ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : มันอะไรกันแน่?
มาลงช้าอีกแล้ว.. ตอนนี้ไม่มีเวลาสุดๆเลยค่ะ สอบที 6 คาบในวันเดียว(และทุกวัน) การบ้านอีกเพียบ ท้อเลย - -\" ถ้าสอบเสร็จเมื่อไหร่จะปั่นให้เสร็จไวๆนะคะ มาต่อกันเล้ยยยย
********ฉันของคาโงเมะ*******
ตอนที่26
“จงตายซะ”จาโกสึจ่อปืนมาที่หัวฉัน..ฮึ่กๆๆๆ ฮึ่ก..สงสัยจะต้องตายจริงๆซะแล้ว..ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้...ไม่...ใครก็ได้ช่วยฉันที อิ..อินุยาฉะ!!!!!! “ฟึ่บ!!!!!!!” ฉันหลับตาปี๋ เกิดอะไรขึ้น!? ฉันลืมตามาอีกทีพบว่ามีคนอุ้มฉันอยู่อะ รินกับโทโตไซก็อยู่บนหลังคนนั้น รึว่าจะเป็นอินุยาฉะ!? ฉันมองหน้าเขา..
“ซังโกะ!!!!!!!!!!!” เขาตะโกน ไม่ใช่อินุยาฉะแต่เป็นโคงะ โถ่...อ่าว จะโถ่ทำไมอะ เค้าอุตส่าห์ช่วย ฮือๆๆๆๆ สววรค์มีตาอีกแล้วววว
“อื้ม!!!”เอ๋ เสียงนี้ มันเสียงของซังโกะจังนี่!! เสียงของเพื่อนรักที่แสนจะคิดถึง ฮือๆๆๆ ดีใจเหลือเกิน..มีคนมาช่วยแล้ว โคงะวางพวกฉันลงแล้วเข้าไปในกลุ่มไอ้พวกนั้น ส่วนซังโกะก็ถือบูมเมอแรงอันใหญ่มา แล้วตอนนี้ซังโกขี่ตัวอะไรอยู่ก็ไม่รู้อ่ะ เสือหรืออะไรกันนะ? หรือแมว? ทำไมวันนี้มันแฟนตาซีนัก..
“เฟี้ยว!!!” ซังโกะคว้างบูมเมอแรงอันใหญ่ มันไปฟาดไอ้พวกนั้นทีเป็นสี่ห้าคนเลยอ่า เก่งชะมัดเลยเพื่อนฉัน..
“ผัว!! ผลั่ก!! ตูม!!”ส่วนโคงะก็อัดไม่อั้นเลย..ฮือๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็มีคนมาช่วยฉันจนได้ อึ่ก..ฮือๆๆๆๆ
ผ่านไปไม่นานก็เหลืออยู่แค่สามคน..ก็คือซังโกะจัง โคงะ และไอ้กระเทยจาโกสึนั่น.. มันหลบการโจมตีของทั้งคู่หมดได้ไงกันนะ มันยืนอยู่เฉยๆแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น น..น่ากลัวอ่า
“เหลือแกคนดียวแล้วนะ? คิดดีๆ จะยอมหรือจะโดน” โคงะพูด
“ไม่เลือกทั้งสองอย่าง อ๊ะๆ สามคนนั้น่ะ จะหนีไปไหน”จาโกสึพูดพลางหาวไป เหอๆไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ฉันน่ะกลัวแทบแย่แล้ว.. มันมองมาที่พวกฉัน ซึ่งจะหนีอยู่หลายทีแล้ว
“อย่าเดินซีซั้วนา....เดี๋ยวก็ได้ตายหรอก....อ้าว...มีทางเลือกที่สามได้มั้ย?”จาโกสึถาม
“อะไร..”ซังโกะจังถามตอบ จะถามตอบทำไมกัน..ถามกลับมันเป็นกับดักชัดๆ!! แย่แล้วววว
“คือกำจัดพวกแกทิ้งซะ”จาโกสึพูดจบก็หายตัวไป เอ๊ะ!! หายไปไหน ฉันมองดูรอบๆ ไปไหนกัน ไม่เห็นมีเลย อยู่ไหน ทุกยืนกันงงมาก มันหายไปไหนได้!!
“อยู่นี่ต่างหาล่ะฮ้า”เสียงจาโกสึ อยู่ไหน? อยู่ไหน? พวกฉันมองไปมองมาก็เห็นมันโผล่อยู่ที่ข้างหลังซังโกะจัง กรี๊ดดดดดด มันทำท่าจะยิงซังโกะ!! ซังโกะเพิ่งหันไปเห็นมันพอดี แย่แล้ว จะโดนยิงจริงๆ!!
“บ๊ายบายยย”จาโกสึยิ้มแป้นพร้อมจะลั่นไก ซังโกะตกใจมาก ตอนนี้หนีไม่ทันแล้ว ฉันหลับตาปี๋ ไม่นะ..เพื่อนรักของฉันจะโดนยิงเหรอ!!!!!! ม่ายยยยยยย
“ตูมมมมมม!!!!!!!!”
“แอ๊ก!!!!!” เอ๋...เสียงอะไรกัน เสียงยัยกระเทยนั่นร้องนี่ ฉันค่อยๆลืมตามา...เห็นว่าจาโกสึล้มลงกับพื้น และ...
.............................
...............
...........
........
......
....
..
.
คนที่ฉันอยากเจอมานาน
“ซังโกะ ไอ้หมาขี้เรื้อน!! มากันทำไมไม่บอกห๊า!!” อินุยาฉะโวยวาย อ...อินุยาฉะ ฉันดีใจมาก..ไม่น่าเชื่อว่าอินุยาฉะจะมา.. ฉัน..ไม่รู้สิ ดีใจอะ ถึงแม้ตอนนี้จะหน้าสิ่วหน้าขวานก็เถอะ...
“ก็แอบขึ้นคอปเตอร์มากับพวกแกนั่นแหละ ไม่เห็นรึไงไอ้บ๊อง”โคงะเถียง กำ เวลาแบบนี้ยังจะทะเลาะกันอีก ให้ตายสิ..
“หน็อยยย ปากนะปาก!!!!!!!! โอ๊ยยยยย!!!!!!!!!” อินุยาฉะกำลังจะด่าโคงะอยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องกระเด็นเพราะมีใครมาโจมตีตอนอินุยาฉะกำลังเผลอ ฉันมองไป เห็นจาโกสึใช้บาทาเหินฟ้าอย่างสวยงาม เสยคางอินุยาฉะเต็มๆ หวาๆๆๆ
“เอาคืนนะจ้ะ พ่อรูปหล่อ” จาโกสึล้มลงพื้น กลิ้งไปกลิ้งมา สรุปมันบ้าหรือมันเก่งกันแน่..
“ฟิ้ว!!”เอ๊ะ ฉันเห็นมีดบินมาจากไหนไม่รู้ กำลังตรงไปที่จาโกสึ หรือว่า!!
“หมับ!!”จาโกสึในท่านอนกลิ้งรับมีดนั้นได้อย่างสบายๆ ฉันมองไปดูที่มาของมีด คนที่ขว้างมาคือ..
“คุณเส็ตโชมารุ!!!!!!!!!!”รินตะโกนเสียงดัง เส็ตโชมารุก็มาด้วยเหรอเนี่ย!!
“รูปหล่อคนนี้ก็ไม่เบานะจ้ะ มีดน่ะมันอันตรายนะ” จาโกสึพูดในท่านอน มันลุกขึ้นและขว้างมีดลงหน้าผา
“แก...ไม่ต้องมาพูดมาก!!! ปล่อยพวกนั้นซะ!!!”อินุยาฉะตะโกน ท่าทางโกรธมาก
“อะไรกัน..จับมาตั้งนานใครจะปล่อยกันล่ะ แต่ว่า..ถ้าอยากได้คืนก็เอาไปเลย” จาโกสึพูดและทำท่าหลีกทางให้ทุกคนเดินมาหาพวกฉัน ไม่มีใครกล้าเดินมาเลยซักนิด ชัวร์อยู่แล้วว่าเป็นแผน.. ไอ้นี่.. ไม่ฉลาดเอาซะเลย....แต่ว่ามีคนโง่กว่า..โคงะวิ่งตรงมาที่พวกฉัน ไอ้บ้าโคงะ!!!!!!!!!!!! จะวิ่งมาทำไมกัน
“ปัง!!!!!!!!!!” เสียงปืนดังลั่น
“โอ๊ย!!!!!!!” โคงะล้มลงไถลกับพื้นเลย ที่ฉันเห็นก็คือเลือดไหลเป็นทางจากขาซ้ายของโคงะ โคงะโดนยิงเหรอเนี่ย!! โถ่เอ๊ย ดันวิ่งมาตอนนี้ แย่แน่เลย เราต้องปพยุงก่อน ฉันทำท่าจะลุกขึ้น
“อย่านะคาโงเมะ!!!!!!! เดี๋ยวโดนยิง!!!!!!” อินุยาฉะตะโกนจากอีกฟากนึง ฉันหยุดกึกทันที ไอ้จาโกสึนั่น..มันไม่ธรรมดาเลยซักนิด..
“เค้ายิงตอนไหนรินยังไม่รู้เลยค่ะ..”รินพูด นั่นสิ..มันชักปืนออกมาตอนไหนกัน??
“โง่จริงเลยน้า...”จาโกซึทำท่าเบื่อๆ โอย...นี่มีแต่พวกเราหรือไงกัน ตำรวจยังไม่มาเหรอ? มันน่าจะมาแล้วนี่นา เพราะว่าพวกอินุยาฉะมาแล้วนี่ ฉันอยากจะวิ่งหนีจะตายอยู่แล้ว แต่ถ้าวิ่งก็โดนล้อมอีกอยู่ดี มันต้องมีพวกอยู่อีกข้างหน้าแน่ๆ..
“เอ... ตำรวจไปไหนกันน้า..ทำไมมาช้าจัง หรือว่าโดนเจี๋ยนไปแล้ว?” จาโกซึพูดและเกาหัว ท่าทางมันน่าหมั่นไส้มาก... เท่าที่ฉันสังเกตนะ มันชอบจ้องอินุยาฉะอยู่เรื่อยเลย!! โอยย...ทำไมมัวแต่คิดเรื่องนี้ในเวลาแบบนี้ฟระ!! เราเป็นคนหึงตุ๊ดไปแล้วเรอะ??
“หยุดนะ!! วางปืนลงเดี๋ยวนี้!!” มีตำรวจซักสี่คนวิ่งมา ทำไมมาน้อยจังอะ... ท่าทางโทรมๆด้วยอะ จาโกซึยอมทิ้งปืนลงแต่โดยดีและยกมือสองข้างขึ้นมา ฮึ่ม...มันต้องมีอะไรอีกแน่!! ตำรวจสองคนเดินมาจะใส่กุญแจข้อมือมัน แต่..
“ปัง!!!” เสียงปืนดังลั่นอีกครั้ง ตำรวคนนั้นล้มลงไปพร้อมกับเสียงปืน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนโดนยิงแล้วตายต่อหน้าต่อตา!!
“ตำรวจอะไรกัน ไม่มีคุณภาพเลย แล้วถามหน่อยส่งตำรวจมาแค่นี้รึไง?”จาโกซึพูดและทำหน้าตาน่ากลัว อ่าๆๆๆ
“แก!!!!” ตำรวจที่เหลือโกรธมากตั้งท่าจะยิงปืน ฉันหลับตาปี๋อีกครั้งนึง ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายนึงถูกยิง!!
“ปังๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงปืนติดต่อกันหลายๆนัดรัว โอยยยยย อึ่ก...ไม่ไหวแล้ว...
“แหม อย่าประหม่ากันสิจ้ะ นี่ ฉันเบื่อแล้วนะ ขอจัดการพวกแกก่อนละกัน” จาโกซึพูดและหันหน้ามาทางอินุยาฉะ มันยิ้ม ยิ้มอะไรกันเนี่ย..แล้วอยู่ๆมันก็หายไป!! หายไปอีกแล้วเหรอ
“ขอจัดการหูหมาสุดน่ารักคนนี้ก่อนดีกว่า” มันโผล่มาข้างหลังอินุยาฉะ ตามเคย เหมือนที่โผล่มาข้างหลังซังโกะจังเด๊ะ!! แย่แล้วอินุยาฉะ!! ฉันจะตะโกน ฉันสังเกตุว่าหูอินุยาฉะกระดิก เหมือนจะได้ยินเสียงจาโกซึก่อนใครเพื่อน
“มุขเดิมๆแบบเนี้ย เลิกเล่นเหอะเว้ย!!!” อินุยาฉะหันหลังไปเตะมัน จาโกซึล้มลงอีกตามเคย อินุยาฉะหันหลังทันได้ไงกันนะ?? ตอนซังโกะจังก็ทีแล้ว หรือว่าอินุยาฉะก็มีฝือมือเหมือนกัน??
“ฮึๆ... พ่อรูปหล่อนี่...ฝีมือไม่เลวนี่..”จาโกซึหัวเราะและค่อยๆลุกขึ้นมา
“ฉันโดนแกทำสองครั้งแล้วนะ... คราวนี้ขอเอาคืนล่ะ!!!”จาโกซึพูด ท่าทางจะเอาจริงแล้ว!!! ทำไงดี แย่แน่ๆๆๆๆ
“ฟิ้ว!!!!!!!!!!” บูมเมอแรงของซังโกะจังบินเข้าหาจาโกสึโดยที่จาโกซึไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด “ฟึ่บ!!” จาโกซึหลบทันก่อนที่จะโดนบูมเมอแรงของซังโกะจัง
“ซังโกะ!!”อินุยาฉะตะโกน
“พวกนายไปกันก่อนเร็ว!!! ทางนี้ฉันจัดการเอง”ซังโกะจังตะโกน
“แต่...!!”
“ไปเร็วๆเข้า!! อินุยาฉะ ไม่ต้องห่วงทางนี้” ซังโกะตะโกนอีก
“จะบ้าเหรอ จะทิ้งเธอไว้ได้ยังไงกัน!!” อินุยาฉะพูดอีก และจาโกซึก็ลุกขึ้นมา เล็งปืนที่ซังโกะ “ปัง!!” ซังโกะจงหลบทันพอดีเด๊ะ
“หลบได้ดีนี่...บอกไว้ก่อนนะ ถ้าผู้หญิงคนไหนมาขัดขวางฉันจากหูหมาสุดหล่อนี่ล่ะก็....ตาย!!!!!!!!”จาโกซึพูด ท่าทางมันชอบอินุยาฉะจริงๆด้วย มันท่าทางโกรธมากเลยอ่ะ หวาๆๆๆ
“แหวะ!! จะอ้วก แกนั่นแหละ ไปตายไป๊!!” อินุยาฉะตะโกนและวิ่งเข้าใส่จาโกซึ
“แหม...วิ่งเข้าใส่กันแบบนี้...คิดอะไรรึเปล่าเอ่ย?” จาโกซึพูด ทำท่าจะยิงอินุยาฉะ “ฟุ่ว!!” มีไฟจากที่ไหนไม่รู้เข้าใส่จาโกซึเต็มๆ ไฟ...ไฟก็มีแค่คนเดียว!!
“ไปเร็วๆเข้า!!! เด็กสมัยนี่เนี่ยชอบทำตัวชักช้า ไปเร็ว ฉันจะอยู่ที่นี่แหละ ไปเร็วเข้าอินุยาฉะ เส็ตโชมารุ!!!!!” โทโตไซตะโกน
“ตาแก่โทโตไซ!!! เพิ่งเห็นนะเนี่ย!!”อินุยาฉะพูด
“มัวพล่ามมากน่ารำคาญอยู่ได้ ไปสิโว้ย!!!!!!!!!!!!!!” โทโตไซไล่
“อ่ะ...ไปก็ไป ดีๆนะลุง....”อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุวิ่งมาที่พวกฉันพร้อมกับหันหลังดูพวกนั้น เอ๋..แล้วโคงะล่ะ โคงะไปไหนแล้ว?? โคงะโดนยิงไม่ใช่เหรอ ไปไหนแล้วล่ะ!!
“ไปเร็วคาโงเมะ!!!” อินุยาฉะวิ่งมาอุ้มฉันไว้อย่างรวดเร็ว...น้ำตาแทบไหลเลย..ในที่สุดเค้าก็มาช่วยฉันจนได้...ฮือๆ ฮึ่กๆๆๆ...
“ริน.....ไม่เป็นไรใช่มั้ย...........”เส็ตโชมารุจับรินขี่คอ
“ค่ะ...รินไม่เป็นอะไรเลยซักนิด” ริ้นยิ้มแฉ่ง
“ม...ไม่ต้องอุ้มก็ได้นะ คือว่าไหว..” ฉันพูดกับอินุยาฉะ
“ยัยบ้า!! มาหวงมีไหวอะไรกัน อยู่เฉยๆ...” อ้าว มาว่าฉันอีก แต่ฉันไม่โกรธเลยซักนิด..ถ้าเป็นปกติฉันโวยวายไปแล้ว..ทำไมกันนะ? ตอนนี้ฉันรู้สึกดีใจมากๆเลย แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาอย่างงี้ก็เถอะนะ
********ฉันของซังโกะ*********
เจ้าจาโกซึ...โดนเผาขนาดนี้ คงตายไปแล้วใช่มั้ย? ดีแล้วล่ะ มันเป็นตัวอันตรายจริงๆ มันเป็นคนหรือปีศาจกันแน่?
“อย่าเพิ่งได้ใจไป....”ลุงคนนี้พูด รู้สึกว่าจะชื่อว่าโทโตไซสินะ? อย่าเพิ่งได้ใจหมายความว่ายังไง? ฉันมองจาโกซึไปเรื่อยๆ ไม่นานนักไฟที่ตัวก็อ่อนลง เอ๋ มันอะไรกันเนี่ย ไฟอ่อนลงๆเรื่อยๆ จนไม่มีไฟอยู่ที่ตัวแล้ว เฮ้ย!! อะไรกัน จาโกซึค่อยๆลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาเรื่อยๆ ฉันเริ่มตัวสั่น...เป็นไปได้ยังไง!!??
“หึๆ...เล่นกันแบบนี้ใช่มั้ย? ได้... ฉัน...จะเอาพวกแกให้สาสมเลย......”มันพูดพร้อมส่งสายตาน่ากลัวมาที่พวกฉัน
น....น่ากลัว........มันเป็นตัวอะไรกันแน่!? จาโกซึ..ขนาดถูกไฟเผายังไม่ตาย มันเป็นตัวอะไรกัน...ไม่ได้...จะกลัวไม่ได้..ต้องสู้กับมัน ยังไงซะก็ห้ามกลัวเด็ดขาด เรามีทั้งปู่ คิราระ เราจะไปกลัวอะไร? จาโกซึพุ่งเข้ามา มันหายไปอีกแล้ว!! ไปไหนกัน หายไปไหน..
“แกทำกับฉันแสบนะนักนะ!!!!!!!!” มันโผล่มาข้างหน้าปู่โทโตไซและบีบหน้าปู่อย่างแรง ฮึ่ม!! เราต้องช่วย
“เปรี้ยง!!!!!!!!!!! ไอ้ตุ๊ดเฮงซวยเอ๊ย..”อยู่ๆโคงะก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้!! โผล่มาพร้อมกับต่อยจาโกซึออกจากปู่ อะไรเนี่ยงงไปหมดแล้ว โดนยิงไม่ใช่เหรอ
“อ....อึ่ก........พวกแก....................”จาโกซึค่อยๆลุกขึ้น ทำไมมันอึดอย่างงี้นะ?
“พ....พ่อหนุ่ม ขา......”โทโตไซพูด
“ม....ไม่เป็นหรอกลุง ผมน่ะอึดอยู่แล้ว...”โคงะพูด กัดฟัน น่าสงสารอ่า..
“อยากโดนดีนักใช่มั้ย??”จาโกซึมองมา ตอนนี้ท่าทางจะโกรธมาก โกรธมากกว่าทุกทีเลย ตัวสั่นอีกแล้วเรา...มันน่ากลัวมาก.... เอาล่ะ ยังไงก็ต้องสู้ล่ะนะ พวกฉันพุ่งเข้าใส่จาโกซึพร้อมกัน...
ผ่านมาสิบนาที......
พวกฉันสลบเหมือดไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้น...มันร้ายมาก แถมมันไม่เล็งจุดตาย...ไม่ใช่แค่ใช้ปืนอย่างเดียว รู้สึกว่าจะมีมีดและอีกหลายๆอย่าง ไม่เห็นครบ... อึ่ก.......จะ.........จะตายแล้ว...... ไม่มีแรงพอที่จะร้องไห้.....เจ็บมาก....
“ฮึๆ ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ให้ฉันล่ะนะ” จาโกซึพูดและเล็งปืนมาที่ฉัน ส...สงสัยคงจะต้องตายแล้ว....
“ไปที่ชอบที่ชอบเนอะ”จาโกซึพูด มันยิ้ม ฮึ่ม...หมั่นไส้มันจริงๆ.. ขยับไม่ได้เลย...ฉันเริ่มหลับตา ไม่ไหวแล้ว...
“ซังโกะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มีเสียงนึงคุ้นมากๆ รู้สึกว่าเคยได้ยิน....ได้ยินบ่อยๆ.......เป็นเสียงที่ฉันชอบมาก และไม่เคยเกลียดมัน......ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น.....เห็น.....เห็น.........มิโรคุ หึ......มาจนได้นะ.......มีคนข้างหลังมิโรคุเยอะมาก......พวกตำรวจ???.........ไม่รู้........ไม่รู้สิ.....
“โอ๊ะ มีสุดหล่อเพิ่มขึ้นอีกคนละ ยุ่งซะจริง”จาโกซึทำท่าเบื่อๆ
“...แกไม่ต้องเบื่อแล้วล่ะ เอานี่ไปกินซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มิโรคุตะโกนและขว้างแผ่นกระดาษสีส้มๆแดงๆ...แผ่นอะไรนะ......รู้สึกว่าจะเป็นแผ่นยันต์นะ....? แผ่นยันต์ลอยไปติดจาโกซึ จาโกซึทำท่าตกใจมาก และอยู่ๆตัวจาโกซึก็ค่อยๆไหม้.....
“อ.......โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ร้อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แกทำอะไรช้านนนนนนนนนนนน” จาโกซึร้องออกมาอย่างทรมาณ เป็นเสียงที่น่าเกลียดมาก และจากนั้นก็........ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปืนอีกเพียบ........จากคนแถวๆมิโรคุ..... จาโกซึล้มลงทันที และไม่ฟื้นขึ้นมาอีก........ท่าทาง.........จะตายแล้ว........ดีใจจัง..............ฉันรู้สึกว่ามีร้อยยิ้มปรากฎขึ้นที่หน้าของฉัน.........คิดไปเองมั้งนะ?
“ซังโกะ!!!!!!! ซังโกะ!!!!!!” มิโรคุวิ่งมาหาฉัน ......ฉันค่อยๆหลับตาลง...ไม่นานก็มีคนมาหามฉันขึ้น......รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ทีพื้นอีกต่อไป.....สงสัยพวกตำรวจมาช่วยพยาบาลฉันแล้วมั้ง.....ให้ตายสิ....เพิ่งมาเอาป่านนี้....แต่ก็ยังดีกว่าไม่มาล่ะนะ.....ไม่ไหวแล้ว.......ปวดไปทั้งตัวเลย.........
********ฉันของคาโงเมะ******
อินุยาฉะโทรหาปู่เมียวกะว่าให้เอาอะอุนมารับอย่างด่วนเลย ตอนนี้พวกเราวิ่งอยู่ วิ่งมานานมากเหมือนกัน จะหาที่ๆซ่อนแต่ก็ไม่มีเลย แล้วตำรวจไปไหนกันหมด?? ทำไมไม่มีตำรวจอยู่แถวนี้ล่ะ?? จะเป็นไปได้ไง
“หา.......”อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุหยุดวิ่งเมื่อเห็นตำรวจนอนตายก็เป็นแถวๆ มันเกิดอะไรขึ้นกัน???
“หึๆ...วิ่งมาหาที่ตายกันจริงๆนะ....”เสียงนี้!!!!!!! ไม่นะ...เสียงนี้มัน....ฉันไม่กล้าหันกลับไปมอง ไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว..เสียงฝีเท้าค่อยๆดังขึ้น ดังขึ้นอย่างช้าๆ...ดังขึ้นอีก...พวกอินุยาฉะไม่วิ่ง ทำไมกันนะ? ทำไมไม่วิ่ง!! “ฟึ่บ!!” จู่ๆฉันก็เห็นนาราคุมายืนอยู่ข้างหน้าพวกฉัน มันมาได้ไง??? อย่างกับผีเลย...ฉันกลัว.....ฉันหลับตา ได้ยินเสียงนาราคุเอาบุหรี่มาสูบอีกครั้ง และคำพูดที่น่าขยะแขยงของมันต่างๆนาๆ ไม่ได้ฟังเลย อินุยาฉะค่อยๆวางฉันลงและให้วิ่งไปก่อน แต่ฉันแค่แอบอยู่ที่อื่นกับรินเฉยๆ แค่อยู่ในที่ๆมองเห็นพวกอินุยาฉะเท่านั้น...
“แก...คิดจะทำอะไรกันแน่ พูดมาเลยดีกว่า!!! ทำไมแกถึงจับคนที่ไม่รู้เรื่องมาเป็นตัวประกัน ทั้งๆที่อยากจะคุยกับพวกฉัน!!!!!!!” อินุยาฉะพูด ท่าทางมีน้ำโหนิดหน่อย นั่นสิ...อยากรู้เหมือนกัน...มันต้องการจะทำอะไรแน่ ถึงได้มาทำกับเราแบบนี้อ่ะ
“ฮึ....ก็ทำเหมือนที่พ่อแกทำน่ะแหละ...”
“..................พ่อฉัน..................ทำอะไร?.............”เส็ตโชมารุถามท่าทางจะโกรธมาก
“พ่อแก..ฆ่าพวกพ้องของฉันทั้งหมด...แต่มันจงใจเหลือฉันตัวคนเดียว...”เอ๋...พ่อของอินุยาฉะน่ะนะ
“พ่อฉันไปทำอย่างนั้นเหรอไง!!! ฉันไม่เชื่อ!!!!!!!”
“ทำไมต้องไม่เชื่อด้วย......? หึๆ...นั่นสินะ.....แกก็ต้องเข้าข้างพวกแกเป็นธรรมดา....” นาราคุหัวเราะอย่างสะใจ มันเป็นบ้าอะไร?? ไอ้บ้านี่ท่าจะโรคจิต
“ฉันพูดมาเยอะพอแล้ว....แกจำฉันได้รึยังล่ะ?.... เส็ตโชมารุ?......” นาราคุพูดและมองที่เส็ตโชมารุ นี่รู้จักกันเหรอ?? โอ๊ย งงไปหมดแล้วนะ
“อะไร แกเกี่ยวข้องกับมันด้วยเหรอ!!!!” อินุยาฉะหันมาพูดกับพี่
“................................”เส็ตโชมารุเงียบทำตาโต และเหงื่อแตก ดูท่าจะตกใจมาก...
“เฮ้ย!!!! ไอ้เส็ช!!!!!!!”
“....หึๆ..”นาราคุหัวเราะเบาๆแบบสะใจ ไอ้โรคจิตเอ้ย.....
“..........จ............จำได้แล้ว..............” เส็ตโชมารุค่อยๆมองหน้านาราคุ
“ดีนะที่ยังจำกันได้ ตอนนั้นแกเพิ่งจะมีอายุแค่หกเดือนเองมั้ง...”
“................ไอ้เลว............แกใช้มั้ย..........ที่ฆ่าพ่อ......!!!!! ที่ฆ่าตระกูลเราทั้งหมด........ให้เหลือแค่สามคน......” เส็ตโชมารุตะโกนแบบแค้นมาก
“ช่าย..ถูกเผง...”นาราคุตอบอย่างใจเย็น
“ห....หา...!!!!!! แล้วทำไมแกถึงเพิ่งคิดได้วะไอ้บื้อเอ๊ย!!!!!!!!!!” อินุยาฉะด่า
“เห็นภาพแบบนั้น...แกคงจะเจ็บใจมากสินะ?”นาราคุพูด กึ่งๆเยาะเย้ย
“............................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เส็ตโชมารุพุ่งเข้าหานาราคุและชักมีดขึ้นมา แทงเข้าที่ท้องนาราคุเต็มๆ!!
“หึๆ..ยังเป็นคนโมโหร้ายอยู่เหมือนเดิมนะ...”นาราคุหัวเราะเลือดไหลออกจากปาก มันเป็นตัวอะไรกันแน่!????! ทำไมถึงยังพูดได้ยิ้มได้ “ผัวะ!!” อินุยาฉะพุ่งเข้าไปจะต่อยมัน แต่นาราคุแค่ใช้มือเดียวรับหมัดนั่นไว้..เว่อร์มากๆ.........เหมือนในหนังหรือในการ์ตูน.........เว่อร์แบบว่าไม่อยากจะเชื่อ..........นี่มันฟิคหวานแหววแน่นะ?
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิ...อินุยาฉะคุง ฉันรูว่านายโกรธที่ฉันฆ่าคนรักของแก...”
“แก!!!!!!! เป็นตัวอะไรกันแน่!!!!!!!!!!!!!!!!!”อินุยาฉะตะโกน
“..ฉันไม่ใช่คนอย่างภายนอกหรอกนะ..”นาราคุแสยะ ไม่ใช่คน!!!!!!!!!!!!!!!!?????!!!!!!!!
จบ
ออกแนวเว่อร์นิดนึง ความสนุกลดลงไปเล็กน้อย (ก็เล่นแต่งตอนสอบ)
********ฉันของคาโงเมะ*******
ตอนที่26
“จงตายซะ”จาโกสึจ่อปืนมาที่หัวฉัน..ฮึ่กๆๆๆ ฮึ่ก..สงสัยจะต้องตายจริงๆซะแล้ว..ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้...ไม่...ใครก็ได้ช่วยฉันที อิ..อินุยาฉะ!!!!!! “ฟึ่บ!!!!!!!” ฉันหลับตาปี๋ เกิดอะไรขึ้น!? ฉันลืมตามาอีกทีพบว่ามีคนอุ้มฉันอยู่อะ รินกับโทโตไซก็อยู่บนหลังคนนั้น รึว่าจะเป็นอินุยาฉะ!? ฉันมองหน้าเขา..
“ซังโกะ!!!!!!!!!!!” เขาตะโกน ไม่ใช่อินุยาฉะแต่เป็นโคงะ โถ่...อ่าว จะโถ่ทำไมอะ เค้าอุตส่าห์ช่วย ฮือๆๆๆๆ สววรค์มีตาอีกแล้วววว
“อื้ม!!!”เอ๋ เสียงนี้ มันเสียงของซังโกะจังนี่!! เสียงของเพื่อนรักที่แสนจะคิดถึง ฮือๆๆๆ ดีใจเหลือเกิน..มีคนมาช่วยแล้ว โคงะวางพวกฉันลงแล้วเข้าไปในกลุ่มไอ้พวกนั้น ส่วนซังโกะก็ถือบูมเมอแรงอันใหญ่มา แล้วตอนนี้ซังโกขี่ตัวอะไรอยู่ก็ไม่รู้อ่ะ เสือหรืออะไรกันนะ? หรือแมว? ทำไมวันนี้มันแฟนตาซีนัก..
“เฟี้ยว!!!” ซังโกะคว้างบูมเมอแรงอันใหญ่ มันไปฟาดไอ้พวกนั้นทีเป็นสี่ห้าคนเลยอ่า เก่งชะมัดเลยเพื่อนฉัน..
“ผัว!! ผลั่ก!! ตูม!!”ส่วนโคงะก็อัดไม่อั้นเลย..ฮือๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็มีคนมาช่วยฉันจนได้ อึ่ก..ฮือๆๆๆๆ
ผ่านไปไม่นานก็เหลืออยู่แค่สามคน..ก็คือซังโกะจัง โคงะ และไอ้กระเทยจาโกสึนั่น.. มันหลบการโจมตีของทั้งคู่หมดได้ไงกันนะ มันยืนอยู่เฉยๆแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น น..น่ากลัวอ่า
“เหลือแกคนดียวแล้วนะ? คิดดีๆ จะยอมหรือจะโดน” โคงะพูด
“ไม่เลือกทั้งสองอย่าง อ๊ะๆ สามคนนั้น่ะ จะหนีไปไหน”จาโกสึพูดพลางหาวไป เหอๆไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ฉันน่ะกลัวแทบแย่แล้ว.. มันมองมาที่พวกฉัน ซึ่งจะหนีอยู่หลายทีแล้ว
“อย่าเดินซีซั้วนา....เดี๋ยวก็ได้ตายหรอก....อ้าว...มีทางเลือกที่สามได้มั้ย?”จาโกสึถาม
“อะไร..”ซังโกะจังถามตอบ จะถามตอบทำไมกัน..ถามกลับมันเป็นกับดักชัดๆ!! แย่แล้วววว
“คือกำจัดพวกแกทิ้งซะ”จาโกสึพูดจบก็หายตัวไป เอ๊ะ!! หายไปไหน ฉันมองดูรอบๆ ไปไหนกัน ไม่เห็นมีเลย อยู่ไหน ทุกยืนกันงงมาก มันหายไปไหนได้!!
“อยู่นี่ต่างหาล่ะฮ้า”เสียงจาโกสึ อยู่ไหน? อยู่ไหน? พวกฉันมองไปมองมาก็เห็นมันโผล่อยู่ที่ข้างหลังซังโกะจัง กรี๊ดดดดดด มันทำท่าจะยิงซังโกะ!! ซังโกะเพิ่งหันไปเห็นมันพอดี แย่แล้ว จะโดนยิงจริงๆ!!
“บ๊ายบายยย”จาโกสึยิ้มแป้นพร้อมจะลั่นไก ซังโกะตกใจมาก ตอนนี้หนีไม่ทันแล้ว ฉันหลับตาปี๋ ไม่นะ..เพื่อนรักของฉันจะโดนยิงเหรอ!!!!!! ม่ายยยยยยย
“ตูมมมมมม!!!!!!!!”
“แอ๊ก!!!!!” เอ๋...เสียงอะไรกัน เสียงยัยกระเทยนั่นร้องนี่ ฉันค่อยๆลืมตามา...เห็นว่าจาโกสึล้มลงกับพื้น และ...
.............................
...............
...........
........
......
....
..
.
คนที่ฉันอยากเจอมานาน
“ซังโกะ ไอ้หมาขี้เรื้อน!! มากันทำไมไม่บอกห๊า!!” อินุยาฉะโวยวาย อ...อินุยาฉะ ฉันดีใจมาก..ไม่น่าเชื่อว่าอินุยาฉะจะมา.. ฉัน..ไม่รู้สิ ดีใจอะ ถึงแม้ตอนนี้จะหน้าสิ่วหน้าขวานก็เถอะ...
“ก็แอบขึ้นคอปเตอร์มากับพวกแกนั่นแหละ ไม่เห็นรึไงไอ้บ๊อง”โคงะเถียง กำ เวลาแบบนี้ยังจะทะเลาะกันอีก ให้ตายสิ..
“หน็อยยย ปากนะปาก!!!!!!!! โอ๊ยยยยย!!!!!!!!!” อินุยาฉะกำลังจะด่าโคงะอยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องกระเด็นเพราะมีใครมาโจมตีตอนอินุยาฉะกำลังเผลอ ฉันมองไป เห็นจาโกสึใช้บาทาเหินฟ้าอย่างสวยงาม เสยคางอินุยาฉะเต็มๆ หวาๆๆๆ
“เอาคืนนะจ้ะ พ่อรูปหล่อ” จาโกสึล้มลงพื้น กลิ้งไปกลิ้งมา สรุปมันบ้าหรือมันเก่งกันแน่..
“ฟิ้ว!!”เอ๊ะ ฉันเห็นมีดบินมาจากไหนไม่รู้ กำลังตรงไปที่จาโกสึ หรือว่า!!
“หมับ!!”จาโกสึในท่านอนกลิ้งรับมีดนั้นได้อย่างสบายๆ ฉันมองไปดูที่มาของมีด คนที่ขว้างมาคือ..
“คุณเส็ตโชมารุ!!!!!!!!!!”รินตะโกนเสียงดัง เส็ตโชมารุก็มาด้วยเหรอเนี่ย!!
“รูปหล่อคนนี้ก็ไม่เบานะจ้ะ มีดน่ะมันอันตรายนะ” จาโกสึพูดในท่านอน มันลุกขึ้นและขว้างมีดลงหน้าผา
“แก...ไม่ต้องมาพูดมาก!!! ปล่อยพวกนั้นซะ!!!”อินุยาฉะตะโกน ท่าทางโกรธมาก
“อะไรกัน..จับมาตั้งนานใครจะปล่อยกันล่ะ แต่ว่า..ถ้าอยากได้คืนก็เอาไปเลย” จาโกสึพูดและทำท่าหลีกทางให้ทุกคนเดินมาหาพวกฉัน ไม่มีใครกล้าเดินมาเลยซักนิด ชัวร์อยู่แล้วว่าเป็นแผน.. ไอ้นี่.. ไม่ฉลาดเอาซะเลย....แต่ว่ามีคนโง่กว่า..โคงะวิ่งตรงมาที่พวกฉัน ไอ้บ้าโคงะ!!!!!!!!!!!! จะวิ่งมาทำไมกัน
“ปัง!!!!!!!!!!” เสียงปืนดังลั่น
“โอ๊ย!!!!!!!” โคงะล้มลงไถลกับพื้นเลย ที่ฉันเห็นก็คือเลือดไหลเป็นทางจากขาซ้ายของโคงะ โคงะโดนยิงเหรอเนี่ย!! โถ่เอ๊ย ดันวิ่งมาตอนนี้ แย่แน่เลย เราต้องปพยุงก่อน ฉันทำท่าจะลุกขึ้น
“อย่านะคาโงเมะ!!!!!!! เดี๋ยวโดนยิง!!!!!!” อินุยาฉะตะโกนจากอีกฟากนึง ฉันหยุดกึกทันที ไอ้จาโกสึนั่น..มันไม่ธรรมดาเลยซักนิด..
“เค้ายิงตอนไหนรินยังไม่รู้เลยค่ะ..”รินพูด นั่นสิ..มันชักปืนออกมาตอนไหนกัน??
“โง่จริงเลยน้า...”จาโกซึทำท่าเบื่อๆ โอย...นี่มีแต่พวกเราหรือไงกัน ตำรวจยังไม่มาเหรอ? มันน่าจะมาแล้วนี่นา เพราะว่าพวกอินุยาฉะมาแล้วนี่ ฉันอยากจะวิ่งหนีจะตายอยู่แล้ว แต่ถ้าวิ่งก็โดนล้อมอีกอยู่ดี มันต้องมีพวกอยู่อีกข้างหน้าแน่ๆ..
“เอ... ตำรวจไปไหนกันน้า..ทำไมมาช้าจัง หรือว่าโดนเจี๋ยนไปแล้ว?” จาโกซึพูดและเกาหัว ท่าทางมันน่าหมั่นไส้มาก... เท่าที่ฉันสังเกตนะ มันชอบจ้องอินุยาฉะอยู่เรื่อยเลย!! โอยย...ทำไมมัวแต่คิดเรื่องนี้ในเวลาแบบนี้ฟระ!! เราเป็นคนหึงตุ๊ดไปแล้วเรอะ??
“หยุดนะ!! วางปืนลงเดี๋ยวนี้!!” มีตำรวจซักสี่คนวิ่งมา ทำไมมาน้อยจังอะ... ท่าทางโทรมๆด้วยอะ จาโกซึยอมทิ้งปืนลงแต่โดยดีและยกมือสองข้างขึ้นมา ฮึ่ม...มันต้องมีอะไรอีกแน่!! ตำรวจสองคนเดินมาจะใส่กุญแจข้อมือมัน แต่..
“ปัง!!!” เสียงปืนดังลั่นอีกครั้ง ตำรวคนนั้นล้มลงไปพร้อมกับเสียงปืน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนโดนยิงแล้วตายต่อหน้าต่อตา!!
“ตำรวจอะไรกัน ไม่มีคุณภาพเลย แล้วถามหน่อยส่งตำรวจมาแค่นี้รึไง?”จาโกซึพูดและทำหน้าตาน่ากลัว อ่าๆๆๆ
“แก!!!!” ตำรวจที่เหลือโกรธมากตั้งท่าจะยิงปืน ฉันหลับตาปี๋อีกครั้งนึง ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายนึงถูกยิง!!
“ปังๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงปืนติดต่อกันหลายๆนัดรัว โอยยยยย อึ่ก...ไม่ไหวแล้ว...
“แหม อย่าประหม่ากันสิจ้ะ นี่ ฉันเบื่อแล้วนะ ขอจัดการพวกแกก่อนละกัน” จาโกซึพูดและหันหน้ามาทางอินุยาฉะ มันยิ้ม ยิ้มอะไรกันเนี่ย..แล้วอยู่ๆมันก็หายไป!! หายไปอีกแล้วเหรอ
“ขอจัดการหูหมาสุดน่ารักคนนี้ก่อนดีกว่า” มันโผล่มาข้างหลังอินุยาฉะ ตามเคย เหมือนที่โผล่มาข้างหลังซังโกะจังเด๊ะ!! แย่แล้วอินุยาฉะ!! ฉันจะตะโกน ฉันสังเกตุว่าหูอินุยาฉะกระดิก เหมือนจะได้ยินเสียงจาโกซึก่อนใครเพื่อน
“มุขเดิมๆแบบเนี้ย เลิกเล่นเหอะเว้ย!!!” อินุยาฉะหันหลังไปเตะมัน จาโกซึล้มลงอีกตามเคย อินุยาฉะหันหลังทันได้ไงกันนะ?? ตอนซังโกะจังก็ทีแล้ว หรือว่าอินุยาฉะก็มีฝือมือเหมือนกัน??
“ฮึๆ... พ่อรูปหล่อนี่...ฝีมือไม่เลวนี่..”จาโกซึหัวเราะและค่อยๆลุกขึ้นมา
“ฉันโดนแกทำสองครั้งแล้วนะ... คราวนี้ขอเอาคืนล่ะ!!!”จาโกซึพูด ท่าทางจะเอาจริงแล้ว!!! ทำไงดี แย่แน่ๆๆๆๆ
“ฟิ้ว!!!!!!!!!!” บูมเมอแรงของซังโกะจังบินเข้าหาจาโกสึโดยที่จาโกซึไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด “ฟึ่บ!!” จาโกซึหลบทันก่อนที่จะโดนบูมเมอแรงของซังโกะจัง
“ซังโกะ!!”อินุยาฉะตะโกน
“พวกนายไปกันก่อนเร็ว!!! ทางนี้ฉันจัดการเอง”ซังโกะจังตะโกน
“แต่...!!”
“ไปเร็วๆเข้า!! อินุยาฉะ ไม่ต้องห่วงทางนี้” ซังโกะตะโกนอีก
“จะบ้าเหรอ จะทิ้งเธอไว้ได้ยังไงกัน!!” อินุยาฉะพูดอีก และจาโกซึก็ลุกขึ้นมา เล็งปืนที่ซังโกะ “ปัง!!” ซังโกะจงหลบทันพอดีเด๊ะ
“หลบได้ดีนี่...บอกไว้ก่อนนะ ถ้าผู้หญิงคนไหนมาขัดขวางฉันจากหูหมาสุดหล่อนี่ล่ะก็....ตาย!!!!!!!!”จาโกซึพูด ท่าทางมันชอบอินุยาฉะจริงๆด้วย มันท่าทางโกรธมากเลยอ่ะ หวาๆๆๆ
“แหวะ!! จะอ้วก แกนั่นแหละ ไปตายไป๊!!” อินุยาฉะตะโกนและวิ่งเข้าใส่จาโกซึ
“แหม...วิ่งเข้าใส่กันแบบนี้...คิดอะไรรึเปล่าเอ่ย?” จาโกซึพูด ทำท่าจะยิงอินุยาฉะ “ฟุ่ว!!” มีไฟจากที่ไหนไม่รู้เข้าใส่จาโกซึเต็มๆ ไฟ...ไฟก็มีแค่คนเดียว!!
“ไปเร็วๆเข้า!!! เด็กสมัยนี่เนี่ยชอบทำตัวชักช้า ไปเร็ว ฉันจะอยู่ที่นี่แหละ ไปเร็วเข้าอินุยาฉะ เส็ตโชมารุ!!!!!” โทโตไซตะโกน
“ตาแก่โทโตไซ!!! เพิ่งเห็นนะเนี่ย!!”อินุยาฉะพูด
“มัวพล่ามมากน่ารำคาญอยู่ได้ ไปสิโว้ย!!!!!!!!!!!!!!” โทโตไซไล่
“อ่ะ...ไปก็ไป ดีๆนะลุง....”อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุวิ่งมาที่พวกฉันพร้อมกับหันหลังดูพวกนั้น เอ๋..แล้วโคงะล่ะ โคงะไปไหนแล้ว?? โคงะโดนยิงไม่ใช่เหรอ ไปไหนแล้วล่ะ!!
“ไปเร็วคาโงเมะ!!!” อินุยาฉะวิ่งมาอุ้มฉันไว้อย่างรวดเร็ว...น้ำตาแทบไหลเลย..ในที่สุดเค้าก็มาช่วยฉันจนได้...ฮือๆ ฮึ่กๆๆๆ...
“ริน.....ไม่เป็นไรใช่มั้ย...........”เส็ตโชมารุจับรินขี่คอ
“ค่ะ...รินไม่เป็นอะไรเลยซักนิด” ริ้นยิ้มแฉ่ง
“ม...ไม่ต้องอุ้มก็ได้นะ คือว่าไหว..” ฉันพูดกับอินุยาฉะ
“ยัยบ้า!! มาหวงมีไหวอะไรกัน อยู่เฉยๆ...” อ้าว มาว่าฉันอีก แต่ฉันไม่โกรธเลยซักนิด..ถ้าเป็นปกติฉันโวยวายไปแล้ว..ทำไมกันนะ? ตอนนี้ฉันรู้สึกดีใจมากๆเลย แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาอย่างงี้ก็เถอะนะ
********ฉันของซังโกะ*********
เจ้าจาโกซึ...โดนเผาขนาดนี้ คงตายไปแล้วใช่มั้ย? ดีแล้วล่ะ มันเป็นตัวอันตรายจริงๆ มันเป็นคนหรือปีศาจกันแน่?
“อย่าเพิ่งได้ใจไป....”ลุงคนนี้พูด รู้สึกว่าจะชื่อว่าโทโตไซสินะ? อย่าเพิ่งได้ใจหมายความว่ายังไง? ฉันมองจาโกซึไปเรื่อยๆ ไม่นานนักไฟที่ตัวก็อ่อนลง เอ๋ มันอะไรกันเนี่ย ไฟอ่อนลงๆเรื่อยๆ จนไม่มีไฟอยู่ที่ตัวแล้ว เฮ้ย!! อะไรกัน จาโกซึค่อยๆลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาเรื่อยๆ ฉันเริ่มตัวสั่น...เป็นไปได้ยังไง!!??
“หึๆ...เล่นกันแบบนี้ใช่มั้ย? ได้... ฉัน...จะเอาพวกแกให้สาสมเลย......”มันพูดพร้อมส่งสายตาน่ากลัวมาที่พวกฉัน
น....น่ากลัว........มันเป็นตัวอะไรกันแน่!? จาโกซึ..ขนาดถูกไฟเผายังไม่ตาย มันเป็นตัวอะไรกัน...ไม่ได้...จะกลัวไม่ได้..ต้องสู้กับมัน ยังไงซะก็ห้ามกลัวเด็ดขาด เรามีทั้งปู่ คิราระ เราจะไปกลัวอะไร? จาโกซึพุ่งเข้ามา มันหายไปอีกแล้ว!! ไปไหนกัน หายไปไหน..
“แกทำกับฉันแสบนะนักนะ!!!!!!!!” มันโผล่มาข้างหน้าปู่โทโตไซและบีบหน้าปู่อย่างแรง ฮึ่ม!! เราต้องช่วย
“เปรี้ยง!!!!!!!!!!! ไอ้ตุ๊ดเฮงซวยเอ๊ย..”อยู่ๆโคงะก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้!! โผล่มาพร้อมกับต่อยจาโกซึออกจากปู่ อะไรเนี่ยงงไปหมดแล้ว โดนยิงไม่ใช่เหรอ
“อ....อึ่ก........พวกแก....................”จาโกซึค่อยๆลุกขึ้น ทำไมมันอึดอย่างงี้นะ?
“พ....พ่อหนุ่ม ขา......”โทโตไซพูด
“ม....ไม่เป็นหรอกลุง ผมน่ะอึดอยู่แล้ว...”โคงะพูด กัดฟัน น่าสงสารอ่า..
“อยากโดนดีนักใช่มั้ย??”จาโกซึมองมา ตอนนี้ท่าทางจะโกรธมาก โกรธมากกว่าทุกทีเลย ตัวสั่นอีกแล้วเรา...มันน่ากลัวมาก.... เอาล่ะ ยังไงก็ต้องสู้ล่ะนะ พวกฉันพุ่งเข้าใส่จาโกซึพร้อมกัน...
ผ่านมาสิบนาที......
พวกฉันสลบเหมือดไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้น...มันร้ายมาก แถมมันไม่เล็งจุดตาย...ไม่ใช่แค่ใช้ปืนอย่างเดียว รู้สึกว่าจะมีมีดและอีกหลายๆอย่าง ไม่เห็นครบ... อึ่ก.......จะ.........จะตายแล้ว...... ไม่มีแรงพอที่จะร้องไห้.....เจ็บมาก....
“ฮึๆ ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ให้ฉันล่ะนะ” จาโกซึพูดและเล็งปืนมาที่ฉัน ส...สงสัยคงจะต้องตายแล้ว....
“ไปที่ชอบที่ชอบเนอะ”จาโกซึพูด มันยิ้ม ฮึ่ม...หมั่นไส้มันจริงๆ.. ขยับไม่ได้เลย...ฉันเริ่มหลับตา ไม่ไหวแล้ว...
“ซังโกะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มีเสียงนึงคุ้นมากๆ รู้สึกว่าเคยได้ยิน....ได้ยินบ่อยๆ.......เป็นเสียงที่ฉันชอบมาก และไม่เคยเกลียดมัน......ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น.....เห็น.....เห็น.........มิโรคุ หึ......มาจนได้นะ.......มีคนข้างหลังมิโรคุเยอะมาก......พวกตำรวจ???.........ไม่รู้........ไม่รู้สิ.....
“โอ๊ะ มีสุดหล่อเพิ่มขึ้นอีกคนละ ยุ่งซะจริง”จาโกซึทำท่าเบื่อๆ
“...แกไม่ต้องเบื่อแล้วล่ะ เอานี่ไปกินซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มิโรคุตะโกนและขว้างแผ่นกระดาษสีส้มๆแดงๆ...แผ่นอะไรนะ......รู้สึกว่าจะเป็นแผ่นยันต์นะ....? แผ่นยันต์ลอยไปติดจาโกซึ จาโกซึทำท่าตกใจมาก และอยู่ๆตัวจาโกซึก็ค่อยๆไหม้.....
“อ.......โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ร้อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แกทำอะไรช้านนนนนนนนนนนน” จาโกซึร้องออกมาอย่างทรมาณ เป็นเสียงที่น่าเกลียดมาก และจากนั้นก็........ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปืนอีกเพียบ........จากคนแถวๆมิโรคุ..... จาโกซึล้มลงทันที และไม่ฟื้นขึ้นมาอีก........ท่าทาง.........จะตายแล้ว........ดีใจจัง..............ฉันรู้สึกว่ามีร้อยยิ้มปรากฎขึ้นที่หน้าของฉัน.........คิดไปเองมั้งนะ?
“ซังโกะ!!!!!!! ซังโกะ!!!!!!” มิโรคุวิ่งมาหาฉัน ......ฉันค่อยๆหลับตาลง...ไม่นานก็มีคนมาหามฉันขึ้น......รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ทีพื้นอีกต่อไป.....สงสัยพวกตำรวจมาช่วยพยาบาลฉันแล้วมั้ง.....ให้ตายสิ....เพิ่งมาเอาป่านนี้....แต่ก็ยังดีกว่าไม่มาล่ะนะ.....ไม่ไหวแล้ว.......ปวดไปทั้งตัวเลย.........
********ฉันของคาโงเมะ******
อินุยาฉะโทรหาปู่เมียวกะว่าให้เอาอะอุนมารับอย่างด่วนเลย ตอนนี้พวกเราวิ่งอยู่ วิ่งมานานมากเหมือนกัน จะหาที่ๆซ่อนแต่ก็ไม่มีเลย แล้วตำรวจไปไหนกันหมด?? ทำไมไม่มีตำรวจอยู่แถวนี้ล่ะ?? จะเป็นไปได้ไง
“หา.......”อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุหยุดวิ่งเมื่อเห็นตำรวจนอนตายก็เป็นแถวๆ มันเกิดอะไรขึ้นกัน???
“หึๆ...วิ่งมาหาที่ตายกันจริงๆนะ....”เสียงนี้!!!!!!! ไม่นะ...เสียงนี้มัน....ฉันไม่กล้าหันกลับไปมอง ไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว..เสียงฝีเท้าค่อยๆดังขึ้น ดังขึ้นอย่างช้าๆ...ดังขึ้นอีก...พวกอินุยาฉะไม่วิ่ง ทำไมกันนะ? ทำไมไม่วิ่ง!! “ฟึ่บ!!” จู่ๆฉันก็เห็นนาราคุมายืนอยู่ข้างหน้าพวกฉัน มันมาได้ไง??? อย่างกับผีเลย...ฉันกลัว.....ฉันหลับตา ได้ยินเสียงนาราคุเอาบุหรี่มาสูบอีกครั้ง และคำพูดที่น่าขยะแขยงของมันต่างๆนาๆ ไม่ได้ฟังเลย อินุยาฉะค่อยๆวางฉันลงและให้วิ่งไปก่อน แต่ฉันแค่แอบอยู่ที่อื่นกับรินเฉยๆ แค่อยู่ในที่ๆมองเห็นพวกอินุยาฉะเท่านั้น...
“แก...คิดจะทำอะไรกันแน่ พูดมาเลยดีกว่า!!! ทำไมแกถึงจับคนที่ไม่รู้เรื่องมาเป็นตัวประกัน ทั้งๆที่อยากจะคุยกับพวกฉัน!!!!!!!” อินุยาฉะพูด ท่าทางมีน้ำโหนิดหน่อย นั่นสิ...อยากรู้เหมือนกัน...มันต้องการจะทำอะไรแน่ ถึงได้มาทำกับเราแบบนี้อ่ะ
“ฮึ....ก็ทำเหมือนที่พ่อแกทำน่ะแหละ...”
“..................พ่อฉัน..................ทำอะไร?.............”เส็ตโชมารุถามท่าทางจะโกรธมาก
“พ่อแก..ฆ่าพวกพ้องของฉันทั้งหมด...แต่มันจงใจเหลือฉันตัวคนเดียว...”เอ๋...พ่อของอินุยาฉะน่ะนะ
“พ่อฉันไปทำอย่างนั้นเหรอไง!!! ฉันไม่เชื่อ!!!!!!!”
“ทำไมต้องไม่เชื่อด้วย......? หึๆ...นั่นสินะ.....แกก็ต้องเข้าข้างพวกแกเป็นธรรมดา....” นาราคุหัวเราะอย่างสะใจ มันเป็นบ้าอะไร?? ไอ้บ้านี่ท่าจะโรคจิต
“ฉันพูดมาเยอะพอแล้ว....แกจำฉันได้รึยังล่ะ?.... เส็ตโชมารุ?......” นาราคุพูดและมองที่เส็ตโชมารุ นี่รู้จักกันเหรอ?? โอ๊ย งงไปหมดแล้วนะ
“อะไร แกเกี่ยวข้องกับมันด้วยเหรอ!!!!” อินุยาฉะหันมาพูดกับพี่
“................................”เส็ตโชมารุเงียบทำตาโต และเหงื่อแตก ดูท่าจะตกใจมาก...
“เฮ้ย!!!! ไอ้เส็ช!!!!!!!”
“....หึๆ..”นาราคุหัวเราะเบาๆแบบสะใจ ไอ้โรคจิตเอ้ย.....
“..........จ............จำได้แล้ว..............” เส็ตโชมารุค่อยๆมองหน้านาราคุ
“ดีนะที่ยังจำกันได้ ตอนนั้นแกเพิ่งจะมีอายุแค่หกเดือนเองมั้ง...”
“................ไอ้เลว............แกใช้มั้ย..........ที่ฆ่าพ่อ......!!!!! ที่ฆ่าตระกูลเราทั้งหมด........ให้เหลือแค่สามคน......” เส็ตโชมารุตะโกนแบบแค้นมาก
“ช่าย..ถูกเผง...”นาราคุตอบอย่างใจเย็น
“ห....หา...!!!!!! แล้วทำไมแกถึงเพิ่งคิดได้วะไอ้บื้อเอ๊ย!!!!!!!!!!” อินุยาฉะด่า
“เห็นภาพแบบนั้น...แกคงจะเจ็บใจมากสินะ?”นาราคุพูด กึ่งๆเยาะเย้ย
“............................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เส็ตโชมารุพุ่งเข้าหานาราคุและชักมีดขึ้นมา แทงเข้าที่ท้องนาราคุเต็มๆ!!
“หึๆ..ยังเป็นคนโมโหร้ายอยู่เหมือนเดิมนะ...”นาราคุหัวเราะเลือดไหลออกจากปาก มันเป็นตัวอะไรกันแน่!????! ทำไมถึงยังพูดได้ยิ้มได้ “ผัวะ!!” อินุยาฉะพุ่งเข้าไปจะต่อยมัน แต่นาราคุแค่ใช้มือเดียวรับหมัดนั่นไว้..เว่อร์มากๆ.........เหมือนในหนังหรือในการ์ตูน.........เว่อร์แบบว่าไม่อยากจะเชื่อ..........นี่มันฟิคหวานแหววแน่นะ?
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิ...อินุยาฉะคุง ฉันรูว่านายโกรธที่ฉันฆ่าคนรักของแก...”
“แก!!!!!!! เป็นตัวอะไรกันแน่!!!!!!!!!!!!!!!!!”อินุยาฉะตะโกน
“..ฉันไม่ใช่คนอย่างภายนอกหรอกนะ..”นาราคุแสยะ ไม่ใช่คน!!!!!!!!!!!!!!!!?????!!!!!!!!
จบ
ออกแนวเว่อร์นิดนึง ความสนุกลดลงไปเล็กน้อย (ก็เล่นแต่งตอนสอบ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น