คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : VAMPIRE AND WAREWOLF :: THE END Part II
แน่นอนว่าหลังจากพายุผ่านพ้นไปฟ้าหลังฝนย่อมสดใสกว่าเดิม..
แต่มันไม่เกี่ยวข้องกับหัวใจของลู่ฮาน หลังจากที่ลู่ฮานตกลงจากหน้าผาไปทุกอย่างก็เข้าสู่บรรยากาศเงียบเชียบ หลังจากที่เซฮุนตั้งสติได้ก็ทำท่าเหมือนจะกระโดดลงไปตามหาลู่ฮาน อย่างน้อยก็โชคดีแค่ไหนที่ชานยอลคว้าไม่ให้เซฮุนทำอะไรโง่ๆลงไป
แบคฮยอนเองก็อยากจะไปตามหาลู่ฮานเหมือนกัน แต่ด้วยสภาพป่าที่ไฟลุกโหมกระหน่ำขนาดนั้นไม่มีทางที่แบคฮยอนจะลงไปช่วยใครได้ทั้งนั้น เขาทำได้เพียงแค่พาชานยอลเซฮุนและเลย์ไปยังที่ที่ปลอดภัยเท่านั้น..
พวกเขาไม่รู้ว่าคริสไปไหน ไม่มีใครเห็นคริสหลังจากนั้น เซฮุนได้แต่หวังว่าคริสจะช่วยลู่ฮานทัน ถึงแม้ว่าคริสจะพาลู่ฮานแยกไปจากเขา แต่มันก็ดีกว่าที่จะต้องแยกจากกัน..เพราะความตาย..
เช้าวันรุ่งขึ้น คุณย่ามาเคาะประตูห้องพวกผม บอกตรงๆว่าไม่มีใครสักคนนอนหลับสนิทได้จริงๆ แต่แล้วคุณย่าก็เข้ามาบอกเรื่องสำคัญ ถ้าหากบอกก่อนหน้านี้มันคงจะเป็นข่าวดีไปแล้ว
คุณแม่ให้ชานยอลและเซฮุนกลับบ้าน...
เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เซฮุนและชานยอลเองต้องกลับบ้าน ถึงแม้เซฮุนจะคัดค้านไปบ้างแต่คุณย่าเองก็อยากให้หลานทั้งสองของเธอกลับบ้าน ชานยอลเองถึงจะไม่แสดงออกชัดเจนเหมือนเซฮุนแต่เขาเองก็ยังไม่อยากกลับ เหตุผลก็คงเพราะเรื่องของลู่ฮานที่ยังไม่เคลียร์...
เรื่องแบคฮยอนก็ด้วย...
เหมือนคุณย่าจะเข้าใจความคิดของชานยอลดี เธอบอกกับหลานชายคนโตของเธอว่าถ้าหากอยากเอาแบคฮยอนกลับบ้านด้วยก็ควรถามความสมัครใจของแบคฮยอนก่อน ซึ่งแน่นอนเมื่อแบคฮยอนได้ยินคำแนะแนวที่เป็นเหมือนคำอนุญาตกลายๆนั้นแล้วแบคฮยอนก็พยักหน้ารัวๆ หันไปยิ้มให้กับชานยอลอย่างมีความสุข
เซฮุนมองภาพพี่ชายตัวเองกับแบคฮยอนด้วยสายตาอิจฉา ถ้าหากไม่เกิดเรื่องบ้าๆแบบนั้น ไม่แน่เขาอาจจะมีโอกาสได้ยิ้มเหมือนกับที่พี่ของเขากำลังเป็น แต่เรื่องนี้เขาไม่รู้สึกเกลียดชังใครเลย..
นอกจากตัวเอง...
อย่างน้อยในความเป็นผู้ชาย.. ไม่สิเป็นคนๆนึง เป็นคนธรรมดาคนนึง เซฮุนอยากจะบอกรักกับคนที่ตัวเองรักให้เขาได้ยิน
แต่เขาก็ไม่มีโอกาส..
"เอ่อ..คุณย่าฮะ" เลย์เองที่นั่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยเรียกผู้อวุโสที่สุดในบ้านอย่างเกรงใจ
"คริสเขาไปแล้วล่ะเลย์.. ในป่าแห่งนี้เหลือแต่พวกเราที่บ้านแห่งนี้แค่นั้นแหละจ๊ะ" คุณย่าตอบด้วยดวงตาค่อนข้างเศร้า
"คริสเอาลู่ฮานไปด้วยใช่ไหมครับ!" เซฮุนถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง
"..." คุณย่าไม่เอ่ยคำใดเป็นคำตอบ เธอเพียงแค่หลับตาพร้อมส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงปฏิเสธ...
แค่นี้ก็เป็นคำตอบที่ทำร้ายโอเซฮุนพอแล้ว...
ทั้งหมดออกเดินทางทันทีหลังจากที่เก็บของเสร็จเรียบร้อย ดูเหมือนขากลับของของสองพี่น้องก็น้อยลงไปมาก ของของแบคฮยอนเองก็ไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้าไม่กี่ตัวกระกล่องเบาๆนึงกล่อง เลย์ยิ่งไม่มีของใช้ติดตัวใหญ่ เนื่องจากของๆเขาไม่อยู่ในรถที่จอดเสียไว้ก็ทิ้งไว้ที่บ้านของคริสหมดแล้ว
"จำไว้นะทุกคน... ถ้าหากมีปัญหามาหาย่าได้ทุกเมื่อนะ" คุณย่าโบกมือลาเหล่าเด็กหนุ่มทั้งหลายก่อนที่พวกเขาจะออกจากป่าแห่งนี้ไป..
ทั้งหมดเดินทางไปที่รถของเลย์ที่จอดเสียอยู่ เลย์ลองสตาร์ทเครื่องดูสองสามทีก็พบว่าเครื่องนั้นกลับมาใช้ได้แล้ว นั้นก็คงจริงตามคำที่คริสได้บอกเขาเมื่อตอนที่อยู่ปราสาท คริสให้คนมาดูรถของเขาเรียบร้อยแล้ว เลย์รับหน้าที่ขับรถเช่นเดิม แต่คราวนี้เซฮุนเป็นคนนั่งข้างคนขับ ส่วนเบาะหลังนั้นให้แบคฮยอนและชานยอลนั่งด้วยกัน
ถ้าหากเป็นสภาวะปกติพวกเขาก็คงครืนเครงกว่านี้...
เมื่อมาถึงบ้านแม่ของเขาก็รออยู่ที่บ้านแล้วเช่นกัน แต่เธอไม่ได้เรียกให้ลูกชายของเธอไปพบอย่างที่คิดไว้ เพียงแค่บอกให้ลูกชายทั้งสองของเธอไปพักผ่อนตามห้องของตัวเอง ส่วนเธอก็นำทางแบคฮยอนเพื่อไปยังห้องของแบคฮยอนที่เธอให้แม่บ้านทำความสะอาดรอไว้
เหมือนแม่ของเขาจะรู้เหตุการณ์ทุกอย่าง เธอไม่ถามอะไรจากปากใครทั้งสิ้น เหมือนเธอจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของลูกชายคนโตของเธอกับแบคฮยอน โชคยังเข้าข้างคุณนายโอไม่ใช่คุณแม่สามาใจร้ายตามละครหลังข่าวที่จะกีดกัน เธอเพียงแค่กล่าวสั้นๆว่ายังก็ยังไม่อยากให้นอนห้องเดียวกัน ชานยอลเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะคิดว่าแม่ของเขายอมอ่อนให้เขามามากแล้ว
หลังจากนั้นคุณนายโอก็เข้าไปคุยกับลูกชายคนเล็กของเธอตามลำพัง เธอเข้าไปกอดเซฮุนอย่างที่คนเป็นแม่ควรทำ เธอไม่ได้เอ่ยถามอะไรทั้งนั้น เซฮุนเองก็ไม่เล่าอะไรทั้งนั้นเช่นกัน หลังจากที่คุณนายโอคลายอ้อมกอดออก เธอก็เพียงพูดสั้นๆว่า
"เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น"
"ครับ.." เซฮุนพยักหน้ารับคำ แต่ดวงตาของเขาเหมือนกำลังว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง
"ร่าเริงไว้โอเซฮุน ฉันไม่ได้คลอดแกมาให้มาทำหน้าเศร้าเป็นหมาโดนตัดหางแบบนี้นะ" อาจจะฟังดูแข็งกระด้าง แต่นี้แหละคือวิธีการปลอบลูกชายของคุณนายโอ เธอเลี้ยงโอเซฮุนให้ดูเป็นเด็กเอาแต่ใจก็จริงแต่เธอก็รู้เหมือนกันว่าต้องใช้คำพูดแบบไหนลูกชายของเธอถึงจะรู้สึกดีขึ้น
..ยังไงลูกชายคนนี้เธอก็เลี้ยงมาเองกับมือ...
"ผมรู้แล้วน่า.." เซฮุนหลุดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าไปกอดคุณนายโอด้วยตัวเอง
"ดีมาก.. ฉันมีข่าวร้ายจะบอก..ฉันขายลูกชายแกไปแล้วนะ..." คุณนายโอพูดอย่างยิ้มๆ
"แม่... แม่ทำแบบนี้กับผมได้ไง แม่ขายไอ้บูกัตตี้ของผมได้ไง แม่.." เสียงเซฮุนอ้อนคุณนายโออีกครั้ง
ไอ้บูกัตตี้หรือลูกชายของเซฮุนมีชื่อเต็มๆว่าบูกัตตี้ เวย์รอน แกรนด์สปอร์ต วิทเทสส์ WRC (เรียกย่อดีกว่าเนาะ..) เป็นรถคันโปรดของโอเซฮุน เพราะเซฮุนมักจะพามันไปแว๊นซ์หลายๆทีและมันเองก็คว้าชัยชนะมาให้เขาเสมอ สมทั้งราคาและชื่อเสียงที่ได้ว่าเป็นรถที่มีความเร็วที่สุดในโลก
"แกคิดว่าแกเอาไปแข่งจอดรถเละขนาดนั้นฉันจะเสียค่าซ่อมไปเท่าไหร่ ขายๆมันทิ้งก็ดีแล้ว ยังไงก็ใช้ไม่ได้แล้ว ถือว่าทำโทษแกไปในตัว" คุณนายโอยักไหล่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ผมงอนแม่แล้ว ไม่คุุยกับแม่แล้ว" เซฮุนทำแก้มป่อง เซฮุนมักจะเป็นเด็กเสมอเมื่ออยู่กับคนในครอบครัวตามลำพัง เนี่ยแหละสิทธิพิเศษของคนในครอบครัวเท่านั้นที่มีสิทธิ์เห็น
"ดีจัง.. ไม่คุยกับฉันก็คงไม่มีใครเอาไอ้นี้ไปแล้วสินะ ดีจัง.คงได้ไปขายอีกคัน" คุณนายโอคว้ากุฯแจรถออกมาจากกระเป๋าก่อนจะทำหน้าเศร้า
"เอาๆๆ เอาคร้าบบบบ" เซฮุนรีบถลาไปคว้ากุญแจจากแม่ของตัวเองมาให้ดู
"เครื่องไม่แรงเท่าลูกชายคนเก่าของแกนะ ยังไงฉันก็ทำโทษแกอยู่... แต่น้องจากัวร์ก็แพงนะ.. ใช้ทะนุถนอมหน่อยล่ะ" คุณนายโอบอกก่อนจะเดินออกไปจากห้องรู้ชายตัวเอง
โอเซฮุนได้แต่อมยิ้มหลังจากมองแม่ของตนเดินจากไป นี้คงเป็นหนึ่งในวิธีที่จะทำให้เขาร่าเริง อาจจะดูตามใจไปสำหรับใครหลายคน แต่เซฮุนก็ต้องยอมรับว่าเขาชอบ ชอบมากกกกกกกกก(อยากเติมก.ไก่อีกแสนตัว)ด้วย อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ทำให้เขาร่าเริงขึ้นมาได้ชั่วคราว...
เซฮุนเตรียมจะคว้าโทรศัพท์ไปเล่าให้เพื่อนแก็งค์เด็กแว๊นซ์ฟัง แต่พอหยิบมือถือคู่ใจออกมาก็ต้องชะงักไป ไม่ใช่เพราะหน้าจอที่ยังคงมีรอยแตก.. หรือว่าแบตมือถือที่หมด... แต่มันเป็นเพราะเขานึกถึงหน้าของคนๆนึงคนที่เคยโดนเขาปาโทรศัพท์ใส่
ฉันคิดถึงนายจังลู่ฮาน...
วันเวลาผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า ถึงแม้เซฮุนจะมีอาการร่าเริงเหมือนปกติดีแต่คนในครอบครัวของเขารู้ดีว่าเซฮุนกำลังฝืนร่าเริงเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง แต่ทุกคนในบ้านก็ไม่สามารถช่วยอะไรเซฮุนได้ เพราะยังไงปัญหาของเซฮุนก็คงต้องใช้เวลาเป็นตัวรักษา.. ไม่มียาอะไรดีไปกว่าเวลาอีกแล้ว...
คุณนายโอเองก็เอ็นดูแบคฮยอนจนกลายเป็นลูกรักมากกว่าชานยอลไปแล้ว แต่ก็ไม่แปลกเพราะบุคลิกของแบคฮยอนเป็นคนช่างพูดแต่นอบน้อม เป็นเด็กใสซื่อแต่ก็ฉลาด ถึงเป็นที่เอ็นดูของผู้ใหญ่หลายๆคน คุณแม่ของชานยอลเองก็จะส่งแบคฮยอนเรียนมหาลัยด้วย ชานยอลเองก็สงสัยว่าประวัติของของแบคฮยอนจะสามารถเรียนได้หรอ คุณนายโอเพียงแค่สั้นๆว่า..
"แกไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร" พร้อมกับขยิบตาให้
โอเคเป็นที่รู้กันว่าแบคฮยอนจะได้เรียนมหาลัย...
เช้าวันเปิดเทอมเซฮุนขับลูกสาวคนใหม่หรือก็คือน้องจากัวร์(เอฟ ไทป์)ไปมหาลัย เช้านี้เขาอารมณ์ดีเล็กน้อย เพราะตอนที่กำลังจะเอาน้องจากัวร์ออกมาจากโรงรถ เขาแอบเหลือบไปเห็นลูกชายของเขา น้องบูกัตตี้จอดห่างจากน้องจากัวร์อยู่สองสามคัน นี้เป็นการแสดงว่าแม่ของเขาไม่ได้เอาไปขายอย่างที่บอก แต่กลับเอาไม่ซ่อมให้เขาแทน
ถึงแม้เขาจะโดนห้ามไม่ให้ใช้น้องบูกัตตี้ แต่เขาก็ยังอารมณ์ดี เพราะอย่างน้อยตอนเช้าชานยอลก็โวยวายใหญ่ว่าทำไมตัวเขาถึงได้รถคันใหม่ การเถียงกันแต่เช้านั้นทำให้คุณนายโอถึงกับปวดหัวรีบลากสามีหรือผู้นำตระกูลปาร์คออกไปทำงานทันที สองพี่น้องเถียงกันได้สักพักโดยที่มีแบคฮยอนยืนหัวเราะคิกคักข้ามชานยอล เซฮุนก็ตัดสินใจรีบคว้ากุญแจแล้วสตาร์ทรถออกไปจากบ้านทันที โดยที่เซฮุนให้เหตุผลเพียงแค่ว่า...
"น้องจากัวร์นั่งได้สองคน มันแคบทำไม่ถนัดหรอก" แล้วก็รีบชิ่งออกมาทันทีโดยมีชานยอลสบถไล่หลัง
ชานยอลเองก็เลยจำใจคว้ากุญแจรถคันเดิมของตัวเองมา บ่นออกมาเบาๆเพียงแค่ว่า..
"คันเก่าก็สองที่นั่งเหมือนกันวะ..จะคันไหนก็ไม่ถนัดเหมือนกันแหละว่ะ" บ่นอุบอิบเบาๆ พอให้แบคฮยอนตีแขนได้สองสามทีก็ขึ้นไปนั่งบนรถซาลีนs7ของตัวเองทันที วันนี้อาจจะเป็นการไปมหาลัยที่ดีที่สุดของปาร์คชานยอลก็ได้ เนื่องจากวันนี้ตุ๊กตาหน้ารถของตัวน่ารักกว่าที่เคยเป็นไหนๆ..
หลังจากที่เซฮุนวนรถหาที่จอดได้สองสามรอบก็เดินเข้าตึกคณะของตัวเอง จริงๆไม่ได้อยากขับวนโชว์มห้คนอื่นหมั่นไส้(ถึงแม้จะมีคนหมั่นไส้แล้วก็ตาม)หรอกนะครับ แต่เพราะว่ากำลังเห่อครับ ต้องคิดให้ดีว่าจอดตรงไหนรถจะไม่ตากแดด เพราะวันนี้เขามีเรียนทั้งวัน ตั้งคำนวณเวลาและแสงอาทิคย์ให้ดี
"เอ่อ..ขอโทษครับ.." มีเสียงนึงกังขึ้นข้างหลังเซฮุน เซฮุนไม่รู้หรอกใครเรียกเขา แต่คนกำลังรีบเพราะมัวแต่หาที่จอดจดจะเข้าคลาสสายแบบเขาก็เลยตอบไปอย่างลวกๆ
"มีไร" หันไปตอบต้นเสียงอย่างรีบร้อน
"เอ่อ.. ตึกคณะวิทยาศาสตร์ไปทางไหนหรอครับ" คนตรงหน้าเซฮุนเกาหัวเล็กน้อยแก้เขิน
"..."
"พอดีผมเพิ่งมาใหม่น่ะครับ" คนตรงหน้ายิ้มให้เซฮุนอย่างเป็นมิตร
"..."
"เอ่อ.. คุณครับๆ ได้ยินผมหรือเปล่าครับ" คนที่เรียกตัวเองว่าเด็กใหม่ เอามือมาปัดๆหน้าผม เหมือนกำลังเทสว่าผมยังคงมีสติอยู่หรือเปล่า
"ลู่ฮาน!!!" ผมได้สติก่อนจะโถมเข้าหาคนที่อยู่ตรงหน้าผมด้วยความคิดถึง.. ถึงผมจะปลอบใจตัวเองว่าลู่ฮานยังไม่ตาย แต่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าอยู่ดีๆเขาจะมาปรากฏตรงหน้าผมอีกครั้ง..
"..." ลู่ฮานเป็นฝ่ายเงียบไป แต่หลังจากคลายอ้อมกอดเขาเพียงแค่ยิ้มให้ผมบางๆ
"นายรู้ไหมฉันคิดถึงนายแค่ไหน" ผมบอกพร้อมเขย่าตัวเล็กน้อย
"..."ลู่ฮานไม่ตอบผม เพียงแค่ส่ายหน้าเล็กน้อย
"คิดถึงมาก..ฉันคิดถึงนายมาก.." เซฮุนพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ขอโทษนะครับ..."
"..." น้ำเสียงห่างเหินถูกใช้อีกครั้ง...
"ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...."
"..."
"แต่คุณเป็นใครหรอครับ"
To be continued…
---------------------------------------------------
จบแล้ว เย้! ใครที่ถามว่าพี่ลู่ตายจริงหรอ.. ได้คำตอบแล้วเนาะว่าตายจริงหรือเปล่า..
ส่วนใครที่กำลังสงสัยว่า...มันจบจริงๆหรอ...
ขอตอบจริงๆค่ะว่าจบแล้ว มันจบแล้ว... จบของซีซั่นนี้...(ใครปาอะไรมา)
เรื่องของซีซี่นหน้าจะเต็มไปด้วยตัวละครที่มากขึ้นด้วย
ชานแบค- คุณคงไม่ลืมใช่ไหมว่าชานยอลเป็นเพลย์์บอย...
ฮุนฮาน- ไม่สปอยค่ะ 555555
คริสเลย์ - สัญญาว่าซีซั่นหน้าจะให้มีฉากอยู่ด้วยกันมากกว่านี้...
ไคโด้ - ??
เทา - บทจะเยอะกว่านี้ค่ะ
พี่หมิน เฉิน พี่จุนมยอน.. จะพยายามให้มีบท 555555
ยังไงก็ฝากฟิคอีกเรื่องไว้ในอ้อมกอดด้วยนะคะทุกคน ฟิคเรื่อง ACCIDENT No.7 ฝากไว้ในอ้อมใจของทุกๆคนด้วยค่ะ
จนกว่าจะจบเรื่องอุบัติเหตุ(เรื่องเมื้อกี้แหละค่ะไม่รู้จะเรียกย่อยังไง) จะไม่มีการอัพซีซันสองแต่อย่างไร...
ปล.ซีซั่นสองจะขึ้นบทความใหม่นะคะ จะไม่ต่อจากบทความนี้ เพราะถือว่าพล็อตคนละพล็อตกันค่ะ
ปล.สอง มีไรสงสัยหรืออยากรู้อะไรเพิ่มเติม ถามได้ที่ทวิตเตอร์ @bjm_06b ได้เสมอนะคะ
ความคิดเห็น