คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : VAMPIRE AND WAREWOLF :: CHAPTER 17 (100%)
chapter17
"บางที.. ผมควรเข้าไปแนะนำตัวหรือเปล่าครับ... นายก็เห็นด้วยใช่ไหม....โอเซฮุน"
โอเซฮุนยืนแข็งทื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อคำพูดของคริส ไม่ใช่ว่าเขาเองไม่อยากจะตอบโต้อะไรคริส แต่เป็นเพราะร่างกายของเขากำลังเกิดอาการต่อต้านอัตโนมัติ มันไม่ยอมที่ทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับคริสเลย แน่นอนเพราะมันรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามันควรจะกลัว...
คนตรงหน้า...อันตราย...
"คริส!!" เสียงแบคฮยอนตะโกนลงมาจากทางบันได
แบคฮยอนวิ่งลงบันได้ด้วยความรวดเร็ว ทำให้เกิดเสียงเอียดอาดของบันได้ไม้ดังขึ้น เมื่อแบคฮยอนลงมาถึงชั้นแรกก็รีบวิ่งมาหาคริส ชานยอลเองก็วิ่งลงบันไดมาด้วยความมึนงงเหมือนกัน แต่ก็ต้องชะหงักหยุดทันทีที่เห็นภาพ...
แบคฮยอนวิ่งไปกระโดดกอดคริส..
"ว่าไงไอ้แสบ" คริสยกมือลูบหัวแบคฮยอนเบาๆ
สองพี่น้องชานยอลและเซฮุนมองหน้ากันอย่างมึนงง ไม่สิ ต้องบอกว่าเซฮุนทำหน้ามึนอยู่คนเดียว ส่วนชานยอลน่ะหรอ...
ควันจะออกหูแล้ว...
"ของฝากล่ะคริส ของฝากอยู่ไหน เอาอะไรมาฝาก ของฝากล่ะ" แบคฮยอนคลายอ้อมกอดออก เปลี่ยนเป็นท่าเกาะเอวคริสไว้แทน แล้วอ้อมตัวไปเหมือนพยายามหาของบางอย่างที่คิดว่าคริสน่าจะซ้อนไว้กับตัว
"ไม่มี.." คริสขยี้หัวแบคฮยอน
"ได้ไงอ่ะ ต้องมีดิ.. ก็บอกว่าจะให้นิ" แบคฮยอนหน้างอทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
"ไม่มีอยู่ที่ตัว ให้คุณย่าไปแล้วอยากได้ก็ไปขอคุณย่า" คุณพูดก่อนจะออกแรงขยี้หัวแบคฮยอนหนักขึ้น
"คุณย่าาาาาาาา~" แบคฮยอนได้ยินอย่างนั้นก็คลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะคลายอ้อมกอดแล้ววิ่งไปที่คุณย่าทันที
คริสมองแบคฮยอนที่วิ่งหันหลังให้ตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับพี่น้องสองคน ตอนนี้เซฮุนเองก็เหมือนจะตั้งสติได้เล็กน้อยแล้ว ส่วนชานยอลก็ยังทำหน้ายักษ์ใส่คริสเหมือนเดิม คริสเองก็คลี่ยิ้มบางๆให้ชานยอล แต่ชานยอลรู้ดี..
รอยยิ้มนั้นไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่..
"สวัสดีเป็นทางการ ปาร์คชานยอล โอเซฮุน"
"สวัสดี นายคงเป็นคริส น้องชายลู่ฮานสินะ" ชานยอลเป็นคนเอ่ยกลับ
".." คริสไม่ได้เอ่ยตอบกลับอะไร เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ
"ลู่ฮานอยู่เนี่ย" คราวนี้คือเซฮุนที่เป็นฝ่ายถามคริสบ้าง
"บ้าน" คริสมองหน้าเซฮุนด้วยสายตาที่ยากจะอธิบายแต่เซฮุนกลับรับรู้ได้ว่า...
คริสกำลังดูถูกเขาทางสายตา...
"ฉันขอตัวก่อน แล้วเจอกันใหม่... ทายาทตระกูลโอ" คริสพูด ก่อนจะละสายตาจากเซฮุน
คริสเดินออกไปจากบ้านตัวบ้าน หันหน้ามาโค้งให้คุณย่าก่อนหนึ่งที แล้วจึงโยนถุงบางสิ่งบางอย่างให้แบคฮยอน แล้วหันหลังจากไป เพียงกระพริบตาครั้งเดียวคริสก็ไม่ได้อยู่บริเวณบ้านอีกต่อไปแล้ว
ส่วนแบคฮยอนที่คว้าถุงผ้าที่คริสโยนมาให้ได้อย่างแม่นยำก็กำลังบ่นคริสอยู่ว่าหลอกตัวเขา ให้เขาออกมาถามคุณย่าว่าของฝากอยู่ไหน คุณย่าเองก็รับมุขคริสไม่ยอมบอกเขาว่าไม่มีของฝาก แบคฮยอนบ่นกระปอดกระแปดว่าคุณย่ากับคริสรวมหัวกันแกล้งเขา
ชานยอลกับเซฮุนมองหน้ากันอย่างที่ไม่มีใครยอมพูดอะไรก่อน สุดท้ายก็เป็นชานยอลที่หลุดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันหลังขึ้นห้องนอนเหมือนเดิม...
เซฮุนหันไปมองแบคฮยอนที่กำลังลัลล้าก็ถอนหายใจส่ายหน้าทันที เขาเองก็พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้ แบคฮยอนก็คือแบคฮยอน ไม่แปลกใจที่จะดูตื่นเต้นกับของฝากที่คริสเอามาให้ ก็คงอยากรู้เป็นธรรมดาของคนที่ไม่เคยออกไปไหนนอกจากป่านี้เลย แต่ไอ้ที่น่าเตะก็คือพี่ชายของเขานั้นแหละ... ทำเป็นทีเล่นทีจริงกับแบคฮยอน พอแบคฮยอนคุยเล่นกับคริสนิดหน่อยทำเป็นหึงควันออกหู...
ว่าแต่เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าชานยอลนี้หว่า....
"เซฮุนๆ ไอ้นี้มันเล่นยังไงหรอ" แบคฮยอนเขย่าถุงผ้าที่เพิ่งได้มาจากคริสไปมา ก่อนจะยื่นให้เซฮุนดู
"ไหน ดูสิ" เซฮุนเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคริสจะให้อะไรแบคฮยอนเป็นของฝาก เพราะฟังจากน้ำเสียงและท่าทางแล้วคริสและแบคฮยอนคงสนิทกันระดับนึง นี้ยิ่งมีของฝากให้แบคฮยอนอย่างนี้ด้วยแล้ว
...ไม่แน่... พี่ชายเขาอาจจะมีคู่แข่ง
เซฮุนเปิดถุงผ้าออกแล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะทันที เพราะสิ่งที่เขาพบในถุงผ้านั้นก็คือ...
เลโก้...
"ฮ่าๆๆๆ แบคฮยอนนายได้เลโก้ด้วยล่ะ" เซฮุนหัวเราะพร้อมยื่นถุงคืนให้แบคฮยอน
"เลโก้? เลโก้คืออะไรหรอ" แบคฮยอนรับถุงมาอย่างงงๆ
"มันก็คล้ายๆตัวต่อนั้นแหละ นายดูกระดาษที่อยู่ในถุงเป็นแบบนะ ต่อแบบนั้นแหละ" เซฮุนกลั้นหัวเราะ แล้วโบกมือลาแบคฮยอน เซฮุนหมุนตัวกลับเพราะกำลังคิดว่าจะขึ้นไปคุยอะไรกับพี่ชายของตัวเองนิดหน่อย
"กระดาษ... กระดาษ... โอ๊ะ เจอแล้ว แล้วอันนี้อะไรเนี่ย.. จดหมายของลู่ฮาน?" แบคฮยอนลวงมือไปหากระดาษตามที่เซฮุนว่า แต่แล้วก็ต้องเจอกับกระดาษอีกแผ่นนึงนอกเหนือจากที่คาดไว้
"ไหน?" จากที่หมุนตัวเตรียมจะเดินละขึ้นชั้นสองก็ต้องชะงักแล้วรีบเดินกลับมาหาแบคฮยอน ก่อนจะรีบคว้าแผ่นกระดาษจากมือแบคฮยอนมาอ่าน
ถึง ใครสักคนที่เจอกระดาษแผ่นนี้
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแบคฮยอนจะรู้จักของในถุงนี้หรือเปล่า แม้แต่ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจวิธีการใช้ของมันเท่าไหร่ เพราะงั้นก็แอบกลัวเหมือนกันว่าจะไม่มีใครเห็นกระดาษแผ่นนี้ แต่ก็ช่างมันเถอะ แค่จะบอกว่า...คริสบอกว่าให้ฉันอยู่กับคริสจนกว่าพวกเซฮุนจะกลับ ดังนั้นฉันจะไม่กลับไปบ้านคุณย่าแล้ว
ปล.ฝากลาทั้งสองพี่น้องด้วย
ลู่ฮาน.
"ลู่ฮานว่าไงบ้างอ่ะ" แบคฮยอนยื่นศีรษะเข้าไปใกล้ๆเซฮุน เพราะอยากรู้ว่าลู่ฮานเขียนอะไร เซฮุนเองก็อ่านนานเกินไปนะ ลู่ฮานไม่ได้เขียนยาวขนาดนั้นซะหน่อย
"บอกว่าจะไม่กลับมาจนกว่าพวกฉันจะกลับ คริสไม่ให้มาจนกว่าพวกฉันจะกลับ" เซฮุนเก็บจดหมายใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนอย่างไม่สนใจอะไร
แบคฮยอนได้แต่เกาหัวเบาๆอย่างงงๆ เขาเองก็รู้มาบ้างว่าคริสไม่ชอบคนที่มาจากตระกูลของแม่ชานยอล แล้วก็จะไม่ชอบมากๆอีกด้วยถ้าเป็นพวกที่มายุ่งกับลู่ฮาน แต่เขาคิดว่าการที่กันไม่ให้ลู่ฮานมาที่บ้านหลังนี้มันดูเป็นวิทีการที่เบาเบาและง่ายเกินไป..
ถ้าปกติล่ะก็เซฮุนอาจจะโดนเก็บไปแล้ว...
คงไม่มีอะไรล่ะมั้ง.. คริสอาจจะเห็นแก่คุณย่าก็ได้ ที่สำคัญตอนนี้เนี่ย... มีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าเรื่องนี้อีกนะ....
เลโก้เนี่ยเล่นกันยังไงหรอ
เซฮุนเดินขึ้นชั้นสองอย่างเชื่องช้า ก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาเร่งรีบนิ เปิดปรตูเข้าห้องตัวเองก็เจอพี่ชายของเขานอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ชานยอลยอลหันมายักคิ้วให้เล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ เซฮุนเองก็ไม่ได้กล่าวอะไร รีบเดินไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงนอน
"เฮ้อ..." เซฮุนถอนหายใจออกมา
"คิดถึงเขาล่ะสิ" ชานยอลพูดโดยที่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือ
"อย่าพูดมาก.. หึงจนควันออกหูเลยนะ" เซฮุนพลิกตัวนอนคว่ำ ก่อนจะสวนประโยคที่ทำให้ชานยอลถึงกับพูดไม่ถูก
"..."
"..."
"เฮ้ออ...." และคราวนี้ก็เป็นชานยอลที่ถอนหายใจออกมา
ชานยอลพยายามเพ่งสมาธิให้อยู่กับหนังสอที่เขาเลือกมาอ่าน เข้าหัวบ้างไม่เข้าหัวบ้าง เพราะตอนนี้เขามีเรื่องอื่นให้คิดมากมาย ทั้งเรื่องของคริส ของคุณย่า ของลู่ฮาน เบื้องหลังตระกูลโอตระกูลของแม่เขาอีก... ไหนจะเรื่องของแบคฮยอนอีก...
ชานยอลพลิกหนังสือจนมาถึงหน้าที่เรียกความสนใจเขาได้ เพราะบนหน้ากระดาษเขียนตัวใหญ่ๆว่า.... 'มนุษย์์หมาป่า'
'มนุษย์หมาป่า มีถิ่นกำเนิดไม่แน่นอนนัก ต้นกำเนิดไม่แน่นอนเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่ที่ถูกบันทึกนั้นเกิดจากการที่เหล่าพวกที่มีเวทมนต์(พ่อแม่และแม่มด)นั้นได้ทำมนต์ด้านมืดขึ้น และเกิดการผิดพลาดทำให้มนต์นั้นย้อนกลับมาทำร้ายพวกเขา และหากมนต์นั้นมีพลังมากก็จะสาปให้พวกเขาเป็นมนุษย์หมาป่า
มนุษย์หมาป่าจะมีลักษณะรูปร่างคล้ายกับมนุษย์ทั่วไปในตอนกลางวัน หากแต่ตกกลางคืนพวกเขาจะสามารถแปลงร่างมีลักษณะคล้ายหมาป่าได้ ยิ่งคืนใดดวงจันทร์ส่องแสงสว่างมาก พวกเขาก็มีพลังมากเช่นกัน แต่หากคืนใดเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง พวกเขาจะได้รับพลังมากจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ สูญเสียจิตใต้สำนึกของเขาไป รู้เพียงสัญชาตญาณของหมาป่าเท่านั้น
พวกเขาสามารถฆ่าใครก็ได้โดยไม่รู้ตัว...
มนุษย์หมาป่านั้นสามารถขยายเผ่าพันธุ์ได้เหมือนกับสัตว์ทั่วไป ไม่จำเป็นต้องโดนสาปเพียงอย่างเดียวถึงจะทำให้เป็นมนุษย์หมาป่า หากแต่มนุษย์หมาป่ายังสืบทอดทางสายเลือดได้ด้วย..
เช่นเดียวกับสุนัขทั่วไปมนุษย์หมาป่าจะมีความซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก มนุษย์หมาป่าเมื่อจงรักภักดีต่อใครสักคนพวกมันจะเรียกเขาว่า 'เจ้านาย' ในกรณีของเจ้านายนั้นมีหลายแบบ หลายครั้งที่หมายถึงบุคคลที่ชุบเลี้ยงพวกมันมา และหลายครั้งเองที่หมายถึงคนรักของมัน... พวกมันจะคอยปกป้องเจ้านายของมันจนกว่าชีวิตของพวกมันจะตาย และหากเจ้านายของมันตายโดยการโดนฆ่า งานสุดท้ายที่มันจะทำคือล้างแค้นให้เจ้านายของมัน และพวกมันจะตายตาม...
มนุษย์หมาป่าจะมีเจ้านายได้เพียงหนึ่งคนเท่านั้น...
โดยปกติแล้วมีมนุษย์หมาป่าไม่น้อยที่ฆ่าเจ้านายของตัวเองในคืนพระจันทร์เต็มดวงโดยไม่รู้
จงระวัง'
ชานยอลกลืนน้ำลายดังอึกเมื่ออ่านถึงบรรทัดสุดท้าย สมองกำลังประมวลผลหลากหลายข้อมูลที่เขาได้รับ...
ถ้าจำไม่ผิด..แบคฮยอนเรียกว่าเจ้านาย....
เหมือนงานจะเข้าเขา...
"เอ่อ... เซฮุนนายอยากอ่านหนังสือนี้ไหม" ชานยอลส่งยิ้มฝืนๆให้เซฮุน
"อะไร.. คิดว่าฉันจะอ่านหรอ" เซฮุนทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเล็กน้อยเมื่อชานยอลพูดถึงหนังสือ..
คิดว่าคิดอย่างโอเซฮุนจะแตะหนังสือหรอ...
"มันมีเรื่องเกียวกับแวมไพร์นะ.. ถ้านายไม่อยากอ่านก็ดีฉันจะเอาไปเก็บพอดี"ชานยอลลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินต่อไปที่ประตูห้องนอน
"เดี๋ยว! เอามาอ่านก็ได้ ยังไงก็ไม่มีไรทำอยู่แล้ว" เซฮุนยกมือขึ้นห้ามไม่ให้ชานยอลออกจากห้อง
"ก็แค่นั้น..." ชานยอลพูดพร้อมเบะปากให้น้องชายตัวเอง ก่อนจากขว้างหนังสือไปทางเซฮุน ยังดีที่เซฮุนรับมันได้อย่างแม่นยำ ไม่งั้นสันหนังสือคงฟาดหน้าเซฮุนไปแล้ว
ชานยอลหันหลังออกจากห้องไป เขาเองก็มีเรื่องที่ต้องทำ... ต้องไปถามแบคฮยอนซะหน่อย... จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ.... ก็ไอ้ 'เจ้านาย' ที่หนังสือมันว่าเนี่ย จะเป็นเจ้านายเดียวกับที่แบคฮยอนใช้เรียกเขาหรือเปล่า...
---------------
ยอมรับค่ะว่าตอนนี้อาจจะไม่มีอะไรมาก แต่งงๆงวยๆ เพราะกำลังเบลอๆจากอาการง่วง...
อยากมาลงให้เพราะเป็นของขวัญวันคริสต์มาสให้กับทุกคน โฮะๆ ลุงซานต้าาาา
ฮี่ๆๆๆๆ มาต่ออีกนิดหน่อย คนอ่านคงกำลังด่าในใจว่าเอ๊ะ... ทำไมไม่อัพให้เสร็จทีเดียว...
ยอมรับโทษค่ะ T T ยอมโดนด่า(แค่ในใจ)นะ
แต่ตัวต้องสัญญานะง่าจะอ่านตอนต่อไปต่อ...
กลับมาครบแล้วตอนนี้! เย้!!!! ไม่เจอลู่ฮานหลายวันเลยเนาะ มีใครคิดถึงไหม?
อิอิ... ไม่ต้องคิดถึง ตอนหน้าก็จะได้เจอแล้ว.... (สปอยเล็กน้อย)
ความคิดเห็น