกนี่มัน รู้ทุกเรื่องจริงๆว่ะ
“อุ้ย...จริงเหรอจ้ะ มิน่าล่ะ..ช่วงนี้ถึงได้แปลกๆ..”แม่พูด จะไม่ให้แปลกได้ยังไงกัน...
“แถมคนที่แปลกไม่ใช่มีแค่ท่านอินุยาฉะนะครับ ท่าน........ปึง!! อุ้ย...”เมียวกะพูดไม่ทันขาดคำเส็ตโชมารุก็วิ่งเข้าบ้านเสียงดัง
และวิ่งขึ้นห้องสมุด ไอ้นี่.......มารยาทน่ะมีมั้ยห๊า!!!!!!
“ท่านเส็ตโชมารุก็เป็นไปด้วยน่ะสิครับ...”ปู่เมียวกะพูดเสียงเอือมๆ
เส็ตโชมารุวิ่งมาผลักฉันออกจากเก้าอี้คอม เฮ้ย!! อะไรของแกวะ เป็นบ้าอะไรกันหา
“เฮ้ย!! เป็นบ้าไรวะเนี่ย”
“มันไม่ใช่เรื่องของแก...............”มันพูด อ้าวเฮ้ย!! ไอ้นี่...........นิสัยแย่ขึ้นทุกวันๆ คิดเหรอว่าฉันจะยอมนิสัยไร้สาระของแก
แบบนี้น่ะหา!!!!!!!!!! มันเข้าไปใน google.com และ search คำว่า “นาราคุ” เอ๋...นาราคุทำไม...ไอ้นาราคุที่มันฆ่าคิเคียวนี่......
มันตายไปแล้วไม่ใช่หรอไง.....บ้าจริง เศร้าอีกแล้วฉัน...
“.....................มาดูนี่........................”เส็ตโชมารุเรียกฉัน มันเปิดแฟ้มข้อมูลองนาราคุ เห็นหน้ามันด้วย ไอ้นี่สินะ...
คนที่มันฆ่าคิเคียว.....ประวัติใช่เล่นเลยนี่
“มีอะไรที่ให้ฉันดูน่ะ”
“..............ที่แกพูด.............มันใช่......”มันพูด อะไรวะ อะไรของมัน ฉันพูดอะไร อะไรใช่วะ
********ฉันของคาโงเมะ*********
อือ...ป.....ปวดหัว ท้องด้วย..อูย.....นี่เราอยู่ที่ไหนกันนะ....ตาพร่าไปหมด...เริ่มชัดขึ้นแล้ว....เอ๊ะ ที่นี่ที่ไหนกัน มันมืดๆ...
ฉันเห็นแค่แสงๆไฟเป็นแนวยาวเล็กๆเอง...หรือว่านั่นมันแสงที่ลอดจากประตู อูยยยย...ปวดท้อง อึ่ก! โอย.. แอ๊ดดดดด
อ๊ะ! แสงไฟแนวยาวๆกลับกว้างขึ้น รู้สึกว่าจะมีคนเข้ามานะ....ทำไงได้ล่ะ ต้องแกล้งหลับก่อน.....
“อ้าว...ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย มันตั้งวันสองวันแล้วน้า” เสียงผู้ชายคนนึงพูด....เสียงผู้ชาย? แน่เหรอ...
“อืม...ตื่นไม่ตื่นก็ต้องขังไว้อยู่ดี..”เสียงของผู้ชายอีกคนนึงพูด มันอะไรกัน...
“แต่กว่าจะพามาถึงที่แบบนี้นี่ลำบากอยู่เหมือนกันนะเนี่ย.....มาซะไกลเลย...กลัวคนจะหาไม่เจอรึไงกันน้า”เสียงของผู้ชาย
อีกคนพูดขึ้น แต่เสียงไม่เหมือนผู้ชายเลย แล้วพามาอะไรกัน....ถูกลักพาตัวงั้นสิ....!
“ดีแล้วละจาโกสึ เอาละ ไปกันเถอะ”เสียงของอีกคนพูด ตานั่นชื่อจาโกสึงั้นเหรอ ทั้งคู่ออกจากห้องไป ห้องมืดสนิทอีกครั้ง
ก..กลัว....สรุปก็คือว่า..พวกฉันถูกพาตัวมาใช่มั้ย...มันอะไรกัน..
“พี่...พี่คาโงเมะ...พี่ก็ตื่นอยู่แล้วเหมือนกันสินะคะ...” เอ๊ะ...เสียงคุ้นๆ เสียงของรินจังเหรอ
“ริน....นี่ที่นี่มันที่ไหนกันเหรอ....”ฉันถาม
“รินก็ไม่รู้..สงสัยว่าพวกเราคงถูกจับตัวมา เห็นว่านาราคุอะไรก็ไม่รู้.....” นาราคุ....นาราคุ........นาราคุ อ๋อ!!!!!! รู้แล้ว นาราคุ
ที่อาชญากรชื่อดังที่ฆ่าคิเคียวนี่นา!!!! อย่าบอกนะว่าพวกเราโดนนาราคุจับตัวมา..มันตายไปแล้วนี่...ไม่นะ...มันจะทำไปเพื่ออะไร...
..บ้าจริงเลย.....น่ากลัว ฉัน....ต้องหนีออกไปให้ได้ เอ๊ะ...เราโดนลากอยู่เหรอ ไม่ใช่....มีโซ่ติดกับลูกตุ้มอันใหญ่มากอยู่ที่ขาฉัน...
หนักจริง....ขยับไม่ได้เลย ที่ขาของรินก็มีเหมือนกัน โถ่.....ฉันเห็นลูกตุ้มก็กลัวขึ้นมาเลย น้ำตาฉันไหลเป็นทาง....ฉันกลัว....
อยากกลับบ้าน.....
“รินก็กลัวค่ะ...”รินพูด ท่าทางจะร้องไห้เมือนกัน
ผ่านไปหลายชั่วโมง......โอ้ยยยยยย ทรมาน ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว อยากเข้าห้องน้ำด้วย...มันล็อกประตูอะ ออกไม่ได้ ไอ้ลูกตุ้มนี่
ก็หนักมา ขยับแทบไม่ได้เลย....แอ๊ดดด อ๊ะเสียงประตู ฉันกับรินรีบแกล้งทำเป็นหลับอีกตามเคย แว๊บบบ อ๊ะ แสบตา หรือว่าเปิด
ไฟงั้นเหรอ..ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องแกล้งหลับก่อน..
“ไม่ต้องแกล้งหลับหรอก...........เงยหน้าขึ้นมาซะ.......”เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เสียงนี่...........คุ้นๆ.......เสียงน่ากลัวอ่า..
รินค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ฉันเลยเงยด้วย
“กินซะ”มันเอาข้าวมาให้พวกฉันกิน พวกฉันจ้องตามันเขม็ง แกเป็นใครกัน...แล้วใครจะไปไว้ใจแก!!!
“แก...จับพวกเรามาทำอะไรที่นี่ ที่นี่มันที่ไหน!!!!!!!!!” รินถาม อย่างกล้าอะ...
“อยากรู้งั้นเหรอ?”มันพูด
“ใช่...พวกเราไปเกี่ยวอะไรกับแก แล้วแกเป็นใครกัน....”ฉันถามอีก ยังไงมันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว..
“หึ...ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสินะ...”มันพูดและนั่งลงที่โซฟา และจุดบุหรี่มาสูบ ใช่...ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
..ยังมาพูดอย่างงี้อีกนะ ไอ้เลวเอ๊ย..ไอ้นี่ไง..ที่มันจ้องพวกฉันที่ท่าเรือ...ที่แท้ก็มาหวังจับตัวพวกฉันนี่เอง
“หึ...แต่แกคงไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อหรือจุดประสงค์ของฉันหรอก”มันพูดและลุกขึ้น หมายความว่าไง.....มันเดินมาหารินและ
เตะจานข้าวใส่ริน เฮ้ยๆๆๆๆ อะไรกัน เป็นการกระทำที่ทุเรสและแย่มากๆ ไอ้นี่มันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ!! โอยยยย ฉันกลัวววววววว
“เพราะพวกแก.....ก็จะได้ตายแล้ว.....”มันพูด สีหน้าน่ากลัวมากอะ ฉ...ฉันกลัว....เริ่มตัวสั่นแล้ว....ที่ว่าจะได้ตาย..หมายความ
ว่าไงกัน.......ทำไมอยู่ๆมาทำกับเราแบบนี้..!?นาราคุชักปืนขึ้นมา หรือว่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไปลงนรกซะ....”มันพูดและเล็งปืนมาที่พวกฉัน ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงปืนดังมาก....กรี๊ดดดดดดดดดดด กลัววววววววว น้ำตาไหลพรากๆเลย ไม่ไหวแล้ว ไม่อาวแล้วววววววววววววววววววววว
ฮือๆๆๆๆๆ ฮี่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันลืมตาดู แค่พบว่าผนังในห้องเป็นรูเท่านั้น..
“หึ...แต่ว่า.....ก่อนที่พวกแกจะตาย......พวกแกต้องบอกอะไรกับฉันก่อน...”มันพูด บอกอะไรกัน!!
“พ......พูดอะไร.....”ฉันถาม มันมองฉันด้วยสายตาหน้ากลัว+น่าชังนั่น...น่ากลัว...ไอ้คนนี้คนที่ชื่อนาราคุแน่ๆเลย....
“แก........รู้จักกับอิจิโนเสะใช่มั้ย?”
“อ....อิจิโนเสะอะไร...”รินถาม อิจิโนเสะ.....อิจิโนเสะ อินุยาฉะ!!!
“อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้สิแม่หนูน้อย..”มันมอง รินจ้องตามันเขม็ง กล้ามากอ่ะ
“.....หึ..จ้องฉันแบบนั้นมันจะดีเหรอ” มันถาม แต่รินยังไม่ตอบ รินยังจ้องมันต่อไป ฉันมองไปที่นาราคุ ตอนนี้มันน่ากลัวมาก
มองรินแบบว่า...คือว่ามันฉุนมากอ่ะ
“ฉันถามว่ามองอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มันพูด และบีบแก้มรินกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ากัวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้มันแบบว่าน่ากลัวสุดยอดเลย..ยิ่งกว่าซังโกะจังซะอีก อ...อย่านะ อย่าทำอะไรรินจังเด็ดขาดนะ...
รินยังจ้องมันอยู่ ตอนนี้รินจังมีเหงื่อตกมากเลย รินยังมองมันอยู่ ตอนนี้มันดูท่าจะโกรธสุดๆแล้ว...
“เผียะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มันตบริน แรงมากอ่ะ รินหน้าหันล้มลงไปเลย กรี๊ดๆๆๆๆๆ ทำไมถึงได้โหดนาดนี้...ฉันเริ่มทน
ไม่ไหวแล้ว..
“แก...บังอาจมาหยามฉันเรอะ!!!!”มันพูดและทำท่าจะเตะริน ไม่ได้แล้ว ฉันทนไม่ได้!!!!!!!
“พอแล้ว!!!!!!!!! ขอร้องล่ะ พอเหอะ...”ฉันพูดและลุกขึ้นไปขวางไว้ ฉันอยากจะตบมันซะตอนนี้เลย แต่ว่าทำตอนนี้ฉันตายแน่
...มันมีปืนด้วย
“...หึ...คิดถูกแล้วเหรอที่มาขวางไว้น่ะ”มันพูดและชักปืนขึ้นมาจ่อหัวฉัน นี่ขนาดฉันยังได้พูดอะไรเลย บ้างจริง...ตัวสั่นซะได้
เราต้องพูดอะไรก่อน.....
“ใช่...แกคิดจะฆ่าฉันจริงๆเหรอ? ฉันเป็นคนที่รู้เรื่องของอิจิโนเสะนะ...แกลืมไปแล้วรึไง?”ฉันฮึดสู้พูดกับมัน
“..ของพรรนี้จะหาใหม่ยังได้......”
“แน่ใจเหรอ? งั้นที่แกจับพวกฉันมาขนาดนี้ก็ไม่มีความหมายน่ะสิ..”
“ใช่......จงเตรียมตัวตายซะ”มันพูดทำท่าจะยิงปืน
“ยิงเลย.....ถ้ากล้านักก็ยิงซะ...แล้วแกจะไม่รู้เรื่องของอิจิโนเสะอีกเลยจนชั่วชิวิต...”ฉันยั่วมัน ยังไงๆฉันก็กลัวแหละ
แต่เพื่อรินจังและตัวฉันเอง ต้องรักษาชีวิตไว้..ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แต่อย่างงี้ฉันว่าเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งไว้มากกว่า.....
มันโกรธมาก ท่าทางจะยิง แต่ยิงไม่ลง... ก็แกเล่นมายั่วพวกฉันก่อน แถมโดนยั่วแค่นี้ก็โกรธซะแล้วเหรอไง...
“เพียะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มันตบฉันอย่างแรงอีกคน เจ็บอ๊ะ อูยยยยยยยย ฉันกระเด็นไปโดนพนังเลย โอ๊ย...เจ็บ.......จุก..
.......แค่กๆๆๆๆๆ
“พวกแก....ทำตัวให้มันเหมือนตัวประกันหน่อยนะ....ถ้าแกไม่บอกฉันเรื่องเจ้าพวกนั้นภายใน3วันล่ะก็....ฉันจะฆ่าพวกแกทิ้งซะ...”
มันพูดและเดินออกไป ฉันโกรธมาก....ทำไมอยู่ๆถึงได้จับเรามา ทำไมกัน...เจ้านาราคุมันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ....มันอะไรกัน
โอ๊ย....เจ็บ.....ทุกอย่างหายไปกับความมืด...ฉันสลบไป...
จบ
คือว่าแต่งเรื่องประเภทนี้ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่อ่า - -\" (ประเภทโดนขัง) แต่อยากแต่งมากๆ รู้สึกว่านาราคุจะโกรธง่ายเกินเหตุ..
ตอนที่ 23 ห้องขังที่ลึกลับ
*******ฉันของอินุยาฉะ*********
เล่นเสร็จซะที......นี่กี่โมงแล้วเนี่ย สี่ทุ่มครึ่งแล้วเหรอ อืมมม กลับบ้านดีกว่าแฮะ เฮ้อ..เหนื่อยๆๆๆ เล่นทีเป็นวันเลยแฮะ
เบื่อชะมัดเลย แต่ก็ไม่เบื่อเท่าเรื่องยัยคาโงเมะล่ะน้า ฉันเดินไปที่รถกับมิโรคุ และสตาร์ทรถ
“นี่ แกเป็นไรป่าววะ ทำไมเงียบๆ”มิโรคุถาม ถามมากี่รอบแล้ววะ..
“เออ...ช่างมันเหอะ” ฉันพูดและเริ่มขับรถ
“เหอๆ ฉันว่าพวกนายไม่เห็นจะต้องโกรธกันขนาดนี้เลย ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องนะ” เอออ...เรื่องนั้นน่ะฉันรู้อยู่แล้ว
เลิกถามได้แล้วอะ เบื่อ ฉันไม่ได้ตอบอะไร
_________________________________________________________________
ผ่านมาหนึ่งชั่วโมง
โถ่เอ๊ยยยยยยยรถติดเป็นบ้า อยู่ที่เดิมไม่ไปไหนหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ ไอ้พวกตำรวจงี่เง่าเอ๊ย ทำไมถึงทำให้รถติดแบบนี้ได้
โอ๊ยๆๆๆๆ จะบ้าตายอยู่แล้ว ฟังเพลงไปไม่รู้กี่แผ่นแล้วเนี่ย
“เมี้ยว เมียว เมี้ยววววว” เสียงริงโทน ของเจ้ามิโรคุนี่ รู้เลยว่าใครโทรมา เสียแมวแบบนี้
“ฮัลโหล ว่าไงซังโกะ ยังไม่นอนอีกเหรอ” มิโรคุรับและเปิด speak phone ไว้
“จะมานงมานอนอะไรตอนนี้เล่า ตอนนี้กำลังวุ่นกันอยู่เลยรู้มั้ย นี่ คาโงเมะจังหายตัวไป โทรถามทุกคนแล้วแต่ไม่มีใครเห็นเลย
นี่พวกนายอยู่กับคาโงเมะรึเปล่า!!” ซังโกะโทรมารีบพูด หา...หายตัวไปเหรอ!!! อะไรกัน วันนี้เราเพิ่งเห็นเดินๆอยู่เลย
หายไปได้ยังไง..
“อ้าว!! จริงอะ!!!!!!!!!!”มิโรคุตกใจมาก
“นายก็ช่วยหาหน่อยนะ ช่วยบอกอินุยาฉะด้วย”ซังโกะพูด จะบอกฉันเหรอ ฉันรีบคว้าโทรศัพท์มาจากมือมิโรคุ
“ฮัลโหลๆ ซังโกะ วันนี้ฉันเพิ่งเห็นคาโงเมะแถวๆสนามกอล์ฟเอง!!”
“เอ๊ะ...อินุยาฉะเหรอ อ้าว!! แสดงว่าเพิ่งจะหายไปเองน่ะสิ!! นี่ ตอนนี้เอริกับอายูมิอยู่ที่บ้านคาโงเมะ เดี๋ยวฉันก็จะไปแล้ว
ยังไงเดี๋ยวติดต่อไปอีกทีนะ แค่นี้นะ ตี๊ดด...” ซังโกะวางสายไป
“ทำไงดีวะ... นี่ หรือว่าจะไปหาแถวนั้นอีกที..”มิโรคุพูด ทำหน้าเครียดๆ ฉันก็ครียดเหมือนกัน... แต่ฉันว่าไม่น่าจะต้องหากันขนาด
นี้นะ คาโงเมะอาจจะมือถือแบตหมดเลยไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้? แต่ว่าน่าจะโทรมาบอกทางบ้านก่อนนี่นา ถ้าค้างบ้านเพื่อนซังโกะ
ก็คงจะไม่มาวุ่นแบบนี้หรอกน่า...หรือว่าอยากหนีออกจากบ้าน...ก็ไม่ใช่อีก...คาโงเมะไม่ใช่คนแบบนั้น..มันอะไรกันแน่ ถึงจะแค่
หายตัวไปแค่แป๊บเดียว แต่รู้สึกเป็นห่วงมากอ่ะ...โอย...ปวดหัวๆๆๆๆๆๆ เย็นไว้ๆๆๆๆ เย็นไว้ๆๆๆๆๆ ค่อยๆคิด..ค่อยๆตามหา..ยัยนั่นออกจะเก่งขนาดนั้น..คงไม่มีอะไรหรอกหน่า ไม่มีอะไรไม่มีอะไรๆๆ....พยายามปลอบตัวเองให้มากที่สุด แต่มันก็.....อดห่วงไม่ได้...ถึงจะแค่หายไปไม่นาน แต่ฉันก็ยัง......
_________________________________________________________________
วันจันทร์
บ้าเอ้ย...วันอาทิตย์ตามหากันทั้งวัน ถามคนแถวนั้นหมดแล้ว...ก็ไม่มีเลย... เครียดชะมัด เครียดๆๆๆ ไปไหนกันนะยัยคาโงเมะ
....ไม่ติดต่อมาเลยซักนิด ฉันแจ้งตำรวจว่ามีคนหายไปแล้ว..ตำรวจก็จะดูให้ ที่ยิ่งกว่านั้น คาโงเมะไม่ได้หายไปคนเดียว
เด็กที่ชื่อรินนั่นด้วย ให้ตายสิวะ...โอยยย เครียดดดด
_________________________________________________________________
บ้าน
“กลับมาแล้วเหรอลูก จะกินอะไรมั้ยจ้ะ” แม่ถาม ฉันส่ายหัว ตอนนี้ฉันต้องการรู้ว่าคาโงเมะหายไปไหน ฉันเข้าห้องสมุดและเปิดคอมค้นหาข้อมูล (ถึงจะใช้คอมไม่ค่อยเป็น)อย่างน้อยก็ยังดี...
“อินุยาฉะเป็นอะไรเหรอจ้ะปู่เมียวกะ?”แม่ถามปู่เห็บ ซึ่งรอบรู้ไปหมดทุกอย่าง ซึ่งไม่ใช่แค่ความรู้อย่างเดียวแน่ๆ..
“คือ...งี้นะครับท่านหญิง... คือว่า อินุยาฉะตอนนี้กำลังเครียดมากเลยนะครับ คือว่า..เพื่อนหญิงคนหนึ่งของเค้าดันหายตัวไปอย่าง
กะทันหันเลยครับ เห็นว่าเพิ่งเจอกันเมื่อวันเสาร์เอง ท่านอินุยาฉะตอนนี้ก็แจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้วล่ะครับ เอ๊ะ....อย่าบอกนะครับว่า
ท่านอินุยาฉะยังไม่บอกท่านหญิง?” แหนะ...ไอ้เห็บแก่เอ๊ย...นึกว่าฉันไม่ได้ยินรึไง แถมแกนี่มัน รู้ทุกเรื่องจริงๆว่ะ
“อุ้ย...จริงเหรอจ้ะ มิน่าล่ะ..ช่วงนี้ถึงได้แปลกๆ..”แม่พูด จะไม่ให้แปลกได้ยังไงกัน...
“แถมคนที่แปลกไม่ใช่มีแค่ท่านอินุยาฉะนะครับ ท่าน........ปึง!! อุ้ย...”เมียวกะพูดไม่ทันขาดคำเส็ตโชมารุก็วิ่งเข้าบ้านเสียงดัง
และวิ่งขึ้นห้องสมุด ไอ้นี่.......มารยาทน่ะมีมั้ยห๊า!!!!!!
“ท่านเส็ตโชมารุก็เป็นไปด้วยน่ะสิครับ...”ปู่เมียวกะพูดเสียงเอือมๆ
เส็ตโชมารุวิ่งมาผลักฉันออกจากเก้าอี้คอม เฮ้ย!! อะไรของแกวะ เป็นบ้าอะไรกันหา
“เฮ้ย!! เป็นบ้าไรวะเนี่ย”
“มันไม่ใช่เรื่องของแก...............”มันพูด อ้าวเฮ้ย!! ไอ้นี่...........นิสัยแย่ขึ้นทุกวันๆ คิดเหรอว่าฉันจะยอมนิสัยไร้สาระของแก
แบบนี้น่ะหา!!!!!!!!!! มันเข้าไปใน google.com และ search คำว่า “นาราคุ” เอ๋...นาราคุทำไม...ไอ้นาราคุที่มันฆ่าคิเคียวนี่......
มันตายไปแล้วไม่ใช่หรอไง.....บ้าจริง เศร้าอีกแล้วฉัน...
“.....................มาดูนี่........................”เส็ตโชมารุเรียกฉัน มันเปิดแฟ้มข้อมูลองนาราคุ เห็นหน้ามันด้วย ไอ้นี่สินะ...
คนที่มันฆ่าคิเคียว.....ประวัติใช่เล่นเลยนี่
“มีอะไรที่ให้ฉันดูน่ะ”
“..............ที่แกพูด.............มันใช่......”มันพูด อะไรวะ อะไรของมัน ฉันพูดอะไร อะไรใช่วะ
********ฉันของคาโงเมะ*********
อือ...ป.....ปวดหัว ท้องด้วย..อูย.....นี่เราอยู่ที่ไหนกันนะ....ตาพร่าไปหมด...เริ่มชัดขึ้นแล้ว....เอ๊ะ ที่นี่ที่ไหนกัน มันมืดๆ...
ฉันเห็นแค่แสงๆไฟเป็นแนวยาวเล็กๆเอง...หรือว่านั่นมันแสงที่ลอดจากประตู อูยยยย...ปวดท้อง อึ่ก! โอย.. แอ๊ดดดดด
อ๊ะ! แสงไฟแนวยาวๆกลับกว้างขึ้น รู้สึกว่าจะมีคนเข้ามานะ....ทำไงได้ล่ะ ต้องแกล้งหลับก่อน.....
“อ้าว...ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย มันตั้งวันสองวันแล้วน้า” เสียงผู้ชายคนนึงพูด....เสียงผู้ชาย? แน่เหรอ...
“อืม...ตื่นไม่ตื่นก็ต้องขังไว้อยู่ดี..”เสียงของผู้ชายอีกคนนึงพูด มันอะไรกัน...
“แต่กว่าจะพามาถึงที่แบบนี้นี่ลำบากอยู่เหมือนกันนะเนี่ย.....มาซะไกลเลย...กลัวคนจะหาไม่เจอรึไงกันน้า”เสียงของผู้ชาย
อีกคนพูดขึ้น แต่เสียงไม่เหมือนผู้ชายเลย แล้วพามาอะไรกัน....ถูกลักพาตัวงั้นสิ....!
“ดีแล้วละจาโกสึ เอาละ ไปกันเถอะ”เสียงของอีกคนพูด ตานั่นชื่อจาโกสึงั้นเหรอ ทั้งคู่ออกจากห้องไป ห้องมืดสนิทอีกครั้ง
ก..กลัว....สรุปก็คือว่า..พวกฉันถูกพาตัวมาใช่มั้ย...มันอะไรกัน..
“พี่...พี่คาโงเมะ...พี่ก็ตื่นอยู่แล้วเหมือนกันสินะคะ...” เอ๊ะ...เสียงคุ้นๆ เสียงของรินจังเหรอ
“ริน....นี่ที่นี่มันที่ไหนกันเหรอ....”ฉันถาม
“รินก็ไม่รู้..สงสัยว่าพวกเราคงถูกจับตัวมา เห็นว่านาราคุอะไรก็ไม่รู้.....” นาราคุ....นาราคุ........นาราคุ อ๋อ!!!!!! รู้แล้ว นาราคุ
ที่อาชญากรชื่อดังที่ฆ่าคิเคียวนี่นา!!!! อย่าบอกนะว่าพวกเราโดนนาราคุจับตัวมา..มันตายไปแล้วนี่...ไม่นะ...มันจะทำไปเพื่ออะไร...
..บ้าจริงเลย.....น่ากลัว ฉัน....ต้องหนีออกไปให้ได้ เอ๊ะ...เราโดนลากอยู่เหรอ ไม่ใช่....มีโซ่ติดกับลูกตุ้มอันใหญ่มากอยู่ที่ขาฉัน...
หนักจริง....ขยับไม่ได้เลย ที่ขาของรินก็มีเหมือนกัน โถ่.....ฉันเห็นลูกตุ้มก็กลัวขึ้นมาเลย น้ำตาฉันไหลเป็นทาง....ฉันกลัว....
อยากกลับบ้าน.....
“รินก็กลัวค่ะ...”รินพูด ท่าทางจะร้องไห้เมือนกัน
ผ่านไปหลายชั่วโมง......โอ้ยยยยยย ทรมาน ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว อยากเข้าห้องน้ำด้วย...มันล็อกประตูอะ ออกไม่ได้ ไอ้ลูกตุ้มนี่
ก็หนักมา ขยับแทบไม่ได้เลย....แอ๊ดดด อ๊ะเสียงประตู ฉันกับรินรีบแกล้งทำเป็นหลับอีกตามเคย แว๊บบบ อ๊ะ แสบตา หรือว่าเปิด
ไฟงั้นเหรอ..ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องแกล้งหลับก่อน..
“ไม่ต้องแกล้งหลับหรอก...........เงยหน้าขึ้นมาซะ.......”เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เสียงนี่...........คุ้นๆ.......เสียงน่ากลัวอ่า..
รินค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ฉันเลยเงยด้วย
“กินซะ”มันเอาข้าวมาให้พวกฉันกิน พวกฉันจ้องตามันเขม็ง แกเป็นใครกัน...แล้วใครจะไปไว้ใจแก!!!
“แก...จับพวกเรามาทำอะไรที่นี่ ที่นี่มันที่ไหน!!!!!!!!!” รินถาม อย่างกล้าอะ...
“อยากรู้งั้นเหรอ?”มันพูด
“ใช่...พวกเราไปเกี่ยวอะไรกับแก แล้วแกเป็นใครกัน....”ฉันถามอีก ยังไงมันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว..
“หึ...ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสินะ...”มันพูดและนั่งลงที่โซฟา และจุดบุหรี่มาสูบ ใช่...ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
..ยังมาพูดอย่างงี้อีกนะ ไอ้เลวเอ๊ย..ไอ้นี่ไง..ที่มันจ้องพวกฉันที่ท่าเรือ...ที่แท้ก็มาหวังจับตัวพวกฉันนี่เอง
“หึ...แต่แกคงไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อหรือจุดประสงค์ของฉันหรอก”มันพูดและลุกขึ้น หมายความว่าไง.....มันเดินมาหารินและ
เตะจานข้าวใส่ริน เฮ้ยๆๆๆๆ อะไรกัน เป็นการกระทำที่ทุเรสและแย่มากๆ ไอ้นี่มันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ!! โอยยยย ฉันกลัวววววววว
“เพราะพวกแก.....ก็จะได้ตายแล้ว.....”มันพูด สีหน้าน่ากลัวมากอะ ฉ...ฉันกลัว....เริ่มตัวสั่นแล้ว....ที่ว่าจะได้ตาย..หมายความ
ว่าไงกัน.......ทำไมอยู่ๆมาทำกับเราแบบนี้..!?นาราคุชักปืนขึ้นมา หรือว่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไปลงนรกซะ....”มันพูดและเล็งปืนมาที่พวกฉัน ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงปืนดังมาก....กรี๊ดดดดดดดดดดด กลัววววววววว น้ำตาไหลพรากๆเลย ไม่ไหวแล้ว ไม่อาวแล้วววววววววววววววววววววว
ฮือๆๆๆๆๆ ฮี่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันลืมตาดู แค่พบว่าผนังในห้องเป็นรูเท่านั้น..
“หึ...แต่ว่า.....ก่อนที่พวกแกจะตาย......พวกแกต้องบอกอะไรกับฉันก่อน...”มันพูด บอกอะไรกัน!!
“พ......พูดอะไร.....”ฉันถาม มันมองฉันด้วยสายตาหน้ากลัว+น่าชังนั่น...น่ากลัว...ไอ้คนนี้คนที่ชื่อนาราคุแน่ๆเลย....
“แก........รู้จักกับอิจิโนเสะใช่มั้ย?”
“อ....อิจิโนเสะอะไร...”รินถาม อิจิโนเสะ.....อิจิโนเสะ อินุยาฉะ!!!
“อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้สิแม่หนูน้อย..”มันมอง รินจ้องตามันเขม็ง กล้ามากอ่ะ
“.....หึ..จ้องฉันแบบนั้นมันจะดีเหรอ” มันถาม แต่รินยังไม่ตอบ รินยังจ้องมันต่อไป ฉันมองไปที่นาราคุ ตอนนี้มันน่ากลัวมาก
มองรินแบบว่า...คือว่ามันฉุนมากอ่ะ
“ฉันถามว่ามองอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มันพูด และบีบแก้มรินกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ากัวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้มันแบบว่าน่ากลัวสุดยอดเลย..ยิ่งกว่าซังโกะจังซะอีก อ...อย่านะ อย่าทำอะไรรินจังเด็ดขาดนะ...
รินยังจ้องมันอยู่ ตอนนี้รินจังมีเหงื่อตกมากเลย รินยังมองมันอยู่ ตอนนี้มันดูท่าจะโกรธสุดๆแล้ว...
“เผียะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มันตบริน แรงมากอ่ะ รินหน้าหันล้มลงไปเลย กรี๊ดๆๆๆๆๆ ทำไมถึงได้โหดนาดนี้...ฉันเริ่มทน
ไม่ไหวแล้ว..
“แก...บังอาจมาหยามฉันเรอะ!!!!”มันพูดและทำท่าจะเตะริน ไม่ได้แล้ว ฉันทนไม่ได้!!!!!!!
“พอแล้ว!!!!!!!!! ขอร้องล่ะ พอเหอะ...”ฉันพูดและลุกขึ้นไปขวางไว้ ฉันอยากจะตบมันซะตอนนี้เลย แต่ว่าทำตอนนี้ฉันตายแน่
...มันมีปืนด้วย
“...หึ...คิดถูกแล้วเหรอที่มาขวางไว้น่ะ”มันพูดและชักปืนขึ้นมาจ่อหัวฉัน นี่ขนาดฉันยังได้พูดอะไรเลย บ้างจริง...ตัวสั่นซะได้
เราต้องพูดอะไรก่อน.....
“ใช่...แกคิดจะฆ่าฉันจริงๆเหรอ? ฉันเป็นคนที่รู้เรื่องของอิจิโนเสะนะ...แกลืมไปแล้วรึไง?”ฉันฮึดสู้พูดกับมัน
“..ของพรรนี้จะหาใหม่ยังได้......”
“แน่ใจเหรอ? งั้นที่แกจับพวกฉันมาขนาดนี้ก็ไม่มีความหมายน่ะสิ..”
“ใช่......จงเตรียมตัวตายซะ”มันพูดทำท่าจะยิงปืน
“ยิงเลย.....ถ้ากล้านักก็ยิงซะ...แล้วแกจะไม่รู้เรื่องของอิจิโนเสะอีกเลยจนชั่วชิวิต...”ฉันยั่วมัน ยังไงๆฉันก็กลัวแหละ
แต่เพื่อรินจังและตัวฉันเอง ต้องรักษาชีวิตไว้..ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แต่อย่างงี้ฉันว่าเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งไว้มากกว่า.....
มันโกรธมาก ท่าทางจะยิง แต่ยิงไม่ลง... ก็แกเล่นมายั่วพวกฉันก่อน แถมโดนยั่วแค่นี้ก็โกรธซะแล้วเหรอไง...
“เพียะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มันตบฉันอย่างแรงอีกคน เจ็บอ๊ะ อูยยยยยยยย ฉันกระเด็นไปโดนพนังเลย โอ๊ย...เจ็บ.......จุก..
.......แค่กๆๆๆๆๆ
“พวกแก....ทำตัวให้มันเหมือนตัวประกันหน่อยนะ....ถ้าแกไม่บอกฉันเรื่องเจ้าพวกนั้นภายใน3วันล่ะก็....ฉันจะฆ่าพวกแกทิ้งซะ...”
มันพูดและเดินออกไป ฉันโกรธมาก....ทำไมอยู่ๆถึงได้จับเรามา ทำไมกัน...เจ้านาราคุมันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ....มันอะไรกัน
โอ๊ย....เจ็บ.....ทุกอย่างหายไปกับความมืด...ฉันสลบไป...
จบ
คือว่าแต่งเรื่องประเภทนี้ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่อ่า - -\" (ประเภทโดนขัง) แต่อยากแต่งมากๆ รู้สึกว่านาราคุจะโกรธง่ายเกินเหตุ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น